ซ่อมจาก 9/10/2011 8.46 p.(315)
****************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน165 Out-door jacuzzi
------------------------------
yeaw’s
วิลล่าหลังเล็กพื้นที่ส่วนตัวของผม
ตั้งใกล้หน้าผายื่นติดทะเลที่เห็นคลื่นซัดขาวอยู่ด้านล่างลิบๆ
“ขมวดคิ้วยุ่งแบบนี้ แก่ไปไม่หล่อนะ” นิ้วสวยลูบหัวคิ้วผม ภวังค์ความคิดสะดุดวูบกลับมาสู่ปัจจุบัน
"หื๊อ?" กู้สติ
"ยังยุ่งอยู่อีก" เด็กยังจิ้มหัวคิ้วกันเฉย
“พี่บอกให้อยู่แต่ในนี้ ไม่ฟังกันเลย!”
“คร้าบ ตอนนี้อยู่นี่แล้วไง” ไม่ใช่ตอนนี้ ว้าเว๊ย
"ไม่ใช่---" พยายามลดเสียง ลดอารมณ์พลุ่งพล่านข้างในโดยเร็ว
"นะครับ~นะ" แล้วมุมปากยกยิ้มหวานละลายโลก
“เฮ้อ (-“-)” ตูละอ่อนใจ
“มีพี่เหยี่ยวบินปร๋อกลับมาอยู่ด้วย” ฟันขาวแก้มใส แกะแขนผมที่กอดอกออก
ได้แต่มองตามร่างบางเสื้อลูกไม้ขาวพริ้วเบาที่เบี่ยงตัวเดินเข้าส่วนแพนทรี่เล็ก
พื้นที่เตรียมอาหาร เปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มให้
นึกถึงเสียงหัวเราะในลำคอพร้อมเงาทะมึนของอิคาลัสแล้วยังทำใจให้สงบไม่ได้ ถ้าผมไม่ไปรับมาเองกับมือ...ไม่อยากจะคิด ในถิ่นตัวเองแท้ๆ มันยังกล้า
แต่ทำไมถึงสนใจลมเหนือ คนของผมไม่ได้หันไปให้เห็น ตัวผมก็บังมิด
หรือสนใจแค่ฟังเพลง ห้องประชุมที่คุยธุระอยู่ตรงข้ามกับห้องที่เล่นเปียโน
ช่างหัวเถอะ มันอาจออกมาดูดบุหรี่หรือสนใจอย่างอื่นก็ได้ คิดมากไปเองน่า
มาดหมายในใจ...จะไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอีกแล้ว แม้ซักเสี้ยววินาที
------------------------
วางแก้วน้ำแรง ลากเข้าห้องนวดสปา มีลานอาบน้ำกลางแจ้ง
ขอดับอารมณ์หน่อยเถอะ
นั่งลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อนสีขาวน้ำนม ดึงร่างคนตัวขาวมาใกล้ติด
วาดวงแขนโอบกอด ซุนศรีษะแนบซบอกซ้ายฟังเสียงหัวใจเต้น
...หัวใจของลมเหนือ
...พื้นที่ที่ผมเป็นเจ้าของ
คนยืนชิดยกมือสางเล่นเส้นผม บีบนวดหลังต้นคอให้เคลิบเคลิ้ม
คล้ายปลอบประโลม
“ทางโน้นเป็นไรมากมั้ยครับ?” เสียงเบานุ่มละมุนราวปุยเมฆเคลื่อนผ่าน
“ไม่เป็นไร จัดการได้ แค่หม้อแปลงระเบิดน่ะ”
"อืม"
"ไม่มีอะไร" ผมย้ำกับตัวเองหรือบอกกับคนถามกันแน่
ไม่อยากให้รู้ มีคนวางระเบิดแค่จุดเล็กๆ แต่ทำความเสียหายมากพอสมควร
คล้ายเป็นการตรวจสอบพื้นที่อาณาเขตให้บริการ แต่เนื้อแท้น่าจะเป็นการสุ่มเช็ค
ระบบรักษาความปลอดภัยมากกว่า
สั่งการไม่ให้ตื่นตูม ใช้เฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้องลงมือแก้ไขให้เงียบและเร็วที่สุด
การ์ดห้ามขยับจากจุดรักษาการณ์เด็ดขาด กว่าจะคุมได้เล่นเอาเหนื่อย
ผมอยู่ในแวดวงแก๊งค์สเตอร์มาตั้งแต่เด็ก ถึงไม่คลุกคลีเกลือกกลั้วใกล้ชิด
แต่ก็มีไส้ศึกภายในรู้ไส้รู้พุง เป็นถึงลูกชายคนเล็กหัวแก้วหัวแหวนคนสำคัญของมาเฟียใหญ่
มิคาเอลเพื่อนสนิทตอนเด็กคุยให้ฟังทุกเรื่องภายในละเอียดละออ
เล่าธรรมดาง่ายๆ เป็นหัวข้อข่าวประจำวันเหมือนพูดเรื่องกินเที่ยวเล่นปกติ
ไม่รวมพาไปดูสองพี่ฝาแฝดตัวเองรุมยำหรือมีวิธีการทรมานเหยื่อสารพัด
กระทั่งเคยนั่งทานขนมดื่มน้ำชากับดอนหัวหน้าใหญ่ (ตอน ป. 2 เป็นปู่
ของมิคาเอล ก่อนเปลี่ยนมือเป็นพ่อเพื่อนตอนผมจบ ป. 6)
มีคนขัดคำสั่งมาร้องไห้คร่ำครวญคุกเข่าอยู่ข้างโต๊ะเพราะไม่อยากโดนตัดมือก็เคยมาแล้ว
ไม่ชินก็ต้องชินเพราะกรอกหูกรอกตาบ่อยครั้ง
ที่สนิทกับครอบครัวกลุ่มวายร้ายเพราะเจ้าชายมิคาเอลติดเพื่อน
ช่วงเรียนประถมที่โรม ดอนสั่งจ้างครูมาฝึกผมเรียนศิลปะการต่อสู้
โดยเฉพาะสาขาว่าด้วยการเข้าห้ำหั่นระยะประชิด เพื่อให้มิคาเอลอยากเรียนตาม
การ์ดมาเฟียเข้าถึงไม่ได้ทุกที่จึงใช้ผมเป็นตัวช่วยป้องกันเพื่อนตัวเองอีกที
เลยรักชอบกีฬาด้านการใช้พละกำลังโดยไม่รู้ตัว
เหยี่ยวไม่ได้ขาวสะอาดจนไม่ทันเกม เจอเล่ห์เหลี่ยมคนกลางคืนในกรุงเทพ
กระทั่งในผับพี่พงศ์ถือว่าแค่ระดับอนุบาล ใสสะอาดมากกว่ามาก
ไม่เคยบอกหรือเล่าให้ใครฟัง อย่างเก่งแค่ย้ำกับเจฟฟรี่หรือก๊วนเพื่อนสนิท
เวลาจะเพลี่ยงพล้ำเท่านั้น
----------------------
คิดไพล่เลยถึงกลุ่มดาวร้ายที่เพิ่งเจอที่จุดชมวิว
หรือว่าเกี่ยวกับพวกสไลน์ที่มาพบป้าวันนี้...น่าจะใช่ พวกนี้มันงูพิษ
ต้องเตือนป้าให้รู้ตัวเนิ่นๆ
“อาบน้ำมั้ย ลมสระผมให้” ถูกหอมศรีษะ ดึงสติผมกลับคืนอีกครั้ง
“ทีหลังทำให้พี่เป็นห่วงอีกล่ะก็---น่าดู!” คาดโทษเด็ก บอกแหม่บๆ ไม่มีจำใส่สมอง ทว่า โดนเด็กหลิ่วตาเอาคืนกลับมา...
“ทีหลังทำให้ลมเป็นห่วงอีกล่ะก็...น่าดูเหมือนกัน!” อ้าวๆ ก็อปปี้แคท
“จะเหมือนกันได้ไง ตัวเองฟังเขาพูดที่ไหน!” บอกอย่าขยับ อย่ายุกยิกจะโดนส่องไม่รู้ตัว
“จะเหมือนกันได้ไง นี่ๆ ตัวเองโป๊ไปล่อตะเข้ เสื้อก็ไม่ใส่ ไม่อายเค้ารึไง” จิ้มหน้าอกผมฉึกๆ แพขนตายาวนั่นกระพริบค้อนวงใหญ่
ผมยิ้มเลย ที่เครียดมาเจอเครียดใส่ ปัญหากระเจิงหายเกลี้ยง
มาดอกนี้ได้ยังไง ทุกทีสามัญสำนึกว่าคนเคร่งเครียดมา อีกฝ่ายต้องเอาใจ โอนอ่อน
ตอบกลับไม่ใช่เหรอ...นี่กูโดนย้อนศรคืนอยู่ชิมิ
“หวงพี่เหยี่ยวเหรอ?” กระเซ้าเด็กปากแข็ง
“ไม่!"
"ว๊า ไม่หวงด้วย!?"
"อยากไปซิ่งไหนก็เชิญ ซมซานกลับมาจะเด็ดปีก ถอนขน หักขา กระทืบซ้ำ” อูย ข้ามช็อต ไม่หวงเลยนะนั่น หึงโหดว่ะ
“หึหึ ใครสั่งใครสอนว๊า” ปลดกระดุมเสื้อตัวขาวบางเบา ลูกไม้พริ้วเหมือนเจ้าชายสำอาง
“ไม่ต้องมีใครสอนหรอก ดูดิ๊ตัวเกลี้ยงๆ กลับมานี่มีรอยอะไรเนี่ย!?” รอยแดงช้ำพาดต้นแขน คงเป็นเส้นลวดตอนม้วนเก็บสายไฟ โดนจิ้มซ้ำผมโอดทันที
“โอ๊ยเจ็บ ใครเค้าหยิกซ้ำกันล่ะ!?” โดนทุบไม่พอ ลับเล็บเจ็บเนื้อตาม
“ดีสม ให้ตรงนี้หายช้าๆ จะได้จำได้ รอยนี่ลมทำเองกับมือ” ซาดิสต์ว่ะ คนของใครฟะ
“555 เด็กน้อยเอ๊ย เขามีวิธีดีกว่านี้หลายเท่า”
“ยังไง?” ตาแป๋วแหวว น่ารักชะมัด
“อยากรู้เหรอ” ผมแกล้งเชิดคางหนีแต่หรี่ร้ายรอกวางกระโจนใส่
“อยากซิ” เยี่ยมยอด เสร็จโจร^^
ดึงร่างมาชิดใกล้ มือซ้ายลูบไล้ผิวเนินสะโพกเนียนละเอียดที่ผมหลงไหล
ชอบกางเกงเอวต่ำตัวนี้ฉิบ สั่งกลับไปครบสีเลยดีกว่า
“คอยดูนะ พี่จะสอนให้” อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ได้เจอฝีมือเมพขิงพี่แน่
จับแขนพาดบ่า ไซ้จมูกเล่นไล้ผิวท่อนแขนนุ่มเนียนหอมละมุน
ตัวเสื้อตกไปที่เอวเหลือคล้องที่ข้อมือ หวานจนอยากกลืนกินทั้งตัว
แล้วล็อคแขนเรียว จูบประทับเบาๆ ห่อลิ้นส่งแรงดูดดุนผิวที่ท้องแขนด้านใน
ดวงหน้าสวยนิ่วหน้าคงเจ็บจี๊ด คิ้วขมวดเหยเก จะย่อไหล่ดึงหนี
ผมไม่ยอม อ้อยเข้าปากช้างแล้วที่รัก ยังไงก็ไม่คายเด็ดขาด
“อ๊ะ~~”
“อืม~”
ผมถอนปากแล้วปาดลิ้นเลียซ้ำ สะดุ้งเล็กน้อยพร้อมใบหน้าขึ้นสีจัด
ริมฝีปากฉ่ำขบ เม้มสะกดกลั้นอารมณ์ คงช้าไปแล้วนักเรียนคนเก่ง
น้องชายข้างล่างตุงติดซิกแพ็คพี่ อย่างนี้ต้องเอาให้จั๋งหนับ
“พร้อมยัง เอาล่ะ...ภาคปฏิบัติ” ยืดตัวขึ้นจากเคาน์เตอร์ พิงพนังเอนๆ วาดลำคอให้ตรงกับริมฝีปากแดงจิ้มลิ้มน่าฟัด
“ให้ลม...ทำรอยตรงนี้เหรอ” ปลายนิ้วเกลี่ยลำคอผม แค่นี้ก็เสียวว๊อย
“จะได้รู้ เก่งแต่ปากรึเปล่า” ท้าเล็กน้อย ไม่ต้องห่วงเสร็จผมแน่ ดักคอทุกเม็ด
เด็กอ่อนหัดอึกอักลังเลก่อนโน้มใกล้ กลีบปากนุ่มจ่อจรดลำคอ
ลากไล้เขี้ยวฟันเล็กน้อย เชื่องช้าแล้วส่งลิ้นเล็กๆ ดูดดุน รู้สึกเปียกแฉะก่อนเจ็บจี๊ด
ไม่ประสาก็จริงแต่สร้างความปั่นป่วนไปถึงไหนต่อไหน
อา...แค่ครั้งแรก จะเก่งเกินไปแล้ว แวร์ไพร์ตัวดื้อ (-///-)
“ฮิ~” ถอนริมฝีปากออก ยิ้มพรายสายน้ำใสยังเชื่อมติด หลุบขนตาดำเป็นแพ ชื่นชมผลงานตัวเอง
“อร่อยมั้ย?” เหยี่ยวน้อยในกางเกงปวดตุบ เด้งชนหน้าขาตัวดูดเลือด
“คราวนี้ หนีไม่รอดแน่”
เช๊ดเข้ ผมสอนอะไรปีศาจน้อยเข้าล่ะเนี่ย
ได้แต่หัวเราะในลำคอพูดไม่ออก สำนึกได้ว่าผิดท่า สอนจระเข้ว่ายน้ำชัดๆ
ล้วงมือสัมผัสผิวกายภายในร่มผ้า...สุดยอด ไม่มีชั้นในเหมือนผม ^^
ใครสร้างคนนี้ขึ้นมาวะ กูหลงจะตายห่ะอยู่แล้ว
มือเรียวสวยปัดข้อมือผมออก ขัดใจเล็กๆ แต่ลมเหนือกลับสร้างความประหลาดใจ
ให้เหนือความคาดหมาย มือเจ้าตัวแตะสัมผัสบั้นเอวผมก่อนล้วงลูกใต้ร่มผ้าลงต่ำ
เหมือนกันกับที่ผมจัดการเขาเมื่อครู่
“อืม...ทำไรไว้ กลับมารับผิดชอบซะดีๆ” ว่าไงนะ ผมหูผึ่ง
โอ๊ว ม่ายก๊อด!!!
ที่เครียดสุดชีวิตลืมหมดครับ โดนเป่าหัวหมุนไม่ใช่กูคนเดียวที่ค้าง
เวลานี้ออดอ้อนเซ็กซี่เอาเรื่อง จะนำเองอีกต่างหาก
“พี่ทำอะไรไว้เหรอ~หือ?” แกล้งไขสือ
“นี่...”
ดึงเลื่อนข้อมือของผมถึงก้อนเนื้อแก้มก้นตัวเอง
หน้าแดงเอียงอายแต่สบตาท้าทาย ผมเดาะลิ้นในโพรงปาก
กูโดนเอาอยู่คืนใช่มั้ยวะ!?
"แบบนี้พี่ชอบสุดๆ" ผมลงน้ำหนักฟอนเฟ้นหนั่นเนื้อสะโพกงอน เด้งดึ๋งลูกพีชหนักมือ
“คนบ้า~ลามก”
“หึหึ” นำทางให้จับเองยังมาช้อนสายตาดุใส่ เกเรเกินไปแล้ว จูบข้างมุมปากอยากได้ยินเสียงเด็กโง่ ปากจัดเอาแต่ใจ
“เซ็กส์จัด” ชิชะของขึ้น เหยี่ยวน้อยดึงดันจะเถียงสู้ ซี๊ดปากไม่ไหว
“ว่าใหม่ซิ” 555 ถูกใจสัด โดนด่าแต่อยากเอาอีก
"นกหื่น~"
“เหรอ?”
“มากกก...” แทรกขาเรียวเข้าหว่างกลางของผม
ข้างล่าง...หมุนบดโยกย้ายเชื่องช้าถูไถปลุก
ปั่น ข้างบน...ปลายนิ้วของเด็กชอนไช แตะไล้กับหลังใบหู
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด (x///x) ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้ ดุว่าแต่ให้ท่าสุดฤทธิ์
“หื่น...บ้ากาม...เซ็กส์จัด~อ่าส์” หลับตาพริ้มหวาน โดนผมนัวเนียเน้นแรง ตัวอ่อนโอนเอนจะทรงกายไม่อยู่
“ใคร...เพราะใคร” ผมละเมอก่อนเลียลิ้นละเลงยอดอก
ได้ยินเสียงครางอือตอบกลับแล้วกดศรีษะให้สัมผัสลึกล้ำ
โหมเร้าอารมณ์เพริดลุกฮือ
ไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
กดลงกับเตียงนวดตัวใกล้อ่างจากุชชี่
“จะสอนให้ ปากเก่งกับพี่ต้องโดนยังไง” โน้มตัวแนบชิด ได้ยินเสียงสั่นพร่าข้างหู
“เหยี่ยวขาว อาร์~~”
******************************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931242 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก