---SuSaya, yeyong เรื่องวันทอผ้า อ่านตอน 106 concert3- special guest p. 166 เมื่อกี้
เจฟฟรี่พูดเข้าเพลง 'รักไม่ต้องการเวลา' ที่บังคับให้ลมร้อง
เหยี่ยวเล่าว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดมัน เล่นเหมาร้านน้ำ ลูกชิ้นและของหวานวิดวะเลี้ยง
สาว-ไม่สาว จากอีกฝั่ง ม. กล้าข้ามมาหาหนุ่มวิดวะก็วันนั้น
2 ปีที่ผ่านมาเหยี่ยว Happy birthday ดี ปีนี้ ...หุหุ TBC.
---อ้อ choijiin กดคืนซะ โทษฐานเม้นท์ได้ทะลุหลัก 250 ดีใจด้วย ขอบคุณมาก ปลื้ม
ขอบคุณที่ติดตามและยืนระยะหยั่งยาววววว มาตลอด...อรุณสวัสดิ์!
**************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน110 เพราะอะไร
------------------------------
Lom’s
ห้องที่คอนโด บ่ายสองกว่าเกือบบ่ายสาม
ไอ้นกขุนทองขี้โมโห จะโทรไปเอาเรื่องพี่โจ๊กเพราะมีรูปผมติดบอร์ดเยอะจัด (เมื่อกี้เพิ่งวางหูจากพี่เจฟฟรี่ บอกพี่โจ๊กยังไม่ตื่น)
“ซักพักก็ซาไปเองครับ พี่เหยี่ยวไม่ต้องห่วงหรอก...”
“แต่มันมากไป!” นกมาคุไม่เลิก
“เราบังคับคนในชมรมไม่ได้นี่ครับ เค้าส่งภาพที่คิดว่าใช้ได้ที่สุด มีรูปพี่เหยี่ยวเยอะมากด้วยไม่ใช่เหรอ” ผมท้วง พยายามชวนคุยให้ใจเย็น
ยังเดินง่วนวนรอบ ผมนั่งเก้าอี้โต๊ะทานข้าว บังคับกินข้าวต้ม ป้อนยาป้อนวิตามิน ยังไม่มีทีท่าจะหยุดเดิน เลยรู้เรื่องคนแห่กรี๊ดผมจนเป็นลมแล้วพี่กายนั่นเองที่อุ้มไปส่งตรงถึงห้องพยาบาล...ถึงบางอ้อล่ะทีนี้
ชมรมกับในภาควิชาพี่โจ๊กจัดประกวดกันภายใน แข่งกันรุ่นพี่รุ่นน้องเกือบ 10 ได้ แถมมีเพ็คเกจถ่ายภาพบรรยากาศในงานออกขายด้วย ข่าวบอกคนรุมซื้อรูปของตัวเองกับรูปผม ต้องอัดเพิ่มเป็นการด่วน คนในชมรมปี 2-3 ภาควิชาพี่โจ๊กต้องงดสอนกระทันหันให้ไปช่วยอัดรูปแทน
(ขนาดเก็ท-เดือนมหาลัยหมาดๆ และลีดหล่อดาวรุ่งหน้าใสก็โดนรุมพอกัน ไม่ต้องห่วง ทั่วถึงๆ ...มิน่าเรียกเท่าไหรก็ไม่เห็นหัว โดนแฟนคลับรุมอยู่อีกฝั่งนั่นเอง)
“นะครับ พี่โจ๊กไม่ผิดหรอก ...ไว้เราไปดูกัน ลมจะโหวตเลือกพี่เหยี่ยวคนเดียวเลย” เอาใจสุดตริ่ง
มีรางวัลให้นักศึกษาด้วยกันโหวตเป็น popular model in frame คนในภาพจะได้รางวัล ประมาณรางวัลขวัญใจมหาชน
พยักหน้ารับแต่ยังฮึดฮัดไม่หาย...มีบางอย่างบอกผมว่า เรื่องต้องมากกว่านี้
“พี่เหยี่ยวครับ บอกลมได้ยังโกรธเรื่องไร ลมทำอะไรผิด” ไม่มองหน้า แต่สืบเท้าก้าวเข้าหา
“ลม...” แค่นั้น ก่อนหยุดชะงัก กำหมัดแน่น วนเลี่ยงไปอีก
ผมมองข้าวผัดปู 3-4 กล่องยังอยู่ในถุงชื่อร้านที่เคยบอก 'ชอบ วันหลังให้พาไปกินอีก' แสดงว่าที่บอกจะกลับมานอนไม่ใช่ คงแค่กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปซื้อกะเป็นข้าวเที่ยงของผมกับเพื่อนเป็นแน่
อมยิ้ม ---ใจดีเหมือนกันแฮะ ^^
“ยิ้มไร?” เอ็ดเสียงดัง เลยเฉไฉไม่ตอบความจริง
“เปล๊า...ลมแค่คิดถึงหน้าพี่กายตอนวิ่งเข้ามาหา มันตลกดี นี่ยังไม่คิดถึงตอนอุ้มวิ่งพาข้ามตึกไปห้องพยาบาลด้วย ต้องไปขอบคุณ---โอ๊ยยย!” สองมือบีบต้นแขนผมแน่นมากจนเจ็บ
“ทำไม -พูดถึงมันทำไม!?” ตะโกนใส่หน้า เสียงดังมาก
“เจ๊บบบ ปล่อยก่อน -เป็นไรเนี่ย แค่บอกว่าพี่กาย...โอ๊ยยยย!” บีบแรงเข้าอีก กัดฟันกรอด
“...........” แล้วก็เงียบ หน้ายักษ์
“พี่เป็นไร!?” ผมชักกลัว เกิดอะไรขึ้น
['ตื๊ดๆๆ'] โทรศัพท์ในถุงพลาสติกบนโต๊ะทานข้าวสั่นครืด บีเก็บมาให้ โดนเหยียบเละ มือใหญ่ฉวยมาดูหน้าจอไม่มีไฟแต่พออ่านได้ใครโทรมา
“ไอ้กาย---มึง!” บีบโทรศัพท์กับมือแทบแหลก อีกข้างที่จับแขนผมไว้ยิ่งออกแรงบีบเค้นหนัก ผมฉุนวูบ
“เอามานี่-ของลม!” ผมโกรธเหมือนกัน ทำไมไม่พูดกันดีๆ
('เพล้งงงงงงง—โครม ') โยนลงกับพื้นทั้งถุง โดนถังขยะโลหะคว่ำ ตัวถังทรงกลมกลิ้งหลุนๆ ผมตกใจวูบ น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วยตา
“ทำไมทำแบบนี้!" ได้แต่อ้าปากค้าง
"ไม นี่ซื้อเอง แค่นี้---" ไม่ว่าต่อ จะดุ-จะด่าไม่เอาซักอย่าง...แต่ผมของขึ้น
"ถึงพี่จะซื้อให้ แต่นั่นของๆ ผม โทรศัพท์ของผม!” เสียงดัง ลิ้นแทบพันกัน
“ทำไม เพราะมันโทรมาเหรอ แม่ม---” สะบัดข้อมือแรงเหมือนรังเกียจมาก ที่ตกใจยิ่งขวัญหายบินลับ
“พี่...พี่เป็นอะไรกันแน่” ผมเสียงเย็น ยืนยืดเต็มตัว
จ้องหน้านิ่ง อีกฝ่ายจ้องกลับก่อนหลบตาวูบ มือใหญ่ปัดแก้ว จานชามประดาของลงจากโต๊ะลงพื้นเปรี้ยงปร้าง!
ผมหลับตานิ่ง ใจเต้นระริกรัว พยายามสะกดกลั้นไม่ให้เนื้อตัวสั่นไหว ...นานมากในความรู้สึก กว่าสรรพเสียงทุกอย่างจะสงบลง
"ผม...ไม่ชอบเสียงดัง"
"......" ที่อ้าปาก ปิดฉับ
“ถ้าพร้อมจะบอกผมเมื่อไร...ค่อยมาพูดกันดีๆ” ผมลืมตา เสียงเบาพอได้ยิน ก้าวขาจะเลี่ยงหนี
"ฮื่ยยยย!" ฝ่ายนั้นกำหมัด
แค่ก้าว...
“อ๊ะ!” เจ็บแปลบที่ฝ่าเท้า เศษแก้ว ไม่รู้สึกเจ็บสักนิดแต่มันชาดิกไปทั้งใจ เลือดค่อยไหลซึมออกมาให้เห็น ผมเย็นวาบ นิ่งงันไปทั้งร่าง
“จะพูดกันตอนนี้ ไม่ต้องรอแล้ว!” ตัวสูงใหญ่ตะโกน พร้อมปัดขวดน้ำหล่นกระเด็นมาใกล้ๆ เท้า น้ำชะเลือดแดงเจือจางออกเป็นวงกว้าง
วาบ! ภาพในอดีตที่อยากลืมกลับแว่บขึ้นมาในสมอง---สติสัมปชัญญะตีรัวมั่วไปหมด
ภาพเลือดท่วมตัวพ่อ น้ำในอ่างไหลท่วมไม่หยุด พ่อล้มลงในทะเลเลือด นอนแน่นิ่งไม่ขยับ
พ่อไม่ฟื้นตั้งแต่วันนั้น---วันที่ผมเจอเป็นคนแรก เป็นความผิดของผม...ของผมคนเดียว!
ถ้าผมเจอพ่อเร็วกว่านั้น
ถ้าผมปิดน้ำไหลนั่นได้
ถ้าผม...
ถ้า...
น้ำนั่นมันมีสีแดงเจือจาง กระเพื่อมไหวไม่หยุดและมีกลิ่นเลือด...แบบนี้ ที่เท้าผมนี่
คล้ายจอภาพดับลงวูบหายทั้งที่ลืมตาตื่น
“จะไปไหน!”
"......" ไม่รู้ตัวเองว่าออกวิ่ง จะไปไหนไม่มีในหัว มันกลวงและมืดมนไปหมด---ต้องออกไป-ประตู!
"ไม่ให้ไป!"
มือใหญ่คว้าเอวก่อนถึงที่หมาย
“ม๊ายยย ...ปล่อยยย!” ตัวผมเองดิ้น ทุบตี ต่อยเตะ ข่วนสารพัด
“ลม-ลมเหนือ---หยุด!”
('พลั่ก...ตุ๊บบบบ')
"อ๊ะ ...โอ๊ย!' ดันตัวออกห่าง ต่อยมั่วๆ ร่างสูงทรุดย่อลง เลือดอาบที่หางคิ้วซ้าย ...คีมแน่นคลายออกปล่อยผมเป็นอิสระ
ผมชะงัก วับวูบสติความนึกคิดกลับเข้าร่างเพียงเล็กน้อย...เห็นเลือดแดงต่อหน้าแบบนี้ มวนท้องคลื่นไส้อยากจะอ้วกทันที หันกลับเข้าห้องน้ำรู้สึกเท้าขวาหนักๆ หน่วงๆ ยังไงไม่รู้
---ทรุดลงกับชักโครกได้ อาเจียนออกหมดไส้หมดพุง
***********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก