หัวข้อ: *** หาดทรายใต้แสงอาทิตย์ *** *Season 2

[*Ecks*]

 ***** เรื่องแรกจากประสบการณ์จริง จบไปแล้ว การเดินทางครั้งใหม่ของเอก ในสถานที่ใหม่ก็เริ่มขึ้นครับ ***********


*** *****งานเขียนเรื่องนี้ เขียนขึ้นจากประสบการณ์ และจินตการของผู้เขียน มิได้แอบอ้างหรือพาดพิงถึงผู้ใด ... หากสถานที่หรือชื่อไปเกี่ยวข้องกับผู้ใด ผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ************


บทนำ

เสียงประกาศหวานๆ ของเจ้าหน้าที่ต้อนรับบนเครื่อง แจ้งให้ผู้โดยสารรัดเข็มขัดนิรภัย และปรับที่นั่งในระดับปกติ เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเครื่องที่จะลงจอด ณ สนามบินนานาชาติ เกาะสมุย   เอกทำตามคำแนะนำ และเตรียมพร้อมสำหรับเครื่องลง เขามาองออกไปนอกหน้าต่างเครื่อง เบื้องล่าง เห็นเป็นเวิ้งทะเลสีเขียวมรกต และเกาะแก่งเล็กๆ โผล่พ้นผืนท้องทะเล อยู่รอบๆ  ประสบการณืแรกบินในชีวิตของเขาผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แต่สถานที่เบื้องล่างที่รอเอกอยู่มากกว่าที่เอก ตื่นเต้น เขาจะต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานใหม่ๆ สิ่งแวดล้อมการทำงานใหม่ๆ และทีอยู่ใหม่ๆ และที่สำคัญเป็นที่ใหม่ๆ ที่ไม่มีความทรงจำของเขาคนนั้นอยู่เลย

 

“เอกแน่ใจนะ ว่าจะขอไปอยู่ที่สมุย” ผู้จัดการเรียกเอกมาพบ เมื่อได้รับหนังสือขอย้ายจากสำนักงานใหญ่ไปประจำที่ เกาะสมุย

“ครับผม ผมอยากไปเปลี่ยนประสบการณ์ และไปทำงานภาคสนามบ้างจะได้ รู้อะไรมากขึ้น และอีกอย่างที่สมุยคนก็ไม่พออยู่ใช่ไหมครับ...ผมก็เลยอาสาเสนอตัวไปช่วย” เอกยืนยันความต้องการพร้อมกับเหตุผล (ซึ่งลึกๆในใจของเขา มันมีมากกว่านั้น)

“ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็กำลงัคิดอยู่ว่าจะส่งใครไปดี ในเมื่อเราเสนอตัวพี่ก็ยินดี ... เอาเป็นว่า เตรียมตัวได้เลยนะ เดือนหน้าก็บินไปได้เลย เดี่ยวเรื่องที่พัก เรื่องไฟลท์ พี่จะจัดการให้”

 

เอกตั้งใจจะทิ้งความทรงจำทุกอย่างของเขาที่กรุงเทพ แล้วไปเริ่มชีวิตใหม่ที่เกาะสมุย เอกเลือกที่อยู่ที่ไกลๆ และอีกอย่าง ทะเล คือที่ๆเอกชอบตั้งแต่เด็ก เขารู้สึกผูกพันกับทะเล เวลาเขามองมันมันทำให้เอกรู้สึกสบายใจไร้พันธนาการ

 

เครื่องกำลังลดระดับลงเรื่อยๆ เพื่อเตรียมลงจอดที่รันเวย์ของสนามบิน เอกมองเห็นเกาะขนาดใหญ่อยู่เบื่องหน้า บ้านเรือนตึกรามบ้านช่องดุหนาแน่น ในบริเวณที่เป็นชายหาด เอกมองเห็นผู้คนเดินขวักไขว่อยู่บนชายหาด บ้างก็ว่ายน้ำอยู่ในทะเล ไกลออกจากชายฝั่งมีเจ็ทสกี 2-3 ลำแล่นอยู่กลางทะเล  “ถึงแล้วสินะ เกาะสมุย...สู้ๆ นะเจ้าเอก” เอกรำพึงกับตัวเอง

เครื่องเริ่มแตะรันเวย์ และเคลื่อนตัวเข้าสู่ลานจอดแล้ว เจ้าหน้าที่ต้อนรับบนเครื่องประกาศแจ้งผู้สารต้อนรับสู่สนามบินเกาะสมุย และแจ้งเตือนให้ผู้โดยสารตรวจสอบสัมภาระก่อนลงจากเครื่องและกล่าวขอบคุณที่ใช้บริการสายการบิน ผู้โดยสารบนเครื่องต่างก็เตรียมตัวที่จะออกจากเครื่องเพราะต้องการไปสัมผัสบรรยากาศภายนอก หลังจากเดินทางข้ามฟ้ามาเพื่อจะสัมผัสกลิ่นอาย สายลม แสงแดด ต่างคนต่างความรู้สึก บ้างก็ดูตื่นเต้น ที่จะได้มาเจอสิ่งใหม่ๆ บ้างก็ดูเหนื่อยล้าจากการเดินทางเพราะคงต่อไฟลท์มาหลายเที่ยวกว่าจะมาถึงปลายทาง บ้างกเดูเฉยๆ เพราะคงเป็นคนพื้นที่ที่เดินทางกลับบ้าน ส่วนเอกออกจะตื่นเต้น เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะเจออะไรข้างหน้า ได้แต่หวังว่าเขาคงจะพบเจอสิ่งดีกับที่ทำงานที่นี่พร้อมทั้ง สิ่งดีๆ อื่นที่เขาจะพบเจอ .......

“สวสัดีจ้า เกาะสมุย ... ต่อไปนี้เราก็จะมาอาศัยเจ้าอยู่แล้วนะ” .... เอกรำพึงกับตัวเองอยู่ในใจก่อนลุกออกจากที่นั่ง เพื่อเดินออกจากเครื่อง ......

แล้วชีวิตของเอก ก็เริ่มต้นใหม่ที่นี่ ที่ ... เกาะสมุย ....


*******************************************************************************

[stayingpower]

เข้ามาให้กำลังใจคับ

[NewcoolstaR]

  เย้ๆเรื่องใหม่ รีบเข้ามาต้อนรับ

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[gobgab]

.............รออ่านต่อนะคับ...........

[Poes]

รออ่านต่อจ้า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เย้ๆๆๆ
 
จะมีอะไรหนุกไหมนี่

[oaw_eang]

เริ้ดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

มีคนเขียนเรื่อง  ถือกำเนิดขึ้นมาใหม่อีกแล้วคร้า

แล้วจะตามจิกตามกัดนะเคอะนู๋ 

[tonsai_2520]

เจ้าเสียมเรียบขณะร่อนลงจอดที่สนามบินสมุย . . . โบอิ้ง 717




สมุย . . . .  ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก

. . . เคยไปเสียตัวครั้งแรกที่นั่น . . . .

อันนี้พูดจริง ๆ  หนา  ไม่ได้โกหกเลยแม้แต่น้อยนิด   ทะเลสีคราม  ท่ามกลางดงมพะร้าว   พูดแล้วคิดถึงงงงงงงงงงงงงงง . .  .
 




 ลำนี้  ATR-72  ชื่อ  "ช้าง"


ปล.  อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ  เวลาเครื่องจะขึ้นจะลง  คนที่ประกาศให้ผู้โดยสารรัดเข้มขัดนี่หน้าที่ของกัปตัน  อาจมีบางครั้งที่ให้  "เพอร์เชอร์"  ทำหน้าที่นี้แทน  ไฟลท์นี้  หัวหน้าลูกเรืออาจทำหน้าที่แทนเพราะเสียงหวาน

ปล ๒. กัปตันหญิงคนแรกของประเทศไทย  ที่บินให้บางกอกแอร์เวย์สน่ะ  ไปประจำฝูงแอร์บัส A 320 วะแร่ะ    แล้วสนามบิน  USM  ก็มีแค่โบอิ้ง   717    กับ  เจ้าเครื่องใบพัดเท่านั้นที่บินลงได้

ปล ๓.  ไอ้รอบ ๆ  สนามบินห้ามมีตึกรามครับ  แต่บ้านช่องนะพอไหว    แล้วบ้านริมหาดที่สมุยนะเยอะมากจริง ๆ  แต่ยังน้อยกว่าดงมะพร้ามที่ไหวลู่ตามลมนะครับ    แต่ถ้าสังเกตุ  ก่อนเครื่องแตะรันเวย์    ทางซ้ายมือจะมีประพุทธรูปองค์ใหญ่  เด่นสง่าอย่างเดียวเลยครับ  "วัดปลายแหลม"



  ผมไม่ได้จับผิดหนา  แต่เพราะชอบเลยมาบอกเอาไว้    บางทีการที่เราจะเขียนให้คนอื่นเชื่อกับภาพจริงมันยากนะครับ   แล้วผมบินลงสมุยบ่อยอ่ะครับ  เลยเห็นภาพที่มันขัดแย้งกันนิดนึง  โทษนะครับ  ไม่ได้ตั้งใจป่วน

ปล. สุดท้าย  ผมรออ่านอยู่นะครับ  ขอให้เขียนให้สนุกแล้วกันครับ


   

[Back in Black]

ก้อชอบสนามบินที่เกาะสมุยที่สุดเลย
open air - out door
โปร่ง เก๋ สวย

[THIP]

มาต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ    ใช้เกาะสมุยเป็นสถานที่ถ่ายทำนี่ ท่าทางจะถูกใจหลายคน   

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[krappom]

เจิมด้วยคน 

[*Ecks*]

ตกใจ วันแรก เพื่อนๆ มา รี ตั้ง 10 รี ดีใจมากๆ ครับ ขอบคุณมากครับ สำหรับทุกกำลังใจ แล้ว ตอนต่อไปจะมาในเร็วๆ นี้ครับผม ...

[*Ecks*]

     


ปล.  อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ  เวลาเครื่องจะขึ้นจะลง  คนที่ประกาศให้ผู้โดยสารรัดเข้มขัดนี่หน้าที่ของกัปตัน  อาจมีบางครั้งที่ให้  "เพอร์เชอร์"  ทำหน้าที่นี้แทน  ไฟลท์นี้  หัวหน้าลูกเรืออาจทำหน้าที่แทนเพราะเสียงหวาน

ปล ๒. กัปตันหญิงคนแรกของประเทศไทย  ที่บินให้บางกอกแอร์เวย์สน่ะ  ไปประจำฝูงแอร์บัส A 320 วะแร่ะ    แล้วสนามบิน  USM  ก็มีแค่โบอิ้ง   717    กับ  เจ้าเครื่องใบพัดเท่านั้นที่บินลงได้

ปล ๓.  ไอ้รอบ ๆ  สนามบินห้ามมีตึกรามครับ  แต่บ้านช่องนะพอไหว    แล้วบ้านริมหาดที่สมุยนะเยอะมากจริง ๆ  แต่ยังน้อยกว่าดงมะพร้ามที่ไหวลู่ตามลมนะครับ    แต่ถ้าสังเกตุ  ก่อนเครื่องแตะรันเวย์    ทางซ้ายมือจะมีประพุทธรูปองค์ใหญ่  เด่นสง่าอย่างเดียวเลยครับ  "วัดปลายแหลม"



  ผมไม่ได้จับผิดหนา  แต่เพราะชอบเลยมาบอกเอาไว้    บางทีการที่เราจะเขียนให้คนอื่นเชื่อกับภาพจริงมันยากนะครับ   แล้วผมบินลงสมุยบ่อยอ่ะครับ  เลยเห็นภาพที่มันขัดแย้งกันนิดนึง  โทษนะครับ  ไม่ได้ตั้งใจป่วน

ปล. สุดท้าย  ผมรออ่านอยู่นะครับ  ขอให้เขียนให้สนุกแล้วกันครับ


 [/color]  

.... ตอนทำงาน ได้ยินเสียงเจ้าพวกนี้ขึ้นลงทุกวัน ตั้งแต่ 6 โมงเช้า จน ไฟลท์สุดท้าย ตอน 22.00 .... มาเห็นภาพที่คุณต้นสายโพสท์ แล้ว ยิ่งคิดถึง .....

ขอบคุณสำหรับ ปล. ครับ คุณต้นสาย
.... ตอนนี้ ไม่ต้องถึงกัปตันแล้วครับ ลูกเรือจะเป็นคนประกาศ สำหรับ โบอิ้ง อาจจะเป็น pursor หรือไม่ก็คนที่ Assign อยู่หน้าเครื่องเป็นคน Annouce และ ATR จะเป็นคนที่ Assign ท้ายเครื่อง .... ส่วนกัปตัน  greeting ผู้โดยสารขณะ เครื่องอยู่ ระหว่างทางครับ กัปตันจะเป็นคนแนะนำตัว กล่าวต้อนรับ บอกสภาพอากศ บอกสถานะระดับการบิน ... แล้วที่เหลือก็ เป็นหน้าที่ของลูกเรือบริการผู้โดยสารไป ....

ใช่ครับ ตอนนี้ กัปตันหญิง เขาไปขับ  Airbus กันแล้ว แต่ก็มีมาบ้างนะ ที่มาช่วยขับไปสมุย.... ส่วน เครื่องที่ลงได้ ก็มีเจ้า โบอิ้ง กับ ATR นี่แหละครับ ลูกเป็ด ชอบ  ATR ครับ นั่งแล้วรู้สึกว่า มัน Classic ดี ....

ส่วนเรื่องตึกรามบ้านช่อง ผมอาจจะเขียน เวอร์ไปครับ มันเป็นสำนวนน่ะ แล้วจะปรับปรุง ถูกต้องครับ ที่นั่นเขาห้ามสร้างตึกสูง เกิน 5-6 ชั้น โดยเฉพาะ บริเวณที่เป็น ทางขึ้นลงของเครื่องบิน

คุณต้นสายไม่ได้จับผิดผมหรอกครับ ดีซะอีก ผมจะได้ ปรับปรุง สำนวนการเขียน ให้ดีขึ้น เพราะ อ่านผลงานของคุณต้นสายแล้ว ผมก็ชอบ และอีกอย่างโลเกชั่นเกาะสมุยต้องมีอยู่ในเรื่องของคุณต้นสาย เพราะมีความหลังตราตรึงอู่ในหัวใจนี่เอง .... หุหุ .... แล้วก็ขอบคุณนะครับ ที่ จะเป็นกำลงัใจ และรออ่านต่อไป แล้วเข้ามาแนะนำบ่อยๆนะครับ

[*Ecks*]

ขอบคุณ คุณ  Staying Power นะครับที่ให้เกียรตมาอ่าน และเป็นกำลังใจให้เป็นคนแรก  ... บ้านพักอลเวงของคุณ ทำผมไม่เป็นอันทำงานมาแล้ว ... (ตื่นเต้น คนเขียน เรื่องอ่านในดวงใจมาให้กำลงัใจ)

ขอบคุณพี่เรย์, พี่แสบ, พี่สอง, คุณ  Gobgab, คุณ Poes ที่ยังเข้ามาให้กำลังใจเหมือนเคย ....

และขอบคุณ เพื่อนใหม่ๆ คุณ Back in Black (ขอบอกว่า Termianl ที่เปิดใหม่ที่สนามบินสมยุตอนนี้ สวยมากๆ) ...

คุณ  THIP, คุณต้นสาย, คุณ Ken_Krab และคุณ krabpom ด้วยที่มาตามเกาะตั้งแต่บทนำ ....

[มูมู่น้อย]

มาช้าไปหน่อย แงแง
เป็นเป็นกำลังใจให้เหมือนกันน้า

ปล  ชอบชื่อเรื่องเพราะดี   

[Jingjoh]

ตามพิมพ์มาติดๆ เกาะเครื่องบินมาให้กำลังใจคุณเอ็กซ์เหมือนเดิมคับ
 

[meeza31]

เรื่องแรกมันชื้อเรื่องอารายหรอคับจะได้ตามไปอ่านก่อน 

[*Ecks*]

1

เสียงเครื่องเจ็ททะยานขึ้นฟ้าตั้งแต่ 6 โมงเช้าซึ่งเป็นเที่ยวบินแรกที่บินออกจากสนามบินสมุยปลุกเอกให้ตื่น  เขาลุกจากเตียง แล้วไปเปิดม่านหน้าต่างรับแสงอรุณยามเช้าวันแรกของเขา ฟ้ายังไม่สว่างมาก แสงแดดยังไม่โผล่จากฟ้า เพราะมีกลุ่มเมฆก้อนใหญ่มาบดบัง แม้แสงแดดยามเช้าจะไม่มีให้เอกได้เห็น แต่เขาก็เห็นภาพอื่นที่ทำให้เขาตื่นได้เต็มตา ชายหาดหน้าบ้านพัก กับทะเลยามเช้า เสียงคลื่นกระทบชายหาดเบาๆ ลอยตามลมเข้ามาในห้อง เอกเปิดหน้าต่างออก เพื่อสัมผัสบรรยากาศและสูดกลิ่นอายของทะเลยามเช้าให้เต็มปอด เขาบิดกายเล็กน้อย เพื่อสลัดความง่วงออกไป เปิดประตูออกไปรับลมทะเลให้เต็มที่ สายลมเย็นปะทะร่างพอให้รู้หนาวเล็กน้อย เอกเดินไปหน้าบ้านทั้งชุดนอน เดินเลียบรั้วกำแพงที่กั้นระหว่างเขตบ้านพัก กับชายหาดด้านนอก บ้านพักของเอก เป็นแบบ บีชฟร้อนท์ อยู่ติดหาด เขาโชคดีมากที่ห้องพักในบ้านหลังนี้ว่างอยู่พอดี บ้านพักพนักงานที่นี่ เคยเป็นรีสอร์ทมาก่อน ลักษณะห้องเลยดูกะทัดรัดเหมาะสำหรับพัก 2 คน บ้านพักแต่หลังจะแบ่งออกเป็น 2 ห้อง แต่ละห้องจะจัดเป็นแบบ ทวินเบดรูม จริงๆ แล้วบริษัทจะจัดให้พนักงานพัก 2 คนต่อ 1 ห้อง แต่เอกโชคดีได้พักคนเดียว เพราะห้องว่างและเขาเป็นผู้ชายคนที่ สามของแผนกที่สมุย ซึ่ง อีก 2คน ก็อยู่ห้องถัดจากเขาไปนั่นเอง เอกเดินเรื่อยๆ จนมาถึงประตูทางออกที่จะเดินลงไปสู่ชายหาด เขาถอดรองเท้า แล้วเดินเท้าเปล่า เพราะเขาอยากสัมผัสกับพื้นทรายชายหาดได้อย่างเต็มที่  เอกรู้สึกเย็นที่ฝ่าเท้ากับสัมผัสแรกบนพื้นทรายขาวละเอียด คงเพราะยังเช้าอยู่ พื้นทรายเลยยังไม่ความร้อนจากไอแดด เอกเดินลงไปที่หาด เสียงคลื่นทะเลเริ่มชัดเจนขึ้น ลมทะเลพัดเข้าหา เท้าเอกเริ่มสัมผัสกับความเย็นของน้ำทะเล เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มองไปข้างหน้ามองเห็นเกาะอีกเกาะหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลังม่านหมอกของเมฆยามเช้า “คงจะเป็นเกาะพงันแน่ๆ” เอกนึกในใจ มองไปอีกด้าน เอกมองเห็น พระพุทธรูปปางสมาธิองค์ใหญ่ ประดิษฐานอยู่บนยอดเนิน ของเกาะเล็กๆ ที่คนสมุยเรียกกันว่า เกาะฟาน เอกพนมมือขึ้นไหว้ พระพทุธรูป แม้จะอยู่ไกล แต่ก็มองเห็นองค์พระอย่างเด่นชัด เขาอธิษฐานในใจขอให้ชีวิตที่เกาะนี้ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและมีความสุข และขอให้ลืมเรื่องต่างๆที่ผ่านมาให้ได้ คำอธิฐานข้อหลังแม้เขาจะรู้ว่า พระท่านช่วยอะไรไม่ได้ มันอยู่ที่ตัวเขาเองต่างหากว่าจะจัดการกับหัวใจที่บอบช้ำของเขายังไง

แสงแดดเริ่มโผล่พ้นออกจากกลุ่มเมฆที่ลอยเคลื่อนออกไป แสงสีทองตกทระทบผืนทะเลเบื้องหน้า ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก เอกยืนชื่นชมความงามของแสงอาทิตย์กับท้องทะเลยามเช้าอยู่พักใหญ่ เขาก็เดินกลับมาที่ห้องพัก วันนี้ยังไม่ต้องทำงาน เขาจะเริ่มงานวันแรกในอีก 2 วันถัดไป ช่วงเวลาที่ว่างนี้ เขาก็ต้องเตรียมตัว และทำความคุ้นเคยกับสถานที่ กระเป๋าเดินทางยังคงวางนิ่งอยู่ข้างๆ เตียง เอกยังไม่ได้ รื้ออะไรออกมาเลย เพราะเขาเหนื่อยกับการจัดเก็บของ แม้ว่าของจะไม่มีอะไรมากมายนัก แต่เอกก็ยังขี้เกียจอยู่ดี เขาเดินกลับไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน นอนมองกระเป๋าเดินทาง อยู่นาน ก็ตัดสินลุกไปเปิดกระเป๋าเพื่อจะได้เก็บของให้เรียบร้อย เอกค่อยๆ หยิบของออกมาทีละชิ้น ส่วนใหญ่ของในกระเป๋าจะเป็นหนังสือที่เขาชอบอ่าน หนังที่ชอบดู ของรักของหวงที่ติดตัวมา โดยเฉพาะ ตุ๊กตาหมีที่ เลสลี่ให้ตอนวันเกิดของเอก ... เอกยังเก็บมันไว้เป็นความทรงจำสุดท้ายที่อย่างน้อยเลสลี่ก็ยังมอบอะไรให้เขาบ้าง เอกหยิบตุ๊กตาหมีตัวนั้นขึ้นมากอด นึกถึงวันเก่าๆ ที่ เขาได้ตุ๊กตาตัวนี้มา นึกถึงหน้าคนที่ให้มันมา แล้วใจก็เตลิดไปนึกถึงวันที่เขามอบตัวตาหมีอีกตัวใให้กับเลสลี่ในวันวาเลนไทน์ ก่อนที่เขาจะบินมาสมุย ...น้ำตาก็ไหลออกมาอีกแล้ว ... เอกพยายามฝืนไม่ให้มันไหล แต่มันก้ไหลออกมาอีกจนได้ เขาวางตุ๊กตาหมีตัวนั้นไว้ในตู้ เก็บของอื่นๆ ออกจากกระเป๋าและเก็บเข้าตู้ให้เรียบร้อย เขาวางตุ๊กตาไว้ลึกสุดของตู้ แล้วก็เอาของชิ้นอื่นๆ บังไว้ จะได้ไม่เห็นให้มันปวดใจอีก หลังจากเก็บทุกอย่างในตู้เรียบร้อย เอกก็หยิบกระเป๋าจะเก็บไว้ชั้นบนสุดของตู้ ระหว่างที่เขายกกระเป๋าขึ้นไป กระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งหล่นออกมาจากกระเป๋า เอกวางกระเป๋าให้เรียบร้อย แล้วหันกลับมาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู มันเป็นกระดาษนามบัตร เอกพลิกอีกด้านเพื่ออ่านว่าเป็นของใคร “Aranishi Kenji .... ของใครหว่า .... อ้อ!  เคนซัง ที่เราเคยเจอที่ The Mix นี่นา เรายังเก็บนามบัตรเขาไว้อยู่เหรอเนี่ย” เอกนึกขึ้นได้หลังจากที่อ่านชื่อในนามบัตร พลางนึกถึงหน้าตาของเจ้าของนามบัตรแล้วก็อมยิ้มอยู่ในใจ แม้ว่าเอกจะไม่ค่อยได้คุยกับเคนซักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังจำได้ว่า เคนเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยเขาในครั้งแรกที่เขาไป The Mix “… แต่ตั้งแต่วันนั้นเราไม่ได้เจอเขาเลย ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ..”

เสียงเคาะประตูที่หน้าบ้านดังขึ้น เอกเก็บนามบัตรไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างๆ ตู้เก็บของ แล้วเดินออกมาเปิดประตู

“น้องเอ๊กซ์ ใช่ป่ะ” หนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวเข้ม หน้าตาคมเข้ม ยืนอยู่หน้าบ้าน มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟ อีก้างคีบบุหรี่มวนเล็กๆ ไว้

“ใช่ครับ” เอกตอบ เพิ่งมาถึงเมื่อเย็นวานนี้ครับกำลงัเก็บของอยู่

“อ้อ! แล้วเป็นไง คืนแรก มีอะไรให้ตื่นเต้นหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม เย้า

“ไม่มีนี่ครับ ... เอ่อพี่ ...” เอกตอบไปพร้อมกับจะถามชื่อ

“พี่บราวน์ไง” ชายหนุ่มคนนั้นให้คำตอบก่อนที่เอกจะเอ่ยคำถาม

“พี่อยู่ห้องข้างๆ นี่แหละ เมื่อวานเลิกงานดึกกว่าจะกลับมาห้อง มาพอดีเราปิดไฟนอนแล้ว...เลยไม่ได้มาเทคแคร์”

“ไม่เป็นไรครับพี่ เกรงใจ ตื่นแต่เช้าเลย แล้ววันนี้ทำงานหรือเปล่าครับ”

“หึ ... ไม่อ่ะ วันนี้หยุด จะไปซื้อของหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวพาไปซื้อของที่โลตัส ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีห้างให้ช็อปเหมือน กรุงเทพ ...”

พูดจบพี่บราวน์ก็จิบกาแฟไปจิบหนึ่งพร้อมกับยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อสูบบุหรี่

“เคยมาสมุยป่ะละ”

“ครั้งนี้ครังที่ 3 ครับ 2 ครัง้แรกเคยมาเมื่อ 2ปีที่แล้ว มาครั้งนี้สมุยเปลี่ยนไปเยอะนะครับ ตอนก่อนเครื่องลงมองลงมา โรงแรมใหม่ๆ เกิดเยอะมากๆ แถมยังมีห้างโลตัสอีกด้วย ผมมาแต่ก่อนยังไม่มีเลย”

“มันก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ แหละ คนมันเข้ามาเยอะ ไม่รู้จะมาไรนักหนา คนมาเยอะ ไฟลท์ เยอะ งานเยอะ ยุ่งไปหมด มาก็ดีแล้วจะได้ช่วยกันทำงาน” พี่บราวน์ คุยกับเอก อย่างสนิทสนม เหมือนกับรู้จักกันมานาน จริงๆ แล้วเอกก็พอจะรู้จักพี่เขาอยู่บ้างตั้งแต่ช่วงที่เข้าไปทำงานใหม่ๆ ที่กรุงเทพ พี่เขาจะขึ้นไปเฮดออฟฟิสบ้าง พี่บราวน์ เป็นคนหน้าตาดี และเป็นที่กล่าวขวัญในบรรดาสาวๆ ว่าหล่อ และน่ารัก เพื่อนๆที่เข้ามาทำงารุ่นเดียวกันกับเอก ยังแอบชอบพี่เขาเลย ... แต่ก็ต้องแห้ว เพราะพี่บราวน์เขา ....

“แล้วเก็บของเสร็จยังล่ะ สายๆ เดี๋ยวออกไปกินข้าวกัน เมทพี่มันห็หยุดวันนี้ จะได้คุยกันด้วย”

“ก็ดีครับ แล้วเดี๋ยวไง ผมขอตัวไปเก็บของต่อ แล้วก็สายๆ ผมจะออกมารอหน้าบ้านน่ะครับ”

“เค ... เจอกัน”

จบบทสนทนา เอกก็กลับเข้ามาที่ห้อง เปิดเพลงฟัง เก็บของเล็กน้อย จัดห้องให้น่าอยู่ขึ้น อาบน้ำ แต่งตัวเพื่อรอออกไปข้างนอกับ พี่บราวน์ และเมดของพี่บราวน์อีกคน ..............

[gobgab]

...........เอากายหนีไป........แต่ก็หนีใจตัวเอไม่ได้อยู่ดี...

[NewcoolstaR]

  เอาเหอะเปลี่ยนดูบ้างจะเป็นไรน๊อ........ปีหน้าไปสมุยดีกว่า..ปีนี้วันลาเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน...

[*Ecks*]

เรื่องแรกมันชื้อเรื่องอารายหรอคับจะได้ตามไปอ่านก่อน 

 ชื่อเรื่อง ผมยังไม่ลืมเขา .... (คำพรรณนาที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) ครับ


ขอบคุณมากค้าบที่มาตามอ่านกัน 

[ronger]

มาเป็นกำลังใจด้วยคน    
เด๋วจะตามอ่านเภาคแรกก่อนจ้ะ   

[มะนาว]

ขอมาอ่านด้วยคนน้า......

เอากำลังใจมาฝากคร้าบบบบ..............

[THIP]

รออ่านตอนต่อไปค่ะ   

[krappom]

ถึงว่าสิ อ่านไปแล้วทำไมรู้สึกแปลกๆ
ก็ยังไม่ได้อ่านภาคแรกนี่หว่า

เด๋วขอกลับไปอ่านภาคแรกก่อนแล้วจะตามมาอ่านภาคนี้อีกทีน้า

[Back in Black]

อ่า


อันใหม่ยังไม่เคยไปเลยครับ

ก้อไปสมุยครั้งล่าตอนอายุ 17
เมื่อสามปีที่แล้ว
ตอนนั้นก้ออยากให้เครื่องบินดีเลย์นานๆ
ก้อจะได้นั่นกินเค๊กอ่านหนังสือที่สนามบินนานๆ

5555

รออ่านต่อไปอยู่ครับ

[*Ecks*]

******
พี่บราวน์ พาเอก ออกไปทานข้าวกับรูมเมท พี่บราวน์อีกคน หลังจากทานข้าวเสร็จ รูมเมทของพี่บราวน์ ก็ขอตัวกลับห้อง เพราะไม่อยากไป โลตัส เอกเลยไปกับพี่บราวน์ 2 คน พี่บราวน์ แนะนำเรื่องการทำงานว่า ลักษณะงานของออฟฟิศที่สมุยเป็นยังไง มีใครบ้าง และทำงานกันยังไง บ้านพักของเอก อยู่ไม่ไกลจากโลตัสมากนัก ขับรถไปไม่ถึง 20 นาทีก็ถึงแล้ว พี่บราวน์ บอกว่า สมุยน่ะ ขีมอเตร์ไซค์ จะสะดวกกว่า เพราะถนนเล็ก และแคบ แต่ก็ต้องระวัง เพราะฝุ่นค่อนข้างเยอะ เพราะตอนนี้ ก่อสร้างเยอะ จะมีทรายอยู่ทั่วเลย ระว่างทางเอก ลองสังเกตุดูก็เป็นจริงอย่างที่พี่บราวน์ บอก ถนนที่นี่ค่อนข้างเล็ก ทางขึ้นลงเป็นเนินเยอะ เพราะ บางส่วนเป็นภูเขา และแคบ และรถเยอะมาก ๆ ทั้งรถยนต์ รถบรรทุก เพราะการก่อสร้างค่อนข้างเยอะ
"เกาะสมุย เจริญขึ้นเยอะจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลย"  เอกพูดขึ้นขณะขับรถผ่านสถานที่ก่อสร้างที่ปักป้ายไว้ว่าเป็นโครงการสร้างโรงแรมบริเวณ บ่อผุด
"ใช่ พี่มาอยู่นี่ได้ 2 ปี อะไรๆ เปลี่ยนไปเยอะมาก ก็ เพราะผู้โดยมันมาเยอะ น่ะ มาเที่ยวกันเยอะ เศรษฐกิจมันกำลังบูม คนสมุย รวยกันไปเป็นแถบๆ แล้ว ขายที่ให้ฝรั่งเอามาทำโรงแรมหมด" พี่บราวน์ตอบ
ที่โลตัสมีลูกค้าเยอะมาก เพราะเป็นแหล่งขายสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเกาะแล้ว ผู้คนเลยมาจับจ่ายใช้สอยกันเยอะ และเป็นวันเสาร์ด้วย ผู้คนเลยขวักไขว่กันน่าดู เอก เลือกของใช้ที่จำเป็นสักพัก จ่ายเงินเสร็จ ก็ชวนพี่บราวน์ กลับบ้าน มีเวลาเหลืออีกเยอะ เอกเลย คิดที่จะขี่มอเตอร์ไซค์รอบเกาะซะหน่อย
...เก็บของที่ห้องเสร็จแล้ว เอก เดินไปร้านเช่ามอเตอร์ไซค์ใกล้ๆ บ้านพัก เช่ามอเตอร์ไซค์ที่นี่ ใช้บัตรประชาชน และกรอกแบบฟอร์มเช่ารถ ค่าเช่าวันละ 150 บาท ส่วนใหญ่ที่นี่จะนิยม รถสกูตเตอร์ กันเพราะคันเล็ก และเกียร์ออโต้ ขี่ง่าย ฝรั่งชอบเช่าไปขี่รอบเกาะ เห็นแล้วก็เป็นภาพที่น่าขันอยู่ เพราะรถมอเตอร์ไซค์ คันเล็กนิดเดียว แต่ฝรั่งตัวเบ้อเร้อ นั่งซ้อนกัน 2 คน แล้วขี่รอบเกาะ ที่เกาะนี่ แทบจะเป็นเกาะฝรั่งไปแล้ว เพราะไปไหนมาไหนก็เจอแต่ชาวต่างชาติเต็มไปหมด เอกเริ่มขับรถออกไปทาง บ้านปลายแหลม เส้นทางนั้นจะผ่านวัดปลายแหลม คือที่ประดิษฐาน หลวงพ่อพระใหญ่ที่ชาวสมยุนับถือกัน เอก กะจะไปกราบนมัสการให้ถึงที่ เลยขี่ไปด้านนั้นก่อน ..หลังจากเข้าไปกราบนมัสการหลวงพ่อพระใหญ่ แล้ว เอกก็ขับย้อนกลับมา แล้วเข้าทางไปสนามบินเพราะทางนั้นจะเป็นทางลัดไปสู่ หาดเฉวง หาดสาธารณะที่ อยู่ใจกลางเกาะสมุยและเป็นแหล่งรวม นักท่องเที่ยว โรงแรม สถานบันเทิง เอกขี่รถผ่านสนามบินที่เขาต้องมาทำงานต่อไป ที่นั่นก็ยังคงวุ่นวายและเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่ทั้งเพิ่งเดินทางมาถึง และกำลงัจรอเช็คอินเพื่อเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพ .. เอกขับเรื่อยๆ ไปตามเส้นทางผ่านสวนมะพร้าวที่ยังลู่ไปตามลมที่พัดอยู่เอื่อยๆ อากาศเย็นสบายเวลาบ่ายแก่ เอกขับรถไปเรื่อยจนถึงทางเลี่ยวเข้าหาดเฉวง ผ่านโรงแรมสวยๆ อยู้หลายโรงแรม เขาอยากจะแวะเข้าไปดู แต่ก็อดใจไว้ก่อนเพราะเขายังอยู่ที่นี่อีกนาน และมีเวลาได้ดูอีกเยอะ เขาขับรถเรื่อยๆ จนมาถึงที่หาดสาธารณะ เฉวง เวลาบ่ายๆ อย่างนี้ เต็มไปด้วยผู้คน ทั้งคนไทย และชาวต่างชาติ รถมอเตอร์ไซค์ จอดเรียงรายอยู่หน้าทางเข้าหาด เอกจอดรถ ล็อครถเรียบร้อยก็เดินเข้าไปสู่บริเวณหาด วันนี้ผู้คนเยอะหนาตามากๆ ตามหาดทราย เต็มไปด้วยผู้คน ทั้งนั่งกันอยู่เป็นกลุ่ม เลยออกไปตามหาดหน้าโรงแนรมก็จะมีแขกนั่งกันอยู่บนเก้าอี้ ชายหาด บ้างก็นอนอาบแดด บางคนก็วิ่งจ๊อกกิ้งบนชายหาด บางกลุ่มก็เล่นกันอยู่ริมหาด อีกฝั่งเอกมองไปก็เห็นกลุ่มเด็กหนุม่ทั้งคนไทย และต่างชาติ เล่นฟุตบอลกันอยู่ริมทะเล
เอก เดินเล่นริมหาดไปเรื่อย พร้อมกับมองหาจุดเหมาะๆ เขาจะได้นั่งเล่น กินบรรยากาศรับลม อากาศที่ริมหาดเฉวงดีมากๆ ไม่ร้อน และแดดไม่แรง ..... เอกได้ที่เหมาะแล้ว แถวๆ หน้าโรงแรมหรู บริเวณนั้นไม่ค่อยมีคนมาก เอกเลยตัดสินใจนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น หันมองไปทะเล ดูผู้คน เล่นน้ำกันสนุกสนาน ปลดปล่อยอารมณ์ ไปกับบรรยากาศสบายๆ ที่อยู่ตรงหน้า หูสองข้างก็ฟังเพลงจาก Mp3  ที่ถือติดมาด้วย ... เขานั่งคิดเรื่อยเปื่อย บรรยากาศดีๆ รอบข้างทำให้เขารู้สึกสบายใจ และลืมเรื่องที่รบกวนใจเขาไปได้ชั่วขณะ เอกไม่ได้คิดถึงเลสลี่เลยในตอนนั้น .... เขาขอมีความสุขกับตัวเอง และเตรียมพร้อมที่จะเจออะไรใหม่ๆ ในชีวิต ในวันต่อไปดีกว่า .... เราควรทิ้งเรื่องไม่ดีไว้เบื้องหลัง อดีตที่ปวดร้าวหาดลืมไม่ได้ ก็ฝังมันไว้ให้ลึกที่สุดในก้นบึ้งของหัวใจ .. และเตรียมพร้อมเริ่มใหม่กับสิ่งใหม่ๆ จะดีกว่า ....

.."แกต้องทำได้สิ เอก .... ต้องอยู่ให้ได้ ..... ชีวิตเป็นของแกนะ ไม่ใช่ของเขา เพราะฉะนั้น .. สู้ๆ "


*******************************************************************

[NewcoolstaR]

  สั้นๆเอง