มาต่อให้แล้วนะค้าบ ขอโทษจริงๆ ช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่ง แต่ก็จะพยายามมาต่อให้รื่อยๆ นะค้าบ คิดถึงทุกคนจังเยย โดยฌฉพาะ พี่แสบ หุหุ ......
******
“เคนจิคุง .... ทำอะไรอยู่น่ะ” ทาคุยะ แอบเข้ามา ในห้องของ เคนจิ ตั้งใจจะทำให้ เขาตกใจเล่น แต่ เคนจิ กลับไม่ตกใจเลยสักนิด เคนจิ กลับดึงตัวทาคุยะเข้ามาแล้วทุ่ม ทาคุยะลงบนที่นอน แล้วทิ้งตัวลงล็อคทาคุยะไว้แบบมวยปล้ำ
“ปล่อย....เคนจิคุงชอบแกล้งเรา ....”
“อ้าว ก็อยากมาแกล้ง เราก่อนทำไมล่ะ” เคนจิ ยังคงนอนล็อคทาคุยะอยู่อย่างนั้น
“โอเคๆ ยอมแพ้ ปล่อยเถอะ หนักจะแย่ นอนทับอยู่ได้”
“ไม่ปล่อย ... จะล็อคทาคุไว้อย่างนี้ไม่ปล่อยไปไหนเลย” ว่าแล้ว เคนจิยิ่งล็อคทาคุยะแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
“ทาคุคุง....ปล่อยเราเถอะ ...นะ เหนื่อยแล้ว...”ทาคุยะทำเสียงอ้อน
“อ่ะ ...ก็ได้ ..ไม่หนุกเลยอ่ะ ทาคุ ไม่ยอมสู้เราเลย ...” เคนจิ บ่นเสียงอุอิบพร้อมกับคลายมือออกจากทาคุ แต่ยังคงกอดเขาไว้หลวมๆ
“อ้าว ... แล้วไม่ปล่อยเราละ กอดไว้ทำไม ...” ทาคุยะถาม แต่ก็ไม่ได้ ขัดขืนหรือ จะทำตัวให้หลุดจากอ้อมกอดนั้น
“ก็เรายังไม่อยากปล่อย ....ขอนอนอยู่แบบนี้แป๊บนะ” เคนจิ นอนกอดทาคุไว้อย่างนั้นใบหน้าของเขาแนบอยู่กับหลังของทาคุยะ
“เมื่อกี้ เคนจิคุง นั่งดูอะไรอยู่เหรอ”
“ดูรูปเราสมัยเด็กๆ น่ะ...ดูแล้วคิดถึงตอนสมัยเด็กๆ นะ ทำไมเราต้องโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยก็ไม่รู้”
“พูดอะไรแปลกๆ นะเคนจิคุงเนี่ย ... ปล่อยเราได้แล้ว ไม่เมื่อยหรือไง” ทาคุยะเบี่ยงตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของ เคนจิ
“...ก็เราไม่อยากโต เราอยากเป็นเด็ก จะได้วิ่งเล่น สนุกๆ กับทาคุไปเรื่อยๆ ไม่ต้องโต ไม่ต้องทำงาน สนุกจะตาย...”
“ขี้เกียจนี่เอง คนเราก็ต้องโต กันทั้งนั้นแหละเคนจิคุงเดี๋ยวพอโตนะ เคนจิคุงไปเจอสาวๆ ขี้เกียจจะจีบสาวๆ แล้วลืมเรื่องสมัยเด็กๆ ไปเลย”
“เราไม่มีวันลืมหรอก เราจะลืมทาคุได้ยังไง”
“แล้วเราจะคอยดู....ว่าเคนจิคุงจะลืมเราหรือเปล่า...ไหน เอารูปมาดูสิ” ทาคุยะพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มรูปบนโต๊ะมาดู เคนจิคุง ลุกขึ้นนั่งบนเตียง เขานั่งอยู่ด้านหลังของทาคุยะ ยื่นหน้ามาเกยไหล่ของทาคุยะไว้ ....
“เคนจิคุงเนี่ย ทำตัวเหมือนเด็กเลย ...ไม่ต้องมาทำตัวอ้อนเลย ..มานั่งดีๆ หนักนะเนี่ย” ทาคุยะทำเสียงค้อน แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีปัดป้องแต่อย่างใด
“เราชอบนั่งแบบนี้ สบายดี อย่าบ่นน่า.. 555 ดูรูปนี้สิ ทาคุยะตัวเปี๊ยกเดียว ใส่กางเกงว่ายน้ำสีเขียวปี๋ เลย รูปนี้ตอนเราไปเที่ยวทะเลกันใช่ไหม ... “
“อืม ใช่ๆ อยากไปอีกจังเลย”
“งั้น ..ไปกัน วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ดีไหม” เคนจิเสนอ
“ไปกับใครล่ะ เคนจิคุง”
“ก็ไปกับเราไง ไปกัน 2 คน ..ไปนะๆ”
“พ่อจะให้ไปรึเปล่าน้า”
“ให้ไปสิ คุณน้า เขาอนุญาตอยู่แล้ว ...เดี๋ยวเราขอให้”
“ตามใจ เคนจิคุงละกัน....” ทาคุยะพูด แล้วหันมายิ้มให้กับเคนจิ
“เย้...ไปทะเลๆ ....” เคนจิร้องดีใจ ลุกขึ้นกระโดดไปมาบนเตียง ส่วนทาคุยะก็นั่งยิ้มกับอาการดีใจที่เหมือนเด็กๆ ของเคนจิคุง ... เวลาที่เคนจิอยู่กับเขา เคนจิมักจะทำตัวเหมือนเด็กเล็กๆ อ้อนเขาอยู่เสมอ แต่ถ้าอยู่ข้างนอก เคนจิจะคอยปกป้องและเป็นเหมือนพี่ชายของเขา
“มองอะไรเล่า ทาคุ ...ไม่ต้องมามองเลย นี่มากระโดดด้วยกันเร็ว” เคนจิพูด แล้วก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทาคุยะเหมือนเด็กๆ
**************
“เคนซัง.... นั่งทำอะไรอยู่ ลงมาทางนี้เร็วๆ ตรงนี้ปะการังสวยมากๆ เลย” เอกเรียกเคนขณะที่เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่บนโขดหินของ อ่าวม่วงที่เรือท่องเที่ยวไปจอดให้ลูกทัวร์ ได้ดำน้ำดูปะการังกัน
“ครับ เดี๋ยวผมตามลงไปครับ ว่ายน้ำระวังด้วยนะ” เคนบอกเอก พร้อมกับค่อยๆหย่อนตัวเองลงน้ำ เขาค่อยๆ ว่ายน้ำเข้ามาใกล้ๆ เอก และ ดำน้ำลงไปดุปะการังพร้อมๆ กับเอก
“เคนซังมาดูทางนี้ครับ ปลาเต็มเลย อ่ะนี่ ขนมปัง ปลามันจะได้เข้ามาใกล้ๆ” เอกดูร่าเริง และสนุกสนานเหมือนเด็กๆ ยิ่งเคนเห็นท่าทางของเอกที่ร่าเริง สนุกสนาน ยิ่งทำให้เขานึกถึงภาพอดีตวัยเด็กของเขากับทาคุยะ เอกช่างเหมือนกับทาคุยะเหลือเกิน เขายังตกใจกับความบังเอิญนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอกับเอก แล้วเขายังมาได้เจอกับเอกในที่ที่เขาไม่คาดติดอีกด้วย โชคชะตาช่างล้อเล่นกับเขาเหลือเกิน
“เคนซัง ...ทางนี้ครับ”
เคนค่อยๆว่ายน้ำเข้าไปหาเอกจากทางด้านหลัง เอกไม่ได้ตั้งตัวเพราะเขามัวแต่เพลิดเพลินและสนใจกับฝูงปลาที่อยู่ตรงหน้า เคนค่อยๆ ลอยตัวไปใกล้เอก และกอดเอกจากทางด้านหลัง เอกสะดุ้งตกใจ กำลังจะผละออกจากอ้อมกอดนั้น แต่ก็ไม่ทันความเร็วของเคนที่ โอบรัดเขาไว้แน่นมากขึ้น สองกายแนบชิดเอกใจเต้นรัว เคนก็เช่นกัน
“เคนซัง ... เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เอกกลัวคนอื่จะมาเห็น แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดนั้นเลย
เคนปลี่ยนมากอดเอกจากทางด้านหน้า เขาค่อยเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเอก ทำท่าเหมือนจะจูบ แต่เพียงใค่ใช้ปลายขมูกแตะกับปลายจมูกของคนที่อยู่ตรงหน้า
“เอกซัง ... suki yo ..”
“wakaru” เอกตอบเป็นภาษาญี่ปุ่นกลับไป คำตอบนั้นทำให้ เคนยิ้ม เอกแก้เขินด้วยการ ปัดน้ำใส่เคน แล้วผละจากอ้อมกอดของเขา ว่ายน้ำออกไปอีกด้าน เคนจิว่ายตามไป สองคนเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้สนใจ คนรอบข้างว่าจะมาองพวกเขาอย่างไร เพราะนี่คือเวลาแห่งความสุขของพวกเขา
หลังจากดำน้ำดูปะการังที่อ่าวม่วงแล้ว เรือก็พาลูกทัวร์ ไปที่เกาะเต่า เพื่อทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารริมหาด เสร็จแล้วก็พาลูกทัวร์ขึ้นเรือเพื่อมุ่งหน้าสู่ เกาะนางยวน เมื่อเรือเทียบท่าของเกาะ ผู้ดูแลประกาศบอกว่าทุกคนมีเวลพักผ่อนบนเกาะนางยวนจนถึง บ่ายสามโมง เพราะที่เกาะนางยวนเป็นจุดสุดท้ายของทัวร์แล้ว ทุกคนสามรถใช้เวลาพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ วันนี้ที่เกาะยังมีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก อาจจะเพราะยังไม่มีเรือลำอื่นมาจอดเทียบท่า ที่เกาะนางยวน จะไม่มีมีบ้านเรือนของชาวเกาะ เพราะ เป็นเกาะสัมปทานห้ามสร้างที่อยู่อาศัย มี เพียง รีสอร์ทอยู่ รีสอร์ทเดียวที่ซื้อสมัปทานได้ และเป็นโรงแรมที่พักที่ผูกขาดเพียงแห่งเดียวของเกาะนี้ ทางเดินเชื่อมต่อจากท่าเรือไปสู่ด้านในของเกาะ ทำด้วยไม้ เป็นสะพานไม้ยาวไปจนถึงหาดในเกาะ เอกกับเคนเดินไปด้วยกัน เอกหยุดถ่ายรูปตามที่ต่างๆ ที่เขาชอบ เคนมองเอกไม่วางตาในใจคิดถึง ทาคุยะเวลาที่เขายกกล้องขึ้นถ่ายรูป เหมือนกับคนๆ เดียวกันที่อยุ่ต่างที่ต่างเวลาเท่านั้นเอง เวลาเขามองเอก ก็เหมือนมองทาคุยะ อดีตของเขาหวนกลับมาให้เขาคิดถึงได้อีกครั้ง
**********************
หัวข้อ: *** หาดทรายใต้แสงอาทิตย์ *** *Season 2 (อ่าน 44088 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก