ลมเหนือที่รัก
ตอน9/1
-----------------
lom's
อืม..ม..มม น่าคงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผมตกหลุมรัก บอกตัวเองเพ้อ ๆ วางแก้วน้ำลง เหม่อมองโต๊ะทำครัวที่ตั้งโดดเด่น สีเขียวอมฟ้าจาง ๆ เป็นแท่งสี่เหลี่ยมสีเดียวกันหมดทั้งก้อน จะน้ำทะเลรึหญ้ามอสนุ่มๆ ดี... สว่างเรื่อเรือง สวยงามเกินจินตนาการ
ใครเป็นคนสรรสร้างมันขึ้นมานะ น่าให้รางวัลโนเบลสาขาโต๊ะทำครัวจริง ๆ...
มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดนะ พ่อจะหลงรูปจูบคลำให้ยิ่งกว่านาร์ซีซัสหลงรูปตัวเองอีก
อา... สุดยอดปฎิมากรรม
“...ยิ้มไร?” เสียงกระชากตกจากสวรรค์
วืดดดดดด...ย้อนกลับไปใหม่ ขอทำใจก่อน!
----------------------------
มันอุ้มผม อุ้มแบบเจ้าหญิงเดินมารอลิฟต์หน้าตาเฉย ทั้งอายทั้งหวิวจะเป็นลม ...เลยยอมมมม
อยู่ในลิฟต์จะยืนเอง โดนฮื่อใส่ไม่ยอม ซ้ำร้ายท้องเจ้ากรรมดันครวญเพลง ‘หนูหิวแล้วจ้า’ คนในลิฟต์ขำกันทั่วหน้า เลยซุกอกมัน..ยอมอีกรอบบบบ
ถึงหน้าห้องได้เดินแน่ ๆ ต้องล้วงหากุญแจชัวร์... ดันสไลด์มือรูดแผ่นไม้บาง ๆ กดตัวเลข โอ๊ววว... ไฮเทคสุด ๆ มาครั้งก่อนหิ้วขนม หอบเบียร์ไม่ทันสังเกตุ คราวนี้ แม่เจ้า!
ยอมมันไป...อีกดอกกกกก
อุ้มผมเดินดุ่ยมาวางที่โต๊ะกินข้าว กดให้นั่งเก้าอี้ แล้วบรรยายไทยผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา
ก่อนจะถึงช็อตกระชากจากสวรรค์...
“...ยิ้มไร?” (มาต่อกัน)
ผมยิ้มกว้างวาดนิ้วปัดป่าย
”..น่ารักจังเลย.ย” เพ้อแน่ผม ขนาดหลับตายังเห็นชัดเจนในใจ...หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้ลม!
“ผมต้องตกหลุมรัก...ไอร์แลนด์ตัวนั้นแน่ ๆ” มึงอาการหนักแล้วลม สต๊อป! ข้างในตะโกนสวนออกมา
“สีน้ำทะเล อืม..มม” ...อะไรมืด ๆ เข้ามาบังสายตา
“รัก รักที่สุดเลย..ย ” ใบหน้าร้อนฉ่า ก่อนสัมผัสเย็นชื้นไล่เล็มเลียริมฝีปาก ลิ้นเย็นฉ่ำค่อย ๆ แทรกเข้ามาในโพรงปากช้าไม่เร่งร้อน เกี่ยวกระหวัดน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน
ท้ายทอยถูกประคองเบามือ เชยคางรับจุมพิตถนัดถนี่ ช่างหวานละมุนละไม หวามซ่านอร่อยจนลืมกลืนเป็นแบบนี้รึเปล่านะ...
‘กิ๊ง!!!’ ไมโครเวฟดีดตัว ริมฝีปากได้รูปถอนจากอ้อยอิ่ง ขณะที่ผมพยายามเรียกคืนสติตัวเองพร้อมๆ กับหอบอากาศเข้าปอด อิงแก้มซบบ่ากว้างของมันตั้งแต่เมื่อไรล่ะเหวย...
จู่ ๆ ก็ลุกพรวด! เดินวนหานั่น หานี่ หยิบจับอะไรเคร้งคร้างมั่วไปหมด
“กินซะ” ข้าวต้มกุ้งในชามถูกตักพอดีคำ เป่าควันฉุยออก ก่อนจ่อรอจะเข้าปากผม
---ไม่เอา ยกมือกั้นช้อนเบือนหน้าหนี เสียงถอนหายใจยาว
“นะ ...จะได้กินยา” น้ำเสียงอ่อนลงเว้าวอนชวนละลาย เสมองในชาม ข้าวต้มกุ้งหรือกุ้งต้มข้าวกันแน่ กุ้งแห้งตัวใหญ่อวบอ้วนสีส้ม เต็มจนเกือบล้น
“ไม่กิน...กุ้งแห้ง” ท่าทางดีใจหาย ควานช้อนตักใหม่ คราวนี้ข้าวขาวล้วน ๆ จ่อปากอีกหน ปฏิเสธดิก ไม่อาว..ว..ว
“ช้อนเดียวก่อน ไม่อร่อยสั่งให้ใหม่ ...อยากกินไร?”
ผมซ่อนหน้ากับท่อนแขน ฟุบลงกับโต๊ะ เสียงวางช้อนเคร้งกระทบจานรอง ตัวสูงใหญ่ลุกครืดดดด... เก้าอี้กระเด็นไกล
กุมขมับบีบหางตา นวดให้ตัวเอง
“...ปลา ข้าวต้มปลาได้มั้ย” จู่ ๆก็กระดิกหางดี๊ด๊ามาหา
หยุดบีบขมับ พยักหน้าช้า ๆ
“...ไม่เอากระเทียม” เสียงผมแผ่ว ฝ่ายนั้นอมยิ้มน้อมรับคำสั่ง ฟุบกับโต๊ะต่อหลบอายรอยยิ้มมา ...แว่วเสียงคุยโทรศัพท์
“...ไม่เอากระเทียม ....ครับไม่ทั้งกระเทียมดอง กระเทียมเจียวด้วยครับ อ่า..งั้นช่วยแยกผัก ต้นหอมผักชี แยกมาเลยครับ ขอเร็ว ๆ ขอบคุณครับ” ...นี่เรื่องมากไปเปล่าหว่าตู!
...............
....................
เกือบเคลิ้ม ข้าวก็ควันฉุยมาอีกรอบจ่อปากรออีกหน
“ข้าวต้มปลา ...” น้ำลายสอตั้งแต่เห็นมันแกะออกจากถุงแล้ว พยายามคว้ามือจะหยิบช้อนเอง หมาดุครางฮึ่มแฮ่ในลำคอ ยอมอ้าปากก็ได้วะ...
"เด็กดี..” ท่าทางชอบใจ มองผมเคี้ยวช้าๆ ให้ลิ้นสัมผัสถ้วนทั่วค่อย ๆ กลืน โอเคกินต่อได้ ...
“หึ ๆๆ อร่อยล่ะซิ“ ตาโต ...รสชาดใช้ได้แฮะ แม้ขมปากไปหน่อยก็เหอะ คนป้อนเริงร่าได้ใจต่ออีกสองสามคำ ผมทำท่าจะตักกินเอง แย่งช้อน ...ปลายนิ้วสัมผัสมือใหญ่ มันชะงักก่อนยอมยกช้อนให้
---ผมไม่สนใจ
หิว..ว..ว
มือเจ้ากรรมดันสั่นระริก น้ำซุปหกกระฉอกก่อนถึงที่หมาย ...ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ แง่ง ๆ จะงับคอผมรอบใหม่ เลยยอมให้นกแปลงร่างเป็นหมาดุป้อนต่อ
หมดไปครึ่งถ้วย หน้าผมคงออกอาการไปต่อไปไม่ไหว เลยเลือกชิ้นปลาขึ้นจ่อปาก ชี้นิ้วกำกับคำสุดท้าย ผมส่ายหัวดิก มันแฮ่อีกรอบเลยชี้ให้ดูแก้มป่องเป็นลูกลิง
“555” เปิดปากหัวร่อ ---ฮาไม่ปรึกษากูรรรเล๊ยยย
...ขำ ขำ เดี๋ยวเหอะ!!! เล่นหลอกล่อพอผมกลืนได้ จำใจต้องงับคำสุดท้ายจบข่าวกันไป
เคี้ยวคำสุดท้ายช้า ๆ ...แอบมองดูมันเริ่มตักข้าวต้มกุ้งที่ถูกปล่อยทิ้งให้เย็นชืดเข้าปากตัวเอง
ริมฝีปากได้รูป ท่วงท่าตอนกินก็สุภาพเรียบร้อย มือใหญ่สวยนั่นก็น่ามอง
หันมาตาสบตา (ชิ๊ง) อ่า... แม่สอนไม่ให้มองคนกำลังกินข้าว เสียมารยาท รีบหลบวูบยกแก้วน้ำบังหน้า
ข้าวต้มกุ้งตรงหน้ามันเกลี้ยงชาม พอดีเรี่ยวแรงผมคืนกลับ ...ลุกเดิน เยี่ยม! ไม่ปวดหัวแล้วแฮะ
แต่เจ็บนิด ๆ ตรงรู-ทเวลส่วนล่าง แม่ม...ไม่มีเรื่องนี้พ่อจะบินปร๋อ
ล้วงหยิบแบงค์ห้าร้อยออกจากกระเป๋าใส่คืนถุงยา มันมองตามแทบทุกอริยาบท
“...ผมกลับบ้านได้ยังครับ?” เริ่มรายการ มันผลักชามข้าวเล่นไม่ฟังเสีงนกเสียงกา
“เห็นนาฬิกาผมมั้ย จำได้ว่าใส่มาจากโรง-บาลแล้ว” มองหาคาสิโอพิมพ์นิยมคู่ใจมานาน นี่ก็พิการไม่สมประกอบ ไม่มีไฟดูตอนกลางคืน ฟังก์ชั่นเกเรไปกว่าครึ่งแต่มันเก๋าเป็นเพื่อนเก่าแก่ของผม
“..รอนี่” เดินดุ่มขึ้นไปข้างบน
แล้วก็---
อ๊าซซซซซ ...บ้านแตก!!!
อะไรฟะ... โคนันเจอฆาตรกรรมในห้องปิดตายรึไง
เสียงเม็ดน้ำหยดลงกระทบชามข้าว ดังติ๊งๆ ๆๆๆ ก่อนจะเพิ่มเลเวลความแรงไหลจ๊อกเป็นสาย แล้วกลายเป็นเทลงมาแบบท่อน้ำประปาแตก ลงกลางโต๊ะกินข้าวเต็ม ๆ ประดาสิ่งของบนโต๊ะทั้งหลายแหล่พร้อมใจกระโดดบันจี้จั๊มพ์ลงลอยเล่นน้ำป่าไหลหลากที่พื้นไม้ปาร์เก้สีสวย
...เริ่มนึกอะไรออก กูทำอะไรไว้
ท่าจะงานเข้าซะแล้ว !
ไม่ใช่งานธรรมดา ระดับลมเหนือต้องงานช้างครับ ...
**********************
ตอน9/2
---------------
yeaw's
กร๊าซ..ซ.ซ..ซ
นี่มันวันโลกาวินาศของกูรึไง ถึงเอาสึนามิมาถล่มห้องนอนกูเนี่ย!!!
ใครมันบังอาจหยามรังน้อย ๆ ของเหยี่ยว อย่างนี้ต้องบั่นหัว เอาตัวมาสับคลุกทรายโขลกปูน ยัดลงเครื่องโม่ปั่นก่อนอัดลงถังบ่ม ผสมคอนกรีตเทราดท็อปปิ้งแล้วเอาไปทิ้งจมทะเลลึกกกกก!!!
ฮื่ย...อย่าให้รู้นะมึง พ่อจะตามไปล้างโคตรถึงบ้าน !
..............
.................
ผมกวาดตามอง ห้องนอนที่เคยสวยงามแสนภาคภูมิใจ ยังไม่ได้อวดใครจริงจังนอกจากเพื่อนสนิทในก๊วน ตอนนี้สภาพเหมือนเจอสงครามกลางเมืองสักสี่สิบรอบ!
เตียงหลังใหญ่กลายสภาพเป็นเรือโนอาร์ บรรทุกสิ่งของกองพะเนอเทินทึก เสื้อผ้ารองเท้า ข้าวของเครื่องใช้จิปาถะจากมุมต่าง ๆในห้อง ตั้งเด่นลอยลำกลางน้ำเจิ่งท่วมเท่าตาตุ่ม
ใช่...ห้องกูน้ำท่วม!!!
ใครจะคิด.. อยู่สูงขนาดชั้นบนสุดของอาคารน้ำจะท่วมถึง!
หายใจเหนื่อยหอบ ...กลางเตียงหลังใหญ่ ปลาสิงโตแพนหางสวยงาม ตื่นเต้นในตู้ปลาสี่เหลี่ยมแบบธรรมดา ๆ ดาษเดื่อน ว่ายวนร่าเริง
...ผิดกะกูที่ตอนนี้เหงื่อซก!
คนรับใช้จากบ้านใหญ่ยังมาไม่ถึง ต้องลงมือเองไปพลางๆ ช่างที่จัดการทะลุฝ้าอยู่ห้องครัวข้างล่างจะได้ทำงานได้
แม่ม...นี่แค่ของใช้จำเป็นจะย้ายออกก่อน ทำไมเยอะงี้ฟะ!?
ปลั๊กหลุดครับ!!
หลุดได้ไงหรอครับพี่น้อง... เส้นหญ่สีดำ ตีกิ๊บแน่นหนึบขนาดนั้น!!!
ยืนหันไปมองตัวต้นเหตุกะลังง่วนอยู่หน้าห้องน้ำ แขนผอม ๆ ข้อมือเล็ก ๆ เชรี่ยยยยยยย...เสือกถอดสายเมนหลัก ทำได้ไง! หัวปลั๊กเท่ากำปั้น มีทั้งคลิ๊ปล็อคขันน๊อตไว้อีกต่างหาก
ถาม... เลยได้ความว่า ขอโทษเสียงเพลงมันดัง ผมไม่ชอบเสียงดัง...นิดหน่อย
นิดหน่อยบ้านพ่อง!!!
เออ..ใช่ กูลืมเอง ตั้งเครื่องเสียงเป็นนาฬิกาปลุก แต่...อีแบบนี้มันมากไปว๊อยยยยย!
ตู้ปลาขนาดใหญ่ที่ทำเป็นผนังใสกั้นระหว่างห้องน้ำกับส่วนทำงานติดห้องแต่งตัว ตู้แก้วหนาจากเวนิช น้ำท่วมทะลักเพราะปั๊มน็อค มีรอยร้าวก่อนแตกเปรี้ยง พวกปลาลั้นลาไหลตามน้ำออกมา ยังดีที่ปลาสิงโตตัวเดียวโด่ ๆ ของขวัญจากป้าที่ลงทุนหิ้วจากอิตาลี ลอยหล่นมารอให้ดูใจในอ่างอาบน้ำข้างล่าง
แต่ปลาดาวนางฟ้านังเล็ก ๆ ร่วมตู้อีกเกือบ 30 ชีวิต กำลังลอยละล่องกระจายทั่วห้องอยู่ตอนนี้
เครื่องใช้ไฟฟ้าแทบทุกตัว พร้อมใจกันตายหมู่!
ตะเกียงลาวา ตอนนี้เป็นน้ำสีน้ำเงินขุ่นคลั่ก ไม่เป็นฟองสวยอีกต่อไป ยังไม่รวมที่ทำงานข้างนอก เครื่องคอม โน๊ตบุค เครื่องเกมส์ เครื่องเล่นอิเลคโทรนิกส์ต่าง ๆ เก็จเกทที่ผมสะสมหลงไหล เสียบแสตนด์บายไว้ โบกมือบ๊าย บาย ไม่ตายก็คางเหลือง
ที่ซวยยิ่งกว่า กระดาษแบบครับ...ฮือ พิมพ์เขียวไม่ว่า แต่ประดากระดาษไข เน่า ๆ ๆ หมดสิ้นสภาพ!
ย้าง..ง..ง ยังไม่หมด!
ที่น่าสงสารสุด น่าจะเป็นตัวต้นเหตุ...
เครื่องเสียงหน้าตาสุดเดิ้น…จอดำวงรีเรียวเล็กนั่นดับสนิท ก้าวขายาวเรียวโค้งสีขาว มีรอยเขม่าดำปื้นใหญ่ คงโดนหนักสุด
เออ...กูขอโทษ กูลืม ตั้งเวลามึงให้ปลูกกูเองแหล่ะ!
แยกกันอยู่ซักพักนะ เดี๋ยวคนที่บ้านกูก็มาแล้ว
ฮือ...อยากจะบ้าตายยยยยยยยย
คอนโดนี่เป็นของผม หาเงินจากหุ้นมาลงทุนเอง ขายหมดเกลี้ยงตั้งแต่ยังไม่เปิดตัว เพราะมันหรูสุดน่ะซิ แต่ละชั้นมีแค่ 5-6 ยูนิต เหมือนยกบ้านสองชั้นมาไว้ส่วนตัว จะเอาแบบชั้นเดียวก็มีให้เลือก ปรับเปลี่ยนสไตล์ตามชอบ คนที่นี่ก็ไฮเอ็นด์กันทั้งนั้น
อยู่ไม่ถึง 6 เดือนดี กูต้องจากพวกมึงเพราะไอ้เด็กเมื่อวานซืนงั้นเหรอ!?
...เพราะมัน
เพราะมันคนเดียวเลย!!!
...............
.................
มองเด็กแสบสวมเสื้อกันหนาวเนื้อผ้าบางเบาสีครีมแบบมีฮู๊ดสวมหัว ขอบฮู๊ดกุ๊นขนสัตว์สีขาวระบายรอบนุ่มเหมือนขนกระต่าย ที่ตอนนี้ล้อมกรอบใบหน้าสีขาวอมชมพู สวยหวานสัดของมันไว้
กางเกงผ้ายืดสีขาวแถบข้างสีส้ม ไม่ต้องจินตนาการก็รู้ว่าเลิศลอยแค่ไหน---เหมือนหลุดจากแคตวอล์คอย่างนั้น
ปีศาจในคราบเทพยดา!
ย่ำบู๊ทสีดำเก่าเขรอะใหญ่เทอะทะไม่สมตัว น้ำกระทบเจ๊าะแจ๊ะไปมา สองมือถือสวิงเล็ก ๆ ก้มมองพื้นน้ำเจิ่งนอง คอยช้อนหาปลาดาวนางฟ้า
ชุดนั่น ซื้อทิ้งไว้จะเน่าคาตู้ เผื่อยกให้ใคร ๆ ที่ถูกใจเรื่องอย่างว่าแต่ซุกไว้นานจนลืม ต้องบังคับเสียงแข็งกว่าจะยอมถอดชุดเน่าๆ เปียกซกออกพ้นตัว
เพราะช่วยกันปิดท่อน้ำแตก ชุลมุนวุ่นวาย ตัวหนาวสั่นงันงก ฟังผมด่าสาดเสียเทเสีย ปากม่วงตาโหลจะล้มพับ ยังเงียบอยู่ได้ตั้งนาน
บู๊ทนั่นของช่างที่ง่วนอยู่ข้างล่าง จะไม่ยอมใส่ เจอด่าเปิงอีกชุดอ้างถึงแม่ปั๊บก้าวเท้าสวมปุ๊บ!
ประตูห้องถูกปิดกั้นน้ำด้วยเทปกาวกับโฟม รอให้จับปลาเสร็จก่อน
แม่ม...นี่ปาเข้าไปเกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว ปลาในตู้สำรองข้างตัวมันน่าจะเกิน 20 ตัวได้
“กี่ตัวแล้ว?”
“24…” ตอบเบา ตายังจับจ้องหาที่ผืนน้ำ หาต่อ
“ตีนกูเปื่อยหมดแล้วเนี่ย!” โวยเสียงดัง
เก็บของเอง ปล่อยมันจับปลาอย่างเดียว จนกูเสร็จกิจ ของล้นเตียงไม่มีท่าจะวาง มึงเพิ่งได้แค่ 24 ตัว...เชรี่ยยยย!
มันยกหลังมือปาดเหงื่อแถว ๆ คอ ขยับสาบเสื้อออก เห็นเหงื่อตามไรผมแต่หน้ายังใสกิ๊ง
เป็นกูผิดอีกใช่มั้ยเนี่ย...ใช้แรงงานคนป่วย!
จ๋อมมม ควับ!
"จับได้แล้ว...” เสียงใสตื่นเต้นร้องเบา ๆ ร่าเริงกับตัวเอง ยิ้มกว้างลูกกะตาปิดเหลือแค่เส้นเดียว
ตอนดีๆ น่าจะดีด้วยได้...แต่ตอนนิ้ ช่วยไปให้พ้นหูพ้นตากูที!!!
จุ่มลงทั้งสวิงลงตู้เบา ๆ ปล่อยให้ปลาว่ายออกเอง
ดีแฮะ นึกหวาด ๆ ว่าจะเคาะให้โดดจ๋อม เล่นบันจี้จั๊มพ์!
“พอได้แล้ว หิว! พวกช่างจะได้เข้าห้องซะที”
“ได้แค่ 25 ...อีกตั้ง 5 ตัว” ยังก้มหาต่อ ถือสวิงมือซ้ายมือเดียว ยกมือขวาปาดเหงื่อที่คอ
“ปลากูหรือปลามึงกันแน่!?” พูดไม่ฟัง เหนื่อยสุด ๆ แล้วตอนนี้ เดินเตะน้ำแซ่ก ๆ ยกตู้ปลาใส่เก้าอี้ล้อเข็น มารอที่หน้าประตู
“เดี๋ยวครับ ขออีก 5 ตัวนะ” แต่กูไม่ไหวแล้ว
“มันมีแค่ 25 จะเอาอะไร 30 ห๋า!” เดี๊ยะ !!!
“อ้าว... บอก 30 นี่” มองตาขวาง มีเถียง
“วันก่อน กูช้อนให้คนอื่นไปแล้ว” มันหันหน้าหนี ขวับ! หางตานั่นค้อนกูชัวร์
“...ก็ไม่บอก” อุบอิบ
“ลืม..ม พอจายอะยางงงงง!...โทรบอกช่างมาลอกเทปหน้าประตูออก” ตัวเปียกยืนแช่น้ำ ให้โทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อมัน
เห็นวอลล์ เปเปอร์แล้วเศร้า คงต้องเปลี่ยนใหม่ยกแผง ...ฮืออออ T^T!!!
สรุปช่างให้รออีก 10 นาที กำลังจะทะลุท่อต่อตรงลงห้องน้ำชั้นล่างเลย เพราะถ้าเปิดห้องนี้น้ำจะไหลบ่า อาบเลอะถ้วนทั่ว จะชะชะช่ากันหมด
“กูไม่รอ บอกเปิดประตูเร็ว!” สติเหลือเส้นสุดท้ายรอมร่อ
“รอเถอะครับ 10 นาที ไม่นานหรอก”
“ไม่... เปิดประตู๊” ทุบปึงปัง อย่าให้ถีบนะมึง!
มายื้อเอว มือเย็นแตะต้นแขน สะดุดวูบ ---อุณหภูมิเย็นเฉียบ หน้ามันยังซีด อิดโรยเห็นได้ชัด ทำไมไม่ได้สังเกตมัวแต่เก็บของกับบ่นงก ๆ
“นั่งก่อนครับ...” บุ้ยไปที่เตียง กำลังลังเล ชั่งใจ...มันเดินไปที่ตู้เย็นเล็กมุมห้อง เปิดตู้ หยิบขวดน้ำดื่มเดินมาหา พยักหน้าเรียก... เอาวะ!
ต่างคนต่างเงียบ จิบน้ำในมือ นั่งทับของที่บนอยู่เตียง ดูน้ำค่อย ๆ ลดระดับลง
**********************************TBC by puppyluv
ชื่นนนนนจายจัง มีคนอ่านจิ้มด้วย แต่ละคนโพสต์ฮาได้อีก ...ชอบๆ
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2933438 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก