ลมเหนือที่รัก
ตอน118 ศัตรูข้างตัว-มารใต้ชายคา (mini mini &mini nc)
------------------------------
yeaw's
พักเที่ยงวันศุกร์
"เหยี่ยว มึงได้โทรไปถามข่าวไอ้กายมั่งป่าว?"โจ๊กถามผม
"ไม่!" ผม
"วันนี้ก็ไม่มาอีกวัน เป็นไรมากป่าววะ?" เก็ทบอกกายไม่สบายตั้งแต่วันพุธ-พฤหัส วันนี้หยุดอีกวันก็ 3 วันติดพอดี
"มึงจะไปหามันเสาร์-อาทิตย์นี้ป่าว" โจ๊กจะเอาให้ได้
"ไม่-พรุ่งนี้กูพาลมไปหาคุณแม่ ถ้ามีเวลาก็อาจแวะงานจักรยานก่อนไปหามึง"
"เออว่ะ แค่นี้ลมมันก็เพียบแล้ว เดินไม่ได้มาจะครบอาทิตย์แล้วมั้งเนี่ย"
จริง ๆ แค่ 4-5 วันครับและแผลหายแล้วแต่ผมไม่ยอม ไซโคหมอไม่ให้เอาผ้าพันแผลออก ใส่บ่าแบกหลังไม่ก็เกี่ยวเอวกระเตงลูกลิงน้อยตลอด
เลยโดนดัดหลัง งดเรื่องอย่างว่า...กรรมติดจรวดจริงๆ –พับผ่า!
ส่วนอีกเรื่อง นัดของเด็กกับพี่ผมยาวเรื่องทำเพลงทำดนตรีส่งค่าย เจฟฟรี่รับเป็นงานนอกแต่ตอนนี้ชักไม่ job นอก กลายเป็น work ประจำเพราะเค้าเชื่อมือ กลายเป็นว่าทุกวันหยุด ตอนกลางวันผมต้องส่งเด็กไปหาพวก 4 ขาดีเจโดยละม่อม ทำอะไรไม่ได้ไปแล้ว
กำลังนินทาอยู่ในใจ เพื่อนเจฟฟรี่เดินดุ่มมาหาคนของมัน ก้มหน้างุดๆ ผิวออกแดงคล้ำ ตาโรยผิดปกติวิสัย
"กลับบ้าน...ปวดหัว"
"เฮ้ย-อย่าบอกนะว่าไม่สบายอีกคน!?" โจ๊กโวย เจฟฟรี่เอื้อมมือไปกุมเบาๆ ท่าทางหมาหงอย โจ๊กเลยหุบปาก อังหน้าผากวัดไข้เสาไฟฟ้าผมยาวที่ก้มยอมโดยดี
"อือ กลับนะ" เพื่อนผมยาวโอบเอวคนของมันชิดใกล้
"ไหวมั้ย..." โจ๊กเบาราวกระซิบ หน้าตาเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆ
ถ้าไม่อ่อนแอจริงๆ น้อยครั้งที่มันจะอ้อนถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ในที่สาธารณะ
"พามันไปนอน มีไรโทรบอกกู!" เป็นผมตัดบท บอกสั่งแกมบังคับเด็ดขาด
"แล้วมึง?" โจ๊กยังไม่วายหันมาถาม
"ออเครสตร้าไม่ซ้อมวันศุกร์ เลิกบ่าย 3 ครึ่ง กูพาเค้ากลับเลย"
ผมมองเจฟฟรี่พาดแขนกอดคอคนตัวเล็กที่โอบหลังช่วยพยุงหายไป
นึกถึงไอ้กาย ...ที่ไม่สบายเกี่ยวกับเรื่องโทรศัพท์เมื่อคืนวันอังคารหรือเปล่า!?
ก็อาจจะใช่ ไม่สบายขนาดนี้ต้องโทรบอกกัน นี่เล่นหายหัวไม่มาเรียน ไม่ส่งข่าวใดๆ
กี่วันเข้าไปแล้ว พุธ-พฤหัสแล้วก็วันนี้อีกวัน ท่าทางต้องโทรจี้ถามเอาความน้องชายมันซะแล้ว
เอาวะ-กาย ยังไงมึงก็เพื่อน กูคงปราณีเท่าที่ทำได้...อย่าโทษกูละกัน
แต่บัดเดี๋ยวก่อน...อืม เย็นนี้ทำอะไรกันดี เผด็จศึกเลยดีกว่า อดอยากมาหลายวันแล้ว
ช้าก่อน พรุ่งนี้ต้องไปหาคุณแม่ ซวยจริง ...ทำรอยก็ไม่ได้ (พัฒนาสร้างรอยใต้ร่มผ้าแทน อนุญาตตัวเองไม่เกิน 3 รอย สะใจกว่าเยอะ ...หน้าท้องกระชับ ขาอ่อนด้านในแล้วก็แผ่นหลังเนียนสวย อาส์~ )
ทำแรงยิ่งไม่ได้ใหญ่อาทิตย์หน้า เริ่มซ้อมวงออเครสตร้า ที่ผ่านมาลมเหนือซ้อมพิเศษกับอาจารย์ตอนคาบว่าง เรียกว่าเต็มเหยียดกระดิกตัวไม่ได้
ทักษ์บี้หนัก เพิ่มซ้อมวงเสาร์เช้าอีกวัน ตกบ่ายเจฟฟรี่จอง รวมถึงบ่ายวันอาทิตย์พ่วงด้วย เรื่องทำเพลงงานนอก ค่ายเพลงรีเควสให้เป็นเปียโน จำต้องถึงมือคนของผม
โว๊ย...เวลาไหนของกูฟะ!!!
..............................
..............................................
กลับถึงคอนโด แวะไปหาหมอเจ้าเก่าที่คลินิกข้างล่าง หมอเลาะผ้าพันแผลออก เด็กน้อยแทบกระโดด
'ทำไมลมไม่เจ็บเลยล่ะ' เดินปร๋อ ไม่อยากบอกว่าหายตั้งแต่ 2 วันแรกแล้ว เค้ารู้ความจริงเหยี่ยวได้ศพไม่สวยแน่
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เปิดประตูห้องได้
"พะ-พี่...พี่เหยี่ยว เดี๋ยวๆ สกปรก ยังไม่ได้อาบน้ำ" มือสวยปัดป้อง
"อื๊อ..ค่อยอาบทีหลัง" ผมกดลงโซฟานั่งเล่น หลังปิดประตู โยนของทิ้งโครมคราม
"ยังไม่ค่ำเลย ไม่ถึงบ่าย 4 โมงด้วยซ้ำ"
"ก็นี่แหละ เห็นชัดดี" เกิดอารมณ์ตั้งแต่อุ้มลูกลิงในลิฟต์แล้ว ไม่สิ ตั้งแต่ออกจากห้องเรียนต่างหาก
"คนบ้า..ยะ-หยุด ก่อ.." ผมประกบจูบปิดปากโวยวาย ตัวอ่อนลงทันใด ผิดกับข้างล่าง---อาการต่างกัน
อุอุ ปลุกง่ายชะมัด...เสร็จโจร ^^
รีบปลดกระดุมเสื้อ ถอดกางเกงอีกฝ่ายขว้างทิ้ง สแล็คก็งี้เนื้อนุ่มเบาสบายปลิวติดมือ---เยี่ยม
"อะ อื้มมม...ยัง-ยังเจ็บเท้าอยู่เลย" ประท้วงไม่เลิก
"ตั้งอาทิตย์แล้ว หายแล้วน่า"
"หมอบอกยังไม่หาย"
"พี่ฉีดยาให้ รับรอง-หายยย"
"ใครเป็นหมอกันแน่เนี่ย ฮิ" ยิ้มแล้ว ลูบไล้วนต้นคอ อีกมือม้วนนิ้วเล่นสร้อยทองคำขาวของผม ---ส่งสัญญาณยินยอมชัดเจน
"นะครับ คนไข้น่ารัก อดใจไม่ไหวแล้ว" แลกลิ้นดูดดุนยอดอก เจ้าของร่างแอ่นอก หน้าหงายกับหมอนอิง
"อ๊ะ~~” ผมจูบขบเม้ม ผิวหน้าท้องกระชับ ทั้งร่างบิดเร่า ตะกายตัวหนี
ปล่อยมือสวยไล้ปลายนิ้วเล่นแผ่นกล้ามที่หลังและหัวไหล่ ---ได้ใจชะมัด
"พี่เหยี่ยว...ลม ...ร้อน"
"ตรงไหน" ผมเคลื่อนมางับใบหูเล่น แอร์ออกเย็นฉ่ำ
"ตรงนี้~" มือซนเอื้อมมาแกะเข็มขัดผมกระซิบเอียงอาย
ให้มันได้งี้ซิ...ที่รัก แกะกระดุมเสื้อผมมือสั่น ไม่ทันใจต้องช่วยเลาะออกเอง
ให้มือสวยไล้วนเล่นซิคแพ็ค กูหลงจะบ้าอยู่แล้ว
จัดการเหวี่ยงเสื้อตัวเองทิ้ง ปล่อยให้คนใต้ร่างพาดขาเรียวคร่อมเอวผมไว้เอง
"ต้องทำไง?" ผมไล้ริมฝีปาก เกลี่ยทั่วแก้มนวลที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงปลั่งน่ากิน จูบแตะมุมปากไล่ตามแนวคาง อยากได้ยินเสียงหวาน
"อาร์~" บ่งบอกว่าพอใจ อดหัวเราะหึๆ ในลำคอไม่ได้ น่าอัดเสียงไว้เปิดฟังแต่ไม่เคยหยุดมือยุ่มย่ามให้ผละห่างได้เลย -ให้ตาย
"หือ คนไข้ที่รัก?" ผมย้ำ บี้เม็ดยอดอกสีทับทิมแรงขึ้น
"อื้อ เหยี่ยว...ขาววว" ขยับแอ่นร่างเบียดชิด นั่นไง 555
ก้มลงสัมผัสหวามหวาน ตระกองกอดฟอนเฟ้นไม่ห่าง
บทสนทนาภาษากายที่ผมโปรดปราน กับคนที่อยากให้รับไว้ทั้งหมด
สื่อความรู้สึกระหว่างกัน
ความรู้สึกของผม
ความรู้สึกของคนในกอด
เติมเต็มเพียงสองเราให้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว...เพียงเราเท่านั้น
..................
.....................
ใกล้ 2 ทุ่ม ...เกือบ 4 ชั่วโมงต่อมา
"ช้าๆ ปูไม่หายไปไหนหรอก" ผมกลั้วยิ้ม เหลือบดูเด็กหิวโซงับข้าวผัดปูคำใหญ่เข้าปากไวเกินเหตุ
"อี๊อ-งั่ม!" โซ๊ยอีกคำแทนคำตอบ
วางปูอบวุ้นเส้นเพิ่มที่ขอบจานให้
"ร้านข้าวผัดปู เค้าดีลิเวอร์รี่แล้วเหรอ?” ยกมือบังปากพลางส่งเสียงคุย
"อือ-หึ๊ มีร้านเมดิเตอร์เรเนียนไปเปิดพ่วง เมนูเพียบ วันหลังจะพาไป” พยักหน้าหงึกหงัก ก้มหน้าก้มตาเคี้ยวตุ้ย กระพุ้งแก้มป่องลูกลิงทั้งสองข้าง
ผมขำ มารยาทบนโต๊ะอาหาร ...หายวับ เร่งกินเหมือนเด็ก
"ช้าๆ..."
'อ่อก แค่กๆ' แมวหิวโซรีบกลืนคำโต สำลักซะ
"หึหึ" ยื่นแก้วน้ำใส่อุ้งมือ
"อื๊อ" ('ป๊อกๆๆๆ ') ถลึงตา เคาะช้อนกลางตักแกงเขียวหวานให้ที่จานผมเสียงดัง ดุใส่ ไม่เค๊ย ไม่เคยมีนิสัยนี้
"555" ม่ายหวายยยย ปิดปากหัวร่อ ไอเผ็ดพริกจะเข้าคอ ตรูจะบ้าตายเพราะเด็กซนแสบเขี้ยวตรงหน้า
"นี่!" ฝ่ายนั้นเอื้อมถึงตัวเร็วไว
"โอ๊ยยย...เจ็บอ่ะ คนไข้มือหนักจัง!" โดนบิดเนื้อเขียว แสร้งทำท่าเจ็บโคตร เป่าปากลงรอยแดงที่ต้นแขนตัวเอง ฟู่ๆๆ
"ไม่ต้องเลย เพราะใครกันเล่า!?"
"ไม่เคยเห็นนี่ หาดูยากจะตาย 555"
"ฮึ่ยยยย!" กำส้อมปักฉึกระบายกับแตงกวาในจาน
"โอเช๊ โอเชคร้าบ" ผมรีบปล่อยช้อนส้อม ยกสองมือปางห้ามสมุทร ส่งยิ้มข้ามไปขอสงบศึก
ค่อยๆ เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ลดลงใต้โต๊ะ กดไล่หาโหมดถ่ายภาพ ยกขึ้นกดแช๊ะๆๆๆๆ –รัว
"พี่เหยี่ยว หยุ๊ด เอามานี่!" ช้อนส้อมกระทบพื้นเคร้งคร้าง ลุกพรืดมาหา ลืมเจ็บเท้า หายแล้วเรียบร้อย
"วู๊ววว 555"
"อาว-ม๊า!"
รีบลุกโกยอ้าวหนีคดี โยนโทรศัพท์ทิ้งหลังตู้เย็นตัวสูง โบกมือโบ๋เบ๋หลอกเด็ก
"น่า ทานข้าวนะครับ ไม่แกล้งแล้ว ~~นะๆ"
"ลมโกรธจริงๆ นะ!" ตาเขียวปั๊ด ทุบอกผมดังปึ่ก แรงงงงง!!!
"อูย...หมักหนักอ่ะ ดูดิ๊ ช้ำเลย" ผมกอดหลวมๆ โยกประคองคนพาล
"อยากได้มากกว่านี้มั้ย" กำหมัดรอ จะเสยใต้คางผม
"โอ๊ะ โย๊ะ โย๋!" กลัวแล้วจ้า รีบประคองพาไปนั่งหาช้อนส้อมให้ใหม่
หึหึ---สมใจแล้วครับ ตั้งแต่บ่าย 4 โน่น ตื่นมาอีกทีเกือบทุ่ม เรายังอยู่ชุดเดิม
ตอนนี้ตัวเล็กหัวฟูเป็นรังนก สภาพช้ำทั้งตัว เสื้อเชิ้ตนักศึกษาแขนยาวยับยู่ยี่ ข้างล่างมีกางเกงในสีขาวตัวเดียว เปลือยขาเรียวสวยล่อนจ้อน อวัยวะที่ผมคลั่งไคล้หนักหนา เวลานี้โมโหหิวสุดๆ
ส่วนผมตื่นมาสภาพกางเกงยังคาติดที่ข้อเท้าข้างนึง นอกนั้นเปลือยหมด ---ตอนนี้แค่เปลือยท่อนบน ทั้งเนื้อทั้งตัวมียีนส์ซีดตัวเดียว ผมเผ้าหน้าตาคงยับพอกัน แต่ไม่เป็นไร เหยี่ยวขาวหล่อเทพอยู่แล้ว เพิ่มรอยนิ้วคนเป็นทางแดงๆ ช่วงอกและหน้าท้องเข้าไปอีก เจ๋งโคตร
ขนาดเด็กส่งข้าวยังหน้าแดงเถือก ทอนเงินผิด 3-4 รอบ
.............................
...................................
"พรุ่งนี้ อยากกินไร?" ถามเปลี่ยนบรรยากาศ มองมือสวยยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม รวบช้อนเรียบร้อย
"ลมไม่ได้จ่ายตลาด กะไปหาแม่แล้วหาไรกินแถวนั้น" เสียงยังแข็งโป๊ก
"กว่าห้างจะเปิดก็โน่น 10 โมง 11 โมง ได้หิวซกแบบเมื่อกี้หรอก"
คุณคงไม่รู้ ลมเหนือมีสองอย่างน่ากลัว หิวข้าวกับหิวนอน วีนแตกโคตร เจอเมาแล้วพาลเป็นนักเลงนี่เด็กๆ มาก คอนเฟิร์ม
(ที่ไม่เล่าเพราะเหยี่ยวขาวโดนมาเยอะ เจ็บมาเยอะ เสียเชิงชายมาเยอะ ใครจะเปิดเผยให้รู้กันล่ะ)
"พรุ่งนี้ลมกินหนมปังปิ้งรอ พี่เหยี่ยวตื่นก็พอดี" ค้อนอีกวง น่ารักชะมัด ก็ดีอยากกินเนยถั่วกับแยมส้มพอดี
"ก็ได้ ยกผลประโยชน์ให้จำเลยแต่หาวันทำกับข้างเพิ่มล่ะ"
"อ้าว ไหงงั้น ไหนว่ายกผลประโยชน์ให้"
"แค่ตามใจไม่ทำพรุ่งนี้ ทำวันอื่นแทนไง" ผมกินข้างนอกได้ไม่เดือดร้อน แต่คนยุ่งยากน่ะ เด็กเรื่องมากตรงหน้าต่างหาก
"โหยยยย งกชะมัด”
"ได้ยินนะ!" ยื่นเท้าหนีบขาสวยเล่นใต้โต๊ะ
"อื๊อ อย่า จั๊กกะจี้ 555" หัวร่อหน้าหงาย ล้วงมือมากันเข่าผม รีบทิ้งทุกอย่างมุดลงใต้โต๊ะคว้าข้อเท้าอีกคนเลยครับ โอกาสแบบนี่หาง่ายซะที่ไหน
"นี่ๆๆๆ!"
"ม่าย-อาววว" ลากเก้าอี้ครืดจะหนี อย่าหวัง ผมมุดใต้โต๊ะถึงอีกฝั่งแล้ว ดึงขาจับข้อเท้าให้ทรุดนั่งกับพื้น คลานคร่อมบังไว้
ซุกงับหน้าท้องเนียนกระชับ งั่มๆ
"พี่เหยียว เล่นไรเนี่ย 555" ตาหยีแก้มแดงป่อง มือหนึ่งท้าวแขนพยุงตัว อีกมือผลักกันตัวผมออก
"อยากกินอีก" ผมจูบหัวเข่า เล่นปูไต่กับขาเปลือย
"555 โอ๋ยยย ลมจุก แน่นจะแย่" ทิ้งตัวลงนอน เส้นผมนุ่มระพื้นไม้ปาร์เก้สีอ่อน ผมขึ้นคร่อมทั้งตัว
"ช่วยย่อย น่า"
"ไม่อาว-เผ็ด" มือรองใต้คางผม เลยซุกไซ้เร็วๆ แกล้งกัดหยอกฝ่ามือนุ่มเล่น
"ง่ำๆๆๆ.../555" เรียกเสียงสดใสดังก้อง
เด็กโง่ หลงจะบ้าตายอยู่แล้ว
ผมชอบขณะนี้ เวลานี้ที่สุด เค้าจะช่างดูแลเอาใจใส่ อ่อนหวานมากมายกับผมก็ตอนอยู่ด้วยกันสองคนในที่รโหฐาน โดยเฉพาะให้ห้องคอนโด ชนิดว่าแค่ก้าวเท้าเข้ามา ผมแทบไม่ต้องกระดิกตัวเลย สามารถขี้เกียจตัวเป็นขนอย่างสบาย
หวานละมุนละไมแทบสำลัก ออดอ้อน นัวเนียถึงเนื้อถึงตัว ช่างจำนรรจา ...นวดให้ ทำกับข้าวให้ ไล่เรียงเมนูที่ผมชอบ กระทั่งหยิบจับของส่งให้โดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปาก
เสมือนเค้ามีตาที่ 3 รู้ว่าผมต้องการอะไร
แต่ถ้าอยู่ข้างนอก จะกลับกัน...ลมเหนือจะเฉยมาก เป็นผู้ชายสุภาพ เงียบสงวนถ้อยคำ ท่าทีอ่อนโยนดีๆ นี่เอง
หากรู้ว่า ผมเองอยู่ในสายตาเค้าตลอด เพราะทุกครั้งที่ผมต้องการอะไร เด็กจะลงมือทำให้อย่างเงียบๆ หรือปริปากบอกแค่เล็กน้อย เป็นคนรู้ใจใกล้ตัว ไม่ห่างตาห่างใจของเค้าเลย
ปลื้มสุดคือตอนผมเพลี่ยงพล้ำ หรือกำลังแย่เค้าถึงจะเข้ามาดูแลแบบไม่พูด แต่ลงมือช่วยเหลืออย่างเร็วพลัน
จำได้ พักเที่ยง ผมหลบเพื่อนวิดวะ แก้วน้ำกับถ้วยของหวานหล่นตกหกเลอะ ลมเหนือรีบเข้ามาช่วยเก็บกวาด (เจฟฟรี่ก็เข้ามาแต่ช้ากว่า) แย้งว่าไม่ต้องก็ไม่ยินยอม
บอกประโยคที่สะท้อนก้องในโสตประสาทจนบัดนี้
'ในนี้ ผู้คนเป็นร้อยเป็นพัน มันคือคนอื่น พี่เหยี่ยวต่างหากที่ลมรู้จักดีที่สุด สำคัญที่สุด ...ลมไม่ยอมให้พี่ได้อายคนเดียวหรอก' น้ำตาลูกผู้ชายชื่อเหยี่ยวขาวเกือบไหลริน
.................
......................
"ลุกก่อน-อึ๊บ" ดึงแขนช่วยประคอง ลูบผมให้เด็กโง่ ฟัดแก้มแรงๆ อีกหลายฟอด หมั่นเขี้ยวว๊อย
"อ๋อย น่วม"
พิงอก ซบแก้มกับผิวเปลือยผม ตามองฟิคเกียร์คันแก่งผนังข้างตู้เย็น
"พรุ่งนี้ พากิ๊กลมไปเที่ยวได้มั้ย" อ้าว-เวร เหลือมารอีกตัวจะรอเสียบคนของผม
ไม่ได้โว๊ย---กูก่อน!!!
นี่ล่ะ เรื่องที่เหยี่ยวยอมมิได้ ออร่าหวีทหวานแหว๋วเมื่อกี้หายวับ เปลี่ยนเข้าโหมดเทอร์มิเนเตอร์ด่วน
คิดแผนการ จะล่อท่าไหนดี จะโทรมให้คุณผู้หญิงที่บ้านเห็นก็ไม่ได้ ถ้าไม่ทรุดเด็กแสบต้องออกซิ่ง
มาร---
มาร---
มารผจญ (ชายคาเดียวกันด้วย)
ว๊อยยยย ทำไมชีวิตของเหยี่ยวขาวมันช่าง...กลุ้มเฟ้ย!
******************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941850 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก