ลมเหนือที่รัก
ตอน13
-----------------
Get’s prologue
ผมเก็ทครับ เก็ทรูปหล่อ พ่อรวย พี่ชายแสนดีที่หนึ่ง ...เพื่อนลมเหนือ
ตอนนี้ปล่อยไอ้ลมไปก่อน สนใจเรื่องของผมนี่
คิดถึงตอนนั้น ...ขึ้นมอ.4 ใหม่ๆ ไม่กี่วัน
“...มึงชอบไอ้บี” ผมสะดุ้งงงงงง!!!
หันไปมองคนที่คิดว่าตัวเองเคยแอบชอบตอนมอ.2 ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วในเวลาไม่ถึง 3 สัปดาห์ต่อมา
มันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้ว่า ผมชอบผู้ชาย …แล้วไม่ผิด ...เรียกว่าเบิกเนตรก็ว่าได้ ก็มันเลิศลอย เพอร์เฟ็คเหมือนเทพ เป็นลมเหนือที่ไม่มีวันจับต้องถึงตัวตน แค่สัมผัสเพียงสายลมพัดผ่านได้น่ะซิ
ลมมันขีดกั้นแบ่งเส้นชัดเจนไม่เคยล้ำเส้น มันเลยกลายเป็นสนิทยิ่งกว่าเพื่อน ไม่ต้องเสียเวลาอกหักหรือทำใจด้วยซ้ำ เรียกว่าหลงไหลคลั่งไคล้ เหมือนคนชอบแมนยู จะแพ้ชนะก็ยังรัก ...อะไรประมาณนั้น
แต่คนที่เติมเต็มผมทุกอย่าง รักได้อย่างที่ใจอยากนั่นคือ บี ---เด็กผู้ชายตัวเล็ก น่ารัก ออกติ๊งต๊องทางความคิดนิด ๆ เพราะมันคิดแบบเด็กมองโลกในแง่ดีไปหมด
---ลมให้ความกล้า ความฉ่ำเย็นกับผม
---แต่บีให้ความหวานชื่น ให้ความรัก
โลกสีชมพูที่เค้าว่า...เป็นแบบนี้เอง
----------------------------
เจอไอ้ลมวันแรกเช้าวันที่มันย้ายเข้ามา จักรยานแม่บ้านเก่า ๆ ของมันชนประตูรถยนต์บ้านผม นั่นเป็นเหตุแรก ...ตอนเย็นไปส่งมัน เจอบ้าน เจอแม่มันยิ่งนึกรักใคร่ผูกใจเป็นเพื่อน ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงจังซักคนเดียว
ลมมันเป็นคนแรกที่ชนะใจผมหมดจดตั้งแต่ยังไม่ขึ้นชก...
......................................
...............................................
เริ่มเรียนมอ.ปลายมาแค่ ยังไม่ถึงเดือน
โดนถามกระดองใจกระเด็น
ห๋า... ผมชะงักพรวดน้ำออกปาก กูจะสำลักตายเพราะมึง +^+!!!
“มึงอ่ะ ชอบบี ทิ-วา-กร” ย้ำชัดระบุคนหัวข้อข่าว
“...ไมมึงคิดงั้น?” หลบวูบ
ผมกะมันนั่งอยู่บนสแตนด์เชียร์กันสองคน คนอื่นอยู่ในสนามฟุตบอล ช่วยกันเก็บอุปกรณ์และทยอยกลับบ้างแล้ว
“เอาแบบเบาะๆ แค่ไปกลับก่อนนะ” ผมยังเก๊กมองสนาม ใช้อำนาจหัวหน้าห้องเต็มที่
"----------" เนียนเก๊กไว้
“เช้า-เย็น มึงสองตัวกลับด้วยกัน ...เช้าที่ป้ายรถเมล์แถวบ้านมึง เย็นมึงส่งมันถึงบ้าน”
“ก็บ้านมันอยู่ถัดจากบ้านกูแค่ 5 ซอย ตอนเช้าแม่มันขับมอไซค์มาทิ้งไว้ กูก็ต้องแวะรับ ตอนเย็นกลับทางเดียวกัน รถบ้านกูต้องยูเทิร์นอยู่แล้ว”
“ยูเทิร์นที่สอง แล้วมึงก็มายูเทิร์นเข้าบ้านตัวเองอีก เป็นสาม” มันต่อ ...เถียงไม่เคยได้
...ลมเหนือผู้มีคำตอบทุกสิ่งทุกอย่าง
ผมยังปิดปาก ทำเป็นเหนื่อยจากกีฬา มันเป็นพวกนักดนตรี ไม่มีเสียเหงื่อที่หน้าให้เห็น แต่บ้านมันเป็นทั้งบ้าน ในห้องเพื่อนผู้หญิง 3-4 คนก็แบบเดียวกับมัน เลยโดนแซวกระทบหาเพื่อนผู้หญิงไป มันก็รู้เล่นด้วยตลอด
“บีมันพูดคุยกับใครสนิทแนบชิดไม่ได้ ...มึงต้องเข้าชาร์ท”
“ชาร์ทบ้าไร มันเป็นคนดึงกูเข้าไปคุยกะเค้าเองต่างหาก อีกอย่างปล่อยมันคุยเองได้ที่ไหน คิกขุทางความคิดเด็กห้าขวบออกปานนั้น”
“ต้องมีมึงช่วยแปล ...ว่างั้น” จะเทพเกินไปแล้วลมเหนือเพื่อนรัก
“มึงรู้ว่าบีมันชอบอะไร ไม่กินอะไร หามาไว้ให้ตลอด”
“เหมือนที่กูตามใจมึง รู้ว่ามึงแพ้กุ้ง ไม่กินผงชูรส แดกเหล้าไม่ได้ ไม่ชอบแดด ชอบแต่ลม” เถียงเสียงดัง รู้ว่ามันไม่ชอบคนเอ็ดตะโรแต่ยังทำ
มันก็รู้นั่นล่ะ 'วิธีใกล้แพ้แบบหมาจนตรอกของมึง' แซวบ่อย ...ดูดิ๊ เพื่อนวอกของผม
....ดวงหน้าเกลี้ยงราวไข่ปอก ผิวขาวจัดเพราะปู่มันเป็นคนต่างชาติ ย่าเป็นสาวเหนือ...นึกเกลียดริมฝีปากได้รูปยกยิ้มตลอดเวลาของจริง ๆ ปากหยักศก ดังรูปวาดตัวพระตัวนางในวรรณคดีไทย ที่ดูเหมือนเยาะเย้ยเป็นต่อผมอยู่ในเวลานี้
ลมป้อนคำสั่งที่ทำผมกลิ้งอยู่บนเตาปิ้งย่างบาร์บิก้อนเพื่อนร้าก.ก..ก
“มึงแอบหอมแก้ม ตอนมันหลับ!”
“ตะ -ตอนไหน…?” เหงื่อเย็นไหลผ่านขมับ เกาะเป็นหยดที่แนวคาง
“คาบว่าง กูขึ้นไปตามมึงสองคนที่ห้องชมรมบาส” ...ชะช่า!!!
“เออ...กูชอบ!” หลักฐานมัดแน่น ...ยืดอกรับซิวะ ลูกผู้ชายเยี่ยงเก็ท เกิดหนเดียว ตายหนเดียวว๊อย
หัวทุยเล็ก ๆ เส้นผมเรียบแปร้ ลู่ไปกับผิวศรีษะ ตีนผมม้วนตลบขึ้นแบบตีนผมนางรำ กรรมพันธุ์บ้านมัน โน้มเข้าใกล้ ...ขอฟังซ้ำ
“กูชอบ กูชอบมัน กูชอบไอ้บี ...พอใจยัง” ทีนี้ล่ะยิ้มกว้าง อยู่กับมึงกูจะตายราวอาทิตย์ละครั้ง สองครั้งได้ ...ไม่เหมือนไอ้บี นั่นตายวันละหลายรอบ
เฮ้อ...ชีวิตน้อย ๆ ของเก็ท!!!
“งี้ดิ... ค่อยเป็นไอ้เก็ท สุภาพบุรุษ สุดหล่อพ่อรวย พี่ชายใจดี มีเงินให้เพื่อนไถ ใจป้ำเป็นอาเสี่ย เชรี่ยยยย...เป็นที่หนึ่ง เพื่อนกูหน่อย” กอดคอหมับโยกตัวไปมา ลมมันขี้หวงตัว น้อยครั้งที่จะยอมให้แตะต้อง
“เจ้าบทเจ้ากลอนสราดด ดดด กูฮามาก ลม ...ขอบอก” ลมมันเข้ากับคนได้ง่าย โดยเฉพาะ 3 อย่างยากสำหรับผม หนึ่งเด็กที่กำลังเจาะแจ๊ะช่างฉอเลาะ สองคนแก่สูงวัย และสาม...หมา
คำจำนรรจา นิสัย ความประพฤฒินี่หายห่วง…กับเพื่อนกับคนอื่น แม่ม...มาดเจ้าชาย เทพบุตรจุติ ลูกผู้ดีเก่าชาววังเหมือนแม่เหมือนยายมัน แต่กับกู... ไอ้ลมมันแสบตัวพ่อ ที่คบกันยืดเพราะความคิดบางจังหวะของมันแม่ม เด็กสามขวบยังดีกว่า ต๊องสุดกู่ ...เด็กกว่าบีอีก ไว้ว่างเล่าให้ฟังนะครับ
“มึงรู้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ตั้งแต่วันแรกที่บีมันยืนหน้าห้อง มึงมองมันปิ๊งปั๊ง“ ง๊านนนนเชี๊ยะ หนาวตัวเอง
วันนั้น มอ.4 นักเรียนใหม่แนะนำตัว มาถึงบีตะโกนถามข้ามห้องไม่มีอาย ไอ้ลมที่นั่งข้างซ้ายมือผม ถัดลงไปท้ายห้องอีกสองโต๊ะเป็นโจทย์แรก
“นาย... นายหน้าสวย ชื่ออะไรอ่ะ เราบีนะ” ฮากันครืน อาจารย์ก็ไม่เว้น
ตอนท้ายชั่วโมง ลมเดินมาหา ยืนระหว่างโต๊ะบีที่นั่งหน้าผม
“ชื่อลม ...นี่เก็ทเพื่อนเรา”
“เราชื่อบี”
“เก็ทเป็นหัวหน้าห้อง มีไรเรียกเก็ทนะบี” ไอ้ลมตบบ่าผม
...บีหันมายิ้ม
ยิ้มที่ผมยอมยกโลกทั้งใบให้มันคนเดียว!!!
***************************************
ช่วงสอบปลายภาค จบมอ.4 จะขึ้นมอ.5
ตอนพักเที่ยง นั่งกินข้าวกับเพื่อนในแก๊งค์ 5-6 คน ส่วนใหญ่เล่นบาสด้วยกัน
“กูเกลียดฟิสิกส์กับเคมีว่ะ” ไอ้เอกฟอร์เวิร์ดปีกซ้าย ญาติห่าง ๆ
“อาทิตย์หน้าเหลือสองตัวนี้ด้วยดิ” โจโจ้ เพื่อนสนิทไอ้เอก ขี้ยาแอบดูดบุหรี่ แต่พ่อแม่รวยเลยรอดมาตลอด
พวกนี้เรียนด้วยกันตั้งแต่ประถม พ่อแม่รู้จักกันแต่ความชอบต่างกัน คุยกันได้แต่ไม่สนิทด้วย ตัวติดกันเพราะเล่นบาส ...ยกเว้นไอ้ลม
‘...กูไม่ถนัด กูเกลียดแดด เจอกันทีไรตัวเป็นผื่นแดง คันเป็นหมาขี้เรื้อนจะเป็นลม ปล่อยกูไปตามทางของกูดีกว่าเก็ท’ นั่นล่ะเหตุผลมัน...ไอ้คุณชายไข่ในหิน เพื่อนสนิทผม
มันอยู่ชมรมดนตรี ซ้อมเช้าก่อนภารโรงจะเปิดห้อง อาจารย์ให้อภิสิทธิ์ถือกุญแจเองต่างหาก
“อาทิตย์หน้าสอบเสร็จ หาที่เมากันดีกว่า” ไอ้เก้ง หนึ่งในแก๊งค์ นี่ล่ะที่ชอบต่าง กินเหล้าเมายา อบายมุข ...แต่ผมไม่!
“เออ กูก็อยากเมา คราวที่แล้วบ้านไอ้เฟรม แม่กูจับได้ เล่นซะอ่วมอรทัย” โจโจ้ พวกมันมีปาร์ตี้กันบ่อยแต่ผมขอบาย ไม่ยุ่งกัน
“ตกลงพี่มึงเรียนมหา-ลัย K แน่เหรอวะ” ไอ้เก้งซี้ไอ้เฟรม
กำลังคิดเรื่องไอ้ลมบอกผมสารภาพรักกับไอ้บี เสียงเปียโนตึกข้าง ๆ เล่นเพลง เลิฟมีเทนเดอร์ ฝีมือมันชัวร์ ตอนพักเที่ยง...เพราะพริ้งระดับเซียนขนาดนี้ มีมันคนเดียว ผมชำเลืองมองไอ้เฟรมหัวโจกที่นิ่งมาตลอด ทำไมจะไม่รู้มันกำลังฟังเปียโนอยู่
“มึงว่าไรนะ กูไม่ทันฟัง”
“มีเหม่อ ๆ กูถาม...พี่กาย มิสเตอร์ไนซ์กายของพวกกูน่ะ ไม่ไปเรียนเมืองนอกแต่เรียนมอ.K ใช่มั้ย” ไอ้เก้งซ้ำ
“ใช่ว่ะ แม่กูดีใจใหญ่ เพิ่งซื้อคอนโดแถวมอ.ให้”
“แม่มบ้านรวยว่ะ รูปหล่อ พ่อรวย มีแต่สาวสวยเอาใจ” อิจฉาล้อ ๆ ให้หัวเราะทั้งกลุ่ม
“งั้นไปฉลองสอบเสร็จที่คอนโดพี่มึง” ไอ้เฟรมขี้เมาหัวโจกตาวาว
“เฮ้ย...ให้กูถามพี่ก่อน” รู้อยู่ที่บ้านตามใจแต่ก็เฮี๊ยบใช่ย่อย พี่กายพวกมันรู้จักดี มาหาผมทีไรมาเลี้ยงเพื่อนน้องตลอด (จากโน่นโรงเรียนนานาชาติชานเมือง ไกลโคตร) ไม่ก็มีขนม มีของมาแจกประสาคอบาสเหมือนกัน
“ไง พวกมึง!” ...ไอ้ลม วิ่งลงจากตึกดนตรีข้างโรงอาหารผ่านโต๊ะที่ผมนั่ง ทักทายก่อนเดินเร็วเข้าร้านป้านัด ร้านอาหารแนวชีวจิตขายมังสวิรัติ (เป็นร้านเดียวที่ไม่ใส่ผงชูรส มันว่า) ร้านที่มันรับจ้างล้างจานตั้งแต่ มอ.3 มั้งถ้าจำไม่ผิด
พักเที่ยงปั้บพุ่งหาเปียโนก่อนเลย เล่นครึ่งชั่วโมงค่อยลงมาล้างจาน ถ้าจะรอกินข้าวกับมันก็โน่น เกือบขึ้นเรียน
เห็นงี้ลมมันฮ็อตนะครับ ใกล้เข้าเรียนจะมีน้อง ๆ แฟนคลับมาช่วยพี่ลม น้องลมล้างจาน มันไม่เคยลำบากจริง ๆ หรอก
‘อายทำไม ได้กินข้าวฟรี แถมมีกับข้าวกลับบ้าน เศษอาหารฝากลูกสมุนเพียบ ...มึงคอยดู กูจะสะสมตั้งแต่หน้าโรงเรียนยันหน้าบ้านกูเลย 555’
เก็บข้าวเก็บกระดูกใส่ตะแกรงท้ายรถจักรยาน กลับบ้านไปแจกหมาจรจัด
‘ใครมีเรื่องกะกู เจอหมาหมู่ของจริงแน่’ เล่าไปหัวเราะไป
นี่แหละลมเหนือผู้เข้มแข็ง นิสัยที่ผมรัก
-------------------------------------------------
เย็นวันนั้นผมคุยกับมันเรื่องกินเหล้าในแก๊งค์ ไอ้ลมมันคิดข้ามช๊อต นั่นคือ มอมเหล้าพวกนี้ให้เมาไม่รู้เรื่อง เปิดโอกาสผมสารภาพรักกับบี
“เอางั้นเหรอวะ?”
“งั้นซิ เวลาดี มึงไม่บอกว่าชอบมัน กลัวมันหายไปจากชีวิตมึงก็แอบเนียนตอนเมานี่ล่ะ ถ้ามันไม่ชอบ ค่อยเกกลับ กูเมา กูไม่รู้เรื่อง เห็นมะมึงได้เต็มเม็ด”
“จริงด้วย ถ้ามันไม่ กูยังเป็นเพื่อนมันต่อ เจ๋งว่ะลม” คิดได้ไงวะ เผลอกอดมัน กระโดดโลดเต้นเป็นเด็ก
“เฮ้ ๆ มึงหยุด ไอ้เก็ท” ลืมไปคติมัน กูแตะคนอื่นก่อนได้แต่ให้คนอื่นมาแตะ กูถีบ! ไอ้คนขี้หวงตัว
“...แล้วไงต่อ?”
“อ้าวไอ้นี่ มึงปล่อยมันเมาไปก่อน เมาแบบเอี้ย ๆ หมาเลียหน้าไม่รู้ตัวน่ะ ทำได้มั้ย”
“สบาย...”
“แล้วจากนั้นกูค่อยพาไอ้บีเข้าไป ดึกหน่อย จากนั้นก็เนียนเมาดิบ จัดการตามแผน...บอกโลด” ถ้าลมมันดักนอนกลางวันตุนไว้ ไอ้โรคชัทดาว์นตอนสี่ทุ่มก็พอไหว แม่มันเลี้ยงแบบอนามัยจัดครับ
“แล้วถ้าพวกมันไม่เมาพับไป กูทำไง?” นี่ล่ะผม กังวลกับเรื่องที่ยังไม่เกิด ผิดกับคนจ้าวโปรเจ็ค
“กูกับมึงก็ช่วยกันกรอกมันต่อ กูแพ้เหล้ามันกูรู้ ไม่กล้ายุ่งกับกูหรอก”
ตอนมอ.2 ซ่าส์ พากันไปกินเหล้าบ้านไอ้เอก แม่โขงจิบเดียวดันลมพิษขึ้น ไข้ขึ้นภายในไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ ดีที่บ้านไอ้เอกเป็นคลีนิค พ่อเป็นหมอเลยช่วยไว้ทัน จากนั้นมาทั้งแก๊งค์เลิกยุ่งกับไอ้ลมเด็ดขาด โดยเฉพาะไอ้เฟรมสั่งห้ามกลัวฆ่ามันตาย หัวหดกันเป็นแถว
“มันจะดีเหรอวะ?” ผมตัวจริง เสียงจริงต้องลังเลร้อยแปด ปอดแหกตั้งแต่ในมุ้ง
“ที่สุดของแจ้แล้ว ไม่งั้นหมาคาบไปแดกไม่รู้ด้วยนา” ช่างย้ำจี้ใจดำ
“กู...ไม่กล้าว่ะลม” เอ่ยเสียงอ่อย หลังเงียบไปพักใหญ่
“เก็ท…” เรียกเสียงเย็นมาดนิ่ง พาดแขนกอดคอ หยุดหันไปหามัน
“กูมีเพื่อนคนนึงว๊อย กูสนิทกับมันม๊าก..ก มาก มึงรู้จักเปล่า?”
"--------" พอรู้จะมาไม้ไหนแต่ยังอยากฟัง
“เพื่อนคนนี้นะ เทพบุตรสุดหล่อเนี๊ยบ สำอางค์โคตรที่หนึ่ง เป็นพ่อบุญทุ่มส่วนตัวกูไม่พอ ยังใจกล้าจนมึงนึกไม่ถึงแน่…”
พูดซะเคลิ้ม ผมยิ้มเลย วาจาเหนือเมฆของลมเหนือ
“มันชื่อเก็ท วันหลังกูจะพามารู้จัก” ยักคิ้วล้อ ผมยิ้มไม่หุบ หน้าตายนักนะ พูดถึงบุคคลที่สามปาว ๆ ทั้งที่ไอ้หมอนั่นยืนอยู่ตรงหน้า ของถนัดเพื่อนผม
"หึๆๆ ...ว่ะ"
“มึงไปถามพี่กาย ขอยืมห้องเค้าดี ๆ มีวันที่เค้าไม่อยู่มั้ย กูไปเตรี๊ยมเรื่องไอ้บีเอง”
... นี่กูโดนแก๊งค์รุมจิกหัวใช้อยู่ใช่มั้ยเนี่ย
........................................
...............................................
ซุปเปอร์ในห้างสรรพสินค้า
“ทำไมมึงอยากให้กูสารภาพกับบีมันนักวะลม?” ขอห้องพี่กายได้แล้ว พี่ชายไปรับน้องโควต้าต่างวิทยาเขต ค้างแรมที่โน่น แก๊งค์ผมเลยเปรม
ตอนนี้ต้องมาซื้อเสบียง พวกขนม ของกิน อุปกรณ์เสริมปาร์ตี้
เป็นกูอีกล่ะ ไอ้พวกเพื่อนกินจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวพวกนั้นรู้จักพ่อแม่นะ ผมไม่คบหรอก นิสัยถ่อย ลูกคนรวยโดนตามใจจนเหลิงซะขนาดนั้น
ไม่เหมือนไอ้ลม ยิ่งรู้จักยิ่งรักนิสัยมันมากขึ้นเพิ่มทวีคูณ
“วันเวลาไม่คอยท่าเว้ย”
“ยังไงวะ?” หลายเรื่องลมมันเก๋ากว่าผมเยอะ
“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ลงมือทำแล้วมีความสุขต้องรีบคว้าไว้ วันนี้มีตังค์ รวย พรุ่งนี้อาจสิ้นเนื้อประดาตัวก็ได้ ใครจะรู้”
เรื่องบ้านมันเจอของจริงกับตัว เคยเล่าให้ฟัง รวยแล้วโดนโกง กำลังลำบากเรื่องเงิน ผมกลายเป็นเจ้าบุญทุ่มส่วนตัวของมัน เงินขาดมือมันยืมผม จดไว้หลังสมุดบัญชีท็อปซีเคร็ทของมัน มีมาคืนต้องเซ็นต์กำกับสองช่อง ผมและมันคู่กรณีรับรู้
ครั้งแรกคืน 500 เขียนชื่อ “เก็ท” ปั้บ มันต่อท้ายปุ๊บ “กูหล่อกว่า”
ครั้งต่อมาคืน 1,000 รีบเขียน “เก็ทสุดหล่อ” มันต่อท้าย “หน้าเหียกว่ะ”
ต่อมาคืน 400 รีบเขียน “เชี่ยลม” มันต่อ “เพื่อนไอ้เก็ท”
ทำเรื่องหนี้ให้กลายเป็นฮาได้
กลายเป็นสัญญาระหว่างเพื่อน ผมกับมันสองคน
คราวหลังนอกจากให้มันยืมเงินยังต้องหางานให้มันอีก เรื่องใช้คนทางอ้อมนี่ลมเหนือ เหนือกว่าใคร
..........................
...............................
“กู...ยังไม่กล้าอยู่ดีว่ะลม” เฮ้อ นี่แหละผม เหมือนเก่งแต่จริง ๆแล้ว
“เฮ้ย...นั่น บีคนที่มึงรักจนจะจุกอกตายเลยนะ”
“มึงน่ะปากดี ยุแต่กู ไม่เอาแล้ว เลิก ๆ เดี๋ยวกูโทรไปบอกพวกแก๊งค์นั้นเอง”
“...ฟังดี ๆ นะเว้ย!” มันกอดคอ ชี้หน้าตัวเอง “กูไม่ได้ยุอะไรมึงเลย คิดดูดี ๆ มึงพูดว่า ...ลม กูจะบอกไอ้บีเรื่องที่กูชอบมัน ดีมั้ยวะ...มึงพูดงี้”
“เหร๊อ...อ กูพูดงั้นหรอ”
“อาทิตย์ก่อน ข้างสนามบาส” เหมือนจะนึกออก
“ดูคลิปมั้ย กูอัดไว้ ...บ้าแล้วมึงนี่!” ทำรับมุกแล้วแทบหักคอกูเนี่ยนะ
“กูพูดงั้นเหรอลม?”
“มึงดูปากกู ชัวร์- มึง-พูด!” ผมยืนอึ้ง กูต้องบ้าจนทำอะไรบ้า ๆ แน่
เริ่มยิ้ม เกาหัวตัวเอง อายค่อดดดด อยากตายจริง ๆ
“ก็มึงกรอกหูกูตลอด ดีเลย เอาเลย บอกเลย เชียร์กูงี้งั้น คิดแผนการณ์เสร็จสรรพ”
“เหรอ..อ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยมิบังอาจ ข้าน้อยสมควรตาย” ปากจิ้มลิ้มช่างจ้อ ผิดกับมือมันตบหลังผมดังป๊าบ
หัวเราะเสียงดัง หยอกผลักกันไปมา คนในซุปเปอร์มองเราสองคนไป ยิ้มไปค่อยรู้สึกตัว แต่ไอ้ลมไม่มีสนใจเลือกของใส่รถเข็นต่อ
“แต่กูยังไม่กล้าอยู่ดี เลิกแผนดีกว่าวะ” ผมเครียดจริง ๆ ไม่เคยทำตัวไม่ถูกอย่างนี้มาก่อน
“มึงจำเรื่องข้ออ้างที่กูชอบบอกปัดคนที่มาจีบกูได้มั้ยวะ” เพื่อนผมเค้าโครงหน้าสวย ขนาดอาจารย์ศิลปะยังหลง ขอให้เป็นแบบวาดรูป นับประสาอะไรกับผู้หญิงผู้ชาย กระเทยแท้กระเทยเทียมที่มาหลงบ่วงมัน
“เออกูจำได้ มึงชอบบอกว่ามีคนที่มึงชอบ มึงหลงรักเค้าอยู่แล้ว อะไรเทือกนั้น”
“ใช่ กูพูดแบบนั้น”
เคยถามมันบอก ‘ถ้าพูดว่าโสดเค้าจะยังสนใจ จะตัดใจยาก ...ไม่ใช่ก็อย่าให้ความหวัง ต้องตัดให้ขาดเลยฉับ ๆ’
‘โอ๊ย มึงนี่ ทั้งเหี้ยมเกรียม ทั้งเย็นชาสุด ๆ เลยว่ะ’
ยังมีหน้ามาย้อน ‘นี่แหละ กู ลมเหนือเพื่อนมึง’ ไม่รักมันยังไงไหว
........................
............................
“มึงอยากรู้มั้ย คนที่กูหลงรัก..” ปริศนาที่อยากรู้แต่ไม่เคยมีคำตอบ คนนี้มีตัวตนจริงเหรอ รีบพยักหน้า
“มึงไม่พูด ...กูไม่พูด”
มันมองหน้า สะกดให้ผมนิ่งงัน
ล้วงกระเป๋า กดมือถือ...ชูรูปใบหน้าคน ๆ นึงให้ผมดู
“กูไม่พูด ...มึงไม่พูด”
ย้ำคล้ายประโยคเดิม ปิดจอฉับ
ผมตาฝาดรึเปล่า รูปเด็กผู้ชายผมเกรียน สกินเฮดสั้นติดหนังหัว ตาดุคมเหมือนเหยี่ยวนั้นมองมาเหมือนโกรธกันซักร้อยชาติ ...รูปเด็กผู้ชายไม่มีคิ้วข้างซ้าย
เด็กผู้ชายงั้นเหรอ
ลมเหนือเพื่อนผมรักเด็กผู้ชาย
....แล้วมันเป็นใครล่ะ
******************************TBV by puppyluv
มันเป็นครายยยยยย...ค่อยเจอกันวันศุกร์ วันสุขๆๆๆ หุๆ
มาต่อแล้ว roseen, samsoon@doll, Vesi, hotladyayavee, ZakuPz มาทำหน้าที่ได้แล้ว
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931163 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก