อูยยยย--- iforgive ว่าฮาร์ดคอร์แรงดีไม่มีตก นี่เพิ่มพลพรรคจิตเป็นพรวนเลยเร๊อะ
ao16 ไม่ค่อยแปลกใจ
nongrak ไม่เคยเล๊ย ญาติดีกะเหยี่ยวมาตาหลอด
som จุกน้อยน่ารักอีกคน
Still_14OC กะนนพี ตามต้อยกันไปด้วย เหม่ๆ ...เหยี่ยวมันขนหลุดหลายกระจุกแล้วครับ
อ้อ --- acorntan เหยี่ยวแอบอยู่หลังผมนี่เอง หลบอีโต้หย่ายๆ อยู่ มันจะตั้งวงนกสับแกล้มเหล้ากะไจฟ์ก็ไปไม่ได้---คนเขียนฝากโอ๋ๆเด็กน้อยด้วยครับ
เจฟฟรี่เอง T^T
***ไข่เจียวจาก play-krapook ดอทคอม โดนตัดแบ่ง 9
************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน135 lost
------------------------------
yeaw’s
ใกล้เที่ยงครึ่ง มหาลัย K.
“หายไปไหนมา?” คนกรูออกจากห้องนานแล้ว กลับไม่มีวี่แววคนของผม
“ไปธุระกับการเงินมา...เรื่องทุนครับ” ใบหน้าเรียบเฉย จูงกิ๊กลมจากตึกอีกฝั่ง
"ไม่บอกพี่" ผมยืนเตร่คุยโทรศัพท์อยู่แถวนี้ หายไปช่องไหนวะ!?
"ก็เห็นคุยโทรศัพท์อยู่" ก็นั่นแหล่ะ รออยู่คนเดียว
“กลับกันเลยมั้ย พี่เป็นห่วงแอนเดรียน่า ตื่นมาไม่เจอใคร” ยังใส่ไฟต่อ ---เอาน่า ขอหน่อย
แววตาวิบวับสีเขียวแห่งความกริ้ว ยิ้มเหยียดๆ
“เป็นห่วงกันมาก ทำไมไม่นอนเฝ้าไว้ล่ะ”
ผมไม่ชอบเสี้ยวหน้าตอนนี้เลย น้ำเสียงดุดันน่าขนลุกพิกล ---ไม่ใช่ลมเหนือที่ผมรู้จัก แต่ความหวงห่วงกังวลในหลายอย่างทำให้ผมตัดความแปลกในใจนี้ทิ้ง
“กลับกันเถอะ ...แดดร้อน” คนนี้ไม่สบายขึ้นมาจะยุ่ง
“น้องสาว...หมายถึงแอนเดรียน่าเค้าชอบทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย”
“ทำไมครับ?” จู่ๆ ก็---
“อย่างต้มยำกุ้ง น้ำพริกหนุ่มอะไรแบบนั้น ซุปเปอร์ข้างล่างมี จะเข้าครัวให้” ว่าเรียบๆ ...จริงด้วย น้องชอบอาหารไทย ต้มยำกุ้งกับน้ำพริกหนุ่มนี่ใช่เลย เมนูโปรด—รู้ได้ไงหว่า
“ดีครับ จะได้หายแฮงค์ด้วย ป่ะ... ไปซื้อกัน” รีบชวน ร่างบางปั่นออกตัวไม่ยอมรอ
------------------------------
หิ้วของจากซุปเปอร์ถึงห้องได้ ผมจัดการล้างผักผลไม้ ช่วยแกะกุ้ง หั่นสมุนไพรพวกพริกแดง ขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดให้
แอนเดรียน่าเสื้อยืดสีดำตัวโคร่งน่าจะของบอยเฟรนด์มัน ลงมาขาสั้นจู๋ ชุดอยู่บ้านประจำต้องสายเดี่ยวโป๊กว่านี้
คิดถึงเฟอดริเอโก มันปล่อยเกิร์ลเฟรนด์มันเดินแบบนี้ได้ไงวะ!???
ผมคิดไกล ถ้าเด็กกูใส่อย่างนี้บ้าง อ๊า---จะฟัดเช้าเย็น ล่อจนกระดิกไม่ได้ ^^
คุยกันหัวร่อสองคน รู้ว่าจะทำต้มยำกุ้ง น้องสาวตาโตกระโดดดึ๋งดีใจเป็นเด็กๆ
ผมรีบขยิบตา เฮ่ย---เบาๆ รักษาภาพพจน์สาวเซ็กซี่หน่อย เดี๋ยวแผนแตก
“Ummmm หมมั่ก ๆ” น้องสูดดมไอร้อนน้ำแกง
"Take one spoon and here, coconut milk." เด็กตัวขาวยื่นกล่องกะทิสำเร็จรูปให้น้องสาวเทเอง
"Wow~ I'm like this color!"
"Easy tom-yum-kung,"
"Yesssss~~~smell seem ummm...very good" แอนเดรียน่าหัวเราะดีใจ
ร่างบางชี้ชวน ใส่พริกแค่ไหน เผ็ดน้อยเผ็ดมาก ลมเหนือมีวิธีการหลอกเด็กอย่างเหลือเชื่อ
ให้แอนเดรียน่าใส่พริกเอง เทกระทิเอง จัดการเองหมด รายนั้นดีใจยิ่งกว่าได้แก้ว
น้องสาวตักชิม ยกนิ้วโป้งชูมือหัวเราะก้องครัว สนุกสนานจนลืมผม---
อีกแล้ว...แววคดีพลิกลอยมารำไร
ไม่เอาโว๊ย จบกันชีวิตเหยี่ยว---ตกม้าตายเพราะกับข้าว! T^T
แอนเดรียน่าไม่สนจะเล่นเกมส์ต่อ ได้ต้มยำกุ้งกับน้ำพริกหนุ่ม (อันนี้จากร้านข้างล่าง) กับไข่เจียวสูตรเด็ดของพ่อครัวหัวป่าก์เข้าไป---หมดกัน
แล้วก็เมนูเด็ด...
“ไข่เจียวรัสเชียนรูเล็ต” มือสวนเด็ดพริก 4 เม็ด ชูให้เห็น โยนลงนับ "one-two-three-four, that's it!
"Chilli?" น้องชะโงกใกล้สนใจมอง
"Red chilli, for fun eating and...shimps~" โยนกุ้งสับตามลงไป
"Kai-jiew ~my favor dish!" แอนเดรียน่าตาโต ตบมือแปะๆ รัว
"Wait a minute for game, the dual!" ฟู่ววว---เทไข่ลงเจียวกะทะน้ำมันร้อน
"Oh sound delicioussssss! ^^" แอนเดรียน่าตาโต จ้องไข่เจียวฟูๆ กลิ่นหอมฟุ้งน่ากิน
จัดการตักแบ่ง วางมีดขวางกากะบาท 4 ครั้ง แบ่ง 9 ชิ้น ยกมาวางตรงหน้าผมสองคนพี่น้อง
แหง๋แซะ ...คนนี้ไม่กินกุ้ง ไม่กินเผ็ด โยนบาปกันชัดๆ
---แล้วการดวลก็เกิดขึ้น นัดต่อนัด ส้อมต่อส้อม!!!
“Your folk หยิบส้อม เร็ว!” คนเจียวไข่สั่งหยิบอาวุธ
"อะไร เล่นไรเนี่ย what's up Andreana?" ผมมองมือสวยวางส้อมใกล้มือให้
"Duel-duel special Kai-jiew Rommie's idea and recipeeee ~~อิอิ!" มาล่ะ ร่าเริงตั้งชื่อ-เรียกคนของกูประมาณ Jokie ของไอ้เจฟฟรี่เข้าแล้วไง
"Alright alright, Rommie!" ผมอมยิ้มจำยอม หยิบส้อมพร้อมสำหรับไข่เจียวสูตรพิเศษของโรมมี่
“I won ~~~555” แอนเดรียน่ายิ้มกว้างประกาศชัยชนะ ผลัดกันจิ้มครับ ยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยถึงรู้ว่ามีหรือไม่มีพริก มิน่าตั้งชื่อซะ
“เผ็ดๆๆ” ผมเป่าปาก จะคว้าแก้วน้ำ
“อ๊ะๆ ไม่ได้!” คนสวยใจเหี้ยมฉกคว้าแก้วน้ำผมไปซะฉิบ พอๆ กับแอนเดรียน่ารีบยกแก้วของตัวเองให้กรรมการหน้าหวาน ตื่นเต้นรอดวลรอบสอง
"Loser Alex hot hot hot 555" ฮึ่ม-ไอ้น้องเวร
"โอ๊ยยย เพ๊ดดดด" ผมแกล้งโอด
"Next dual" กิ๊งงงง เด็กเคาะส้อมกับแก้วน้ำผมให้สัญญาณ
“Quickly, my turn ข่องแอนเดรียน่า me me me~” น้องจิ้มรอบใหม่...ให้ตายเหอะโรบิ้น เล่นอะไรกันนี่!???
เอาน่า---เห็นเด็กน้อยยิ้มได้ หัวเราะออกผมยอมทั้งนั้น เย็นนี้จะพากลับบ้าน วู้ๆๆ---จะพริกกี่เม็ดก็ยอมคร้าบ ^O^
......................................
.....................................................
ไล่แอนเดรียน่าขึ้นไปดูหนังห้องโฮมเธียร์เตอร์รอ
ผมช่วยคนของผมเก็บครัว อยากอยู่แค่เราสอง
“ลมครับ ตอนเย็นไปบ้านพี่กัน” บอกไว้ตั้งกี่อาทิตย์ตั้งแต่ก่อนสอบ กลัวลืม เมื่อวานก็ย้ำหลายสิบรอบ
"อืม..." เช็ดจานไม่สนใจ
"เก็บของแล้วใช่มั้ย"
"ยังครับ"
"งั้นให้ชั่วโมง ชั่วโมงครึ่งก็ได้ ไม่ต้องเอาอะไรไปมากนะครับ พี่ให้ที่บ้านเตรียมไว้เพียบ ไม่ต้องห่วง"
ใจอยากหิ้วตัวไปใส่รถบัดเดี๋ยวนี้แต่เห็นซึมๆ เฉยๆ กลัวห่วงเรื่องแสดงในงานดนตรีคลาสิค 'เอาน่า ให้เค้าเก็บของๆ เค้าเองไปดีกว่า ลืมเอาโน๊ตเพลงไปจะหน้างอใส่ ไม่เป็นสุขกันอีก' ผมลั้ลลาในใจ
อารมณ์ดีก็งี้ ...อีกฝ่ายยืนล้างจานคู่กันกลับเอ่ย...
“พี่ครับ...”
“หือ?”
“มีอะไรจะบอกรึเปล่า?” หันมาถาม กำลังเช็ดจาน
“มีอะไร จะพาไปเที่ยวบ้านที่ชานเมืองไง~” ยินดีปรีดาไปหมด ไม่รู้ถึงความนัยว่าเค้าถามถึงเรื่องอะไร
“ไม่มีจริงเหรอ เรื่องแอนเดรียน่าน่ะ”
“อ๋อ แอนเดรียน่าอยากชอปปิ้งบ่ายนี้ แต่พี่ว่านี่บ่าย 3 แล้ว ไปถึงห้างก็ค่ำ รอชอปปิ้งพรุ่งนี้เต็มๆ ดีกว่า”
“เหรอครับ---”
“ลิสต์ไว้เลย พรุ่งนี้ป๋าจ่ายไม่อั้น!” ผมโอ่เต็มที่ คิดแผนเที่ยวเสร็จสรรพ ชอปปิ้งพรุ่งนี้แล้วเจอคุณแม่ที่ห้าง เพอร์เฟคสุดยอด
“.....” เด็กเงียบไปแฮะ
“เป็นไรไปครับ?”
“ไม่ค่อยมีสมาธิครับ พี่ทักษ์ดุเสียงดัง” ก้มหน้าจัดจานเข้าตู้ ผมได้ยินแล้ว เคาะไม้บาตองแป๊กๆ 'เปียโน-มีสมาธิหน่อย ตั้งใจหน่อย' ไอ้เตี้ยพูเดิ้ลทอยส์-พิทักษ์เทพบังอาจดุเด็กกู ว่างๆ ดักตีหัว จับหักคอแม่ม
“งั้นพรุ่งนี้เราชอปกระจาย เอาให้หายเครียด” ผมชอปกาฮอลิสตัวพ่อพอๆ กับแอนเดรียน่า แต่คนนี้ใช้เงินแต่ละที คิดแล้วคิดอีก จดใส่สมุดบัญชีรับ-จ่ายทุกวัน
“ว่าจะขอพี่ไปทำสมาธิหน่อย ...ได้มั้ยครับ?” ทุกทีเห็นนั่งพิงผนังท่องโน๊ตในห้องกับเปียโนสุดที่รัก ไม่ก็เล่นโยคะที่ระเบียงเงียบๆ คนเดียวตลอด --- เกือบลืมเลย เอาเสื่อโยคะไปให้เค้าด้วยดีกว่า ไปถึงจะได้ไม่ต้องวิ่งหาใหม่ ^^
“ได้ครับ จะเป็นไรไป”
“ขอบคุณครับ...” อมยิ้มบางประดับดวงหน้า...เป็นรอยยิ้มโมนาลิซ่าที่ผมไม่มีวันลืม
นึกโกรธตัวเองที่ไม่ถามไถ่เอาความทั้งหมด ทำผมทนทุกข์ทรมานเกือบ 40 ชั่วโมงเต็ม
---ช่วงเวลาที่ผมไม่ลืมเลือนจนชั่วชีวิต
....................
.............................
ผมปล่อยคนของผมเขาไปเก็บของกุกกัก
ไม่กี่นาที สะพานเป้ขนาดเล็กขนาดย่อมใบเก่งยื่นหน้ามาถามผมที่ทำงานกับแอนเดรียน่าในห้อง
“เอาไอศครีมเชอรี่มั้ย ...ice-cream cherry ,supermarket?” คงจะลงไปซุปเปอร์ข้างล่าง บอกผมจะหาของว่างให้ทานกับซื้อของจุกจิก-จำเป็นส่วนตัวเล็กน้อยก่อนขึ้นมาเก็บของจริงๆ
“Yes, pleaseeeee~~~” สาวน้อยรีบพุ่งมาหอมแก้มคนของผมจะๆ คาตา
"ANDREANA!" ฮื่ย---เดี๊ยะปั๊ด ตีตายเลย น้องก็น้องเหอะ
"With whipcream please~^^" ไม่มีสนพี่ชายหัวโด่ อ้อนเด็กตัวสูงซะ
"Yours corner, NOW!" ผมสั่งเด็กเกเรไม่เชื่อฟังเข้ามุมตัวเอง เอาง่ายๆ ไปให้ห่าง ชิ๊วๆๆๆ
"Alex, the loser---แบระ!" น้องแลบลิ้นล้อไม่ยอมจ๋อย
"NOW!" ผมชี้หมับทีวีจอยักษ์เล่นหนังรักหวานแหว๋วอยู่
“เอาอะไรมั้ยครับ ไอติมมะม่วง” ผมอมยิ้มส่ายหน้า สักชั่วโมงสองชั่วโมงต้องไปแล้ว กินไม่หมดเป็นภาระอีก ที่บ้านรู้คงเตรียมไว้ให้เป็นกุรุส
มองตาม---นึกตะหงิดในใจ แค่ข้างล่างทำไมเอาลงไปทั้งเป้ ทุกทีแค่กระป๋าสตางค์
แค่เป้ล่ะน่า ใบเล็กแค่นั้น...ผมไม่น่าละเลย ลงมือเคลียร์บัญชีและตรวจโปรโมชั่นที่ร้านต่อ
แรกสุดคิดว่าเค้าจะกังวลเรื่องไอ้โจ๊กปากพล่อยเรื่องคู่หมั้นระหว่างผมกับแอนเดรียน่า แต่เห็นไปทานข้าวเย็นด้วยกันท่าทางปกติ ถึงจะเงียบและเครียดเกินไปแต่บอกเพราะเรื่องสอบเปียโนเพิ่งเสร็จ เลยไม่ติดใจ และถึงแม้จะเห็นคราบน้ำตาเมื่อคืนที่กลับจากผับ หากกลับไปซ้อมได้เหมือนเคย อีกเมื่อกี้คุยเล่นหัวเราะ-ชวนกันทำอาหารกับแอนเดรียน่าอย่างดี...
ในใจคิด เค้าคงไม่ได้คิดเรื่องไอ้โจ๊กปากบอน หรืออาจดูออกเรื่องความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องกับแอนเดรียน่าแล้วก็ได้...
เอาน่า อีกไม่กี่ถึงชั่วโมงก็ถึงบ้านแล้ว คราวนี้จะกอด จะรัก จะมัดทุกทางไม่ให้เด็กมีทางหนีรอดหรอก
----------------
เกือบ 40 นาทีถัดมา เด็กพนักงานในซุปเปอร์เอาไอศกรีมและขนมขึ้นมาส่ง พร้อมขอโทษขอโพยที่พายเชอรี่เสร็จช้า...
“คุณลมล่ะ” แปลกใจทำไมให้เด็กขึ้นมา ถึงจะซื้อของบ่อยจนรู้จักกันก็เถอะ
“เห็นสั่งของเสร็จแล้วออกไปเลยค่ะ บ่นว่าขาดเชอรี่สด” ผมพยักหน้ารับรู้ คงไปซื้อห้างใหญ่ข้างหน้าติดถนนสายหลัก เพราะคุยกับแอนเดรียน่าว่าอยากกิน ของโปรดทั้งคู่ใจตรงกัน
กดโทรศัพท์ ทำไมไม่รับสาย---(o-o)
จน...แอนเดรียน่ากินไอติมเกือบหมดถัง หนังจะจบเรื่อง
ผมกดโทรศัพท์เป็นรอบที่ร้อย
เกิดอะไรขึ้น!???
-----------------------
ลงมาข้างล่าง โทรศัพท์สั่นครืดก่อนหล่นปุ๊ลงพื้นพรมให้เห็นกับตาจะๆ มิสคอลของผมกระจาย ---ตายหอง ลมเหนือไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป!
กดไล่จนสุด เบอร์มือถือของคุณแม่---ชักสังหรณ์ใจ
“ฮัลโหล คุณแม่ครับ ลมอยู่ที่บ้านมั้ยครับ!?”
“ไม่นี่...คุณแม่อยู่ที่ร้าน เพิ่งลงจากรถบัส เค้าจอดส่งหน้าห้างนี่ล่ะค่ะ” จะเถรตรงหรือซื่อจนเซ่อฟะ ถึงรู้ว่าเพิ่งกลับจากสัมมนาก็เถอะ
“ผมหมายถึง---ลมไปหาคุณแม่มั้ยครับ!?” ถามใหม่ ใจเย็นเหยี่ยว
“ไม่นะคะ”
“ลมโทรหาคุณแม่ตอนบ่าย 3 นะครับ?” โทรศัพท์สีขาวอยู่อีกมือ หลักฐานทนโท่
“อ๋อ---เค้าไปทำธุระค่ะ ประเดี๋ยวคงกลับ”
เชรี่ย-ประเดี๋ยวนี่มันแค่ไหน ลูกชายไปทำธุระทำไมผมไม่รู้
ข้อเรื่องจะพาไปบ้านก็บอกก่อนเป็นรอบที่ร้อยได้ อนุญาตตั้งแต่ยังไม่เริ่มสอบไล่ด้วยซ้ำ
“นานมั้ยครับ ผมจะพาน้องกลับบ้านผมที่ชานเมือง”
“ไม่แน่ใจ ไม่เห็นเค้าว่าไงนี่คะ” กูบีบคอมารดาเค้าตาย จะโดนฆ่าล้างโคตรมั้ยวะ
“คุณแม่ครับ~~” เส้นด้ายหัวใจจะขาดอยู่ไหวๆ T0T
“เดี๋ยวนะคะ มีสายเข้า"---ติ๊ด (เสียงเพลงรอสาย)
ผมเดินวนรอบโซฟาเป็นหมาสติแตก
ภาพซ้อนวิ่งเข้ามาชนหน้าผาก เป้เขียวอ่อนสีนีออนนั่น ใบเล็กกระทัดรัดก็จริงแต่มันอัดแน่นเกินไป ดูหนักเกินไป
มีอะไรทำไมไม่บอกกล่าว นั่นน่าแค้นใจกว่าที่ตัวเองไม่ฉุกใจคิดระแวงเอาซะเลย
“ลมโทรมาค่ะ บอกถึงแล้ว ปลอดภัยดีไม่ต้องเป็นห่วง”
“ที่---ที่ไหนนะครับ ลม---ลมไปไหน!?” ผมเหวอ เหงื่อกาฬไหลซึมขมับ
“ลมไม่ได้บอกเหรอคะว่าไปทำสมาธิ อะไรกันเด็กคนนี้!”
“...บอกครับ...สมาธิ” ผมเสียงอ่อย รู้สึกเสียรู้ไม่เท่ากับเสียใจ
“งั้นก็ดีแล้วค่ะ คุณแม่เหนื่อย ว่าจะกลับบ้านแล้ว ว่างๆ พาลมมาหาคุณแม่มั่งนะคะ” ---ติ๊ด กดตัดสายฉับ
“คุณ---แม่!” ผมเสียงดังทอดอาลัย ทรุดกับพื้น-ฮวบ!!!
พรวดพราดลงไปซุปเปอร์ข้างล่าง อาละวาดจนผู้จัดการเกือบเรียกตำรวจ ยามเกือบโดนชกดีที่แอนเดรียน่าลงไปห้ามไว้ทัน
เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้าเมื่อกี้ตอนอยู่ด้วยกันยังดีๆ อยู่เลย
ลักพาตัวเหรอ เค้าเดินตัวปลิวออกไปอย่างนั้น จงใจไม่เอาโทรศัพท์ไปอีกต่างหาก
ความคิดร้ายๆ วิ่งชนตึงตัง จับต้นชนปลายไม่ถูก
มันเกิดเชรี่ยยยยย-อะไรวะ!???
-----------------------------
รีบขึ้นมาบนห้อง อีก 25 นาทีจะ 1 ทุ่ม
“เจฟฟรี่ ลมหายไป!” ผมร้อนไหม้สุมอก มือกำโทรศัพท์แน่น ไม่ใช้คำ gone แต่เป็น lost!!!
“ห๋า-เมื่อไร!?”
“ราวบ่าย 3 บ่าย 4”
“เมื่อไหร่กันแน่!?”
“บ่าย 4 กูเพิ่งรู้เมื่อชั่วโมงที่แล้ว!” ผมทุบโซฟา ปึ๊งงงง! ชี้มือสั่งบอกใบ้แอนเดรียน่าขึ้นไปแต่งตัว
“เรื่อง?”
“How the dickens!?” (จะไปรู้ค*ยพ่องมึงเรอะ) ตะโกนก้อง
“Hey, easy easy …breath, deep breath, take it...!” เพื่อนบอกหายใจลึกๆ
ผมโรยแรงทรุดนั่ง น้ำตาร้อนร่วงเร็วหยดหายไปกับพรมนุ่ม มันไม่ได้ไหลเป็นสายอาบหน้า หากแต่หยดผ่านลิ่วตามแรงโน้มถ่วง....ลับหาย คล้ายหัวใจผมหลุดวับตามไปด้วย
ทำไม---เกิดอะไรขึ้นวะ??? ในหัวอึงอลอัดแน่นด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ
“โทรศัพท์ ---ลมโทรหาใคร!” พ่อมดแฮกเกอร์ดีดนิ้วเปาะ
“แม่เค้า…”
“โทรไปยัง?”
“แล้ว...ไม่ยอมบอก”
“ขอ 10 นาที กูล้วงเบอร์ที่ลบออกให้ น่าจะได้เรื่อง”
“5!” ผมกระชากสั่ง กดตัด ทิ้งตัวนอนโซฟา ตูมมมมม!
บ้าเอ๊ย---อย่าให้ตามเจอนะ พ่อจะตัดมือตัดเท้าทิ้ง!!!
***********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941771 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก