ลมเหนือที่รัก
ตอน52 jeffy's memory#2
------------------
Jeffy’s
ตอนเย็นวันนั้นเป็นวันที่ไม่น่ามีแผล ...แต่กลับได้แผล
โดนกระแทกล้มตอนเข้าแย่ง ลูกง่ายๆแบบนี้ผมพลาดได้ไง มือตกหรือเพราะไม่มีเสียงเปียโนเลยไม่มีสมาธิกันแน่ ...ผมคิดอย่างหงุดหงิดขณะเดินไปห้องพยาบาล
---แล้วเวลาเสมือนหยุดหมุน!!!
เด็กที่วิ่งวุ่นในใจผมอยู่ตรงนั้น กำลังนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนระเบียงทางเดินหน้าห้องพยาบาล สาละวนติดพลาสเตอร์ให้ตัวเอง ทุลักทุเล
“มาพี่ช่วย” ไม่รู้ตัว ทรุดนั่งชิดใกล้เมื่อไร ใบหน้าเล็กๆ สวยน่ารัก เบิกตากว้างตื่นตระหนกดังลูกกวางไหว แต่ผมรุกไม่เปิดโอกาสให้หนี ฉวยแผ่นพลาสเตอร์รอจะแปะให้
ห่านเอ๊ย---ไปทำไรมา ข้อศอก ข้อมือ แทบจะทั้งต้นแขนด้านนอกถลอกแดงเป็นแถบ เหมือนล้มครูดไปกับพื้นซีเมนต์ ผิวขาวบางใสแบบนี้ยิ่งสะท้อนใจหนัก
“...ไปทำไรมา!?”
“...ครับ?” ตาโตย้อนเชิงถามกลับ
“พี่ถาม ทำไมมีแผล?”
“---จักร---หกล้มครับ” ก้มหน้านิ่งไม่สบตา เม้มปากแดงๆ รูปกระจับ มุมปากคล้ายยกยิ้มนั่น
“...ซนนะเรา” อ้าว...ปากกูพาจน พองแก้มป่องนิดๆ ยังเม้มปากแน่นก่อนคลายออก มันแดงฉ่ำแวววาวเหมือนเชอรี่สุก---น่ากิน
กลืนน้ำลายยากเย็น ก้มลงแปะพลาสเตอร์ยาที่อุ้งมือด้านในให้
มิน่า...เจ็บแบบนี้ วันนี้เลยไม่ได้ยินเสียงเพลง
“ชื่อไรเรา?” อกเสื้อใต้ตราโรงเรียน J.L.คนนี้ไม่ผิดตัว 1 ใน 8 แน่ แล้วชื่ออะไร อยากได้ยินจากปาก
"ฟู่ๆ..." เฉยไม่มีสน เป่าปากกับแผลบนข้อมือที่ผมเพิ่งติดแผ่นยาไปมา
“มีชื่อรึเปล่า?” ผมขัดใจวูบ แบบนี้ไม่ใช่วิสัยคนใจเย็นอย่างผม
“ตุ๊บบบ/...อ๊ะ กระเป๋าผม---!” อุทานเบาเพราะผมถอยชนกระเป๋าผ้าด้านหลัง ปากถุงเปิด กล่องพลาสติกเปล่าๆ กลิ้งกระเด็นกระดอน แฟ้มชีทหล่นตุ๊บ กระดาษโน๊ตเพลงบรรทัดห้าเส้นขาวเกลื่อนเต็มทางเดิน
“โน๊ตเพลงของผม!” ผวาจะลงมาจากเก้าอี้
“ไม่ต้อง พี่เก็บเอง!” ขามีรอยแดง หัวเข่าถลอกอีก ทำไมกูเงอะงะเฟอะฟะงี้วะ!?
“ไม่ได้ทานข้าวโรงเรียนเหรอ” ยื่นกล่องข้าวให้ ช้อนก๋องแก๋งอยู่ข้างใน มือสวยนิ้วยาวเรียวเล็กรับไปยัดลงกระเป๋าผ้าใบเดิม
“ทานครับ แต่บางทีมันเผ็ด---นิดหน่อย” ยิ้มตาหยี แพขนตาปิดลงทาบทับแก้มชมพูเห็นฟันซี่เล็ก แล่บลิ้นชมพูออกมาน้อยๆ
---หัวใจผมปลิวหายจากขั้วอีกรอบ
หมดแรง ...ทรุดนั่งขัดสมาธิกับพื้นทางเดินประจันหน้ากันกับเด็กบนม้านั่ง
หยิบเบตาดีนใส่แผลที่หัวเข่า บรรจงเบามือกว่าครั้งไหนๆ ตาเหลือบมองเด็กเก็บชี๊ทเพลงให้อยู่ในเล่ม ด้านหลังแผ่นเขียนชื่อ L ปลายหางตวัดกลับเป็นรูปหัวใจติ่งเล็กๆ แทบทุกแผ่นแปะสติกเกอร์รูปหัวใจลายพร้อย เหมือนที่เด็กผู้หญิงชอบเล่นกันในวันวาเลน ไทน์---เหมือนที่ผมเก็บได้
“...ชอบรูปหัวใจเหรอ?” ชี้ที่แผ่นตรงหน้า มี 4 ดวง 4 สีเป็นเชิงถาม
“เพื่อนแปะให้ครับ แต่หลังๆ เพื่อนซื้อมาฝากบ่อยเลยแปะกันเอง นี่ๆๆ เต็มเลย” ยกอวดแผ่นโน้นแผ่นนี้ ยิ้มกว้างแก้มป่อง ฟันซี่เล็กๆ มุกเม็ดน้อยเรียงราย
...เหมือนเก็บดาวลงมาทั้งท้องฟ้า ช่างสว่างไสว ระยิบระยับ ยิ่งกว่าฝัน
...ผมโน้มตัวเข้าหา อยากกอด อยากสัมผัสเต็มรัก
“โอ๊ะ---เจ็บ!” หน้าอกโดนแผลที่หัวเข่า เสื้อผมเปื้อนเบตาดีน ชะงักงัน ได้สติเก็บอาการก้มลงทำแผลต่อให้
ผมเงียบ-พยายามกลั้นลมหายใจ ไม่ไห้เผลอไผลขว้างหัวใจออกจากอก เพราะมันเต้นดังไปน่ะซิ ดังซะจนกลัวเด็กจะรับรู้---บ้าชิบ!!!
...........................................
................................................
“---ผมพี่สีสวยจัง” ผมเกลียดสีของมันจะตาย ออกน้ำตาลแดง ยิ่งเจอแดดยิ่งเป็นประกายเพลิง 'ไอ้เด็กหัวแดง' อยู่อังกฤษโดนล้อ มาอยู่เมืองไทยยังตามมาหลอนให้ได้ยินอีก
แต่เป็นนิ้วเล็กๆ เรียวสวยนั่น หยิบจับปลายเส้นผม แตะไล้เบาๆ
เผลอกั้นหายใจนั่งนิ่งก้มศรีษะให้... ยินยอมไม่รู้ตัว
“นิ่มมากด้วย ถ้าไว้ผมยาวผูกโบสีดำจะสวยกว่าโชแปงซะอีก” โชแปงไหนวะ นักดนตรีเหรอ น่าจะใช่มุมกระดาษโน๊ตนั่นชื่อเปียโนหรา ผมเคยเล่นไวโอลินตอนเด็กก็พอรู้อยู่
“โชแปง?”
“ครับ ลาบราดอร์สีชอคโกแลตที่บ้าน”
อะฮ้อย---เห็นกันเป็นหมา เป็นคนอื่นโดนชกไปแล้ว แต่ผมกลับยิ้มฟังเสียงนกน้อยเจื้อยแจ้วเคลิบเคลิ้ม
“ถ้ามีอีกตัวจะเอาสีแบบผมพี่ ตั้งชื่อโชแปงจูเนียร์ดีกว่า” ยิ้มตาหยี แล่บลิ้นเล็กๆ ถูกใจอีกแล้ว ...คงเขินจัด ผมหัวเราะก้องเลย
“555 เห็นพี่เป็นหมาเหรอ!?” แกล้งหยอกล้อเสียงดัง โลกช่างสว่างสดใส
---ไว้ผมยาว ผูกโบสีดำก็เท่ห์ไม่หยอกนะ ผมคิด
“ไม่ใช่นะครับ พี่ใจดีกว่าโชแปงตั้งเยอะ” หน้าเหวอๆ รีบแก้
“ใจดีกว่าตรงไหน” ผมน่ะกระทืบคนตาไม่กระพริบนะครับ ขอบอก
“ตรงทำแผลให้ มือเบ๊าเบา ไม่เจ็บซักติ๊ด”
“อ้อ เก่งกว่าโชแปงอีกเน๊อะ” ล้อเลียนหมา อิจฉาว่ะ
“ครับ—วันนี้พี่เป็นเทพผู้พิทักษ์ ทำแผลให้ผม เหมือนการ์เดี้ยนเลยว่ามั้ย” ชี้มือไปข้างหลังตัวเอง สวนหย่อมหน้าห้องพยาบาลมีรูปปั้นกรีกเป็นสัญลักษณ์ ชื่อจริงติดอยู่ที่ฐานแต่โดนพุ่มไม้สูงบัง ทั้งโรงเรียนเรียกติดปากว่า ‘การ์เดี้ยน เทพผู้พิทักษ์รักษา’
“...พี่มีแผล ตาผมทำให้พี่มั่ง” ฉวยเบตาดีนจากมือรอให้ผมยื่นมือไปหา มือน้อยค่อยๆจับข้อมือผมพลิก ใส่ยาที่ข้อมือให้ ....มันนุ่มเบาเหมือนปุยนุ่น ไม่รู้สึกแม้แต่น้อย
สายตาผมเหม่อมอง-จับจ้องที่รูปปั้นกลางสวน ภาวนาซ้ำไปซ้ำมา
อยากเป็นพ่อมด -อยากมีเวทมนต์หยุดเวลานี้เอาไว้ ...ตลอดกาล
----------------------------------------------------------------
มานึกได้วันหลัง เด็กนั่นยังไม่บอกชื่อเลย ---บ้าเอ๊ย ไม่เป็นไร รอจบแข่งบาสก่อน ถึงตอนนั้นพ่อจะตามถึงบ้าน
นับตั้งแต่วันนั้น ทุกๆ เย็นก่อนลงสนามซ้อมบาส ผมจะโฉบไปดูแถวหน้าห้องพยาบาลก่อนเสมอ
วันไหนมีเสียงเปียโน วันนั้นจะตั้งใจซ้อมมากเป็นพิเศษ---
แต่...อาทิตย์นี้หายไปสองวันแล้ว ห้องพยาบาลก็ไม่เห็น หายหัวไปไหนวะ อารมณ์เสีย หงุดหงิดไปหมด ซ้อมเสร็จรีบขึ้นรถยนต์ที่บ้านกลับทันที
‘อยู่ไหนนะ...?’ เหม่อมองข้างทาง
นั่น---ตรงทางเลี้ยวออกถนนใหญ่ !!!
เด็กนั่นยืนอยู่กับเด็กผู้ชายตัวโตกว่า ...ไอ้เด็กหัวเกรี๋ยนที่ประชาสัมพันธ์ มันกำลังยื้อแย่งกระเป๋าผ้าจากเด็กตัวเล็ก
ชิ---รังแกเด็ก แล้วนั่นคือคนที่ผมตามหาแทบพลิกแผ่นดิน
ไม-ไม่มาสู้กับคนตัวเท่ากันวะ!?
รีบสั่งรถจอด มือเปิดประตูทั้งที่รถยังวิ่ง คนขับที่บ้านรีบเหยียบเบรคตัวโก่ง
“เฮ้ย---มึงอ่ะ ปล่อยมือเด็กกู!” สองคนหยุดกิจกรรมหันมามองผม
“ไรวะ!?” เสียงตะโกนกลับ คนตัวเล็กรีบฉวยกระเป๋าผ้าคืน หน้ามุ่ย คิ้วยุ่ง ถ้วยไอติมในมือเอียงเกือบหล่นลงพื้น
“นั่นน้องโรงเรียนกู!” ยังเหงื่อซกชุดบาสไม่ได้เปลี่ยน ---นึกได้
“อ้อเหรอ---แล้วง๊ะ!?” ป้ายไอติมในมือตัวเองเข้าปาก งับช้อนพลาสติกถามเชิดคืนมา---ตาคมนั่นสวยอยู่หรอก แต่ปากกวนบาทาเบื้องล่างมาก
มันดันตัวเล็กไว้ข้างหลัง ---ไอ้หมาหวงก้าง!!!
“ปล่อยน้องกูไป อย่างมึงต้องตัวเท่ากันนี่!” เชิดหน้ากวนตอบมั่ง
“อ้อเหรอ...” แสรดเอ้ย เรียนโรงเรียนวัดคงเพราะโง่ พูดจาซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่กี่คำ
ยียวนกวนอวัยวะเบื้องล่าง-ก้าวเข้าหา มองหัวจรดเท้า-เท้าจรดหัว เดาะมุมปากเล่นลิ้นกับช้อนพลาสติก กิริยาที่กูเกลียดสุดๆ
ผมกำหมัดแน่นเตรียมพร้อม
“คุณหนูคร๊าบ เสร็จแล้วคร๊าบ...” เป็นมอไซค์วินตัวบะเริ่มยังกะหมีอ้วนดำ เสื้อวินสีส้มรัดติ้วอยู่แค่รักแร้มาจอดเทียบข้างหลัง ตัวกระเปี๊ยกผละวิ่งไปหา ทั้งผมทั้งมันหยุดมอง
“ขึ้นรถไปไอ้เปี๊ยก ให้ไว!” หน้าทะเล้นร้องสั่งเสียงเครียด เด็กหน้าสวยละล้าละลัง ชูถ้วยไอติมไหวๆ
มันหมุนตัวกลับหลัง ย่างสามขุมไปหาเด็ก ผมรีบพุ่งไปกระชากบ่ามันไม่ให้เข้าใกล้ อะไรบางอย่างถูกเหวี่ยงเฉียดๆ ใบหน้า ตัวมันสะบัดหลุด
มอเตอร์ไซค์วิ่งฉิวออกไป
ถ้วยไอติมหล่นก๋องแก๋ง กลิ้งตามฟุตบาทมาหยุดข้างเท้าผม ผมปาดเนื้อครีมที่เปื้อนแก้มเข้าปาก พร้อมๆ กับฝ่ายมันดูดเลียนิ้วโป้งที่เปื้อน---ชิมรสชาด
รสชอคโกแลตชิบ!
คนขับที่บ้านเปิดประตูรถลงมายืนรอ กระวนกระวาย รถคันอื่นบีบแตรไล่ลั่นถนน
เป็นผมที่เหยียบถ้วยพลาสติกช้าๆ บดขยี้ให้มันดังกรอบแกรบใต้อุ้งเท้านานๆ ...ไอ้เตี้ยจ้องหน้า-แสยะมุมปากเชิดหยิ่งรับ-ส่งสาส์นท้า
‘มึงเจอกูแน่---!!!‘
‘ได้เลย แสรดดด!!!’
นั่นเป็นครั้งแรกที่ปะทะหน้าคู่ปรับตลอดกาลของผม ไม่ผิดตัวเด็ดขาด ชื่อที่อกเสื้อนั่น ...ชื่อเดียวกับผม
'จิระ'
จิระ ใจรักษา ---ไอ้โจ๊ก
****************************************************TBC by puppyluv
...อรุณสวัสดิ์
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2933478 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก