อยู่ด้วยกันมา 10 เดือนกว่าๆ จันทร์ผาเพิ่งบอกว่าชอบเว๊ย 555
อย่าได้คลาดสายตา ซี-ยู-ทูมอโฮ่---
************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 169 ห้องงานวัด
-------------------------
yeaw’s
11 โมงเช้า คอนโด
(~ติ๊ง~ต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ไม่ไล่ไม่เลิก กดแบบนี้มีคนเดียว อ้ายเตี้ยโจ๊ก (="=)
เปิด ‘ผลั๊วะ’ มือบอนยิ้มแฉ่ง ยักคิ้วกวนทีนก่อนกดซ้ำต่อหน้าต่อตาสาธิตอีก 3-4 รอบเล่นไม่เสร็จ
(~ติ๊ง~ต่องๆๆ) (=’=) กูละเซ็งเป็ดกะมึงจริงเล๊ย ไม่มากับผู้ปกครองเยี่ยงหมาใหญ่ผมยาว
จะเบิ๊ดกระโหลกให้น่วม
เจฟฟรี่ยักคิ้วให้ ก้าวเข้าห้องผมอาดๆ ไม่มีสน
“มาไมวะ?” ผมโวย...อ้าว กาย เก็ท บี ยืนสลอน
“เมื่อวานมึงไม่ไปบ้านกู!” เสาไฟฟ้าใส่ก่อนเลย
“โทรบอกมึงแล้ว แด๊ดกูเรียกไปบ้านใหญ่ไง”
กาย เก็ท บีไปเอาลูกโกลเด้นบ้านเจฟฟรี่ แต่ผมกับคนของผมพลาดนัด
พ่อจะไปหาป้าที่กรีกเลยตามให้ผมไปบ้าน คุยธุระแล้วก็ให้ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า
นึกสงสัย เพิ่งเจอกับป้าจะรีบไปเจอกันทำไมอีก บอกแค่ว่าไปเซ็นเอกสารของบริษัทด่วนแค่นั้น
“พี่เหยี่ยว หวัดดีครับ/ ~หวัดดีคร้าบ” สองไชนีสยิ้มกว้าง
“เข้ามาครับ เก็ทบี” เปิดประตูกว้างหลีกทาง พยักหน้าทักกายที่เดินรั้งท้าย
ปล่อยผู้มาเยือนเดินขบวนเข้ามาข้างใน
“กูนึกว่ามึงจะเสร็จไว ไอ้นี่ทำน้ำยาหนมจีนไว้เพียบ” โจ๊กหันมาเอาความกับผมต่อ
“ไม่ทันจริงๆ ว่ะ แด๊ดคุยยาว ออกจากโน่นก็ช้าเกินเจอรถติดอีก เจฟฟรี่ไม่บอกมึงเหรอวะ” ตอนอยู่บนถนนก็โทรบอกเพื่อน ก็คุยรู้เรื่องดีนี่หว่า
“เอ้อ กูรู้แล้ว”
“อ้าว นี่มึงหาเรื่องกู!?” ผมยิ้มอารมณ์ดี
ไม่ต้องเดาว่าคนพูดโดนชุดใหญ่มาหาที่ระบาย
เพราะรอยฟันที่หลังคอเจฟฟรี่ยังแดงช้ำ
ฝั่งสองไชนีสชื่นชม ไม่รวมบีน้อยปลื้มจนออกนอกหน้า หยิบจับลูบนั่นนี่ไปมา
“ห้องพี่เหยี่ยวลุคชิคสุดๆ สไตล์ลอฟท์เท่ห์มากเลยด้วย” เก็ท
“บีชอบ นี่ๆ เราไปซื้อหมอนแบบนี้มั่งดีกว่า” บีชวนคุยหนุงหนิงกับคนข้างตัว
“โอ้โห~บิวด์อินกันดั้มยกแผง” เก็ทพุ่งยืนหน้าบันไดติดผนังโมเดล
“สุดยอด~ล้ำสุดๆ” บียิ้มร่า
ท่าจะยาว ผมถามเรื่องที่สงสัย...
“มาไง ไหงมาถึงห้องพี่ได้?” ถามเก็ทเพราะน้องหมวยหยิบหมอนอิงที่โซฟาเล่นเพลินอยู่ไม่วางง่ายๆ
“จะไปบ้าน---/อะแฮ่ม!” เก็ทจะรายงาน โดนเจฟฟรี่ยืนใกล้กระแอมคล้ายเตือนเลยชะงักไว้ก่อน
“ว่า?” ผมหาเรื่องกึ่งชวนคุยไม่จริงจัง
“พี่โจ๊กชวน เลยแวะมาครับ” บียิ้มไม่ตอบตรงเท่าไหร่
เด็กของผมเดินอมยิ้มลงมา
แปลก...แต่งตัวจะออกไปข้างนอก มีเป้สะพายไหล่พร้อม
“ไงลม” เก็ทยืนอยู่เชิงบันไดใกล้ไนติงเกลสีแดงตัวสวยของท่านชาร์
“ไง มาด้วยเหรอ?”
“เออ โน่นอยากมาเห็นห้องพี่เหยี่ยว” เก็ทบุ้ยหาบี
“อ๋อ”
“ไปกันเลยป่ะ?” โจ๊กเข้าเทียบชิดบันได รับกระเป๋าจากน้องตัวสูงแล้วโยนต่อให้เจฟฟรี่
“ครับ” เด็กผม
“ลมจ๋า ไปกัน ว๊าว~ใส่เสื้อร้านบีด้วย”
“อื้อใช่” เด็กตัวสูงยื่นแขนเสื้อให้ลูกเจ้าของร้านติดสายกระดุมรัดทับที่พับขึ้นครึ่งศอกอีกที
“ไปหมวย ลุก จรลี” โจ๊กได้ตัวแล้วเตรียมย้ายขบวน
เฮ้ย (=0=) กูพลาดตรงไหนเนี่ย!???
“จะไปไหน!?” เจ้าของห้องชื่อเหยี่ยวขาวเหวอตาตั้ง
“อ้าว เหยี่ยว!?” เจฟฟรี่ส่งเสียงกับผม
หมวยบีลัลล้าคว้าแขนคนเสื้อเชี้ตตาหมากรุกสีฟ้าสลับดำพับเกือบถึงศอก
ไม่ค่อยเห็นใส่เสื้อลายสไตล์แบบนี้ปกติเป็นสีพื้นโทนสบายตาตลอด
แต่นี่ตัวเสื้อยาวยับยู่เวลาซักบิดมัดเป็นก้อนขนมไม่คลี่ตาก เลยออกรัดพอดีตัว
ให้ทรงเหมือนผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายไม่เชิง ลุคชิคแอนด์ชิลน่ามอง
“กูถาม จะไปไหนกัน” หันไปหาเพื่อนผมยาว ตกข่าวแน่ตรู
“ไอ้น้อง ไม่ได้บอกผู้ปกครองมึงเหรอวะ!?”
“บอกแล้ว ขากลับจากบ้านแด๊ดไง” ตาปริบๆ มองมาที่ผม
มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ยกเว้นกายจ้องมองคนของผมสลับรอบห้อง
ตรวจตราราวหาของผิดกฎหมาย
เช๊ดดดดดดดดดดดดเข้ ตอนไหน เรื่องอะไร !???
คนยิ่งเหม่อๆ คิดแต่เรื่องป้ากับแอนเดรียน่าอยู่ตอนนั้น
รี่เข้าแย่งแกะจากมือบี ดึงไปคุยห่างๆ กองโจร
“บอกตอนไหน เรื่องไร!?”
“2 ทุ่ม ในรถ เรื่องลมจะออกไปทำธุระกับพวกพี่เขาไง”
“ธุระไร พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง!?” ผมเครียด ของขึ้น
“พี่เหยี่ยวพยักหน้าอ่ะ" คนน้องจะหนีเที่ยวหน้าตื่น
"พูดงี้ได้ไง กูอุตส่าห์มารับ อุ๊บ!” โจ๊กโดนเจฟฟรี่อุดปากไว้อีกที
“แย่แล้ว..."
"จะได้ไปมั้ยเนี่ย” เสียงพึมพำจากเก็ทกับบี
รุนหลังดันให้ขึ้นไปคุยข้างบน ตั้งแต่มีคนนี้มาอยู่ด้วย
พวกนี้เพิ่งบุกมาหาผมถึงห้อง ดันแห่แหนมาหมด
(Y^Y) เห็นเป็นงานวัดรึยังไง!???
----------------------
(‘ปึ๊งงงงงงงง!’) ปิดประตูห้องนอน ต้อนจะตีแมว
“พูด!”
“บอกพี่เหยี่ยวแล้วไง” ยืนเจี๋ยมเจียมกลางห้อง ช้อนตาแอบมอง
“เรื่อง!?”
“นัดจะไปทำธุระ หา...เอ่อ...หาของกัน”
“...” ผมกอดอกฉับ ชักหมดความอดทน
พยายามควบคุมตัวเอง ขึ้นเสียงไปงอนทีง้อโคตรยาก
อาจหนีหายไปอีก
“นะครับ พี่เจฟฟรี่อุตส่าห์ตื่นมารับ” ไอ้หมาหัวฟูนั่นล่ะตัวดี กายกับน้องรักยมมันอีก มารุมตอมได้ยังไง
“ไม่!” กอดอกฉึบ บีบแขนตัวเองนับ 1-10 ในใจ
“นะครับ ไม่กี่ชั่วโมงเอง ตอนบ่ายกลับ”
“ไม่!” อย่าให้มีครั้งที่ 3 นะมึง พ่อจะจับหักคอหมกตู้เสื้อผ้า
ผมยืนจังก้า กอดอกพิงประตู จ้องอีกคนที่วางหน้าลำบากใจ ต่างฝ่ายต่างเงียบ
เดินไปชั้นวางเล็กๆ ข้างหัวเตียง รินน้ำยกดื่มอึกๆ ก่อนย่างกรายมาหาผม...เข้ายกใหม่
“พี่เหยี่ยว...” เข้าประชิดลูบหัวไหล่ จับปลายแขนเสื้อยืดสีแดงเลือดหมู อีกมือม้วนนิ้วกับสร้อยคอของผมเล่น
“...” สะกดกลั้นเต็มกลืน กลีบปากอิ่มแวววาวแดงฉ่ำเม็ดน้ำ น่าจูบน่าฟัดชิบ ไม่ไหวๆ ต้องเบือนหน้าหนี
“ลมมีเรื่องคอขาดบาดตายมากกก...เรื่องนึง”
“...(>”<)...” ลมจะตายด้วยมือพี่บัดเดี๋ยวนี้ล่ะ
“คนที่ลมจีบน่ะ อาทิตย์หน้าวันเกิดเขา”
“คร๊าย วันเกิดไร---/ วันที่ 1 เดือนหน้า” ผม/แมวน้อย
ระเบิดภูเขาไฟฟูจิกำลังจ่อถึงคอหอยโดนสกัดซะ วันที่ 1 เหรอ
แม่ม (=“=) หมาตัวไหนวะ เจือกเกิดวันเดียวกะกู!
“วันที่ 1 พฤศจิกาที่จะถึงเนี่ยนะ!?” ผมทวน
“ครับ ลมวางแผนจะเซอร์ไพร๊ซเขาด้วยล่ะ”
กัดฟันกรอด กะยิงทิ้งทั้งโคตร อย่าให้กูรู้นะว่าใคร
ในหัวผุดพรายเมมโมรี่ ทักษ์ ฟ้าใส เพื่อนในก๊วนไบซิเคิล หรืออาจารย์หรือเพื่อนในคลาส
“มัน-เป็น-ใคร!?” ยอมถามจะได้ตามถูกตัว
"ไม่รู้จริงง่ะ!?"
"ตอบพี่!?" เอาวะ พร้อมเอาเรื่องเต็มที่
“มัน-ชื่อ-อเล็ก-ซาน-เดอร์” จิ้มนิ้วฉึกๆ กับอกตามคำบอก
ง่ะ (=0=") ทะแม่งๆ แล้วเหยี่ยว นามนี้คุ้นหูอย่างแรง
ยอมให้แกะแขนที่กอดอกออก แมวอ้อนอิงแอบแนบชิดคลอเคลีย
"...(--)..." ยังงงเต๊ก
“พี่เหยี่ยวไม่รู้จักหรอก คนนี้นะดื้อเป็นที่หนึ่งไม่ฟังใคร เกเร พาลเขาไปทั่ว
แถมยังปากจัดกัดไม่เลือก ที่สำคัญนะ...ขี้ลืมอีกต่างหาก” ข้างหูกูเลย ชัดถ้อยชัดคำ
“เอิ่ม...” ควายเผือกมีนกเอี้ยงเกาะหลังเป็นออฟชั่นเสริมเดินมาแต่ไกลเลยเหยี่ยวเอ๊ย
“อีกมั้ย เผื่อจะรู้สึกดีว่าช่างต่างกับเหยี่ยวขาวตัวนี้ม๊ากมาก อาทิเช่น เอาแต่ใจสุดโต่ง เผด็จกะ---/พอแล้วคร้าบบบ”
(‘~ฟอด’) หน้าบานเต็มห้อง หอมแก้มแมวโฉเก มึนๆ ร้ายๆ หลอกด่าผมหลายคำ
อารมณ์เปลี่ยนพลิกฟ้าถล่มลงทับหัวแม่เท้า ไปไม่เป็นกันเลย
วันที่ 1 ชื่อ Alexander ของเขา ก็กูอ่ะดิ ^^
“555 วางแผนจะเซอร์ไพร๊ซพี่เหร๊อ!?” กดหอมฟัดแก้มเนียน กอดเหวี่ยงดีใจโลดแล่นเหมือนเด็ก มิน่ามาทีเป็นขบวน
“คร้าย---เหยี่ยวที่ไหน มีแต่นกเอี้ยง อ๊า 555"
"นี่ๆๆๆ"
"เพ่-พี่เหยี่ยว 555" หัวเราะก้อง
โดนอุ้มตัวลอยหวือ ลากเหวี่ยงมาฟัดบนเตียง ดิ้นขลุกขลักโครมคราม
ผมระเบิดเสียงหัวเราะก้อง ระบายอารมณ์เด็กแสบขี้แกล้ง
“พะ...พอแล้ว โอย ลมจะขาดใจต๊ายยย” โดนผมจี๋ทั้งตัว เล่นถีบใส่เข่ากันซะ---ฮึ่ม
“เอาให้ตาย สุมหัวแกล้งพี่”
“ม่าย 555 อ๊า จาย-จา-ข๊าด”
“ฮึ่ม งั่มๆๆๆ” จนสาแก่ใจ...
“พี่เหยี่ยวสุดหล่อคร้าบ ข้างล่างรอ นะๆๆ” แขนคล้องคอยื่นหน้าหอมแก้มผมคืน
อยากให้ห่างที่ไหน นอนกลิ้งตัวยับ หน้าแดงก่ำหัวหูยุ่งรังนก
นัยน์ตาเชื่อมขนาดนี้
“ไปด้วยดิ นะๆๆ” เปลี่ยนแผน ถูจมูกไปมากับผิวลำคออ้อนซะ
“มีที่ไหน จะเซอร์ไพร๊ซ ใครเขาให้เอาตัวเซอร์ไพร๊ซไปด้วย งี้ก็หมดสนุกซิ”
“มีที่ไหน จะเซอร์ไพร๊ซเขา ดันบอกเขาซะเอง” ผมย้อนมั่ง
“ก็ไม่ยอมปล่อยนี่นา น่านะจะไปแล้ว ปล่อยก่อน” จุ๊บคางผม ปลายนิ้วแตะติ่งหูขวา ค่อยลูบห่วงทองคำสองวงที่ผมใส่ไว้ตลอด
“จา-ไป-ด้วย” ไม่สน นอนแผ่หลาปิดปากเงียบ มุกนี้ได้ผลทุกทีซิน่า
“งอแงงี้มันน่ามั้ยนี่”
“ไม่เอาเซอร์ไพร๊ซ จะไปด้วย”
“ไม่ชอบเซอร์ไพร๊ชเหรอ ตื่นเต้นดีออก”
“บอกพี่หมดแล้ว"
“บอกไหน ยังไม่ได้ว่าไรเลยซักคำ”
“งั้นบอก จี๋ๆๆๆๆ” จัดอีกดอกใหญ่ๆ ดิ้นตัวย้วยหนีสุดขอบเตียง
“55555 ช่วยด้วยยยย”
จนเหนื่อย...
(‘ฟู่’) พ่นลมหายใจยาว นวดหน้าตัวเองแก้มปวด ซุกก่ายล็อคตัวไว้
“น่านะนกเอี้ยงนิสัยดี” ถึงขนาดนี้ใครบางคนยังไม่หลุดประเด็น
“ไม่อยากแล่ววว” ผมเมินหน้าหนีแต่ขาเกี่ยวแน่นหนึบ
”ดูดิ๊ งี้น่าให้จีบมั้ย” จะแกล้งหวานโรแมนติกกับผม หยอดจะจีบทุกที
“ระดับนี้ไม้ต้องจีบแล้ว” ยอมศิโรราบ นอนด้วยกันทุกวันไม่ต้องจีบหรอก
“น่านะ พี่เหยี่ยวรูปหล่อพ่อรวย ใครได้เป็นแฟนสบายไปล้านแปด ให้ลมจีบหน่อยนะครับ”
พี่เป็นผัวน้อง น้องเป็นเมียพี่ ต้องจีบทำไมอิ๊ก!???
“มะ-เอา-จาไปด้วย” ดิ้นพล่านทุบเตียงควานตัวมาหนุนตักหยั่งรัด
“จะไปให้ได้จริงอ่ะ!?” เชยคางผมถามยิ้มๆ กรอกนัยน์ตาเป็นเรื่องเป็นราว
“จริง ไม่ให้ไปมีเรื่องแน่!”
“โอเค เข้าใจล่ะ” อมยิ้มกริ่ม หรี่ตาท้าเด็ก
“เยี่ยม” ตามใจจนได้ ใครมันจะตื้อเท่าเหยี่ยวขาวบินสูง อุอุ
“แต่มีข้อแม้...” เด็กเป็นต่อยื่นข้อเสนอ
“ว่า!?” จัดมา นาทีอะไรก็สามารถ เริ่มเห็นแสงเรืองรอง
ถูกดันบ่าให้ทิ้งตัวนอนหงายผึ่งกับฟูก โดนเด็กพลิกนั่งคร่อมทับหน้าท้องผมไว้
แล้วก้มลงพิสูจน์ผิวกายหอมซอกคอ ทำจมูกฟุดฟิดไม่หยุด
“อือ...ไหนดูซิ ตัวหอมยัง?”
“555 พอใจยัง ลูกหมาน้อย” จั๊กกะจี้ชะมัด แล้วก็โดนชำแหละร่ายยาว (ตามปกติของเรา)
เสียงเด็กเจื้อยแจ้วเพียงคนเดียวเท่านั้น...
“อา...กลิ่นแชมพูซีบรีทกับอัลม่อน” กลุ่มเส้นผมที่ขมับ ริมฝีปากแตะที่หางคิ้วผมพอดี
“อืม...มัสก์กับไม้สนจางๆ” น้ำหอมจุดชีพจรหลังหู
“ลาเวนเดอร์นิดๆ” กลีบปากแตะลาดบ่าแต่จมูกคนพูดฝังจมกับหมอนนุ่ม (>-<) ไม่เอานั่นไม่นับ
“แอ่ะ---ไม่อาบน้ำ/---อ๊ากกก---” อ้าว กัดเสื้อยืดงับหัวนมกู เหยี่ยวร้องเล็กๆ
“น้ำยายเน่าๆ เต็มเย๊ยย” จุ๊บมุมปากที่ยิ้มกว้างของผม
อดใจไม่ไหว กดศรีษะซนแก่นแน่นหนึบ
แล้วปล่อยเสียงหัวร่อก้องทั่วห้อง
“55555~”
“แหวะเหม็น ซิลเวสเตอร์ไม่มีกลิ่นที่ลมชอบซักนิด” สรุปชัดเจน
แว่วๆ ว่าแมวหน้าโง่ตัวสีดำจะถูกทิ้งให้หง่าวอยู่ตัวเดียวโผล่มาทักทายรำไร
ซิลเวสเตอร์กับทวิสตี้ช่างจ้อ ถ้าผมงอแงขี้เกียจตื่นไม่ยอมปล่อยตัว
จะดึงรั้งร่างคนนี้ไว้ นกสีเหลืองจะเข้ามาก่อกวนจนได้เรื่อง
‘ลมจะไปโยคะ’ หรือ ‘จะไปตักบาตรข้างล่าง ปล่อย!’ ตอนเช้าตรู่แทบทุกรอบ
ผมเปลี่ยนน้ำหอมหมาน้อยฟุดฟิดถามตามตัอยจนรู้หมดแล้ว
“โอ๋...ม่ายยย” ไอ้เหยี่ยวโอด
“ลุกเลย พลังชีวิตคือกีฬา บอกลมเองนะ” ดึงแขน ผมป้อแป้หมดแรง
“ม่ายอาววว ซิลเวสเตอร์ไม่มีพลัง”
“น่านะ กลับมาเจอแมวดำๆ นิสัยดีไม่ดื้อ แล้วก็ตัวหอมๆ ทวิตตี้มีรางวัลให้”
โหย ไม่ใช่เด็กสามขวบ จะหลอกง่ายดายปานนั้น
“จริงนะ!?”
“จริง ถ้ามีกลิ่นน้ำด้วยนะ” แหงแซะ รู้ว่าต้องยาวชัวร์ ฟิตเนสเสร็จต้องตามโลมา 10 รอบขึ้นแหงม
ดึงแขนผมลุกนั่งจนได้ รอร่างบางจัดกระเป๋าฟิตเนสวอล์อินใกล้ๆ
พึมพำให้ได้ยิน...
"ผ้าขนหนู เพลง ไอแพด อ้อ...ขวดน้ำ" เพลินอยู่คนเดียว
คิดอีกทีไม่ได้บอกว่ารางวัลอะไรก็เสร็จโก๋คนนี้ซิครับ
อะครึ อะครึ เอาอะไรดี!?
ใจห่อเหี่ยวแต่ยิ้มปลื้มหน้าบาน วางกระเป๋าให้ผมตรวจเช็ค
ระบายอมยิ้มกริ่ม ผายมือยืนรอเด็กโข่งสัญชาตินกผู้ล่าเวลานี้แปลงร่างเป็นแมวจอมกวน
เฮ้อ ยอมก็ได้ฟะ!
มึงจบสิ้นกันเหยี่ยว ถูกถอนขนหมดเกลี้ยง ยิ่งกว่าลูกไก่ในกำมือ
.........................
....................................
เจอพวกข้างล่างผละจากราวบันได ลุกลี้ลุกรนวิ่งพล่าน
แอบฟังอยู่ล่ะซิท่า ไม่ผิดสังเกตเลยนะเว๊ยเฮ้ย
“18 นาที 37 วิ” เก็ทกด ‘ติ๊ด’ นาฬิกาข้อมือ
“ไม่ถึง 20 นาที จ่ายมะเจ่เจ้!” บีเดาะปลายนิ้วเรียกธนบัตร ยิ้มเหยียดผู้ชนะ
“เอามา!” ตาคมจ้องน้องตอบแต่ผายมือต่อหมาผมยาวข้างกันที่คล้องบ่าสะพายกระเป๋าของเด็กอยู่
“ไร ท้าน้องเองก็จ่ายไปซิ” เจฟฟรี่เมิน อุบอิบ
“ไม-อยากตาย/~เฮ้ๆๆ เบา” โจ๊กล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาดของเจฟฟรี่ทันที
คนโดนล้วงได้แต่ยืนนิ่งๆ กางแขนสองข้างตามองเพดานเซ็งๆ
“2 คน 2 พัน งดเชื่อเบื่อทวง” เจ้าแม่บีไขว้ขา ตีคิ้วรอ
“โหยเหยี่ยว มึงนะ อีกแค่ไม่กี่นาทีกูก็ชนะใส”
“เน่ อย่าบอกนะพวกมึงเล่นกู” ไม่ต้องเดาให้ยาก พนันเรื่องผมเข้าปิ้งชัวร์ ไม่ค่อยโล่งโจ้งเลยนะมึง
“เออดิ ดูดิ๊ นกเหยี่ยวรึนกกระจอกวะ” กากโจ๊กส่ายหน้าไม่ปกปิด ลงดาบซ้ำต่างหาก
“โหย---มึง ปากกก!" ผมไม่ไหว ใส่ซะ
"ว่าเพื่อนเหรอ!” เจฟฟรี่
ผมเหลืออดผลักไหล่คนของมันออกเดิน
ร่วมด้วยช่วยกันกับเพื่อนฝรั่งผมยาวจับหัวเกรี๋ยนโยกเล่น
“555 นี่ลมเหนือ~เพื่อนผ๊ม” เก็ทตอกย้ำ
“ไอ้นกกระจอกนั่นเพื่อนกู!”
โจ๊กตาขวางตอกคืนกับตี๋เก็ท วางเงินแบงค์ห้าร้อย 4 ใบกระแทกๆ ใส่มือบี
หลอกด่ากูโต้งๆ นะเว้ย เจ้าภาพอย่างเหยี่ยวยอมมิได้...
“ค่าต๋ง เล่นห้องพี่” เดินผ่าน ฉกสีม่วง 1 ใบจากมือหมวยน้อย
“อ๊า~ได้ไงพี่เหยี่ยว แบ่งไม่ลงตัวซิครับ!?” บีโอด
"สองคน สามใบ" เก็ทอีกคน
"555" เจฟฟรี่
มีกายนั่งหัวเราะหึๆ ที่โซฟาผู้ชมที่ดีมาก ผมรู้สึกว่ามันผ่อนคลายเป็นผู้เป็นคนขึ้น
"สมน้ำหน้า" โจ๊กเดินมาชะโงกใส่หมวย
"เจ่เจ้อ่ะ!" บีหน้างอ แต่มีตัวช่วยอยู่ข้างหลัง
“นี่ค่าขนมสายตรวจ” โดนมือเรียวฉกไปอีกทอด ยื่นต่อให้ตี๋
“555 ไอ้ลมเพื่อนร้าก~” เก็ทรีบกระโดดมาคว้าหมับหน้าบานสุดๆ
“ไปได้แล้วก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ ขังใครบางคนแถวนี้” ผม
เหล่มองนัยน์ตาสวยกวนโอ๊ย รายนั้นยักคิ้วตอกกลับ
ตอนนี้ถือว่ามีพวกมาก...รอให้กลับมาก่อนเหอะ
------------
ต้อนคนออกจากห้องเหลือรั้งท้ายหมีควายตัวโต
แลกหมัดอุกอั่กกันสองคน
“Chicken ไก่อ่อน กลัวเมียว่ะ"
"มึงแหล่ะหมาหงอย ปล่อยให้เขาปล้น ไอ้ Scooby-doo”
v
v(ต่อด้านล่าง)
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2931036 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก