หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[ao16]

 

[ppumpkin]

อ่านแล้ววเจ็บบปวดด
ประหนึ่งเป็นนางเอกซะเอง ฮ่าๆๆๆ
ตื่นเต้นตั้งแต่คลิกเข้ามา เพราะรู้ว่ามันต้องดราม่า..

อยากให้เวลาที่เจ็บบปวดของทั้งคู่่ผ่านไป...

[POPEA]

ทำไมเหยี่ยวขาวทำไรแบบนี้อะ
ออกจะเป็นคนฉลาดรู้ทันคนไม่ใช่หรอ ทำไมไม่มีเ้หตุผลงี้อะ
สงสา่ีรลมเหนือ อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด!

[yeyong]

ไหงเป็นงี้
พอกันทั้งสองคน

[jiki]

อืม เราชอบการตั้งชื่อตอนของเรื่งราวใน"วันนี้". จริง. มันตรงจุดและต่อเนื่องมากมาย

ตอนนี้มันทำให้รู้นะว่า คนเราเลือกที่จะเห็นแต่สิ่งที่ต้องการจะเห็น เลือกให้เรื่องราวมันเป็นอย่างที่เราต้องการให้มันเป็น ส่วนความจริง...ช่างหัวมันสิ

[sin]

คิดเองเออเองหมดเลย พี่เหยี่ยววว 

[Karn12]

บอกได้คำเดียวว่าเจ๊เซ็ง

[wijii]

 

พี่เหยี่ยวใจร้อนไปม้ายยยยยย ฟังน้องพูดก่อนสิคะ
อยู่กับน้องมานาน น่าจะเข้าใจว่าน้องขี้เกรงใจมากกกกก

// เรานี่ โอ๋น้องลมมากเลยอ่ะ

[autumnale]

เห็นชื่อตอนแล้วทำใจนานกว่าจะคลิกเข้ามาอ่านเพราะกลัวตัวเองจะร้องไห้ :sad4:เพราะ
สงสารลมเหนือที่สุดแต่อ่านเเล้วปวดใจแทน :พี่เหยี่ยวไหงไม่ฟังน้องเลยล่ะ ใจร้ายอ่ะ

[HappyMelon]

เห็นชื่อตอนแระ ไม่กล้าอ่านง่ะ แปะไว้ก่อนได้มั้ย
รอพี่เหยี่ยวดีกับน้องลมแล้วจะมาอ่านนะ ทำใจไม่ได้อ่า T^T

[sunshadow]

   O_O"
   มานเป็นอุบัติเหตุที่โป๊ะเช๊ะมาก
   เหมือนโดนวางแผนมาเลย
   เหยี่ยวเป็นเอามากจริง
   เง้อ. . . งี้จะลงเอยกันไงละเนี่ย

[kisz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอให้เหยี่ยวโดนเอาคืนแรงๆ

[Magis]

เชียร์ลมเหนือให้ได้กายแทนเหยี่ยว สุดใจขาดดิ้น

[praseat]

ปล่อยให้ไอ้พี่เหยี่ยวเฉาตายไปเลยลม...เหอๆ...เอาให้เข็ดไปเลย..ชิชิ

[eern]

เครียดเมือไหร่เหยี่ยวจะรู้ความจริงสักทีกดดันนะอ่านตอนนี้แล้วทำไมเหยี่ยวไม่ฉลาดเลยเห็นเก่งทุกเรื่องน้องลมนี้ก้อนะไม่เหรอพี่เหยี่ยวมันไม่ฉลาดคราวหลังไม่ต้องเอาคำใบ้พูดตรงๆเลย

[litlittledragon]

อยากให้ตอนนี้ผ่านไปเร็วๆ สงสารลมเหนือ เข้าใจผิดกันแท้ๆ

[puppyluv]

ลมเหนือที่รัก
ตอน 175 ความเงียบ...ของลม
--------------
Lom’s

'ลมรักพะ...' คำหลุดจากปากผมแต่ไม่จบประโยค
ข้อความสำคัญคำสุดท้ายไม่ได้เปล่งเสียงออกไป ‘พี่เหยี่ยว’ เติมเต็มเป็นประโยคสมบูรณ์ที่ว่า...
‘ลมรักพี่เหยี่ยว’ ได้แต่กลืนหายไปกับสายลมด้วยประโยคที่ว่า
‘เราเลิกกัน’

                 ฟ้าผ่าเปรี้ยงแยกร่างกายผมออกเป็นสองซีก
วอดวายเผาไหม้สลายไปในพริบตาทั้งที่แสงแดดบ่ายช่างสวยงามเหลือเกิน

เราเลิกกัน
เราจบสิ้นกัน
เรา...ระหว่างกัน แค่นี้เองเหรอ

                     อะไร?...ยังไง?...ทำไม? คำถามวนเวียนในหัวหาทางออกไม่ได้
หาคำตอบไม่เจอ อึงอลไปหมด

                      ถ้าเซลล์สมองเป็นเหมือนรถยนต์วิ่งเร็วบนทางด่วนออโต้บาร์น
ข้างในหัวผมคงเพิ่งเกิดวินาศสันตะโรขนานใหญ่ อาจเกิดอุบัติเหตุจนควันท่วมอากาศสูงใหญ่เท่าภูเขาครอบคลุมหมดเมือง มองไม่ออกอันไหนจริงอันไหนเท็จ มองไม่เห็นอะไรเพราะมันพร่ามัวไม่รู้ทิศทางไปหมด
                      กระทั่งความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผิวกายตัวเองยังไม่อาจรับรู้ได้

                       อะไร...เกิดอะไรขึ้น? ผมพูด ผมทำอะไรผิด
ทำไมคนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามระยะห่างแค่มือเอื้อมถึง
ร่างกายเราใกล้กันแค่นี้ถึงเอ่ยออกมาอย่างนั้น
                        เมื่อเที่ยงทานข้าวด้วยกันเสร็จ บอกผมว่าลงมาเจอกับพี่กาย
รอนานจนเริ่มคลาสโยคะจบถึงแวะลงมาหา
เขาเจอพี่กายคนเดียวจริงๆ เหรอ หรือเจอใครอีกก่อนหน้ารึยังไง

                        พอมาถึง...จู่ๆ ก็โพล่งถาม ที่ผ่านมาไม่เคยบอกรักให้ได้ยิน
บ้าซิ...ใครจะกล้า ก็คนนี้ไม่เคยบอกรักผม อย่างเก่งคือบอกชอบ...ขณะ...เล่นเลิฟซีน
เรื่องโปรดของคนนี้ ‘เซ็กส์’ แล้วจะให้ผมเอ่ยปากบอกรักเป็นการผูกมัดกระนั้นหรือ!???
-----------------
                    ยังไง...กันแน่? มีอะไรทำให้คิดไปอย่างนั้น
เราต่างเป็นคนสำคัญของกันและกัน ต่างฝ่ายต่างเคารพในกติกาของเราที่ตั้งกันเองทั้งคู่...ไม่เข้าใจ

                     ทำไม...เป็นแบบนี้? เพราะอะไร เบื่อผมแล้ว ไม่ได้ชอบผมแล้ว
ผมทำอะไรไม่ดี คิดหาสาเหตุย้อนวนไปวนมา ระหว่างวันเวลาในอดีตกับปัจจุบันขณะ
พ่วงถึงอนาคตข้างหน้า
                    มันคืออะไร?
                    ทำอย่างไรดี?

                      คนนี้เจอคนใหม่กว่า สวยกว่า น่ารักกว่าอย่างนั้นหรือ
แค่ชั่ววินาทีที่ลับตา คนเราจะเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้เชียว
ทำไมไม่มีเค้าลางเตือนภัยใดๆ หรือแอบโปรยเสน่ห์ซุกซ่อน...

                    ทำไมที่ผ่านมาผมไม่ระแวงสงสัยบ้าง

                     ผมเป็นคนหวงกอด หวงจุมพิต หวงคำหวานที่โดนคนนี้ป้อนให้
จนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นกระนั้นเชียวหรือ ไม่มีเซ้นส์ให้จับผิด
ผมมันแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ

                   เชื่อว่าตัวเองไมใช่คนหัวอ่อน ไม่ใช่คนไม่ทันคน  ไม่ใช่คนไม่คิดรอบคอบ
ทำไม...
ทำไมกัน...
ทำไมถึงทำกันขนาดนี้...

                   แล้วก็วนเวียน อะไร?...ยังไง?...ทำไม? งูกินหางซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบสิ้น
ขณะในหัวสมองดังสะท้อนก้องราวกับกู่ตะโกนในห้องเหวลึก ‘เราเลิกกัน’
ข้างในปฏิเสธ ‘เป็นไปไม่ได้!’ ‘ไม่มีทางเป็นไปได้!’
..............
...................
                    มีคนเคยบอกว่า เมื่อแรกที่เราประสบเหตุการณ์ร้ายแรงไม่คาดฝัน
คนๆ นั้นจะยังไม่รู้สึกตัวใด ความรู้สึกจะมึน บื้อ ตื้อไปหมด
ประสาททุกทางทุกสายอาจไม่สั่งการ อาจปิดกั้นตัวเองทันที
กระทั่งสติความรู้ตัวที่จะจดจำช่วงวิกฤติอันตรายขณะนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ
                    พอทิ้งระยะซักพักถึงจะเริ่มรู้สึกตัว การรับรู้จะเข้าคงคืนร่างกาย
นั่นหมายถึงความเจ็บปวดถึงจะเข้ามามีบทบาทเพื่อเตือนให้คนหาทางเยียวยาตัวเอง
กลไกรักษาชีวิตชั้นยอดของมนุษย์...
                    ชัทดาว์นทุกอย่างจากระบบแล้วค่อยเริ่มรีบู๊ทใหม่

                     ผมคงอยู่ในช่วงเวลาวิกฤติที่ว่าแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ชาดิกไปหมดอย่างนี้
...ไม่มีสัญญาณตอบรับ
...ไม่มีสัญญาณระบุเรียก
...ไม่มีสัญญาณบ่งชี้การมีชีวิต

                     จะมีเพียงเซลล์สมองที่เด้งกลับไปกลับมาเป็นลูกปิงปอง
สะท้อนเร็วแรงกับผนังแข็งและเย็นชืด...
คิดอะไรไม่ออก กระทั่งวินาทีข้างหน้าจะทำยังไง จะอยู่ยังไงไม่มีในหัว

                      จากที่เคยกังวลล้านแปด เตรียมแผนสำรองล่วงหน้าเผื่อเวลาฉุกเฉินเสมอ
ถึงเวลานั้นต้องทำอย่างนั้น เจอเหตุการณ์นี้ต้องคิดเตือนตัวเองอย่างนี้
มีสติครองร่างไม่เผลอไผลง่ายดายโดยไม่จำเป็น
เพราะแค่เรื่องของกินของใช้ส่วนตัวในชีวิตประจำวัน เรื่องเล็กน้อยขี้ประติ๋วสำหรับคนอื่น
แต่ผมกลับต้องระวังมาทั้งชีวิต

                     หากเรื่องนี้...เรื่องของ ‘หัวใจ’ และเรื่องของ ‘ความรัก’
ผมกลับสั่งตัวเองไม่ได้ ทั้งที่บอกตัวเองไว้ก่อนหน้าที่จะก้าวเข้ามา
ซักวันต้องมีวันนี้ วันที่เราต้องแยกจาก จะต้องเกิดขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง
...อย่าประมาทนะลมเหนือ อย่าประมาท แต่ตัวเองกลับพลั้งเผลอ หลงระเริง
                     ไม่ยอมข่มกลั้นใจตน ไม่เตือนตัวเอง เผลอใจกับคนตรงหน้าจนหมดสิ้น
เวลานี้จะเหลืออะไร
------------------

                    คล้ายเพิ่งสำนึกรู้ตัวว่าไม่ใช่ลมเหนือคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่...ไม่ใช่
หลับตาแล้วเบือนหน้าหนี เก็บภาพเทพผู้หล่อเหลา สง่างาม สูงส่ง
วิเศษที่สุดในหัวใจ...ตลอดวันเวลาที่ผ่านมา

                      บางทีแค่หลับตาก็จะมองไม่เห็นฝันร้ายตรงหน้า
                      บางทีแค่หลบตาก็อาจคงฝันหวานหลอกตัวเองไปได้อีก
                      บางทีแค่ไม่มอง ผมจะยังมีหวังในรักครั้งนี้ได้
                      บางทีแค่...โกหกตัวเองว่า...ฝันไป

                     ได้โปรดเถิด ภาวนาให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย
พอลืมตาตื่นจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยิ้มรับวันใหม่ แล้วจะลืม...ลืมให้หมด
.................
....................
                   ที่สนามหญ้าถัดจากถนนหน้าร้านออกไปนั้น ผืนหญ้าเขียวขจีอวดสีสดใส
แม้แดดบ่ายจะถูกบดบังจากก้อนเมฆใหญ่เพียงชั่วขณะ
สีเขียวอันนั้นยังคงสดสว่างไม่เสื่อมคลาย มีคนเดินเล่นพักผ่อนแถวนั้นประปราย
ตัวรถจอดเรียงชิดริมถนนฝั่งโน้น สีขาว สีบรอนซ์ แล้วก็สีแดง

                    ตรงมุมสนามระหว่างรถสีบรอนซ์กับสีแดงนั่นมีกระถางน้ำพุปูนปั้น
เสาสีขาวรับถาดทรงกลม 3 ชั้นขนาดลดหลั่นกันเรียงลงมา
น้ำพุตรงปลายเป็นเส้นเล็กๆ แค่ 2-3 สายเม็ดน้ำวิบวับกระทบแสงสว่างกลอกกลิ้งนัยน์ตา นกหลายตัวกำลังเกาะขอบอ่าง บ้างจิบกิน บ้างคลุกปีกคลุกตัวล้างน้ำ

                   ผมคงลอยไกลเกิน...

                   อยากมีเวทมนต์เสกกลายร่างเป็นสายลมพัดเย็นบางเบา
ครอบคลุมมวลอากาศ แตะไล้เส้นขนปีกหางเปียกน้ำของนกพวกนั้นก็คงจะดี
...................
......................
                    จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับตัว ไม่ได้ยินเสียงจากปากคนร่างสูงที่นั่งตรงกันข้ามว่าพูดอะไร

“แล้ว...จะบอก...ไหม” อะไรเหรอ?
ประโยคต่อมา “มี...” พูดเรื่องอะไร?
แล้วก็เสียงสุดท้าย “หึหึ”

                  ผมจำได้ดี เสียงของเหยี่ยวขาว เสียงของคนที่ผมหลงรักปักใจ
ช่างไกลเกินเอื้อมและตลกเหลือหลายราวขบขันบทละครโรงใหญ่เต็มประดา
เหมือนที่ผมเคยก้มมองภาพของเด็กผู้ชายตาดุ โกรธกริ้วในมือถือ
ห่างไกลเกินไป ไม่มีวันเป็นจริง...
                    หลอกตัวเองไปวันๆ
ส่วนลึกข้างในอกคล้ายดับวูบดิ่งลึกไม่เห็นทาง

...ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงลากครืดของเก้าอี้บุนวมตัวนุ่ม
...ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งที่บานประตู
...ไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย
มันว่างเปล่าและด้านชาไปหมด

                     จนกระทั่งมีเงาคนคุ้นเคยก้าวเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงหน้า
แทนที่เหยี่ยวตัวนั้น...พี่กายนั่นเอง


**************************TBC by puppyluv

[yeyong]

น้ำตาท่วม
อึดอัดมาก

[POPEA]

เรื่องมันเศร้า !

[rujaya]

  สงสารลมเหนือ

[MiSS-U]

  สงสารลมมากเลยอ่ะ

เฮ้อออ  งานนี้ถ้าจะหาคนรับผิดชอบคงต้องยื่นไปให้กายแล้วล่ะ

จังหวะดีเกิ๊นนนนนนน  ฮ่วย  ลมเสีย(ซะงั้น)

ปล.+1และเป็ดให้นะคะ 

[kinjikung]

น้ำตาท่วมจอแล้วคร้าบบบบบบ
อยากให้ผ่านตรงนี้ไปไว ๆ ที่สุด
ลมเหนือถ้าพี่เหยี่ยวมันงี่เง่าก็จัดหนักให้สำนึกไปเลยยยย

[ขนมหวาน]

ถึงจะมาม่าแข่งกับน้ำท่วม กทม.
แต่เชื่อว่าลมรับมือไหว เดี๋ยวคงจะมีทางออกให้ตัวเอง
พี่กายมาก็ดีละ เคลียร์ไปเลยน้องลม
ส่วนพี่เหยี่ยวปล่อยมันเวิ่นไปสักสามปี 55 โหดไปป่ะ

ปล.หวังว่าจะไม่มาม่าจนถึงวันอาทิตย์หน้าน๊า
กะจะหนีน้ำไปพักผ่อน ตจว. สักอาทิตย์
กลับมาน้องลมกับพี่เหยี่ยวน่าจะเคลียร์กันแล้วน๊า

ปล.1 สู้น้ำไปด้วยกันนะจ๊ะ ชาว กทม. 

[MRchai]

สงสารน้องลมจังเลยยย

[lomekung]

 

[golove2]

เกลียดกายมาก
 

[เพื่อนบ้าน]

  แต่ละคน .. อีกนาน นานเท่าไรมันจึงจะจบ ,,

[DexTunG]

 

[Ugly Ducky]

บอกตรงๆ เค้ายังไม่อ่านเลย กลัวเศร้า ... อ่านคอมเม้นท์ พอรู้ว่ายังเศร้าอยู่
ขอรอ ตอนที่เคลียร์แล้วมา ค่อยอ่านทีเดียว .. คนแต่งอย่าว่ากันนะ แต่เค้าเข้ามาดูทุกวันนะ

[Karn12]

เครียดเลยค่ะ