หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[puppyluv]

บอกเมื่อไรน้อ น้ำตาจะท่วมมั้ยน้อ
คิดหนักนะเนี่ยเป้ง เฮ้ย-ป้าง อ้าวไม่ใช่ ป้าง เอ่อ-เป้ง ...วู๊

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas

[Goodfellas]

กระผมนายเป้งเองครับ  วันนี้ขอแวะมาตอบทู้แฟนๆซะหน่อย

เห็นด้วยกะพี่อิ๊ก เป้งหื่นมาก

อย่างที่บอกครับใครไม่มาเจออย่างผมคงไม่รู้  น้องมินน่ารักซะขนาดนั้น  ใครจะอดใจได้

เป้งเอ้ย ยิ่งบอกช้าเรื่องมันจะยิ่งใหญ่นะ

ใจเย็นคร้าบ ผมหาจังหวะดีๆบอกน้องมันอยู่เลยเนี่ย

แหะๆ ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่ะ

เม้นท์ว่าผมหล่อเท่ อะไรงี้ก็ได้นะครับ  

อย่าบอกปลายเรื่องนะ เบื่อดราม่าน้ำตานอง 555

คงไม่น่าจะนองอะไรมากมายครับ  ไม่ต้องห่วง  คงแค่เบาะๆอ่ะ

ไม่บอกเดี่ยวเป็นเรื่องนะ
แล้วมันจะบานปลายยย   ความรักเริ่มจากความเชื่อใจนะจ๊ะ เป้ง

ไม่ต้องห่วงครับ  ตอนนี้ก็รีบสุดๆอยู่  ช่วงนี้ผมแถมาตลอด  มากๆบ่อยๆก็เริ่มไม่ไหวละครับ  ต้องบอกน้องแล้วล่ะ

ชอบเป้งมาทันทีเลย

แฮะๆ เขิน ขอบคุณมากคร้าบ

ตาม มา อ่าน เรื่อง ใหม่ ครับ พี่ น็อต

เค้า ว่า กัน ว่า 'เด็ก การ โรง แรม น่า รัก ทุก คน'

555ๆ

อิอิ อยู่แล้วครับผม  เด็กคณะนี้หล่อเท่กันทุกคนอ่ะ ไอซ์ก็แวะมาติดตามเรื่อยๆนะครับ 

บอกเมื่อไรน้อ น้ำตาจะท่วมมั้ยน้อ
คิดหนักนะเนี่ยเป้ง เฮ้ย-ป้าง อ้าวไม่ใช่ ป้าง เอ่อ-เป้ง ...วู๊

ก็อีกไม่กี่ตอนก็คงบอกแล้วครับ  อย่าสับสนผมกับไอ้ป้างนะ เหอๆ

สุดท้ายขอบคุณ คุณกิตด้วยครับ ที่+ให้บ่อยๆ

[Goodfellas]

นายเป้งกลับมาแล้วคร้าบ

คิดถึงผมมั๊ย  โอเคครับมาติดตามเรื่องยุ่งๆของผมกันต่อเลยนะ

ตอนที่8

                                 ***************************

         เช้าแล้ว  แต่ผมเองไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้เพราะมั่นใจมากไปหน่อยว่าน้องต้องมาปลุกผม   แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น  จนเวลาล่วงเลยไปเกือบเจ็ดโมงครึ่งได้  กว่าผมจะรู้สึกตัวตื่นและมองนาฬิกา

         " อ่ะ.. เฮ้ย....ย"  ผมร้องเสียงหลงพลางโดดจากที่นอนวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างไว   ถูสบู่แทบจะไม่ทั่วตัวเลยครับแล้วยังต้องแปรงฟันไปพร้อมๆกันอีกด้วย  ทำได้ไงวะกู

         จากนั้นก็มาแต่งตัวอย่างเร็ว   ก็ได้แต่แปลกใจครับว่าทำไมมินยังไม่มาปลุกผมอีกเลยออกไปเคาะเรียกที่ห้อง   แต่ในห้องก็ว่างเปล่า   ผมได้แต่งงว่ามินไปไหน  ลงไปซื้อของอีกเหรอ  แต่เฮ้ย... สายแล้วนี่หว่า

         ผมรีบคว้าข้าวของทุกอย่างแล้วรีบเปิดประตูออกไปหน้าห้อง   แต่พอมองไปก็เห็นมีช่างมานั่งแงะช่องลิฟต์อยู่แล้วเปิดออก   จากนั้นก็พยุงร่างบางๆที่ดูอิดโรยออกมาจากในลิฟต์

         " มิน...."  ผมร้องเรียกเสียงดังพร้อมกับวิ่งไปประคองน้องอย่างเป็นห่วง   รู้สึกเหมือนใจมันหล่นไปเลย   นี่น้องมันไปมัวติดอยู่ในลิฟต์เหรอ

         " ฮือๆ... พี่ป้าง  ผมกลัว"  น้องร้องไห้ออกมาทันทีที่เห็นหน้าผม   และกอดผมไว้แน่นมาก  ผมก็ได้แต่ลูบหัวเพื่อปลอบน้อง

         " ครับ... ไม่ต้องกลัวแล้วนะคนเก่งของพี่"

         " อ๊ะ  กี่โมงแล้วครับ   พี่ต้องไปฝึกงานนี่ครับ"   ผมสะดุ้ง  ฉิบหายล่ะ  สายแล้วเว้ย...

         " อ่ะ... จริงด้วย   โอย...พี่ไปสายแน่ๆ   แต่มิน..."  ผมมองหน้าน้องอย่างเป็นห่วงที่เห็นน้องมันเสียขวัญอยู่อย่างนี้  จะทิ้งไปได้ไง

         " ผมไม่เป็นไรแล้วครับ  พี่รีบไปก่อนนะ  อย่าไปสายเลย" 

         " งั้นเอางี้  เดี๋ยวเรานั่งรถไปกับพี่นี่ล่ะ  ไปด้วยกันก่อนนะ... ไปนั่งพักให้สบายๆแล้วค่อยนั่งแท๊กซี่กลับมาบ้านเราก็ยังได้"   ผมออกความคิด   น้องมันก็ยิ้มออกมาได้หน่อยนึง

         " ครับ... งั้นรีบไปเถอะครับ"  มินบอก  ผมก็รีบพาน้องลงลิฟต์อีกตัวไปขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว   ระหว่างทางน้องก็เล่าให้ฟังว่าจะลงไปซื้อพริกไทยที่เซเว่นมาใส่ข้าวต้มแต่พอลงไปลิฟต์มันก็ค้างพอดี   ติดอยู่ในนั้นนานพอสมควรก็กลัวมากๆเพราะตอนนั่งรอช่างมาเปิด  อยู่ๆไฟมันก็ดับไปอีกจนกระทั่งมีคนมาช่วยนั่นแหละ

         ก็เลยเป็นความซวยของผมไปด้วย   แม้จะโชคข้างข้างนิดนึงเพราะยังพอมีเวลาเหลืออยู่   แต่ไอ้เอ้ก็โทรมาเร่งผมเพราะอาจารย์นิเทศแกมารอแล้วครับ  ผมเลยรีบเหยียบจนไปถึงที่และบอกให้น้องมินเข้าไปนั่งรอที่ล๊อบบี้ก่อน

         " โห... มึงกูนึกว่าจะสายซะแล้ว   ไปทำอะไรมาวะ  หรือว่าตื่นสาย  อ้าวเฮ้ย... แล้วนี่ใครวะ"  ไอ้เอ้บ่นทันทีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้องมินมากับผม

         " เออ... โทษทีมีเรื่องแต่เช้าว่ะ  เดี๋ยวกูค่อยอธิบายนะ"  ผมยังคงหอบแฮ่กๆอยู่เพราะรีบวิ่งมา  พอดีอาจารย์พินิจที่เป็นอาจารย์นิเทศของพวกผมเดินออกมาพอดี  ผมเลยรีบยกมือไหว้

         " อ้าว... มาแล้ว  โอเคๆ  พอดีเวลาเป๊ะ  ว่าแต่มีอะไรเหรอถึงได้มาช้าน่ะ  นายพีรณัฐ"  อาจารย์พินิจเอ่ยถามผม

         " ขอโทษครับ  พอดีน้องผมไม่สบายกะทันหันที่บ้านก็ไม่มีใครดูเลย  ผมเลยต้องรีบพาไปคลีนิคด่วน  แต่ไม่เป็นไรแล้วครับ"   แถแต่เช้าอีกแล้วกู   ทำไงได้ล่ะ  จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้

         " อ้อ... งั้นก็ไม่เป็นไร  เรารีบไปกันเถอะ  เชฟใหญ่เค้าคงรออยู่แล้ว"  อาจารย์พินิจบอก  พวกผมก็เดินตามแกต้อยๆเข้าไปในครัวของโรงแรมเพื่อไปพบเชฟใหญ่และทำการแนะนำตัวกับบรรดาพี่ๆที่จะมาเป็นคนประเมินผลพวกเรานะครับ

         จากนั้นเชฟใหญ่ก็ช่วยแนะนำให้ผมรู้จักกับพี่นุที่เป็นผู้ช่วยเชฟและจะเป็นคนที่ประเมินผลกับคอยดูแลพวกเราที่เป็นนักศึกษาฝึกงาน   พวกเราก็ยกมือไหว้และแนะนำตัวกับแกไปซึ่งแกก็ดูกันเองดีนะ  ทำเอาผมโล่งใจขึ้นเยอะเพราะการฝึกงานเนี่ย  ผลที่ออกมาจะหมู่หรือจะจ่าก็ขึ้นกับคนๆนี้แค่คนเดียวนี่ล่ะครับ

         จากนั้นพี่นุก็พาเราเดินทัวร์ครับ  เริ่มจากครัวไทย ยุโรป จีนและญี่ปุ่น  รอบโลกเลยว่ะ  แล้วก็พาไปดูฝ่ายเบเกอรี่และพูดคุยแนะนำสถานที่กันไป   ซึ่งก็ทำให้พวกผมตื่นตาตื่นใจกันสุดๆเพราะทุกๆอย่างในนั้นช่างน่าสนใจน่าเรียนรู้ไปหมด  สมกับที่เราตะเกียกตะกายมาฝึกกันที่นี่จริงๆนั่นแหละ 

         พอดูครัวเสร็จทีนี้ก็มาดูภายในห้องอาหารกันบ้างครับ   พี่นุพาเราไปแนะนำกับบรรดาพนักงานบริการของห้องอาหารไล่มาตั้งแต่หัวหน้าเลยว่าใครเป็นใคร   แต่อยู่ๆตอนที่ผมฟังการแนะนำตัวอยู่ก็มีมือมาสะกิดผมจากด้านหลัง   ทำให้ผมหันไปทันที

         " แพรว.........."   ผมเอ่ยขึ้นแล้วก็นิ่งอึ้งอยู่   แพรวก็ยิ้มให้ผมแต่ยังไม่ทันพูดอะไรกันพี่นุก็เดินพาพวกเรากลับไปยังครัวซะก่อน   

         " เฮ้ย... ทำไมแพรวเค้ามาอยู่นี่ล่ะวะ  แล้วแต่งชุดพนักงานเสิร์ฟด้วยอ่ะ"  ไอ้เอ้ถามผมทันที

         " แล้วกูจะรู้มั๊ย  กูไม่ได้เจอเค้าตั้งนานอ่ะ  สงสัยเค้ามาฝึกงานอยู่นี่เหมือนพวกเรามั๊ง"  ผมสรุปเอาเอง 

         " เฮ่ย  งั้นยังงี้ก็น่าจะดีนะ  เผื่อมึงจะยังมีโอกาสทำคะแนนอีกทีไง  ไม่ลองดูหน่อยวะ"  ไอ้เอ้เสนอ   มึงคิดได้ไงเนี่ย

         " มึงนี่... กูไม่มีหวังแล้วเว้ย  นั่นเค้าแฮบปี้เอนดิ้งกันไปแล้ว  กูดิต้องทำใจ  และถือว่ากูซวยนะเนี่ยที่ต้องมาเจอเค้าอีกยังงี้อ่ะ"  เฮ้อ... ผมก็ว่าจะพยายามลืมๆแล้วเชียวนะ  และเกือบทำได้แล้วด้วยสิ

         ที่จริงแพรวเค้าก็เรียนการโรงแรมเหมือนกับผมแต่เรียนคนละที่กัน  ผมยังคิดว่าทำไมเค้าบังเอิญมาฝึกงานที่เดียวกันได้นะ

         " อ๋อ... ก็ป้างเป็นคนชวนเรามาเอง  เห็นว่ามีเพื่อนเป็นหลานของเจ้าของที่นี่น่ะ  ใครๆเค้าก็อยากมาที่นี่กันทั้งนั้นเลยนะ  เราโชคดีจังที่ป้างช่วยให้ได้มาฝึกที่นี่อ่ะ"   แพรวบอกผมขณะที่ผมแว่บออกมาจากในครัวมาคุยด้วย

         เฮ้อ... นั่นไงล่ะ  ผมก็ว่าแล้ว  ผู้คนแย่งชิงกันมาฝึกที่นี่ซะแทบจะฆ่ากันตาย  แล้วอยู่ๆแพรวจะมาฝึกที่นี่ง่ายๆได้ยังไง   ที่แท้ไอ้ป้างมันก็ใช้เส้นไอ้เบสเพื่อนผมเหมือนกันนี่เอง    นี่ผมอุตส่าห์พยายามหลบหน้าเค้ามาตั้งนาน  แต่ตอนนี้จะต้องมาเห็นหน้าเค้าแทบทุกวันอีกเหรอเนี่ย  เพราะมึงอีกแล้วนะ  ไอ้ป้าง  เวรจริงๆ

         เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น   พอเอามาดูก็เห็นว่าเป็นน้องมินส่งข้อความมาว่าตอนนี้กลับไปบ้านแล้ว  ไม่ต้องเป็นห่วง  ผมก็โล่งใจไป   เฮ้อ... กลับไปต้องไปปลอบขวัญน้องมันซะหน่อยแล้ว

         วันนั้นทั้งวันผมก็มัวแต่พะวงเรื่องน้องมินว่าจะเป็นไงมั่ง ส่วนพวกไอ้เอ้มันก็ถามกันจังว่าผมมากับใคร   ผมก็ได้แต่บอกปัดมันไปก่อน  ยังนึกข้ออ้างไม่ออกเว้ย  จนไม่ค่อยได้ตั้งใจดูงานสักเท่าไหร่แต่ผมเริ่มเห็นแววแล้วล่ะว่าพวกเราสามคนจะต้องรับมือกับใครบ้าง

         กลุ่มคนที่เขม่นพวกเราก็เป็นพวกกุ๊กกับผู้ช่วยที่หน้าเตาจริงๆอย่างที่ไอ้เอ๊กซ์บอกครับ   พวกนี้มีท่าทีไม่ค่อยพอใจพวกผมอย่างออกหน้าทีเดียวจนผมรู้สึกได้เลย   ผิดกับพวกป้าๆที่ครัวกับพวกพี่ๆผู้หญิง   พวกนี้กลับชอบพวกผมกันมาก   ใช่ครับ  เพราะผมหน้าเหมือนดาราขวัญใจประชาชนไง

         และด้วยเหตุนี้พวกผมก็มักจะอยู่ดูงานกับพวกพี่ๆและป้าๆเหล่านี้ซะมากกว่า   แต่พวกที่เป็นเด็กพนักงานล้างจานมันก็คุยกับพวกผมดีนะครับ  ไอ้พวกนี้มันคงไม่มีอะไร  ไม่ขี้อิจฉาเหมือนพวกนั้น  งั้นก็ต้องเอามาเป็นพวกไว้ซะหน่อย

         " อ้ะ... พี่ให้"  ผมบอกพลางส่งบุหรี่ของนอกอย่างดีให้พวกมันคนละซองเลยครับ พอดีผมมีติดรถอยู่สองคอตตอน  พวกมันงี้ตาโตกันเลย  แหงสิครับ  มันคงไม่เคยสูบแบบนี้กันหรอก

         " โหพี่  ของนอกเลย  ให้ผมจริงเหรอ"  มันถามแล้วก็รีบคว้าไปทันที  ผมก็ยิ้มแต่ก็อย่างที่บอก ไม่ใช่ว่าผมอยากเอาเงินมาฟาดหัวพวกมันหรอก   แต่คิดว่าบางทีเราก็ต้องผูกมิตรคนแบบเร่งรัดด้วยวิธีนี้แหละนะ  ไม่งั้นจะทำไงล่ะ

         " เอาไปเถอะ  พี่มีเยอะ"  ผมบอก  พวกมันก็ยังคงจ้องผมกันตาเป็นมัน   คงคิดว่าผมนี่น่าคบจัง  ใช่ว่ะ  กูน่าคบจริงๆนะเว้ย  มาคบกะกูกันซะดีๆ

         จากนั้นผมก็ชวนพวกมันคุยกันไปสนุกๆเรื่องนั้นเรื่องนี้  ตามด้วยการให้สัญญาว่าจะเลี้ยงดูปูเสื่อพวกมันเป็นอย่างดี  แค่อยากให้มาสนิทกัน   ซึ่งก็ทำให้ตอนนี้พวกมันกลายเป็นเหมือนกะว่ารู้จักกันกับผมมาเป็นปีๆเลยล่ะ  เป็นอันว่าผมมีพวกเพิ่มแล้ว

                                       -

                                       -

         พอห้าโมงเย็นผมก็รีบมาตอกบัตรออกจากที่ทำงานโดยบอกพวกไอ้เอ้ว่าต้องรีบกลับ   แต่คราวนี้ไอ้เอ้มันไม่ยอมครับ   บอกให้ผมสารภาพเรื่องเด็กคนเมื่อเช้ามาซะดีๆผมเลยต้องยอม

         " แล้วพวกมึงห้ามไปบอกใครอีกนะ   ไม่งั้นกูตายแน่  ซึ่งแน่นอนพวกมึงต้องตายด้วย  เข้าใจ๋"

         " เออ... กูรู้ละ  กูไม่ปากโป้งหรอกน่ะว่าแต่ตกลงมึงจะเอาจริงเหรอวะเนี่ย  น้องมันผู้ชายนะเว้ย"  ไอ้เอ้พูดน้ำเสียงหวั่นๆ

         " ทำไมวะ  เดี๋ยวนี้มันยุคไหนแล้วเว้ย  ชายได้ชายอ่ะเหนือชาย  กูจะเป็นเมโทรเซ็กช่วลมั่งก็ไม่เห็นแปลกนิ"  ผมก็อ้างมันไปยังงั้น   ทั้งที่ใจก็ยังตะหงิดๆอยู่บ้างนะนั่น

         " เฮ้อ... แล้วพ่อแม่มึงล่ะ  ขืนเค้ารู้จะว่าไงวะ"  ไอ้เอ๊กซ์ถามผมมั่ง

         " ก็อย่าให้รู้ดิวะ  กูไม่บอกซะอย่าง  ใครจะมารู้ได้"

         " อ่ะ... ไอ้ห่านี่  พูดง่ายนะมึง  ความลับมันไม่มีในโลกหรอก   สักวันเค้าก็ต้องรู้จนได้"   ไอ้เอ้เตือนผมอีกครั้ง  เฮ้อ... กูละเกลียดมันจริงๆ  ไอ้สัจธรรมข้อเนี้ย  แต่ก็จริงว่ะ  ความลับมันไม่มีในโลกอ่ะ

         " เออๆ   งั้นไว้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันเว้ย   ปัญหามีไว้แก้  อืม...  พรุ่งนี้ค่อยเจอกันเว้ย  กูไปแล้ว"  ผมตัดบทไป  พวกมันก็ทำหน้าเอือมๆไปกับผมอีก    พอออกมาได้ผมก็รีบเหยียบแทบมิดเหมือนกันเพราะจะรีบขับกลับไปหาน้อง   เออ... ว่าแล้วก็ลองโทรไปหาน้องก่อนดีกว่า...

         " อืม... เดี๋ยวพี่จะกลับไปถึงแล้วนะ  ได้ทำกับข้าวรึเปล่า  ไม่ต้องทำนะ  ออกไปกินข้างนอกกันก็ได้" 

         " อ่า... ไม่เป็นไรครับ   ผมทำอาหารไว้แล้ว  ไก่อบสูตรอร่อยไง  พี่รีบๆมาก็ดีนะครับ  เดี๋ยวผมจะรออยู่"  เสียงใสตอบกลับมาอย่างร่าเริง   ท่าทางคงไม่เป็นไรแล้วมั๊งนี่  เสียดายแฮะ  ถ้ายังเสียขวัญอยู่ผมจะได้ปลอบต่ออีกสักหน่อย   จะจูบเรียกขวัญสักฟอดคงดี  อิอิ

         " ครับผม  งั้นรอพี่พักนึงนะ  พี่จะถึงแล้วครับ  แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ"  ผมบอกแล้วก็วางสายไป   แล้วขับต่อจนถึงคอนโด

         พอเปิดเข้าไปในห้องผมก็ได้กลิ่นยั่วยวนลอยมาเตะจมูกอย่างแรง   ทำให้หิวขึ้นมาทันทีเลยครับ   ลองเดินตามกลิ่นไปที่ครัวก็เห็นน้องกำลังหั่นไก่ร้อนๆจัดลงในจานอยู่

         " เสร็จพอดีเลยครับ   เหนื่อยไหมพี่  ที่ฝึกงานเป็นไงมั่งครับ"  เสียงใสๆถามผมทันที  ผมก็มองหน้าสวยๆเพลินไปเลยไม่ทันได้ตอบอะไร  แต่น้องมันก็มองหน้าผมนิ่งอยู่เหมือนรอคำตอบ

         " อ๋อ... ก็ดีๆ  ครัวที่นี่ใหญ่มากเลยนะ เพราะมันเป็นครัวมาตรฐานสากลจริงๆ  งานนี้พี่ว่าคงได้วิชาอะไรดีๆเพียบแน่ๆ"  ผมตอบคำถามน้องมันไป  มันก็ยิ้มแป้น  สายตาวิ้งๆอีก

         " เหรอครับ  โห... ดีจังเลย  อยากไปฝึกงานที่แบบนี้มั่งอ่ะครับ" 

         " ได้สิครับ  เพราะที่นี่เรามีเส้นน่ะ  เข้าไปฝึกได้สบายๆอยู่แล้ว" 

         " ตอนเรียนปวช.มินก็เคยฝึกอยู่ในวิทยาลัยครับ  เค้าให้ทำอาหารขาย แต่สภาพครัวไม่ได้เรื่องหรอก  แล้วก็มีไปโรงแรมที่ไม่ค่อยได้เรื่องอีก  สรุปแล้วก็ไม่ค่อยได้วิชาอะไรเท่าไหร่อ่ะครับ"  มินบอกพลางยกจานไก่และสลัดออกไป  ผมเลยยกต้มจืดกับโถข้าวตามออกไปที่โต๊ะ

         " ตกลงเราอยากเลือกเรียนที่ไหนล่ะครับมิน"  ผมถาม  น้องก็กำลังตักข้าวใส่จานยื่นมาให้ผม

         " ก็ว่าจะเรียนราชภัฎฯก็คงพอครับ  ค่าเทอมมันไม่เท่าไหร่  คงไม่เรียนเอกชนเพราะอันนั้นค่าเทอมมันแพงมากไป"

         " ครับ  ก็ได้  อ้อ... เกือบลืม... พี่ว่าจะบอกมินก่อน...   เรื่องหมอที่พี่ติดต่อไว้ให้แม่เราน่ะ  เค้ารับทราบและเตรียมตัวแล้ว  เดี๋ยววันเสาร์นี้พี่หยุดนะ  เราสองคนก็ไปรับแม่เราที่บ้านด้วยกัน  ให้เค้าลงมากรุงเทพก่อนเลย  โอเคนะครับ" 

         " อ้าว... เหรอครับ  ว่าแต่ค่าใช้จ่ายมันแพงมากป่ะครับพี่"

         " อืม.. มินไม่ต้องห่วงแล้ว  เพราะตอนนี้โครงการสามสิบบาทมันใช้กับการฟอกไตได้แล้วด้วย   ว่าแต่ถ้าแม่มาแล้วจะให้แม่ไปอยู่กับใครล่ะ   ห้องไอ้แมนไม่น่าจะไหวมั๊ง"  ผมออกความเห็น

         " ก็นี่ไอ้เจดมันจะย้ายไปอยู่ห้องเมียมันแล้วครับพี่  ไอ้แมนบอกไอ้เจดไปว่าแม่คงต้องมาอยู่ด้วยก่อนช่วงนี้น่ะ    มันก็เลยว่าจะย้ายไปนอนห้องเมียมันก่อน"  มินอธิบาย

         " จะเอายังงั้นเหรอครับ   แล้วแม่จะสะดวกมั๊ยล่ะ   ไม่งั้นหาเช่าบ้านก็ดีนะ  หลังเล็กๆก็ได้  น่าจะดีกว่ามั๊ย"

         " ไม่เป็นไรหรอกครับพี่   เกรงใจพี่เปล่าๆครับ  แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงแล้วล่ะ  ไม่รู้ผมจะต้องหาเงินอีกนานแค่ไหนถึงจะเอามาใช้พี่หมดเนี่ย  ฮะๆๆ"  มินบอกผมพลางหัวเราะเบาๆ  แต่สีหน้าน้องก็ค่อนข้างจริงจังอยู่

         " มินอยากตอบแทนพี่จริงๆเหรอ"  ผมบอกแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือนิ่มๆของน้องไว้  พลางมองสบตานิ่งๆ  จนมองเห็นในแววตานั้นของน้องเต็มไปด้วยความสงสัย

         " เอ่อ... ครับ  ผมอยากจะตอบแทนพี่นะ  แต่...  เอ่อ... ไม่รู้สิครับ  ที่จริงผมก็สงสัยนะว่าทำไมพี่ถึงอยากช่วยผมล่ะครับ   ตั้งแต่แรกๆแล้ว  ทำไมพี่ถึงเลือกที่จะให้ผมมาช่วยทำงานที่นี่ล่ะครับ   แล้วยังจะมาช่วยออกเงินให้ผมกับแม่อีก  เงินมันก็มากอยู่นะครับ"   มินเอ่ยถามในสิ่งที่ผมว่าน้องคงสงสัยอยู่   

         ก็แหงล่ะ  อยู่ๆก็มีพระเอกที่ไหนไม่รู้มาออกตัวช่วยเหลือนางเอกที่ต่อสู้ดิ้นรนทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาช่วยแม่ที่เป็นโรคร้ายแบบนี้   แล้วจะไม่ให้สงสัยได้ยังไง  นั่นมันมีแต่ในละครหลังข่าวนี่

         ผมยอมรับแหละว่า  ตอนแรกสุดนั่นผมคิดแค่ว่าทำไงก็ได้ให้น้องมาอยู่ใกล้ๆมือผมไว้ก่อน   ถึงขั้นลงทุนมาเสี่ยงจ้างให้มาดูแลห้องจนเกือบโดนยกเค้าไปทีนึงแล้ว   แต่นี่กลายเป็นว่าต้องมารับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษาแม่ของน้องอีก   ซึ่งผมว่ายังไงๆมันก็ต้องใช้เงินจำนวนมากอยู่   แต่สำหรับเวลานี้แล้ว  ผมกลับรู้สึกยินดีนะและเต็มใจมากๆเลยด้วย

         แค่เพราะว่าทำไปแล้วน้องมันจะได้มีความสุขและมีรอยยิ้มอย่างที่ผมอยากจะเห็นแค่นั้นแหละ  แค่นั้นจริงๆ

         " เราอยากรู้ใช่มั๊ยครับว่าทำไมพี่ถึงอยากช่วยเราอย่างนี้"   ผมเริ่มปรับระดับความหวานของแววตาให้มากขึ้นครับ   เพราะนี่คงเป็นช่วงเวลาเหมาะแล้วที่จะบอกรักน้องซะที 

         และเพราะแววตานี้ของผมมั๊ง   มินก็เริ่มแก้มแดงๆมากขึ้นแล้วครับ  และกำลังจะเริ่มหลบตาผมแล้ว

         " ก็เพราะว่าพี่..............."  ผมชะงักค้างอยู่แค่นั้นเพราะเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมาขัดซะก่อน   แมร่งเอ๊ยยย....ย  รู้สึกตัวเองเหมือนรถที่กำลังจะออกตัวในสนามแข่ง  แต่ต้องเบรคจนหัวทิ่มเพราะมีอะไรตัดหน้าเลยอ่ะ

         " อ๊ะ... เอ่อ... โทรศัพท์อ่ะครับพี่"  มินสะดุ้งเล็กน้อยหลุดจากภวังค์ที่ผมสร้างขึ้นทันที  พังหมดกู  พัง........ อุตส่าห์บิ้วน้องกำลังได้ที่อยู่เลย

         " เอ้อ... ครับๆ"   ผมตอบอย่างเซ็งๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหน  แพทนั่นเองครับ  มารแท้ๆ

         " ฮัลโหล  เป้งคะตอนนี้แพทอยู่ที่บ้านเป้งนะ  ช่วงนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอคะ  แพทว่าจะมาเซอร์ไพร์สซะหน่อยน่ะ  แหม... เสียดายจัง  เลยมานั่งคุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่ค่ะ"  เห็นมั๊ย  บุกไปบ้านผมจนได้

         " ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คอนโดครับ  เดี๋ยวช่วงนี้ผมต้องฝึกงานแล้ว  มาอยู่ที่นี่มันไปที่ฝึกงานสะดวกกว่าน่ะครับ"  ก็ต้องแถอีกน่ะนะ

         " อ้าว... เหรอคะ  แล้วไปฝึกที่โรงแรมไหนเอ่ย  เผื่อแพทจะแวะไปทานซะหน่อย"   เอาล่ะสิครับ  งานเข้าอีก

         " อ๋อ... ครับ  เอ่อ...  "  เอาไงดีวะกู  จะบอกดีมั๊ยเนี่ย  คิดๆๆ เร็วเว้ย 

         " อืม  ทำไมเงียบไป  ตกลงที่ไหนล่ะคะเป้ง"    เฮ้อ..... กรรม

         " ครับๆ  ก็ที่xxxครับ  ว่าแต่ไม่ต้องมาก็ได้มั๊งครับ  อาหารที่นี่ก็งั้นๆแหละ   แพทมาผมก็ออกไปหาไม่ได้อยู่ดีด้วยแหละ   หัวหน้าที่นี่เค้าเข้มงวดนะครับ   เค้าไม่ชอบให้พนักงานแว่บเข้าแว่บออกอู้งานนะ"   แถสดลูกเดียวครับ  ไอ้ครั้นจะไม่ยอมบอกก็ไม่ได้  ก็คงต้องตื้อกันอีกยาว   ซวยจังว่ะผมเนี่ย

         ตอนนี้น้องมินก็นั่งมองผมตาปริบๆอยู่แล้วก็ทานข้าวต่อ   พลางส่งสายตาเรียบเฉยที่ยากเกินคาดเดามายังผม 

         เฮ้ย... แววตาน้องมันแปลกไปกว่าทุกทีนี่หว่า   ผมไม่เคยเห็นแววตาเย็นยะเยือกแบบนี้จากมันเลยนะ

         " แหม... เจอหัวหน้าใจร้ายเหรอคะ  น่าสงสารจังเลย"  แพทเอ่ยเสียงอ้อนๆเหมือนสงสารผมมาก

         " ก็มันเป็นระเบียบน่ะครับ  แพท  เราแค่นักศึกษาฝึกงานก็ต้องทำตัวดีๆหน่อยนะ  ไม่งั้นเค้าจะหมั่นไส้เอาได้"  ผมยังคงพยายามแถต่อไป  แต่ตาผมก็ยังคงมองที่น้องตลอด

         " ค่ะ  งั้นไว้ก่อนก็ได้  แล้วเป้งหยุดวันไหนล่ะคะ  แพทอยากไปดูของที่สยามหน่อยค่ะ  ไม่มีเพื่อนไปเลย"  แพทยังคงอ้อนได้อีกครับ

         " อ๋อ.. พอดีว่าช่วงนี้ผมก็ยังไม่ว่างเลยครับ   ก็ยังมีประชุมเรื่องรับน้องกันอีกน่ะครับ  เสาร์นี้"  เหอๆ สำหรับแพท  ผมไม่มีว่างอยู่แล้วอ่ะ  คิวแน่นมาก   แต่ได้ข่าวว่าเค้าประชุมสรุปเรื่องรับน้องไปเรียบร้อยตั้งนานแล้วเหอะ  ยังเอามาอ้างได้อีกกู.....

         " แหม... อีกแล้ว  ทำไมไม่ทำตัวให้ว่างๆบ้างคะ  แพทเบื่อจังเลย  ตั้งแต่แพทกลับมานี่เรายังไม่มีเวลาด้วยกันเลยนะคะ" 

         " ก็ผมไม่ค่อยมีเวลาจริงๆครับ   ฝึกงานก็ตั้งหลายเดือน  ถ้าไม่งั้นก็รอสักช่วงปิดเทอมนะ  คงมีเวลาแหละครับ"

         " โอย... อีกตั้งนานมากเลยนะ  แพทจะรอยังไงไหวล่ะ  ไม่รู้แหละ  เป้งต้องพยายามหาเวลาหน่อยนะคะ  เอ๊ะ... หรือว่าจริงๆแล้วเอาเวลาไปอยู่กับคนอื่นหมดเนี่ย"  หึๆ  ถูกต้องละคร้าบ  ถ้าเป็นหวยแพทรวยไปแล้วครับ

         " ป่าวหรอกครับ  ผมไม่ว่างจริงๆ  อืม  งั้นก็รอก่อนนะครับ  ถ้าผมว่างแล้วจะบอกนะ  เอ้อ... แพทครับ เดี๋ยวผมขอตัวทำงานก่อนนะ  พอดีต้องเขียนรายงานของวันนี้น่ะ  แล้วค่อยคุยกันนะครับ"   ผมบอกแล้วก็วางทันที   เฮ้อ... เหนื่อยว่ะ  นี่ตกลงแพทจะยูเทิร์นมาทางผมจริงเหรอ   สิ่งที่ผมเคยกลัวมันเกิดขึ้นแล้วใช่ป่ะ.......

         พลันสายตาผมก็มองกลับไปยังน้องมินที่กำลังตักข้าวทานอยู่เงียบๆ   เงียบมากจริงๆนะเออ

         แมร่งเอ๊ย... บรรยากาศมาคุอย่างแรงเลยว่ะ   มองไปเหมือนมีเมฆหมอกมัวๆปกคลุมไปโดยรอบแถมมีฟ้าคำรามฟ้าแลบออกมาอีกด้วย  ไม่ได้เว่อร์

         อารมณ์หวานๆเมื่อกี๊มันหายวับไปกับตาเลย  เพราะแพทแท้ๆ   เซ็งฉิบ...

         " เอ่อ... ไหน  พี่ลองชิมไก่สูตรอร่อยหน่อยซิ"  ผมเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบงันนั้น  แล้วก็ตักไก่เข้าปาก   

         ทันทีที่ลิ้นรับรสผมก็ยิ้มออกมาเลย   เพราะรสชาดดีอย่างเหลือเชื่อ   เหมือนไก่ย่างแบบอีสานที่หอมเครื่องเทศพวกรากผักชี  กระเทียม พริกไทยมากๆ   น้ำจิ้มแจ่วที่น้องทำก็อร่อยเข้ากันกับรสชาดของไก่ได้เป็นอย่างดี

         " โห... อร่อยมากๆครับ  น้ำจิ้มก็อร่อยเข้ากันมากๆเลยนะ"  ผมหันไปชม  แต่...

         " ...... ครับ"   น้องรับคำแต่หน้านิ่งๆ  และยังคงเคี้ยวข้าวอย่างช้าๆ  ตาก็จับจ้องมองออกไปยังวิวนอกหน้าต่าง   

         เห็นได้ชัดเลยว่า   นี่งอนนี่หว่า  ชัวร์....  เฮ้ย... แย่แล้วว่ะ  เมย์เดย์ๆ  ฉุกเฉินๆ

         " อ้าว... เป็นไรไปอ่ะครับมิน"  ถามมันตรงๆนี่แหละ

         " ป่าวครับพี่  ไก่นั้นลองทานกับสลัดนี่ดูนะครับ"  มินบอกพร้อมกับตักสลัดให้ผม  แล้วก็นั่งหน้านิ่งต่อ

         " อืม... อร่อยดีๆ  เข้ากับไก่ได้ดีมาก  รสเปรี้ยวๆหวานๆเหมือนส้มตำเลย   มินเอาสูตรมาจากไหนเหรอครับ  ใส่แครอทหั่นเส้น  กับมะเขือเทศเล็ก  ผสมน้ำสลัดใสปรุงรสออกเปรี้ยวหวาน  เผ็ดนิดๆจากซอสพริกด้วย  เข้าใจคิดดีจัง"  ผมเอ่ยชม  แต่ชมจริงๆนะครับ  ไม่ได้แกล้งชมเพื่อกลบเกลื่อนอ่ะ

         " ก็... สลัดนี้ผมคิดเองครับ   ส่วนไก่นี่เป็นสูตรของแม่ที่ทำขายที่บ้านเพราะแม่ผมขายส้มตำไก่ย่างน่ะ  ใครๆก็ติดใจกัน  แต่วันนี้ผมลองทำสลัดให้ออกเป็นเหมือนส้มตำจะได้ทานคู่กับไก่ได้อร่อยนะครับ"  มินอธิบาย   ผมเองถึงกับทึ่งที่น้องเก่งมากขนาดนี้

         การจะประยุกต์สูตรอาหารใหม่ๆให้ได้ออกมาแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ   เพราะมันต้องเป็นเรื่องของประสบการณ์ล้วนๆ  ถ้ามีประสบการณ์มากก็จะเหมือนมีข้อมูลมากไปด้วย  ซึ่งจะช่วยให้เราสามารถนำข้อมูลเหล่านั้นมาประยุกต์ใช้ได้ดียิ่งขึ้น   และที่น้องทำออกมาได้ลงตัวมากขนาดนี้ก็บ่งบอกแล้วว่าน้องมันแน่จริงครับ   ดีจริงๆที่น้องมันตัดสินใจจะเรียนด้านนี้ต่อผมว่ามันต้องไปไกลแน่ๆ

         ยิ่งพอได้ซดต้มจืดไปอีก  ก็กลายเป็นว่าอาหารมื้อนี้ทั้งมื้อเพอร์เฟคไปเลย   ครบทุกรสชาดและเข้ากันได้อย่างดีที่สุด  น้องมันช่างคิดรายการอาหารออกมาให้เข้ากันได้ดีจริงๆ   น่าสงสัยเหมือนกันว่าทำไมต้องมันเก่งขนาดนี้นะ

         สรุปว่ามื้อนั้นผมเจริญอาหารมาก  กินเพลินจนเติมซะหลายรอบอยู่  หลังจากนั้นผมก็ช่วยน้องมันเก็บจานชามไปที่อ่างล้าง  ซึ่งตอนแรกผมว่าจะช่วยน้องมันล้างซะหน่อยจะได้เริ่มง้อไปด้วย

         " พี่ไปนั่งดูหนังเหอะ  เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"   มินบอก  แต่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย  เสียงก็เย็นๆอีกแล้ว

          ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะ  ก็ต้องเดินเซ็งๆออกมานั่งที่โซฟา  แต่ตาก็ยังคงหันไปมองน้องยืนล้างชามอยู่   แสดงว่าน้องมันยังงอนผมอยู่เหรอ  เฮ้อ...

         ว่าแต่แล้วทำไมน้องมันต้องงอนผมวะ   เพราะผมคุยกับแพทเหรอ

         เดี๋ยวนะ....  ขอเรียบเรียงหน่อย   เขียนเป็นสมการละกัน

         น้องเห็นผมคุยกับแพท  เท่ากับ น้องคงเข้าใจว่าผมเป็นแฟนกับแพทอยู่  ซึ่งมันไม่ใช่แต่น้องเข้าใจไปว่างั้น

         น้องงอน  ไม่พอใจที่เห็นผมคุยกับแพทเหมือนแฟน  เท่ากับ  น้องไม่พอใจที่ผมเป็นแฟนกับแพท  ใช่มั๊ย....

         ยังงงๆว่ะ   งั้นต่อไปเอาไปเทียบบัญญัติไตรยางค์ละกัน 

         คนเราจะงอนไม่พอใจ ก็ต่อเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักมีคนอื่น

         น้องมินงอนไม่พอใจ เมื่อเห็นผมไปมีคนอื่น  เท่ากับ  น้องมินรักผมเลยไม่พอใจที่ผมไปมีคนอื่น

         คำตอบของผลลัพธ์  น้องมินหึงที่ผมมีคนอื่นเพราะรักผมแล้ว   เฮ้ยย......ย

         คำตอบมันออกมาเป็นงี้จริงเหรอวะ   ไหนเช็คอีกทีดิ๊   ฮ่าๆๆ   เย่สสส.....ส   ถูกต้องนะคร้าบบบ

         บิงโกแล้วว่ะเรา  น้องมันคงมีใจให้ผมมากพอแล้ว  ไม่งั้นคงไม่หึงผมหรอก   ว่าแต่... นี่ยังงอนอยู่อีกเหรอวะเนี่ย

         อ้าว... เฮ้ย... เข้าห้องไปแล้ว ง่า....  เอาไงดีกู

         " พี่ป้างครับ   เดี๋ยวถ้าพี่ต้องการอะไรเพิ่มก็เคาะเรียกผมนะครับ   ผมมึนๆน่ะ  ขออยู่คนเดียวสักพักนะ"  น้องมินเปิดประตูออกมาอีกครั้งแล้วพูดกับผม  แล้วก็หันหลังปิดประตูไป

         สงสัยจะงานเข้าอีกละกู   จะยาวเลยมั๊ยเนี่ย  เฮ้อ... แล้วไอ้ที่ว่าเมื่อกี๊อ่ะ  " ขออยู่คนเดียวสักพัก" เนี่ย  ฟังดูแล้วมันน่ากลัวนะเว้ย 

         แม้มันจะไม่ใช่ " ห่างกันสักพัก"  ก็เหอะ  แต่ผมว่ามันก็น่ากลัวอยู่ดีว่ะ  เหอๆ

                                 *******************************

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas

[stormphoenix]

 :z13:พี่น็อต



ถูกใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



แต่ว่าแม่แพดนี่มันน่าตบเนอะ



เอาใจช่วยเป้งให้ปรับความเข้าใจกะน้องมินโดยเร็ว


สู้ๆๆนะครับทั้งเป้งทั้งพี่น็อตเลย

[Goodfellas]

^
^
ขอบคุณกิตกะหมูมากนะครับ

เฮ้อ... ว่าแล้วก็กลับไปปั่นตอนต่อไป 

[sang som]

^
^
^
 
จิ้มฉึกๆ

อยากอ่านอีกตอนง่ายังค้างอยู่เลย

[samsoon@doll]

ใครเอาอีชะนีแพทนี้ไปปล่อยป่าที ส่วนแกไอ้เป้ง แค่ผู้หญิงคนเดียวแค่นี้จัดการให้เด็ดขาดก็ไม่ได้ โคตรอ่อนเลยอ่ะ อิอิ

[NY_JK]

 :serius2:น้องมินงอนซะแล้ว ท่าทางจะมีมาร(ยัยแพท)ผจญไปอีกนานนะเป้ง

[yeyong]

ไปๆมาๆ เราว่าพระเอกรั่วได้ใจเลยนะเนี่ย
ไม่ชอบที่พระเอกไม่เด็ดขาดกับแพทเลย
เพราะงั้นของให้น้องมินงอนนานๆ

[DarKLasT]

เอานังแพทไปหมกป่าทีสิครับ

มาทำให้น้องมินงอนซะได้

[LalaBam]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น้องมินน่ารักมากๆเลย
ชอบที่สุด

แต่มันกดดันตรงที่น้องไม่รู้ความจริงนี่สิ
มันกลัวอ่ะ กลัวว่าถ้ารู้แล้วจะดราม่าอีก
พี่เป้ง บอกความจริงกับน้องได้แล้ว
นะ นะ

[yayee2]

จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้

ทึกทักๆเอาเองนะนายเป้ง ชั้นล่ะขำจัง หุ หุ
ได้ข่าวว่า นายยังไม่ได้จีบน้องมินอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยนะ
แล้วไปคิดได้ไงว่าน้องเป็นม.สระเอียน่ะ
ตอนนี้เชิญนายง้อน้องให้ผ่านก่อนเหอะ

[som]

นายมิน  งอนตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยเหรอ 55
แบบนี้ก็เข้าทางพี่เป้งเค้าเต็มๆเลยอะ 
เรื่องนี้น่ารักครับ

[✪PATTY✪]

ม่ายยยยยยยยยยยยย

ทำไมต้องชื่อเหมือนอีแรดนั่นด้วยยยยยยยยยย

ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากให้น้องมินรู้ซะที  

[kanda53]

กลัวละซินายเป้ง....เจอน้องมินเวอร์ชั่นเย็นยะเยียบ...
แล้วถ้านายเจอข้อหาหลอกลวงละก็....ศพไม่สวยแน่ ๆ
อนาคตกลัวเมียชัวร์นินายเป้ง...

  น้องน็อท 
กด + ให้กำลังใจนะจ๊ะ

[Goodfellas]

ช่วงนี้พอมีเวลาก็มาตอบเม้นท์หน่อย

^
^
^
 
จิ้มฉึกๆ

อยากอ่านอีกตอนง่ายังค้างอยู่เลย

ใจเย้นนะคร้าบ  สักพรุ่งนี้หรือมะรืนละกัน กำลังรีบปั่นอยู่

ใครเอาอีชะนีแพทนี้ไปปล่อยป่าที ส่วนแกไอ้เป้ง แค่ผู้หญิงคนเดียวแค่นี้จัดการให้เด็ดขาดก็ไม่ได้ โคตรอ่อนเลยอ่ะ อิอิ

อิอิ ไอ้เป้งมันอ่อนจิงๆ  นี่ยังมีอีกหลายคนนะที่ยังไม่ออกโรงมา  ท่้่่าทางงานนี้มันคงคางเหลืองอ่ะ

ไปๆมาๆ เราว่าพระเอกรั่วได้ใจเลยนะเนี่ย
ไม่ชอบที่พระเอกไม่เด็ดขาดกับแพทเลย
เพราะงั้นของให้น้องมินงอนนานๆ

555 งั้นต้องรอดูตอนต่อไป ว่าน้องจะหายงอนมั๊ย

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น้องมินน่ารักมากๆเลย
ชอบที่สุด

แต่มันกดดันตรงที่น้องไม่รู้ความจริงนี่สิ
มันกลัวอ่ะ กลัวว่าถ้ารู้แล้วจะดราม่าอีก
พี่เป้ง บอกความจริงกับน้องได้แล้ว
นะ นะ

ชอบน้อง รักน้องก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ

จะให้บอกว่ามัวปลอบเมียที่ไปติดลิฟต์อยู่ก็คงไม่ได้

ทึกทักๆเอาเองนะนายเป้ง ชั้นล่ะขำจัง หุ หุ
ได้ข่าวว่า นายยังไม่ได้จีบน้องมินอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลยนะ
แล้วไปคิดได้ไงว่าน้องเป็นม.สระเอียน่ะ
ตอนนี้เชิญนายง้อน้องให้ผ่านก่อนเหอะ

อิอิ พี่แก้วทับถมไอ้เป้งใหญ่แล้ว  สงสารมันเห๊อะ 555

แค่นี้มันก็จะตายและ ไหนจะเรื่องปลอมตัว ไหนจะเรื่องหญิงๆของมัน ไหนจะเรื่องแพรว แล้วยังจะเรื่องคนในที่ฝึกงานอีก

งานเข้าสุดๆล่ะ ช่วงนี้  เอาใจช่วยมันหน่อยนะ อย่าไปซ้ำมันเลยครับ อิอิ

นายมิน  งอนตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยเหรอ 55
แบบนี้ก็เข้าทางพี่เป้งเค้าเต็มๆเลยอะ 
เรื่องนี้น่ารักครับ

คร้าบ น่ารักต้องติดตามน้องต่อไปนะ

ม่ายยยยยยยยยยยยย

ทำไมต้องชื่อเหมือนอีแรดนั่นด้วยยยยยยยยยย

ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าอยากให้น้องมินรู้ซะที 

55 ชื่อ แพทเหรอครับผม แฮะๆ ผมดันให้ชื่อนั้นไปซะแล้ว  แต่อย่าคิดมากเลยเนอะ อิอิ

รออีกนิดมินก็จะรู้ละครับ

กลัวละซินายเป้ง....เจอน้องมินเวอร์ชั่นเย็นยะเยียบ...
แล้วถ้านายเจอข้อหาหลอกลวงละก็....ศพไม่สวยแน่ ๆ
อนาคตกลัวเมียชัวร์นินายเป้ง...

  น้องน็อท 
กด + ให้กำลังใจนะจ๊ะ

ขอบคุณมากนะคร้าบ ที่คอยมา + ให้บ่อยๆ  ติดตามกันต่อไปนะครับ

[ชัดเจนกาบ]

สงสารน้องมินมินจังเลยอะ...พี่เป้งเนี้ยเสนห์แรงจังนะ....อย่าให้ถึงตาน้องมินมินผมบ้างล่ะ(ของผมเนี้ยเหมือนเป็นเจ้าของเลยแฮะ..ไม่กล้าแย่งพี่เป้งหรอกน่า...)จะให้น้องมินมินผมแกล้งให้เขดเลย....อีกอย่างมินอย่าบอกนะว่าแอบหลงเสนห์ไอ้พี่เป้งจอมขรี้หก,ขี้จุ๊,ขรี้ตั้ว,คนโกหก(แต่ก็จริงใจกะน้องมินมินผมอะนะ)...แต่นอกใจเมื่อไร..ฮือๆ..สงสารน้องมินอีกแหละ.....จะเป็นงัยต่อนะ...แอบเป็นหว่งมิน...ไม่สงสารไอ้ปี้เป้งหลอก..มีตัวเลือกเยอะ.......

.....สงสัยมินต้องทำใจแน่ๆเลยเนอะ..จากเคยยิ้มแย่มแจ่มใส..กับเฉยชาสะงั้น..รึว่ามินแอบได้ยิ้นตอนคุยโทรศัพท์...ว่าไม่ใช่พี่ป้างอะ...เลยเย็นชา....แล้วก็ทำใจยอมรับว่าไม่ใช้พี่ป้าง...แต่เป็นคนขรี้โกหก..ชื่อไอ้ปี้ป้างรึป่าวนะ....

รีบมาเคียร์นะพี่น็อต......

[HappyMelon]

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีจังเลยค่ะ อิอิ
น้องมินน่ารักอ่ะ เป็นเป้งเราก็ชอบนะ
แต่ตอนนี้น้องงอลไปแล้วอะ เป้งทำการง้อด่วนๆเลยนะ
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เป้งบอกความจริง
บ้านแตกแน่ๆเป้งเอ๊ยยยยย เอาเถอะยังไงก็รีบเคลียร์ๆซะนะ
ทั้งเรื่องแพท เรื่องตัวเอง รออ่านตอนหน้าจ้า สนุกๆ

[JipPy]

กรี้ดดดดดดด  ....   แล้วเมื่อไรจะบอกความจริงเนี่ย เป้ง ง ง ง ง ง ง

[love2y]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณน็อต
อย่าเอาอึนเฮมาใช่เลย อยากได้ปู้จายมาจิ้นอ่ะ >_<
เราเสนอคนนี้ค่า คิม ฮเยซอง น้องหน้าหวานมากกกกกก

[gtower]

  หลายคดีนะเป้ง โดนงอน สมน้ำหน้า

[ชัดเจนกาบ]

ลีบนพูดได้ใจมาก...ฮี่ๆๆๆๆๆๆ

[j4c9y]

ตาป้าง
อย่าชักช้า

[ordkrub]

มองโลกแง่บวก แพทเป็นตัวเร่งให้เป้งรู้ว่าน้องมีใจ
มันก็ดีเหมือนกันนะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[spok1234]

ทำ ร้าย จิต ใจ มิน

งอน ลูก เดียว เฟ้ยยย

เบื่อ จริงง พวก เจ้า ชู้!!

หึ หึ

[pray]

ผมสงสัยอะคับ
ไอ้คนที่พี่คนเขียน(ชื่อพี่นอตใช่มั้ยอะครับ)
เอามาตั้งเป็นอิมเมจพี่เป้งอะ
เค้าเป็นใคร
ผมไม่รู้จักจริงๆ
บอกทีคร้าบบบบบบบบ
 

[Goodfellas]

โอเคเลยชัด  ไม่ต้องห่วงหรอก  เดี๋ยวจะรีบมาเคลียร์

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีจังเลยค่ะ อิอิ
น้องมินน่ารักอ่ะ เป็นเป้งเราก็ชอบนะ
แต่ตอนนี้น้องงอลไปแล้วอะ เป้งทำการง้อด่วนๆเลยนะ
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เป้งบอกความจริง
บ้านแตกแน่ๆเป้งเอ๊ยยยยย เอาเถอะยังไงก็รีบเคลียร์ๆซะนะ
ทั้งเรื่องแพท เรื่องตัวเอง รออ่านตอนหน้าจ้า สนุกๆ

ครับ รออ่านตอนหน้าเ้ลยนะ

กรี้ดดดดดดด  ....   แล้วเมื่อไรจะบอกความจริงเนี่ย เป้ง ง ง ง ง ง ง

รออีกนิสครับ กะลังหาจังหวะเหมาะๆอยู่

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย คุณน็อต
อย่าเอาอึนเฮมาใช่เลย อยากได้ปู้จายมาจิ้นอ่ะ >_<
เราเสนอคนนี้ค่า คิม ฮเยซอง น้องหน้าหวานมากกกกกก

คืองี้ครับ อิมเมจที่คิดไว้นั้นต้องเห็นน้องมินเหมือนหญิงจริงๆมาก  ชนิดดูไม่รู้่  ไม่งั้นคนช่ำชองอย่างไอ้เป้งมันต้องรู้อยู่แล้ว

ส่วนที่ว่าทำไมน้องต้องเหมือนผู้หญิงมากขนาดนั้นก็เพราะว่ามันมีเหตุผลที่มาที่ไปอยู่ครับ  เดี๋ยวจะค่อยๆเฉลยให้ได้ทราบกันเนอะ

แต่สำหรับคิม ฮเยซองที่เสนอมานี่ผมก็ว่าพอได้  แต่ยังหารูปของคนนี้ที่แบบว่าดูแล้วไม่รู้เลยว่าผู้หญิงหรือผู้ชายไม่ได้น่ะครับ  เลยคิดว่าเดี๋ยวดูกันไปก่อนเนอะ

หลายคดีนะเป้ง โดนงอน สมน้ำหน้า

อิอิ มีแต่คนสมน้ำหน้ามันจริงๆ  สงสารมันหน่อยก็ดีน้า  สงสัยว่ามันจะเป็นพระเอกที่มีแต่คนสมน้ำหน้ามากที่สุดรึเปล่านี่

ตาป้าง
อย่าชักช้า

อิอิ ไปเร่งไอ้ป้างมันทำไมอ่ะครับ ให้มาจีบมินเหรอ

มองโลกแง่บวก แพทเป็นตัวเร่งให้เป้งรู้ว่าน้องมีใจ
มันก็ดีเหมือนกันนะ

อันนั้นก็คงเป็นผลพลอยได้ครับ  แต่ติดตามกันต่อไปแลัวกัน  ยังีเรื่องยุ่งๆอีกมากมายนัก 

เป็นกำลังใจให้ครับ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ  ก็แวะมาติดตามเรื่อยๆนะ

ทำ ร้าย จิต ใจ มิน
งอน ลูก เดียว เฟ้ยยย
เบื่อ จริงง พวก เจ้า ชู้!!
หึ หึ

ไอซ์ทำไมว่ารุ่นน้องการโรงแรมอย่างนั้นอ่า  อิอิ

ผมสงสัยอะคับ
ไอ้คนที่พี่คนเขียน(ชื่อพี่นอตใช่มั้ยอะครับ)
เอามาตั้งเป็นอิมเมจพี่เป้งอะ
เค้าเป็นใคร
ผมไม่รู้จักจริงๆ
บอกทีคร้าบบบบบบบบ
 

อ๋อ คนนี้มันก็เล่นหลายเรื่องอยู่ครับ  เห็นว่าชื่อ chun jung myung แต่ก็ยังไม่รู้ว่าอ่านออกเสียงยังไงแน่

เห็นว่าอิมเมจดูเข้มๆดี ทั้งที่ถ้าไม่มีหนวดเคราหน้าจะหวานมากอยู่  เลยเอามาใช้่ครับ น่าจะเหมาะ

ช่วงนี้ก็ยังงานยุ่งๆอยู่เลยครับ  อาจจะมาลงให้ช้านิดนะ  เพราะไม่มีเวลาเขียบนเอาเลยแหละ

แต่ก็จะรีบๆแล้วกัน  อดทนรอกันนิดนึงนะ  ขอบคุณคร้าบ