ลมเหนือที่รัก
ตอน140
------------------------------
yeaw’s
แล้วภาษาสากลก็อุบัติ วงไพ่กินตังค์ตาละ 20 บีเป็นเจ้ามือ...
“จ่ายๆ แทงเสียๆ” เจ้ามือหมวยเสียงดัง
"โว๊ว ลงเล๊ยๆๆ" เซียนโจ๊ก
"ตาม" เทพเก็ท
"แอนเดรียน่า ได้ๆ 555" นางฟ้าแห่งความโชคดี (ที่ร่วมมือกับหมวย) เป็นผู้ชนะยิ้มย่อง
"Oh lost and lost, agian and again" เฟรดริเอโก้หน้าม่อยโดนตลอด โบกแบงค์สีม่วงสีแดงหยอยๆ ขอแลกตังค์
แอนเดรียน่าอยู่ในชุดว่ายน้ำ ลงไปไม่ถึง 5 นาที รีบขึ้นมาสวมชุดคลุม เล่นจนตัวแห้งไม่ขยับไปไหน
ผมจูงมือร่างบางพาเดินเอื่อยรอบสระว่ายน้ำ วงไพ่กองอยู่มุมโน้น กายกับเจฟฟรี่ตั้งวงเหล้าข้างกัน เจฟฟรี่เกาะบ่าคนของมันดูไพ่ในมือ กายนั่งเก้าอี้สระน้ำตัวถัดมา ...มองทางผมตลอดแต่พอหันไปก็รีบเสมองทางอื่นทันที
----------------
“ลมรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไรครับ?” ลงมือก่อนได้เปรียบก่อน ต้องรีบช่วงชิง
“ตอนไปเซ็นเอกสารเรื่องทุนเมื่อวันก่อน ” อ๋อ วันทำต้นยำกุ้งกับน้องที่คอนโด แล้วเนียนหายตัวเข้ากลีบเมฆให้ผมเป็นบ้า
"เรื่องทุน... อาทิตย์กรุ๊ป?" ผมสงสัย ทุนเวิร์คชอปทางดนตรีที่เพิ่งทดสอบ อาจารย์ปู่บอกจะประกาศผลต้นเทอมหน้านี่นา มีทุนไหนอีก
"ครับ เค้าขอที่อยู่ปัจุบันสำหรับส่งเอกสาร ลมเลยขอจากสำนักงานคอนโดไปให้" แล้วไป
“เค้าจำแอนเดรียน่าได้ด้วยเหรอ?” น้องเทคคอร์สเรียนภาษาไทยแค่ซัมเมอร์ก่อนโดดหนีกลับอิตาลี
“พี่ธุรการเค้าเอาแมกกาซีนให้ดู ให้เล่าให้ฟังเยอะแยะ จะฝากขอลายเซ็นต์ให้หน่อยด้วยซ้ำ” ชัวร์ป๊าบ เล่มนั้นสัมภาษณ์เรื่องครอบครัวหมดเปลือก
"....." ซึ้งล่ะไอ้เหยี่ยว ความลับไม่มีในโลกจริงๆ
"ลมเลยรู้" เอิ่ม...มิน่าถึงแหม่งๆ เรียกน้องสาว นึกขึ้นได้ว่าเรียกชื่อ 'แอนเดรียน่า' จากปากเล็กๆ นั่นครั้งแรกด้วยซ้ำ ทำไมกูไม่ฉุกใจ
ช่วงนั้นคอนโดเพิ่งเริ่มตอกเสาเข็ม น้องขี้เกียจนอนบ้านหลังนี้บอกไกล
ไปอาศัยบ้านเจฟฟรี่สร้างวีรกรรมทำโจ๊กหายหัว สุดท้ายเจฟฟรี่กับโจ๊กตัดปัญหา
ระเห็จไปนอนโรงแรมในเครือของพ่อ ยกบ้านให้น้องสาวครอง
คราวซวยตกถึงผม เจฟฟรี่บงการ ‘มึงจ่ายค่าโรงแรมถือเป็นค่าเช่าบ้านกูละกัน’
เพื่อนหนอเพื่อน ห้องสวีทฮันนีมูนเชียวนะมึง ส่วนโจ๊กไม่น้อยหน้า 'จ่ายค่าทริปถ่ายรูปให้กูด้วย'
แล้วก็ว่อนหนีเที่ยวดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ตลอดซัมเมอร์นั้น ร่วมมือกันรีดไถผมสองคน---ช่างทำกันได้ลงคอ
บ้านผมสวยหล่อทั้งบ้าน แมวมองตามตะครุบตัวตลอด แต่แอนเดรียน่าอยากเป็นนักธุรกิจเหมือนแม่ ถ่ายแบบเล่มเดียว เดินแบบ 2-3 งาน บอกไม่ชอบคนมาวุ่นวาย ไม่อยากตกเป็นข่าวฉาว หนีกลับเลย
เริ่มรายการถามตอบ...
“แอนเดรียน่าเป็นพี่ลมเหรอครับ?”
“อายุเท่ากันเท่ากันครับ เกิดปีเดียวกับลมของพี่เป๊ะ แต่เกิดก่อนเดือนเดียว ตอนนี้เรียน Business ปีหนึ่งที่โรม”
"อืม..." เด็กพยักหน้าเข้าใจ
แอนเดรียน่าเกิด 9 มกรา คนนี้เกิด 29 กุมภา ปีเดียวกัน
นึกถึงสติกเกอร์รูปหัวใจเพราะ 4 ปีถึงจะฉลองวันเกิดที และนามสกุลใจที่รัก
“...ท่าจะรักน้องมาก”
“อยู่กันแค่สองคน น้องโดนพ่อเลี้ยงดุ พี่โดนแม่ตี ร้องไห้ใต้โต๊ะ หลบตามผ้าม่าน ไม่ก็มุมห้องกันสองคน...ไม่ค่อยโสภาแต่มีกันแค่นี้”
“แล้วเรื่องคู่หมั้นล่ะครับ?”
"มันอ่อนภาษาน่ะ เกิดโตที่เมกา ย้ายเข้าประถมที่โรม น้องปอ.1 พี่ปอ.2 จะอธิบายเพื่อนว่ามีพี่ชายเรียนรั้วข้างๆ โรงเรียนประถมแยกชายหญิงแค่รั้วกั้นน่ะ"
"ครับ"
"ทีนี้อวดเก่ง เฟรนด์ (friend) คือเพื่อนใช่มั้ย แล้วคิดว่าฟิอองเซ่ (fiance) คือพี่ชาย เลยชี้บอกเพื่อน นั่นๆ ฟิอองเซ่ของชั้น โน่น ปอ.4 ปอ.5 มั้งถึงรู้คำแปล"
"อืม"
"พี่ไม่รู้เรื่อง เดินผ่านรั้วโบกมือทักน้อง กลายเป็นคู่หมั้นของมันไม่รู้ตัว"
"ไม่มีคนบอกเหรอ"
"ไม่มีหรอก เด็กผู้หญิงกรี๊ดแล้วก็อายม้วนต้วน พี่ไม่มีใครให้เฉียดเพราะปากน้องสาวตัวเอง แน่มั้ยล่ะ"
"แน่มาก" ท่าทางสะใจนะนี่
"ส่วนหนึ่งเพราะมันโก๊ะ ติงต๊อง ไม่ทันคนด้วย ตอนเด็กตัวอ้วนจ้ำม่ำ หน้าตกกระเป็นลูกเป็ดขี้เหร่แต่หวงผม มีคนรังแกดึงผมเปียจะอ้างชื่อพี่ทันที คนละนามสกุลบอกพี่น้องเรื่องยาว ...พูดอิตาลียังไม่ได้ด้วยตอนนั้น เลยสมอ้างมาเรื่อย"
"อ๋อ"
"จากนั้นไม่มีใครกล้ายุ่งตั้งแต่เด็กแล้ว เอะอะก็พี่ตลอด คิดดูโรงเรียนอยู่คู่กันแยกรั้วชายหญิง พี่เก่งปีนข้ามไปข้ามมาเพราะมันคนเดียว” ผมเล่ายาว ท่าทางสนใจฟัง ค่อยน่ารักหน่อย
ส่วนหนึ่งเพราะนามสกุลต่างกันด้วย ป้าใช้นามสกุลสามีคนที่สองที่เป็นคนฝรั่งเศษ
แอนเดรียน่าใช้นามสกุลพ่อคนอิตาลี-สามีคนแรกของป้า ผมนามสกุลไทย
ถึงโตมาจะรู้ความจริงแต่ก็ยังอยู่ในวงแคบๆ เลยเล่นมาร์โค-โปโลกันสบาย
“พี่ไม่หึงเฟอดริเอโก้” ถามคิ้วยุ่ง ปลายนิ้วตะริมฝีปากรูปกระจับ ...อยากจูบจังว๊อย
“555 นั่นเด็กข้างบ้าน เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ลูกไล่แอนเดรียน่า ยอมตลอด เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันซักปี สองปีได้มั้ง”
“อืมมม---” แก้มขาวใสล่อตา ดึงดูดผม
“แต่ไอ้หัวทองมันไม่เก่งหรอก ไม่งั้นน้องสาวพี่ไม่ซ่าขนาดนี้” รุกชิดกระซิบกระซาบ หลิ่วตาพูดสองแง่สองง่าม คนเคียงข้างหน้าแดง
อาร์---อยากกอดอยากหอมชะมัด ไม่ติดรอพ่อกับเพื่อนเพียบจะทำให้ระทวยบนเตียง ขยับไม่ได้แม้ปลายก้อย
---ผมซี๊ดปาก เขย่ามือสวยเล่น
“ชื่อพี่เหยี่ยว...อเล็กซ์?” ยังมีข้อสงสัยอีกเหรอ
“อ๋อ...ชื่อกลาง Alexander ชื่อน้องชายฝาแฝดปู่ ปู่อีกคนน่ะ ปู่พี่จริงๆ ชื่อ Arthur แด๊ดเลยได้ชื่อกลางคล้ายกัน เติมคำกรีกเป็น Arthurius...นายอินทรี Arthurius อาทิตย์ชิงดวง" ผมแจกแจง
"ชื่อกลาง?"
"ครับ ...ตัว A หมดบ้าน Andreana มาจากชื่อกลางของป้าที่ชื่อ Marina Andrea"
"มิน่า"
"ชื่อต้น-ไทย 'เหยี่ยวขาว' นี่แด๊ดตั้งให้ แอนเดรียน่าก็ชื่อ 'หงส์ขาว' แด๊ดพี่ก็ตั้งให้เหมือนกัน ”
"ครับ"
"นามสกุลด้วยมั้ย" ผมต่อภาคสอง
"อาทิตย์ชิงดวงน่ะเหรอ?" คนของผม
"อืม ปู่พี่ Arthur น่ะมีย่า 3 คน เมกัน 2 ...คนที่ 3 สุดท้ายย่าเอื้อง สาวเหนือคนที่เลี้ยงพี่ตอนเด็กๆ"
"อย่าบอกนะว่าเป็นคนเชียงใหม่" คนถามคงเดาเอา ตาใสตั้งใจฟังเป็นนิทานเรื่องโปรด
ผมคิด...ปู่ได้ย่าหลายคนเพราะไม่ค่อยอยู่บ้าน ตระเวณทำงานทั่วโลก
กูก็ซีวิลเอ็นจิเนียร์ จะอีหรอบเดียวกันมั้ยวะ
"ถูกครึ่งนึง เจอกันที่เชียงใหม่ ย่าเอื้องเป็นคนน่าน ปู่เป็นเอ็นจิเนียร์เข้ามาคุมรางรถไฟรึสะพานนี่ล่ะไม่แน่ใจ"
"อ๋อ"
"แล้วไม่อยากยุ่งเรื่องมรดกของย่าๆ คนก่อนหน้าเลยแต่งเข้าย่าเอื้องซะ"
"พ่อพี่เหยี่ยวเลยได้นามสกุลไทย?"
"ใช่ครับ ปู่ พ่อ แล้วก็พี่"
ผมได้ชื่อมรดกสืบสายจากฝาแฝดของปู่เพราะสุภาพบุรุษท่านนี้คอยดูแลใกล้ชิดตั้งแต่เด็ก
และชื่อ 'Artur' ก็มีหลายชายซึ่งลูกพี่ลูกน้องอายุมากกว่าผมใช้ไปแล้ว หากแต่ได้จี้สร้อยรูปเหยี่ยวจากปู่จริงๆ มาแทน
ห้อยติดคอมาตั้งแต่เด็กจนผิวโลหะลู่เรียบสึกหมด แด๊ดสั่งทำให้ใหม่แต่ผมมักเก็บใส่กล่อง หยิบมาใช้สลับกันบ้างบางโอกาส...ชอบใช้ของปู่อันเดิมมากกว่า
“ลมไม่เคยรู้เลย...” หน้าอ่อยๆ นัยน์ตาสวยไม่ได้จับจ้องที่ผม หากมองดอกกล้วยไม้ติดต้นไม้อยู่ใกล้ๆ
“ไม่มีคนรู้หรอก เจฟฟรี่ยังรู้ตอนยื่นเอกสารปี 1 มันเบิ๊ดกระโหลกซะมึนตึ๊บ บ่นใหญ่ ...อยู่กันมา 6 ปี เพิ่งรู้ชื่อเพื่อนเต็มๆ 555”
“พี่เหยี่ยวทำไมไม่บอกเรื่องแอนเดรียน่า” ผมร้อนตัววูบ
“มะ-ไม่บอกเรื่องไหนกัน ไม่มีหนิ” รีบเฉไฉ แก้ตัว
“ยังอีก?” เสียงแข็งใส่ผมซะ
“แค่บอกไม่หมด ลมก็คิดไปโน่นพี่ยังไม่พูดซักคำว่าเป็นคู่หมั้นจริงรึเปล่า" เรื่องน้ำกลิ้งบนใบบอนไม่ต้องสอน เหยี่ยวชำนาญ
"ก็นั่น พี่โจ๊กพูดเองนี่" เด็กยังแถ
"มันทักไปงั้น เพราะเจอกันครั้งแรกๆ นู้นแอนเดียน่ายังอำว่าฟิอองเซ่อยู่เลย โจ๊กมันเลยจำฝังใจน่ะซิ ขนาดในมือถือมันยังเมม 'คู่หมั้นแอน' อยู่เลยนะ ขอโจ๊กมันดูได้"
"อูยยย งี้ลมก็ผิดที่ไปแกล้งพี่โจ๊กกับพี่เจฟฟรี่น่ะซิ"
"ไปเชื่ออะไรกับมัน" ผมเกทับ ในใจอยากให้แกล้งหนักกว่านี้ซัก 10 เท่าด้วยซ้ำ
"เรื่องลงโทษไข่นั่นน่ะ---ลมแกล้งหลอกถามเองนะ"
"ห๊า จริงดิ"
"จริง ลมลองคิดๆ ดู เลยแกล้งลักไก่ดูว่าวางแผนกันรึเปล่า แอนเดรียน่าสารภาพซะ"
"โอ๋ย ลมบลั๊มพี่หมดเล้าเลยอ่า" นึกแล้ว เด็กกูฉลาดเฉลียว หัวไว ดูคนออกขาดขนาดนั้นต้องเดาเรื่องออกอยู่แล้ว
"ก็ไม่คิดว่าจะจริงนี่ เล่นอะไรบ้าๆ---"
"ใครว่า ตัวเองคิดไปเอง" ผมแถ
"พี่โจ๊กก็พูดว่า คู่หมั้นนิ"
"ลมเชื่อมันมากกว่าจะถามจากพี่..." ผมทำทีละสายตา หมุนตัวหนีคดี
"ก็นั่นน่ะ---" เด็กเริ่มจนมุมตัวเอง หมดคำพูดแบบนี้เข้าเค้าล่ะ อุอุ
"เชื่อปากสว่างมากกว่าพี่ได้ไง ไหนว่ามีอะไรสงสัยให้ถามให้บอกกัน นี่อะไรอ่า" หึหึ ต้อนลมกลับคืน
"ก็ตอนนั้นลมตกใจด้วย...นิดหน่อย" ไม่หน่อยหรอกที่รัก หน้าซีดซะผมไม่มีน้ำลายให้กลืน
"วิ่งหนีพี่เฉย พาไปกินข้าวเย็นก็เงียบ กลับห้องก็เงียบ ไม่พูดไม่จา ทำหน้าซะพี่พูดไม่ออกเกือบสะอื้นซะ"
"ก็---" หน้าม่อยไม่ยอมสบตา อุอุ เข้าทางกูล่ะ เรื่องลื่นเป็นปลาไหล ทางถนัดของเหยี่ยว 555
"เนี่ยยังไม่รู้เลยลมโกรธอะไรพี่ หายตัวไปจะแจ้งความอยู่รอมร่อ” ต้องรีบต้อนพลิกคดี กลบเกลื่อนความผิด
“ลมแค่---อยากทำสมาธินิดหน่อย ทำบุญให้พ่อด้วย” จ๋อยๆ เสียงอ่อยๆ กร๊ากกก^0^ แสดงว่าผมเข้าถูกทาง ต้องรีบดักคอต่อ
“ทีหลังต้องบอกพี่ให้หมดนะครับ เล่นเอาพี่สติแตก เกือบโดนฉีดยาโรคพิษสุนัขบ้า---ไม่เอาอีกแล้วนะ” หยุดเดิน ผมก้มหน้าผากชนหน้าผากมน จมูกชนปลายจมูกเขี่ยเล่น ดวงหน้าสวยยิ้มตาปิด หน้าแดงก่ำถึงหู
......................
.........................
ผมทรุดนั่งกับเก้าอี้ยาว แม้จะหันหน้าไปหาฝั่งปาร์ตี้สุดสระตามยาวด้านโน้นแต่มีกอไม้พุ่มบังสายตาคนฝั่งโน้น
"...ได้โปรดเถอะ" ฟังเสียงตัวเองคราง อารมณ์อ่อนไหวภายในวูบเข้ามาซะงั้น
"พี่เหยี่ยว..." เหมือนเค้ารู้ถึงความผิดปกติ...รายนั้นคุกเข่าลงข้างเดียว อีกข้างยังชันเข่าประคองตัวเองไว้
---ทรุดลงหว่างกลางขาผม
---ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าผม
---ลูบมือกับใบหน้าผม...นุ่มนวล
"ตอนนั้นพี่แทบบ้า จะฆ่าคนตายไปหลายคนเลยด้วย" ผมพ้อ ภายในระทดเจ็บปวดขึ้นมาเฉยๆ ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างนั้น ระหว่างที่ผมไม่ได้อยู่ด้วย...ผมจะทำยังไง
"......"
"พี่---" คำพูดจุกอก ปากเก่งเมื่อกี้หายเกลี้ยง ตวัดวงแขนโอบร่างคนตรงหน้าแน่น
"พี่เหยี่ยวครับ"
เหมือนไม่ใช่เหยี่ยวขาว ...เป็นใครก็ไม่รู้
ใครสิงร่างผมอยู่ ที่ไม่ใช่ตัวผมอย่างเคยเป็น
"ไปหาคุณแม่ที่บ้าน ก็ไม่บอกอะไรพี่เลย นอนไม่หลับทั้งคืน" ฟ้องซะ
"แม่ไม่รู้เรื่องหรอก แค่โทรมาถามลมว่าจะกลับบ้านมั้ยหรือจะไปอยู่บ้านพี่ยาวเลย ลมเลยคิดขึ้นได้ว่าเคยไปอยู่วัดช่วงนี้"
"คุณแม่นะคุณแม่ ทำกันได้" แสดงว่าเค้าไม่ได้เล่าเรื่องกรณีพิพาทแอนเดรียน่าเลย โชคดีที่มีแม่คอย้ำจุนอยู่ข้างหลัง...ผมโอบกอดไหล่บางนั้นแน่นเข้า
"ฮิ~ลมขอไม่ให้บอกเองแหล่ะ กลัวพี่เหยี่ยวไปไม่ให้ไป"
"ให้! ให้ทุกอย่างเลย หมดทุกอย่าง ขอให้บอก" ผมแทบถวายชีวิต
"ลมตื้อน่ะ ตอนนั้นมันวกวนคิดไม่ออก มืดไปหมด...พี่พาเข้าบ้าน ให้นอนห้องเราด้วย" เด็กก้มหน้าซุกแก้มกับลาดบ่าผม...คิดแล้วไม่ผิดว่าต้องกังวลเรื่องนี้
"แอนเดรียน่าต้องใช้เซฟที่ตู้กลางวอล์คอินกับที่หัวเตียง ต้องตั้งเครื่องสแกนม่านตากับนิ้วมือเปิดให้วอร์มก่อนเป็นชั่วโมง พี่ไม่อยากให้วุ่นเลยตัดปัญหา เรานอนด้วยกันห้องนอนเล็กซะ"
"อืม ก็คิดอยู่ว่ามันแปลกๆ เหมือนกัน..."
"พี่เกือบได้บีบคอคุณแม่ไปแล้ว เดินขึ้นลงบันไดอยู่ 2-3 ขั้น วนอยู่อย่างงั้นทั้งคืน" ผมนึกสภาพหมาบ้าติดจั่นของตัวเอง
"555 ลมโทรฟ้องแม่ดีกว่า"
โอ๊ะ-โย๊ะ-โย๋ ฟ้องถึงหูคุณนายผู้ว่า ผมยิ่งกว่านกตากแห้งทอดกรอบแล้วเอาไปป่นเป็นผงเป็นแน่ ถ้ารู้ความนัย เอาตัวลูกกลับหรือซ่อนตัวหายลับ เหยี่ยวได้ตายดีแน่ๆ
"คิดบ้าบอตั้งหลายอย่าง ไปไหน อยู่ยังไง อยู่กับใคร นอนได้มั้ย เจอใครทำอะไร--รึเปล่า" ผมสั่นครือ ห้ามตัวเองไม่ได้ ยั้งเรื่องร้ายๆ ในหัวไม่ให้หลุดปากออกมา
"ลมก็เป็นผู้ชายนะ ใครเค้าจะคิด---"
"คนคิดไม่ดีมันไม่เลือกหรอกผู้ชายหรือผู้หญิง ขนาดเราขับรถระวังไม่ให้ชนแค่ไหน คนอื่นยังขับชนเราได้เลย" ผมเผลอเสียงดัง เม็ดน้ำตาจะร่วงเผาะ รู้ตัวรีบกอดรัดเด็กน้อยแน่นชิดอกปกปิดความอ่อนแอที่กำลังปะทุ
"พี่เหยี่ยว..."
"..." ผมพยายามกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ อัดอากาศเข้าปอดให้ตัวเองคลายอาการเกร็งก้อนสะอื้นนี้ทิ้ง
"ชู่ว์...พี่เหยี่ยว ลมอยู่นี่แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว"
ยิ่งโดนจี้ใจดำแบบนี้ผมยิ่งถูกระบอกตากับบ่าอีกคนหนักขึ้น
ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ว๊อย แค่น้ำตาเล็ดล่ะวะ
โอบกอดบ่าผมแน่น ลูบหลังไปมาเหมือนผมเป็นเด็กโข่งเสียขวัญ
คล้ายลูกนกตกจากรังไปโดนพายุฝนซัดกระหน่ำ เวลานี้ได้กลับคืนรังที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นดังเดิมแล้ว
อาการหวงห่วงอย่างไร้เหตุผล แค่ลับสายตาผมก็ไม่สามารถครองสติอยู่ได้
แต่ลมเหนือกลับมอบความกล้าให้ผมอีกครั้ง ด้วยเรื่องราวระหว่างเราห่างกายกัน...
"ตอนอยู่ที่โน่นลมนอนไม่หลับ 5 ทุ่มลงมาเดินวนตรงลานใต้ตึกที่เดินจงกรม ...วนไปวนมา"
"...." ผมรัดวงกอดแน่น สูดหายใจฟืดฟาดระงับอาการอ่อนไหวภายใน
"หลวงพ่อลงมาจะปิดไฟ เลยถามว่าเป็นอะไร ลมไม่ได้บอกว่าอะไรเลยนะแต่ท่านสอน...สอนดีมากเลยล่ะ"
"ว่า..." ผม
"ท่านว่าไม่บอกก็ไม่เป็นไร ให้คิดถึงเรื่องที่กำลังคิด ดูใจเป็นหลักว่าเรานึกถึงเรื่องอะไร แล้วแยกให้ออก เรากับความคิดในปัจจุบันขณะ เพราะเราห้ามใจไม่ไห้คิดฟุ้งซ่านไม่ได้"
"หลวงพ่อที่เทศน์วันนั้น?"
"ครับ ท่านบอกถ้าเอาตัวจับเราก็จะทุกข์ในเรื่องนั้นๆ แต่ถ้าถอยห่างไม่เอาตัวเข้าไปจับ ไม่เกลือกกลั้วให้เป็นมลทิน ใจเราจะเบา ใจเราจะผ่องแผ้ว ใจจะเป็นสุข ใจจะว่องไวแล้วจะนึกรู้ได้เอง"
"อืม..."
"ท่านแนะให้คิดอย่างวิทยาศาสตร์ มีเหตุย่อมมีผล ลองแจกแจง...การเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานในพุทธศาสนาก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร"
"ลมเลยหลับได้...." ผมลูบแตะพวงแก้ม ไล้ตามแนวคางคนที่กำลังเจื้อยแจ้วแผ่วเบา
ก็ดีมีหลักธรรมคำสอน มีภิกษุสงฆ์คอยชี้แนะ อย่างน้อยถ้าอยู่กินอิ่มนอนหลับ ผมได้เบาใจ
คิดถึงคืนนั้นที่ตัวเองเกาดึงทึ้งมุ้งอยู่คนเดียว...แล้วลมเหนือทำให้ผมใจฟู
"ฮิ~ ไม่ได้หรอก ก็ยังกลับไปนอนก่ายหน้าผากเหมือนเดิม แต่ที่หลับเพราะลมเชื่อพี่...เชื่อพี่เหยี่ยวคนนี้" ปลายนิ้วลูบผิวอกผม ม้วนนิ้วกับสร้อยทองคำขาวของผมเล่น
"พี่?" ผมสงสัย มองลิ้นเล็กๆ แลบออกมาหน่อยๆ เวลาเด็กเผลอทำผิดให้จับได้
"แค่คิดออกว่า ลมโกรธพี่ โมโหพี่ก็เท่านั้น เหตุที่แท้จริงเพราะลมไม่ถามให้ดีเองต่างหาก"
"หือ?" มาทางนี้ได้ไง เดี๋ยวเหยี่ยวได้ใจนะเออ
"ลมนึกๆ ดู พี่ไม่พูดว่าแอนเดรียน่าเป็นคู่หมั้นซักคำ มีแต่ยิ้มหัวเราะ คุยเล่นตามปกติ ลมเองต่างหากที่คิดขุ่นอยู่ข้างในคนเดียว"
"อา..." ผมแทบน้ำตาไหลอีกรอบ ถ้าเค้ารู้ว่าผมกุแผนชั่วๆ อำเงียบไม่บอกเค้าเอง จะเป็นฟืนเป็นไฟอีกมั้ยนะ
"แล้วเรื่องของเราตกลงกันแล้ว ถ้ามีคนอื่น พี่เหยี่ยวต้องบอกลมเอง จะไม่ถามซักคำ"
"คนดี..." ผมคราง
"พี่โจ๊กเป่าหูลมนิดเดียวก็คิดไปเองใหญ่โต ...รู้สึกตัวเองแย่จัง เป็นเด็กไม่รู้จักโต" ท้ายเสียงอ่อยๆ มุดซุกซอกคอผม โอบแขนเรียวกับบ่าผม รั้งตัวขึ้นสูดดมกลิ่นต้นหลังคอ
"ลมครับ..."
"ถ้าลมมีน้องสวยน่ารักอย่างแอนเดรียน่ามา ลมต้องดีใจอยู่แล้ว ที่สำคัญ...พี่เหยี่ยวไม่เคยพาใครเข้าห้องเรา จะไปกินข้าวรึคุยโทรศัพท์กับใครก็บอกลมตลอด"
"....."
"แล้วที่ผ่านมา พี่เหยี่ยวทำให้ลมเป็นคนสำคัญเสมอ แล้วลมก็รู้สึกว่าเป็นคนของพี่มาตลอด"
"ลม..." ผมกลั้นทำนบความร้อนที่นัยน์ตาอย่างบ้าคลั่ง
"ของลม...ตรงนี้ของลม อยู่ตรงนี้" ซุกตัวเขามาช้าๆ สูดจมูกกับผิวข้างคอผม ประโยคที่จบความถูกผิดทั้งหมดทั้งปวง
ผมอ่อนยวบไร้ทางต่อกร โผเข้ากอดทันซ่อนเม็ดน้ำตาไหลรี่เร็ว ร่วงหล่นลงพื้นข้างหลังบ่าเค้าพอดี
ไม่ใช่ที่ของเค้าคนเดียว หากมันคือพื้นที่ของผม
ลมเหนือไม่ได้ร้องขออะไรจากผม เค้ากำลังให้ความสำคัญ ให้ความมั่นใจ
ให้หัวใจกับผมโดยไม่ต้องร้องขอ
...พื้นที่ของผม
...พื้นที่ของเราสองคน
เรื่องที่ผมปกปิดไม่บอกความจริงทั้งหมดเพื่อหวังกับคำสามคำ มันช่างเล็กน้อยยิ่งกว่าเศษเสี้ยวธุลีก็วินาทีนี้
หากมีคนๆ นี้ในอ้อมกอด ก็ไม่จำเป็นต้องผูกมัดแค่ลมปากกับคำว่ารักใดๆ อีกต่อไป
วินาทีที่แสนอบอุ่น เปรียบกรงที่อ่อนนุ่มและทรงพลังเช่นนี้ ผมยินยอมแลกทุกๆ อย่าง...ลมเหนือที่รัก
--------------------------
แต่อย่างน้อย...ผมก็ยังอยากให้เค้าได้ยินสิ่งที่ผมคิด
สูดลมหายใจเฮือกใหญ่...แล้วกลั้นใจบอกออกจากปาก
"พี่รัก/หว๋า---!" ตัวเด็กพลิกเอียงเพราะสลับเปลี่ยนเท้าอีกข้าง ฉุดผมลงจากเก้าอี้ตะครุบกบตามไปด้วย
"ลมเป็นไรมั้ยครับ!?" ตกใจซิ ...จังหวะอะไรจะดีเยี่ยงนี้
"ไม่เป็นไรครับ ฮิ~" ยิ้มแก้มใสเขินอาย ผมช่วยฉุดแขนดึงมือให้ลุกยืน ปัดฝุ่นที่กางเกงสีขาวให้ ...ปล่อยให้เค้าคุกเข่าอยู่ตั้งนานน้อ
ในใจเป็นไฟ---อยากสั่งช่างรื้อไอ้พื้นแกรนิตโต้นำเข้าจากอิตาลี ลายธรรมชาติตะปุ่มตะปั่มเลียนแบบหินจริงก็วินาทีนี้
เรื่องบังเอิญมีในนิยายแต่ไม่ควรใช่กับพระเอกที่ชื่อเหยี่ยวขาว อาทิตย์ชิงดวงคนนี้เฟ๊ยยยยยย
กุ-โกด-เมิง-ม๊ากกกก ไอ้พื้นบ้า ไม่รู้เวล่ำเวลาอะไรเล๊ย รู้มั้ยกูจะบอกอะไรเค้า สราดดดดดด!!!
ครั้งก่อนแกล้งพันแผลเหยียบเศษแก้ว โดนสั่งงดหยั่งว่าเป็น 3-4 วัน ที่กว่านั้นคือภาพบาดตา เจออาจารย์ปู่ อาจารย์ภาควิชา (ผู้ชาย) แล้วก็พี่ผู้หญิงปี 4 มาช่วยเหยียบกระเดื่องเคาะจังหวะที่เท้าเปียโนให้ ทำผมกางเล็บเกาผนังห้องซ้อมที่คณะของเด็ก หงุดหงิดสติหลุดไปทุ่มลูกบาสอัดใส่หลังเพื่อนมาแล้ว
ชักสงสัย นี่ตรูยังเป็นพระเอกอยู่ใช้มั้ยวะ...
ยังคงโก้งโค้งก้มปัดกางเกงเปื้อนให้ กลบเกลื่อนลมเพลมพัดกระจัดกระจายไปไม่เป็น
“คิก~พอแล้ว ลมไม่เป็นอะไรจริงๆ" ผมไม่สน
"พี่สารภาพได้มั้ยครับ..." นี่ต่างหากที่สนของจริง...เอาวะ ผมตัดสินใจ
"สารภาพ?"
"ที่พี่ไม่บอกแต่แรกเรื่องแอนเดรียน่าน่ะ"
“ว่า...” เด็กหน้าเอ๋อ งุนงงแต่มุมปากอมยิ้มละมุน
“อยากให้ลมหึงพี่บ้าง...ก็พี่เป็นฝ่ายบอกชอบลมคนเดียวนี่นา ไม่เคยรู้เลยลมชอบพี่มั่งมั้ย อยากได้ยิน ไม่เคยบอกอ่ะ” ผมหมดเปลือก
"จริงง่ะ!?" ตาโต ไม่เชื่อเด็ดๆ
"จริงๆ!"
"ความจริงแท้ๆ เลยนะ~ ฮิ" เด็กยิ้มขำ ทีความจริงล่ะไม่เชื่อกันหรอก ทีโกหกล่ะเชื่อซะจริงน้อ...คนเรา
"เอาง่ายๆ อยากได้ยินว่าลมบอกชอบพี่มั้งมั้ย"
“บอก---ล่ะมั้ง!?“ ตาโต
“บอกตอนไหน ไมพี่ไม่เคยได้ยิน แค่บอกว่าเป็นคนสำคัญเฉยๆ อ่ะ...ไม่พอหรอก” พยายามไล่จับแมวตัวขาวให้จนมุม
คล้ายสายลมพัดโบกความสดชื่นเข้ามาภายในใจ ชุ่มชื่นและเต็มปรี่ด้วยความสุข
คล้ายเหยี่ยวขาวคนเดิมกลับมาเข้าร่างเรียบร้อย
เป็นคนพิเศษของคนๆ นี้...ปลื้มปริ่ม ฟูใจ มีกำลังใจ ทุกๆ อย่างอัดแน่นในทรวงอก
"คนสำคัญๆๆ บอกแล้วไง ฮิ" เด็กพองแก้ม ยิ้มหวานตาปิด อ๊างงง น่ารัก---^0^ เท่านี้ก็ท่วมแล้วที่รัก
"ไม่พอเหรอ" แกล้งปั้นหน้า เชิดหยิ่งไว้เหยี่ยว
"พอแล้วววว"
"ม่ายอ่ะ"
“ก็นั่นแหละได้ยินแค่นั้นพอ ที่เหลือไม่ต้อง ---คนหูตึง” เดินหนีหน้าไหม้ ผมดึงแขนไว้โอบกอดเด็กโยเยเริ่มเอาแต่ใจ
มี' ลม' มี 'พี่เหยี่ยว' แถมยิ้มรสน้ำผึ้ง
อ๊า~~~ ชื่นใจ อยากสวอนเลค ระบำปลายเท้ารอบๆ สระ^3^
“โอ๋ๆ ไม่เอานะครับ อย่าเดินไปจากพี่แบบนี้ ทรมาน ไม่เอาแล้ว”
“ปล่อยก๊อนนน ---คนมองเต็ม ปล่อย!” ขืนตัวสุดฤทธิ์ มีเหรอจะสู้แรงควายอย่างผมได้
"ไม่ปล่อย กว่าจะตามตัวเจอ แทบบ้าแน่ะ" ผมคล้ายกับมาเป็นตัวของตัวเองสุดๆ ก็วินาทีนี้
"555 พี่เหยี่ยว~~" โดนฟัดครับ อุ้มเอวเท้าลอยพ้นพื้น จับหมุนเหวี่ยงไม่มา
"นี่ๆ เอาให้ร่วง"
"จา-จม-น้ำ อ๊าาา"
"555"
..................
.....................
ถ้าให้ดีต้องไม่มีเสียงนี้ (=^=)
“เฮ้---ไอ้สองตัวนั่นน่ะ กูอยากดูดราม่า ไม่เอาหวานแหว๋วน้ำตาลจะขึ้นไส้ติ่ง เวอร์ชั่นตบจูบอ่ะมีป่าว?” ไอ้โจ๊กพร้อมกล้องในมือ...เสียงโห่ฮาจากวงไพ่ที่เวลานี้พักยกชั่วคราวยืนออเต็มข้างสระตามยาวฝั่งโน้น
“กูลุ้นอยู่ 555” เจฟฟรี่ยืนพาดไหล่คนของมัน อีกมือล้วงกระเป๋าเท่ห์
“ช่าย---บีต่อ 1000 ลมจ๋าตบพี่เหยี่ยวชัวร์” เจ้ามือวงพนันแบไต๋ ยึดฝั่งซาดิสต์
“เก็ทให้ต่อย 2 ดอก 2000 เร็วลม---จัดการ! ” เฮ๊ย-ตี๋
“Kissing with sweet พานนึง!” น้องสาวโบกแบงค์สีม่วงหยอย 2 ใบ ยึดฝั่งหวานแหว๋ว
“me too พานนึง!” หัวทองโบกแบ๊งค์พัน
—หนอย ไอ้พวกนี้
“ไม่มีไรเล่นกันรึไง!?” เดี๊ยะพ่อแจ้งตำรวจจับ
"วี๊ด วิ๊ววว"
"ต่อย 2 ดอก 2 พัน"
"sweet พานนึ๊ง"
"kisses, kiss kiss kiss" เสียงนกกาแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เชียร์เย้วๆ
"จ่ายจริงป่ะ!?" เด็กข้างตัวเสียงใสร้องถามข้ามไป อ้าวๆๆๆ
"จริงเด๊!"
"จริ๊งงง!"
"จัดการเลยลม!"
"โรมมี่ๆๆๆ ...วู๊ววว" เสียงเชียร์ลั่น
“งั้นดูนี่---” สองมือประคองใบหน้าผม หอมแก้มฟอดใหญ่ๆ ซ้ายขวาโชว์
"อ่า~~~" ผมยิ้มปากฉีกค้างเติ่ง โดนจู่โจมกลางอากาศไม่รู้ตัว
"ฮิ๊วววววว 555"
"That's kissessss ~~~Arrrrrrr"
"อ๊า ไอ้น้อง มึ๊ง---ไม่ทัน เอาใหม่" แช๊ะๆๆๆๆๆ ประกอบฉากเรท
“เก็ทเตรียมจ่ายได้เลย!” เสียงใสร้องบอกเพื่อน กำหมัดกระซวกท้องผมดังตั่บๆ 2 ครั้งติด
“โอ๊ะ อูยยย---” ตัวงอซิครับ ปล่อยมือทรุดนุ่งยองๆ กับพื้น
"เป็นง๊าย!" มีถามประเมินผลงาน
“ต่อยยย—พี่---ได้---งาย---” เหยี่ยวจุกอั่ก หมัดหนักใช้ได้นะเรา (TOT)
“ค่ากระจกมองข้างไง” หันมาบอกหน้าแดง แลบลิ้นเล็กๆ ก่อนวิ่งอ้อมไปหาแก๊งค์ที่คึกจัด ผลักกันลงน้ำตูมตามเสียงเฮหัวเราะดังก้อง
เชรี่ย--- ความวัวยังไม่ทันหาย ความควาย (มารตัวใหม่) รี่เข้ามาแทรก
โปรเจคนี้จะล้างสมองยังไงฟะ!!!
***********************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941829 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก