St. Elmo's Fire ที่ David Foster feat. กับ Kenny-G ในคอนเสริต Foster's & Friend
เป็นหนึ่งใน 4 แรงบันดาลใจที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
ตอนนั้นคิด สุภาพบุรุษคนนี้มันเจ๋งมากว่ะ เจองานที่ใช่ ได้ทำงานที่รัก
ที่สำคัญ คนทั้งโลกส่งความรัก ความปรารถนาดีให้ผู้ชายคนนี้
สื่อสัมผัสผ่านบทเพลงเพราะๆ (ที่หลายๆ เพลง ฮิตติดชาร์ทมายาวนาน)
ช่างโชคดี...โชคดีที่ได้ฟัง โชคดีจริงๆ ^^
******************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน145 come back to me
------------------------------
yeaw’s
หอประชุมงานดนตรีคลาสสิคระดับอุดมศึกษา ณ มหาวิทยาลัยชานเมืองกรุงเทพมหานคร
ร่างสูง บอบบางระหง ชุดดำ สูทแบบต่อชายแบบหางปลายาวคลุมปิดสะโพกเล็กน้อย
ส่งให้เอวคอดบางยิ่งดูเล็กลงคล้ายจะหักได้
ผมชะลอฝีเท้า ย่างก้าวเข้าใกล้เบายิ่งกว่าแมวย่อง กลัวภาพตรงหน้าจะวูบไหวสลายวับหายไป
วางช่อดอกไม้เล็กๆ ไฮเดรนเยียก้านช่อดอกเดียวประดับยิบโซ่ขนาดเล็กแค่กำปั้นใหญ่ๆ ที่โต๊ะเล็กใกล้กัน
แล้ววาดวงแขนโอบคนที่แสนคิดถึง...
"ลมเหนือ...ที่รัก" กระซิบเบาข้างหู สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคย
แผ่นหลังบางสะดุดเกร็ง ก่อนจะปล่อยคลายยอมโอนอ่อน เอนพิงหลังกับอกผม
"พี่เหยี่ยว..." ยกมือขึ้นทาบทับมือผม ตรงหน้าอกข้างซ้าย ตำแหน่งหัวใจพอดี
ไร้คำพูด หัวใจผมเต้นสะท้อนอยู่ตำแหน่งเดียวกันกับคนยืนซ้อนข้างหน้า
นักเปียโนรุ่นพี่บรรเลงเดี่ยวบนเวที ทอนจังหวะช้าลงให้รู้ว่ากำลังเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของบทเพลง
คนข้างหน้าไหล่เกร็ง สะท้านลมหายใจเฮือกใหญ่
หมุนตัวไปประจันหน้า ตัวผมบดบังเวที ...ตาสบตา
ดวงหน้าหวาน เก็บเส้นผมเกลี้ยงค่อนข้างเรียบร้อย ดูสะอาดสะอ้านตานั้นตะหนกวูบในแว่บแรก ก่อนเริ่มเหยเกจะเบ้ร้องไห้
"พี่เหยี่ยวกลับมาแล้ว" ผม
"......" ร่างบางกระพริบตาเร็วๆ อ้าหอบอากาศหายใจเข้าปาก รู้ว่ากำลังกลั้นความอ่อนไหวไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอย่างยิ่งยวด
"อยู่นี่แล้วคนดี...สูดลมหายใจ ลึกๆ หายใจเข้า หายใจออก ซื้ดดด...เข้า...ออก...อย่างงั้น" ผมนำเป็นตัวอย่าง
'ซื้ด...' คนในวงแขนสูดเข้าปอดทำตามว่าง่าย
แพขนตาขยับ หลุบมองต่ำที่หน้าอกของผม...
มือสวยยกขึ้นแกะเม็ดกระดุมเม็ดเดียว แทรกมือเย็นชืดสัมผัสผิวอกร้อน เหงื่อชื้น
รีบแกะกระดุมที่เหลืออีก 2-3 เม็ดเปิดสาบเสื้อเชิ้ตให้เปิดกว้าง
เลื่อนมือเรียวและเย็นเฉียบนั้นกุมทาบทับตำแหน่งเหนือหัวใจด้านซ้ายที่เต้นถี่แรง...ของผม
กุมไว้ไม่ปล่อย ซึมซับความร้อนแผดไหม้ให้ถ่ายเทออกไป
อีกมือว่างถูกับต้นแขนบอบบาง กดบีบนวดท้ายทอย หัวไหล่ไล่ลงถึงเอวบางเบาๆ
แพขนตายังหลับปิด กลีบปากเผยอ...ทำยังไงดีนะถึงจะคลายอาการเกร็งหวาดหวั่นนี้ได้
นึกขึ้นได้ ร่ายเวทย์...
"โอม...อะบาคะดาบรา/...ฮิ~"
แค่เอ่ยออกเสียง มุมปากรูปกระจับก็ยกยิ้มนิดๆ หลับตาพริ้มเงยหน้ารอฟัง ...
ละมือมาประคองหัวทุยทั้งสองมือ บังคับไม่ให้ขยับไปไหน
"โอม...อะบาคะดาบรา เมฆหมอกดำมืดจงหายไป ด้วยสายลมเหนือปัดเป่า...ให้ท้องฟ้าสีฟ้าๆ กระจ่างใส ในบัดนี้---เพี๊ยงๆๆ" เป่าหน้าผาก 3 ครั้ง แล้วจูบแช่ปิดผนึกนาบทับกับผิวมนเกลี้ยงเกลา สูดหอมกลิ่นแชมพูสดชื่น
รู้สึกอุณหภูมิที่อุ้งมืออุ่นขึ้นแล้ว ไหล่ผ่อนคลายไม่เกร็งแข็งอีกต่อไป
ค่อยๆ ลืมตามองที่ผม ริมฝีปากคลี่ยิ้มหวานปานจะหยด
ต้องรีบก่อนพ่อมดนักเวทย์ชื่อเหยี่ยวขาวจะถูกกระชากวิญญาณด้วยรอยยิ้มทะลายโลก รอยนี้
"พี่เหยี่ยวจะดูอยู่หน้าเวที...ข้างหน้า"
หมุนตัวกลับมายืนซ้อนหลังอีกครั้ง นัยน์ตาสวยจ้องเลยผ่านไปทางออกเวที
เอื้อมมือหยิบช่อดอกไม้เล็กๆ ใส่มืออีกฝ่ายแผ่วเบา กุมทับให้ถือไว้ คนของผมก้มลงมอง ไร้คำพูดใดๆ
เสียงเปียโนบนเวทีเคาะโน๊ตสุดท้าย ติ๊งงง~~~ยาวกังวาน
ช่วงวินาทีที่ทุกอย่างเงียบงัน...
"พี่เหยี่ยวจะรอฟัง..." จูบเส้นผมนิ่มที่หลังหัว แล้วค่อยถอยออกมาช้าๆ
('เฮ~~~~') เสียงปรบมือด้านหน้าเวทีดังขึ้น
ร่างบางในชุดดำไม่ได้หันกลับมา สายตามุ่งไม่ละที่ทางออก ...
ผมวางใจ ค่อยสาวเท้าก้าวเดินเร็วถอยห่างออกมาทันที
...อยากพูด
...อยากบอก
...อยากสัมผัสให้มากกว่านี้ แต่สมาธิสำคัญ จะทำลายไม่ได้
ประตูทางออกข้างเวที ...ไอ้เด็กแว่นเสี่ยวเอ้อกวักมือเรียกอยู่
ต้องออกประตูนี้เลยเพราะที่นั่งครอบครัวอยู่แถวที่ 3-4 ติดเวที
ถ้าวิ่งอ้อมเข้าประตูใหญ่ด้านหน้า ขึ้นบันไดปีนสโลปลาดเอียงตามแถวที่นั่งอีกจะไม่ทันการณ์
น้องเร่งเพราะพิธีกรประกาศชื่อ...
"ผู้เข้ารอบเพื่อโชว์ความสามารถการบรรเลงเปียโน เป็นกรณีพิเศษอีกท่านหนึ่ง เอ่อ...นักศึกษาท่านนี้ถือเป็นกรณีพิเศษเพิ่มเข้ามา---"
(“วู๊---วิ๊ดวิ๊ววว~~~")
("กรี๊ดดดด ---ปี๊ดดด~~~")
("เฮ๊---คนที่ 4 สุดท้าย!") เสียงคนเป่าปาก ปรบมือดีใจ ผิดปกติวิสัยคนฟังดนตรีคลาสสิก
ผมงุนงงสงสัย เงยหน้ามอง เฮ๊ย---คนให้พรึ่บบบบ!!!
ส่วนใหญ่ท่าทางเหมือนไม่ได้เตรียมตัวมา เพราะที่นั่งปกติเต็ม มียืนข้างหลังกับทางเดินด้านข้างๆ ออแน่น
ที่จัดกว่านั้น ตรงกลางครับ นั่งกับพื้นบันไดทางเดินเต็มพรืด
มีโชว์โคโยตี้รึไง ทำไมมืดฟ้ามัวดินแบบนี้!???
เงยหน้าขึ้นไป เจอ 3-4 คนโบกมือไหวๆ แถว 3 เว้นที่ว่างหัวแถว 1 ที่ นั่นคงสำหรับผม...
พ่อ ป้ามารีน่า แอนเดรียน่ากับหัวทองส่งสัญญาณให้
แถว 4 ถัดไปข้างหลังคือเก็ทบี น้าชาย น้าสะใภ้ของโจ๊ก ตาและเมี่ยงคำ...แล้วก็...ไอ้กาย
ละสายตา...เสียงวู้ๆ ข้างหลังสุดทางเดินด้านบน
โจ๊กกับเจฟฟรี่ น้องคุ้นหน้าในชมรมยืนคุมกล้องวีดีโอโบกมือให้เอาเป็นเอาตาย
รีบชูบัตรผ่านตลอดที่คอทำนองชอบใจ เจฟฟรี่พยักหน้า โจ๊กชูนิ้วโป้งตบอกตัวเองยิ้มกว้าง ประมาณ 'กูเอง'
ถ้าอยู่ใกล้คงบอกประโยคคลาสสิค 'โจ๊กจัดให้'
เสียงคนเป่าปากเรียกชื่อ กรี๊ดลั่น ประเทืองแน่ๆ
("ว๊าย~~~เหยี่ยวมาแหละ")
("ต๊ายยยย เธอ~~~ คุณพี่เหยี่ยวค๊า คุณพี่เหยี่ยวขาววว")
("มาแล้วๆๆๆ อุ-กรี๊สสสสสส~~~")
พวกกระเทยไล่ล่า มาเชียร์สภาพเต็มยศ ชุดราตรีแบบ...เอ่อ แต่งหน้าทำผม โรลม้วนสูงเริ่ดซะ
ปากแดงเด่นเด้งมาแต่ไกล ท่าจะขนมายกแก๊งค์ อาจรวมเครือข่ายพันธมิตรจากที่อื่นเพื่อนๆ กันเองด้วย
เพราะกลุ่มที่นั่งตรงกลางเต็มแถว 2-3 แถว ทั้งหมดเลยมั้ง...มาได้ไงฟะ
ส่งเสียงเรียกชื่อผม ชมอีกพะเรอครับแต่ไม่มีเวลาฟัง
รีบขอโทษขอโพยแหวกทางคนที่นั่งกับพื้น เหยียบเดินขึ้นไปหาครอบครัว
แปลกใจ...แด๊ดมาได้ไง อ๋อ มาเป็นเพื่อนป้ามั้ง ไม่ก็มาเชียร์นักเรียนทุนของตัวเอง ไอ้ทักษ์กับน้องศรีอ้วนในวง 2-3 คน
แอนเดรียน่าในชุดราตรีสีชมพูสว่างหวานกับเฟอดริเอโก้ชุดสูทสีน้ำตาลเข้ม
อีกกระเทยเฒ่าเลขาฝรั่งที่ตามมาด้วย ...โรมิโอแน่นอน บ้าเปียโนขนาดหนักมีคนนี้คนเดียว
มองผ่านเลยไปผมกลั้นหัวเราะ
การ์ดของที่บ้านโดนฝูงผู้คนมาดูดนตรีเบียดติดผนัง ขยับไม่ได้ ...สมน้ำหน้า
"Alex สร้อยของแม่จ๋า" ยัยแอนเดรียน่ารีบบุ้ยปากขอ
"Okey, here" ผม
รีบล้วงกระเป๋าด้านในอกเสื้อสูทสีขาว เปิดฝา
สร้อยไข่มุกเจ้าปัญหา ร้อยสลับขาวดำเม็ดใหญ่ยื่นให้พ่อหยิบไปสวมต่อให้ป้า
"ขอบใจจ๊ะลูกรัก"
"ฮิๆๆ"
"Very good" ป้า/แอนเดรีน่า/หัวทองยกนิ้วให้
"หึๆๆ" แด๊ด นั่งติดกับผมตบบ่าหนักๆ ยิ้มให้
ไม่เพราะมุกเส้นนี้ ผมคงมาทันวงออเครตร้าของมหาวิทยาลัย K เล่นในช่วงเช้า
ไม่ใช่ซิ ...ต้องโน่นที่อิตาลี
ถ้าไอ้ทนายไม่ตาดีเห็นแค่ลายเซ็นต์ ไม่มีตราประทับ
รีบแจ้นเอาเอกสารมายัดใส่มือผมถึงสนามบินกรุงโรม
'ขอตราประทับปั๊มบนลายเซ็นต์ภายในวันนี้ด้วยครับ'
เลยโดนป้าดุคาดโทษตลอดไฟท์ขากลับ T^T
ผมตั้งใจเองล่ะ ไม่เอาตราประทับไป กะเป็นข้ออ้างหลบเลี่ยง
เหยี่ยวเลยโดนซะ มาเหยียบสุวรรณภูมิได้โดนป้าเฉดหัวไล่กลับคอนโด
(ส่วนป้าก็ตรงดิ่งมาที่นี่ แด๊ด หัวทองและลูกสาวตัวแสบแอนเดรียน่ารออยู่แล้ว)
จัดการปั้มตราเรียบร้อย สแกนส่งเมล์ ส่งตัวจริงพัสดุด่วนพิเศษกลับสำนักงานใหญ่ของป้าที่โรม
...เลยได้เห็นของดี
อุอุ~ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังนะครับ
(ต่อ)
**********
****
(ต่อ)
แอนเดรียน่าโทรมา หลังจากมิสคอลของโจ๊กไม่กี่วินาที (อยู่ในลิฟท์ กดรับไม่ทัน)
"Alex, where are you?" น้องร้อนรน บอกอยู่คอนโดอยู่เลย
น้องรัวอิตาลีเร็วประมาณมาเร็วๆ ได้มั้ย โรมมี่กับวงของ ม.K จะขึ้นเล่นอยู่แล้ว
ผมไฟลนก้น สติหลุดจะบ้าระห่ำอีกรอบ
เป็นเจฟฟรี่แย่งโทรศัพท์แอนเดรียน่าไปเจรจา
เพื่อนบอกอีก 15 นาทีจะเล่น กำลังเซ็ตเครื่องกันอยู่
ซวยแล้ว...ยังอยู่ใต้คอนโด จ่ายเงินค่าช่อดอกไม้ได้ รีบวิ่งขึ้นรถบ้านที่สตาร์ตเครื่องรอ
"เจฟฟรี่ กูไปไม่ทัน แต่ถ้าพลาด แม่เค้าเอากูตายแน่" โดนคุณนายฝากฝังไว้ ผมบอกกับตัวเด็กเองด้วย
"สักครู่---พ่อมดดิจิตอลจัดให้" แล้วร่ายเวทย์ เสกเข้าเน็ตมหาลัยกับคลิปพวกยูทูฟทั้งหลายกันเหนียว
ถ่ายทอดสดออนไลน์แบบเรียลไทม์
ผมนั่งดูมือถือในรถ ตะลึงแทบตกจากเบาะ
แค่อินโทรเปียโนคอนแชร์โต้ช่วงแรกช่างพริ้วหวานอย่างที่ซ้อมเป๊ะ
แต่ช่วงถัดมาไม่ถึง 4 ห้องเพลง จบบรรทัดแรกเท่านั้น---ตัวโน๊ตโดดกระเด้งกระดอนด้วยความกริ้วโกรธ
กระแทกแป้นคีย์ระห่ำ บทเพลงกระหึ่มบาดคอคนขาดกระจุย อ๊าซซซซซซ (>0<)
ทั้งฮอลล์เงียบกริบ นิ่งนะจังงังดั่งถูกสตั๊ฟไว้
จำนวนคนเข้าเน็ตเพิ่มถึงหลักแสนภายใน 30 วินาทีและกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
พร้อมๆ กับจำนวนเม็ดเหงื่อที่ซึมไหล จนต้องคลายเนคไทสีครีมชมพูทิ้ง (="=)
ช่วงท้าย ทักษ์แก้ปัญหาได้ดี ให้สัญญาณกลองเคาะตีรัวเบาๆ
มือเดี่ยวเปียโนของวงชะงักเล็กน้อยก่อนปล่อยปลายนิ้ว พรมพริ้วท่วงทำนองแสนหวาน นุ่มละมุน
เรียกเสียงถอนหายใจ---เฮือกกกกก เป่าปากโล่งทั่วฮอลล์ แล้ววงรับสอดประสานรับดนตรีโน๊ตสุดท้าย
[Chopin Etude Op.10 No.4 (Nodame Cantabile OST)]
http://www.youtube.com/v/iRRm7M_2gpI ***(เลือกวีดีโอนี้เพราะนักเปียโนที่เล่นประหน่ำแรงจนกล้องที่ติดอยู่พลอยสั่นสะเทือนตูมๆ ไปด้วย
แค่คลิกก็เห็นภาพว่า โกรธมั่ก ;จากเจฟฟรี่ ฝ่ายจัดการภาพครับ)
เพลงจบ คนเงียบเกือบ 2-3 นาทีได้ มีคนร้อง 'บราโวๆๆ'
ปรบมือนำแบบชอบใจสุดๆ แถวหน้าติดริงไซด์ขอบเวทีนั่น อาจารย์หัวฟูสูงอายุ แก่ๆ เกือบ 10 คน
จำได้ว่าบางคนเคยผ่านตา เห็นหน้าลงวารสารมหาวิทยาลัยเรื่องมาสัมภาษณ์ทุนดนตรีเวิร์คชอปเมื่อคราวก่อน
แล้วทั้งฮอลก็ลุกฮือ---เป่าปาก ยืนขึ้นปรบมือเสียงดังกึกก้องถล่มทลาย
ทักษ์-วาทยากรออกมารับหน้า พร่ำขอบคุณให้อ่านริมฝีปากได้
เสียงปรบมือดังต่อเนื่องยาวทั้ง 3 ครั้ง ...แต่ไร้วี่แววมือโซโล่เปียโนของวง
ไอ้เหยี่ยวหนาววูบ ไม่ต้องรอแม่เค้าหรอก---ลูกเค้าเชือดคอกูขาดก่อนแล้ว T^T
เน็ตล่ม...น่าจะเป็นเหตุผลนึงที่คนมาอออัดแน่นล้นหอประชุม
("คนนี้ไง โคตรเจ๋งดูในเน็ตไม่สะใจต้องมาเห็นตัวจริง")
("ไม่ชอบคลาสสิคแต่ดูในเว็บคนนี้ทำผมเปลี่ยนใจ")
("ชื่ออะไรวะ ดูโบร์ชัวร์ซิ")
("มอ. K ชื่อ---") ถามชื่อนักเปียโนมหาวิทยาลัยผมให้ควั่ก เซ็งแซ่เสียงดัง
เป็นกูเองกุมขมับ พ่อกับคนในครอบครัวกลั้นยิ้มขำคิกคัก
ยัยน้องสาวคุยฟุ้งภาษาอิตาลีกับแม่มันไม่เกรงใจ
โรมิโอเลขายังตาโต นั่งอึ้งทึ่ง จ้องดูชื่อในสูจิบัตร กระดาษจะทะลุ
แม่ม...แปลงร่างเป็น ชาร์ อัสนาเบิล แม่ทัพใหญ่แห่งสเปซโคโลนี่
สั่งพวก ZAKU ลิ่วล้อจากซีออนระเบิดหลังคาให้ถล่มลงมา ตายหมู่จะรู้ตัวกันมั้ยวะ!???
---นั่นเด็กกูโว๊ย!
---ของกูคนเดียว!!
---โดนสาปรึไง ถึงได้แห่แหนกันมา!!!
หันไปหาเจฟฟรี่ ห่านจิก...เจือกยักคิ้วกวนบาทาอยู่ดิ๊กๆ
ดึงปกเสื้อสูทวาดแขนกว้างท่ากางเขนเหล็ก ทำนอง 'ไงล่ะฝีมือกู'
ไอ้หอกหักข้างแคร่จริงแท้ ไม่ลอกไม่ร่อน แรงดีไม่มีตกอีกต่างหาก T^T
....................................
...........................................
พิธีกรประกาศ
"ตามที่กล่าวข้างต้น เมื่อแรกเปิดงานนะครับ...งานดนตรีคลาสสิคในวันนี้ เราจัดขึ้นเพื่อเสาะหาน้องๆ นักศึกษา คัดสรรมือดีทึ่สุดของแต่ละแห่งมารวมวงกันเป็นดรีมทีมของไทย...เพื่อที่จะได้ไปร่วมแสดงงานดนตรีคลาสสิคระดับยูนิเวอร์ซิตี้ที่ เจนีวา สวิตเซอร์แลนด์ ที่จะจัดขึ้นในอีกประมาณเดือนหรือสองเดือนข้างหน้า...เป็นที่น่าดีใจว่าทุกท่านทุกฝ่ายให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ" พิธีกรยิ้มให้คนผู้ชมล้นหลาม
ผู้ชมปรบมือ---
"โดยเฉพาะเปียโน...น้องนักศึกษาปีนี้เก่งกันเหลือเกิน โดดเด่นมาก จนกรรมการหนักใจ ปาดเหงื่อกันซ่ก...ใช่มั้ยครับ" พิธีกรหันไปแซวโต๊ะกรรมการด้านข้าง
ผู้ชมหัวเราะและปรบมือให้กำลังใจหนักขึ้น
เพราะไวโอลินแข่งโซโล่เดี่ยวแค่ 2 คน ส่วนเปียโนทุกปีจะจำกัดอยู่ที่ 3 คน
แต่มาปีนี้กลับต้อง...
"ผู้บรรเลงท่านต่อไป...เอ่อ...เพิ่มมาเป็นกรณีพิเศษ คนที่ 4 คนสุดท้าย นักศึกษาปี 1 มหาวิทยาลัย K ...ในบทเพลง St elemo's fire"
ผู้ชมฮือฮา หมดมารยาทกระบวนผู้ฟังที่ดี ชะเง้อมองทางออกเวที
"เชิญพบกับ ...ลมเหนือ ใจที่รักครับ"
ร่างบางระหงในชุดสูทสีดำก้าวออกมา ท่วงท่าสบายๆ แผ่นหลังตรงงามสง่า
โดดเด่นที่สุด ดวงหน้าหล่อออกสวยหวานจัด สะกดทุกสายตา...เสียงเซ็งแเซ่เงียบลงราวปิดสวิทซ์
จะนั่งเก้าอี้ กลับเงอะงะชะงักช่อดอกไม้ในมือ ไฮเดรนเยียก้านเดียวดอกเดียว บูเก้ช่อเล็ก...ดอกไม้ของผม
คล้ายเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอติดมือมา ก้มมองนิดๆ คลี่อมยิ้มน้อยๆ กับตัวเองก่อนวางบนหลังแกรนด์เปียโนสีดำแผ่วเบา
ดอกไม้สีฟ้าอมม่วงอ่อนๆ นั้น สดชื่นสวยใส สว่างไสวมีชีวิตชีวาตัดกับสีดำสนิทที่ขึ้นเงาวาววับของเครื่องดนตรีหลังใหญ่
อา~~~~~~~~แค่มุมปากรูปกระจับยกยิ้ม เสียงน้ำลายก็ไหลยืดท่วมฮอลล์
("สวยจัง ต๊าย เธอ น่ารักอ๊ะ")
("ชื่อลมเหนือเหรอ ดารารึเปล่า ทำไมไม่เคยเห็น")
("นี่รุ่นน้องฉันเอง ว๊ายกรี๊ด โอแม่เจ้าววว")
(T-T) สารพัดแมงวี่แมงวัน
ขอโทษ...กระผมเป็นหนึ่งในนั้น อ้าปากค้าง หน้าขาโดนมือใหญ่ตบดังปึ๊ก---โอ๋ย แด๊ดดดด! (+o+)
มีรึเหยี่ยวจะสน จ้องลุ้นคนบนเวทีตาไม่กระพริบ
นักดนตรีนั่งประจำที่ วางมือขาวสะอาดตัดกับเนื้อกางเกงสีดำ...เตรียมพร้อม
เสียงคนกระแอม 'อะแฮ่มๆ' เตือนให้คนฟังด้วยกันเงียบ ดังจากทางโน้นทางนี้จนหัวเราะกันเอง
ก่อนเกิดวินาทีแห่งความเงียบชั่วครู่
แล้วบทเพลงก็เริ่มต้น...
พรมนิ้วเรียวยาว แม่นยำ มั่นคง ท่วงทำนองแสนหวาน สดใสราวทิพย์สวรรค์
รอยยิ้มละมุนค่อยๆ แต้มประดับ ประทับลงใบหน้าหล่อใส พิมพ์ใจ...ดื่มด่ำกับตัวเอง
ช่างเหนือกว่าจินตนาการ
ยิ่งกว่าต้องมนต์เสน่ห์
ลุ่มหลงราวผึ้งคลุกเคล้าปีกตัวมันเองกับน้ำผึ้งแวววาวหวานฉ่ำ
ไม่มีทางหนี...ไม่มีทางถอนตัว
[Love Theme from St. Elmo's Fire :David Foster (piano cover)]
http://www.youtube.com/v/kTa_TAQLHUg...เพลงที่เค้ารอเล่นให้ผมฟัง กระซิบบอก 'เพลงของพี่เหยี่ยว...เพลงแรก'
...เพลงเสียงเรียกเข้าสายโทรศัพท์เฉพาะเบอร์ของผม
...เพลงรอเสียงเรียกสายขณะผมกดโทรเข้าในมือถือสีขาวนั่น
...บทเพลงของผม ...ของผมคนเดียว
......................
..........................
เพลงจบตอนไหนก็ไม่ทราบได้ โสตประสาทเพิ่งรับรู้เสียงปรบมือดังกึกก้อง
เป่าปากตะโกน ("เพอร์เฟค บราโว เอาอีก วิ๊ดวิ๊ววว") เซ็นเซอร์ราวด์รอบทิศทาง
นักดนตรีลุกยืน ยืดตัวโค้งรับ อมยิ้มมุมปากก่อนก้าวเดินชิดหน้าเวที เอื้อมรับช่อดอกไม้ ตุ๊กตา ของขวัญ
เยอะจัดล้นหอบ เจ้าหน้าที่เวทีวิ่งเข้ามาช่วย 2-3 คน แล้วเดินเข้าฉากทางด้านข้าง
เสียงปรบมือยังดังไม่ขาด---("วู๊วววว บราโว อังกอร์ๆๆๆ")
ติดหูกู...พ่อกับป้าหัวเราะก้อง
"5555 วู๊ววว encore!!" แด๊ดกูของขึ้นซะ ปรบมืออย่างดัง
"อังคอร์ๆๆๆ โรมมี่ๆๆๆ" น้องสาวกับหัวทองตะโกน
"ลมเหนือๆๆๆ" ค่อยดังพร้อมเพรียง กึกก้องยิ่งกว่าเชียร์กีฬา
เดินอมยิ้ม พิมพ์เดียวกับนาทีเมื่อครู่ ออกมารับเสียงปรบมือเป็นครั้งที่ 2
คราวนี้พวกเสื้อยืด ปากกา สมุด ตุ๊กตา ของที่ระลึกที่ขายในงานหลั่งไหลแทบเอาไปถมที่
เดินกลับพร้อมเจ้าหน้าที่ 3-4 คนหอบล้นพะรุงพะรัง
แอนเดรียน่ากับหัวทอง เก็ทบีตะโกนเรีก "ลม/โรมมี่ๆๆๆ" หูผมแทบแตก
กระโดดโบกมือหยอยหมดสวยหมดหล่อ
ดังสุดพวกกระเทยไลล่า ("หนูล๊มมมม/ลมเหนือ") แหว๋แหวกอากาศจนคนหัวเราะครืนเครง...
นี่งานอะไรแน่วะ ร็อคสตาร์เสด็จมารึไง T^T
นักดนตรีออกมาครั้งที่ 3 โน่น...ยืนใกล้ทางเข้า ไม่เดินออกมาไกล
โค้งอีกรอบแค่นั้น...เสียงปรบมือค่อยซาลง เป็นมารยาทการปรบมือ 3 ครั้งถือว่าสูงสุดแล้ว
ทันใด พลันเห็นดวงหน้าสวยตระหนก ตาโต ท่าทางตกใจ
ยกมือทาบอกซ้ายเดินเร็วรี่มาหยิบช่อดอกไม้เล็กจิ๋วเจ้าปัญหาจากหลังแกรนด์เปียโน
---ก้มหน้างุด จ้ำอ้าวเข้าหลังเวที
("วี๊ด~วิ๊ววว น่ารักว่ะ")
("ดอกไม้ใครค๊าาาา/---คร๊าบบบบ")
("ต๊ายยยยยย ดอกไม้~~~กรี๊ด/ 555") เสียงหัวเราะแซว เอ็นดูท่วมท้น เป่าปากวิ๊ดวิ้วไม่หยุด
พอๆ กับข้างตัวผม...
"ไปเลย Alex เร็วเข้า!"
"back stage, quickly!"
"go go go!" ป้า/แอนเดรียน่า/หัวทอง พ่อหัวร่อไม่ว่าอะไรแต่มือใหญ่ตบบ่าดัง 'อั่ก!' แรงงงงงง
อุเหม่...เหม่อ จนเกือบได้เรื่อง บัตรผ่านยังอยู่ที่คอ
รีบถีบ (กระทืบ) คนแถวนั้นฝ่าเข้าประตูบานเดิมอีกรอบ
ชุดเสื้อสูทกางเกงสีครีมขาว สวนทับเชิ้ตสีครามอมชมพูอ่อนพาสเทลข้างใน
(ลืมไป ยังไม่ติดกระดุมขึ้น) ทำให้รู้สึกตัวเองเหมือนเหยี่ยวขาวกำลังโผบินขึ้นสูงลิ่ว ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามสดใส
เสียงกรี๊ดเรียกชื่อผมดังทะลุกระดูกหู
("ว๊าย~~~เหยี่ยว คนในเว็บบล็อคนี่")
("พี่เหยี่ยวขาว~~~ กรี๊ดดดดดดด")
("คุณพี่เหยี่ยวขาวววว ค๊าาาาา~~~") ลืมไป ทั้งมหาลัยต้องมาเชียร์ แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง
ไม่อยากเลย...ดังกระฉ่อนแบบนี้ ผมจะซ่อนไว้ไหนดี (T^T)
*******************************************************TBC by puppyluv
***เครดิตรูปจาก designflowerดอทคอม
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2941537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก