ช่วงวันแม่ ศุกร์ 12-13-14 จะหนีเที่ยวแถวศรีราชา ไว้ใกล้วันจะบอก
เจอกันวันอังคาร---อรุณสวัสดิ์ ^^
********************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน136 found (my fondest luv) และเล่ห์ของแม่
------------------------------
yeaw’s
2 ทุ่มกว่า... อีกชั่วโมงต่อมา
ผมพาแอนเดรียน่าเหาะมาบ้านคุณแม่ ทาว์นโฮมสองชั้นหลังสีขาวชิดสวนหย่อม
มีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วยแค่คนเดียว คนอื่นกลับบ้านช่วงหยุดยาว ...
มาถึงก็ชวนคุย ชวนกินข้าว โอ๋แอนเดรียน่า พอๆ กับน้องสาวผมที่แปรพักตร์เรียบร้อย---ชื่นชมกันเข้าไป
สรุปนอนที่นี่ ยังไงผมก็ต้องรู้คำตอบให้ได้ (เจฟฟรี่บอกไม่ได้เรื่อง ลมเหนือฉลาดเป็นกรด ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้ )
ผู้หญิงต่างวัย 3 คนนั่งร้อยมาลัยหอม กรอกบุหงาใส่ถุง หัวร่อคิกคักโลกโสภา ทิ้งผมอกตรมอยู่คนเดียว ---
เปิดดูอัลบั้มรูปตอนเด็กของคนที่ผมถวิลหาสุดหัวใจเป็นรอบที่พันสอง รูปฟ้อนรำ ดรัมมิเยอร์ ตัวแทนถือพานที่เคยเล่า
อาการประมาณชอร์บราเดอร์ อยากระเบิดภูเขา เผากระท่อมให้ราบเรียบ!!! ToT
เลี่ยงออกมาข้างนอกปล่อยอารมณ์ ไอ้หมาบิ๊กคอยเมียงมองไม่เลิก มานอนหมอบข้างๆ อย่างเงียบเชียบ
แกว่งหางเบา เลียปากแลบลิ้นคล้ายยิ้มรอให้ลูบหัว ...พันธมิตรสี่ขา
อยากกินเหล้าให้เมาเยี่ยงหมา จะได้คุยระบายให้มันฟังได้
---คิดถึงว๊อย ...
---คิดถึงสัดๆ
---เค้าจะคิดถึงกูมั้ย—เชี่ยบิ๊ก!
--------------------------
แอนเดรียน่าตื่นเต้นได้นอนมุ้ง ห้องเก่าที่ผมเคยนอนนั่นแหละ เวลานี้ติดแอร์เย็นฉ่ำ...
สบายจริงๆ คุณนาย ทุกข์ร้อนอะไรกะเค้าเป็นมั้ยเนี่ย
ผมนอนข้างล่าง นั่งนอนเหลือมตัวไหลไปมา ดึงทึ้งมุ้งเล่น ในหัวฟุ้งซ่าน...ไม่ได้หลับซักงีบ
คิดถึงดวงหน้า
คิดถึงตัวนุ่มนิ่ม
คิดถึงอากัปกิริยา
คิดถึงไปหมด
คิดถึ๊งงงงงงงงงงงง!!!
ตี 5 ...คุณแม่ตื่นมากุกกักในครัว ผมออกเดินเล่น-นั่งเล่นในสวนข้างบ้านรอ
พระมา 6 โมงเช้า แอนเดรียน่าดีใจได้ใส่บาตร คุยกันโฉงเฉงภาษาไทยตกๆ หล่นๆ
อยู่ที่โน่นไปวัดทุกเดือน เพราะปู่เปลี่ยนนับถือพุทธตามย่าคนไทย หลานแอนเดรียน่าได้เป็นนางนพมาศ นางสงกรานต์ นุ่งชุดไทยสวยๆ ทุกปี
ชื่นชมกันเข้าไป สุดท้ายผูกสมัครรักใคร่กลายเป็นแม่ลูกกันอีกคู่---ลูกชายคนนี้กระเด็นตกกระป๋อง T^T
“ลูกเหยี่ยว มารับคุณแม่บ่าย 3 โมงนะ ให้พาไปวัดที่นครปฐมหน่อย”
“อ่า...ครับ” อยากปฏิเสธแต่ใจไม่ด้านพอ
“บ่าย 3 โมงที่นี่ คุณแม่มีเซอร์ไพร๊ซ์ด้วย~"
"จิ๊งเหรอค๊า~"
"แอนเดรียน่าแต่งตัวไปวัดกันนะลูก เวียนเทียนน่ะ candle light รู้จักมั้ย"
"รู้ แอนเดรียน่ารู้ ในวัดที่โน่น walk around ~ซ๊วยมั่กๆ รู้ๆ ค๊า"
"สวยจ๊ะ แต่ที่นี่อาจสวยกว่าอีก คุณแม่จะพาไปถนนอักษะ มีหงษ์ทองเป็นแถวยาวววว many golden swan, many beautiful very very long road” ยกนิ้วโป้งทำมือไม้หลอกเด็ก
พิมพ์เดียวกันแม่ลูก ตอนเค้าสอนทำต้มยำกุ้งก็ประมาณนี้ อิน้องกูตกเป็นเหยื่อทั้งคู่ไม่มีสำนึกรู้สึกตัว
"Swan like Andreana หงษ์ นี่ๆ ชื่อหงษ์~" ตื่นเต้นตาโต คุยกันป็นคุ้งเป็นแควต่อต่างหาก
...เหยี่ยวจะบ้า T^T
ไม่ไหว กรอกข้าวต้มตอนเช้าเสร็จ ซมซานพาน้องกลับไปนอนห้องคอนโด
-------------------------------
ตื่นเที่ยง เจอโจ๊กกับเจฟฟรี่กำลังทานข้าวอยู่กับแอนเดรียน่า---ที่คุยกันเริงร่า เห็นผมปุ๊บ เงียบปั้บเหมือนปิดสวิทซ์---ให้มันได้งี้ซิน่า
ตกลงไปรถตู้เอนกประสงค์ Vellfire ของเจฟฟรี่ เพราะคำนวณกำลังพลคงล้นเหลือ
เจฟฟรี่ขับ ผมนั่งหน้า คุณแม่กับแอนเดรียน่า โจ๊กแล้วก็น้องผู้หญิง รวม 6 คน ไปรับตั้งแต่บ่ายโมงครึ่ง ก่อนเวลานัดตั้งชั่วโมงครึ่ง เหตุผลง่ายๆ อยากไปดูถนนหงส์อักษะกับชื่นชมพระพุทธรูปปางลีลาพุทธมณฑล
-----------------------------
ในรถ หน้าบ้าน...จะเริ่มเดินทาง
"มึงไม่บอกกูว่าน้องผู้หญิงไปด้วย" that's lass come along with--- เจฟฟรี่ลอดไรฟัน มันประจำที่คนขับ ผมนั่งข้าง
"ไมวะ?" why? นั่นซิทำไม ผมมองตามสายตามันที่แสร้งปรับกระจกมองหลังอยู่
อ้อ ที่นั่งแถวหลัง โจ๊กนั่งคู่กับน้องผู้หญิงผมหน้าม้าสั้นเต่อ ชื่อจริงว่าอะไรไม่รู้ คุณนายเจ้าของบ้านเรียกหนูหิ่นเพราะหน้าตาท่าทางพิมพ์นิยมหลุดจากหนังสือตลกขนาดนั้น
ถึงจะเบาะกว้าง วางกระเป๋าแทรกกลางและวางทับด้วยตะกร้าดอกไม้ธูปเทียนกั้นเป็นสัดส่วนก็ตามที...ความหวงของเสาไฟฟ้าหน้าขนไม่มีลดดีกรี
เชรี่ยยยยยย-เจฟเฟอร์สัน มึงทำให้กูคิดถึงเค้าสัดๆ เลยว่ะ T^T
"นั่นน้องเพิ่งจบมอ. 2 สราด!" ผมแม่นนักล่ะเรื่องใครเข้า-ใครออกบ้านหลังนี้
"จะเด็กแค่ไหนก็เหอะ เอของมึง-ไม่โทรไปบอกกูเช้ากว่านี้หน่อยวะ!" เพื่อนทุบพวงมาลัยเบาจริงแต่ตาเดือดปุด เรียกรหัสลับโค๊ดชื่อ แอนเดรียน่า 'your-A' หรือ 'sister-A'
"มึงจะอะไรวะ เจฟฟรี่" what do you done this ? ผม
"ก็เอารถตู้มาน่ะดิ น้องมึงโทรบอกกูช้า ให้เพ็ทชอปเอาไปโรงบาลม้าโคราชตั้งแต่เช้าแล้ว-แม่ม!" ผมเข้าใจชัดล่ะ มันไม่อยากให้คนของมันนั่งคู่กับใครคนอื่น
"เออน่า กูจัดการเอง"
ผมลงจากที่นั่งข้างคนขับ มุดเข้าไปในตัวรถ บอกโจ๊กเอาที่เท้าแขนกั้นระหว่างที่นั่งลง
เพื่อนเตี้ยโวยท่าเดียว ห่วงกระเป๋ากล้องตัวเอง
"โจ๊ก เอาที่พักแขนลง น้องจะได้นั่งสบายๆ"
"เฮ้ย นี่สบายแล้ว!" เพื่อนเตี้ยโวยอย่างงงๆ
"เอาลงเถอะน่า แล้วเอากระเป๋ามึงมานี่"
"ไม่ได้ เลนส์ซูมกูตั้งกี่แสน เพิ่งถอยมาใหม่ป้ายแดงแค่อาทิตย์เดียว กูไม่ยอมวางพื้นรถแน่"
"เอามานี่ กูถือวางเบาะนั่งกูเอง"
"ระวังแน่นะ"
"ยิ่งกว่าไข่กูอีก รับรอง"
"หยาบคายว่ะสัด วันนี้วันพระนะมึง"
"เอาน่า มึงเอาตะกร้าดอกไม้วางข้างๆ มึงเลย น้องจะได้นั่งดีๆ" เบียดให้มันติดอีกฝั่ง ห่างกันคนละโยชน์แบบนี้สมใจนักล่ะ
"ก็ได้ อ้ายสัด---ปีกหน้าเหี่ยว เมียทิ้ง~" ประโยคหลังยื่นหน้ามากระซิบ...วอนซะแล้ว แมวเอ๊ย
"เดี๊ยะกูทุ่มทั้งกระเป๋าลงพื้น" ผมคว้าอาวุธตัวต้นเหตุ
"อ๊ะๆ ลองดิ มึงโดนแน่"
"คิดเหรอ น่ากลัวตายล่ะเตี้ย" โดนตาคมทำปากจิ๊จ๊ะมือวาดปาดคอซะ ไม่ติดเซ็งเป็ดเรื่องเด็กหาย เพื่อนสนิทหวงไอ้เตี้ยนี่เกินเหตุผมถีบแม่ม-ตกรถได้จะตามพุ่งเหยียบกลางตัวซ้ำ
"เจฟฟฟฟฟฟ!" โจ๊กร้องหาตัวช่วยลั่นรถ ตั้งท่าจะฟ้องจริงจัง
"คร้าาาาบบบบ~" ไอ้พ่อสี่ขานี่อีก มึงหวงเค้าอยู่ไม่ใช่เหร๊อ ห่านคู่เอ๊ย...เดินกลับประจำที่อย่างเซ็งๆ พลขับหน้าชื่นใส่ซ้ำให้ชีช้ำซะ
ว๊อยยยยยย อะไรๆ มันช่าง---
วันนี้มันวันอะไรกันนี่ มันไม่ใช่วันของเหยี่ยวแล้วหรือไร!???
.....................
...............................
ถึงที่หมายรายทาง many golden swan ของคุณนายผู้ว่า
ผมนั่งหน้าจืดเฝ้ารถ ดูลูกทัวร์เย้วๆ ถ่ายรูป ร่าเริง---มาเที่ยวกันชัดๆ
อือ...ทามมายเป็นงี้ ทำไมไม่มีใครสนใจ
คนหายทั้งคน...บ้าไปยกหมู่คณะแล้วรึเปล่า T^T
เจฟฟรี่เดินเอาน้ำมาให้ ยืนปากคาบมวนบุหรี่แต่ไม่ยอมจุด...รู้กันว่ามันมีเรื่องคุย เพราะมันเลิกบุหรี่ได้มากแล้ว จะเหลือแค่ในวงเหล้าหรือเที่ยวกลางคืนที่ยังจุดอยู่
ไม่รวมโจ๊กที่เลิกเด็ดขาด จากสาเหตุเพียงหนึ่งเดียว...ลมเหนือ
"แม่เด็กโคตรน่ากลัวเลยว่ะ" เจฟฟรี่บอก scary me
"ไมวะ?" ผม
"เค้าน่าจะดูกูออก คอยกันท่าเด็กหนูหิ่นนั่นไม่ให้เข้าใกล้คนของกูเฉย" เจฟฟรี่พยักหน้าให้รู้ว่าหมายถึงใคร ก็ไอ้โจ๊กของมันนั่นล่ะ มีอยู่คนเดียว
"ก็ดี มีคนช่วยหวงแทนมึงไง"
"แต่กูว่ายังน่ากลัวกว่าลูกอยู่ดี กูลองเทียบ เด็กบังอาจหายหัวทั้งที่จะขึ้นเล่นอีกไม่ถึงอาทิตย์ คอนแชร์โต้ด้วย โซโล่หลักต่างหาก...ช่างกล้า" เจฟฟรี่ส่ายศรีษะ ตามองไกล
"อืม..." ผมหงอยเป็นไก่ติดหวัด มึงวกมาเรื่องนี้ได้ไง
"เป็นกูจะเครียดจนไม่กล้าห่างเครื่องเลยนะเว๊ย คงนั่งลีด นั่งเกาทั้งวันทั้งคืน" มันพูดถึงกีต้าร์ เครื่องดนตรีชิ้นโปรด
"สัด..." คอตกพับง่อกลงกับอก เศร้าซึม หงอยเหงาจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว
"โทษทีว่ะ กูแค่เป็นห่วงเด็ก" เพื่อนเสียงอ่อน ที่คบกันลึกๆ ส่วนหนึ่งเพราะเราไม่เคยซ้ำเติมกัน ยิ่งไอ้กายจะเป็นคนให้กำลังใจเพื่อนเสมอ ยามเดือดร้อนมันเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยแทบทุกครั้ง เจฟฟรี่หลุดปากอย่างนี้แสดงว่ามันกังวลมากจริงๆ
"....." ผมไร้ซึ่งคำจะเอ่ย อยู่ที่ไหน อยู่ยังไง เจอใคร กิน-นอน-พูดคุย -----ว๊ออออยยยยย!!!
ใจไพล่นึกภาพถึงปลายนิ้วสัมผัสแป้นคีย์สีขาวดำ หลังตรงงามสง่า ท่าทางทุ่มเทมุ่งมั่นเอาจริง ทว่าไหล่ปล่อยคลายสบายค่อยวางมือ ท่วงท่าง่ายๆ เห็นจนชิน ต่างกับแววตาแข็งกล้า แน่วแน่ไม่มีวอกแวกกับสิ่งใด
สมาธิเข้มแข็งในช่วงแรกแล้วค่อยปล่อยตัวปล่อยใจเคลิ้มไปกับบทเพลง...มุมปากยกยิ้มน้อยๆ ขณะถึงจุดดื่มด่ำ พึงพอใจกับตัวเอง...
...ภาพที่ผมเผลอยิ้มกับตัวเอง กระสแความชื่นชมเผื่อแผ่กระจายให้รู้สึกตามไปด้วย
...ภาพที่แอบลอบมองผ่านกระจกเข้าไปในห้องซ้อม ...เกือบทุกวันที่ผ่านมา
"กูว่าเด็กมึงน่ากลัวแล้ว เจอคุณนายเข้าไป-เล่นเอา...มึงอย่าเรื่องของกูมาขายแม่ยายมึงนะ" เพื่อนเปลี่ยนหัวข้อมาสั่งผมแทน
"เชรี่ย แม่เค้านิสัยดีใช้ได้ มึงรู้จักลึกๆ แล้วจะหลงรักเลยล่ะ"
"ไม่ใช่ล่ะ-ไม่ใช่กูแน่...มึงไม่คิดเหรอว่ามันแหม่งๆ น่ะ" เพื่อนฝรั่งเปลี่ยนประเด็น
"ยังไงวะ?"
"ลูกชายหายทั้งคน โทรศัพท์ติดต่ออะไรกันก็ไม่ได้ แต่ตัวแม่ไม่เดือดร้อน หัวเราะยิ้มแย้มแจ่มใสกับกล้องเฉย"
"อืม..." ผมมองตาม เห็นชูสองนิ้วสู้ตายโพสต์ท่าคิกขุกับตากล้องอยู่ลิบๆ โน่น
"แล้วเท่าที่มึงเล่า แม่เค้านี่ล่ะ กุมความลับเรื่องเด็กมึงหายตัวไปอยู่ไหน...ดูออกใช่มั้ย?"
"กูก็พอเดาออกเลาๆ แต่ทำอะไรเค้าไม่ได้ นั่นแม่เค้านะ"
"นี่ล่ะที่น่ากลัว" เจฟฟรี่สรุป ยัดบุหรี่เก็บเข้าซองตามเดิม
นี่ศัตรูอยู่ข้างตัวกูเองเชียวหรือวะ!???
ไม่ใช่ใครอื่นไกล มารดาเค้าเล๊ย---ให้ตาย T^T
......................
..............................
เกือบ 6 โมงเย็น...
ลานพุทธมณฑลคนเยอะมาก แต่แบ่งแยกกลุ่มชัดเจน เห็นคนมาปฏิบัติธรรมจากวัดและสถานที่ปฏิบัติธรรมใกล้-ไกลมารวมตัวกันฟังธรรมเทศนา นั่งเรียบร้อยเป็น
แถวเป็นแนวอยู่อีกฟากทางโน้น ฆราวาสทั่วไปอยู่ทางฝั่งผม ใกล้ที่จอดรถ ตามกำหนดการ...จะเวียนเทียนราวหนึ่งทุ่ม
“ลูกเหยี่ยว---” คุณผู้หญิงร่างเล็ก เสื้อแขนสั้นพองตุ๊กตาสีขาว ลูกไม้เล็กๆ ปักฉลุลายพร้อย สวยสะกดสายตาแต่น่ามองสมวัย
“ครับ?” อยู่ๆ ก็เรียก รีบกระชากสติกลับเข้าร่าง
“ลมเค้าบอกอะไรเรื่องคุณพ่อเค้ามั้ย?”
“ไม่นี่ครับ”
“อีกไม่กี่วันข้างหน้าเป็นวันเกิดคุณพ่อเค้า วันที่ 15 พอดี” วันที่ลมจะเล่นคอนเสริต์
"....." ผมพยักหน้ารับฟังเงียบงัน มาเรื่องไหนละหนอ
“เราแม่ลูกเลือกวันเกิดพ่อเค้ามาทำบุญทุกปี ลมบอกคุณพ่อจะได้รู้สึกว่าเรามาฉลองกัน ส่วนวันที่เสียก็แค่ทำบุญกรวดน้ำก็พอ คุณแม่จะได้ไม่คิดถึงคุณพ่อมาก...ช่างคิดจริงๆ” เล่ายาว นัยน์ตาจับจ้องมองเลยผ่านถึงกลุ่มคนชุดขาวที่กำลังเดินเรียงแถวเข้ามาในบริเวณ
“ครับ...” คิดดี คิดง่ายๆ ถึงจะเป็นคนของผม
“ปีนี้คุณแม่ว่าจะเข้าปฏิบัติธรรมวัดแถวบ้าน คงไม่มาไกลถึงนี่” ผมยังมึนๆ แต่เริ่มสะกิดใจ มองตามสายตา...กลุ่มคนชุดขาวกลุ่มที่เพิ่งทยอยเดินจากอีกฟากเข้ามาที่ลาน มีเก้าอี้พลาสติกสนามวางเรียงเตรียมไว้
“ลูกเหยี่ยว รับปากคุณแม่...”
“อะไรครับ”
“วันที่ 15 คุณแม่จะอยู่ที่วัด คงไม่ได้ไปร่วมงาน ลูกจะดูแลลมแทนคุณแม่ได้มั้ยคะ” หันมายิ้มกับผม ปราณีในน้ำเสียง
“ยินดีครับ” ผมใจฟู ชุ่มชื่นเสมือนเทน้ำสะอาดราดศรีษะ ผู้หญิงคนนี้วางใจ-เชื่อใจฝากลูกชายที่รักไว้ในมือผม
“ส่วนคืนนี้ ก็แล้วแต่ลม~~ไหวมั้ยคะ” แผ่นดินไหว 5 ริกเตอร์สะเทือนใต้เท้า
“วะ-ว่าไงนะครับ!?” ผมหูอื้อ แว่วคุณแม่หัวเราะ ชี้กลุ่มคนที่ดินมาถึง
ผมเพ่งมองคนท้ายสุด
...สว่างไสวที่สุด
...สวยกระจ่างที่สุด
...ถีบหัวใจผมเต้นแรงที่สุด
จะเป็นใครไปไม่ได้...นั่น ลมเหนือของผม!
กำลังจะแหกปากตะโกน เท้าก้าวจะวิ่งเข้าหา มือใหญ่พอกันตะปบปาก ล็อคตัวจากข้างหลัง
---ไอ้หอกหัก เจฟฟรี่!!! (><)
“มึ๊งงง อ่อยยย!” เข้าใจสภาพไอ้โจ๊กโดนล็อคลูกกระเดือกแล้วมันโวยวายให้ปล่อยก็วันนี้ เจ็บค่อด T=T
“เดี๋ยว เหยี่ยว---รอก่อน” ขณะนี้คณะลูกทัวร์ อันได้แก่ แอนเดรียน่า โจ๊ก และน้องผู้หญิงหนูหิ่นหันมาสนใจผมสองคน คุณแม่ชี้ให้ดูคนชุดขาว เพื่อนเตี้ยตาคมกับน้องสาวผมพยักเพ
ยิดหน้ายิ้มแย้มกรี๊ดกร๊าดกันเบาๆ
"โรมมี่~white dress ~~wow see, see Jokie!"
"เห็นแล้ว เบาๆ" โจ๊กกดแช๊ะๆๆ รัว
"หนูเคยเห็นพี่ลมในรูป เพิ่งเห็นตัวจริงวันนี้เอง" น้องหนูหิ่น
"It's serpriseeeee~/ มากเลยล่ะ 555" แอนเดรียน่ากับโจ๊กประสาน
“เจฟฟรี่ ปล่อยกู๊!” ผมกัดฟันกรอด ลดเสียงเบาสุดเพราะคนข้างๆ เริ่มมองมาบ้างแล้ว
"เดี๋ยว-เหยี่ยว"
"ไม่ปล่อยกูต่อย!"
“สงบได้มั้ยวะ ให้เค้านั่งก่อน เดี๋ยวหายอีกนะมึง!” เจฟฟรี่ยังไม่ปล่อย ขู่ทับซ้ำ
ผมพยักหน้ายอม จ้องไม่วางตา หัวใจเอ่อล้นกระแสยินดีท่วมท้น
ประจักษ์แจ้งแก่ใจโหยหาคนตรงหน้ามากมายแค่ไหน
“คุณแม่ครับ ผมเข้าไปได้มั้ย นั่งใกล้เฉยๆ” กลัวไปหมด กลัวคนชุดขาวจะหายวับไปกับตา
“ได้...แต่ห้ามแตะต้องนะ~เดี๋ยวอาบัติ” คุณแม่ก้มหน้าซ่อนยิ้มคิกคัก พอๆ กับผู้ติดตามกลั้นหัวร่อเป็นแถว
"555 อุ๊บ/ ไอ้หมา-เงียบ!" กลายเป็นฝ่ายเจฟฟรี่โดนไอ้โจ๊กอุดปากแน่นเพราะจะระเบิดเสียงหัวเราะดังเกิน
"what อาบาดค๊า~คุณแม่"
"ข้อห้ามจ๊ะลูกแอน ผู้หญิงเราแตะตัวไม่ได้ อย่างงี้แตะๆ touch พระ-บาป!" มือจับแตะน้องสาธิต
"อ้อ~ข่าวจายล่ะ" อิน้องนางจอมยุ่ง สุงสิงกับคุณนายจอมเจ้าเล่ห์อยู่กิ๊กกั๊ก
"อาบัติชุดขาวปฎิบัติธรรม บาปมากนะเว๊ย ไม่ได้เกิดเป็นคู่กันร้อยชาติ!" ไอ้โจ๊ก นั่นมึงอำรึพูดจริงวะ กูตัวหดเหลือสองนิ้ว!!!
"ช่าย แม่จ๋า told me too" แอนเดรียน่าไปวัดกับแม่ปีละ 10 กว่าครั้งวางท่าอวดเป็นผู้รู้
เฮอะ- สนรึก็หาไม่ ...ลิ่วไปหา นั่งเรียงแถวซ้อนหลังเค้ายังไม่รู้ตัว โน้มสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคย ---ใจทั้งดวงสงบลงอย่างประหลาด
จะขยับลุกออกเวียนเทียน ป้าผู้สูงอายุข้างๆ ยื่นโคมดอกไม้ทำด้วยกระดาษแก้วใส 2 อัน ชี้มือไปทางแอนเดรียน่ากับโจ๊กที่โบกมือไหวๆ
...ไอ้พวกนี้---เดี๋ยวปั๊ด!
ผมยื่นดอกไม้แก้วอีกดอกให้คนของผม ฝ่ายนั้นหันมา ตาสบตา เผลอปลายนิ้วปะทะปลายมือ...ไฟสปาร์คแล่นทั่วร่าง !
“พี่เหยี่ยว---”
“---ลม”
ลมหายใจ เหมือนหยุดไปในห้วงนาทีนี้~~~
เทียนถูกจุดไล่มาเรื่อย ผมจุดก่อนส่งต่อตามประทีบให้คนชุดขาว แสงสีนวลเย็นตากระทบร่างช่างงดงามยิ่งกว่าวาดฝัน
ไม่มีคำพูดเอื้อนเอ่ย ค่อยๆ ลุกขึ้นก้าวเดินเวียนเทียนเคียงคู่กัน
เสียงหัวร่อคิกคักตามหลัง ชำเลืองกลับไปมอง...
แอนเดรียน่ายิ้มกว้างประคองถนอมดวงเทียนในดอกไม้แก้วพร้อมคุณแม่ น้องผู้หญิงขนาบติด มีโจ๊กกดชัตเตอร์เคียงข้างเจฟฟรี่ที่ถือดอกไม้เทียน 2 อันแทนตากล้อง ตามต้อยเป็นขบวน ...
ร่างระหงยกมือไหว้แม่แล้วไม่ยอมเข้าใกล้ ยังรักษาระยะห่างไว้คงเดิม อ้อ...เค้ายังอยู่สภาวะปฏิบัติธรรม
ผมชะลอบีบให้เดินช้ากว่า กลุ่มคนหางว่าวยักคิ้วหลิ่วตาเดินแซงนำหน้า ทันได้เห็นใบหน้าสวยยกปลายมือปิดรอยยิ้มหวาน
อยากแตะต้องใจจะขาด T^T
อาบัตินี่ถึงตายมั้ยวะ นาทีนี้---กูยอม!!!
***********************************TBC by puppyluv
***เครดิตรูปจาก toyotathailands ดอทคอม
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก