ลมเหนือที่รัก
ตอน192 ทะเลของลม
--------------------------
yeaw's
'ปึ๊ก!' วางแก้วกระทบโต๊ะแรง เสียงดังฟังชัด
หลังจากน้ำเย็นผ่านลำคอระหง 2 แก้วซ้อน
'ทะเลของลม' คงแทบคลั่งถ้ามันมีชีวิตขึ้นมา
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ รู้สึกหนาวข้างในพิกล
มองคนร่างบางปลดเสื้อโค้ทเดินทางสีดำยาวออกพาดพนักเก้าอี้ทานข้าว
เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวภายในยับยู่ยี่ สายโบผูกคอหูกระต่ายสีเดียวกันกับตัวเสื้อ
เหลือแค่เส้นคล้องคอไว้
อย่าบอกนะว่ามาทั้งชุดที่แสดง...(o-0)ไอ้เหยี่ยวตาตื่นเล็กๆ
ไหนทักษ์บอกว่าจะอยู่ต่ออีก 2-3 วันไม่ใช่เหรอ โผล่มาได้ยังไง
อาจเดินทางตามหลังผมมาระยะกระชั้นชิด คงบินตามกันติดๆ หลังการแสดงจบเลยด้วยซ้ำ
สภาพเยินทั้งตัวแบบนี้แสดงว่าต่อไฟล์ทกันหัวปั่นแน่นอน
ในห้องเหลือแค่สองคนนอกนั้นหายหัว
สำนึกสุดท้ายคือเจฟฟรี่กระหืดกระหอบมาตบบ่าก่อนพาคนของมันกลับ
พร้อมต้อนบรรดาแขกผู้ไม่เป็นที่พึงประสงค์ของผมทยอยจากไปอย่างเงียบเชียบ
หัวใจว่างเปล่า แต่ลึกๆ หวังการลงทัณฑ์
"จะไปไหน?"
เสียงแรกในห้องกว้าง ไม่ใช่จากปากผมทว่าเบรคบรรยากาศที่นิ่งเงียบอยู่
ถูกปลุกให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมๆ กันกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มชายตาคาดคั้น
กอดอกพิงเคาน์เตอร์สีเขียวน้ำทะเลที่ติดกับโต๊ะทานข้าวอีกด้าน
"..." ในหัวอึงอล รึว่าจะมาแค่เก็บของแต่ทำไมรีบกลับนัก จะไม่ให้เวลาทำใจก่อนรึยังไง
"จะไปกินเหล้า?" ถูกฝ่ายนั้นถามต่อ
"อืม" ได้แต่พยักหน้าส่งๆ ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
ขาแข็งก้าวไม่ออก กลัวว่าถ้ากลับมาพบห้องว่างแล้วผมจะหยุดตัวเองไม่อยู่
"อีก 10 นาทีค่อยไป..."
ถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกา...จะตอนไหนก็เหมือนกัน
รอเวลาเพื่ออะไรผมอยากรู้นัก
"ทำไม?"
"ให้เลยวันเกิดก่อน" คนพูดก้มหน้าไม่มอง
“...” ยังจะเห็นว่าสำคัญอยู่อีกงั้นหรือ ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่กระจายทั่วร่าง
"ลม...อยากเป็นคนสุดท้ายที่อวยพรวันเกิดพี่เหยี่ยว"
ห๊ะ (=”=) หูฝาดรึเปล่า มีลมมีพี่เหยี่ยว...
เสียงจุดพลุฉลองดังอยู่ไกลถึงขอบฟ้าลิบๆ โน่น
"วะ..ว่า...ว่าไงนะ!?" ผมติดอ่าง
"สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะครับ"
มุมปากติดอมยิ้มเส้นรอยเล็กๆ ผมตาเหลือก
โลกพลันพลิกกลับด้าน
"ลม..." ในหัวตีกันยุ่งเหยิง มึนงงหมดแรง ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ไม่รู้ตัว อีกฝ่ายก้าวประชิดตามติด
ไม่---ไม่เชื่อ
กูไม่เชื่อ
ไม่เชื่อเด็ดๆ
อย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้ ไม่ไหวแล้ว เกินจะรับไหว
ก้าวเข้ามาตรงหน้า เข่าแทรกเข่ากับระหว่างคนนั่งกับคนยืน
เอื้อมมือมากุมมือผมที่วางบนโต๊ะ อุณหภูมิอุ้งมืออีกฝ่ายสัมผัสผิวกายทำเอาแทบสะดุ้ง
ตรงกลางนั่นมีไอ้นกฮูกตาโตตั้งอยู่ตัวหนึ่ง
สีทองเหลืองของมันสว่างอร่ามเรือง (0^o)
ถ้าดูไม่ผิด มันตาโตหน้าตื่นเหมือนผมตอนนี้ไม่มีผิด
"ลม...กลับมาหาพี่ มาอยู่กับพี่ใช่ไหม?"
ไม่อยากคิดเองฝ่ายเดียว อ่อนแอถึงขนาดเอ่ยปากถามเอาความ
"คิดว่าไงล่ะ!?" เอียงหน้าหลบก่อนปรายสายตาหลุบมอง
โลกเปิดใบอวดร่างระยิบระยับพร่าง ผมปั้นหน้าไม่ถูก
เสียงโสตประสาทในหัวดัง ‘วื๊ดดดดดดด!’ รีสตาร์ททุกอย่าง
"อ่า..." เวลานี้กลับจนคำพูด หัวใจพองโตลอยถึงโลกพระจันทร์เพราะหวัง...
หวังอย่างเหลือเกิน แต่คิดอีกทาง ถ้าเป็นคำตอบอีกหน้าล่ะ
คราวนี้จะอยู่อย่างไร จะครองสติได้ไหม
กูจะกลายเป็นคนบ้าเสียสติเพราะความรัก???
กลายเป็นอีกฝ่ายออกปากต่อคำ...
"ไม่อยากให้อยู่ด้วย ไปนอนกับแม่ก็ได้" จะละมือ ผมรีบฉวยคว้าหมับ
"ลม!" คราวนี้จะไม่ปล่อยไปไหนเด็ดขาด แม่ก็แม่เหอะวะ
"ไรเล่า!?"
“ไม่ได้ตกลงเรื่องทุนเรียนที่โน่น?” ผมตาโต หมดรูปหมดหล่อ
“ทุน?” เด็กถามกลับ
“ก็ทุนเปียโน ยูเจนีวา?”
“ต้องด้วยเหรอ อยากให้รับ อยากให้ไป!?” เสียงแข็งเพิ่มระดับ
“...” โดนย้อนอย่างนี้ชักงงตัวเอง รึผมเข้าใจผิดพลาด
“นี่พี่รู้อะไรกะเขามั่งเนี่ย!?” โดนตะคอกซะ
“อ่า?” ผมละเมอ เหวอหนัก
“ทำไมต้องเรียนที่โน่นคนเดียว สุดที่รักอยู่นี่ ไหนจะกิ๊กลมอีก
ผมเล่นเพราะอยากเล่น ถ้าต้องเคี่ยวเข็ญตาตั้งแบบนั้นมันสนุกตรงไหน!?”
“แต่...แต่มันเป็นโอกาส...” กลืนน้ำลายเอื๊อก แสดงว่า...???
“นี่ก็โอกาสของผมเหมือนกัน พี่เหยี่ยวไม่คิด ตอนนี้ดีที่สุดสำหรับผม ทำไมต้องให้ไปอยู่ที่ไกลๆ
ไม่มีคนรู้จัก ต้องอยู่ที่หนาวๆ เย็นยะเยือกปั้นตุ๊กตาหิมะแบบนั้น---ไม่ยอมหรอก” ตาแดงๆ ว่ายาวเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ
พูดไม่ออก นิสัยชอบทานของที่ชอบก่อน ทำอย่างที่โปรดก่อน
แสดงตัวออกมาชัดเจน นึกชอบใจที่สุดก็เวลานี้...
คนนี้ขี้หนาว โดนแอร์เย็นเฉียบปรับตัวไม่ทันจะไม่ทนเด็ดขาด
เดินออกหรือคว้าเสื้อกันหนาวชนิดยกฮู๊ดคลุมทันทีไม่มีอาย
ต้องปล่อยให้อุณหภูมิค่อยไต่ระดับช้าๆ ถึงจะคงอยู่อารมณ์ปกติสุขอยู่ได้
ต้องกินลูกชิ้นมีทบอลก่อนเส้นแป้ง
ถ้าเลือกได้จะจัดการชีสเค้กก่อนของคาว
ต่อรองยอกย้อนกับผู้ปกครองชื่อเหยี่ยวคนเดียว
หัวข้อเล่นกันเล็กๆ ระหว่างเราก่อนยอมตามใจในที่สุด
“ลม...ไม่เสียดายเหรอครับ”
“เสียดายแน่ ถ้าคืนนี้ไม่มีคนนอนกอดกล่อมน่ะ...เสียดายสุดๆ” ประชดซะ
"ลม~" ผมยังอยู่ระหว่างรื้อเซลล์สมองแต่ยิ้มกว้าง ปิติฟูใจพองโตจนล้น
ว่ากันว่าบทตอนพายุจะมา ล้วนเงียบงันไร้สุ้มเสียง ไร้การเตือนภัยใดๆ
คนเอ่ยเมื่อครู่เงียบเล็กน้อยก่อนใส่ชุดใหญ่...
“ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้า---”
เด็กไม่ได้ว่าต่อ ยกท่อนแขนพร้อมกำปั้นบังใบหน้า ริมฝีปากสั่นระริก
หรี่ดวงตาลงทั้งที่ชื้นน้ำเก็บกลั้นเอาไว้
“ที่รัก...” ผมร้อนสลับเย็นวูบวาบอยู่ข้างใน ไขว่คว้าดึงตัวเด็กน้อยเข้าหา
“พี่จะให้ไปก็พูดกันดีๆ ล้อเล่นแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน หา!?” หลุดตะโกน
“ห๊ะ!” ไอ้เหยี่ยวเหวอมั่ง อะไรหว่ากูงง มาท่าไหน ยังไง ทำอะไรผิด
“เราเลิกกันงั้นเหรอ!/ (ปัง-เปรี้ยะ!)”
แก้วน้ำสีแสดใกล้มือเมื่อครู่ถูกปาเปรี้ยงไกลชนมุมตู้เคาน์เตอร์ครัวด้านโน้น
หล่นรวมกับเศษแก้วจากฝาตู้บิวด์อินชั้นเก็บของก่อนหน้าเกลื่อนกระจาย
น่าจะเป็นน้องตี๋หมวยช่วยกวาดกองรวมกันไว้ตั้งแต่เมื่อครู่
จากนั้นคนที่เคยเรียบร้อยว่าง่าย เคยอยู่ใต้อาณัติของผมมาตลอด
ก็ร่ายยาว ตะโกนก้อง...
“พี่คิดได้ยังไง กล้าบอกผมว่าเราเลิกกันน่ะ เอาสมองส่วนไหนคิด!?”
“เอ่อ...” ไอ้เหยี่ยวย้ายนิวาศไปอยู่บางตาเหลือกทันใด
เงยมองคนสะบัดมือพรืดหนีการเกาะกุม เริ่มกระทืบเท้าตึงๆ
เดินวนห่างแค่ช่วงตัว ซ้ายขวา 3-4 ก้าวกลับไปกลับมาอยู่แค่นั้น
“ถึงผมไม่ถาม แต่พี่มีปากทำไมไม่พูดบอกออกมา จะอำพะนำไม่อธิบาย ไม่บอกอะไรกันเลยได้ยังไง!?"
"..."
“เงียบเพราะรอให้บอก จะบ้าไปถึงไหน!?”
“ก็...”
ไม่ได้แก้ตัว แต่ที่ฝังหัวคือถ้าจะลาจากกันไปขอให้บอก คนนี้จะไม่ถามเอา
ความไอ้เราก็เข้าใจอย่างนั้น แอบน้อยใจทุกครั้งที่ได้ยิน
เขามีแต่คิดจะตีตัวออกห่างจากกู ไม่ยุติธรรมเลย
“แล้วรู้ตัวรึเปล่าว่าให้ใครจีบอยู่ กล้าไปมีอะไรลับหลังได้ผมยังไง!?”
“ไม่มี ไม่มีเลย!” ปากไวตามจริง
กูมีหน้าหลังกับใครที่ไหนได้อีก ทว่าอีกคนคล้ายไม่ฟัง
ปล่อยบอลหลุดมือตามคืนไม่ได้
“กล้าบอกเลิกก็ต้องบอกเหตุผลซิ ทำไมต้องเลิก จากนั้นค่อยว่ากัน ผมอนุญาตพี่รึเปล่า ไม่ใช่หายหัว”
“...” ตายๆๆๆๆๆ ตายแน่ๆ ต้องให้เด็กอนุญาตก่อน
ข้อนี้มีด้วยเหรอ
มีตอนไหนวะ
ทำไมกูเพิ่งรู้???
“มีหูทำไมไม่ฟัง มีปากก็ไม่พูด ไม่ยอมรออีก”
อยากเถียงใจจะขาด กูรอด้วยความปวดร้าวทั้งที่ในหัวถูกเอเลี่ยน
ชื่อความหวาดระแวง ‘เขามีคนรักฝังใจคือไอ้กาย’ ฟาดฟันเซลล์สมองไม่ยั้งเนี่ยนะ
“ก็...ตอนนั้น...”
“ตอนนั้นก็ตอนนั้นเซ่!/ (โคร๊มมม!)”
เก้าอี้อีกตัวข้างกันทางด้านโน้นถูกมือซ้ายจับเหวี่ยงล้มดังเปรี้ยง
ตัวที่สี่ล้มหาย เหลือสองตัวฝั่งที่ผมนั่งกับที่วางพาดเสื้อโค้ทอยู่
คนทำลายข้าวของไม่หันมาหาผม ยืนหันข้างให้ ยืดอกตัวสูงมือล้วงกระเป๋า
บรรจุโหมดนักเลงเลือดร้อนเต็มตัว
มองตามมือเรียวขาวที่ซุกไว้ทั้งหมด
รู้ว่าหมัดที่ซุกภายใต้เนื้อกางเกงแสลคสีดำคงถูกบีบเค้นจนแน่นขึ้นข้อ
เพราะเจ้าของพยายามระงับอารมณ์โหมไฟแรงพุ่งพล่าน
หันมาเขม็งเอาคำตอบกับ ‘เราเลิกกัน’
“ไม่ยุติธรรมซักนิด ผมยอมพี่ตั้งเท่าไหร่ ทำตั้งมาก ฝึกตั้งมาก จะให้ไปแค่คำสามคำแค่เนี๊ยะ!?”
“...” ตาปริบๆ กูโดนชุดใหญ่อยู่ใช่ไหม
“อย่าได้คิดว่าผมจะยอมง่ายๆ กว่าจะได้พี่มาผมเลือดตาแทบกระเด็น/ (ปั๊ง!)” กำปั้นทุบโต๊ะปัง
ห่างแขนแค่คืบเดียว
“...” เหยี่ยวสะอึกวูบ
“ถ้าผมไม่อนุญาต ใครหน้าไหนก็อย่าหวัง เส้นขนเดียวก็ไม่!”
“อ่า...” ว่าไงนะ!!!
“ต้องลงทุนฝึกนกเอี้ยงหน้าโง่ตัวนี้ ให้ยอมปล่อยไปง่ายๆ ได้เหรอ!?”
“...” ที่ผ่านมาทั้งหมดใช่ไหม???
ใจผมพองฟู บ่อน้ำตาแห่งความสุขปั้มสูบเริ่มเดินเครื่องทำงาน
“ถ้าคิดจะไปเสวยสุขกับคนอื่นล่ะก็ อย่า-ได้-หวัง!”
มันจะใครที่ไหนได้อีก ผมทุกข์ระทมแทบบ้าก็ใคร ถ้าไม่ใช่คนตรงหน้า
ยอมแพ้ทุกอย่าง จะล่ามโซ่
ตัดแขนขาไม่ให้โบยบิน
กระทั่งชีวิตก็พร้อมยอมพลี
..................
.......................
ลมเหนือคล้ายว่าแตกต่างจากผมแต่แท้ที่จริงกลับเหมือนผมทุกกระเบียด
เพียงแต่เราอยู่กันคนละด้านในบางจังหวะเวลา
...ผมโมโหไม่เก็บสีหน้าขณะอีกฝ่ายเก็บเงียบค่อยปล่อยออกมาในภายหลัง
...ผมบอกรักผ่านการกระทำพร้อมอยากได้คำพูดปลอบประโลมตอบกลับ
...หากคนนี้กระทำทุกอย่างแทนคำกล่าวอ้าง
เราอยู่ใกล้กันแค่เส้นบางๆ แห่งความกลัวคั่นเอาไว้
ใกล้ชิดแนบแน่นแต่กลับไม่สังเกตเห็น
เวลานี้เส้นด้ายล่องหนที่ว่าหลุดขาดให้ผมได้กางแขนโอบรัดคนนี้อีกครั้ง
(‘เพี๊ยะ!’) โดนปัดมือทิ้งไม่ใยดี ก้าวคร่อมตรงหน้าดวงตาวาวโรจน์
“ผม-เกลียด-พี่!”
“...” ก้อนสมองในหัวหยุดสั่งการบัดดล
ครั้งแรกที่ได้ยิน ‘เกลียด’
ช่างปาดเนื้อใจรุนแรงกว่าคำว่าไม่รักหลายเท่านัก
มือตกลงข้างตัว เรี่ยวแรงที่มีระเหิดหายเกลี้ยง
“เกลียดที่มาทำให้ผมรัก...เกลียดที่พี่เข้ามาในชีวิต ทำผมพัง
ขาดพี่ไม่ได้...เกลียดที่สุด...ฮือ!”
น้ำตาไหลพรากนองแก้ม แบบนี้ไม่เรียกว่าเกลียดแล้ว
“...อึ่ก...” ผมน้ำตาไหล กลั้นก้อนสะอื้นไว้ไม่ให้เปล่งเสียง
พยายามคว้าตัวคนบอกปาวๆ ว่าเกลียดดึงทึ้งเข้าใกล้
ฉุดรั้งไม่ให้ห่างไกลแม้ซักมิลลิเมตรเดียว
“ถ้าไปจริงล่ะก็...จะยอมก็ได้” เสียงเด็กเย็นยะเยือก
“ไม่...” ผมจุกทั้งใจ ร้อนรุ่มทั้งหมด
โดนผมดึงตัวเข้าชิดในที่สุด แต่เด็กสะท้านสะอื้นยังจิกบ่า
เอนตัวหนี ทนให้ลงหมัด บีบจิกกล้ามเนื้อหลังแน่นจนเจ็บ
“แล้วคิดเหรอว่าจะมีความสุข”
“ไม่...ไม่ไป...ไม่ให้ไป...” ผมแผ่วเบา ซุกใบหน้าลงกับเอวของคนยืน
“เพราะผมจะทำให้พี่ไม่มีความสุขไปชั่วชีวิต จะทำให้พี่คิดถึงผมจนเป็นบ้า จะไปมีผู้หญิง จะทำ
เขาท้อง จะมีลูกให้พี่ดู พี่จะได้รู้ว่าผมทุกข์ทรมานแค่ไหน เป็นเข็มแทงใจพี่จนวันตาย...ฮือ!”
คนพูดกลั้นน้ำตาไม่อยู่ พร้อมๆ กับผม
ปล่อยน้ำจากตาไหลลงอาบหน้าเหมือนกัน
คนนี้จะมีความสุขได้อย่างไร
เราทั้งคู่จะมีชีวิตที่เหลืออยู่ได้อย่างไร
รักกันแต่แตะต้องกันไม่ได้ด้วยห่วงความรับผิดชอบ สำนึกชั่วดีคล้องคอ
แค่คิดก็ไม่อยากนึกภาพถึงตราบาปมหันต์
................
.....................
ทุ่มโผเข้าหารวดเร็ว ทรุดเข่าลงเร็วกระแทกพื้นทั้งที่คว้าตัวผมไว้
ซัดกำปั้นทุบตีพัลวัน ดึงทึ้งร่างกายผมรุนแรง
ได้แต่ช้อนหิ้วปีกตัวเด็กน้อยเสียขวัญแน่นจนเจ็บ
“ไม่ให้ไป ไม่ให้พี่---ไม่---ไม่ให้ โฮ!” พร่ำร้องตะโกนยาวไม่เป็นประโยค
“...” การมองเห็นพร่าเลือนน้ำตา
“พี่เป็นของผม ของลม...ของลมคนเดียว ไม่ให้---ไม่ยอมให้ไป จะเป็นจะตายก็ไม่ให้!”
“ลม!” ผมหมดสิ้น
“งั่ม!/---โอ๊ยยยย!” ก้มกัดบ่าผม
เจ็บแปลบของจริงจนทิ้งร่างหลุดร่วงจากเก้าอี้ลงพื้นไม้ปาร์เก้
สภาพนั่งเหยียดขา แผ่นหลังพิงติดหินอ่อนสีน้ำทะเล อีกฝ่ายคุกเข่าร่ำไห้
ปลดปล่อยทุกอย่างกับบ่าผม ข้างหูผม กับอกผม...
ร่างกายเราที่ต่างฝ่ายต่างบดเบียดเข้าหารุนแรงแทบปริแยกออกเป็นชิ้นๆ
รับรู้ถึงกอดรัดแทรกแน่นจนอยากแทนที่ซึ่งกันและกัน
ผมสุดกลั้น เราทั้งคู่ต่างปล่อยเสียงดังร้องไห้โฮไม่อาย
ไม่จำเป็นต้องเก็บกักอะไร ไม่ต้องสะกดกลั้นอะไรอีก
คนที่ผมรักและรักผมสุดหัวใจอยู่ที่นี่
ไม่มีอีกแล้วความหวาดระแวง
ไม่มีอีกแล้วความหวาดหวั่นไม่ถูกรัก
ไม่มีอีกแล้วความกลัวที่จะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
...ลมเหนืออยู่ในกอดของเหยี่ยวขาวแล้ว...
*******
http://www.youtube.com/v/018UMWioeW4[ลูกอม :ศิลปิน WhatChaRaWaLee]
ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ
เราโอบกอดกันและมองไปบนฟ้า
ไกลสุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่เรา
ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน
ขอบคุณวันนี้ที่คอยดูแลรักฉัน จากหัวใจ จากนี้ไป มีแต่เธอ
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ดวงดาวจะหายไปไหน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร
แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน จะมีเพียงเธอ รักเพียงแต่เธอ
โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย
ใจฉันให้เธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม
ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ
เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว
จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกลาย
เพลงนี้เพื่อเธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม
สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ตลอดไป
***
*********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2929792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก