ลมเหนือที่รัก
ตอน36 ว่าไงนะ!? (หูหาเรื่อง)
------------------
lom's
ห้าโมงครึ่ง ที่โรงพยาบาล...อีกครึ่งชั่วโมงจะเที่ยงตรง
"ว่าไงนะ แค่ผ่าตัดซีสต์ที่ใต้รักแร้เหรอ!!!" ผมตาโต o0o!!!
"...เจ้าค่ะ คุณแม่ฟังผิดเอง" มายก๊อด...ลิ้นเล็กค่อยแลบออกมานิดๆ ตาหยีเป็นแป๊ะยิ้ม ตะเภาเดียวกับผม แม่ลูกพอกัน ตอนทำผิดแล็วโดนจับได้จะเขินอายแบบนี้
"ก็คุณรมย์ไม่ค่อยเชื่อฟังหมอ เตือนไม่ให้กินของหวานมาก กินจุบจิบแต่ของไม่มีประโยชน์ ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอีกต่างหากใช่มั้ยครับ" คุณลุงหมอชัยพฤกษ์ขยับแว่นว่ายิ้มๆใจดี คุณพ่อขายาวและอาจเป็นคุณพ่อที่สองของผมในอนาคตข้างหน้า
"ก็บอกอาจเป็นมะเร็งที่ต่อมน้ำเหลืองนี่" คนไข้พองแก้ม ยังเถียง
"แค่บอกว่ามีสิทธิ์ครับ ไม่ได้บอกว่าเป็น" คุณหมอหัวเราะร่วน สนิทกับแม่ดี เหมือนเพื่อนสนิทชิดเชื้อรู้ไส้รู้พุงกันมากกว่านะผมว่า
"...ไม่บอกให้ชัดๆ นี่นา "
"บอก-แต่หูหาเรื่องรึเปล่าไม่แน่ใจนะครับ" เอาแล้วไง หลุดมาดคุณหมอเล็กๆ นะครับ
"ให้รู้เรื่องตอนเพิ่งฟื้นจากเป็นลม แล้วก็ศัพท์วิชาการบานอีกล่ะคะ" ท้าวความครั้งแรกโน้น นัดทานข้าวที่ร้าน ssp กำลังเดินออกจากร้าน จู่ๆ เป็นลม ฟื้นมาที่โรงพยาบาล โดนไซโคให้ตรวจ ผวาจิตจนต้องโทรไปโกหกลูกว่าค้างบ้านน้าอร โน่น ผมยังสอบไล่ไม่เสร็จดี...ความผิดกระทงแรก
"ไม่ยอมฟังให้จบความ คิดเอง เออเอง เป็นคนไข้ยังไงเนี่ย"
"เมื่อวานนัดตรวจก็ยอมแล้วไง" เสียงอ่อย
"แล้วดันมาสลบอีกรอบ ขยายความไปใหญ่โต ใช่มั้ยครับ"
"...ผ่าตัดเสร็จแล้วนี่คะ"
"ถ้าไม่ขู่ว่า ลูกรู้-ลูกจะเสียใจมาก จะยอมมั้ยครับ" รอบที่ 3 ได้ ...เถียงกันเป็นเด็กๆ เห็นพวกผมกับน้องๆ เป็นตัวประกอบราคาถูก
โลกส่วนตัวไปนิ๊ดส์นะครับ
"ยอมผ่าตัดออกแล้วไง เจ็บมากเลยนะจ๊ะ ลมจ๋า" น่าน.น..น หันมาทางผม แนวร่วมจำเป็นตลอดกาลของคุณนาย
"ที่ผ่าตัดเมื่อวานก็เพราะ เข้าใจว่าไงครับ" คุณลุงหมอขยับแว่นไล่บี้ สรุปรีพอร์ท์ ไม่เสร็จ-ไม่ไล่-ไม่เลิก
"ก็... เพราะได้ยินแค่มะเร็ง เลยท่วมทุ่งไปหน่อยน่ะ" คนไข้อ้อมแอ้ม คุณหมอหัวเราะก้อง
"ไม่บอกไปเลยล่ะครับ ว่าคนไข้คิดเอง เออเอง กังวลไปเองหมด หมอนัดตรวจเดือนหน้าอีกที แต่เมื่อเช้าวานนี้แค่นัดสแกนดูเฉยๆ ดันคิดเองเป็นตุเป็นตะ ลมจับ ฟื้นมาลุงเลยถามจะผ่าเลยมั้ย คุณคนไข้ว่าไงครับ ...บอกลูกซิ " ผมว่าคุณลุงหมอทันเกมส์คุณผู้หญิงของผมมากกว่าที่ผมคิดอีกนะ
ดูท่าจะคิขุทางความคิดติดเชื้อแม่ผมไปด้วยแน่ เหมือนไล่ต้อนกับเด็กเล็กๆ พิกล
ได้แต่กลั้นขำ ปั้นหน้าบึ้งสุดฤทธิ์
"ฮิ...เรื่องมันผ่านไปแล้วค๊า ไม่เอามาคิดให้เปลืองสมองหรอก" ไถออกนอกลู่ที่หนึ่งไม่มีใครเกิน เป็นไงล่ะแม่
ใช่...ที่ผ่านความยุ่งยากมาทั้งหลาย ทั้งปวงก็ด้วยความคิดทำนองนี้
เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ล้วนผ่านไป ไม่จำเป็นต้องเก็บรกในสมอง จำไว้เป็นบทเรียน
................................
..........................................
เมื่อวาน ทางโรงพยาบาลนัดตรวจต่อมน้ำเหลืองอะไรเทือกนั้น หน้าซีด สติหดเหลือเท่ามด เขย่าแขนคุณลุงหมอน้ำตาคลอ แพทย์เจ้าของไข้ได้ที จับเซ็นต์ยินยอมรับการรักษาแบบงงๆ ผมไม่รู้ข่าวใดๆ กระทั่ง...โน่นนนน วิ่งโร่จากบู้กระทะมาเจอบ้านว่างเลยโทรถามน้อง ได้ความรีบตามกันมาเจอสภาพนอนแบ่บบนเตียง-ไม่ฟื้น ใครจะไม่สติแตกมั่ง
"ไม่รู้ล่ะ คุณแม่นิสัยไม่ดี ทำลมเป็นห่วง" ผมกอดอกฉึบ ต้องดุหน่อยแล้ว
"น่านะ ...ลมเหนือลูกรัก"
"อยู่บ้านตอนดึกแอบลงมากินเค้กกับของหวานบ่อยใช่มั้ยครับ" ท้าวความซักฟอก ต้องประจานให้เข็ด
"คุณแม่แค่...แมวไม่อยู่หนูร่าเริงนิดหน่อยเอ๊งงงงง" อ้อมแอ้มเฉไฉ แมวนั่นคือผม หนูชอบแอบมากินของหวานแล้วอิ่มไม่ยอมกินข้าว เป็นลมจนต้องหามส่งโรงพยาบาล โดนตรวจจับผ่าตัดซิสต์ไม่ยอมบอกลูกซักคำ มาเจอตอนออกจากห้องผ่าแล้ว...จะเป็นลม
เมื่อคืนคุณหมอไม่อยู่ พยาบาลก็ไม่มีมาให้เห็น ดันเจอน้อง 5คน รุมใส่ไข่ ผมขวัญหายบินลับกว่าจะตั้งสติได้ก็ปาเกือบห้าทุ่ม หวิดไม่ได้รับสายคนโทรเข้ามา
นึกถึงเมื่อคืนแล้ว หว๋ายๆๆๆ โดนกอด โดนอ้อน โดน...เอาใจเต็มรัก หน้าจะแดงไปไหน
เอ่อ...ทว่า คิดดูอีกที มันผมเองที่รนหาตัวสูงกล้ามล่ำเป็นพึ่งนี่หว่า จำได้ว่ากอดคอแน่น---ม่ายยยยย เอา ออกไปจากหัวไอ้ลมเดี๋ยวนี้!!!
เมื่อเช้าพร่ำข้างแก้มคลอเคลีย พี่ผิดเอง ยกโทษให้พี่เหยี่ยวนะ ต่อไปจะฟัง ฟัง และฟัง ถ้าไม่เคลียร์จะถาม ถาม ถาม ผมยังเหม่อลอยใจกังวลเรื่องแม่หนักอึ้งตั้งแต่เมื่อคืน พอเจอคำอ่อนหวาน เว้าวอนเข้าหน่อย ตัวละลายเป็นแป้งเปียกแปะติดหน้าอกนกตัวใหญ่อยู่นาน
...หลับตาซึมซับความรู้สึกอบอุ่นดังแสงอาทิตย์ตอนเช้าอ่อนๆ ทาบทา
ปลุกปลอบผมแผ่วเบา กอดตระกองอาบน้ำให้ ...ได้แต่ยืนนิ่งๆ ปล่อยน้ำอุ่นไหลรินรดร่างของเราสอง
ภายใต้เรนชาวเวอร์อันใหญ่ ผมมีนกตัวนี้อยู่เคียงข้าง
ป้อนข้าวเช้ากันเงียบๆ ไร้คำจำนรรจาใดๆ จะเพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หรือเพราะผมหลงความละมุนละไมที่ได้รับกันแน่
ถึงเวลานี้ การกระทำทุกอย่างกลับชัดเจนยิ่งกว่า
...เราไม่มีคำพูดมากมาย
...แค่สัมผัสแผ่วเบา ผมกลับเอนเอียงหมดสิ้น
หากมีคนนี้เคียงข้างในเวลาที่ผมอ่อนแอแบบนี้...ตลอดไป จะแลกด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี-ก็ยินยอม
'เหยี่ยวขาว'ของ'ลมเหนือ'
..........................
..................................
แต่เวลานี้...ได้แต่จิกตามองด้วยความ-หมั่นไส้!!!
คนพาผมมา -ท่าทางไม่ได้นอนนั่นกลั้นขำจนปวดท้อง ไม่ติดว่าในห้องคนเยอะจะทุบให้ตัวม่วง!
"ต่อไป พี่ลมไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พวกหนูจะช่วยดูคุณแม่ให้เอง" น้องผู้หญิงคนโตสุดเอ่ย...ดี
"ใช่คะ จะขนขนมออกมากินให้หมด ไม่เหลือถึงคุณแม่ได้" อ่า..งั้นก็ได้ ดีมาก
"จะช่วยกันล็อคห้องคุณแม่ไม่ให้ลงมากลางดึกด้วยค่ะ" ยอดเยี่ยม
"ไม่ให้หลุดรอดแน่ๆ" สุโค่ย
"งั้นพี่ย้ายกลับมานอนค้างบ้าน" ผมตัดสินใจดัดหลังซ้ำ
"ไม่ต้องค่ะ/...ไม่ต้อง/...ไม่ได้!" คอรัสประสาน พวกน้องๆ ผู้หญิง คุณแม่ 'ไม่ได้'คำสุดท้ายเป็นของคนนั่งที่โซฟา เหมือนนัดกับนัด
"ทำไมล่ะ!?" น่าจะดีใจนะ ผมว่า
"ก็คุณแม่มีโปรเจ็คทำครีมมะขามหน้าเด้งออกขายที่ร้านด้วยค่ะ เครื่องสำอางสมุนไพรอีกหลายตัว" คุณนายเจ้าขอโครงการแถลง
"บ้านรกมากเลยค่ะ ของกองสุมหัว" น้อง
"ร้านที่ห้าง Cen เค้าให้คุณแม่เซ้งร้านเต็ม หนูกับน้องผลัดกันคนวันวันสองวัน ขายดีมาก” น้องอีกคน
"ครีมหน้าเด้งสูตรคุณแม่ใช้ดีมากเลยนะคะ หนูไม่เป็นสิวแล้วยังหน้าเด้งด้วย ลูกค้าแวะมาถามบ่อยเมื่อไรจะออกขาย" และอีกคน
...เสียงนกกาเซ็งแซ่ต่ออีกบานไม่ค่อยปะติดปะต่อแต่ได้ใจความว่า บ้านผมกำลังแปรสภาพเป็นโรงงานโอท็อปเต็มรูปแบบ และคุณแม่จะรับเด็กเพิ่มอีก 2 คน (รวมเป็น 7) ผู้ชายหมดสิทธิ์นอนในบ้าน
"คุณแม่บอกว่า ...ถ้าพี่ลมมาให้กางเต้นท์นอนกับไอ้บิ๊กหน้าบ้านค่ะ" สุดประเสริฐจริงๆ ครับคุณนาย
ไม่น่าพลาดลุกเสียม้า
คนข้างหลังไม่พูดอะไร เอาแต่หัวเราะเสียงดัง ท่าจะบ้า
.........................
................................
ไล่นกเจ้ากี้เจ้าการพาน้องไปทานข้าว ซื้อของใช้จำเป็นเพิ่มเติม ปล่อยผมกับแม่เจรจากันสองคน
พร่ำย้ำอยู่นั่น ว่าความจริงๆ แม่เพิ่งรู้ว่าคุณหมอนัดตรวจเดือนหน้า แต่แม่ใจแป้วเป็นลมเพราะคิดไปไกลนิดหน่อย (รู้ใช่มั้ย ผมได้คำว่า'นิดหน่อย' จากใคร) เลยโดนหามขึ้นเขียงไม่รู้ตัว อาศัยอำนาจเพื่อนคนรู้ใจและว่าที่คนสำคัญ-ว่างั้น
ผมกุมขมับ ส่ายหน้า ...นี่ตูหนีนกบ้าเลือด หูหาเรื่อง จนเป็นเหตุให้เจ็บตัวก็แล้ว...ที่แท้-ดันมาเจอต้นตอใกล้ตัว-แม่เรานี่เองรึนี่ คิดแล้วกลุ้ม ต้องทนอยู่กับมันอีกเป็นนานมั้ย ลมเหนือแซดดดดด
แม่เอ่ยขอโทษผม มีการไล่ไม่ต้องห่วงมียาดี มีลูกหลานน้องๆ ผู้หญิงใช้เต็มบ้าน...ได้ชีวิตใหม่ต้องใช้ให้คุ้ม เหว่ยยยย คุณนายผู้เอ็นจอยไลฟ์ชัดๆ
เรากอดกันนุ่มละไม ...เนื้อตัวอุ่นๆ ของแม่เตือนให้ผมมีชีวิตที่ดีและคุ้มค่ายิ่งขึ้น
------------------------------
yeaw's lettering
ผมพาคนของผมกลับราว 3 ทุ่ม แค่เข้าไปนั่งในรถ ใบหน้าเปื้อนยิ้มทำผมต้องฟัดแก้มไปหลายสิบฟอด ขัดขืน ปัดป้องเล็กๆ แต่ไม่ยักโดนโกรธ ความรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เราหัวเราะให้กันเต็มเสียงทั้งที่มือเกาะกุมกันและกันแน่น น่ารักมั้ยครับ
**************************************************************TBC by puppyluv
อรุณสวสดิ์!!!
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2930907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก