ลมเหนือที่รัก
ตอน 183 เจฟฟรี่@สุวรรณภูมิ
--------------------------
Jeffry’s
6 โมงเย็น สนามบินสุวรรณภูมิ
วันที่ 1 พฤศจิกายน วันเกิดของใครบางคน
ผม…เจฟฟรี่แบดบอยสุดหล่อ มาดเซอร์เท่โคตรอันดับหนึ่ง
ณ เวลานี้บอกไม่ถูกว่าเจ็บปวดรวดร้าว เสียใจ เสียความรู้สึกมากแค่ไหน
เรา...ทั้งคู่กำลังรอบุคคลสำคัญที่จะมาพร้อมคำตอบเมื่อวันคืนที่แล้ว
หันมองคนยืนเยื้องไปข้างหน้าเล็กน้อย ตัวเล็กกว่าราวฟุต เส้นผมสั้นเกรียนลู่เรียบไปกับผิวหนังหัว
เด่นสุดคือสองขวัญวนที่กระหม่อมด้านหลัง ขนาดศีรษะเหมาะอุ้งมือของผมพอดี
แทบอดใจตัวเองไว้ไม่ไหวเวลาคนนี้อยู่ในระยะมือเอื้อม...จิระของผม
ตาคมที่สดใสส่อแววทะเล้นกึ่งทะลึ่งนิดๆ เวลานี้ออกครุ่นคิดขมวดมุ่ย
ไม่ได้เหลือบแลมาที่ผมแม้แต่น้อย หากแต่จับจ้องประตูทางออก
ป้ายไฟเหนือเกทระบุไฟล์ทจากเจนีวามาถึงเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่คนที่เรารอยังไม่ปรากฏตัว
ผมพิงเสากลมแท่งใหญ่ไม่แสดงอาการ จับความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย
ที่เริ่มก้าวเท้าเดินวนงุ่นง่าน กอดอก กัดเล็บ ลูบคาง ถูริมฝีปาก
ทำทุกๆ อย่างให้ความเครียดภายในลดน้อยลง
คิดถึงโฆษณาฟุตบอลมาเนียกับอากัปกิริยาลุ้นผลระทึกในช่วง 90 นาที
ขณะดูการแข่งฟุตบอลนัดสำคัญ ประมาณเดียวกันตรงหน้านี่เลย (-"-)
---------------------
จนแล้วจนรอด กระวนกระวาย กระสับกระส่ายจนเบื่อ
ประตูทางออกนั่นสายตาพลัน...เหยี่ยวเดินออกมาคนเดียว เชื่องช้าเลื่อนลอย
จิระของผมพุ่งเข้าหาทันทีที่เห็นหน้า ไม่ได้จับต้องเหยี่ยว ทะลุผ่านเลยไปข้างหลัง
ชะเง้อมองหาคนที่คิดว่าจะตามกลับมาได้
พยายามกดเปลือกลงแล้วหยุดการร่ายเวทย์ในใจ บอกตัวเองให้รับสภาพความผิดหวัง
แต่ก็ทำไม่ได้ จิตสั่งร่างกายให้เปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่
กะพริบซ้ำๆ ก่อนปรับโฟกัสไปยังกลุ่มคนพลุกพล่าน กวาดสแกนทุกๆ จุด
พอๆ กับคนของผมที่สืบเท้าเสาะหาแว่บไปแว่บมาแถวนั้นอยู่
ในส่วนลึกไม่กล้าโกหกตัวเองว่ายังมีความหวังจะพบกับคำเฉลยอีกหน้าของเหรียญ
พระเจ้าไม่น่าเล่นตลกมากขนาดนี้...
...นี่น่ะหรือคือคำตอบของตอนจบ
...ไม่อยากได้เลยซักนิด
...ไม่อยากเลย หากย้อนเวลากลับมาได้ผมจะ...
“เหยี่ยว มึง...มึงมาคน เอ่อ คนเดียว!?” จิระของผมซอยเท้ากลับมาหา กลืนยั้งคำถามทั้งที่หน้าตื่นจะ
เอาคำตอบยิ่งยวด
“...” คนตัวสูงชุดเดินทางสีดำไม่ตอบ ไม่ไม้แต่ชายตามองแต่สายกระเป๋าเดินทางแบบสะพายไหล่ใบ
ใหญ่ถูกกำเกร็งแน่นจนขึ้นข้อ
“น้องล่ะ?” คนของผมคงทนไม่ไหวจริงๆ
“...” ไม่มีคำตอบ ไม่พูด ไม่สบตา อาจไม่มีสัญญาณชีวิตเลยด้วยซ้ำ
“มาคนละไฟล์ทเหรอวะ หรืองานทางโน้นยังไม่เสร็จ?” คนตัวเล็กดักหน้าดักหลังวุ่นจะเอาให้ได้
“โจ๊กครับ” ผมเหลืออด เอ่ยเบาเชิงปราม
“กูไปดูเองก็ได้” หน้าเบ้ไม่พอใจ
สะบัดพรึ่บผละไปหาเจ้าหน้าที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเดินเร็วกึ่งวิ่งไปเคาน์เตอร์สายการบิน
ที่อยู่ด้านข้าง ผมถอนหายใจหนักหน่วง ละสายตามามองเพื่อนที่ตรงเข้ามาใกล้ในระยะ
ได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยแผ่วเบากลัวแก้วแตก
“กลับกันเถอะ...”
“...” เพื่อนพยักหน้าน้อยๆ สายตาหลุบต่ำไม่สบตาผม
แม้จะไม่อยากรับกับผลที่คาดเดา แต่ชีวิตคนเราต้องดำเนินต่อไป
ต้องยอมรับ...สุดท้ายความจริงย่อมเจ็บปวดและน่าเศร้าเสมอ
................
.......................
ในรถ...เหยี่ยวขาวผู้ทระนงองอาจ สง่างามที่หนึ่ง
นาทีนี้นอนเอนเป็นซากบื้อใบ้กองอยู่เบาะหลัง
คนของผมไม่ละความพยายามง่ายๆ ยังวนเวียนหาถามไถ่ไฟล์ทจากเจนีวา
จนชั่วครู่ใหญ่ถึงเดินคอตกมานั่งเบาะหน้าเคียงข้างกัน สั่นศีรษะน้อยๆ แล้วก็ก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้น
เฮ้อ ปลงกับสภาพ...ผู้โดยสารข้างหลังพิงศีรษะมองเส้นขอบฟ้าข้างนอกกระจกรถ
ไร้สัญญาณชีพจร ส่วนตุ๊กตานั่งข้างคนขับก้มหน้านับนิ้วมือตัวเอง
ได้แต่เสียบกุญแจแล้วสตาร์ทเดินเครื่องยนต์
ออกรถได้ ต่างคนต่างอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง
โทรศัพท์กับฟ้าและพิทักษ์เทพ รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว เหลือการแสดงวันนี้อีกรอบ
เล่นตอนราวตี 3 หรือ 4 เวลาดวงดาว พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นตามเวลาในประเทศไทย
ผมดูไม่ได้เพราะเน็ตล่ม น่าจะเกิดกระแสลมเหนือฟีเวอร์
บรรเลงเพลงได้เศร้าจนคนฟังแอบเช็ดหน้าร้องไห้
เล่นจบ...มือเปียโนน้ำตาหยดแม้จะพยายามปกปิดอย่างที่สุด
นักวิจารณ์กูรูทางดนตรีออกข่าว ไม่รวมอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญให้สัมภาษณ์เชิงชื่นชม
ส่งให้ผู้คนยิ่งสนใจล้นหลาม ยอดจองตั๋วแถวที่นั่งเพื่อชมการแสดงของยูจากเมืองไทยเต็มครึ่กไม่ต้อง
เดา
โทรคุยกันครั้งล่าสุด ข่าวร้อนคือมหาวิทยาลัยดนตรีที่เจนีวาให้ทุนการศึกษา
ดีลิเวอรี่ทันใจ ยื่นข้อเสนอรับลมเหนือเข้าเรียนเป็นกรณีพิเศษในอีก 10 กว่าวันข้างหน้านี้เลย
ไม่ต้องรองจบปี 1 ก่อน
‘ไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ’ ผมนึกในใจ
-----------------------
รู้ตัวว่าผิดท่าตอนถามความเห็นหลังจากเล่าความให้เพื่อนฟัง...
“เหยี่ยว กูเพิ่งวางสายทักษ์ มึงอยู่ไหน รู้เรื่องแล้วใช่มั้ย!?” ผมร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็น
“อือ” เพราะเสียงอือของมันข้ามทวีปแทงทะลุกระดูกหู เลยรุดบอกเฉลยลืมคำว่ารอ...
คิดแล้วอยากชกปากตัวเองนัก ทำไมวะเจฟเฟอร์สัน (="=)
“แล้วน้องว่าไง!?” ผมอยากรู้
“ก็ยังคุยกับอาจารย์กับคนทางนั้นอยู่”
ความหมายของเหยี่ยวคือมันยืนอยู่นอกห้อง มองทะลุผ่านหน้าต่างบานกระจก
เห็นลมเหนือกำลังเตรียมขึ้นแสดงโซโล่เดี่ยว แต่ผมกลับไพล่คิดว่ามันอยู่ในวงสนทนา
และรู้เรื่องแทงตลอดแล้ว เพราะนิสัยของเหยี่ยวขาวบินสูงเป็นเช่นนั้นเอง
ไม่เคยตกข่าว ไม่เคยเดินเกมโง่ๆ ถ้าไม่รู้เขารู้เราก่อน
“ถ้าน้องเลือก มึงรู้ใช่ไหมว่าต้องให้ไปอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้านี้เลย”
“...” ปลายสายฝั่งโน้นเงียบ เป็นผมที่เก็บกักความลับไม่อยู่
“ทุนนั่นไม่ใช่แค่เรียนสายหลัก ต้องเรียนภาษา ประวัติศาสตร์อะไรอีกเพียบ มึงรู้ใช่ไหมว่าหมายความ
ว่ายังไง”
“ว่า...?” เพื่อนย้อนถาม ผมน่าจะฟังเสียงเพื่อนตัวเองออกว่ามันวูบตื่นตกใจ
“ก็เหมือนลมจะแค่กลับมาเก็บของแล้วเข้าเมืองลับแล เจอกันอีกทีก็กลายร่างเป็นเกินเอื้อมระดับโลก
น่ะซิ” บอกเพื่อนว่าเป็น master pieces ระดับ world-class ตามคำบอกของทักษ์
“เรื่อง...ทุน?” that’s…scholarship เสียงอีกฝั่งทำผมงุงงง นี่มึงรู้จริงรึไม่รู้กันแน่วะ???
“เออ!” ผมชักวูบๆ แต่ยังเสียงดังใส่เพื่อน
แล้วก็เงียบเสียงก่อนเหยี่ยวจะบอกรอเจอน้องอยู่ “I’m waiting right now.”
ผมหนาววูบ ‘อ้าวเชรี่ยแล้วไง!?’
จำได้ว่าโทรศัพท์ในมือเกือบหล่น พูดไม่ออกพร้อมๆ ก่นด่าตัวเองในใจอย่างแสนสาหัส
‘ทำไมมึงไม่ดักถามมันให้ดีก่อน’
‘ทำไมตื่นข่าวจนคายกับเพื่อนก่อนแบบนั้น’
‘ทำไมไม่ใจเย็นรอฟังความเพื่อน’
ฟึดฟัดหัวเสียอย่างที่ไม่เคยเป็น ทำทั้งคนและสุนัขที่บ้านไม่กล้าเข้าใกล้อยู่ครึ่งค่อนวัน
จนตกเย็นถึงได้กล้ากอดตอบจิระอีกคนที่วนเวียนอยู่ใกล้เอาใจ
ช่วยระงับความผิดบาปข้างในให้สงบบ้าง...
--------------
เพราะข้อนี้จึงไม่ต้องเดา...ผลลัพธ์ว่าจะออกหน้าไหนได้อีก
ถ้าเป็นตัวเองก็คงคิดและทำเหมือนมัน
จะไม่ยอมขวางเส้นทางความฝันของคนที่รักแน่
...ปากพาจนแท้ๆ เจฟฟรี่ ไม่น่าเลย
...ด่าตัวเองแทบจะตลอดเวลา
...ความผิดของมึงคนเดียวจริงๆ
จำได้ว่าว่าตอนนั้นเหยี่ยวที่อยู่ปลายสายปิดปากเงียบ สงบมากจนน่ากลัว
รีบร้อนจะกล่าวคำขอโทษเพื่อนแต่ยังไม่ได้เอ่ยออกไปเพราะโดนตัดบทว่าน้องเดินออกมาแล้ว
เลยได้แต่วางสายอย่างเต็มกลั้น
แล้วทางฝั่งผมกลับโวยวาย...เจนีวาเงียบสายแต่กรุงเทพเปิดปาก
จิระอีกคนเสียงดัง จะเอาน้องถ่ายแบบงานสาระนิพนธ์จบการศึกษา
ไหนจะเรื่องที่ผมวางแผนตั้งค่ายเพลงเล็กๆ ขึ้นเอง จะปั้นลมเหนือกับเก็ท
ร่วมกับน้องศรีอ้วนมีพี่ต้าร์กับซีแต่งเพลงทัพหน้า จั๊มพ์มือเบสฝ่ายเสบียงกรังเห็นด้วย
โมมือกลองคุ้มครองหลัง ขุนพลพร้อมหมด ขาดเจ้าชายเพียงผู้เดียว
และอีกหลายๆ โปรเจคที่จะทำร่วมกันในอนาคต...
เพราะเราอยากมีชีวิตที่ก้าวไปพร้อมๆ กัน เวลานี้ส่อแววพัดปลิวหายไม่เหลือซาก
.....................
........................
ในรถเงียบงันไม่มีเสียงใดๆ แม้กระทั่งเสียงเพลง
“จริงด้วย---เพลง!”คนหน้าทะเล้นหันมายิ้มตาตื่น ชี้โบ๊ชี้เบ๊บอกใบ้ผม
“จุ๊ๆ” รีบห้าม บุ้ยไปข้างหลัง
“ไม่เปิดเลย?” ตาโตหันมาถามเบา
“รอถึงห้องมันก่อน”
“เปิดเถอะ!” โดนรบเร้าจะเอาให้ได้
“นะครับ พร้อมกันทุกคน” ผม
“โด่---” ปากจู๋แดงๆ น่ากิน
ต้องเบือนหนีสนใจภาระบนถนน วางท่าไม่สนใจตุ๊กตาหน้ารถ
ที่พยายามสะกดตัวเองให้ปิดปาก กดความอึดอัดลงให้จงได้
เพลงที่เราร้องคาราโอเกะอัดลงแผ่นกะเป็นของขวัญวันเกิดเหยี่ยวในวันนี้
จะได้เปิดหรือเปล่าไม่รู้???
..............
...............
ถึงคอนโดเกือบทุ่ม เจอเก็ทกับบีรอล็อบบี้โถงพักคอยข้างล่างพร้อมหอบถุง
บรรจุของขวัญใบใหญ่หลายใบ
“อ้าว พวกมึง!” คนของผมรี่ไปหา
“พี่โจ๊ก!/...พี่ครับ” บี/เก็ทผุดลุกยืนพรึ่บ
“พี่เหยี่ยวไม่ไปเรียน มีแต่คนถามถึง ร้านน้ำกับร้านไอติมคนเบียดกันแน่นหมดตั้งแต่เที่ยง ร้านต้องสั่ง
เพิ่ม เติมอีกรอบก็หมดเกลี้ยงตอนบ่ายโมงกว่าๆ ครับ”
“อืม” ผมรับหน้าความรับผิดชอบไว้ทั้งหมด
“ส่วนของขวัญนี่เขาฝากมาครับ พวกพี่เชษฐ์กับพี่เอเจช่วยผมขนมาไว้” เก็ทน้องชายรายงานครบ
“เรียบร้อยดี?” ผม
“ครับเรียบร้อยดี” เก็ท
ผมถามต่อถึงเพื่อนสนิทในแก๊งทีมบาสเกตบอลรุ่นใหญ่ เชษฐ์ เก้ ซ้ง สุพจน์
ฝากพวกนั้นลาเรียนกับอาจารย์ เก็บชีทกำหนดการวิชาพร้อมตารางเรียนมาไว้
และคอยดูแลเรื่องอาหารที่เหยี่ยวเคยติดต่อไว้ ให้รับหน้าทัพดูแลเป็นเจ้าบ้าน
ต้อนรับเพื่อนพี่น้องนักศึกษาที่มาเยี่ยมคณะวิดวะ ก่อนจะฉลองต่อตอนค่ำที่ผับ X88
ช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม ถ้าอยู่ต่อก็คือลูกค้าธรรมดา...
พี่พงศ์เจ้าของผับเตรียมรับฟรีปาร์ตี้ระลอกสองรออยู่แล้ว
วันนี้น่าจะเป็นวันแห่งความสุข ศุกร์สุดสัปดาห์...
จะมีก็แต่เจ้าของงานยืนไร้วิญญาณอยู่ที่นี่ เวลานี้ได้แต่ถอนหายใจ
“พวกมันไปต่อที่ผับแล้ว?” ถามย้ำถึงก๊วนเพื่อน
“ครับ ว่างั้น พี่เก้บอกให้พี่เจฟฟรี่โทรหาด้วย”
“ได้...ใจมาก” ว่าแทนเหยี่ยวทั้งหมด เห็นเดินเซื่องไปกดลิฟต์ไม่สนใจอะไร
“เอ่อ พี่เจฟฟรี่ครับ!” เก็ทจะเอาคำตอบจากผมให้ได้ จุ๊ปากห้ามทันใด
“ขึ้นไปข้างบนก่อน ไปกัน เก็ทช่วยพี่” ผมช่วยคว้าสัมภาระ
ฝ่ายบีคล้องแขนคนของผมอยู่ไม่วาง สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
พยายามเขม้นมองหาคนอีกคน ซุบซิบข้างหูกันอยู่สองคน
พี่ตาคมจุ๊ปากแล้วมือปาดคอตัวเองส่ายหน้าปฏิเสธ น้องตัวน้อยละล้าละลังอยากรู้หนัก
“เอ่อ เจ่เจ้ เรื่องมัน...ยังไงกัน?” บีอดไม่ได้
“ดูน้องก่อน ค่อยตามขึ้นไปนะ” ผมเปิดโอกาส
“อืม ได้” จิระของผม
“เค้าหิว คุยกับเจ่เจ้แป๊บได้มั้ย?” บีบอกเก็ท
“ได้ เบอร์เกอร์กับไก่ร้านตัวเองชอบอยู่ทางโน้น ซื้อขึ้นไปด้วยก็ดี” เก็ท
"อื้อ เอาเบอร์เกอร์นะ" บี
"ครับ แล้วรีบตามขึ้นไปเร็วๆ นะ" น้องย้ำ
ได้แต่พยักหน้าแล้วสองคนกับเก็ทช่วยกันหิ้วปีกทั้งคนและถุงของขวัญขึ้นห้อง
ทิ้งบีกับพี่ตาคมถกกันหน้าเครียด จนครู่ใหญ่ถึงตามขึ้นไปพร้อมเสบียง
ต้องอยู่เป็นเพื่อนนกปีกหักซักระยะ ท่าทางปาร์ตี้ฉลองวันเกิดคงเหลวเป๋วไม่เกิดแน่ๆ
..................
....................
ในห้อง...เก็ทกับบีแยกไปคุยกันอยู่ที่ระเบียง
ปิดประตูบานเลื่อนแต่ยังได้ยินเล็ดลอดมาบ้างพอให้ซึ้งถึงความสับสนและความไม่เข้าใจในน้ำเสียง
ทิ้งผมกับจิระของผมนั่งกรอกตาไปมาในความเงียบ
เฝ้าดูร่างตัวต้นเหตุนอนหงายนัยน์ตาเหม่อลอยไร้โฟกัส
แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีก็มีผู้มาเยือนถึงถิ่น...
(‘~ติ๊งต่องๆ’) ผมเป็นฝ่ายลุกไปเปิดประตู
“กาย…!” จิระของผมผุดลุกพรวดจากโซฟารับแขก ครางชื่อผู้มาใหม่แผ่วเบา หมอนอิงหล่นจากตัก
ได้แต่ถอยจากบานประตูให้เพื่อนก้าวเข้ามา
กายโทรมจัดพอกัน แม้ไร้รอยแผลฟกช้ำผิดกับเหยี่ยว แต่หลังมือซ้ายขวายับเยิน
ข้อนิ้วแตกปริ รอยเลือดซึมติดแห้งกรัง ชกเพื่อนไม่พอคงระบายหมัดกับผนัง
ช่างเถอะ...เจ็บช้ำพอกันทั้งคู่ ได้แต่ยั้งปากไม่กล่าวว่าอะไร
แต่คนของผมไม่ใช่...
“มึงมาทำไม กูไม่ต้อนรับ น้องมึงไม่บอกเหรอ กูกับมึงขะ---อุ๊บ!”
“มานี่!” ผมรีบคว้าอุดปากได้ทัน
“อ๊อยยยย---” ฤทธิ์จัดตลอดล่ะ
“นะครับนะ เก็ทบี ช่วยที” ผมลากลิ่วแทบเหวี่ยง
“ปล่อยกู จะต่อย---/เจ่เจ้---/ พี่โจ๊กครับ!” สามคนนัวเนีย เก็ทล็อคแขนช้อนหิ้วปีกจากข้างหลัง บีกด
บ่าพี่ไว้
ลากตัวเล็กออกมาจากสมรภูมิ พลังงานเหลือกินเหลือใช้
ใส่หมัดชกผมมั่วซั่วดิ้นเร่าจะแหกปากตะโกนเลยฝากขังไว้พื้นที่ภายนอก
“อย่าให้หล่นจากระเบียงเป็นพอ!” ผมระบุขอบเขต
“อ่า ได้ครับ” เก็ทรับช่วง
“ของพังได้ไหม!?” บีตาตื่น กอดเอวพี่แน่น
“ตามสบาย”
“ปล๊อย---กู๊!”
“ชู่วส์ เฮ้ๆๆ นี่ผมเอง เงียบนะครับ” ผมบีบคางแน่น จับใบหน้าทะเล้นเอาเรื่องนั้นไว้ในอุ้งมือ ส่งสาย
ตาปลอบปนขู่แมวป่าดื้อดุไม่เชื่อฟัง
“...” ตาคมวาววับปิดปากเงียบเว๊ย ยอมกูด้วย
คงรู้ว่าถ้าไม่หยุดจะโดนต่อหน้าน้องมิใช่น้อย ปิดประตูบานเลื่อนใส่หน้า ‘พรึ่บ!’
บอกใบ้กับเก็ทและบีจัดการตามสบาย น้องสองคนรู้เรื่องดีพอใช้จับพี่ขี้โมโหไว้แน่น
ปรามจุ๊ปากให้เงียบอยู่หลังกระจกคนละฝั่ง ฝ่ายนั้นทุบกระจกตุ๊บๆ เล็กน้อยก่อนถึงยอมสงบลง
แต่ยังปากขมุบขมิบด่าว่าไม่มีเสียง
ไม่อยู่ในวิกฤตพ่อจับจูบให้ขาดใจตาย (-“-)
------------------------
หันกลับมาอีกทีเห็นกายยื่นกล่องไม้เก่าๆ สีน้ำตาลคล้ำซีดให้เหยี่ยว
“คุณแม่ฝากมาให้มึง” กายทรุดนั่งฝั่งตรงข้าม
"..." เหยี่ยวไม่รับซ้ำกดเปลือกตาลง ปฏิเสธไม่รับรู้ใดๆ
วางโต๊ะตรงกลาง เพื่อนผู้มาใหม่หันมาบอกผมแทน
“คุณแม่บอกสำคัญ...เป็นของขวัญ”
ผมชั่งใจ ของชิ้นนี้จะสำคัญอะไรนักหนา
แต่ถ้าดลบันดาลให้เพื่อนกลับฟื้นคืนชีพ
จะกล่องแพนโดร่า เปิดออกมาพบพานแต่สิ่งชั่วร้ายก็พร้อมยอมรับ
ยินดีแอ่นอกเป็นผู้ผิดให้ทั้งโลกตราหน้า
วิสาสะเปิดกล่อง...
********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2933895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก