หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[natalee22]

อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้จนอกจะแตกตายอยู่แล้วววววววววว

ลมบอกเหยี่ยวรึเปล่าว่าคนที่อยู่ในใจลมมาตลอดก็คือเหยี่ยวนั่นแหละ

แล้วเหยี่ยวบอกลมว่าอะไรอ่า อยากรู้อ่า อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[devillpatt]

โอ๊ยยยยยยยย เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะนี่

ทนเก็บมาได้ตั้งนานทำไมเกิดอยากสารภาพขึ้นมาคะเนี่ย

เครียดแทนพ่อเหยี่ยวคงรู้สึกไม่มั่นใจกับความรักของเพื่อนและแฟน

[litlittledragon]

เรื่องคนที่ลมรักยังเป็นปริศนา ทำให้เหยี่ยวกลัว ถ้าเปิดเผยไปก็ไม่มีอะไรคาใจกันแล้วแท้ๆ
แล้วหลังจากกายสารภาพ เจ้าหนูลมน้อยจะปฏิบัติตัวเหมือนเดิมได้อีกเหรอ ปกติก็ไม่ได้สนิทมาก
อยู่แล้ว คนที่จะเจ็บระยะยาวที่สุดเห็นจะเป็นกาย แต่ก็อาจจะดีเพราะคงตัดใจได้ง่ายขึ้น

[● MaYa~Boy ●]

อ่านตอนนี้แล้วคิดว่าถ้าเป็นตัวเราเอง แล้วเราจะทำยังไงต่อไป

[nekko]

ลุ้นและเครึยดต่อไป เมื่อไหร่จะหมดวันนี้น้อ

ขอบคุณpuppyluv  เดินทางไป -มาปลอดภัยนะคะ

[Donaldye]

คนเขียนทิ้งระเบิดไว้ให้เรา
อยากรู้ใจจะขนาด เมื่อไหร่ลมจะบอกว่ารักพี่เหยี่ยวมานานแล้วหน่อ

[patee]

ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ 2 อาทิตย์ จนถึงตอนที่ 172 ต้อง ให้จริงๆ
ชอบตัวละครในเรื่องทุกคน  แต่ละคนให้อารมณ์ที่หลากหลายมากๆ
ไม่ว่าจะเป็น ความสนุก ความเศร้า โกรธ และอื่นๆอีกมากมาย
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีแบบนี้ให้อ่าน

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[nongrak]

อยากรู้ตอนกายเจอน้องลม ชักเครียดแทนเหยี่ยวแ้ล้ว

[i1_to*pp]

ลุ้นจริง…อยากรู้มาก
รอๆๆ

[Panehove]

เอ่อ...คือว่าอ่านโพสต์แต่ละท่านแล้วเครียดขอพักทำใจจนกว่าอาการของนักอ่านทุกคนจะหายดี แล้วเราจะคัมแบ็ค เพราะอย่างน้อยถ้าเรารู้ว่าเรื่องสมหวัง มันก็เหมือนกันเห็นแสงที่ปลายทางอุโมงค์ ถ้าอยู่อุโมงค์ที่มืดๆแล้วไม่เห็นแสงสู้หลับตาไว้ดีกว่าจะได้ไม่ต้องเห็นอะไรที่น่ากลัวๆ คนเขียนน่ากลัวมาก  ทำให้คนอ่านเครียดกันเป็นแถบๆ รอดไปแล้วเรา ถ้าจะกรุณาถ้าเรื่องนี้จะจบเศร้าแจ้งหน่อยนะคะ จะได้ทำใจ ทำใจยากจริงๆ สำหรับนิยายเศร้า เคยอ่านเรื่องของคนที่เค้ามาลงในนี้เมื่อนานมาแล้ว (คือเคยแอบเข้ามาอ่านเมื่อนานแล้ว เมื่อครั้งยังไม่ได้สมัครสมาชิก) แต่ตอนจบดันเซอร์ไพร้สคนอ่านจบแบบไม่คาดคิด จนทุกวันนี้ผ่านมาเป็นปี ยังลืมความรู้สึกนั้นไม่ได้จริงๆ สุดท้ายขอบคุณพัพพี่เลิฟเหมือนเดิมค่ะ

[hobazaki]

พี่เหยี่ยว ใจเย็นๆ หนา คนที่น้องรักก็มีแต่พี่เหยี่ยวหนะแหละ แค่ตอนนี้ยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง
กอดดด คิดให้ดีๆ อย่าวู่วามนะ เดี๋ยวอะไรๆมันจะยิ่งแย่ 

[Ugly Ducky]

กายเอ๊ยยยยยยย ... เห้ออออออออ

[Magis]

ปริศนาเรื่องคนรักของลมเหนือ จะได้ชัดเจนเสียที

[NOO~KUNG]

หึหึ...บอกแล้วว่าพี่นกมันฉลาดแต่ขาดความเฉลียว...
อย่างว่าล่ะคนมันขาด ...มีปมในใจ..ในชีวิต...
ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่...มันไม่เข็ด
+ 1 ให้ความเป็นสุภาพบุรุษของกาย...
+ 1 ให้ คุณ jiki  ด้วย...ใช่เลยค่ะ 24hr. 
173 กาย ลมเหนือ และเหยี่ยว...ในกรณีที่มีชกในตอนเดียวกัน...555
อ่ะน่ะ...ให้สืบแต่ฟังไม่หมด  แถมรูปตัวเองดันจำไม่ได้...ห่วย...พ่อนักบาสเบอร์ 7
ถ้าไม่เห็นว่าเลิฟน้องมากมาย...ยุให้ทิ้งไปหา ไอ้พวกดีเจ...
 

[dek_jun_rai]

สุดยอด... 

[Bee_YJ]

ทั้งเครียด ทั้งลุ้น เอางัยต่อไปดี
เลือกก็เจ็บ ไม่เลือกก็เจ็บ

[puppyluv]

'ผมเจฟฟรี่ ก่อนเที่ยงนี้วันนี้พวกผมคงอยู่ที่บางแสนแล้ว เจอกันวันศุกร์ครับ ^^มอร์นิ่ง'

*********************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 173 ลมและเหยี่ยว...เหยี่ยวและลม (coffee shop)
------------

yeaw’s
         
                    บ่าย 4 โมง คอฟฟี่ชอปร้านเดิม
อยู่ในชุดกีฬาค่อนข้างรัดรูป คงเพิ่งเล่นโยคะเสร็จ เสื้อยืดสีดำชุ่มเม็ดเหงื่อ
น้อยครั้งที่จะใส่สีนี้ ผมเพ่งมอง...ลมเหนือช่างงดงามมีชีวิตชีวา น่าหลงไหลเสมอ
วางกระเป๋าฐานกลมทรงถุงกะลาสีผ้าร่มสีดำใบย่อม บรรจุขวดน้ำ ผ้าขนหนู
สิ่งละอันพันละน้อยละเอียดอ่อน

“พี่เหยี่ยวหายไปตั้งนาน อยู่นี่ตลอดเลยเหรอครับ” รอยยิ้มแจ่มกระจ่างสว่างไสว ยามนี้ช่างละมุนละไม ฉายแววอบอุ่นอ่อนโยน
"..." คล้ายเทวดาโรยปีกโบยบินมาปรากฏลงตรงหน้าอย่างไม่คาดฝัน
“จะลงมาซื้อเม็ดกาแฟคั่วให้พี่ เจอตัวพอดี”

                นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามผม...แทนที่ไอ้กาย
แสงแดดบ่ายเนียนกระจ่างตายังคงเจิดจ้า
กระทบร่างอย่างนี้ยิ่งคล้ายจะเลือนหายไปกับความสว่างนั้น
               ได้ยินลมเหนือสั่งเครื่องดื่มและของที่ต้องการกับพนักงานเสิร์ฟ
ผมเลื่อนลอยไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่รับรู้เสียงเจื้อยแจ้วจากอีกฝ่ายผ่านทะลุหู

“พี่เหยี่ยว?”
“อะ...เอ่อ” ฉุกวูบคืนกลับ
“ทำไมดูเงียบๆ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
“ปิดลมไม่ได้หรอก เมื่อกี้พี่กายคุยอะไรกับพี่?”

                  หน้าผมคงโกหกไม่เก่ง คงเพราะบอกเจ้าตัวก่อนลงมาหาเพื่อนที่ร้านแห่งนี้
แค่ได้ยินชื่อกายจากปากรูปกระจับ ผมก็หวิวหวั่นเผลอชู๊ตคำถามวนเวียนในหัว

“ลมไม่เคยบอกรักพี่”
“ห๊า!”
“ไม่เคยเลย...”
“พะ...พี่อ๊ะ~” ยิ้มกว้างติดอ่างทั้งที่ตาโตตระหนกตื่น แพขนตากระพริบไหวไม่เชื่อ เอียงอายเคอะเขินวางมือไม่ถูก

“ลม...มีคน...อยู่ในใจ!?” ผมคงโดนกายปั่นจนหัวหูเบาหวิว
“ทำไมพูดงั้น พี่เหยี่ยวไปรู้อะไรมา!?” ตาโต จับต้นชนปลายไม่ถูก...
                ใช่จริงๆ ด้วย คนนี้ซ่อนอะไรบางอย่าง ใครบางคนไว้จริงๆ ด้วย
“คนที่ลมรัก...ใครกันแน่?” ผมละเมอเริ่มสำเหนียก แสยะยิ้มสมเพชตัวเอง
"อ่า..."

"ใครกัน?"
“แม่หรือเก็ทเล่าให้พี่เหยี่ยวฟังแล้วเหรอครับ?” ใบหน้าหล่อสวยตื่นเต้นยกกำปั้นบังปิดยิ้มกว้าง อาการเขินสุดชีวิต
"..." ผมหันมองคนตรงหน้าเต็มตา ท่าทางภายนอกที่แสดงช่างเปี่ยมสุขล้นหัวใจ
“ว่าจะบอกพี่เหยี่ยววันเกิดที่จะถึง แต่สารภาพเลยก็ได้~ฮิ”

                    หลบตา ยิ้มชื่น ยกมือถูลูบต้นแขนตัวเอง
อีกปลายนิ้วม้วนดึงเสื้อยืดเล่นไปมา
สารภาพงั้นเหรอ...ผมหวิวหวั่น นึกกลัวขึ้นมาเฉยๆ

“ตอนมอ.1 ลมแอบปลื้มพี่นักบาส” อีกฝ่ายตรงข้ามเริ่มต้นเล่าเสียงสั่นเล็กๆ ปลายนิ้วถูโต๊ะไปมา
"..." ผมชำเลืองมอง ใบหน้าขึ้นสีจัด ข้อที่แอบหลอกถามแต่ไม่เคยได้คำตอบ จะได้ยินเฉลยกระนั้นหรือ
“คนอื่นให้ของขวัญ ลมแอบไปเล่นดนตรีให้ฟังเกือบทุกเย็น"
"ทุกเย็น?" ผมไพล่คิดถึงเรื่องที่เคยบอก 'บอกทุกวัน ทุ๊กวานน' ละเมอจะหลับกับอกผม

"ใช่ บอกรักผ่านเสียงเพลง...เสี่ยวชะมัด” น้ำเสียงกังวานใสเจื้อยแจ้ว เบนสายตาเสมองดอกไม้หน้าร้าน
"..." บทเพลงจากเปียโนสื่อรัก ใจผมคล้ายปลายมีดสะกิด เรื่องเดียวกันกับไอ้กาย ตรงเผงจนน่าสะพรึงกลัว
“จน...ไม่นึกว่าจะเจอตัวจริงที่ร้าน...พี่กาย” ชื่อกายอีกแล้ว
“ไอ้กาย...ไอ้กายงั้นเหรอ!?”
“ครับพี่กาย คืนนั้น...พี่จำได้มั้ย?”

                    ผมฟังไม่ได้ศัพท์ หัวสมองอื้ออึงแต่คำว่า พี่กาย---พี่กาย---พี่กาย

....................
........................

                     คล้ายเวลากระชากหยุดนิ่ง ไม่เข้ากระแสความรู้สึกสำนึกรู้ตัว
ริมฝีปากคนนั่งตรงข้ามยังขยับไหว ทว่าหยักในหัวสมองกลับไม่อาจรับรู้
เขาพูดว่าอะไร เรื่องอะไร ภายในหัวอึงอลสร้างภาพอันน่ารังเกียจ
กายกับเด็กตรงหน้ากระทำบางอย่างลับหลังผม...รู้กันสองคน

“---แล้วชุดบาสตอนนั้น เหมือนมีแสงสีทอง สว่างวาบ ลูกศรปักฉึก” ยิ้มระรื่น
“...”
“เหมือนลมตัวลอย เกือบหายใจไม่ออก...”
“...”
“พี่ พี่เหยี่ยวครับ”
“อะ...อะไร?” สำนึกเลื่อนลอยกลับคืนชั่วขณะ ตัวชาดิก เหงื่อชุ่มแผ่นหลังเผลอกำหมัดแน่น อีกฝ่ายหยุดเล่า จ้องสำรวจผมจริงจัง
“พี่เหยี่ยวขึ้นห้องมั้ย หน้าซีดๆ”

                     กังวลทำไม จะมาห่วงอะไร
โกหก! โกหกทั้งเพ! คนโกหก!
ต่อหน้าผมทำเป็นห่วงใยรักใคร่ แท้จริงกลับซ่อนไอ้กายไว้มิดชิด
...มิน่า มันถึงกล้า
...มิน่า มันถึงมั่นใจ
...มิน่า มันถึงเก็บเงียบมาตลอด

                     คงหยามผม หัวเราะเยาะผมอยู่ข้างใน
ลึกๆ แล้วทั้งคู่มีใจให้แก่กันมานาน ผมเป็นมือที่สาม เป็นคนนอกมาตั้งแต่ต้น

“จะพูดอะไรกันแน่!?” ผมขึ้นเสียงตาขวาง
“ลม เอ่อ...พูดถึงตอนเล่นบาสครับ...หลงระ เอ่อ...หลงชอบเมื่อแรกเจอก็ว่าได้” ว่าเบา ก้มหน้างุดแทบมุดใต้โต๊ะ

                    ผมหลับตาเจ็บปวดรวดร้าว ใช้เวลาบ่มเพาะมาเนิ่นนานขนาดนั้นเชียวหรือ
‘กูเคยแอบดูเขาตอนเล่นเปียโน คอยมองหาตลอดเวลา’ เสียงไอ้กายยังตามมาเสียดแทงให้เลือดซิบ

                    โลกช่างเล่นตลก...สองคนนี้ตกหลุมรักซึ่งกันและกันแบบไม่รู้ตัว
เก็บกุมความลับไว้นานปี มาถึงวันนี้กลับโหยหากับแทบตาย
น้ำตาไหลรินย้อนกลับข้างใน เบือนหน้าหันไปมองสีชมพูสดของดอกไม้แน่นิ่ง
ลืมเลือนว่ายังมีลมหายใจอยู่ ณ ขณะนี้
------------

“เก็ทแน่ๆ ไอ้เพื่อนทรยศ แทงข้างหลังกันได้” เสียงพึมพำกับตัวเองหลุดจากปากคนตรงหน้า
พลางลูบแนวคางใกล้พวงแก้มปกปิดรอยยิ้ม หลบหน้าหลบตาผม หลบทุกอย่างจากผม
...ใช่ เหมือนไอ้กาย ไอ้เพื่อนทรยศ

                     อัดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ตัดสินใจหาคำตอบ...

“เสื้อเบอร์อะไร?”
“ครับ?”
“นักบาส?”
“พี่นักบาสคนนั้น...ก็พะ---/เบอร์เสื้อ!?” ผมสวนเร็ว

“อ่า...ต้องให้บอกด้วยเหรอ”
“อยากรู้ รุ่นพี่นักบาสคนนั้น เลขใส่เสื้ออะไร!?” ผมย้ำวนไปวนมาบอกกับตัวเอง มองอีกฝ่ายก้มหน้างุด ยกมือขึ้นนับไล่นิ้วเหมือนเด็ก ริมฝีปากหมุบหมิบ
“อืม...” ส่งเสียงแค่นั้น ไม่ต่อเส้นเสียงระฆังใบเล็กกริ่งกังวาน

                    ทนไม่ได้...เบือนหน้าหนีไม่อยากรับรู้
ได้แต่กดเปลือกตาตัวเองลงอย่างหนักหน่วง
ภาวนาให้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย...ขออย่าใช่...อย่าใช่
                    สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้งแล้วลืมตา
ค่อยพบกับรอยยิ้มหวานสะกดทุกสิ่งทุกอย่าง
มือซ้ายชู 2 นิ้ว มือขวากางทาบแผ่นอก
...ตรงตำแหน่งที่ผมรัก
...ตรงที่ๆ ผมโหยหามาตลอด หัวใจของลมเหนือ

“...” ไร้สุ้มเสียงจากปากตัวเอง กลืนหายทุกประโยคเพราะภาพที่เห็น

                    ก้อนเนื้อในอกถูกบีบคั้นจนแหลกสลาย
เบอร์ 2 หมายเลขหลังเสื้อไอ้กาย!!!
---ไม่ใช่เลข 5 ของเจฟฟรี่
---ไม่ใช่เลข 7 ของผม

...........
..............

                    ความจริงช่างโหดร้าย ใบหน้าลมเหนือหัวเราะขำเสมือนเป็นเรื่องตลกชั้นเลิศ
เส้นสมองสั่งประสาทวิ่งวุ่นปะทุเปรี้ยง
......ความเลิศเลอเพอร์เฟค............
สมบูรณ์แบบเต็มปรี่พร้อมเพียบไปเสียทุกอย่าง

...ไม่เคยโกรธ ไม่เคยโมโห
...ไม่เคยอาละวาด ไม่เคยหึงหวงไร้เหตุผล
...ไม่เคยแม้จะดุว่าแรงรุนใส่ ไม่เคยสาดอารมณ์เสีย
           มีรอยยิ้ม มีอ้อมกอด มีหัวเราะ มีร้องไห้ มีดีใจ มีร่าเริง
           
           แต่ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะขัดขืนผม
...ไม่เคยที่จะไม่ตามใจผม
...ไม่เคยเลย
...ไม่เคยเลยซักครั้งเดียว

                     มันดีเกินไปเหมือนไม่ใช่คนรักกัน
                     มันดีเกินไปที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
                     มันดีเกินไป...จนไร้ที่ติ

                     เหมือนไม่ให้ผมเห็น เหมือนไม่ให้ผมเรียนรู้
เหมือนไม่ให้ผมเข้าสัมผัสตัวตนที่แท้จริงข้างใน...
ลมเหนือเคลือบกั้นตัวเองไว้อย่างมิดชิดภายในรังไหมชั้นละเอียด
เพื่อสั่งสมรอเวลาฉีกออกแล้วโบยบินไปหาคนที่รักฝังใจ

                     ใช้กูเป็นสะพานฝึกปรือ!
                     ใช้กูเป็นตัวแทนทดสอบ!
                     ใช้กูเป็นตัวโง่เง่าคอยฝึกฝนความเชี่ยวกราด!

                      นึกหลงระเริงกับบทข้อง่ายๆ ระหว่างเรา
แต่ละวัน แต่ละชั่วโมง แต่ละนาทีที่อยู่ด้วยกัน
กิริยาอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้ ถึงตอนนั้นต้องทำอย่างไหนถึงจะถูกใจ
เป็นกูคิดเองเออเอง วุ่นวายเอง หาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น คนนี้ไม่คิดอะไรด้วยเลย
จะรู้สึกรู้สากับปฏิกิริยาของกูมั้ย...ก็ไม่!!!

                       ทุกอย่าง...เพราะกูเป็นเงาของอีกคน เงาที่ไม่มีวันกลายร่างเป็นตัวจริง

...............
..................


“55555555” ระเบิดเสียงหัวเราะก้อง สมเพชตัวเองฉิบ ถูกสวมเขามาตลอด

                      ไอ้เหยี่ยว...เหยี่ยวขาวตัวนี้ ทำไมมึงช่างโง่อย่างนี้
...โง่ยอมให้เขาหลอกใช้
...โง่ยอมให้เขาสวมเขาบนหัว
...โง่เหลือเกิน...โง่จริงๆ

                      ข้างในรู้สึกถึงมีดปลายแหลมคมทิ่มแทงทะลุยอดอกตัวเอง
ไร้ซึ่งสรรพเสียง หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ กระจัดกระจายปลิวลับหายไปเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
สุดท้ายแค่เถ้าธุลีก็ไม่เห็นแม้เศษเสี้ยว

“พี่เหยี่ยว..." ลมเหนือ
"ลม...” ผม
“ลมรักพะ---/ เราเลิกกัน!”

**************************TBC by puppyluv

[yeyong]

ช่างทิ้งท้ายได้วิกฤตมาก

 

[ammer]

ไอ้พี่เหยี่ยวทำไมมาหูอื้อตาตายโง่เอาตอนนี้ว่ะ ตีความอะไรผิดไปหมดเลย 

[sin]

พี่เหยี่ยวววววววววว

โอ้ยยย ทำไมไม่ฟังไรเล้ยย

[roseen]

แค่คำเดียวคำสุดท้ายรับฟังไม่ได้เลยเหรอไอ้เหยี่ยว


 

[golove2]

มาม่าขั้นเทพมาแล้ว
 

[nongrak]

น้องลมกำลังจะบอกแล้ว ทำำไมแกไม่ฟังอิพี่เหยี่ยวบ้า

[boworange]

  ปาดไอ้พี่เหยี่ยว...ซื่อบื้อซะไม่มี.....

อย่างนี้ต้องจับหัวโขก  จะได้มีสติ

[monoii]

ช่างจบได้ใจร้ายมั๊ก มาก
กว่าจะมาอีกทีตั้งวันศุกร์
เค้าจะนอนหลับป่าวเนี๊ยะ อีกต้้งหลายวัน
 

[rujaya]

อยากจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ไอ้พี่เหยี่ยววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[mizuths]

ถึงวันมาม่ามาเยือนเเล้วเหรอเนีย
 ไม่ยอมอ่ะ ไม่ยอม ไอ้เหยี่ยวบ้า ไม่ฟังให้น้องเค้าพูดจบก่อนซิฟะ แล้วค่อยตัดสินใจ ตางี่เง่า นิสัยเสีย  ค้าง สุด ๆ   คืนนี้นอนไม่หลับอีกละเรา 

[ขนมหวาน]

อ๊ากกกกก เจอกันวนศุกร์เลยเหรอ 555
ไม่เป็นไรตอนนี้เครียดกับน้ำท่วม กทม ก่อน
ปล่อยพี่เหยี่ยวมันเวิ่นไปก่อน เลิกไปเลยน้องลม
ไม่รู้จักฟังอะไรให้ดี นี่ซินะ ถึงเวลาต้องห่างกัน
ห่างกันจนจบเรื่องเลยดีมะ อิอิ 

[nan53]

 :serius2:ค้างอย่างแรง รีบมาต่อเร็วๆนะ

[malula]

อึดอัดหายใจไม่ออก
พี่เหยี่ยวสติแตกไปแล้ว ปิดหูปิดตาไม่มองไม่ฟ้งสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
คิดเองเออเองไปถึงไหน ๆ
สงสารน้องลม จะช็อคแค่ไหนกับสิ่งที่เหยี่ยวทำ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด