ลมเหนือที่รัก
ตอน69 ถาม
-------------------------
yeaw’s
4 ทุ่มกับอีก 10 นาที ในคอนโดของผม บนเตียงนุ่ม
กำลังกอดลูกลิงตัวบางไว้หลวมๆ ลูกลิงที่ตะลอนไปทั่ว ตอนนี้กำลังง่วงงุนสุดๆ
“ฮ้าววว ง่วงจัง!” หาวหวอด
"อือ...หึ" ในที่สุด ในกอดของผม รอให้ร่างบางค่อยๆ กดจมูก-ปากคลอเคลียแถวต้นคอของผม พึมพำเหมือนละเมอแผ่วเบา...ถ้อยคำพูดที่ได้ยินทุกค่ำคืน
“ตรงนี้ของลม ที่ของลม---” สูดจมูกดอมดมไม่หยุด
ผมอมยิ้ม ช่วงเวลาโปรดปรานที่สุดของวัน
แขนข้างหนึ่งโอบแผ่นหลังที่มีเสื้อขาวบางจ๋อย เนื้อผ้าเก่าจนนิ่ม ไม่ยอมทิ้ง ลูบเบาๆ ประหนึ่งเห่กล่อม
อีกมือล้วงเข้าไปในกางเกงเล ลูบไล้เรียวขาเพรียวสวย ตั้งแต่ข้อเท้าไล่ร่นเนื้อผ้าจนเปิดกว้าง กองอยู่แถวๆ โคนขา ให้ผมพรมนิ้วกับรอยแยกนวลเนื้อบั้นท้ายกับขาอ่อนสบายมือ
อาร์--- ชอบตรงนี้ที่สุด ขาเรียวสวย ทีนี้รู้ยังทำไมบังคับให้ใส่กางเกงเล เคยซื้อกางเกงขาสั้นจู๋มาให้ กลับบอกปฏิเสธไม่เอาเสียงแข็ง ขาสั้นที่สุดที่เคยใช้คือกางเกงนักเรียนกับกางเกงกีฬาที่โรงเรียนบังคับ นอกนั้นขายาวหรือเลยเข่าหมด บอกที่บ้านมีแต่ผู้หญิง ต้องระวัง แล้วก็ไม่มีขนหน้าแข้ง ขนาดขนจั๊กแร้ยังเป็นแค่ขนอ่อนๆ ถูกล้อตั้งแต่เด็กจนโตมายั้งไม่เว้น อายมาก เฉลยตั้งแต่ยายถึงรุ่นแม่ก็ไม่มีเหมือนกัน
นี่ล่ะสุดโปรดของผม...
ไม่รู้กี่คืนต่อกี่คืน ที่ต้องสะกดใจ อดกลั้นไม่ให้สัตว์ป่าหิวกระหายออกเพ่นพ่าน ขบขย้ำคนน่ารักแถวนี้ เฮ้อ...ยากจริง!
คืนนี้ต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวานให้ได้ รสชาดเมื่อวานกับวันก่อนได้ลิ้มจนเพียบแปร้ (ฟลุ๊ค ส้มหล่นไม่คาดฝัน)
ทำคนตัวเล็กเพลียพับมาจนถึงวันนี้ แถมไปตลอนทัวร์กับไอ้เพื่อนเตี้ยมอ-ไซค์ไฮเปอร์นั่นอีก ...รอให้ฟื้นตัวซักนิด พรุ่งนี้เช้าค่อยจัดการก็ยังไม่สาย กร๊ากกกก ชั่วเจรงตู!
ช่วงโพล้เพล้ เผลอๆ ไม่ค่อยมีสติแบบนี้ ต้องล้วงความลับเก็บแต้มเข้ารีพอร์ท
"บ้านน้าจอมเป็นไงมั่ง?"
"อื้อ...ชอบ หนุกดิ" ตายังปิด อู้อี้กับอก
ผมไปรับตอนเกือบ 2 ทุ่ม อยู่แค่ครึ่งชั่วโมงก็พากลับ ทิ้งเจฟฟรี่กับโจ๊กให้เหาะมอเตอร์ไซค์กลับกันเอง กายปัดงานของทางบ้านไม่ได้เพราะแม่ให้พาเมี่ยงคำไปออกงานด้วยเลยพลาดงานนี้ สมใจผมลึกๆ
"ทำไรกัน?" ถามต่อ
"---ซื้อเค้ก กินข้าว น้ำแดง แล้วก็คุย" เส้นผมละเอียดที่เริ่มยาวระซอกคอและหัวไหล่ สยิวชะมัด
"คุยเรื่องไร?"
"อือ…มอไซค์ล้อเล็ก แล้วก็อ้ายน้ำแดงสี่"
บ้านน้าจอมที่โจ๊กเรียกเฮียติดปาก ขยับขยายจากบ้านเดี่ยวเป็นตึกแถว 3 คูหา ร้านห้องที่ 4 เปลี่ยนจากร้านขายของชำเป็น 7-eleven และยังมีวินมอไซค์เข้าซอยโรงเรียนมัธยมผมคงเดิม
ในร้านวางขายมอเตอร์ไซค์นาโน อีกห้องวางมอเตอร์ไซค์ทัวร์ริ่งคันใหญ่แบบที่โจ๊กใช้กับชอปเปอร์คันเบิ้ง ห้องสุดท้ายรับซ่อมขายอะไหล่และตั้งเป็นชมรมบิ๊คไบค์ของย่านนั้น คนเข้ามามีทั้งเงินและรักชอบจริงจัง กิจการเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาก
หากที่ไม่เปลี่ยน ...หน้าบ้านยังมีพวกสี่ขาเป็นเจ้าถิ่นของจริง
"ไอ้น้ำแดงสี่ไหน?" ปีที่แล้วโจ๊กยังบอก 'น้ำแดงสาม' อยู่เลย ทุกเจเนอเรชั่น ตัวลักษณะประมาณนี้จะถูกตั้งชื่อนั้น ไม่รู้ติดใจอะไร
"ตัวแดงๆ ใหญ่ๆ พ่อแยมโรลกะหางดาบไง" อ้อ...ตอนไปเจออยู่หน้าร้าน ได้พวกหมาๆ ที่ยึดถนนเป็นพวก นั่ง นอน เกากันสลอน
"หางดาบกะแยมโรล?"
"อื้อ ตัวผู้แดงเข้มๆ หูแหว่งข้าง ...แยมโรลตัวเมียอ่ะ"หางดาบนี่รู้ เดินเหี้ยมหางชี้เด่มาเยี่ยวใส่ล้อรถผมทันทีที่เทียบจอด แยมโรลคงตัวสีน้ำตาลอ่อนตาสวย หางม้วนขดเป็นก้อนกลมเหมือนพันธุ์บาเซนจิตัวนั้นแน่ๆ
...ไปผูกมิตร รู้จักชื่อกันตอนไหน
สังเกตุหลายทีแล้ว ขนาดสุนัขในมหา-ลัยหรือไปเจอที่ไหนๆ จะเข้าหาคนของผมตลอด จ้องหน้ามองตากันแป๊บๆ ไม่ถึงนาทีจากนั้นจะรี่เข้ามาแบบยินดีปรีดา ส่ายหัวส่ายหางชอบกันสุดๆ ต้องให้เตือนตลอด ไม่งั้นได้ลงไปคลุกตัวเปื้อน เสื้อผ้าเหม็นแน่ๆ
เจฟฟรี่ไม่เท่าไหร่เพราะบ้านมันเลี้ยงหมา มีขนหรือกลิ่นติดเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว คนนี้นี่ซิ...ส่งซิกยังไงวะ ทำไมเหมือนคุยกันรู้เรื่อง
ยิ่งไปบ้านเจฟฟรี่ มีกิจกรรมอยู่ไม่กี่อย่าง
1) เล่นดนตรี...เปียโนไม่ก็คีย์บอร์ด
2) ดูแผ่นคอนเสริ์ต ดูหนัง (เน้นการ์ตูนกับหนังไซไฟ หนังซีรี่ย์เป็นหลักเหมือนไอ้โจ๊ก)
แล้วก็...3) เล่นกับสุนัข ไปทีไรผมเป็นหมาหัวเน่าทุกที
........................
..............................
เคลิ้มๆ อย่างนี้ต้องล้วงตับต่อ เรื่องที่ค้างคาใจ เด็กนี่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับผม
"ตอนม.1 รู้จักพี่ม.3 มั้ย?"
"รู้...เล่นบาส" อะฮ้า เข้าทาง โรงเรียนมัธยมผม บาสเก็ตบอลชนะขาดทุกชมรม
"รู้จักพี่มั้ย!?" ใจเต้นแรง กูหวังไรกับเด็ก ม.1 ตอนนั้นฟะ !?
ช่วงนั้นพวกผมเป็นยิ่งกว่าป๊อปสตาร์ ไม่ต้องเดินไปไหนก็มีของขวัญ ของฝากเพียบ ไม่รวมที่เป็นหัวข้อข่าวและอภิสิทธิ์ต่างๆ
เพราะเป็นช่วงพีคที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาก็ว่าได้
ผมหวังให้เด็กคนนี้คนเดียว...จำผมได้งั้นหรือ
"รู้ซิ เล่นเก่งท้างงง-ทีม..." เสียงแผ่ว ยานคางหาวหวอด
หือ ชักสนุก ---ก็กูหล่อ กูเจ๋ง กูเทพขนาดนั้น ^O^!!
"แล้วชอบมั้ย?"
"ที่สุด ...แอบชอบด้วย เล่นเก่งสุด"
"คนไหน ลมชอบคนไหน?" รู้สึกตัวเองหน้าแดง ใจเต้นถี่รัวผิดจังหวะ
"ชอบมากกก บอกทุ๊กกก วาน" เคยบอกงั้นเหรอ ผมนึก ...ตอนไหน แล้วใครในทีมวะ!?
"ทุกวันไหน ชอบใคร!?"
"ทุ๊กกก วาน ...ฮ้าววว" หาวหวอด
"อื้อ บอกหน่อย ชอบใครครับ"
"อื๊อ ง่วง!" ขัดใจเสียงแข็ง จมูกเย็นๆ ถูไปมา ถอนหายใจยาวก่อนลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ...จบกัน +^+!!!
อารมณ์อยากแกล้งเหือดหาย รู้สึกอิจฉานิดๆ เด็กนี่มีคนที่เป็นปลื้มอยู่ในทีมบาส ในช่วงเวลาของผม ถึงขนาดบอกชอบทุกวันงั้นเหรอ!?
จะใครล่ะ ผมเล่นฟอร์เวอร์สตำแหน่งปีกซ้าย ตัวทำคะแนนสูงสุด
ไอ้กายเล่นปีกขวาพ่วงตำแหน่งกัปตันทีม ส่วนเซ็นเตอร์คือเจฟฟรี่ สองตัวใหญ่มิกกี้กับไอ้ต้นเล่นแบ๊คเวอร์สคอยรีบาว์นอยู่ข้างหลัง
นอกนั้นก็ตัวสำรอง ชายชาติ, เอ-เจ, เบลล์ หรือไอ้รักษ์ ซึ่งพวกนี้ไม่น่าเป็นไปได้ มันมีแฟนตัวจริงของมันคุมอยู่
ช่างเถอะ--- ไว้วันหลังค่อยมอมเหล้า ล้วงความลับจากปากเล็ก ๆ
ก็แค่ปั้ปปี้เลิฟ จะมาสู้คนที่กอดอยู่ตอนนี้ได้ไง ^0^!!!
ผมกระชับวงแขนแน่น สูดดมเรือนผม กลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคยก่อนค่อยวางคนเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ลงนอนดีๆ กอดให้หนุนแขนต่างหมอน ลอบมองใบหน้าสวย
อยากเป็นคนที่ใช่ ทั้งในเวลานี้และเวลาในอดีต แน่นอน...ในอนาคต อยากได้ทั้งหมด!
จุมพิตหน้าผากมนแผ่วเบา กระซิบคำหวานที่บอกทุกค่ำคืน
"---พี่ชอบลม"
ตัวนุ่มนิ่มขยับซุกชิด บดเบียดเข้ามาอีก ส่งเสียงงึมงำเหมือนรับรู้
ไม่อยากให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปเลย
***********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก