อรุณสวัสดิ์ ---โจ๊กเห่อกล้องตัวใหม่มั่ก~มากกกกกก!!!
ผุดลุกตื่นแต่เช้าเองไม่ต้องให้เจฟฟรี่ปลุกถีบเหมือนทุกที
จะถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นยามอรุณรุ่ง---วันนี้ท่าทางจะฟาล์วอีกวันเพราะฟ้าไม่เปิด สมน้ำหน้ามัน ^0^
*******************************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน161 ครีตของลม
------------------------------
Rommie’s
ขณะนี้ผมกับแม่อยู่กับที่เกาะครีต...
โปรแกรมเที่ยวยาวเหยียด 4 วันเต็ม แถมพ่วงแพ็คเกจเอาใจลูกทัวร์แบบถวายชีวิตจากมิสเตอร์โรมิโอ
รองเลขาใหญ่ของป้ามารีน่าแลกกับการเล่นเปียโนให้ฟัง
ผมชอบอยู่แล้วเพราะสมาคมดนตรีคลาสสิคระดับอุดมศึกษา
ประกาศชื่อรุ่นพี่ผู้ชายมหาวิทยาลัยทางดนตรีโดยตรง
ลูกชายอดีตรัฐมนตรีที่เป็นรองแชมป์มา 2 ปีไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนจีน
กรรมการเข้ามาบอกเป็นการส่วนตัว ตั้งแต่เดี่ยวเปียโนเสร็จแล้วว่าฝีมือดีสุด
แม้เพลงง่ายไม่ตรงแนวคลาสสิคอนุรักษ์แต่ได้อารมณ์ลึกซึ้งกินใจ
เสียแต่นามสกุลนักการเมืองค้ำคอและเป็นปีสุดท้ายก่อนจบ ถือเป็นรางวัลในความพยายาม
พี่ทักษ์บอกน่าเสียดาย แต่นี่แค่ประเดิมงานแรกเป็นตัวแทนประเทศโชว์งานมิวสิกคลาสสิกที่เจนีวา
เปิดเทอมเดือนหน้าก็มีงานดนตรีที่นิวซีแลนด์และอีกหลาย ทั้งในนอกประเทศทั่วโลก
ที่จะตามมาเพียบอีกมากมาย เดินสายทั้งปีว่างั้น
‘มีฝีมือไม่ต้องกลัวพี่ก็อยู่ ลมโซโล่ พี่คอนดักส์ รับรองดังกระฉ่อนชื่อก้องโลกแน่’
พี่วาทยากรหมายมาดจองตัวเพราะปีหน้าเรียนปีสุดท้าย ต้องปิดให้สวยก่อนโบยบินสู่โลกกว้าง
ผมได้แต่ยิ้มรับค้างเติ่ง...ท่าจะงานหนักแฮะ ไหนว่าที่นี่เรียนสบายวะ (-^-)
โล่งอก...ได้บรรเลงสุดที่รักอย่างที่ใจอยาก ไม่กดดัน
โรมิโอทำตาวิบวับ ปิ๊งๆ มือทาบอก หลงไหลได้ปลื้ม (~0~)
“So beautiful, I’m lucky to find you…my dearest, Rommei”
ติดตรงไม่มี 'โรมมี่ที่น่ารักของเดี๊ยน' ตอนจบคงเขินน้อยกว่านี้
เอาน่าแฟนคลับใกล้ชิดคนแรก น่าดีใจไม่หยอก
เมื่อคืนกลับจากดูคอนเสริต์โซโลเปียโนระดับโลก 'นิมแมน 000'
จบตอน 4 ทุ่ม เท่ากับตี 2 เมืองไทย ขึ้นรถได้ผมชักปลั๊กหลับ
สลบคาอกนกเหยี่ยวที่เกาะหนึบไปด้วยกัน
พรุ่งนี้จะกลับกรุงเทพแล้ว ตื่นสายโด่งซักวันคงไม่มีใครว่า
....................
............................
เกือบ 11 โมง มีอาหารเช้ามาเสริฟ์ถึงเตียง นกขี้หวงตัวนี้กะไม่ให้ผมออกไปไหนรึยังไง?
“ของเยอะไปหมด แพ็คไงไหว” ได้ระอาเล็กๆ กับกองพะเนิน ถุงชอปปิ้งคนตัวโตทั้งนั้นของผมมีเพิ่มไม่กี่อย่าง
“ไม่ต้องครับ เมดจะจัดการเอง ลมแค่เก็บของส่วนตัวก็พอ”
สั่งความเสร็จลากถุงของผมไปรวมกับตัวเองเฉย ส่งยิ้มละลายใจ
จูบหน้าผากผมหนักๆ ก่อนนั่งซ้อนหลังวาดแขนโอบไว้
“อื๊อ จะเก็บของได้ไง ปล่อยก่อนซิครับ”
“ม่ายยย~” วางคางเกยไหล่ กดร่างผมให้พิงแผ่นอก ตัวเองเอนพิงผนังข้างเตียงสบาย ไม่ดีๆ แบบนี้อาจยาววววว
รีบหาทางเอาตัวรอด...
“ไหนบอกมีอะไรอวดลมไง ไม่รีบไม่เสร็จนะ” ผมชายตามองเตือน
“เฮ้อ...ก็ได้ เร็วเข้า ให้เวลาครึ่งชั่วโมง เที่ยงเจอพี่หน้าบ้าน” ฟัดแก้มแรงๆ ตัดใจ คนนะไม่ใช่พิซซ่าจะได้ดีลิเวอร์ลี่ทันท่วงที
“ไม่พอหรอก นานกว่านั้น”
“งั้น 45 นาที เที่ยง 15 เจอกัน ไม่งั้นพี่เผาทุกอย่างทิ้งไม่ต้องเก็บ” ปราณีมากเพิ่มเวลาตั้ง 15 นาที!
“โหยย---คนนะ.../~จุ๊บ~”
โดนปิดปากไม่ล้วงลิ้นแต่กดเม้มหนักๆ โอเว่อร์ฮาร์ดคิส
กว่าจะตั้งสติโกยอากาศเข้าปอดคนขี้แกล้งก็บินลับหายจากห้อง
(>///<) ฮื่ยยยย มันน่านัก
มาถึงวันแรก ผมดื้อจะนอนกับแม่ท่าเดียว ทำเป็นยอมปล่อยให้ตายใจ
ที่ไหนได้ ตื่นมาเจอหัวขโมยรูปหล่อกอดล็อคเป็นหมอนข้าง
เค้นจนได้ความว่า ไปเคาะประตูห้องแม่ที่วิลล่าใหญ่ของป้า...
‘อยากให้คุณแม่นอนสบายครับ’ แบกผมเดินข้ามมาวิลล่าตัวเองหน้าเฉย
คืนต่อมาอีก อ้อนหน้าเศร้า ตาละห้อยอยู่หน้าประตู
‘ผมนอนไม่หลับ...ขอหมอนข้างคืนครับด้วยคุณแม่’ จัดการลักพากันเข้าห้องตัวเองอีกรอบ
แล้วไง ผมก็โดนทั้งป้าของจอมโจรทั้งแม่ตัวเองแท็คทีมรุมประชาทัณฑ์
บังคับให้นอนห้องเดียวกับหัวขโมยร้อยล้านเจ้าเล่ห์ นิสัยเกเรเอาแต่ใจ
แอบย้ายข้าวของๆ ผมมาไว้ตอนไหนไม่รู้
...จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
...อายแล้วอายอีก อย่าบอกนะว่ารู้กันหมดแล้วว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน
...กร่างไม่มีใครปราม แต่ละคนเห็นดันดีเห็นงาม ตามใจเข้าไป สุดท้ายโยนกองมาให้ จะฝึกยังไงดีนะ!???
ที่ผ่านมาก็นึกชมปนเขิน ตั้งแต่มาเหยียบที่นี่ วางมาดสุภาพบุรุษนิสัยดีปล่อยให้ผมรอดมาตลอด
บอก ‘ครั้งนี้'ครั้งแรกใจดี พี่อยากให้ลมของพี่พักผ่อนจริงๆ ฉลองปิดเทอมแรก จะได้มีแรงเที่ยว'
อ๊าาาา~น่ารักไปไหน จะปล่อยกันหายใจซักหน่อยได้มั้ย ไอ้ลมได้จุกน้ำตาลตายไปแล้ว (>///<)
กำลังเพลินๆ โอล์ดเมดหุ่นแหนมจ้ำม่ำมาเคาะประตูพร้อมชุดหนังสีดำ บอกเชิงสั่ง...
“นายน้อยให้เวลา 5 นาที ไม่งั้นดิชั้นโดนไล่ออก” (โปรดทราบว่าภาษาอังกฤษนะขะรับ)
ไอ้ๆๆๆๆ เพิ่งชมแม่บๆ รังแกกันไม่พอ ยังระรานชาวบ้านให้เดือดร้อนอิ๊ก!
......................
..........................
“ช้าไป 3 นาที 28 วินาที” ก้มมองนาฬิกาดิจิตอลสีดำหรูที่ข้อมือตัวเอง ออกปากเสียงดัง...
เทพบุตรแบดบอย ชุดหนังสีดำมันวาวเข้าชุดกับรองเท้าบู๊ทสีดำมันปลาบ
คล้องคอเป็นแว่นดำกันแดด สไตล์นักบินขับเครื่องร่อนว่อนท้องฟ้า
ว๊าว ดูคาติบิ๊กไบค์คันใหญ่เบิ้ง สีดำทะมึนที่ร่างสูงสง่าไขว้ขานั่งพิงอยู่ช่าง
ล้ำเลิศเกินคำบรรยาย โค-ตะ-ระ-เท่ห์!!! (x[]x)
ใบหน้าสลักเสลาเงยขึ้นมอง ตาโตอ้าปากค้าง (0[]o)
ผมอาการเดียวกันแต่มากกว่าหน่อย ไม่ได้มองมันนะ มองมอเตอร์ไซค์ต่างหาก!
สติบินกลับมาตอนมือใหญ่ลูบไล้ผิวเชิงกรานเหนือสะโพก
อ๊า กางเกงหนังสีดำแนบเนื้อแบบเดียวกัน เจือกฟิตจัดเอวต่ำสัด ใส่ชั้นในไม่ได้
เสียเวลาถอดใส่ใหม่จนมันด่าว่าสาย เสื้อกล้ามรัดติ้วสีขาวสกินนี่แบบบางนี่อีก
อิโรติกไปถึงไหน เอาเสื้อเด็กมาให้ผมใส่รึไง!???
“อืมมม~เซ็กซี่สุดๆ พี่ว่าเราไม่ต้องไปแล้วล่ะ” มือปลาหมึกยุ่มย่ามแถวเอวกับหน้าท้อง
“เดี๋ยวๆ พี่เหยี่ยว บอกลมก่อนจะไปไหน!?” ปัดป้องสุดฤทธิ์
“อื๊ม นิ่งๆ ซิ” ดิ้นซิครับ ยอมอยู่ใย งูเห่าข้างใต้จะถูกล้วงอยู่รอมร่อ
"เน่---เพ่!"
“อาส์~พี่ไหวไหวแล้ว” นัวเนียซุกไซร้หนัก
เฮ้ยๆๆๆ ซุ้มโค้งทางเข้าหน้าบ้าน ใครบางคนจะกินคอผม
ท่อนขาแข็งแรงบดเบียดเข้าแทรก ประสาทสัมผัสรสรู้ซ่านไหว
ไหนว่ากางเกงหนังมันหนาวะ รึผมเข้าใจผิด
แค่ท่อนขาสัมผัส ไม่รวม เอิ่ม...อนาคอนด้าตึงติดชวนวาบหวิวถึงไขสันหลัง
เสื้อกล้ามถูกถลกถึงหน้าอก ศรีษะอีกฝ่ายก้มใกล้จะลิ้มชิมตุ่มไต
แผ่นหลังผมปะทะความเย็นผนังหินอ่อนเสียก่อน
ฟาดเสื้อหนังที่ถือติดมือเข้าร่างแบดบอยตัวใหญ่เป๊ะๆ ตาบอดยังไงก็โดนชัวร์เพราะมันไม่พลาดเป้า
('ผลั๊วะ')!XXXXXXXXXXXX
“โอ๊ยยยยย---ฟาดมาได้ไง!?” โวยไปงั้นไม่กระเทือนหรอก จับข้อมือผมขึงพรืดเหนือศรีษะ
“ลองดิ ไม่งั้นอด...ถึงเปิดเทอมแน่!” รีบงัดไม้ตาย รู้ชิมิไอ้ลมหมายถึงเรื่องไหน ไม่ใช่อะไรครับ ตัวผมเองกำลังจะตายเหตุจากน้องชายข้างล่าง...(>///<)
“ฟู่ ก็ด้ายยย” ทำคอตก น่าฉงฉานมากกก
รีบแต่งตัวใหม่ไวว่อง ดึงเสื้อกล้ามยืดลงจนสุดเกือบสะโพก
ฝ่ายมือใหญ่หยิบเสื้อหนังมาสวมให้ รูดซิบพรืดเดียวถึงคอก่อนเชยคางจุ๊บมุมปากเร็วๆ แล้วผละห่างขึ้นคร่อมเครื่องยนต์รอ
เอ้อ ปิดหน้าไหม้ใจเต้นแรง อดใจไม่ให้มองไม่ได้ (~.~)
ก็มันสะกดสายตาผมจนต้องแอบชำเลือง เพราะตอนนี้นกเหยี่ยวตรงหน้าหล่อเท่ห์ไม่พอยังดูร้ายฉกาจ
จนอยากฝังเขี้ยวบอกความเป็นเจ้าของให้ทั่วตัว
ม่ายนะ…ไอ้ลมไม่มีนิสัยเยี่ยงนี้!
...........................
.................................
“โว๊วววว~~~555”
เสียงผ๊มมม (>0<) แหวกอากาศ ยืนคร่อมชูสองแขนโบกไหว
มือซ้ายพลขับอ้อมมาล็อคท่อนขาเอาไว้ ลดความเร็วซิ่งเหนือแสงแค่ลอยลม
หัวร่อเสียงดังชอบใจ ดึงขาผมให้ลงนั่งก่อนเข้าโค้งแบบเทเลียดพื้นถนน
รีบล็อคขา เข่าเกาะหนีบเอว แนบหน้าซบหลังคอเด็กแว๊นซ์…เอาง่ายๆ กอดแน่นปั๋ง!
“อ๊า~~~พี่เหยี่ยวววววว” หลับตาปี๋ กะแหกปากซักร้อยเดซิเบลให้คนขับสำนึก
“เย๊ววววว~~~555” ชั่วร้ายดังกังวานก้องอาณาบริเวณ
“จาล้มแล้วววว”
“วู๊ววววว~~~” ไม่มีสนยังเล่นต่อ
ปรับตั้งเข้าทางตรงได้ แค้นนี้ต้องชำระ…
"นี่ๆๆๆ!"
“อ่อกอ๊อย แค่กๆๆ หะ-จาย-มะ-อ่อก!” โดนผมล็อคแขนบีบคอเบา แกล้งโอเว่อร์แอคติ้งต้องย้ำจริงซะ
“แกล้งลมเหรอ หมดรอบแล่ว จอดๆ ตาลมหัดขับมั่ง!”
ถึงประตูใหญ่จะออกถนนสายหลักข้ามเกาะไปยังแผ่นดินใหญ่เข้าเมืองอยู่ฝั่งตรงกันข้าม
วิลล่าของป้ามารีน่าเป็นเกาะส่วนตัวดีๆ นี่เอง หมู่ตึกที่เห็นลิบๆ คือกลุ่มบริษัทของป้า
ท้ายเกาะคือวิลล่าส่วนตัวที่เข้าพัก...ไม่เคยรู้เลย ตื่นเช้ามาก็พานั่งรถข้ามไปเที่ยวในเมืองตลอด
นึกว่าแค่ติดถนนเลียบทะเลธรรมดาๆ
“ยังไม่หมด ต้องไปต่ออีก!” พลขับหล่อและร้ายฉกรรจ์
“อะไร วนรอบเกาะแล้วนี่!?”
พาผมแล่นเรียบรอบเกาะ ช้าบางเร็วบ้าง เกือบชั่วโมงกว่าได้ กว้างชิบ
มิน่า บอกจะพานั่งรถเล่นแต่ไม่เอาหมวกกันน็อค
“อีกทางนึง” สิงห์มอไซด์ขยับแว่นกันแดดเท่ห์ร้ายดีไซน์สไตล์นักขับเครื่องบินรัดศรีษะ
“ยังมีอีกเหรอ?” ผม
“มีอีก...เส้นนี้รับรองลมของพี่ต้องชอบแน่”
“งั้นเชียว?”
“งั้นซิ~~หึหึ” จอดรถกึก
“จอดทำไม?”
“นั่งลงดีๆ เกาะพี่แน่นๆ ทางวิบาก”
“ก็ได้ๆ” สนุกลิงโลด บอกอะไรลมเหนือยอมหมด คนช่างสั่งเอี้ยวตัวล็อคคอผม กดจูบรวดเร็วหนักหน่วงจนเจ็บ
“อื๊อออ—พะ พี่!” จะทุบหลัง แต่อีกมือไวกว่ารวบข้อมือผมให้กอดเอวตัวเองเฉย
“ขอรางวัลก่อนไง”
“คนบ้า---นิสัย”
“ไปแล้วจ้า~~~วู๊วววว 555”
“~~~อ๊าา~~~”
ออกรถกระชากจนตัวกระแทกใส่ มือคว้าเอวอยู่แล้วผวาเกาะแน่นเข้าไปอีก
แกล้งกันเห็นๆ แล้วพาเลี้ยวเข้าทางแยกขึ้นเขา มีการ์ดชุดดำแต่งตัวเหมือนทหารเปิดประตูเหล็กรอท่าอยู่
................
........................
ถนนต้นไม้ดีๆ นี่เอง ใบสีทอง สีแดงเขียวเหลืองหลากสี ฉาบทาทั้งเส้นทาง
รถจักรยานยนต์วิ่งฉิวใบไม้พัดพริ้วตามเป็นวง
“ว๊าววว~~~ยอด-ไป-เล๊ยยยยย”
“บอกแล้วว่าต้องชอบ 555 ”
“พี่เหยี่ยวขับช้าๆ~~~!” เสียงผมเหรอนั่น ตื่นเต้นยินดีปิดไม่อยู่
“ตามบัญชาคร้าบ” ลดความเร็วลง เอื้อมมือกุมมือผมให้กอดเอวตัวเองแน่นเข้า
อยากเก็บวันเวลานี้เอาไว้บรรจุใส่ในกล่องดนตรีแสนสวย เปิดมองเมื่อไรก็มองเห็น
ช่างเป็นฝันที่ไม่อยากตื่นเลยจริงๆ
วางคางเกยไหล่ให้เส้นผมคนขับระแก้มและใบหน้า กอดกระชับทั้งตัวแนบแน่นแผ่นหลังเป็นลูกลิงขี้หวง
สูดดมกลิ่นกายหลังคอ...ที่ของผม พื้นที่ของผม
ในใจคิด...คงมึนเมาได้ที่ล่ะ
วีรบุรุษนักบิดข้างหน้าเลื่อนท่อนแขนโอบเข่าไว้แน่นปลอดภัย
รู้สึกตัวเองล่องลอยในดินแดนอันแสนวิเศษ ธรรมชาติสวยงามทำให้รู้สึกเป็นลมเหนือที่สดชื่นก็จริง
หากแต่เป็นเหยี่ยวขาวต่างหาก ที่เติมเต็มความรู้สึกพิเศษล้ำค่า เปี่ยมล้นด้วยชีวิตชีวานี้ ^^
ผมชักจะถอนตัวออกจากบ่วงแห่งความน่าลุ่มหลงห่วงนี้...ยากเหลือเกินแล้ว
***********************************************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2933214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก