ซ่อมจาก 8/9/2011 9.14 (p.313) reply#9386
*********************************
ลมเหนือที่รัก
ตอนที่ 164 Fur Elis@Crete
------------------------------
Rommie's
ถึงที่วิลล่าที่พัก มอเตอร์ไซค์วินยี่ห้อหรูเลิศ ดูคาติจอดพรืดแรงไม่ดับเครื่อง
โดนหิ้วร่องแร่งเข้าบ้านสไตล์คาริบเบียนมอรอคโคสุดเดิ้น แปลนเป็นรูปตัวยู
ชั้นเดียวแต่กินอาณาบริเวณกว้างขวาง แค่คอร์ทกลางสวนไม้นานาพรรณก็เพลินทั้งวัน
ไม่มีเบื่อ...แต่ไหงออกปากซะแรง
“อยู่แต่ในวิลล่าของเรา หลังนี้หลังเดียว ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด!”
"อ่า...ครับ"
"เข้าใจมั้ยว่าห้าม!" รู้แล้วน่า
"แล้วถ้าแม่กับโรมิโอ?” ผมกึ่งแย้ง
“ให้โรมิโอพาไป คนอื่นจะบอกยังไงก็ห้าม ต้องโทรบอกพี่ก่อน”
“ครับ...” รับคำทั้งที่ยังหน้าตื่นเอ๋อๆ มึนๆ หูอื้อวิ๊งๆ ไม่รู้ความ
ห้องแม่อยู่ตึกใหญ่ข้างหน้ากับป้ามารีน่าและแอนเดรียน่า
ส่วนรองเลขากระเทยเฒ่ามีพันธะสัญญาต้องเล่นเปียโนให้ฟัง
โน่นห้องนั่งเล่นส่วนตัววิลล่าใหญ่เหมือนกัน
“ไม่เป็นไรนะ พี่ไปดูข้างหน้าเดี๋ยวเดียวกลับ” ลูบหัวลูบหางเห็นผมเป็นเด็กขวัญอ่อนไปได้
“รีบไปเถอะครับ ลมอยู่ได้”
“อยู่แต่ในนี้ เข้าใจมั้ย!?” เสียงเครียด จ้องตาเอาเรื่อง
“คร้าบ~” โผกอดแรงๆ แทนคำมั่น โดนจูบขมับเน้นหนักๆ ตอบกลับ
เอาแต่ใจได้โล่ห์เหมือนเดิมไม่มีผิด เจ้าข้าวเจ้าของ
ขี้หวงและชอบบงการ...นกฮิตเล่อร์เอาแต่ใจบินตามมาไกลถึงครีตกันเลย
xxx(บรื๊นนนนนนนน---)xxx
สิงห์มอเตอร์ไซค์ใจร้อนจากไปแล้ว เสื้อก็ไม่ใส่...
อ้อ ลืมไป อยู่กับเรานี่หว่า
เฮ้อ เมื่อกี้มันอะไรกันหว่า งงๆ เร็วรวดตั้งตัวไม่ติด
ไม่เป็นไรหรอก เหยี่ยวตัวนี้คงหาทางช่วยจัดการอะไรๆ ได้แน่ ผมมั่นใจและเชื่อใจ
แค่รอเท่านั้น บอกกับตัวเองให้ผ่อนคลายลง
เดินเข้าตัวบ้าน วอล์คอินลำลองอยู่นอกห้องใกล้พื้นที่รีแลกซ์ส่วนตัว
หาเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวมาสวม ระบายลูกไม้ที่แขนกับอกยุบยับ
โรมิโอกับแอนเดรียน่าจัดหาไว้ให้ มีกรี๊ดกันเล็กๆ มองผมสนุกเป็นตุ๊กตาของเล่นส่วนตัว
กว่าแม่จะกลับจากชอปปิ้งกับแอนเดรียน่าและเฟอดริเอโก้คงเวลาเย็น
ชอปกาฮอลิซึ่มทั้งคู่ มาเจอกันได้ไงไม่รู้
เอาวะ...จัดของต่อก็ได้ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้กลับกรุงเทพแล้ว
ประตูห้องนอนเปิดอยู่ มองเห็นบรรดาเมดกำลังจัดการแพ็คของหนุบหนับ
เจ้าของห้องรีบหลบฉาก เข้าไปคงเกะกะเปล่าๆ ทำยังไงดีล่ะทีนี้
“มิสเตอร์โรมิโอ อยู่วิลล่าใหญ่เจ้าค่ะคุณโรมมี่” ป้าอ้วนหัวหน้าเมดหุ่นจ้ำม่ำคนเดิมเข้าเสียบรายงานหน้าตาเฉยมาก
"...(0-0)..." สะดุ้งโหยง มาตอนไหน? เมื่อไหร่? ทางไหนหว่า?
บอกอย่างนี้หมายความว่ายังไง ให้ผมจรลี
ทั้งที่เพิ่งพ้นคำสั่งนกกระทุงเหวโหมดมาคุแค่ไม่กี่นาทีเนี่ยนะ
บ้านนี้เมดกับบัทเล่อร์คงเป็นนินจาแปลงร่างมารับจ๊อบว่างั้น
จะมาจะไปเงียบกริบลับหาย แคล่วคล่องว่องไวจับไม่ได้แม้แต่เงา
ไม่รวมประโยคคำสั่งกึ่งบอกเล่าจนไม่รู้ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายสั่งใครกันแน่
เรียกผม 'โรมมี่' ติดปากหมดบ้าน ไม่ยอมก็ต้องยอมกันล่ะ
……………
……………………
ห้องนั่งเล่นตึกใหญ่...
อ้าว ไม่มีใครเลย โดนกระเทยเฒ่าโรมิโอหลอกซะกระมัง
ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็ไหนๆ ห้องนี้เก็บเสียงระดับหนึ่ง เจ้าของบ้านไม่อยู่ให้เห็นซักคน
ขอบรรเลงฝีมือกับสุดที่รักก่อนกลับหน่อยเถอะ
ผมนั่งลงลูบไล้ปลายนิ้วกับคีย์สีขาวดำกับแกรนด์เปียโนสีดำสนิท
...เพื่อนยาก
...เพื่อนตาย
...หนึ่งเดียวของผม
[Fur Elise: Beethoven]
http://www.youtube.com/v/o0VwTw1eZ1k เพลงนี้เล่นบ่อยช่วงที่รับงานโรงแรม
เป็นเพลงแรกของผมที่เริ่มแตะพรมนิ้วบนแป้นคีย์เลยด้วยซ้ำ
จดจำโน๊ตทุกตัวได้โดยไม่ต้องอาศัยกระดาษชีทเพลง
เป็นเมโลดี้แรกที่ปรับอารมณ์จากความวุ่นวายข้างนอก
ไม่ว่าจะเป็นห้องเรียน สังคมผู้คนรายรอบที่พบเจอในแต่ละวัน
เพียงแค่เริ่มดีดโน๊ตตัวแรกผุดพราย ความโปร่งเบาสบาย ผ่อนคลายจะบังเกิดอย่างไม่น่าเชื่อ
เหมือนเสื้อคลุมล่องหนเก็บไว้หลบซ่อนพักพิงกายใจให้อบอุ่นปลอดภัย
ถอดทิ้งวางไว้แล้วค่อยหยิบสวมใหม่ ถึงตอนนั้นทุกๆ เรื่องคล้ายบางเบาลงเพราะดนตรี
...เป็นสิ่งเสพติดในทุกคืนวันของผม
...เปียโน สุดที่รักของผม
แต่ทว่า ถ้าจักษุประสาทไม่เพี้ยน คิดว่ามีคนยืนแอบฟังที่ประตูกระจกทางซ้ายของห้องแน่
พยายามชายตาเมียงมองก็แล้ว แต่ตรงนั้นค่อนข้างมืดและมีชั้นหนังสือตั้งวางหลบสายตาอีก
ไม่เป็นไรคงเป็นการ์ดหรือคนรับใช้ดูแลห้องประชุมฝั่งตรงข้าม
ชุดดำทะมึนตัวโตเป็นยักษ์ปักหลั่นขนาดนั้น
เริ่มเล่นบทเพลงที่อยู่ในหัวต่อไปและต่อไป
จนกระทั่ง...เสียงโทรศัพท์สั่นครืด สะดุ้งวาบ บทเพลงหยุดชะงัก
กระเป๋าที่ใส่ใกล้เป้าไปหน่อยนะ (-0-)
“ครับ/---อยู่ไหน!?” จะใจร้อนไปไหนพ่อนกกระทุงเหว
“เปียโน ตึกหน้า"
"พี่บอกว่ายังไง!?"
"อ่า..."
"ออกมาตึกเรา เดี๋ยวนี้!” โหยพ่อ พายุเข้ารึไง?
“รอเจอโรมิโอ” ยังอยากเล่นต่อ เลี่ยงหาข้ออ้าง
“โรมิโอไหน โรมิโอประชุมกับป้า ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”
“คร้าบ~” สายถูกวางฉับ ได้แต่ดูเวลาที่ข้อมือ
เอาวะ เล่นมาครึ่งชั่วโมงหน่อยๆ อีกไม่กี่นาทีจะบ่าย 4
ได้แต่ถอนหายใจ เวลาของความสุขช่างสั้น ทำใจร่มๆ เข้าไว้โรมมี่
แค่เปิดประตู โดนรวบกอดเต็มๆ ‘พรึ่บ’
แผงอกเปลือยชื้นเหงื่อ กลิ่นแดด ฝุ่นควันแล้วก็กลิ่นสายลม
นกเหยี่ยวบินกลับมาแล้ว กางปีกหุ้มผมไว้มิด...หมดทั้งใจ
“ไปกัน”
"อื้อ พี่!"
โดนกดศรีษะซบกาย โอบล็อคร่างกายแน่นราวกลัวของหาย
พาก้าวออกสู่แสงแดดข้างนอก อ้อมกอดอบอุ่นจนร้อนรุ่มและน่าหลงไหล
คล้ายว่าตามหลังนั้นฉุกสติให้สะดุดกึก...
“หึหึ”
ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตามหลังแว่วๆ น้ำเสียงแหบพร่าทุ้มนุ่ม
คล้ายพี่เจฟฟรี่แต่โทนต่ำกว่า วูบไหว ถึงเจ้าของรถเฟอร์รารี่สีแดง
...คนตัวดำ
...ชุดสีดำ
...ดวงตาดำสนิทตามมาหลอกหลอน
คงไม่ใช่ หวังว่านะ
********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931042 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก