ลมเหนือที่รัก
ตอน14/1
----------------
Get’s
เรื่องของผมกับบีตอนนั้นก็เป็นแบบนี้แหละ ...อ้าว ก็เรื่องนี้เป็นเรื่องของไอ้ลม เรื่องของผมต้องไว้ทีหลัง
...เล่าคร่าว ๆ ละกัน แฟนคลับจะรุมทึ้ง ไม่รักคนหล่อก็แย่ซิ
งานปาร์ตี้ตอนนั้น...ย้อนตอนจบมอ.4จะขึ้นมอ.5ใช่มั้ย อืมมมม
ไอ้เอก โจโจ้ สลบตั้งต่ยังไม่สองทุ่มดี เล่นเพียวตั้งตั้งบ่ายสอง ไม่ตายก็คางเหลืองแน่ ไอ้เฟรช เม้ง คอแข็งเมาขาดสติได้ที่ เสือกแตกคอทะเลาะกันยกใหญ่ไม่ยอมลง เถียงกันเองพอรับได้แต่นี่เล่นหวดไม้เบสบอลตีกระจกแตก เตะโทรทัศน์ล้ม สองคนแรกตื่นมาเอะอะก่อนจะงานใหญ่ คราวนี้นัวเนียต่อยกันมันส์ ไม่รู้ใครเป็นใคร
ห้าทุ่มเหลือผม ลมและไอ้บี สามคนช่วยกันเก็บกวาดห้อง พวกเอี้ยยกแก๊งค์ถูกลากตัวกลับบ้าน ผมจัดการโทรเอง ก็ รปภ.จะเรียกตำรวจ บรรดาผู้ปกครองขอโทษขอโพยเอาเรื่องลูกหลานไม่ให้มายุ่งกับผม
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำใหผมหลุดจากพวกแก๊งค์ถาวร คงเหลือแค่เล่นกีฬาด้วยกันอย่างเดียว สมใจลึก ๆ ของผม
ก็ดีเหลือแค่เพื่อนที่อยากคบลึกจริง ๆ เสียที สวรรค์เปิดทางโล่งขนาดนี้ ไม่ฉิวก็บ้าแล้ว
เก็บของเสร็จ บีนึกแผลงอยากรู้ลมแพ้แอลกอฮอล์จริงแท้แค่ไหน จะตั้งวงใหม่ให้ได้ ลมก็ตามใจสัสสส เหลือเตกีล่าติดตู้ขวดเดียวเดี่ยวๆ ค่อยกรอกทีละชอต บีดูอาการ ขณะผมยกหูโทรศัพท์เตรียมต่อสายเรียกรถพยาบาล
แค่แก้วชอตเล็ก ๆ แก้วแรก สิบนาทีผ่านไม่มีอาการลมพิษแต่ไอ้ลมเชื่องงงง...สั่งได้ อะไรบ้าๆ ประหลาด ๆ ไม่คิดว่าคุณชายอย่างมันจะทำ แค่หลุดจากปากมันไม่มีลังเล บีสนุกใหญ่กรอกอีกชอต คราวนี้นักเลงจัดจะชกผม ห้องเกือบได้พังอีกรอบเลยจับกรอกอีกชอต
เฮ้ย ของมันตั้งเด่จะนัวเนียบีของกู เอาตุ๊กตามาแทนยังจะเสียบโมชิมารุอีก เล่นเอาที่ตกกะใจเปลี่ยนเป็นฮาก๊าก วิ่งวุ่นไล่จับขังในห้องน้ำจนได้คลิปชักว่าวมาประจานตัวเองเสร็จสรรพ ตื่นมารู้เรื่องโมโห เมินไม่คุยกับพวกผมสองคนเป็นเดือน ดีว่ะได้อยู่กับบีฉองต่อฉอง ส้มหล่นทั้งคันรถ
ตอนแรกลมมันก็อายแต่หลัง ๆบีเล่นบ่อย เลยกลายเป็นเรื่องฮา ไว้อำกันลับ ๆ ขำ ๆ ระหว่างเรา
สรุปคืนนั้นมันนอนในห้องน้ำ ...ส่วนผมกับบี ก็นอนเตียงเดียวกันสมใจ
แล้วคุณคิดว่า ผมจะได้บอกรักกับอาหมวยของผมมั้ยครับ
**********************************
ตอน14/2
lom's
ปัจจุบัน... (มอ.6 และยังเป็นวันอังคาร...วันเดิม )
“---อ๊อดดดดด” สัญญาณเวลาบอกพักเที่ยง
เดินไปโต๊ะบี ไอ้เก็ทที่อยู่โต๊ะข้างหลัง ผุดลุก หายตัวแทบทันที เช้านี้เป็นไรกันวะ ตอนเช้ากันไอ้เอกจากบีแค่เข้าห้องเรียนได้ก็จริง แต่พักเบรคเมื่อไรบีต้องลุกไปหาเอกคุยเบา ๆ สองคน ท่าทางดูยุ่งๆ กำกวม เหมือนมีความลับรู้เรื่องกันแค่สองคน มันยังไงกันแน่ ผมตกข่าวรึไง
ส่วนไอ้เก็ทก็มึนตึง เงียบกริบหน้าบูดบึ้ง ไม่คุยกับใครแม้กระทั่งกับผม
“บี ๆ” เขย่าแขนแตะเพื่อนผู้ชายตัวน้อยที่ตอนนี้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“บี/...ไร๊? ” ยังฟุบแต่ส่งเสียงรำคาญ
“เป็นไรรึปล่าว ไปกินข้าวกัน” ห่วงเพื่อน งดเล่นเปียนโนตอนเที่ยงซักวัน ไหน ๆ ก็ไม่ต้องไปทำงานพิเศษที่ไหนแล้ว
“ยางงงก่อนน... ง่วง”
“ไปทำไรมาง่วง เมื่อวาน-วันจันทร์น่ะหายไปไหน แล้วคุยอะไรกับเอกมัน?” จะเอาความ
“ทามม-ไมลม ม่ายหวาย ง่วงอ่ะ” เงยหน้ามาขอบตาคล้ำลึกท่าทางเพลียจัด ผมวูบ เพิ่งสร่างไข้ คิดถึงเรื่องร้าย ๆ กลัวเพื่อนไม่สบายหนัก
“ไปนอนห้องพยาบาลป่ะ จะพาไป”
“ไม่อาววว ไม่ไป เมื่อย ขอนอนนี่ก่อนแป๊ป” ท่าทางนวดคลึงหลังตัวเองป้อย ๆ ได้แต่ถอนหายใจ ยอมนวดให้เพื่อนเบามือ
เกือบสิบนาที ทรายกับเพื่อน 3-4 คนเดินกลับเข้ามาทัก 'กินข้าวยัง บีเป็นไร ให้ซื้อข้าวให้มั้ย พาไปห้องพยาบาลรึเปล่า'
เพื่อนผู้หญิงเสียงดังพูดคุยเจื้อยแจ้ว เอกเดินย้อนเข้ามาเจอ บีเลยลุกจะไปกินข้าวด้วย ผมฉุนแต่ทำไรไม่ได้เพราะโทรศัพท์เข้าพอดี
นึกแปลกใจ ทุกทีบีมันไม่ค่อยชอบคุยกับเอก เคยว่าเอกนิสัยไม่ดีด้วยซ้ำคราวนี้ทำไมยอมไปด้วยง่าย ๆ
รึเพราะทำงานกลุ่มด้วยกัน ...ก็ไม่น่าใช่ อาจารย์ให้ตั้งแต่ต้นเทอม มันสองคนไม่เคยเสวนากันเลยด้วยซ้ำ คุยผ่ายทรายกับเจนี่ตลอด เกิดไรขึ้นวะ!?
...นั่นเรื่องของเพื่อน ตัวผมเองดันมีงานแทรก
“น้องลม นี่พี่แมวนะ” เสียงในสาย พี่จากโรงแรมที่ผมทำงานพิเศษ ท่าทางเดือดร้อนหนัก
“ครับ...พี่แมว”
“พี่มีเรื่องให้น้องลมช่วย หาใครไม่ได้จริง ๆ งานนี้ทิปหนัก รับรอง” แสดงว่าขาจร เคยเจอแต่ไม่บ่อย
บอกรับงานเล่นเปียโนที่โรงแรมวันมะรืนครับ ทัวร์จากสเปนอยากฟังดนตรี จริง ๆ มีวงเร็กเก้จ้างมาพิเศษสำหรับปาร์ตี้ช่วงดึกแล้วแต่ทางโรงแรมเห็นเป็นแขกวีไอพี จะดึงให้อยู่ต่อยาวจากทานข้าวเย็นไปเลย นั่นเป็นเหตุให้ถึงคิวผม มือปืนรับจ้างจำเป็น
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ไม่ได้ทำสามวันสุดท้าย ก็รวบยอดมาทำวันมะรืนแทนละกัน ก็ดีจะได้หาเรื่องให้เก็ทช่วย เผื่อมันไม่หนีหน้าแบบเช้าวันนี้หน่อย
“พี่แมวมีเพลงที่เค้าขอเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“มี พี่หาไว้แล้ว จะแฟกซ์ไปที่ห้องอาจารย์ เบอร์เดิมได้เลยนะ”
“ครับ จัดการเลย ผมรอรับเอง” รู้กัน ทำงานประสานช่วยเหลือมาตลอดสองปี ต่อไปคงต้องอาศัยกันอีกยาว
เอาน่า มะรืนมีสอบแค่ภาษาไทยตอนเช้า ตอนบ่ายสังคม วิชาไม่หนักหนาอะไร ผมเป็นพวกสมองดี ที่สองถึงเก้า ไม่เคยต้องมีเลขสองตัว ไม่มีปัญหาเรื่องเรียนอยู่แล้ว
แต่คาบพละข้างสนามบาสก่อนเลิกเรียนถึงรู้ความจริงจากปากไอ้เก็ท ตกใจจนตัวชา วูบแรกคือไม่เชื่อ ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับบีแน่ แต่ท่าทางที่มีความลับกับเอกทั้งวันจะให้ผมคิดเป็นอื่นได้ไง
แค่ชั่วข้ามคืน คนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้เชียวหรือ !?
...................
.......................
ดักคุยกับบีหลังเลิกเรียนมองหาไม่เห็น ถามทราย บอกออกไปกับเอกตั้งแต่ก่อนคาบพละแล้ว ไม่บอกว่ามีเรื่องอะไร เก็ทดันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยพอดี นึกเสียใจไม่น่าถามทรายให้มันได้ยิน
เก็ทได้แต่ครางแผ่วเบา ‘...มันไปกับเอกเหรอ’ รีบคว้าเพื่อนไปปล่อยอารมณ์ที่แสตนด์เชียร์ นั่งเป็นเพื่อนจนย่ำเย็น
เหลือแค่ผมกับเก็ท ถึงตอนนั้นผมเริ่มเข้าใจล่ะ บีอาจหลุดจากขั้ววงโคจร
ที่นั่งข้างฟุตบอลเงียบเหงานั่น เก็ทดูสิ้นเรี่ยวแรงจะตายให้ได้ ละเมอเหมือนเพ้อคร่ำครวญ
‘มันไปกับเอก กูหมดสิ้นแล้ว’ ก่อนจะบื้อใบ้ เหม่อลอย ...นาน ยุงหามก็ไม่สนใจ ตอนกลับมันทำผมใจหายออกปากว่า
‘...กูกับบีคงจบกันแค่นี้’ ทักท้วงให้คุยกันก่อนก็ไม่ยอมฟัง
‘สอบเสร็จกูจะไปออสเตรเลียเลย ถ้าเข้าที่นั่นไม่ได้ กูคงเรียนที่ไหนซักแห่งอาจจะกลับไทย แต่ไม่ใช่ที่มอ.K แน่...อย่าพูดเรื่องนี้อีก กูคงสุดที่จะรับไหวแล้ว’ ผมได้แต่ตบบ่ามัน ก่อนจะยืนคว้าง ...นี่จะได้บทสรุปแบบนี้เหรอ
ต้องจากกันแบบนี้เหรอ ไม่มีทางกลับมาคืนดีกันได้ กระทั่งความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ
ใจจมหาย หล่นน้ำลึก งมยังไงก็ไม่พบ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ที่บ้าน...
สามทุ่มกว่า ส่งคุณแม่ขึ้นนอนแล้วแต่ผมยังเหม่อ ยังจัดการตัวเองไม่ได้ โทรเข้าบ้านบี
“ฮัลโหล สายใครคะ” แม่บีรับสาย
“ผมลมเพื่อนบีครับคุณน้า ลมครับ”
“ลม อ๋อ...”
“ขอโทษที่โทรมารบกวนตอนดึกแบบนี้ บีอยู่ไหมครับ?”
“ไม่อยู่จ้ะ อยู่บ้านพ่อเค้า” พ่อแม่บีแยกทางกัน พี่เอ พี่สาวอยู่กับพ่อ บีอยู่กับแม่ ตอนนี้พี่เอไปเรียนสงขลา พ่ออยู่คนเดียว บางทีสุดสัปดาห์บีมันก็ไปค้างบ้านพ่อ แต่นี่มันวันอังคาร บีไปทำไรบ้านพ่อมัน ไกลจากโรงเรียนตายชัก
“บีไปทำไรบ้านพ่อครับ?” ถามซื่อ ไม่รู้ใช้ไม้ไหน
“บีไม่เล่าให้ฟังเหรอ ทางนั้นไม่สบายบีเลยไปเฝ้าไข้”
"ไม่ครับ ...บีไม่บอกอะไร" นึกเอะใจ...มิน่าสภาพเพลียจัด เนือยขนาดนั้น
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดู น้าก็เพิ่งเข้าบ้านนี่ล่ะ” เสียงถอนหายใจเหนื่อย รีบวางสาย
“ขอโทษครับ พอดีผมโทรเข้ามือถือบีแล้วไม่มีคนรับสาย รบกวนเท่านี้ครับ”
“จ้าไม่เป็นไรจ๊ะ”
“ครับ สวัสดีครับ” รีบกดวาง เกือบซวยซะแล้วมั้ยล่ะ ในใจคลายไปเปาะ เรื่องอาจไม่ร้ายแรงอย่างที่คิด จะว่าไป...พ่อไอ้เอกมันเป็นหมอนี่ มันอาจมีเรื่องต้องช่วยเหลือกันก็ได้
โทรหาเบอร์มือถือเก็ท ต่อ3-4ครั้ง ชิ ไม่รับสาย เป็นบ้าไรวะ !?
ชั่งใจ เอาน่าพรุ่งนี้ได้เจอมัน
“โทรหาใคร” สะดุ้งโหยง หันมาเจอแผงอกเปลือย หยดน้ำเกาะพราว ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวเปียกสบายใจเฉิบ ไม่หล่อไม่ดูดีซักนาทีคงไม่มีใครว่าหรอกนะ
"------" จะผละหนีขึ้นห้อง
“ถามว่าโทรหาใคร?” โดนแขนแมนจับไว้ กะพ้นระยะตัวมันอยู่แล้วเชียว
“เกี่ยวไร ปล่อย” ชิ ไม่น่าปากเก่งเลย ให้ตาย ตาวิบวับเจ้าเลห์โน้มมาชิดหู รีบหลับตาปี๋
“งั่ม/...อิ๊!!!” โดนปากเย็นงับใบหู ผมเผลออุทานตกใจ ปลอมตัวเป็นหมาไปแล้วรึไง
“ถ้าไม่ตอบ ต้องโดน” ยักคิ้ว จะเข้าใกล้รีบผลักมันกระเด็นแต่คีมรัดต้นแขนยิ่งแน่นเข้า กูจะเล่นกล้าม เอาให้หนัก ๆเลยคอยดู!!!
“...เรื่อง!?”
“ตอบ!!!”
“ไม่...” เหลือบมองบันได กลัวแม่ได้ยิน
“กลัวล่ะซิ ปากดีแบบนี้จะเอาให้ร้องสามบ้านแปดบ้าน” เข้าคลุกวงในดันตัวผมติดประตูบ้าน เชี่ยยยย เสือกล็อค หนีไม่ได้
“พลั่ก/ตุ๊บ../...อ๊า” ถีบพร้อมข่วนคอเลือดซิบ ตัวนกเถื่อนถอยห่าง รีบคว้ามีดสลักผลไม้อันเล็กจิ๋วหลิวกว่านิ้วก้อย จ้องตาไม่กระพริบ
“แสบนักนะ คิดเหรอแค่นั้นจะทำไรได้!” ลูบต้นคอ ดูรอยเลือดติดมือ ตาวาวโรจน์ใส่หมาจนตรอกติดผนังอย่างผม
“ก็เอาซี๊ นี่บ้านกู มึงน่ะผู้บุกรุกเห็นๆ คิดดูตำรวจจะเชื่อใคร”
“เฮอะ นึกว่าแน่ แค่นั้นไม่คณามือหรอกเว้ย”
“ดี จะได้รู้ไปเลยว่า คนอย่างมึงเก่งแต่ใช้กำลังรังแกเด็ก ไม่ได้ก็ใช้กำลังเข้าข่ม” ใส่เป็นชุด ...แค้น ในบ้านตัวเองแท้ ๆ
“คนระดับกูไม่เต็มใจ ไม่ให้ก็ไม่เอาด้วยหรอกโว๊ย!”
“งั้นที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร ...ไปหาคนที่เต็มใจของมึงซิวะ!”
สัตว์นรกนั่นกัดฟันกรอด จะย่างสามขุมเข้ามา
กวาดตามองหาตัวช่วยทันควัน คว้าหมับขอบกระจกตู้ปลา ได้ผล หุ่นยนต์ไฟหมด ยืนค้าง
“มึ๊งงง ปลากู!!!”
“เอาซี๊ ก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ไอ้กระโห้นี่โดนแน่” ออกแรงโยกถังกึงกัง น้ำกระฉอกนิด ๆ
ปลาสิงโตที่เพิ่งรู้ว่าชื่อกระโห้ ลอยนิ่ง มองหน้าคนประจันหน้ากันสลับไปมา เหมือนรู้ตัวว่าอยู่แนวเขตแดนสมรภูมิรบ ขอโทษจริง ๆ มึงเป็นตัวช่วยสุดท้าย คราครั้งหน้าจะไม่ประพฤฒิเยี่ยงนี้อีก นะ โห้ นะ
“------” เงียบว๊อยยย
ยืนยืดเต็มความสูง จ้องเขม็งกัดฟันกรอดแต่ยอมรามือ เดินลอยหน้าเริ่ดเชิดหยิ่งขึ้นไปบนห้อง
เสียงกุกกักเบา ๆข้างบน
...เฮ้อ ถอนหายใจ ลูบกระจกตู้ปลาเบามือ
“...โทษทีนะโห้”
รอระยะทำใจค่อยเดินขึ้นบ้าน มันนั่งอ่านหนังสือบนเตียง มีโคมไฟอ่านหนังสือขายาวตั้งพื้น สูงเกือบสองเมตร สว่างโล่งโจ้งเป็นของตัวเอง หยามหน้ากันชัดๆ
เปิดโคมไฟกระจิ๋วหลิวของตัวเองเริ่มอ่านหนังสือ ไม่รู้เรื่อง หยิบโน๊ตเพลงมาสับเปลี่ยนเผื่อช่วยได้ กลายเป็นหนังตาหนัก ให้ตัวโน๊ตวิ่งเล่นตอนไหนก็ไม่รู้
************************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2930978 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก