เฮ้ยยยยย มันใครฟะ Hajime-tan เนี่ย (เปลี่ยนรูป-เปี๊ยนไป๋)ไม่รู้จัก ไปตามเก็บบลีชให้ครบ 300 เลย!!! ฮึ
ไว้สงกรานต์จะทิ้ง jจตุจักรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนะ วันจักรีม่ายด้ายหยุดอ่ะ อืออออ
...อรุณสวัสดิ์
******************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน60 joke's move on
------------------
joke's
คิดย้อนถึงวันนั้น...ที่เกาะกูด รีสอร์ทของพ่อกาย
ผมมองผ่านเลนส์ เด็กใบหน้าหล่อสวยบาดตาคนนั้นช่างคล้ายกับคนที่ผมตามหา หวังจะได้เจอในซักวัน
แล้วก็ใช่มันจริงๆ ด้วย ยิ่งได้เปิดปากคุยกันยิ่งรู้ว่าใช่ ผมซักฟอกสะอาดเอี่ยมตอนพายเรือแคนูเลียบคลื่นด้วยกัน...มันเป็นไอ้หนูนางฟ้าเจที่ผมคิดถึงเสมอมา-ตัวจริง
(ตอนสายไปดำน้ำดูปะการัง เที่ยงกลับมาทานข้าวที่รีสอร์ท แล้วพากันพายแคนูเล่นก่อนจะกลับมาโต้คลื่น เวิ้งอ่าว-หน้ารีสอร์ทให้ไอ้ 2 สัตว์นั่งดูชมเป็นขวัญตาที่ศาลาเรือนรับรอง)
มันเคยเรียนโรงเรียนนานาชาติท้ายซอยตอน ม.1 แล้วย้ายมาเรียนที่ปัจจุบันตอน ม.2 เรื่องราวในอดีตเข้าล็อคต่อเป็นจิ๊กซอว์ที่สมบูรณ์ลงตัว -เป๊ะ!!!
ถึงมันจะจำผมไม่ได้ แต่ทว่า...จำหมาสีแดงเป็นฝูงหน้าอู่กับมอไซค์วินตัวอ้วนดำเหมือนหมีควายได้ จำน้ำแดงชงบางจ๋อยของอิเจ๊น้าสะใภ้กับมือใหญ่สากแข็งโป๊กของเฮียน้าจอมได้
...เท่านี้ผมก็ยิ้มปลื้ม
ลม -ลมเหนือ...ในที่สุดผมก็เจอมันอีกครั้ง เหมือนครั้งที่ผมเคยเจอมันที่หน้าร้าน-หน้าอู่ของตัวเองวันนั้น
แล้วมันก็น่ารัก นิสัยดีเลิศอย่างที่ฝันไว้จริงๆ ถ้าเฮียน้าจอมกับเจ๊น้าสะใภ้ได้เจอคงดีใจมากแน่ๆ อ้อ...ตาอีกคน (ยายเสียตอนผมอยู่ ม.6 ไว้ค่อยเล่าภาคจิระxจิระ อิอิ)
--------------------------
ยิ่งได้คุยเฮฮา ลมมันแสบยิ่งขึ้นเรื่อยๆ กวนๆ มึนๆ ร้ายลึก จนเผลอออกปากล้ำเส้นกับเหยี่ยว
"กูขอลมเป็นน้องนะ" เหยี่ยวตาขวางกลับฉับพลัน ทว่ารอยยิ้มกว้างของลมเหนือกลับสยบเหยี่ยวขาวได้สนิท...ราบคาบไร้ร่องรอย
เหอๆ กูรู้ล่ะ...มึงตายแน่เหยี่ยว คราวนี้บินไปไหนไม่รอดเพราะเด็กคนนี้ชัวร์ 555 ได้แต่แอบหัวร่อก้องอยู่ในใจ
อยากพาตัวมันแพ็คใส่ถุงกลับบ้านเดี๋ยวนั้น แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ถ่ายรูปมันไว้อย่างเดียวเท่านั้น
แอบดี๊ด๊าสุดชีวิต เรื่องของมันจะต้องไม่หลุดออกจากปาก จะต้องเป็นความลับให้ผมชื่นมื่นหัวใจจนล้นก่อน ...ก็เพราะนามสกุลน่ะซิ
'ใจที่รัก' กับ 'ใจรักษา' เป็นนามสกุลที่สื่อให้เชื่อมถึงกันอย่างคาดไม่ถึง เราทั้งคู่เคยอาศัยอยู่ละแวกเดียวกัน ผมเกิดและโตที่กรุงเทพตอนใน-ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา ที่อยู่เดิมนั่นจนอายุ 3-4 ขวบ ก่อนตา ยาย เฮียน้าจอมก็ย้ายมาอยู่ข้างวัดที่ของพ่อแม่ทางน้าสะใภ้ -ที่อยู่ปัจจุบัน
ส่วนพ่อมันเป็นลูกครึ่งแต่งเข้าบ้านผู้หญิง ใช้นามสกุลแม่ยายเพราะแม่มันเป็นลูกสาวคนเดียว แสดงว่าตอนมันเพิ่งเกิดอายุไม่ถึงขวบปี ผมก็ย้ายออกพอดี
ไม่แน่ว่า ยายมันอาจอุ้มเด็กทารกตัวแดงๆ คนนี้ผ่านหน้าบ้านผม อาจคบหาไปมา-หาสู่กันก็ได้ ใครจะรู้ ...เอาน่า ถึงไม่เจอ ไม่รู้หน้ากันตอนเด็กก็เพราะสวรรค์มารู้จักกันตอนนี้แทน
.............................
...................................
ตอนลมกับเหยี่ยวมาขลุก กิน-นอนอยู่บ้านหมาผมยาวเจฟฟรี่ ...ช่วงเวลายิ่งกว่าฝันดีสุดชีวิต
ได้คุย ได้หัวเราะ ได้รู้จัก -ไม่อยากเชื่อ
ผมตัดสินใจแล้ว...
"ลม- มึงต้องรับกูเป็นพี่!"
"อ้าว ไหงงั้นล่ะพี่โจ๊ก"
"ไม่รู้ล่ะ มึงต้องเป็นน้องกู" เสียงหัวเราะสดใสดังก้อง พลางยื่นมือสวยมาอังหน้าผากผม
"ซะงั้น ไม่เมาน่องไก่รึเป็นไข้น้ำมันพืชแน่นะ" เราอยู่ในครัว กำลังทอดไก่เป็นอาหารมื้อบ่ายถึงเย็นกัน เหยี่ยวกำลังทำมันบดกับเจฟฟรี่เตรียมเส้นสปาร์เก็ตตี้อยู่ที่โต๊ะอาหาร
เพราะมันเอ่ยปาก 'อร่อย ผมชอบมีทบอลจานนี้ ทำให้กินอีกได้มั้ย' เชฟผมยาวยิ้มร่าตอนเช้า ตอนบ่ายเลยได้ลงมืออีกมื้อ
'มีทบอลๆ อร่อย' แล้วจิ้มป้ายมันบดเข้าปากลูกแล้วลูกเล่า เลยย้อน'ไม่กินเส้นมั่งวะ' ตอบกลับ 'ผมกินของที่ชอบก่อน เส้นชอบน้อยไว้ทีหลัง' ดูดิ๊...กูโดนไอ้สัตว์สองตัวหัวเราะใส่เต็มแม็ค
"ไม่มีโว๊ย ระดับนี้ -เลือดคลีนไร้แอลกอฮอล์"
"อ้อ-เหรอ..."
"กูโจ๊ก ลูกผู้ชายรูปหล่อ นิสัยดี มีฝีมือ รักใครรักจริงคนนี้ขอประกาศว่า ต่อไปนี้... ลมเหนือ ใจที่รัก-ไอ้ลมกับ จิระ ใจรักษา-ไอ้พี่โจ๊กของมัน เป็นพี่น้องกัน ณ บัดนี้และตลอดไป-เอวัง"
"หน้ากระทะเดือดพลั่กและน่องไก่ชุบแป้งทอดเป็นพยาน-เจ้าข้า 555"
"เออ-ดิ" หน้าแดงคึ่ก ไอ้นี่...ทำกูอาย
เงียบ...เงียบทำไมว๊า
หันไปดู ใบหน้าสวยตัวสูงบอบบางระหงยืนนิ่ง ดวงหน้าอมยิ้ม-ดวงตาเป็นประกายฉ่ำคลอน้ำตา
"ไร พี่ทำ---" คำพูดกลืนหาย 'พี่ทำอะไรไม่ดีหรือทำไม่ถูกรึเปล่า' กลัวจนใจแป้ว
"หึ...." ส่ายหน้า แง๊...ตรูยิ่งหน้าซีดใจแป้วหนัก!
"เอ่อ..."
"ขอบคุณครับ เพ่โจ๊ะ" พูดไม่ชัด-ลิ้นพันกันเพราะก้อนสะอื้นจุกคอหอย โผเข้ามาไหว้กับบ่าคนตัวเตี้ยกว่าอย่างผม
"พี่....." หาคำพูดไม่เจอ มือกำตะหลิวค้างตัวแข็งทื่อ
"ผมกับแม่ไม่มีญาติที่ไหน เราอยู่กันมาสองแม่ลูก...เพิ่งมีพี่โจ๊กนี่แหละที่-" กลืนน้ำลายไม่ต่อ
ผมเข้าใจในทันที เห็นมันเลิศเลอเพอร์เฟคแบบนี้แต่แท้จริงแล้ว ...ภายในคงเหงาเปล่าเปลี่ยวยิ่งกว่าอยู่บนหอคอยงาช้าง
เหมือนผม ดูภายนอกครอบครัวอบอุ่นทว่าไม่มีอ้อมกอดของพ่อแม่ตัวจริง...ได้แต่วาดแขนว่างอีกข้างโอบกอดมันไว้
ตัวมันยังหอม-นุ่มนิ่มเหมือนเค้กเนื้อดี ความรู้สึกเหมือนตอนที่ผมสัมผัสตัวมันตอนเด็ก -ไม่ผิดเพี้ยน
เด็ก J คนนั้นคือลมเหนือคนนี้จริงๆ ...
"ห้ามคืนคำนะ ผมอิ๊บเป็นน้องพี่โจ๊กแล้ว"
"หือ...!?" ยังงงๆ
"ถ้ามีน้องคนอื่นอีก ผม-ไอ้ลมของพี่ ต้องเป็นคนรองจากพี่ คนอื่นต้องต่อคิวเป็นน้องถัดจากผม" ข้ามช็อตเฉย
"555 อยู่แล้ว" ได้แต่หัวเราะกว้าง ปรับอารมณ์ไม่ทันตามชื่อลมเหนือจริงๆ เล๊ยยยย
"วู๊---ไก่จะไหม้แล้วย๊างง!?" เสียงเชฟสปาร์เก็ตตี้มีทบอลผมยาวดังลอดเข้ามา
"กินวันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้เว๊ยยย" เหยี่ยว นี่ก็มือมันบดเพราะโดนลูกยออีกตัว
"รู้น่า.../คร้าบบบ" รับคำกันสองคน เราสบตาแล้วระเบิดเสียงหัวเราะก้อง
คืนนั้นผมมองดวงหน้าที่เผลอหลับอยู่หน้าจอทีวี หนุนหมอนซุกใกล้ตักผม ...พริสซั่น-เบรคยังฉายที่จอ สองพี่น้องโบว์โร่กับสโคฟิลด์คุยกันผ่านลูกกรงเหล็กเรื่องจะแหกคุก
แค่เริ่มซีซั่นแรกไม่เท่าไหร่ ได้เวลาเกือบ 4 ทุ่ม หลับซะแล้วน้องชายหมาดๆ ของกู
(มันดื้อนอนบ้านผมจะดูเรื่องนี้ เหยี่ยวเสียงดัง 'ไม่-ไม่ได้ ต้องกลับไปนอนห้อง! เอาไปดูที่ห้อง!' อยู่ 2-3 เที่ยว จากนั้นเงียบ...เพื่อนนกยอมได้ไงไม่รู้)
เอาน่า เรายังมีเวลาอีกทั้งชีวิต...ผมยิ้มชื่น ^0^!!!
-------------------------------
ปล. กำลังลูบผมเส้นสีน้ำตาลเข้มลื่นติดปลายมือเล่น ไอ้เชรี่ยเหยี่ยว-มาจากไหนไม่รู้ปัดมือผมดังเพี๊ยยยยยะ แล้วช้อนตัวอุ้มไอ้น้องเลิฟของตรูขึ้นห้องเฉย
ไอ้... ไอ้สัตว์ปีก ขี้หวงนักนะ-เดี๋ยวเหอะมึง !!!
****************************************TBC by puppyluv
จบพาร์ท คนที่ทำให้เรื่องนี้ชื่อ 'ลมเหนือที่รัก' คนที่ 3 -โจ๊ก>>>
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2933789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก