ลมเหนือที่รัก
ตอน19
----------------
Yeaw’s
ผมเหยี่ยวราตรีสีขาว
ตอนนี้หงุดหงิด เดินงุ่นง่านอยู่หน้าบ้านสีขาวของมันครับ
โดนไอ้หน้าหมาสีดำตัวใหญ่หัวโจก มองหน้า ยกขาสูงแล้ว ...เยี่ยววววว T^T!!!
เชี่ยบิ๊กหน้าหมาเยี่ยวใส่ล้อรถลัมเบอร์กกินี่สีดำของผ๊มมมม ไอ้หมาเวร ตามจองล้างจองผลาญกูถึงไหน!?
ใช่ ตอนนี้ผมหงุดหงิดเอามากๆ...
อย่างแรก เรื่องห้องที่คอนโด...
‘สองอาทิตย์เข้าอยู่ได้เลยครับ’ ช่างบอกครั้งก่อน รับปากดิบดีแต่เมื่อวานเข้าไปดู ลูกน้องช่างติดวอลล์-เปเปอร์ผิด แถมสเปคกันเสียงก็ห่วย ผมโวยไล่ไปเปลี่ยนใหม่
'งั้นขอเวลาอีกอาทิตย์นึงครับ คราวนี้ชัวร์ เรียบร้อยแน่' ถ้าไม่อีกทีนะมึงได้เรียบแน่
นั่นผิดแผนอย่างที่หนึ่ง...
...อย่างที่สอง ทำผมแทบบ้า!
ไอ้เด็กพลกับไอ้เด็กป๋องหัวเกรี๋ยน เพิ่งจบมอ.3 มาฝึกอาชีพที่ทำงานของแม่ไอ้เด็กลมเจือกมาก่อนเวลานัดหมาย บ้านพักรับรองเด็กผู้ชายยังเต็มไม่ว่างจนกว่าอาทิตย์หน้า นั่นยังไม่เท่าไร แต่...
“พี่ลมครับ พี่สอนผมปั้นมาลัยหน่อย”
“พี่ลมว่าผมจะฝึกช่างไฟฟ้าหรือช่างซ่อมคอมดี?”
“พี่ลมเล่นดนตรีด้วยเหรอ เล่นอะไร เล่นให้ฟังหน่อย?”
“พี่ลม พี่ลมครับ...”
พี่ลมตั้งแต่พวกมันมาถึงตอนทุ่มนึงแล้ว (แม่ลูกคุยกันเสร็จไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แสบคูณสองก็โผล่หน้ามาในบ้าน ฮ่วยยยย!!!)
โอเค คุณแม่จัดการบอกมันเรื่องเรียนต่อมหา’ลัย K โดยทุนอาทิตย์กรุ๊ป(เอาชื่อพ่อมาอ้าง) เรียบร้อย มันไปอยู่คอนโดกับผมแน่ แต่ก็คือได้ยินจากปากคนแม่ คนลูกโดนรักยมวนเวียนล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่เปิดโอกาสให้ได้พูดกับมันเลย
...นั่นหลักใหญ่ที่ทำผมหงุดหงิดเกินทน
ตบะแตกสุด ๆ คือ 4 ทุ่ม แม่ม... ยังไม่นอน เกาะแขนเกาะขาคนของผมอยู่นั่น
“ตัวพี่ลมนิ๊มนิ่ม ห๊อมหอม พลนอนข้างซ้าย...” เด็กพลเกาะแขนซ้าย
“...ป๋องนอนข้างขวา ที่นอนพี่ลม ห๊อมหอม นุ๊มนุ่ม” เด็กป๋องเกาะแขนขวา
“พวกผมนอนกอดพี่ลม ฝันดีสุด ๆ” เชรี่ยยยยย ไอ้แฝดนรก
นั่นที่ของกู ฟูกใหม่กริ๊บกูก็ซื้อมา เพิ่งนอนเปิดซิงได้ไม่ถึงอาทิตย์ ต้องระเห็จนั่งฟังมันย่ำยีให้ชีช้ำอยู่บนเตียง มองมันสองตัวแทะโลมคนของผ๊มมม!
คนตรงกลางก็ขัดขืนแบบเนือย ๆ ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่ ทำผมรำคาญแทน มันเป็นคนนอนเร็วและหลับสนิทแทบทันทีที่หัวถึงหมอน จะโกรธก็โกรธไม่ลง
ครู่เดียว พี่ใหญ่ใจดีหลับพับไปแล้วแต่ไอ้เด็กรักยมยังกระซิบกระซาบข้ามตัว ปากหาวหวอดไม่ยอมนอน ผมคิดในอีก 10 นาทีถ้าไม่นิ่งจะเอาหมอนกดจมูก แม่ม!
รอเสียงเงียบครู่ใหญ่ ...
ก้าวลงไปช้อนตัวคนหลับลึกมานอนเบียดบนเตียง กว่าจะแงะแกะแขนขาเด็กร้ายนรกนั่นได้เล่นเอาหอบ
...ต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่งั้นได้จุดไฟเผาบ้านนี้แน่!!! v-vTTT
---------------------------------
“เจฟฟรี่ มึงมีเบอร์รีสอร์ทพ่อไอ้กายที่เกาะกูดมั้ยวะ!?” ต่อสายหาเพื่อนตอน 7 โมงเช้าวันรุ่งขึ้น วันเสาร์ ...ใช่วันหยุด !!!
เด็กปลิงสองคนนั่นตื่นตึงตังตั้งแต่ยังไม่ 6 โมงดี ทำผมแหกขี้ตาตื่นตาม ...เจฟฟรี่เพื่อนค้างคาวโดนผมแหกต่อ
“...ไรว่ะ!?” ยานคาง คงเพิ่งนอนหมาดๆ โทษทีว่ะ ชอบทำงานตอนกลางคืนก็งี้ล่ะ
“เบอร์รีสอร์ทที่เกาะกูด ที่เราไปรับน้อง!”
“รู้แล้วรอเดี๋ยว” เสียงกุกกักลุกหาของ
“เอาไปทำไร?” พวกผมปิดเทอมมาได้ 3-4 วันแล้ว แต่เด็กแสบเพิ่งปัจฉิมนิเทศเมื่อวาน เรียนเป็นวันสุดท้าย
“กูจะไป! ...วันนี้เลย”
“ห๋า ไม่รอไอ้กาย!?” กายไปหาญาติที่ออสเตรเลียตั้งแต่วันก่อน
“ไม่ -ถ้ามึงกับโจ๊กว่างค่อยตามไป กะจะอยู่อาทิตย์ สองอาทิตย์”
“ไมวะ เกิดไรขึ้น?”
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศว่ะ เซ็ง ...ห้องกูช่างบอกเสร็จเจือกไม่เสร็จ”
“เออ ๆ ถ้าตื่นกูจะถามเค้าเอง” โจ๊กอยู่บ้านเจฟฟรี่บอกประหยัดค่าหอ
บอกเบอร์โทรศัพท์ให้ผม
................
.....................
7 ชั่วโมงต่อมา ผมอยู่บนเรือข้ามไปเกาะกูด ว๊ากกก 555 สะจายย
นึกถึงหน้าไอ้สองเด็กรักยมนั่นยังขำไม่หาย ชิชะ จะขอตามมาด้วยแต่ผมเชี่ยอยู่แล้ว บอกเป็นงานเก็บตัวอย่างทางทะเลของเพื่อนที่มหา’ลัย ไปทำงานไม่ได้เที่ยวเล่น ด่วนมาก ช่วงจังหวะชุลมุนชิงตัวลูกเค้าขึ้นรถบึ่งออกมาเลย
กร๊ากกก เรื่องแกล้งเด็กนี่พรสวรรค์กูเลยล่ะ!!!^o^
กระชับตัวคนข้าง ๆ มากอดให้ชื่นใจเล่น ผมป้อนยาแก้เมาเรือให้ ขึ้นเรือปุ๊บหลับปั๊บ ขี้เกียจฟังปากเล็กๆ นั่นบ่น ...อยากอยู่บ้านมั่งล่ะ ...มันกระทันหันมั่งล่ะ ไม่ได้เตรียมตัว ...กลัวเมาเรือสารพัดสารเพ โดนซ๊า
วงหน้าตอนมันหลับช่างน่าหลงไหล แอบมองทุกค่ำคืน เพิ่งเคยเห็นเต็มตาตอนกลางวัน อา ...มีฟามสุข
แทบไม่อยากให้ตื่น แพขนตายาวหนาแพทาบทับกับพวงแก้มบางใส ผิวเนียนละเอียดเหมือนผิวเด็กอ่อน จมูกโด่งคมรับกับส่วนที่ผมชอบที่สุด น่าหลงไหลที่สุด ...ริมฝีปากแดงฉ่ำได้รูปปากสวย ยกยิ้มแม้ยามอยู่ในห้วงนิทราอย่างนี้
ต้องทนหักห้ามใจเท่าไรต่อเท่าไร กี่วันต่อกี่วัน กี่คืนต่อกี่คืน
อดทน อดกลั้นมาตั้งสองอาทิตย์เต็ม ๆ เวลาแสนหวานชื่นกำลังเปิดประตูเชื้อเชิญ วี้ดวิ๊ว ...แค่คิดก็อยากเหาะไปให้ถึงเกาะสวาทหาดสวรค์ไวๆ ว๊อยย!!!
-------------------------------------------------
คิดย้อนกลับยังปลื้มตัวเองไม่หาย ก้าวผ่านข้ามเวลาที่สุดยอดแห่งความยากลำบากนั้นมาได้ไง ใช่...มันไม่น่าเชื่อที่คนอย่างเหยี่ยวขาวจะอดทนรับสภาพการถูกปฏิเสธจากเด็กกะโปโลคนนึงมาเกือบ 2 อาทิตย์เต็ม ๆ
ตั้งแต่ค่ำวันจันทร์ที่ผมยืนเคียงไหล่ตรงหน้าบ้านมัน ไม่ซิ...ตั้งแต่ที่ร้านอาหารนั่นต่างหาก แสงไฟจากตู้เบเกอรี่ ล้อมวงหน้า รูปร่าง ทั้งตัวของมันบอกผมเป็นนัย ๆ ว่าผมกำลังค้นพบขุมสมบัติที่เลอค่ามหาศาล หาที่ไหนไม่ได้อีก
ช่วงที่น่าจดจำได้ชัดเจนสุดโต่งที่สุด น่าจะเป็นตอนรับมันขึ้นรถ พากลับไปที่ห้องคอนโดได้ไงก็ไม่รู้ ทั้งที่น่าจะจบแค่โรงแรมที่ไหนซักแห่ง
ปิศาจตัวเล็กๆ ตอบแทนผมแสบสันต์ ทิ้งอารมณ์ค้างเติ่ง ก่อวินาศกรรมห้องสุดที่รักพ่วงแถม
ความรู้สึกตอนนั้นคือลาขาด -กูไม่สนมึงอีกต่อไป จะเทวดาฟ้าประทานมาโปรดแค่ไหนก็เหอะ!!!
ถึงบ้านโดนมารดามันน็อคผมอีกรอบ เลยเอาวะ อีกซักตั้ง...ก็แววตามันเหมือนรู้จักผมดีแทบทุกรูขุมขน ผมขยับอะไรดูมันไม่มีท่าทีตื่นเต้นอย่างที่หวัง มันตั้งรับเงียบเฉย ส่งนัยน์ตาพิฆาตว่ารู้ทันผมไม่พอยังดื้อเงียบไม่มียินยอมสุดๆ อีก... ไม่ใช่แล้วว๊อย คนอย่างเหยี่ยวขาว จะมาทำเยี่ยงนี้มิได้!!!
แต่พอได้ใกล้ชิด ได้รู้จัก ยิ่งเหมือนได้ดื่มน้ำเปล่าบริสุทธิ์ สะอาดสดชื่น แค่ล่วงล้ำลงในลำคอกลับกลายเป็นน่าลุ่มหลงยิ่งกว่าเมรัยชั้นเลิศ ดื่มด่ำ เสพมากเพียงไรยังคงหิวกระหายไม่พอ ไม่มีวันดับได้อีกต่อไป
เด็กตัวร้ายทำผมผิดคาด มันเป็นเด็กกตัญญู ต้องเห็นตอนออดอ้อนฉอเลาะคุณแม่ ผมล่ะอิจฉาแกมเอ็นดูปนหมั่นไส้ อยากจับมันกัดจมเขี้ยวก่อนนอนกกกอดไว้กับตัวเพียงคนเดียว
ยิ่งมีเรื่องเก็ท กาย รึสุดที่รักของมันที่ชื่อบีนั่นอีก ทำผมไม่ชอบใจสัด เผลอเก็บไปคิดมากจนแปลกใจตัวเอง
แค่เสียงใสออกปากเรียกว่า'พี่' ผมกลับแทบจุดพลุเฉลิมฉลอง อะฮ้า ...ได้เป็นพี่ของน้อง ความสำเร็จที่งดงามน่าทึ่งยิ่งกว่าจะหาสิ่งใดมาเสมอเหมือน
รู้เขารู้เรา รบพันครั้งย่อมชนะพันครั้ง นั่นทำผมขุดบ่อล่อเนื้อครั้งยิ่งใหญ่ สัญชาตญาณการไล่ล่าผุดพรายทุกรูขุมขน แล้วมันก็ก้าวเข้ามาตกหลุมพรางของผม ...อย่างช้า ๆ ทีละน้อย ๆ
คุยกับลุงหมอ...ให้โอนภาระเรื่องเรียนให้อาทิตย์กรุ๊ป แบบนี้เป็นทางการและดิ้นไม่ได้แน่นอน คุณลุงหมอเห็นด้วยอยู่แล้วเพราะอยากให้เด็กนี่เรียนต่อใจจะขาด
จะเป็นจังหวะบังเอิญรึเปล่าไม่ทราบได้ คุณแม่ผู้น่ารักของมันกึ่งๆ ทาบทาม สอบถามผมเรื่องคิดยังไงกับลูกเค้า ผมก็ตอบตามที่คุณแม่เล่านั่นล่ะ เพิ่มงานให้มันไปเป็นเด็กดูแลผมช่วงนี้พลางๆ ด้วยเลย
ในใจคิด...ได้มันเต็มๆ เม็ดเมื่อไรเบื่อค่อยทิ้ง สวีทช่วงปิดเทอมฆ่าเวลา จังหวะเปิดเทอมไม่อร่อยแล้วค่อยให้มันย้ายออกไปอยู่หอที่อื่น 555 ...จบอย่างสวยงาม
กรุยทางไว้หมดแล้ว ได้เวลาออกล่าเต็มตัวไม่มีอะไรมาขวางทางได้อีก เวลาช่วงสุดท้ายใกล้เข้ามา คราวนี้จะกางกรงเล็บตะปบฉีก ฝังเขี้ยวลึกฉกกินเนื้อฉ่ำแสนหวานให้สมกับที่รอคอยมานานแสนนาน
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ยังจำได้ ที่มหาวิทยาลัย 3-4 วันก่อน
เป็นตอนที่ความคิดผมเป็นวุ้น จะตกผลึกรึจะเหลงเป๋วเป็นน้ำ ไม่ประจักษ์แจ้งแก่ใจ
วันสุดท้ายของการเรียนการสอบปี 3 ตอนบ่ายพวกผมฉลองด้วยการเล่นบาส ก่อนท้องฟ้าราตรีจะมาเยี่ยมเยือน
ที่นั่งบนสแตนด์ข้างสนาม หอบตัวโยน อะดีนารีนความสุขจุกถึงคอหอย รอพักให้เหงื่อเหือดหาย จู่ๆ ผมถามเจฟฟรี่ขึ้นมาว่า
“เจฟฟรี่ มึงมีเรื่องคาใจ คิดไม่ตกมั้ยวะ”
เลือกเจฟฟรี่เพราะสนิทยิ่งกว่าญาติ กายยุ่งแต่กับครอบครัว เก็บตัวและรักษาระยะห่างเกินไป โจ๊กก็เซนซิทีฟจัด กังวลเกินเหตุ ฆ้องปากแตก แต่เจฟฟรี่คล้ายผม เราเป็นสัตว์เหมือนกัน ...มันสัตว์หน้าขน ผมสัตว์ปีก อ้าววว ไม่ใช่ ผมสนิทกับมันสุดดด อย่าคิดมากครับ
“ไมวะ?”
“บ้านมึงเลี้ยงหมาขาย แต่มึงเคยมีตัวเก่งที่มึงโปรดสุดๆมั้ยวะ?” คุยกับเพื่อนผมยาวมีไม่กี่อย่าง นับได้แค่ 3 รถยนต์โดยเฉพาะรถสปอร์ต ดนตรี แล้วก็หมา อ้อตอนนี้เพิ่มอีกหนึ่งเป็น 4 ...ไอ้โจ๊ก
“มี!”
“เอาแบบที่มึงเจอข้างนอกนะ ไม่ใช่เพาะพันธุ์จากคอกบ้านมึงเอง?”
“มี ...ตอนเรียนที่นานาชาติ มัธยม... (ผมพยักหน้า) มีหมาหัวโจกตัวร้าย นิสัยดุ มันจ้องจะขย้ำกูทุกวัน ย้ำแทบทุกวัน คนอื่นไม่สนแต่กะกูนี่ปรี่มาเลย โกรธกันแต่ชาติปางไหนก็ไม่รู้”
“...มึงทำไง?”
“แว่บแรก กูเกลียดเข้าไส้ กะฆ่าให้ตาย คิดอีกทีสงสารลูกนกลูกกา เลยจะไม่สน จะทิ้งหายหัว”
“...ลาขาด?”
“ใช่ลาขาด ไม่เอาแล้ว แต่หมาบ้าตัวนั้นยังพุ่งใส่กูไม่หยุด เลยเปลี่ยนแผนใหม่ คราวนี้ลองทำดีด้วยเอาขนมล่อ เอากระดูก เอาอาหารสารพัดอย่าง แต่ละวันๆ ทีละอย่างๆ” ผมนึกตาม กลั้นขำ ตอนนั้นพวกผมมีนัดกับเด็ก มันดันมีนัดกับหมา
“แค่หยุดเห่าแต่เสือกเชิด เมินไม่กิน ผ่านไปเทอมนะมึง เทอมนึงเต็มๆ เปิดเทอมใหม่มันถึงเข้ามาแค่ดม ๆ แต่สงสัยคงคิดถึงกูจัด มีวันนึงแม่มกินเฉย กูแทบเต้นฮูลาฮูล่าต่อหน้า ดีที่ฟอร์มเนี๊ยบเก็บอาการทัน” เป็นเอามากนะมึง
“ดีกันแล้วซิ?”
“ย๊างงง ...มันไม่เฉียดเข้าใกล้มาก ยังฮึ่มแฮ่ใส่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” ถ้าไม่รักหมาจริงคงไม่อดทนถึงขั้นนี้ ผมคิด
“มึงติดใจ ชอบไอ้หมานั่น?”
“ไม่เชิง ตอนนั้นอยากเอาชนะ อยากทำให้มันเชื่องกับมือมากกว่า”
“...ไงต่อวะ?”
“กูก็รอเวลา ทำเหมือนเดิม วันนึงเดินผ่าน แม่ม...วันนั้นวันเดียว กูเตรียมเนื้อไว้ อันที่มันเคยกินนั่นแหล่ะ มันคงได้กลิ่น เข้ามาใกล้ ในเนื้อยัดไส้ยาสลบเหมือนมันรู้ ดม ๆ จ้องๆ กูไม่สนใจอาศัยจังหวะเผลอ จับมันง้างปาก ยัดเนื้อ ปิดปากไว้บังคับให้กลืน” เจฟฟรี่ทำมือทำไม้ฮามาก แต่ไม่กล้าหลุดขำกลัวศพไม่สวย
"...หึๆ"
“รอเวลามันสลบ กูหิ้วกลับบ้านแม่มเลย” ไม่ไหว ...ผมปล่อยก๊าก หัวเราะหน้าหงาย
“555 มึงเชรี่ยมากเจฟฟรี่!”
“อ้าววว นั่นถิ่นมัน เป็นปีนะมึงกว่ามันจะเดินเข้ามาหา ถ้าเผื่อวันนึงมันหายไปล่ะโดนรถชน วิ่งตกท่อ ติดสัดตัวอื่น มีหมาอื่นคาบไปแดก กูมิค้างเติ่งเหรอวะ!” ฝรั่งทำตาโต จ้องผมจริงจัง โหย...เหตุผลหมาๆ ของมึงทำกูอึ้งม๊ากก
“เออ ต่อๆ” เกร็งท้องแข็ง โอย ปวดท้อง
“มันต้องถิ่นกู จะทำให้มันเชื่องกับมือกูนี่ ใครหน้าไหนก็ไม่ได้!”
“เหรอ ไอ้ซาดิสต์ หมาหวงก้างงงง" ผมยานคาง ยียวน
“มึงจะฟังต่อมั้ย เหยี่ยว!” รีบพยักหน้า นั่งหลังตรง วางท่าขึงขัง
“มาวันแรกทำกูบ้านแตกเลย เชรี่ยยยยย...ฟัดหมดทั้งกูทั้งหมาในบ้านกู ร้ายมาก” บ้านมันมีโรงเรียนฝึกสุนัขด้วย ไม่มีตัวไหนก้าวร้าวหรือกัดคนเลย แต่หมาข้างถนนตัวนี้เจฟฟรี่ยังโดน
“มันไม่โดดกัดคอมึงเลยวะ” ไม่ได้แช่งเพื่อนนะ ขอบอก
“ไอ้นี่!!! ฟังต่ออยากเล่า ...กูขังเดี่ยวเลย แต่ใจเด็ดสัส ไม่กินข้าวไม่กินน้ำเป็นอาทิตย์” อื้อ ฮึ หมาใจเพชรท่าจะมีจริง เคยได้ยินบ่อย ตรอมใจตามเจ้านาย ตั้งใจๆ จะไคลแมกซ์แล้ว
“...กูพามันไปนอนด้วย กอดมันไปน้ำตาไหลไป”
“น้ำตาใครไหล?”
“ก็กูซิวะ จะใครที่ไหน!!!!?” ตะโกนกลับ ผมหลุดพรืดอีกหน ก่อนฟังมันเล่าจ๋อย ๆจ๋อง ๆ
"อ้าว ๆ..."
“ตอนนั้นบอกไม่ถูก รู้สึกผิด กลัวมันตาย ...มั่วไปหมด”
“แล้วไง?”
“ก็ไม่แล้วไง มันเสือกฟื้น ยอมกินนมจากมือ เล่นเอากูปล่อยโฮอีกรอบ” ร้องไห้แบบไม่อายหมา นี่ผมมีเพื่อนแบบไหนเนี่ย
คนอื่นอกหักไม่มีคนรัก ญาติเสีย ถูกแฟนทิ้ง เจฟฟรี่ร้องไห้เพราะหมา
“จะบ้าตาย...”
“เชรี่ยเหยี่ยว มึงไม่เจอกับตัว ไม่มีทางรู้หรอก” ทำไมจะไม่เจอ ที่กูมาอ้อมๆ เอากับมึง ไม่ใช่พราะไอ้เด็กแสบที่ป้วนเปี้ยน วนเวียนอยู่ในเส้นสมองตอนนี้หรอกเหร๊ออออ
“แล้วตอนนี้ มันเชื่องยัง?”
“กูยังฝึกมันอยู่...”
“ยังไม่เชื่อง!?” เทพเมพอย่างเจฟฟรี่เนี่ยนะ
“เออดิ ยังแง่งใส่กูตลอด บอกอะไรไม่ค่อยจะฟัง...” หือ ผมเห็นเพื่อนยิ้มแบบเหม่อ ๆ กึ่งฝันหวานตาเชื่อม เหมือนเห็นเป็นเรื่องพึงพอใจอักโข บ้าหมาเข้าเส้น ไม่ก็โดนพิษสุนัขบ้าจนเพี้ยน
“มันไม่หลุดจากกรง หนีไปเลยวะ?” ไม่ต้องเป็นหมาก็น่าจะคิดได้
“หนีเที่ยวออกบ่อย แต่มันก็กลับมาทุกครั้ง มันบอก ...มันจะไม่ไปจากกู ถ้ากูไม่เบื่อมัน” ไม่หมาพูดได้ ก็เพื่อนผมพูดภาษาหมาได้ล่ะวะ วันหลังจะล้วงลึกถึงตับ จะได้จับไปโชว์งานวัดไม่ผิดตัว คนรึหมา
“แล้วมึงไม่เบื่อ?”
“ไม่ ทำไมกูต้องเบื่อ อยู่กับมันสนุกจะตาย”
เจฟฟรี่หัวเราะกว้าง แววตาวิบวับเหมือนเด็กซนมีของเล่นถูกใจ
ซักวันมึงต้องได้หมาเป็นเมียแน่ เจฟฟรี่เอ๋ย
-------------------------------------
เสียงคนเรือตะโกนโหวกเหวก เรือตีโค้งปากอ่าวจะเข้าท่า ดึงผมกลับคืนจากภวังค์
ขอบใจมึงว่ะเจฟฟรี่ คราวนี้ได้เวลาฝึกคนของกูเองมั่งแล้ว คอยดูฝีมือกูมั่ง
กระชับวงแขน คนในกอดส่งเสียงงึ่มงั่มขัดใจแค่ในลำคอ ผมกลั้นหัวร่อ ก่อนจะก้มลงประทับสัมผัสกลีบปากบางเบา
ลูบไล้หน้าผากมนเกลี่ยละอองไอแตะต้อง ดวงตายังปิดสนิท ลมหายใจยังสม่ำเสมอรวยรินกับผิวกายทำผมขนคอลุกสยิว จังหวะหัวใจเต้นถี่ยิบ วูบวาบ เหยี่ยวน้อยกำลังขยับปีกเบา ๆ อยากออกบิน
เมื่อไรจะเทียบท่าวะ กูร้อนนน!!!
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%TBC by puppyluv
ใกล้ความจริงแล้ว ...BeeRY ที่รีเควสไว้อยากอ่าน nc มาดูดิ๊(เป็นโพสต์แรกและโพสต์เดียวที่ใจกล้ามั่ก) ไอ้พี่เหยี่ยวจะมีน้ำหน้ามั้ย? ไปกูดไม่ได้ไปเสม็ด
fuku กาแฟไม่เคยหลับหายหัว พอๆ กับ ken_krub นั่นโพสต์คลาสสิคมาก "เป็นกำลังใจให้ครับ" ตาหลอดดดด มีครั้งก่อนหน้าเพิ่มเครื่องหมาย +หน้า,หลังประโยคเข้าไป หยั่งยาววววว ที่สุดเท่าที่เคยเห็นโพสต์มาเลย ถือว่าแปลกตาสุดๆ จากนั้นก็หายจ้อย roseen อีกหนึ่ง แต่นี่คนแรกของเรื่อง ... มิกล้าๆ
yayee2 นี่ก็เกือบไป หายไป 3-4 ตอน เมื่อวานเห็นมาโพสต์การ์ตูน เลยอ้อ ไปฝึกร้อยมาลัยมานี่เอง (-มิใช่แหละ), hotladyayavee (รายนี้คงโดนน้องน้ำปั่น-ปั่นหัว...ให้อภัย)
กลายเป็นหน้าใหม่ไฟแรงอาทิ; ChiOln, hahn, หมวยลำเค็ญ, qq_oo, iforgive, EunJin, A-J.seiya*(จิเอรุโคตรจะกวนโอ๊ย), namtaan และนิวคัมมิ่งอีกหลายคนที่เข้ามาให้เห็นบ่อยๆ
แซวเน้อ เพราะรักดอกถึงบังอาจ ม่ายยยช่ายยยยย...
อยากบอกว่า ทุกโพสต์ ทุกวิวที่เห็นล้วนมีความหมาย พวกคุณได้สร้างคนแต่งในทุกๆ เรื่องที่เข้าไปโพสต์ให้มีตัวตนขึ้น เป็นกำลังใจที่ดีเสมอมา (และจะต่อไปชิมิๆ) แม้จะความเห็นต่าง อย่าง whatever it is ในตอนแม่เมื่อกี้ (รู้เลย โพสต์นี้ขาลุยโหดนะนี่) ก็เออนะ...นี่ต่างหากที่น่าชื่นชม กล้าบอกให้รู้ เสน่ห์ของฟิคออนไลน์ก็งี้ ถ้าไม่เข้าเล้าก็ไม่มีวันมารู้หรอก (เพิ่งรู้ว่าเล้ามีแอนิเวอซารี่ น่าจะมีประมวลภาพมาให้ดูนะ บรรยากาศเป็นไงมั่ง จัดครั้งหน้าอยากไปจะได้กล้าๆ)
เพราะฉะนั้น จงอ่านนนน เหอๆ
...อรุณสวัสดิ์ สู้ต่อปายยยย ทาเคชิ!!!
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก