ลมเหนือที่รัก
ตอน185 เรียลลิตี้...วีดีโอเล่นซ้ำ
--------------------------
Jeffry’s
"รู้แล้วว่าทำไมภาพเล่นซ้ำ..." คนของผมเอ่ย จัดแจงเสียบต่อสาย กดรีโมทเล่นวีดีโอที่ว่า
คุณสมบัติเหลือคณา มีโหมดแปลงเสียงในภาพออกมาเป็นคำพูดซับไตเติ้ลเองได้
(ผมเสียเวลาปล้ำลงโปรแกรมนี้ให้เกือบจะพังเครื่องมารอบแล้ว)
ในจอทีวี เห็นภาพใบหน้าเหยี่ยวเพื่อนของผมชัดเจนเต็มจอ
วุ่นวายจับตัวกล้องวางบนชั้น บิดดูจอภาพให้ได้มุมกว้างตามที่ต้องการก่อนจะตะโกนลั่น
"มาแล้วๆๆ" ปีนลงไป วิ่งหายออกจากห้อง หายตัวไปจากจอภาพ
เวลาบอก 21.18 น. แล้วเหตุการณ์ทีวีเรียลลิตี้ก็เริ่มต้นขึ้น...
-----------------
21.55 น. สองคนเดินเข้ามาในห้อง เหยี่ยวนั่งรอที่หัวเตียง
ลมเหนือผละไปก่อนเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ เช็ดเท้าเปียกกับพรม
ค่อยเข้ามาคลอเคลียก้าวคร่อมนั่งหน้าตักเพื่อนผม
ออดอ้อนฉอเลาะ 4-5 ประโยคเรื่องหมาชื่อบิ๊กที่ ม. แย่งกระดูกลูกน้อง
พูดไปหาวไปก่อนซุกใบหน้าลงคลุกกับต้นคอแข็งแรง
“ไอ้บิ๊กมันทำตะกร้อขาดไปหูนึงล่ะ”
“อ๋อ ที่ห้อยแขวนคอพังๆ น่ะเหรอ”
“ใช่ ไอ้เบื๊อกมันมาใหม่กัดกระชาก เลยต้องโดนเจ้าถิ่นสั่งสอน”
“เบื๊อกไหน?”
“ไอ้เบื๊อกหน้าหมา โดนตัดปลายหูข้างนึงไง สีขาวแต่ตัวดำซกมกไม่อาบน้ำ ตามดมตูดหญิงข้าวแต๋น
สีน้ำตาลน่ะ” ศรีษะลมเหนือซุนบ่าเพื่อนไปมาแรงๆ ปากเล่าเจื้อยแจ้ว
“อ้อ ติดหญิง ฟีโรโมนตัวเมีย”
"นั่นแหล่ะ"
"ไอ้บิ๊กจะโดนเทคโอเวอร์ซะแล้วแฮะ หึหึ"
ภาพมุมนี้ฉายจากท้ายเตียง เห็นหน้าเหยี่ยวกัดปากกลั้นหัวเราะเกือบตาย
ทั้งที่กอดเอวคนเล่าอยู่
"ของลม...ตรงนี้ของลมคนเดียว" คลายตัวลงโอนอ่อนหลับพับกับอกแกร่ง
ร่วมเรียงที่เตียงสีขาวหลังใหญ่นั่น ล้มตัวลงหนุนแขนเหยี่ยวแทนหมอน
--------------------
23.24 น. ชั่วโมงกับสิบกว่านาทีต่อมา...เหยี่ยวคลายกอด กดหอมที่หน้าผากแผ่วเบา
ลุกหายออกไปจากห้อง ปล่อยให้ร่างบางเสื้อยืดสีขาวหลับสบายอยู่บนเตียงคนเดียว
คนของผมกดฟอร์เวิร์ดไปเร็วเพราะไม่มีอะไรขยับไหวให้จับได้
เหยี่ยวเข้ามาตอนเกือบตี 1 ตระกองกอดร่วมนิทรา จน...
--------------
4.27 น. เกือบเช้า ลมเหนือขยับตัวตื่นละเมอขอน้ำ เหยี่ยวแทบผุดลุกนั่งเปิดแก้วน้ำใบใหญ่
รูปทรงคล้ายเหยือกที่ได้จากโรงหนังป้อนถึงปาก ก่อนจะวาดวงแขนโอบคนในกอด
ที่ซุยศีรษะเช็ดปากเปื้อนกับเสื้อดำของตัวเอง ล้มตัวลงหลับคู่กันอีกครั้ง
--------------
4.32 น. ไม่ถึง 10 นาทีต่อมา...ลมเหนือขยับตัวลุกนั่ง ลืมตาตื่น ค่อยๆ แงะแขนแมนออก แกะตัว
เองออกจากกอดก่อนเท้าคางมองดูหน้าคนหลับชั่วครู่แล้วย่องเข้าห้องน้ำหายไป
--------------
4.50 น. แล้วเกือบ 20 นาทีต่อมา ร่างเด็กตัวสูงเดินกลับมาที่เตียง
ทรุดเข่าลงกับพื้นข้างเตียง หยิบแสงสีขาววาววับ
ค่อยๆ บรรจงแตะกรีดเบาๆ ที่ซอกนิ้ว
เส้นสายสร้อย จี้รูปเหยี่ยวที่เพื่อนผมใส่ประจำ มันกรีดปีกทดสอบเจ้านายมันงั้นหรือ!???
ผมเบิ่งตากว้างอึ้งทึ่งลืมหายใจ แทบทุกคนในห้องชะโงกใกล้จอโดยอัตโนมัติ
"ฮิ~หลับสนิท" เสียงในจอว่าเบาราวกระซิบ
ทรุดตัวนั่งข้างเตียง ค่อยๆ ค้ำแขนชะโงกตัวมากระซิบข้างหูคนหลับ
"ลม..รักพี่เหยี่ยว"
ฟ้าถล่ม!!! แทบทุกคนหยุดชะงัก อ้าปากค้างตาโต...
ผมตะลึงงันลืมโลก...ลืมหายใจ...
’อย่าบอกนะว่า ลมเหนือบอกรักเหยี่ยวขาวอย่างนี้ ทุกๆ เช้า ทุกๆ วัน’ มายก๊อดดดดด!!!
"วันนี้ฟังบาคนะครับ~จุ๊บ" ฉวยชายผ้านวมสีขาวครีมขึ้นจุมพิต
ไม่มีส่วนไหนสัมผัสกายให้เหยี่ยวรู้สึกตัวตื่น
ส่งจูบอบอุ่นอ่อนโยนผ่านเนื้อผ้าที่แสนนุ่มสบายให้คนหลับไหลได้ฝันหวาน
ก่อนวางสร้อยไว้ที่โต๊ะเล็กใต้โคมไฟข้างหัวเตียงดำแหน่งเดิม ย่างเบาออกจากห้องไป
ผมหลับตา...ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงแรงจนเจ็บ ไม่เสียใจเลยที่ได้หลงรักคนๆ นี้
และที่กว่านั้น จิระของผมน้ำตาไหลรินกลั้นเสียงสะอื้นอยู่เงียบๆ มือกำรีโมทค้างแน่นไม่ปล่อย...
จัดการดึงคนข้างกายเข้าแนบชิด บรรจงจูบที่หน้าผากแผ่วเบา
ยืนอยู่มุมในติดผนังด้านหลังสุดไม่มีใครมองใครอยู่แล้วตอนนี้
จิระของผมซุกตัวในกอดแน่น ปล่อยน้ำจากตาไหลรินช้าๆ
แต่นัยน์ตายังจับจ้องที่จอ กดฟอร์เวิร์ด
-----------------
7.15 น. ลมเหนือมาปลุก..เสียงใส
"วันศุกร์แล้วคร้าบ~ตื่นเร็วเข้า เช้าอันแสนสดใสรอเราอยู่"
“อื๊อ!”
“วันศุกร์ วันสุข พี่เหยี่ยวตื๊นนน”
“หึ!”
นกน้อยเจื้อยแจ้วขึ้นนั่งคร่อมทับทั้งผ้านวม ก่อนเปิดผ้าเมียงมองหัวเราะคิก
คนบนเตียงงอแงครางอือปฏิเสธหมุนพลิกนอนคว่ำหนีตัวกวน
คนมาปลุกตามนั่งใหม่สะโพกเพื่อนผมไว้
“แอ่ก หนัก!”
“ไม่หนัก ลุก”
“ม่ายลุก!”
“งั้นลมเอากิ๊กลมออก ไปล่ะ” ทวิตตี้จะเผ่นแผล๊ว
“ไม่เอา” เหยี่ยวผุดหมุนมาคว้าตัวไว้ทัน
“โว๊ว~” ลมเหนือล้มเค้เก้ ขาพาดเอวเหยี่ยวเต็มๆ
“ไม่ให้มันไป!”
“มันไหน?”
“กิ๊กลม เอาไปโกดดดด/~อ๊า 555” เหยี่ยวขู่ลอดไรฟันแกล้งโกรธ
มุดหน้ากับซอกคอเด็กรูปหล่อเปิดปากหัวร่อกว้างดังก้อง
ปลุกปล้ำขลุกขลักล็อคแขนขาเด็กฟิกเกียร์ไม่ให้กระดิกได้ หัวเราะจะเหนื่อย
จนสงบ...ลมเหนือสอดแขนให้เพื่อนผมนอนหนุน
อีกมือเอื้อมลูบเส้นผมออกจากใบหน้าของเหยี่ยว
“ฝากถุงหนังสือคืนห้องสมุด ลมไปกับกิ๊กลมเองนะครับนะ”
“ไม่ นัดเก็ทไปกินเตี๋ยวเรือเย็นนี้ไง ปล่อยมันไว้เสาร์อาทิตย์ได้เหรอ” เหยี่ยวห่วงจักรยานที่มันซื้อให้คน
ในกอด
“ห๊า จริงด้วย โรตีกะสลัดแขก~ลุกเร็ว”
ร้านนั้นน่ะเอง น้องไม่เคยกินเมนูชื่อร้านหรอก
คนนี้ไม่ทานเผ็ด แต่เมนูโปรดยอมตามไปด้วยคือสองอย่างที่ว่าให้ได้ยิน
“หึ ตั้งบ่าย ฮ๊าว~ง่วง ม่ายหวาย!” เหยี่ยวมุดหนีอีกรอบแต่วงแขนกอดไม่ห่าง
เด็กอ้อล้อปีนขึ้นนั่งเอวรอบใหม่จนได้ แล้วลงมือนวดแผ่นหลังลงมาถึงต้นขา
ไล่ย้อน 2-3 รอบ ก่อนจัดการยื้อยุด ดึงมือดึงแขนลากฉุดลุกขึ้นไปจัดแจงตัวเอง
เข้าโหมดปกติ กรอเร็วเห็นเดินวุ่นทั่วห้อง
หลักๆ คือห้องน้ำกับวอล์คอินแต่งตัวแล้วเร็วรี่ออกจากห้อง
ลมเหนือมีเรียน 8 โมงครึ่งวันศุกร์ ผมจำได้
ที่ผ่านมายังแปลกใจ ทำไมเพื่อนไปเช้าทั้งที่ตัวมันเองเรียนบ่าย
มีนาฬิกาปลุกชั้นยอดอย่างนี้นี่เอง
-------------------
18.08 น. เวลาเย็น...ทั้งคู่เข้ามาในห้อง คุยกันกลั้วหัวเราะ
"555 พี่โจ๊กไล่จะเตะเก็ทให้ได้ บีก็เชียร์ไม่หยุด"
"โจ๊กไม่ยอมลงให้น้อง ชอคชิพถ้วยเดียว 555"
"โดนพี่เจฟฟรี่ล็อคคอ แบบนี้นี่---อึ๊บ!" ชุดนักศึกษาโดดโถมเกาะบ่า เอามืออุดปากเหยี่ยวล้อเลียนผม
"ไม่ใช่ ต้องแบบนี้ต่างหาก" โดนเหวี่ยงกอดปล้ำหัวเราะก้อง
"อ๊า~ไม่เอา ไม่ใช่พี่โจ๊ก"
“ก็สาธิตไง” ชุลมุน หนีจากวงแขนเพื่อนผมได้รีบพุ่งตัวออกจากห้อง
“ม่ายยยย!”
"จะหนีไปหนายยย~" เหยี่ยวตึงตังวิ่งตามออกไป
ได้ยินเสียงร้องห้าม เสียงโวยวายโครมครามดังแว่วๆ จากข้างล่าง
เพราะประตูห้องนอนใหญ่ไม่ได้ปิด
จากนั้นเดินภาพเร็ว เห็นเหยี่ยวเดินเข้าเดินออกห้องน้ำกับแต่งตัว
ทำธุระปกติ...แล้วภาพก็วนกลับดังเดิม
-----------------
22.17 น. ลมนั่งสัปหงกรอซุกกอดหมอนพิงหัวเตียง ในมือมีหนังสือหนึ่งเล่ม
เหยี่ยวก้าวเข้ามาดึงไปวางชั้นโต๊ะเล็กใต้โคมไฟ แทรกตัวเข้าอุ้มนั่งหน้าตักเหมือนเดิมอีกครั้ง
คุยกันเบาๆ จะไปบ้านผมตอนบ่าย เรื่องงานเพลงประกอบโฆษณา
“นี่มันจ๊อบนอกจริงเปล่าเนี่ย ทุกเสาร์อาทิตย์เลยนะ” เหยี่ยว
“จ๊อบจริงๆ พี่เจฟฟรี่ว่างี้” เด็กดนตรีของเหยี่ยว
“พี่จะเฉ่งมัน”
“ไม่ต้องหรอก ลมชอบ ได้ตังค์ได้เล่นดนตรี ได้กอดโชแปง เอ๊ย เจสเตอร์ด้วย”
“นั่นแน่ ที่แท้ก็พวกดีเจ ใช่ซี้พี่มันหมาหัวเน่า”
“น่าไม่เน่าหรอก พี่เหยี่ยวไปใช้คอมพี่เจฟฟรี่ไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่...” เพื่อนผมเกลี่ยนิ้วจากใบหน้าคนนั่งตัก
ฟังๆ อยู่สะดุ้งวาบ เรื่องนี้คนนอกน้อยกว่าน้อยที่จะรู้ต้องช่างสังเกตมากระดับหนึ่ง
เราสองคนเล่นหุ้นออนไลน์ เหยี่ยวมาเอาดาต้าเบสจากผมทุกครั้ง
เจอกันทุกเสาร์อาทิตย์แบบนี้ลดความยุ่งยากและได้ปรึกษากันลับๆ ได้เนื้อได้น้ำ
ไม่น่าเชื่อว่าลมเหนือจะจับสังเกตได้ ร้ายลึกจริงๆ
"แต่ตอนสายจะไปหาแม่ก่อน พี่เหยี่ยวต้องตื่นนะครับ"
"ม่ายเอา ไม่อยากตื่น"
"ป๋าเลี้ยงไอติมมะม่วงถังเล็ก 1 ถัง" ลมเหนือยื่นข้อต่อรองชั้นยอด ไอศครีมรสโปรดเพื่อนสนิมผม
"อูย ใจป้ำมากป๋า ต้อง 2 ไปเล้ย" เหยี่ยวหัวเราะลูกแมวซุนหัวกับอก พยายามจับมือไม่ให้ขยี้ตา
"ฮ้าว~อีกถังชอคชิพของป๋าไง เด็กดีต้องมีน้ำใจรู้ไหม?"
"555 ป๋าอยากกินเองว่างั้นเหอะ หลอกเด็กนี่นา" เหยี่ยวกดจมูกหอมหมั่นเขี้ยว ฟัดทั่วใบหน้า
"ฮ้าว~ง่วงแล้ว...ไหนของลม" ล้วงมือดึงคอเสื้อยืดสีเทาออกจนกว้างเกินไม่รีรอ
ซุกจมูกปากตัวเองกับซอกคอเหยี่ยว เพื่อนผมกอดกระชับเห่กล่อม
"ราตรีสวัสดิ์...ที่รัก" กระซิบข้างหู จูบหน้าผากคนหลับไหลลงกับอกตัวเอง
เหมือนภาพกรอกลับ เล่นซ้ำ
------------------------
4.45 น. รุ่งสาง...ลมเหนือละเมอตื่น ดื่มน้ำแก้วใหญ่จากมือเหยี่ยว
ซุยปากเช็ดหัวไหล่เพื่อนเสื้อเทา ก่อนถูกโอบกอดล้มตัวลงนอนรอบใหม่
4.57 น. เว้น 10 กว่านาทีต่อมาก็ตื่นอีกครั้ง ยันตัวเท้าแขนแอบมองเหยี่ยวหลับ
แกะตัวเองออกจากกอดช้าๆ ก่อนเลื่อนตัวไปหยิบจี้มาไล้ที่ผิว...ตรวจสอบ ร่ายเวทย์แผ่วเบา
"ลม...รักพี่เหยี่ยว คนเดียว" ลุกจากเตียง จูบชายผ้านวม เปิดปากบอก
"ฟังเพลงของเรานะครับ" จูบชายผ้าอีกครั้ง จัดห่มคลุมตัวแล้วเดินเบาออกไป
ทิ้งคนหลับสนิทบนเตียงไม่สดับรับรู้
...................
......................
จอภาพตัวค้างที่ภาพของเหยี่ยวบนเตียง
เวลาแช่ตัวเลขครบรอบการอัดเก็บข้อมูล ครบ 32 ชั่วโมง
เหลือบมองร่างเพื่อนเอนหลังพิงที่นอนอันเล็ก...มันอยู่ในท่านอนคล้ายตอนนี้
นอนหงายแผ่หราเหมือนกันแต่ไร้ชีวิตชีวา แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
บีตัวโยนเริ่มสะอื้น ผุดลุกลิ่วออกจากห้อง
"บี" เก็ทเรียกชื่อก่อนรีบตามออกไป
กายหายไปตอนไหนไม่รู้ ไม่ทันสังเกต
คนของผมยืนนิ่งงัน เขม้นมองซากร่างแผ่เหลือมบนผืนนวมนุ่มสีแดงอมม่วง
"เนี่ยนะที่มึงบอก เขาไม่เคยบอกรักเลย..."
คนพูดเนื้อตัวสั่นเทิ้มนองน้ำตา จ้องจะกินเลือดกินเนื้อซากที่ยังหายใจ
ทิ้งตัวราบแผ่หลาบนฟูก มือกำจี้รูปเหยี่ยวที่ห้อยคอทั้งสองอัน แน่นจนขึ้นข้อขาว
แม้ไม่ลืมตาแต่ผมกลับรู้ซึ้งว่าในเปลือกตาของเพื่อนมีภาพลมเหนือซ่อนอยู่ภายใน
ไม่มีทางจางหายหรือลบเลือนได้ เม้มปากปิดสนิทเงียบงันไม่ส่งเสียง
"เขาบอกมึงทุกวัน ทุกเช้า แต่มึงกลับ...ฮึก!" ตัวเล็กของผมสะอึกก้อนสะอื้น ว่าต่อไม่ได้
ผมวาดวงแขนยกตัวพาดอุ้มพาออกไป
ปล่อยให้เหยี่ยวอยู่คนเดียว...หวังว่าเวลาคงจะช่วยเยียวยา...ได้แต่หวัง
นึกถึงกล่องแพนโดร่า ท้ายที่สุดที่เหลือในกล่อง ก็คือ 'ความหวัง' นั่นเอง
.................
....................
ลงมากองข้างล่าง โซฟารับแขกที่เดิมทว่าสภาพแต่ละคนไม่เหมือนเดิม
"ทุกๆ ข้อ...ทุกข้อเลย ในคู่มือนั่น" ร้องไห้โฮกับอกผม...จิระอีกคน
ในใจอึงอล บอกกับตัวเอง ‘จะไม่ยอมให้หนีไปไหน’
‘จะไม่ยอมปล่อยคนๆ นี้ จะต้องไม่เป็นอย่างเพื่อนผม...เด็ดขาด’
********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 3124557 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก