..
..
..
ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้แนบแน่น ก่อนจะกอบกุมดึงรั้งอย่างอ่อนโยน
ดวงตากลมหรี่ปรือลงตามอารมณ์อีกครั้ง
แต่แล้วก็ต้องผวาด้วยความเจ็บปวดเกาะไหล่กว้างและฝังรอยขบกัดไว้ในทันที
เมื่อถูกสอดแทรกรวดเร็ว
จากสิ่งร้อนรุ่มที่หนักแน่นกว่าที่ เบื้องล่าง
ร่างกายของทั้งสองถูกประสานกันในทันใ
เมื่อร่างสูงสอดแทรกกายเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ความเจ็บปวดแล่นพล่านในสมองของร่างเล็ก
เหมือนร่างกายโดนแยกออกจากกัน
เอวบางเกร็งแน่น ตามสัญชาติญาณ
ต่อต้านการรุกล้ำ
หนาดน้ำใสไหลริน
เขาเจ็บ จนแทบขาดใจ
แต่ก็เพียงไม่นาน
เมื่อความรู้สึกเจ็บร้าวผ่อนคลาย
ความรู้สึกใหม่ก็มาแทนที่
“พัดจ๋า...พัดของกอล์ฟ...ผ่อนลมหายใจนะ”
“ไม่เจ็บอย่างที่คิดหรอก...เชื่อกอล์ฟนะคนดี” ลมหายใจร้อนรุ่มหอบกระเส่า
เขาสงสารร่างเล็กเบื้องล่างเหลือเกิน เมื่อรับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตาและเสียงสะอื้นของร่างบาง
ที่บัดนี้ปลายเล็บยังคงจิกทึ้งไหล่กว้างไว้อยู่ตลอดเวลา และเพียงไม่นาน
ใบหน้าสวยหวานก็ยอมห่างออกมาจากไหล่ของเขา
ชายหนุ่มทำท่าจะผละกายออกแต่ก็ถูกมือเล็ก ๆ โอบรั้งใบหน้าเข้าหาตัว
พัฒนายอมรับทุกอย่างได้ ยินยอมรับทุกอย่าง
จะเจ็บจะปวดมากกว่านี้ก็ยอม ขอเพียงแต่ร่างสูงอยู่ใกล้ ๆ และไม่ห่างไปไหนก็พอ
“พัด.........” ร่างสูงครางแผ่ว สงสารร่างเล็กนี้อย่างจับใจ ทั้งที่รู้ว่าต้องเจ็บปวดแน่ ๆ แต่พัฒนาก็ยอมให้เขาได้
อย่างนี้ถ้าไม่เรียกว่ารัก แล้วจะเรียกว่าอะไร
จมูกโด่งจุมพิตลงที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่
ฝ่ามือรุมร้อนสอดประสานผูกพันกับมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย
ถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนถึงกัน
ในขณะที่มืออุ่นหนาอีกข้างยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอความรู้สึกให้กับอีกฝ่ายต่อไป
พัฒนาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกเจ็บร้าวอย่างที่เคยอีกแล้ว
เมื่อสะโพกแกร่งเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ดีกว่าก็เข้าแทนที่
ร่างสูงค่อยเป็นค่อยไป
ก่อนจะเร่งเร้าขึ้น
เมื่อรับรู้ว่าร่างกายอีกฝ่ายตอบสนองยอมรับแล้ว
จังหวะการประสานยังดำเนินต่อ
พร้อมกับเสียงครางกระเส่าของทั้งสองร่าง
ที่ทำสัญญากันด้วยร่างกายและหัวใจ
ตลอดค่ำคืนนั้น...............................................
จนถึงรุ่งสางของอีกวัน
**********************
มือเล็กอีกข้างถูกเกาะกุมแน่น และจุมพิตซ้ำเรื่อย ๆ อยู่ตลอดเวลา
ร่างสูงกอดกระชับเอวบางเอาไว้แนบตัว
เมื่อคืนเขารุนแรงไปหรือเปล่า ทั้งที่พัฒนาเองก็ยังต้องใส่เฝือกที่แขนอยู่ แต่เขายังกล้าทำอะไรรุนแรงขนาดนั้นได้
แต่ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าซุกซบกับอกเขานี้ ก็ตอบรับได้เป็นอย่างดี
ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้เลยจริง ๆ
เขาไม่ถามพัฒนาอีกแล้ว..........ว่ารักเขาหรือไม่
ในเมื่อร่างกายและการกระทำของอีกฝ่ายทำให้เขามั่นใจได้อย่างแน่ชัด
พัฒนารักเขา รักแน่ ๆ และคงจะรักมากด้วย
ไม่งั้นแล้วคนตัวเล็กที่เขารักใคร่อย่างสุดหัวใจ..ตรงหน้าคงไม่ยอมรับเขาได้มากมายขนาดนี้
“กอล์ฟ..............” เสียงหวานใส เอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เอาแต่จูบมือจูบไหล่อยู่ไม่ห่าง
ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“หือ” ร่างสูงขานรับ จมูกโด่งเพิ่งจะละจากไหล่เล็กบางหอมกรุ่นของคนตรงหน้า
“จะไปออสเตรเลียเมื่อไหร่” ถามไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ถ้าต้องอยู่ห่างกันจริง ๆ เขาจะทำยังไงดี
“เปล่านี่......กอล์ฟก็อยู่เมืองไทย..กับไอ้กุ้ง..ขี้เกียจจะย้ายที่เรียนให้เสียเวลา..พ่อกับแม่แค่นั้นแหละที่ไป” ร่างสูงตอบเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จมูกโด่งจะฝังลงที่มือเล็ก ๆ นั้นอีกครั้ง ในจำนวนครั้งที่นับไม่ถ้วน
“ไอ้กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ” ร่างเล็กลุกพรวดพราดขึ้นทันที
“แก..แก..ไม่ได้จะไปออสเตรเลียเหรอ..........ไอ้....ไอ้..บ้าเอ้ยยยยยยยยย” ร่างเล็กโวยวายร้องลั่น
ทั้งเตะทั้งทุบคนที่เบี่ยงหนีการกระทำนั้น อย่างไม่เข้าใจ
“เฮ้ยยยยยพัด...อะไรอ่ะ....โกรธอะไรเนี่ย” ร่างสูงหลบหลีกร่างเล็กที่ถาโถมเข้ามา
ไม่ได้ไปออสเตรเลียเหรอ แล้ว แล้ว มันยังมา..........มาทำอย่างนี้เนี่ยอ่ะนะ
ตายซะเถอะ..............ร่างเล็กโถมกายเข้าหา จึกทึ้งร่างสูงที่เอาแต่ป้องกันตัวเองเป็นพัลวัน
ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กที่เหนื่อยหอบจนตัวโยน
“แกกล้าทำอย่างนี้กับฉันเหรอ..ไอ้กอล์ฟไอ้บ้าเอ้ย” ร่างเล็กโวยวายดิ้นรน ก่อนที่มือใหญ่จะพยายามฉุดรั้งกอดกระชับเอวบาง เหมือนจะพยายามบีบบังคับให้หยุดการกระทำให้ได้
“ถ้าไม่ทำอย่างนี้....แล้วกอล์ฟจะรู้มั้ยว่าพัดคิดยังไง” ร่างสูงกอดรัดร่างเล็กที่ดิ้นรนรุนแรง
จะออกจากอ้อมแขนแกร่งหนานั้น
“แก แก ไอ้ ไอ้ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงหวานใสยังคงร้องลั่น
ดิ้นรนไปมาไม่ยอมสิ้นฤทธิ์
“พัดนี่ดื้อจริง ๆ เลยนะ เดี๋ยวเหอะ” ร่างสูงกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น จนคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นรน
แทบหายใจไม่ออก
ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดการโวยวายดิ้นรนของร่างเล็กให้สงบลงได้ด้วยการจุมพิตหนัก ๆ ที่ข้างแก้ม
และเปลี่ยนเสียงร้องโวยวายร้องลั่นนั้น เป็นเสียงอย่างอื่นแทน
..
..
..
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
