หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[puppyluv]

โอ๋ๆ มาม่ามันมีสองส่วน เส้นกับน้ำ
'หมดชามยังหว่า นี่ช้อนสุดท้ายใช่มั้ยวะโจ๊ก!?'
'เดี๋ยวดูให้!' พนักงานพิสูจน์อักษรว่างี้
อรุณสวัสดิ์^^
Okita Souji ขอบคุณที่ให้เกียรติกระเทาะเปลือกไข่ที่นี่
               เล้าและลมเหนือช่วงน้ำท่วมยินดีต้อนรับ^^
***********************************

ลมเหนือที่รัก
ตอน 182 การจากลาที่แท้
--------------------------

lom's

'พี่รักลม' เสียงที่ได้ยินจากปาก ประโยคที่ผมฝันถึงมาตลอด
ช็ออออออคคคคคคค!!! 
สติหลุดจนลืมลมหายใจ
เป็นไปได้ยังไง
...เป็นไปไม่ได้
...ไม่น่าเชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด

                ผมเบิกตากว้าง พยายามเพ่งมองคนที่ยืนพื้นเชิงบันไดผ่านม่านน้ำตา
อยากมองให้เห็นละเอียดชัดเจนทุกเส้นของร่างกาย ให้รู้ว่าออกจากปากคนนี้จริงๆ
ทั้งที่มือยังคงกำชายเสื้อแน่นกลัวตัวเองหลุดอะไรบ้าๆ ออกไป
                 อากาศโดยรอบหนาวเย็นจนเหมือนเร่งกระแสเลือดในตัวให้เยือกเย็นจนกลายเป็นน้ำแข็ง
ทว่าในอกกลับเริ่มระอุร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนใกล้จุดเผาไหม้
ความรู้สึกภายในเอ่อท้น ในหัวสมองขาวโพลนมึนงงไม่สำนึกรู้ตัว
นี่ผมกำลังจะตายพร้อมๆ กับเรื่องน่ายินดีที่สุดอย่างนั้นหรือ
อย่าเพิ่งเชื่ออะไรนะลมเหนือ หูฝาดไปรึเปล่า ถามซ้ำซิว่าเขาพูดว่าอะไร
ใช่อย่างที่พรายกระซิบเมื่อครู่จริงๆ แน่แล้วหรือ

('ก๊อกๆๆ')
               จากกระจกด้านหลัง ทุกอย่างพลันชะงักเงอะงะให้หันกลับไปหา
พี่ฟ้าและอาจารย์ที่นำทีมประเทศไทย มายืนอยู่กับพี่ผู้ชายร่างท้วมคนหนึ่ง พี่ 'สิทธา'
อดีตพี่รหัสของผมที่เคยเรียนที่ ม. K จบปีหนึ่งมันสมองไหลได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่
...ท่าทางจะเร่งให้เข้าประจำที่ก่อนแสดงเดี่ยว เพราะพี่ฟ้าชี้เคาะนาฬิกาข้อมือตัวเองอยู่

                 ผมใจล่องลอยไม่มีสำนึกว่าจะทำอย่างไรดี เป็นพี่ทักษ์เดินมาเปิดประตู
แล้วดึงตัวตัวผมเข้าไป เสียงพี่ฟ้าถามไถ่ตกใจที่เห็นสภาพผ่านสนามรบ

"ลมอีก 15 นาทีนะ---นี่เป็นไร ร้องไห้ทำไม มีอะไรเกิดขึ้น!?" พี่ฟ้าตื่นตระหนก
“น้องครับ?” พี่สิทธาอีกคน ช่วยดูแลผมตั้งแต่มาเหยียบที่นี่ คอยให้คำปรึกษา แต่เวลานี้...
"ฟ้าครับ ฟ้า" พี่ทักษ์เข้าขวาง พยายามดึงออกห่าง
"ลมบอกพี่?" พี่ฟ้ายังวนเวียนกับผม

"ฟ้า เงียบหน่อย น้องจะขึ้นแสดงแล้ว"
"แต่ว่า..."
"ไปกับสิทธิ์ ดูคิวอย่าให้หลุด ตามนั้น-เดี๋ยวนี้!"
"อ่า...ค่ะ/ครับ" พี่ฟ้ากับพี่สิทธาเข้าใจเหตุการณ์ดี
"ลมไปนั่งที่ ทางนี้ปล่อยพี่จัดการเอง" พี่ทักษ์สั่งพลางชี้มือที่เก้าอี้รอแสดงใกล้ม่านข้างทางออกเวที

                  ผมเลื่อนลอยไหลไปตามกระแส สรรพเสียงหลังเวทีอื้ออึงวุ่นวาย
แต่ไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาในห้วงคำนึง จับพนักได้ค่อยทรุดนุ่งลง
ภาพซ้อนในคลองสายตายังไม่เลือนหาย...นกเหยี่ยวตัวนั้นทรุดร่างลง
เข่ากระแทกพื้นแล้วออกปากบอกคำ 3 คำ ก้องกังวานวนเวียนซ้ำๆ อยู่ในหัว

‘พี่รักลม’
‘พี่รักลม’
‘พี่รักลม’
-----------------

                ในสายตาเริ่มรับรู้ความโค้งมนหัวไม้ไวโอลิน ม้วนขดครัวซองค์สีทองโค้งสวยได้รูป
วางสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะใกล้กัน คิดถึงของพี่เจฟฟรี่ที่ขนาดเล็กกว่า 2/4 หรือ 3/4 ไม่แน่ใจ
หยุดอยู่แค่นั้นไม่ได้เล่นถึงขนาดของผู้ใหญ่
พี่ฝรั่งผมยาวเอาออกมาเช็ดพลางเล่าให้ฟังเรื่องนั้นเรื่องนี้
บอกเพราะเผลอใจให้กับกีตาร์เต็มเปา หันกลับไม่ได้และอยากเล่นทางนี้มากกว่าด้วย

'กีตาร์สนุกกว่า เป็นตัวตนของพี่มากกว่า' แล้วก็คว้าเฟนเดอร์ตัวเก่งออกมาลีดโชว์เทพ
พร้อมรอยยิ้มกว้าง สะบัดเหวี่ยงโยกศีรษะ ปล่อยอิสระเส้นผมให้ระเนื้อตัวแกล้งๆ
เราหัวเราะร่วมกันดังก้อง

                 สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ  สิ่งที่มีค่าที่สุดล้วนอยู่ในมือทั้งหมด
แค่รอคอยเล็กน้อยและเรียงลำดับก่อนหลังให้ดีแค่นั้น...เอาน่าไอ้ลม
ปราณโยคะที่เรียนมาน่าจะช่วยก็ตอนนี้ ตามลมหายใจเข้าและออก

                 ภาพนัยน์ตาสีดำสนิทราวท้องฟ้ายามรัตติกาล
ใบหน้าหล่อเหลาดังรูปสลักเทพเจ้าของกรีกซีดเผือดไร้สี
ท่วงท่าหมดสิ้นเรี่ยวแรง...เพราะผม ผมคนนี้อย่างนั้นหรือ

                  ให้ตายเถอะ!!! ผมหยุดตัวเองไม่ให้ไหลตามแรงเหวี่ยงของเหยี่ยวขาวตัวนั้นไม่ได้
ความเศร้าโศกสลดจนหลุดวงโคจรไม่เป็นตัวของตัวเองคล้าย 4-5 วันที่ผ่านมา
กำลังจะเกิดกับตัวเองอีกครั้ง...อวัยวะภายในกำลังปั่นป่วน
สายน้ำตาที่ว่าจะเหือดหายกำลังเริ่มทำงานรอบใหม่...ทำอย่างไรดี

                  เสียงดังติ๊งงงง~โน้ตตัวแรกของบทเพลงเสียดแทงเส้นสมอง
ทวิงเกิ้ล ลิตเติ้ลสตาร์ของปู่ บทตอนง่ายๆ ฝังในหยักสมอง...สั่งตัวเองกดเปลือกตา
พยายามอัดอากาศเข้าปอดพร้อมๆ กับท่องเนื้อบรรเลงในใจ
ปล่อยอิสระให้หายจากอาการมึนงงทั้งปวง

‘Twinkle, twinkle little star,
how I wonder what you are,
up above the world so high,
like a diamond in the sky,
twinkle, twinkle little star,
how I wonder what you are’

*****************************
****************************


Yeaw’s

                 ผมบื้อใบ้ไร้ชีวิต กระทั่งเรี่ยวแรงทั้งหมดในกายก็ไม่มีเหลือ
สายลมที่พยายามไขว่คว้าไว้อย่างสุดชีวิตเลือนหายจากสายตา
เส้นประสาทหยุดวิ่งสั่งการชั่วคราวคล้ายอาการโคม่า สมองตายแต่ยังรักษาร่างกายเอาไว้ให้ทำงานต่อ
คงสภาพการมีชีวิต เหมือนตัวเองถูกกักขังในร่างกายที่ตายแล้วยังไงก็ไม่ทราบได้

                แล้วคนที่เดินเข้ามา ดึงแขนฉุดให้ทรงตัวพยุงลุกขึ้นนั่งที่ขอบอ่างน้ำพุที่แห้งแล้งน้ำ
มีแต่เศษซากใบไม้ร่วงสีซีดอยู่เต็มราง...พิทักษ์เทพ

“เหยี่ยว”
“...”
“เหยี่ยว ไหวมั้ย?”
“หือ...อือ” เพิ่งรู้สึกตัวเอง

                เปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งกับขอบหินแกรนิตสีเทาดำเหมือนกับท้องฟ้าหม่นในเวลานี้

“อีก 15 นาทีลมจะขึ้นเล่น เหยี่ยวให้พาไปที่นั่งมั้ย ผมมี---"
"ไม่!”
“เอ่อ ไม่เหรอ ผมมีที่นั่งฟร้อนท์ริงใกล้เวที เหยี่ยวจะ---”
“ไม่ ทักษ์ ขอบใจมาก ผม...” แม้ไม่มองหน้าเพื่อนวาทยกรแต่ว่าเด็ดขาด ไม่รับความปรารถนาดีที่หยิบยื่นให้

“ผม...ไม่รู้ว่าคุณสองคนมีเรื่องอะไรกัน แต่ลมดูเครียดมาก ไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่วันที่ไปรับที่คอนโดคุณแล้ว” เพื่อนักดนตรีเท้าความ
“ที่โน่น คอนโด?” ผมถามย้ำ เป็นทักษ์กับฟ้าใสจริงๆ ที่รับช่วงลมเหนือหลังจากเหตุการณ์ที่คอฟฟี่ชอบนั่น
“ใช่ สวนสาธารณะหน้าคอฟฟี่ชอปนั่นล่ะ ไปเอาพวกเอกสาร พาสปอร์ตที่บ้านลมแล้วมาที่นี่เลย”

                 ทักษ์รายงานจากปากอีกครั้งหลังพูดคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อชั่วโมงก่อน ขณะผมเดินทางมาที่นี่

“ผมเข้าใจ...ดีแล้วที่เป็นพวกคุณ”

                เหตุการณ์บรรจบดังที่คาดคิดไว้ ไม่เหนือความคาดหมาย
ในขณะที่ตัวเองเดินหันหลังทิ้งทุกอย่างหลบไปเศร้าเสียใจ
เป็นกลุ่มคนดนตรีเหล่านี้มาช่วยเด็กเอาไว้ ช่างโชคดีเหลือเกิน

“พอดีพี่จากมอ.โน้นมือโดนน้ำร้อนลวก สละสิทธิ์กะทันหัน เลยฉุกละหุกดึงตัวลมมาไม่ได้บอก” ทักษ์เอ่ยเชิงขอโทษกลายๆ แต่ผมติดใจเรื่องอื่น
“ทักษ์ เรื่องทุน...ถึงไหน?” ไม่ถามว่าเป็นยังไง ยิงตรงแบบนี้ถึงจะรู้สึกว่าอยู่วงในมากกว่า
“เฮ้ย คุณรู้ด้วยเหรอ น้องบอกรึเปล่า...เออนะ” ทักษ์เข้าใจและดูไม่แปลกใจ

                  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทักษ์ดูความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคนของผมออก
พยายามกลั้นความอยากรู้เต็มอกไม่ให้ประทุออกมา
ที่คุยโทรศัพท์กับเจฟฟรี่ก็พอเข้าใจแต่ยังอยากซ้ำข้อมูล

“ว่า?”
“ทุนเรียนเหมือนสิทธิ์พี่รหัสของลมคนก่อนนั่นล่ะ เพียงแต่แปลกมาก ให้เรียนเปิดเทอมนี้เลย ไม่รอจบปี 1 เหมือนสิทธา...ผมกับคณบดียังว่ามันแหม่งๆ”
“แหม่งๆ?” ผมทวนคำ เรื่องความเจ็บในอกพลันชะงักเก็บเข้ากรุชั่วครู่ คณบดีของ ม. K เพิ่งมาถึงเมื่อวานวันเล่นวงออเครตร้านี่เอง ทำไมถึงว่าผิดแปลก

“ผมไม่รู้เหมือนกัน กรรมการบอกมีลับลมคมในยังไงไม่รู้ เพราะตอนแรกพวกเรายังเชียร์เด็กผู้ชายปีหนึ่งคนจีนกับผู้หญิงออสเตรียจากยูในเวียนนาทั้งคู่ ว่าทุนเปียโนต้องไม่พ้นสองคนนี้แน่ โผล่มาที่ลมของเราได้ยังไงก็ไม่รู้”
“...” ผมนิ่งงัน ข่าวใหม่จั่วมาอย่างนี้คืออะไร???
“นี่ผู้ใหญ่เขาถกกันเครียดอยู่เนี่ย ทางเราก็เครียดด้วยรึเปล่าไม่รู้ น้องเล่นจบเมื่อวานน้ำตาไหลพรากเลยล่ะ ในเน็ตผมก็เพิ่งได้ดูเมื่อเช้า ฟ้าเอาให้ดู ตกใจอยู่เหมือนกัน” ทักษ์เล่าถึงลิงค์วีดีโอคลิปที่ผมเห็นก่อนแจ้นมาที่นี่

“ทักษ์ ผมอยากรู้รายละเอียดเรื่องทุน?” สอบถามสิ่งที่อยากรู้จริงๆ
“ก็อย่างที่รู้นั่นล่ะ ถ้าทางเราได้ จะเข้าเรียนเทอมหน้านี้เลย อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ ประมาณกลับไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้ามาที่นี่ เข้าเมืองหอคอยงาช้าง”
“หอคอยงาช้าง?” ผมทวนสงสัย
“นิคเนมที่พวกเราเรียกกันน่ะ เรียนหนัก ซ้อมหนัก โงหัวไม่ขึ้น ถูกฝึกเหมือนม้าแข่งปิดตาบังข้างทางไว้รอสารถีลงแส้แล้วควบอย่างเดียว อย่าคิดเป็นอื่นนะ พวกเราพูดกันเล่นๆ เฉยๆ ถ้าคนชอบทางนี้คือสวรรค์ แต่ผมมันคอนดักส์เตอร์แหกคอกหน่อยๆ เลย...ไม่รู้ว่าไง” ทักษ์ออกตัว

                  ผมพอรู้ไลน์การกำกับวงของทักษ์อยู่บ้าง
โดดเด่นเพราะหลุดกรอบทั้งความคิดข้างในส่งออกมาข้างนอกยังเวที
นักศึกษาวาทยกรนายนี้อนาคตไกลเป็นที่น่าจับตาอย่างยิ่งมากคนหนึ่ง
                  สไตล์การแสดงออกเหมือนคนของผม...ใช้อารมณ์ความรู้สึกไปจับต้องตัวโน้ต
ให้ขับขานบทเพลงออกมา เปล่งรัศมีเจิดจ้ามีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร

“แล้ว?”
“ก็ไม่แล้วไง ระยะดักแด้ถูกห่ออย่างเนี๊ยบ หล่อหลอมประคบประหงมอย่างดี เรียนจบเตรียมขึ้นแท่นเป็นโซโล่ระดับโลก master pieces ขั้น world-class ไกลลิบลิ่วจนผมไม่กล้าขอคอนดักส์น้องเลยล่ะ”
“ไม่ต้องเรียนจบปีหนึ่ง...” ที่บรรจุลงในหยักสมองคือตรงนี้ต่างหาก

                 ลมเหนือจะจากไปไกลอย่างมากๆ สำหรับผม เส้นทางสายรุ้งทอดรอจ่อถึงปลายเท้า
พระเจ้า...ทำไมรวดเร็วติดจรวดจนไม่มีเวลาตั้งตัวติด
--------------

“ใช่ อภิสิทธิ์มาก ไม่น่าถึง 10 หรือ 15 วันด้วยซ้ำ” ทักษ์ย้ำเลื่อนลอยกับตัวเอง ไม่ได้มองผมเพราะเราต่างนั่งข้างๆ บนขอบโค้งของสระน้ำพุทอดมองไปทางเดียวกัน
“...” ผมเงียบงัน
 
                เส้นเลือดที่ข้างขมับผมปวดตุบอีกครั้ง
ทุกอย่างช่างประดังประเด แลกหมัดฮุกพ่วงกระทืบซ้ำไม่ทันให้ตั้งตัว
กระทั่งไม่เปิดโอกาสให้หยิบนวมมาสวม
                แค่ก้าวเดิน...ลมเหนือจะห่างผมไปไกลแสนไกล
เส้นทางของเราที่จะพบเจอกันในวันข้างหน้าช่างลำบากและคล้ายจะเลือนหาย
เหมือนสะพานที่สร้างไม่เสร็จ ทิ้งเศษเหล็กให้ทิ่มร้างกลางอากาศ
รอวันขึ้นสนิมแล้วผุกร่อนตามวันเวลาล่มสลาย
...............
...................

“เหยี่ยว...” ทักษ์เรียกเหมือนจะขึ้นบทใหม่
“...” แต่หูผมกลับอื้ออึงจับศัพท์แสงใดๆ ไม่ออก
“ผมว่าลมคงไม่เลือกรับทุนนี้หรอก เชื่อสิ”
“...” ฟังเสียงตัวเองทอนลมหายใจ
“คนอย่างลมเหนือเป็นได้มากกว่านั้น อิสระมากกว่า...ไม่เหมือนใคร”

                ได้แต่หลับตา ความชั่วดีตีรวนในอกจนอยากตะโกนก้อง
โอกาสทางการศึกษาครั้งนี้แม้ไม่ใช่อย่างที่ตัวเด็กชอบ
แต่มันคือใบรับประกันอนาคตข้างหน้าเพื่อตัวของเขาเอง
ผมจะอาจหาญดึงรั้งไว้อย่างนั้นเชียวหรือ

                  จะเห็นแก่ตัว ไม่เป็นสุภาพบุรุษ
เป็นอีกาสีดำสวมร่างขนนกผู้ล่าสีขาวสะอาดอยู่ได้อย่างไร

                 กอดอกตัวเองระงับความเย็บเฉียบ เก็บกักไม่ให้ความรวดร้าวภายในดึงดันจะแตกออก
...อุ้งมือสัมผัสกล่องเล็กๆ ที่กระเป๋าใกล้ตำแหน่งหัวใจ
ได้แต่ถอนหายใจแรง หยัดร่างลุกยืน ล้วงวัตถุสิ่งนั้นยื่นใส่มือเพื่อน

                 ‘พิทักษ์เทพ’ ชื่อนามนี้อาจสร้างขึ้นเพื่อจังหวะเวลาสำคัญเฉกเช่น ณ นาทีนี้ก็เป็นได้
มาเพื่อช่วยผมส่งต่อสายใยสุดท้ายที่จะรัดรั้งระหว่างเรา...ลมเหนือกับเหยี่ยวขาว

                 เพราะผมไม่ใช่พระเอกในนิยาย
                 เพราะผมมันคือเหยี่ยวบินสูงจอมฉกฉวย เจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่ง
                 เพราะเป็นเหยี่ยวขาวคนนี้ที่หลงรักกระแสสายนี้เต็มเปา
                 ให้เธอเป็นคนตัดสิน...ลมเหนือที่รัก

***********************************TBC by puppyluv

[golove2]

มาม่ากันเข้าไป
ให้อิ่มตายกันไปข้างเลย

 

น้องลมคงไม่รับทุนนี้ใช่ไหม
กลับมาหาพี่เหยี่ยวเถอะนะ

[minmin96]

 :m31:โอ๊ยยยย...อีตาเหยี่ยว!!!นาทีนี้แกยังไม่กล้าพูดกับน้องเค้าอีก?สมน้ำหน้าถ้าลมจ๋า
ไปจากแก

[- คราส -]

 

   

[roseen]

หาเหตุผลดีๆมาอ้างหน่อยอีเหยี่ยว ว่าทำไมถึงจะไม่ให้น้องรับทุน


ควายไร้เหตุผล

[ben~ya]

วันนี้ท้องฟ้ามันมืดๆๆ ยังไงไม่รู้
เอาน้องลมที่ช่างสดใสคืนมานะ 

[nongrak]

มาม่าหมดตอนนี้เลยก็ดีนะ เบื่อมาม่ามาก
ขอให้คำตอบของลมเลือกเหยี่ยวเถอะ
คนรักกันจากกันมันไม่ดีนะ

[rule]

จบแบบกินมาม่าอีกแล้ว ต้องมี climax แน่นอน เฮเดสปรากฏตัว???

[NONSENSE]

เง้อ  ท้องอืด ไปหมดแล้ว
กินมาม่าทุกวันเลยย...

หวังว่าลมจะตัดสินใจอย่างที่พี่ทักษ์คิดนะ
เหยี่ยวก็อย่าพึ่งถอดใจดิ...เป็นควายไปแล้วหลายหน หวังว่าคราวนี้คงไม่เป็นอีกนะ

คุยกันดีๆ ซักทีเหอะ...มัวแต่พูดในใจกันอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เรื่องกันซักที
 

[tippy]

    จะบ้าตาย 
 

[rujaya]

มาม่ามันยังอืดไม่พอ เอาให้เต็มที่

[ขนมหวาน]

เนื้อเรื่องอาจจะมาม่า แต่คนอ่านไม่มาม่าน๊า
ได้แต่เอาใจช่วย ให้ปรับตัว ปรับใจ เข้าหากันโดยเร็ว
คงเลิฟเลิฟกันเหมือนเดิมก่อนน้ำลดเนาะ 55555555
นานไปป่ะ เพราะท่าทางน้ำจะท่วมอีกนาน

[Donaldye]

เมื่อไหร่มาม่าชามนี้จะหมด หนูอิ่มน้ำตาแตกแล้ว
ทำไมมีแต่คนว่าพี่เหยี่ยวว้า สงสารพี่เหยี่ยวเบาๆ
พี่เหยี่ยวมันก็ผิดที่ไม่ฟังอะไรแล้วไปบอกเลิกลม
แต่ประเด็นมันอยู่ที่สองคนนี้ซึนกันทั้งคู่อะดิ ไม่ยอมเปิดใจพูดกันสักที
ลมก็ไม่พูดตามที่ใจอยากให้เป็น เหยี่ยวก็ไม่อธิบายไรเลย เลิกซึนเถอะ

[iota]

ตะวันยังมีให้เห็น...
จะรอถึงเวลานั้นครับ

[Still_14OC]

มาม่าจุกอกตายก็งานนี้แหละ

[fomemy]

เบื่อมาม่าแล้วๆๆๆ

ลมจ๋าอย่ารับทุนนะ
เหยี่ยวจะมาเป็นสุภาพบุรุษตอนนี้ทำม๊ายยยย
ชอบคิดอีกแหละ
คิดว่าตัวองจะขัดขวางอนาคต

เค้ากินน้ำตาล มิใช่มาม่า อืดเต็มแล้วววว

[MiSS-U]

 

เหยี่ยวยื่นส่งจี้นกเหยี่ยวตัวนั้นรึเปล่าขอให้ลมรับไว้และกลับมาซะที
ส่วนเรื่องเรียนทำไมต้องเร่งมันต้องมีไอ้ตัวการอิตาลีมาอยู่เบื้องหลังแน่ๆ

ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ

[Bee_YJ]

รอต่อไปว่าน้องลมจะตัดสินใจอย่างไร
มาม่าที่สุดอะ

[greensnake]

กล่องปริศนานั่น จะใช่สร้อยที่น้องลมถอดออกมั๊ยนะ
การกระทำของเหยี่ยว อาจจะดูเหมือนเป็นการเห็นแก่ตัว
แต่คนที่จะตัดสินใจก็คือน้องลม รอการตัดสินใจของน้องนะ
เรื่องทุนเกรงว่าจะมีผู้อยู่เบื้องหลังน่ะสิ เร่งรัดชอบกล
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1 ให้ค่ะ เผื่อมาม่าชามนี้จะเป็นชามสุดท้าย

[DraCo_SLa13]

อิ่มจนอืด  ตอนหน้าถ้า puppyluv ยังทำมาม่าอยู่  ใส่น้ำตาลเพิ่มนิดนึงได้ป่าว

[lucifel]

ทุนของคู่ปรับเหยี่ยวหรือเปล่า กะจะมาแทรกระหว่างลมกับเหยี่ยว
ท่าทางลมจะได้ผู้ดูแลคนใหม่แล้ว

[sayhi11]

อยากกินน้ำตาลแล้ววววววววววว

[boworange]

   ปวดตับปวดม้ามไปหมดแล้ว. 
  อยากได้หวานๆ

[eern]

 โอ๊ยเค้ากินมาม่าจนท้องอืดแล้วไม่ไหวไม่กินอีกแล้วนะวันศุกร์นะขอเนื้อๆเน้นๆนะ

[malula]

อิพี่เหยี่ยวสร้างเรื่องเอง แก้ปัญหาเองสิวะ ไปง้อเร็วเข้า...

[tawanna]

กดดันเหลือเกิน .........

[ujen]

 

 

[murasakisama]

ตะวันยังมีให้เห็น...
จะรอถึงเวลานั้นครับ

ใช่ค่ะ ต้องรอวันนั้น   

[iforgive]

ผมจะอาจหาญดึงรั้งไว้อย่างนั้นเชียวหรือ

ยังมีสิทธิ์อยู่อีกเหรอเหยี่ยว  เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

[c_cotton]

อิเหยี่ยวมันโง่หรือมันโคตรโง่วะเนี่ย

ไม่ทนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อย่าไปเอามันเลยน้องลม
ปล่อยมันเพ้อเจ้อไปคนเดียวนั่นแหละ