หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[nongrak]

กายทำให้ได้เหมือนโจ๊กสิ
แต่ว่าเรื่องมันจะมัวหม่นอีกนานมั้ย บ่มัก

[เพื่อนบ้าน]

ต่อยเหยี่ยวหรือต่อยกับเหยี่ยว ??
แล้วมาต่อยเหยี่ยวทำไมง่ะ เง้อออ อยากรู้ -*-

นี่ดีนะ เรื่องโจ๊กกับกาย เจฟฟรี่ก็รู้อ่ะ
แต่ก็นะ เค้าไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย
รักเธอแต่กอดคนอื่น หึหึ

[Karn12]

หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง

[ammer]

ยังไงก็ต้องสองเจเท่านั้น
ส่วนตอนสุดท้ายคือ อะไร ยังไง ไปต่อยอิพี่เหยี่ยวมันทำไม หรืออิพี่เหยี่ยวมันทำเรื่องไรอีก หึงน้องไม่รู้เรื่องไรงี้

[amito]

โจ๊ก แมนโครต การที่เรายอมเปิดเผยสิ่งที่เราเคยเป็นเพื่อช่วยใครซักคน มันเป็นเรื่องที่กล้าหาญมาก ดีแล้วที่มาช่วยกายบ่งหนองออกจากแผลซะที

[เกี๊ยวกุ้ง]

คนเขียนจบปิดตอน แต่คนอ่านไม่จบนะค๊า...
อยากรู้ว่าอะไร ยังไง ต่อยเหยี่ยวทำม๊ายยยยยย

ไม่รู้ทำไม...แอบดีใจที่เจฟฟรีรู้เรื่องความรู้สึกของโจ๊กที่มีต่อกาย...อิอิ 

[puppyluv]

'ผมเจฟฟรี่ครับ สองคนนั้นยังหลับอยู่ เดี๋ยวปลุกมาผลัดกันเฝ้าระวัง
เมื่อคืนเจไดงับงูมาได้ตัว ยังมีหน้าแฉล้มยิ้มฟันขาวลิ้นห้อยแดงแจ๋ ไม่สำนึก ผมล่ะกลุ้ม
ไปบางแสนเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ (อาทิตย์เที่ยง) กลับวันพุธค่ำ วันนี้กับพรุ่งนี้อ่านกันต่อ
ขอให้มีกำลังกายและกำลังใจที่ดีนะครับ คนไทยมีน้ำใจ ผมรักที่นี่
เรื่องหลายเรื่อง ต้องผ่านไปด้วยดีแน่นอน'
*****************

ลมเหนือที่รัก
ตอน 172 กายและเหยี่ยว  (coffee shop)
--------------

yeaw’s

                     บ่าย 3 โมง คอฟฟี่ชอปชั้นล่าง ใต้คอนโดของผม
กายเพิ่งลุกจากไปเมื่อครู่ เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้ความรู้สึกถึงเงาร่างคน ลวงตาว่ายังอยู่
ถ้วยกาแฟไม่พร่องซักหยด หากแต่มันเย็นชืด...เนิ่นนานมาแล้วในความรู้สึก

                     กายโทรมาตอนสาย บอกมีเรื่องคุยด้วย ตัวต่อตัว ตาต่อตา...กับผม
เมื่อชั่วโมงที่แล้ว กายนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่า เราประจันหน้ากันเงียบงันทั้งสองฝ่าย
ไม่มีคำทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม กระทั่งสายตายังดุดัน แห้งแล้งและว่างเปล่า
ต่างฝ่ายต่างรู้แก่ใจแต่ไม่เอ่ยคำใดจากปาก จนกระทั่ง...

"กู...กูรัก...ลมเหนือ" กายเอ่ยหลังกาแฟตรงหน้าไม่มีไอกรุ่นร้อน

                      ผมไม่ตกใจ หากแปลกใจปนประหลาดใจมากกว่า
ทำไมมันกล้า นี่ถิ่นผม คนที่มันพูดชื่อออกจากปากอยู่บนห้องข้างบนนี่เอง
 ในห้องของผม ในที่ของผม

"ตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผม
"อาจตั้งแต่แรกเจอ" กาย
"เมื่อไหร่..." คล้ายตัวเองเบาหวิว
"วันนั้น ที่เราซ้อมบาสตอนมอ. 3 กูไปเห็นเข้า แว่บแรกที่เจอ"
"..." ผมยังเงียบ ปล่อยให้ความสงบบนใบหน้าปกปิดพายุไฟแรง โหมกระพือร้ายลุกภายในทรวงอก

"จนมึงเข้ามาเหยี่ยว ไม่เชิงมึงเข้ามา มึงพาเขาไป...ที่เกาะกูดนั่น" กายขยาย
"ฮึ!" ผมแค่นหัวร่อ แค่ไม่กี่ 10 วันหลังจากที่ลมเหนือพังห้องผม แสดงว่าเฉือนกันแค่ปลายจมูก
"กูคงมองเขามานาน แต่เชรี่ย...กูไม่เอะใจเลย" กายสบถ
"ใจตัวเอง ใจมึง!?" ผมอยากหัวร่อนัก

"ใช่ ใจกูเอง รู้ตัวชัดตอนเขาเป็นเพื่อนสนิทเก็ท วันที่น้องพาไปบ้าน เพิ่งรู้วันนั้นเองว่ากูมันทั้งบ้า ทั้งโง่"
"..." ผมเบือนหน้า เสมองดอกชวนชมในกระถางติดกระจกด้านหน้าร้าน ถัดจากฟุตบาทเข้ามา

                       ผู้คนเดินผ่านไปมาแต่ทว่าไร้ความหมายเป็นแค่เงาคนเคลื่อนไหว

"ข้างในตรงนี้มันเริ่มตอนไหนไม่รู้ กู...ว่าความจริงน่ามันนานกว่านั้น อาจจะตั้งแต่ตอนเขาอยู่มอ.1  โรงเรียนเรา”  เพื่อนสับสนวนไปวนมา ตบอกซ้ายตำแหน่งหัวใจตัวเอง
“ยังไง?” ผมเอ่ยปาก กายรู้จักมองเด็กผู้ชายตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยกเลยหรือ

“ช่วงซ้อมบาสตอนเย็น เสียงเปียโนห้องดนตรีนั่นคือลม กูกับเจฟฟรี่เคยพากันไปแอบดูครั้งนึง...แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว” กายละเมอ นัยน์ตาเลื่อนลอยทอดมองนอกกระจก
“เสียงเปียโนตอนนั้นน่ะเอง” ผมละเมอบ้าง
“ตั้งแต่วันนั้นมากูก็บ้าแบบไม่รู้ตัว คอยมองหาตลอด” กายพล่ามเหมือนฉุดไม่อยู่

                ผมคิดถึงเรื่องปั้ปปี้เลิฟของกาย...ขออย่าใช่!?

“ไอ้มิกกี้เคยบอก มึงตามเฝ้าเด็กแถวห้องธุรการ?” ผมเอ่ยเชิงถามเรื่องที่อยากรู้
“ใช่เหยี่ยว กูเคยเจอเขาที่นั่น อยากเจออีก ฝันลมๆ แล้งๆ ตลกมั้ยล่ะ”
“...” ผมอึ้ง ทำไมลึกซึ้งเนิ่นนานขนาดนี้
"เดินชนเค้าแค่ครั้งเดียว แล้วกูก็...หยั่งว่า วนหาเหมือนหมาบ้า" กายอมยิ้ม
                 หลุบสายตาลงจ้องน้ำกาแฟในถ้วยเซรามิค จมอยู่ในภวังค์อดีต

"ห้องเด็กลับแล..." ผมเลื่อนลอยทั้งที่ยังคงจ้องสีดอกไม้สวย
“ใช่ ตรงนั้นเองที่ไหนได้ อยู่ตึกหน้าลับแลแค่นี้ เชรี่ยจริงๆ เป็นถึงสารวัตรนักเรียนแต่ไม่เคยข้ามไปเลยซักครั้ง”

                   ย้อนนึกอดีต...ไม่ต้องบอกก็รู้ อาคารเรียนชั้น ม. 1
สองห้องสุดท้ายอยู่ติดถนนสุดพื้นที่โรงเรียน คั่นด้วยเขตก่อสร้างที่จะเป็นหอเกียรติยศ
ปีนั้นผมอยู่ ม. 3 ตั้งรั้วผ้าใบสูงลิ่ว ทั้งโรงเรียนไม่อนุญาตให้ก้าวข้าม
น้อง ม. 1 ทั้งสองห้องพิเศษที่ว่าเสมือนห้องลับแล ไม่เคยเห็นหน้า
ไม่เคยเข้าแถวด้วยเพราะอภิสิทธิ์ยืนเคารพธงชาติที่หน้าห้องเรียน
แถมทางเข้าก็ตรงจากประตูด้านหน้าติดถนนอีกด้าน
จนผมขึ้น ม. 4 น้องๆ พวกนั้นถึงเข้ารวมกับเพื่อนที่เหลือในเขตหลักถึงได้เห็นหน้ากัน

                    พื้นที่ที่ซ่อนลมเหนือจากพวกเรา อยู่ใกล้แค่รั้วบางๆ ขีดกั้น มันน่าตายนัก!!!

“มึงให้เจฟฟรี่หาเด็กผู้ชายให้ตอนมอ.5?” ผมจำอีกเรื่องของเพื่อนคนนี้ได้ชัด กายเพื่อนผู้แสนดี ผู้ชายทั้งแท่งจะดีแตก
“ก็เพราะลม...”
“หึหึ”

                  โลกช่างเล่นตลกร้าย จ้องมองไอกรุ่นร้อนจากถ้วยกาแฟที่ม้วนโรยตัวช้าๆ
ครีมประดิษฐ์รูปใบเฟิร์นแฉกใบคมชัดเริ่มเลือนกลืนเข้ากับเนื้อสีน้ำตาลเข้ม
ปล่อยความเงียบเข้าครอบงำ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“กูอยากรู้ใจตัวเองก็เพราะเขา กูทำกับคนอื่นไม่ได้ก็เพราะเขา” กายสรุป ซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง

                   ผมหงายหลังพิงพนัก ตามองเพดาน เส้นร่างกายของเราทั้งคู่อยู่คนละด้าน
หากแต่ในความคิดคำนึงกลับวนเวียนอยู่กับคน เพียงคนเดียว...ลมเหนือของผม
......................
..........................
“มึงก็รู้ เขาเป็นของกู” ผมหยั่งเชิงหวงก้าง
“เพราะกูรู้ ถึงได้ห้ามใจตัวเองทุกวิถีทาง มึงก็เห็น ดึงผู้หญิงมาบังหน้า ชั่วมั้ยล่ะ...หักห้ามใจไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้งต่อวัน”
“กาย มึง...” ผมหาคำไม่เจอ สายตาปะทะจ้องกลับไม่หลบสองฝ่าย
“กูรู้ มันทุเรศเหยี่ยว แต่กู...พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว”

“แล้วไง?” ผมอยากรู้ มันจะมาไม้ไหน
“กูจะไม่ห้ามใจตัวเองอีกต่อไป!”
“มึงต้องการอะไรกันแน่!?” ผมฉิววูบ
“ไม่ต้องห่วงเหยี่ยว กูไม่ทำบ้าๆ อย่างนั้น ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยน บอกไม่ถูกว่ะ"

"กูไม่เข้าใจ?" 
"เพราะกูเห็นเขาอยู่กับมึง สายตามองแต่มึง เหยี่ยว...ไม่รู้ซิ" กายถอนหายใจ
"กูยังไม่เก็ทอยู่ดี?" ผมงุนงง
"เอาเป็นว่า...กูลูกผู้ชายพอ กูไม่แย่งของๆ มึงแน่ แต่ถ้ามึงทำเขาร้องไห้เมื่อไรล่ะก็---” ละไว้แค่นั้น ผมแสยะยิ้ม มันช่างกล้ามาต่อกร

“ประกาศตัวเป็นศัตรูกับกู มึงไม่กลัว”
“ไม่ กูพูดคำไหนคำนั้น"
"หึหึ" กูรู้จักมึง...กาย และมึงน่าจะยังไม่รู้จักกูทั้งหมด ไม่งั้นคงไม่พูดออกมาแบบนี้
"ดีกว่าเก็บเงียบไว้คนเดียว กูอยากให้มึงรู้ว่ากูคิดยังไง ไปทำอะไรลับหลังมึงแบบนั้นคงให้อภัยตัวเองไม่ได้”

                      สีหน้าคนพูดผ่อนคลาย เพื่อนคงหาทางลงของตัวเองได้แล้ว
นี่คงเป็นวิถีแบบลูกผู้ชายใสสะอาดอย่างมัน
...ผมนิ่ง
....ใจด้านหนึ่งนึกชื่นชม
...อีกใจด้านหนึ่งคลั่งเป็นบ้าแทบระเบิด
---------

“ดูมึงไม่แปลกใจ?” จู่ๆ กายกลับย้อนสังเกตผม
“...” ได้แต่ปิดปากเงียบ แตะหูแก้วกาแฟเคลื่อนหมุนเบาๆ
“มึงไม่โวยวาย ไม่โกรธกู รึที่จริงแล้ว มึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย” ผมจ้องมันเขม็ง กูนั่งยางเผาตัวเองอยู่นี่ ไม่รู้สึกรู้สาก็บ้าแล้ว
“กูอยากฆ่ามึงให้ตายคามือเดี๋ยวนี้เลยกาย เพื่อนสนิทมาบอกชอบเมียกู เป็นมึงจะทำใจได้มั้ยล่ะ!?”
“กูแค่...กูทนไม่ได้อีกต่อไป”

                     ใช่มึงแค่ทน โยนระเบิดใส่มือกูแล้วนี่!
ถ้าไม่ติดว่าเดือนก่อนเจฟฟรี่มาสารภาพทำนองเดียวกัน ผมคงยิงมันทิ้งตั้งแต่ประโยคแรก
‘กูรักลมเหนือ' เพื่อนผมยาวจ้องผมด้วยนัยน์ตาสีเทาอมฟ้าไม่หลบ
'...' ผมนิ่งงันราวปลาถูกทุบกระโหลก
'ก็...เคยรัก แต่ตอนนี้กูทำใจได้แล้วว่ะ’ พ่อมดที่สนิทชิดเชื้อยิ่งกว่าญาติเอ่ยปาก

                     ได้แลกหมัดกัน 2-3 ยก ก่อนจะกอดคอหัวเราะด้วยกันตอนท้าย...มิตรภาพกลับคืนครอง
มาวันนี้กายบอกทำนองเดียวกัน ต่างตรงที่ไม่ตัดใจแต่ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่แย่งของๆ ผม ไม่ทำอะไรลับหลัง
ต่อไปผมจะเชื่อใจเพื่อนได้อย่างไร
...นี่ผมต้องเจอศัตรูที่จะดาหน้าเข้ามากี่รายต่อกี่ราย?
...นี่ผมต้องถูกทำร้ายจากคนใกล้ชิด คนที่ผมรักอีกซักเท่าไร?
...นี่ผมต้องเจ็บปวดอีกครั้งกระนั้นหรือ?

                     แว่วเสียงลมเหนือผุดพรายราวไซเรนกระซิบในห้วงความคิด
‘ถ้าคนที่ลมรักเลือกเพื่อนสนิทอย่างเก็ท ลมก็เป็นมือที่สาม เป็นส่วนเกินของเขาสองคนอยู่ดี’
--------------

                      ขั้วหัวใจถูกบีบแน่น เจ็บจนจุก ทำไมต้องเป็นมึงด้วย...กาย
เรื่องถัดมาจากปากของมันเปลี่ยนพื้นใต้เท้าผมให้แตกเปรื่องกลายเป็นสะเก็ดเล็กๆ ร่วงกราว
คล้ายไม่มีจุดให้ทรงตัวด้วยเรื่องต่อไปนี้...

"เท่าที่กูรู้มา มึงก็ไม่เคยบอกรักเขาเลยซักครั้ง...จริงมั้ย!?" กายเป็นต่อ แทงข้างหลังทะลุถึงหน้าอก
"ทำไม มึงยุ่งไรด้วย!?" ผมโกรธวูบ มึงมาเกี่ยวอะไรเรื่องครอบครัวกู เรื่องภายในของกูวะ มีสิทธิ์อะไร!???
"มึงทำร้ายดวงใจกู เหยี่ยว ทำยังกับว่าเขาไม่มีค่าพอกับแค่คำๆ เดียว มึงขยี้ดวงใจกู" แสดงว่าเรื่องของผมกับคนของผมตกอยู่ในสายตามันมาตลอดงั้นหรือ!?
"มึงไม่รู้อะไร อย่าเสือก!"
"กูจะเสือกแน่ ถ้าวันใดวันนึงมึงทิ้งเขา รึเกิดเบื่อขึ้นมา"

                      ผมนึกด่าตัวเอง ทำไมไม่เคยเฉลียวใจกับเรื่องง่ายดายแค่นี้
ทำไมถึงปล่อยให้มันยุ่มย่ามวุ่นวายอึดอัดไปหมด
แล้วฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงด้วยประโยคที่ว่า...

“ถ้าให้กูเดา เขาไม่เคยบอกรักมึงด้วยใช่มั้ย?” ผมสะดุดความคิดของตัวเอง หันมามองคนนั่งประจันหน้าเต็มตา
“รู้ได้ไง!?” เพลิงพายุอารมณ์โหมกระพือแรง
“ไม่แน่ว่าเขาอาจอยู่กับมึงเพราะจำใจก็ได้” กายจี้ใจดำ ผมแทบเต้น
“พูด---มึงรู้ได้ไง!?” เรื่องส่วนตัวลึกๆ ทำไมมันรู้ ยกมาตีแผ่

                        ลมเหนือไม่เคยบอกอะไรผม แค่ 'คนสำคัญของลม' เท่านั้นเองที่ได้รับ

“เขาอาจไม่เคยลืมรักเก่า หรือไม่ก็อาจมีใครอยู่ในใจก็ได้” สิ้นประโยค ผมยะเยือกถึงโพรงประสาท
“มึงต้องการอะไรกันแน่!?” ถ้าป็นเมื่อก่อนคงได้กระชากคอคนพูดมาหักคามือไปแล้ว
"มึงไม่คิดสงสัย ใครกันแน่ที่อยู่ในใจของเขามาตลอด"
"มึง..." ผมเขม้น กลบเกลื่อนกระแสร้ายในใจที่กระพือแรงด้วยความอิจฉาริษยา

                        ตระหนกนึกเสียใจสูดกู่...เรื่องจริงที่ผมกลัวคำตอบในห้วงลึกสุด
จริง! ผมไม่เคยบอกรักลมเหนือ แค่บอกว่าชอบ
...กลัวว่าถ้าไม่ได้รักตอบ
...กลัวว่า หากลมเหนือเอ่ยคำ 'ไม่' แม้พูดเล่นๆ ผมคงไม่อาจรับได้
...กลัว...กลัวทุกอย่างที่หมุนวนจากคนๆ นี้
...ผมคงตายทั้งเป็นตลอดชีวิตที่เหลือ
------------

                        วินาทีนี้ เหมือนถูกเบิกเนตรให้รู้ตัวตนซุกซ่อนอยู่ภายใน
ว่าลมเหนือคือรักที่แท้จริงสำหรับผม และในส่วนลึก...ผมต้องการรักตอบ
...เพราะหวงไอ้กายจะมาแย่งงั้นหรือ?
...เพราะที่ผมทำมาทั้งหมดมันไม่คู่ควร ไม่เพียงพองั้นหรือ?
...เพราะลมเหนือเป็นของผมต่างหาก

                      ความรู้สึกต้องการเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างตีย้อนกลับ ใครหน้าไหนก็อย่าหวัง

“กูสงสัยเหยี่ยว มึงคงไม่ว่า ถ้ากูจะบอกความรู้สึกของกูให้เขาได้รับรู้บ้าง” กายเขม็งกลับ
"มึง---!"
“กูแค่ต้องการจะรู้ ในใจของเขา ใช่กูรึเปล่า คนนั้นใช่กูไหม!?”
"มึงกล้า!?"

"กูกล้าแน่ กูอยากรู้ ลมมีใครอยู่ในใจ มันเป็นใครกัน"
"..." ผมกริ้วจนตัวสั่นเทิ้ม กลับถูกเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อสยบต่อ
"ไม่ว่าคำตอบจะเป็นใครหน้าไหน หากเขาเลือกมึง กูจะไม่มีวันยุ่งอีกต่อไป...กูตัดใจได้แน่" เพื่อนบอกเขม็ง โกรธจัดพอกัน

                       กายจะบอกรักลมเหนืองั้นหรือ...แล้วผมล่ะ ภายในอึงอล

"เหยี่ยว"
"อาไร๊!?" ผมฉิววูบ โกรธตัวเอง โกรธไอ้คนที่อยู่ตรงหน้า โกรธไปหมดทุกอย่าง
"กูขอ...อย่างน้อยให้กูได้บอก อย่าให้กูคิดบ้าๆ ลับหลังเขาอย่างนี้ กู...กูไม่ไหวแล้ว" กายเสียงสั่นน้ำตาคลอ หนังคนละม้วนกับเมื่อครู่

                       ประโยคเดียวที่พังทลายทุกเรื่องก่อนหน้าให้แตกกระจายหายเป็นอากาศธาตุ
รู้สึกถึงตัวตนเป็นดั่งเสาเข็มที่ถูกปั้นจั่นคันใหญ่ลึกจมดินสีดำมืด เย็นเยียบไร้อากาศหายใจ

                       ได้แต่นิ่งงัน กายกลับเป็นกายที่ผมรู้จัก สุภาพบุรุษทั้งข้างในและข้างนอก
หากเวลานี้อ่อนแอ อับจนสับสนอย่างที่สุด ต้องการความช่วยเหลืออย่างที่สุด
และคนๆ นั้นไม่ใช่ใคร ผมเอง...เหยี่ยวขาวที่เป็นเพื่อนของมัน
..........
..............

                        กายจากไปแล้ว ทิ้งระเบิดนาปาล์มวอดวายประหนึ่งต้องการให้สิ้นซากไม่เหลือดี
นั่นเป็นเหตุการณ์ตอนบ่าย ก่อนลมจะลงมาเจอผม
...ก่อนผมเอ่ยถามคนที่อยู่ในใจของลม
...และก่อนผมจะบอกกับลมเหนือว่า...
ทุกเหตุการณ์ในวันนี้เพียง...วันเดียว

****************************TBC by puppyluv

[murasakinana]

จิ้ม... (คนแรกป่าวว่ะ)

~~~~~

ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ คนแรกเว้ยเฮ้ย~~~ 

โอ้ยยย จะขาดใจตายกับการคุยของสองคนนี้ รู้สึกอึดอัดแทน 

กายเอ้ยยย ตอนที่แล้วยังรัก "พระรองละครเกาหลี" อยู่เลย ตอนนี้อยากเย็บปากไว้อะ อย่าพูดให้เหยี่ยวของขึ้นดิ๊~~~

คนจะแย่ไม่ใช่กายอะ แต่โน้นน้องลมของชั้นโน้น (เหยี่ยว : ของใครพูดให้ดี ๆ ป้า)

โอ้ยย ลุ้นตอนต่อไปใจจะขาดอีกรอบ มันจะมาม่าแล้วใช่ไหม  (ซีดดดดด)

มะ ปั๊ปปี๊ มากอดหน่อย 

[จันทร์ผา]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารกาย น้ำตาไหลเลย

[hahn]

ยังไม่เคลียร์อ่ะ  +1 ติดไว้ก่อนเนื่องจากยังไม่ครบ 24 ชม.

[sayhi11]

1 วัน มีหลายเหตุการณ์
บีบคั้นอารมณ์สุดๆๆ

[malula]

กายเป็นตัวเร่งให้ทุกเรื่องที่ทุกคนเก็บเป็นความลับเผยความจริงออกมา

[kataiyai]

โถ พ่อคนขาดความมั่นใจ

เก่งมาทั้งเรื่อง ไหง๋งั้นล่ะ

[tuckky]

ไหนบอกจะไม่มาม่าแล้วไง (ช่วงนี้ขาดตลาดสุดๆ เกี่ยวมั้ยเนี่ย) 
เฮ้อๆๆ ไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย ทำไมทุกคนต้องเจ็บด้วย 
ส่งใบลามั้ง รอเข้ามาอ่านตอนเรื่องคลี่คลายดีกว่า 

[Gokusan]

โอยยยย อ่านไป ตื่นเต้นไป...ใจเต้นตึงๆ อยู่เนี่ย
ยิ่งกว่าตอนเจอมาเฟียอี๊กกกก

ตาเหยี่ยวเอ๊ยยยย แกมัน...เออ ไม่ปะติดปะต่อ สืบเองนี่หว่า จะโทษใคร
เขามาเล่า มาขอแบบนี้ มันก็น่าโกรธ แต่มันก็ดีกว่าลับหลัง
ก็ต้องลองว่าน้องจะทำไง...อยากรู้อารมณ์น้องเหมือนกัน ^^

รอลุ้นต่อพรุ่งนี้...ตื่นเต้นชะมัด ยังกะเจอด้วยตัวเอง ^^V

[nokkie]

ทำให้ลุ้นและเครียดแทนเรื่องน้ำท่วมได้เลยนะเนี่ย 

[POPEA]

สงสารกายอะ
ยังไงคนที่อยู่ในใจลมเหนือก็เหยี่ยวนั่นแหละ

[roseen]

 

[eaey]

 ::ขอตอนลมเหนือและเหยี่ยวต่อเลยคร้าาาาา

[rujaya]

1 วันทำไมมีเรื่องมากมายแบบนี้   

สงสารกาย แต่ก็อยากให้พูดออกมา จะได้โล่งอกซะที

กายจะได้รู้ความจริงซะทีว่า ไม่ว่ายังไงลมเหนือก็ไม่เคยรักใครนอกจากพี่เหยี่ยวคนเดียว

อยากอ่านต่อ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[MiSS-U]

  ดีใจที่ได้อ่านวันนี้ทั้งๆที่คิดว่าต้องมาต่ออังคาร ฮุๆๆ

กายคงสุดทนเปิดออกหมดตัวเลย เหยี่ยวฉิวห่วงอย่างเดียว

อย่าไปลงที่น้องลมล่ะ

บวกเป็ดให้ค่ะเดี๋ยวบวกตามมายังไม่24ชม. 

[Pepor]

ขอเข้ามาตามอ่านนะคะ 
ลมเหนือกะพี่เหยี่ยวน่ารักจัง แต่แอบหมั่นไส้พี่เหยี่ยวที่เจ้าเล่ห์
ตอนนี้บีบคั้นจัง จะรอตอนต่อไปนะคะ

[naja-kitase]

อ่ะฮ้าาาา
ความลับกำลังจะเปิดเผยยย
จะได้รู้ซักที ว่านักบาสที่ลมเหนือปลื้มคือใคร พี่เหยี่ยวรู้อาจช๊อค ค ค
หัวใจพองโต ก้ากกก

ลุ้นมานานว่าเมื่อไหร่ลมเหนือจะหลุดปากถึงคนนั้น

[prettypearl]

ได้แต่เฮ้อออออออ.......พี่กาย  ไนซ์กายของเรา

เหยี่ยวไม่มั่นใจน้องหรอ อ่อนนอกแข็วในนะเนี่ย หึยๆๆๆ ค้างอ่ะ

[fomemy]

บีบคั้นหัวใจสุดๆ
ความลับเริ่มเปิดเผยแล้วว

จะได้รู้ซักทีว่านักบาสที่ลมเหนือปลื้มกับเหยี่ยวคือคนเดียวกันหรือเปล่า
(ขอให้เป็นคนเดียวกันเถอะ  )
แต่ถ้าไม่ใช่เหยี่ยวหรือเป็นคนอื่น ไม่อยากจะคิด
แล้วถ้านักบาสคนนั้นเป็นกายล่ะ สงสารเหยี่ยวอะ(เริ่มเพ้อหนักขึ้น)

ขอให้เลิกมาม่าซักที  อืดเต็มท้องแล้วค่ะ

[DexTunG]

    รอ รอ  ลุ้น ลุ้น   

[Nuk]

คำว่าเพื่อนให้ตายยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอก

เฮ้ออออ  เศร้าได้อีกอ่ะ

[acorntan]

เฮียแพ้พี่นักบาวเบอร์ 7 แล้ว

[kanda53]

เพื่อนกัน....คุยกันตรง ๆ  พี่กายสุดยอดดด
ตาเหยี่ยวยังไม่รู้ความจริง....ถ้ารู้...คงดีใจตีปีกเป็นไก่แน่ ๆ
  &  กด + ให้พี่กายที่แสนดี

[fuku]

โว้ววววววว จะจบแล้ว(เหรอ)
แต่หายบ้าก็ดีนะเหยี่ยว
พูดบ้างก็ดี