แปลกมาก ตอนอยู่ใน word ตั้ง 6 หน้า พออัพกลับสั้นมั่กมาก
รึเขียนสั้นไปหว่า...
*******************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน137 กลับเถอะนะ
------------------------------
yeaw’s
เกือบ4 ทุ่ม เพิ่งพ้นรถติดจากลานพิธีเวียนเทียนเนื่องในวันอาสาฬหบูชาที่ลานพระพุทธรูปปางลีลา นครปฐมออกมาได้
“หุบยิ้มมั่งก็ได้เหยี่ยว กูขนลุก” เจฟฟรี่เปรยยิ้มๆ ผมปรายตาปราม---ถือพวงมาลัยไปเลยพลขับ
“คุณแม่ขอชมนะคะ ลูกเหยี่ยวเก่ง ไม่ตบะแตกเสียก่อน” คุณแม่
“เค้าให้ผมมารับหลังเพล ราว 11 โมงพรุ่งนี้ครับ” อ๊า---อารมณ์ดีเพราะมีความสุข
“เหรอ คุณแม่นึกว่าจะตามกลับมาเลย”
"หื๊อ" (=.=)???
“ออกมาได้เลยเหรอครับ!?” โจ๊กชะโงกจากเบาะหลังมาถาม ตาขวาผมกระตุกยิกๆ เพราะประโยคของไอ้เตี้ยนี่
“จ้า~เวียนเทียนเสร็จก็ตามอัธยาศัย ถือฤกษ์สะดวก เห็นคนข้างๆ เรามั้ย กลับกันหมด เกือบ 10-20 คนได้” งื๊ดดดด T^T เหยี่ยวพลาดซะแล้นนน
ไม่รอสิ้นคำ---
“เช๊ดเข้ เจฟฟรี่-กลับรถ!” ผมตะโกนลั่น โฉบจะคว้าพวงมาลัย
“เฮ๊ยยยยยย---เบ๊า!" เจฟฟรี่
"กรี๊ดดดดด---"
"ว๊ายยยยย---” รถส่ายนิดเดียว ผู้โดยสารร้องลั่นท่วมท้น
"STOP เหยี่ยว!" เพื่อนผมยาวตะโกนก้อง
เจฟฟรี่แทบละพวงมาลัยมาฆ่าผม
"ไปไกลๆ ตีนกู" ผมยาวสีแดงไม่พอ เวลานี้นัยน์ตาสีเทาฟ้าเข้มเปลี่ยนเป็นสีเพลิง ประมาณสามารถฆ่าหักคอผมได้
"....." เหยี่ยวหัวหด รีบมองกระจกหลังเช็คความเรียบร้อย
"อย่าทำงี้อีก NO NO NO NEVER EVER!" ไอ้เชรี่ยเจฟฟรี่ด่าเรื่องวู่วามเมื่อกี้
"....sorry" นกผู้ล่าเหลือตัวเท่ามด
"เฮ้อ เมื่อกี้เป็นไรเหรอคะ?" น้องผู้หญิงหน้าตื่น
"ฟู่--- รถเหวี่ยงน่ะครับ หลบหลุม ไม่เป็นไรนะ" คนขับเลี่ยง
"ทุกคน คุณแม่เป็นไงมั่งครับ!?" ผมเช็คสภาพ
"ไม่เป็นไรค่า~" คุณแม่ยิ้มชื่น
"Alright ~~alive" แอนเดรีนน่า
“มาทำบุญ ไม่ใช่---อย่างอื่น” โจ๊กเสียงดัง ปะติดปะต่อเข้าใจเรื่องราวก่อนหันไปอธิบายให้แอนเดรียน่าฟัง...บรรยากาศเปลี่ยน
"Rommie can come with us, right?"
"Yes!"
“โอ๊ะโย๊ะโย๋ Alex เช๊ดเข้ 555” หุบปากไปเลยน้องสาว
“อ๋อ เค้าเข้าที่พักแล้ว ...หมดสิทธิ์ ต้องรอพรุ่งนี้เช้าจ้า ฮิๆ” คุณแม่ปิดปากหัวเราะสะใจหัวชนกับแอนเดรียน่า คิกคักหยามไม่ปกปิด
"นี่มึงไม่รู้เรื่องเลยเหรอวะ เหยี่ยว" ไอ้กากเตี๊ยยยยยย แน่จริงไม่มานั่งหน้าใกล้ๆ มือเท้ากูหน่อยวะ
"โฮะๆๆๆ~~~" ผู้สูงวัยปลายมือแตะปาก เชิดหน้าเล็กน้อยแต่พองาม นึกภาพการ์ตูนนางพญาได้ท่ามีชัยเหนือผู้อื่น
“ทำไมคุณแม่ไม่บอกผมครับ!” เหยี่ยวของขึ้น มือจิกเบาะตาขวางหันไปหา
“คุณแม่นึกว่ารู้แล้ว ไม่ถามเองนี่” ลอยหน้าลอยตา ...กูน้ำตาจะไหล (T3T)
"555" ทั้งรถ...ดังสุดคือแอนเดรียน่ากับกากโจ๊กหัวร่อหน้าหงาย พุงกระเพื่อมไม่ห่วงสวย
คุณผู้หญิงนี่ก็มารดาสุดที่รักของเค้า...ท่องไว้เหยี่ยว ท่องไว้
วันนี้วันพระ---
วันพระ---
วัน---
ไม่ไหวแล้วว๊อย (กำหมัดแน่น)
“มึ๊งงง เจฟฟรี่ กลับรถเดี๋ยวเน๊!” ผมเอาเรื่อง ความสุขอิ่มเอมหายวับชั่วพริบตา
“ม่าย---อีกไม่ถึง 8-9 ชั่วโมงดี ค่อยเจอกัน ok, tomorrow never die!” โชเฟอร์ไม่เดือดร้อน หวงพวงมาลัยแน่น
“ช่าย tomorrow นะ today...Andreana โง่วง 555” หนอย---ไอ้น้องทรยศ
“กูก็ง่วงด้วย กว่าจะไปถึง มึงก็เอารถออกก็ทันตักบาตรเช้าพอดี” โจ๊กหลานมัคคะทายกวัดผู้เชี่ยวชาญพิเศษร่ายกำหนดการ
"โฮะๆๆ โอ๊ะ~ไม่ใช่ๆ เราเป็นผู้ดีต้องไม่ซ้ำเติมผู้อื่น" คุณผู้หญิ๊งงงงง นี่ยังไม่เรียกว่ากระทืบซ้ำรึขอรับ!???
"555 กูชอบคุณแม่ไอ้น้องมากว่ะ!" โจ๊กสะใจ
"คูณแม่ the best ซูโค่ย 555" แอนเดรียน่ากอดคนแก่หนึบ
"5555555" สัดเจฟฟรี่
“อ๊ากกกก—พวกนี้---กู-จา-บ้า!” เหยี่ยวทุบคอนโซลไม่ยั้ง
อยากคลั่งตายให้รู้แล้วรู้รอด (>0<)!!!
.........................................
..............................................
9 โมงเช้าวันเสาร์ วันรุ่งขึ้น...
ผมกำลังพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อจะนั่งฟังธรรมะกับร่างบางชุดขาวที่วัดใกล้บริเวณลานพระพุทธมณฑลโน่น พับเพียบเมื่อยแล้วเมื่อยอีก เปลี่ยนขาซ้าย ทุบขาขวาจนกลายเป็นตัวตลก อมยิ้มทั้งพระทั้งคนมาปฏิบัติธรรม ได้แฟนคลับเป็นคนธรรมะธรรมโมเพียบ
ขนาดหลวงพ่อมีแซวผ่านไมค์บอก ‘ไปหัดนั่งมาใหม่นะ ผู้ชายเค้าให้นั่งขัดสมาธิได้’ โหย---เพิ่งบอกตอน 10 นาทีสุดท้าย เลยนั่งโชว์ก่อนกลับซะ
ไม่สน ฟังธรรมะเช้าเสร็จผมพากลับเลย บอกขอรอพระฉันเพลเสร็จก่อน
ไม่-อาว-อ่ะ~เค้าจะพาตะเองกลับบ้านอ่ะ T0T
"เอ้า พนมมือรับศีลรีบพรกัน คนมีธุระมีการมีงานจะได้ไปทำให้ลุล่วง คนเดินทางก็ขอให้เดินทางถึงบ้านปลอดภัย โดยสวัสดิภาพทั่วหน้า" หลวงพ่อบนแท่นธรรมมาสกล่าวจบพิธี
ญาติโยมและผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายต่างพากันพนมมือพุ่มไหว้กับอก
"เสร็จแล้วกลับเลยนะ" ผม
"รอพระฉันเพลก่อนก็ได้" คนชุดขาวรีรอ
"ไม่อาวอ่ะ~กลับเถอะ"
"เด็กดีต้องไม่ดื้อ ไม่งอแง ต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ไม่งั้นจะโดนหลวงพ่อดุ หลวงพี่ตีนะ" หลิ่วตาร้ายหลอกเด็กโข่ง นี่ปฏิบัติจริงเปล่าเนี่ย โกหกผิดศีลข้อ 4 นะครับ
“ลมไม่กลับ พี่จะจูบโชว์ตรงนี้” ผมขู่ฟ่อ ต่อหน้าพระศักดิ์สิทธิ์นักล่ะ
“บาปนะนี่~ฮิ” นั่งข้างซ้ายมือผมหรี่ตาดุปรามแต่หน้าแดง ระบายยิ้มหวาน
ผมจับปลายผ้าขนหนูผืนเล็กอีกฝั่งกระตุก ชุดขาวนิ้วชี้จุ๊ปากให้เงียบ...รับฟังบทสวด
คุณแม่นะคุณแม่ บอกจะอาบัติ ไม่ค่อยเข้าใจหรอกชาวพุทธก็เหอะ แต่ไม่อยากให้คนข้างๆ โกรธเลยต้องจับปลายผ้าคนละด้านไว้ตลอด ---กลัวหาย
ตอนเรียนพระพุทธศาสนาจำได้ว่า ผู้หญิงถูกตัวพระไม่ได้ นี่รวมหุ่งขาวห่มขาวด้วยแล้วหรือ
หน้าตาหัวร่อปิดปาก สุมหัวกิ๊กกั๊กกับแอนเดรียน่ากับไอ้โจ๊กก็ดูส่อพิรุธเกินไป
ช่างเถอะ แกล้งอำกันแค่ไหนก็ช่าง กูเจอตัวเค้าได้ก็พอใจสูงสุดล่ะ ^o^
จบบทบาลี...หลายคนคลานเข่าเข้าไปรับหนังสือธรรมะ วัตถุมงคล มีบ้างถวายจตุปัจจัยไทยทานและสังฆทานแด่พระนักเทศน์ บางส่วนลากลับแล้วทยอยออก เหลือบ้างยังคงคุยกันเบาๆ
หลวงพ่อกวักมือเรียก...
"พ่อหนุ่มสองคนนั่นน่ะ"
"ครับ/---ครับ"
"เข้าไปหาหลวงพ่อ พ่อฝรั่งรูปหล่อ" คุณผู้หญิงรุ่นป้านั่งใกล้ส่งสัญญาณอีกทอด
"เข้ามาๆ" ผมเก้กังเป็นลิงตัวใหญ่ โยงโย่โยงหยกไม่เหมือนอีกคน เด็กชุดขาวมารยาทแน่นเปรี๊ยะ เดินเข่าคล่อง งามสง่า
"ไม่ถนัดก็ลุกเดินมาดีๆ ก็ได้ 555" เสียงหลายฝ่ายทักทายเฮฮาลั่นศาลา
ลิงเหยี่ยวอายเป็นนะครับ ...เอาน่า หล่อเทพขนาดนี้ต้องให้อภัยมั่งล่ะวะ
ขณะเก้งก้างนำหน้า โดนมือดีล้วงดึงกระเป๋าสตางค์จากเดนิมสีน้ำเงินเข้มข้างหลังผมเฉย (ผมสวมเชิ้ตขาวครีม เรียบร้อยไว้ก่อน)
เฮ้ย--กูถูกสั่งห้ามโดนตัวเค้า แต่เค้าโดนตัวกูได้ใช่มั้ยวะ!???
คลานเข่าไปถึง ยกมือไหว้ ดึงธนบัตรมูลค่าสูงสุดในกระเป๋าผม 3 ใบหย่อนในขันเงินสำหรับรับบริจาค โต๊ะเล็กข้างอาสนะพระ
คนนั้นนั่งหลงตรง พับเพียบหลวมต่อหน้าหลวงพ่อ นิ่งสงบรอ แต่มุมปากกลั้นอมยิ้มจนต้องยกกำปั้นปิดปากไว้ หลวงพ่อยิ้มกว้าง พยายามให้กำลังใจลิงกังตัวใหญ่นั่งเรียบร้อยให้ได้
ยื่นหนังสือธรรมะใส่มือ ฝ่ายนั้นแบมือรับยังไง-ท่าไหน เหยี่ยวทำตามอย่างเดียวครับ
ได้หนังสือกับพระกริ่งสีทององค์เล็กๆ คนละองค์
"นั่งตามสบายๆ ไม่ต้องพิธีมากหรอก...ชื่ออะไรเรา?" ถามผม
"อ่า...ครับ" ผมมัวแต่ยุ่งพยุงตัวจะคุกเข่าอยู่ โดนคนข้างกันตอบแทน
"เค้าชื่ออเล็กซ์ครับ"
"หื๊อ---!?" ผมหันขวับ ไม่ใช่ชื่อ 'เหยี่ยว' หรอกเหรอ
"อ้อ มิน่าล่ะ แต่คงพอมีเชื้อไทยบ้างล่ะนะหรือฝรั่งจ๋าเลยล่ะ?" พระถามผมจริงจัง
"พอมีครับ ย่าผมคนไทย" ดีจังช่วยตัดปัญหาเรื่องมารยาทเก้กังเพราะชื่ออเล็กซ์ ผ่านไปเปราะนี่เอง
"อ้อ ไม่เป็นไร ชาติไหน เชื้อไหนก็พุทธเหมือนกัน หลวงพ่อเห็นเขยฝรั่งนั่งขัดสมาธิฟังเทศน์กันสลอน ต้องเข้าวัดบ่อยๆ จะได้ชินนะ"
"ครับ" ผมรับคำอ่อยๆ ตอนเรียนมัธยมก็เรียนพุทธศาสนา ขัดสมาธินั่งสมาธิแต่ไม่เป็นเหน็บแบบนี้นี่หว่า
"ต้องคนนี้นี่-หลวงพ่อเห็นบ่อย พอจำได้ ...มาเกือบทุกปีใช่มั้ยเรา?"
"ครับ" คนของผมตอบพร้อมพนมมือ
"หลวงพ่อจำได้ เราหน้าตาค่อนไปทางฝรั่งแต่กิริยามารยาทดี สวดมนต์คล่องใช้ได้ ทุกทีมากับโยมแม่ใช่มั้ย จำได้ๆ" หลวงพ่อชี้นิ้ว
"ครับ" เด็กชุดขาวรับ
"คราวนี้มากับเพื่อนแทน" พระหันมาทางผม
"ผม---พี่เค้าแต่เป็นวันนี้เป็นเพื่อนก็ได้ครับ" ผมนั่งเรียบร้อย ยิ้มแฉ่งกับหลวงพ่อ รายนั้นหันมาเกือบจะค้อนให้หากยั้งอาการทัน
"เป็นไงมาไงล่ะเรา?"
"อ่า ผมมาตามคนหนีออกจากบ้านครับ" เหล่คนนั่งข้าง
"หนีออกจากบ้าน?" หันไปหาเด็กชุดขาวที่ตอนนี้เหลือบมองผมปนค้อนนิดๆ
"ไม่บอกด้วยครับ"
"บอกแล้วครับ" มีแย้ง พูดจามดเท็จ บาปนะเออ
"อย่างนั้นไม่เรียกบอกหรอก"
"....." ฝ่ายนั้นก้มหน้าเงียบ เพราะหลวงพ่อก็เงียบ
"อ้อ สรุป-มารับกันกลับ" หลวงพ่อยิ้มๆ
"ครับ ผมพากลับเลยนะครับ ลาล่ะครับ" เหยี่ยวหยั่งรีบ
"555 งั้นก็ไป มะ-หลวงพ่อจะให้คาถา"
"ครับ" ยังไม่ทันขยับ ต้องนั่งลงอีกจนได้
"อะแฮ่ม... คนเราไม่ว่ายากดีมีจน บรรพชิตหรือฆราวาส หรือใครก็ล้วนแล้วแต่ เมื่อได้มาก็ต้องรักษา ต้องไว้เนื้อเชื่อใจ หนักแน่นเข้าไว้ อะไรมีมากระทบ...หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องรู้จักให้อภัยซึ่งกันและกัน คิดถึงคุณความดีที่เขาทำกับเราไว้ให้มาก ข้อไม่ดีทั้งหลายก็จะเล็กลงไปเอง...ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันนะ"
ผมชำเลืองมองผิวแก้มคนนั่งเคียงข้าง ร่างสวยพนมมือ สงบนิ่งรับคำสอน ข้อบทนี้ไม่ส่งตรงถึงผมแน่ อิอิ
"อยู่ด้วยกันก็อย่าปิดบังกันนะเรื่องร้ายๆ น่ะ มีอะไรก็ให้หันหน้าคุยกันจะได้ช่วยเหลือกันได้ ถึงช่วยเป็นรูปธรรมไม่ได้ก็คลายกังวลในใจเราได้บ้างด้วยมีเพื่อนคู่คิด มีมิตรใกล้ตัวดีกว่ามีศัตรูนะ ...ส่วนตัวตนของเราก็ต้องใช้สตินึกคิด ตริตรอง ประนีประนอม อย่าใช้อารมณ์ชั่วแล่นตัดสิน รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา ...เท่านี้ล่ะ" เยอะครับหลวงพ่อ เยอะมากข้อหลังโดนไอ้เหยี่ยวเต็มๆ
"สาธุ/...สาธุ"
"เจริญพร โยม" เย็นทั่วสรรพางค์คล้ายราดน้ำสะอาดรดร่างกาย
ค้อมตัวก้มรับน้ำมนต์ที่สะบัดซัดศรีษะและหลังจนเปียกชุ่ม เย็นฉ่ำทั้งกายและใจของจริง
ถ้าจะให้ดีต้องไม่มีสัพยอก...
"รดน้ำมนต์ให้แล้ว จะได้ไม่ต้องหนีจากบ้านอีก" เหอๆ หลวงพ่อวัดนี้น่ากลับมาเสวนาธรรมด้วยบ่อยๆ นะขอรับ
.......................
.............................
ฉ่ำชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก อิ่มบุญคงเป็นอย่างนี้เอง ขับรถไป ส่งยิ้มให้ตุ๊กตาหน้ารถไป
อา~~~สุโขสโมสรดั่งได้ขึ้นสวรรค์
เงียบกันมาตลอดทาง แต่ผมจับมือขึ้นจูบเบาทุกครั้งที่รถจอดหรือติดไฟแดง
ไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอีกเด็ดขาด
เข็ดจนวันตาย v=v!!!
---------------------------------
ปล. เหยี่ยวไม่กลัวอาบัติเพราะเค้าเปลี่ยนชุดลำลองแล้วคร้าบ ^0^
***********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 3124842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก