หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[Goodfellas]

ง่า แวะมาบอกว่าอดใจรอกันอีกนิดน๊าคร้าบ

ช่วงนี้งานเยอะมาก  แถมไม่ค่อยสบายเอาเลย  นั่งพิมพ์แป๊บๆก็ปวดหัวละ

งั้นอดใจรออีกวันสองวันนะคร้าบ  เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้เลย

[ชัดเจนกาบ]

อะคราบ....พี่น็อต...รับทราบครับ.....หายปวดหัวเร็วๆนะครับ...พักผ่อนเยอะๆ...รักษาสุขภาพด้วยนะครับ...น้องชายเป็นห่วง.....

[✪PATTY✪]

บอกเลย บอกเลย บอกเลย  !!

หายเรวๆๆๆๆน้า~

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

หง่ะ ทำไมมีแต่คนไม่สบาย  หายเร็วๆนะค๊า

[MrTeddy]

บอกความจริงไปเลยครับ
จัดไปๆ อาจมีงอนแล้วได้ปลอบแบบคลุกวงใน
 

ขอให้หายป่วยไวๆ นะครับ

[naja]

บอกโลด!!!

[Goodfellas]

น้องมินจะมาค่ำๆนี้คร้าบ  อดใจรออีกนิดน๊า

[Goodfellas]

โอเค น้องมินมาแล้วนะคร้าบบ 

ตอนนี้ก็กินมาม่าชามเล็กไปอีกชามนะครับ


ตอนที่12

                                 **************************

         ถ้าใครไม่เป็นผมก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกลัวแค่ไหน   ในเมื่อสิ่งที่ผมบอกจะทำให้มินเสียใจซ้ำอีก  และผมจะกลายเป็นแค่คนหลอกลวงอีกคนสำหรับน้องในตอนนี้

         แค่ผมนึกภาพว่าน้องจะเสียใจยังไงบ้างผมก็ไม่ไหวแล้ว   เพราะถ้าน้องต้องเสียใจอย่างนั้นผมขอตายซะดีกว่า

         " พี่ป้าง... พี่เป็นอะไรไปอ่ะครับ  ทำไมมือสั่นยังงี้ล่ะ"  มินเอ่ยถามผมพลางจับมือผมไว้   อาการสั่นนั้นมันคงมาจากความเครียดจนแทบบ้าของผมเองสินะ  

         " พี่..... เอ่อ...  มินครับ.... พี่ขอโทษนะ  ถ้าพี่ทำอะไรผิดมากๆลงไป  มินจะยกโทษให้พี่ได้มั๊ยครับ   แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ"  ผมบอกพลางโน้นตัวลงไปกอดน้องไว้แน่นเลย

         " อะไรล่ะครับพี่...  พี่ทำอะไรเหรอครับ   ผมไม่เข้าใจ"  

         " ................."  ผมได้แต่อึ้ง   ตอนนี้ผมกลายเป็นคนขี้ขลาดที่สุดในโลกไปแล้วมั๊ง  ความกล้าที่ผมเคยมี  ความกล้าที่เคยทำให้พูดความจริงได้ทุกอย่างโดยไม่สนว่าใครจะเป็นยังไง   มันหายไปหมดแล้ว

         " มินจำได้มั๊ยครับ"  แล้วผมก็ตัดสินใจพูดจนได้  แม้ว่าจะต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาก็เหอะ

         " ตั้งแต่ที่พี่เจอมินครั้งแรกที่โรงหนังน่ะ  มินทักพี่อย่างดีใจว่าเป็นพี่ใช่มั๊ย"

         " ครับพี่  แล้วทำไมเหรอครับ"  

         " คือว่าตอนนั้นน่ะพี่ผิดเองที่ไม่ได้ใส่ใจว่ามินจะเข้าใจผิดว่าพี่คือพี่ป้าง  เพราะพี่ก็คิดแค่ว่ามินเป็นแค่พนักงานขายตั๋วคนนึงเท่านั้นเดี๋ยวก็คงไม่ได้มาเจอกันอีกแล้วมั๊ง   เลยรับคำส่งๆไปว่าพี่เป็นพี่ป้าง"  

         ผมพยายามอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมด  แม้ว่ามันจะไม่ใช่สาระสำคัญแต่ผมก็ต้องทำ   เพราะผมหวังว่าอย่างน้อยๆอาจเพิ่มน้ำหนักให้ข้อแก้ตัวนี้ของผมได้บ้าง  แม้ความหวังนี้มันจะเลือนลางก็เถอะ

         " แต่ว่าพี่คิดผิดไปเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกหลุมรักพนักงานคนนั้นเข้าจริงๆ  พี่พลาดไปแล้ว  ขอโทษด้วยนะครับ"  คราวนี้ผมเลยทรุดตัวลงไปคุกเข่าต่อหน้าน้องแล้ว

         " อ๊ะ พี่... อย่าทำอย่างนี้ครับ"  มินร้องออกมาอย่างตกใจที่เห็นท่าทางของผมเลยย่อตัวลงแล้วพยายามดึงช่วงตัวของผมจะให้ลุกขึ้นยืน

         " ตกลงมันยังไงครับ  ผมงงไปหมดแล้ว"  มินถามผมอย่างสับสนเต็มที่แล้ว

         " ครับ  พี่อยากบอกมินว่าที่มินเข้าใจว่าพี่เป็นพี่ป้าง  แต่จริงๆแล้วพี่ไม่ใช่พี่ป้างหรอก"  

         " อะไรนะครับ.........."  

         " มินครับ....  พี่น่ะไม่ใช่พี่ป้างหรอก  ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกมินแต่แรกแล้วยังเล่นละครมาตลอด    แต่เป็นเพราะว่าพี่รักมินจริงๆ  พี่เลยไม่กล้าบอกน่ะครับ  กลัวว่ามินจะโกรธพี่  ไม่มองหน้าพี่อีกเลยน่ะ  พี่ขอโทษจริงๆครับมิน  มินอย่าโกรธพี่  อย่าเกลียดพี่เลย  นะครับ  พี่ขอโทษ"

         ผมพร่ำพูดขอโทษซ้ำๆเหมือนคนบ้าแล้วก็ดึงน้องมากอดไว้แน่น   แต่ก็ยังไม่มีอาการตอบรับใดๆจากร่างบางที่ผมกอดไว้นี้

         " นี่มันยังไงครับ   ผมไม่เข้าใจ  พี่หลอกผมว่าพี่เป็นพี่ป้างเหรอ  แล้วที่จริงพี่...."

         " ครับมิน  นี่พี่เป้งนะครับ  น้องฝาแฝดของไอ้ป้างมันไง  แต่มินอย่าโกรธพี่เลยนะครับพี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ  นะครับคนดี  ยกโทษให้พี่สักครั้งนะครับ"  ผมก็ยังคงกอดน้องแล้วพร่ำอ้อนวอนอยู่อย่างนั้น   แต่ทว่ามือเล็กๆบอบบางนั้นกำลังผลักอกผมออกห่าง

         " พี่... ทำไมครับ  ทำไมพี่หลอกผมล่ะ  ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่ตอนนั้นล่ะครับว่าพี่ไม่ใช่พี่ป้างน่ะ  พี่แค่อยากหลอกผมเล่นๆเหรอ"  มินถอยห่างจากผมด้วยสายตาที่สับสนพลางส่ายหน้าไปมาช้าๆ

         " มิน.... พี่...."  ผมเอ่ยได้แค่นั้น   ใจผมมันชาไปหมด  ยิ่งเมื่อได้เห็นน้ำตาที่คลออยู่ของมินเริ่มไหลลงมา   ผมผิดมหันต์จริงๆที่ทำให้น้องต้องเสียน้ำตาจนได้

         " แต่ก็ช่างเถอะครับ   ผมโง่เองที่ดูไม่รู้  พี่ไม่ได้ผิดหรอกครับ"  มินบอกแล้วก็เบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง

         " ไม่ครับมิน  พี่รักมินนะแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมินจริงๆครับ  แต่ว่าไม่กล้าบอกเพราะกลัวมินจะโกรธพี่ไง  พี่รู้ครับว่าพี่ผิดจริงๆแต่ยกโทษให้พี่สักครั้งได้มั๊ย"  ผมยังคงรั้งน้องมากอดอีกแม้น้องจะขืนตัวไว้

         " นะครับ......"  มินฟังแล้วก็ได้แต่จ้องหน้าผมนิ่งแล้วก็ก้มหน้าลง   ผมก็รู้ดีครับว่าไอ้คำอ้อนวอนของผมตอนนี้มันคงไม่ได้ช่วยให้น้องรู้สึกดีขึ้นเลย   แต่ผมก็คงต้องทำ

         " พี่ครับ  ผมไม่อยากรับรู้อะไรเลยตอนนี้เลย  ผมเหนื่อย  ผมสับสนมากจริงๆอย่าเพิ่งถามอะไรผมเลยนะ"  

         " มิน..."

         " ผมขอตัวก่อนนะครับ"  มินบอกแล้วก็รีบผละออกจากผมเดินเข้าห้องไป   ผมก็ได้แต่เดินตามไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูนั้น

         " มินครับ  มิน...  ฟังพี่ก่อนได้มั๊ย"  ผมยังคงพยายามเรียกน้องแต่ก็ไม่เป็นผล  ไม่มีการตอบรับใดๆผ่านประตูนั้นมาอีก

         ตอนนี้ผมเจ็บไปหมดในใจจนชาไปทั่วตัวเลยได้แต่ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งพิงประตูนั้น   น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาช้าๆเพราะสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันเกิดขึ้นแล้ว

         ผมมันโง่เองที่ไม่ใส่ใจความรู้สึกของมินตั้งแต่วันแรกนั่น  คิดแบบมักง่ายว่าถึงน้องมันจะเข้าใจผิดว่าผมเป็นไอ้ป้างก็ช่างมันสิ  ก็แค่คนขายตั๋วหนังคนนึง  เดี๋ยวก็คงไม่ได้เจออีกแล้ว

         ถ้าผมรู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าในวันนี้ผมจะมารักมินมากขนาดนี้ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเลยจริงๆ

         แต่นี่ผมปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไปอย่างนี้  มันก็คงสมควรแล้วที่ผมจะต้องเจ็บปวด  ต้องโดนน้องเกลียดอย่างนี้  

         แต่สำหรับมินนั้น  น้องก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยแต่ก็ต้องมาทนทุกข์เพราะคำโกหกของผมเหมือนกับที่โดนไอ้คนเลวนั่นมันหลอกเอา

         และนั่นมันก็คงยิ่งตอกย้ำใจของมินเข้าไปอีกว่าชีวิตนี้ตัวเองคงได้เจอแต่คนหลอกลวงไม่มีวันได้เจอคนจริงใจอีกแล้ว  น้องคงเสียใจมากจริงๆ  ผมมันผิดเอง
      
         -

         -

         หลังจากที่ผมนั่งหมดอาลัยอยู่อย่างนั้นนานพอควร   สติมันก็กลับคืนมาบ้างจึงลุกขึ้นเหม่อมองประตูห้องมินอยู่   พลางคิดไปว่าน้องจะยังร้องไห้เพราะผมอยู่มั๊ยนะ   แต่จังหวะเดียวกันนั้นประตูก็ได้เปิดออก

         " มิน..."  ผมยิ้มแล้วเอ่ยชื่อน้อง ในใจก็รู้สึกว่ายังมีหวัง  แต่ทว่าสายตาที่เมินเฉยกับเป้ที่น้องสะพายอยู่นั้นก็ทำให้ใจผมหล่นหายไปในทันที

         " คือ... ผมขอกลับไปอยู่กับไอ้แมนก่อนนะครับ  อยากจะสบายใจกว่านี้ก่อน  พี่จะไม่ให้ผมทำงานนี้แล้วก็ได้นะครับ  ผมไม่รับค่าจ้างแล้วก็ได้   เพราะตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ  ผมสับสนมากพี่คงเข้าใจผมนะครับ"  มินบอกโดยไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ  แล้วก็เดินก้มหน้าผ่านตัวผมไป

         วินาทีนั้นผมแทบจะทรุดลงไปอีกครั้ง   เหมือนกับฟ้าผ่าลงมาที่ผมจังๆ  ภายในหัวผมเกิดคำถามมากมาย

         ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้.....  ทำไมการตัดสินใจที่ผิดพลาดไปนั้นของผมมันก่อให้เกิดผลร้ายแรงได้อย่างนี้

         น้องกำลังจะไปจากผมจริงๆเหรอ.......................

         ตามมาด้วยความกลัวที่ผุดขึ้นมาในใจ   ความกลัวที่จะต้องเสียน้องไป  ความรักครั้งใหม่ของผมมันต้องจบสิ้นง่ายๆอย่างนี้เองเหรอ

         " มิน....."  อีกครั้งที่ผมพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่าเอ่ยชื่อน้อง

         มืออยากจะเอื้อมไปคว้าตัวมากอดแล้วรั้งไว้ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น   แต่พอมองแววตานิ่งๆที่เย็นชานั้นแล้วผมก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะมั๊งว่ามันคงสายเกินไป

         ทุกอย่างคงต้องจบและผมต้องยอมรับผลกรรมที่ผมได้ก่อไว้แล้วล่ะ

         " อืม... มันดึกแล้วนะครับ  พี่จะขับรถไปส่งแล้วกัน"

         " ไม่เป็นไรครับ  ผม...."  

         " นะครับ.... ให้พี่ไปส่งเถอะ  พี่เป็นห่วงน่ะครับ  ดึกๆอย่างนี้คงไม่ค่อยมีรถหรอก"  ก็คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้น่ะนะ    แม้จะรู้ดีกว่าการยื้อไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุด   แต่ก็ช่างเถอะครับ   ชั่วโมงนี้ผมยอมทำทุกอย่างแล้วจริงๆ

         " ครับ"  น้องตอบสั้นๆแล้วลงไปขึ้นรถกับผม  

         ระหว่างทางนั้นผมก็ได้แต่หันไปมองคนตัวเล็กข้างๆที่นั่งนิ่งแต่ตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไร้คำพูดใดๆ

         จากนั้นผมก็เริ่มคิดทบทวนว่าผมควรจะทำยังไงดี   ถึงจะให้น้องพูดกับผมเหมือนเดิมและยกโทษให้ผม  ไม่ว่าจะต้องทำยังไงผมก็จะยอมทั้งนั้น

         หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักเราก็มาถึงหอไอ้แมน  แต่นั่นก็นานมากๆในความรู้สึกของผม    มินลงจากรถแล้วก็เดินขึ้นหอไปแต่ผมก็ตามขึ้นไปที่ห้องด้วย   พอไอ้แมนมันเปิดประตูมาเจอผมกับมินมันก็หน้าเหวอไปเลย

         " อ้าวเฮ้ย  มึงกลับมาทำไมวะ"  ไอ้แมนเอ่ยขึ้น  แต่มินไม่สนใจอะไรเลยแล้วเดินผ่านหน้าไอ้แมนเข้าไปในห้องทันที

         " เอ๊ะ... อะไรของมึงวะ   แล้วพี่...."  มันพูดได้แค่นั้นแหละครับ   เพราะผมพยักหน้าอย่างเศร้าๆให้มันทีนึงแทนการเล่าเรื่องทั้งหมด   แต่ไอ้แมนมันก็ฉลาดพอจะเดาเรื่องทั้งหมดได้  มันก็เลยถอนใจยาวแล้วส่ายหน้าช้าๆ

         " เอ้า... จะยืนทำอะไรล่ะพี่  เข้ามาก่อนดิครับ"  

         " อืม... ไม่เป็นไรว่ะ  กูกลับก่อนแล้วกัน  ฝากดูมินด้วยนะเว้ย"  ผมพูดเสียงค่อนข้างแผ่วไป  เพราะตอนนี้ผมไม่มีกำลังใจเอาเลย  ไอ้แมนมันเลยยิ้มให้ผมนิดนึง

         " เอาน่ะพี่  ผมบอกแล้วทุกอย่างมันต้องมีทางแก้  วันนี้พี่ถอยกลับไปตั้งหลักก่อน  เดี๋ยวผมจะดูมันให้เองนะ  ไม่ต้องห่วงครับ"  

         ก็นั่นสินะ  วันนี้ผมจะทำอะไรได้อีกล่ะ.........

         จากนั้นผมก็เดินลงมาที่รถแล้วก็มาหยุดยืนนิ่งอยู่ตามองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องไอ้แมน   ชั่วขณะนึงผมว่าผมเห็นเงาของใครบางคนอยู่ที่หน้าต่างนั้นกำลังแง้มม่านให้เปิดออกอยู่  แต่เงานั้นก็ปิดม่านลงทันทีที่ผมมองขึ้นไป

         เห็นแล้วผมก็ยิ่งใจหายนะ  ถ้านั่นเป็นมินก็แสดงว่าน้องคงเกลียดผมล่ะมั๊ง  เพราะไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดที่ว่าปิดม่านใส่

         จากนั้นผมก็ขับรถออกไปทันที   ใจตอนนั้นมันนึกอะไรไม่ออกทั้งสิ้นผมจึงได้แต่ขับไปเรื่อยๆจนออกไปยังชานเมืองนั่นเลย   ทั้งที่เวลาตอนนั้นมันก็เกือบห้าทุ่มแล้ว   ผมมองทางเบื้องหน้านั้นไปอย่างไร้จุดหมาย  เพราะผมไม่อยากยอมรับเลยว่านี่ผมอาจจะต้องเสียน้องไปจริงๆก็ได้

         จู่ๆเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพอหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้แมนโทรมาครับ   เลยรีบหยิบมารับทันทีแล้วจอดเข้าข้างทาง

         " พี่เป็นไงมั่ง  ถึงบ้านยังครับ"  เสียงมันห่วงใยผมอย่างมากๆ

         " เออ... ยังว่ะ  คงอีกพักนึง  มินเป็นไงมั่ง"

         " ไม่ดีเลยพี่  มันโกรธผมไปด้วย  หาว่าผมรู้ทุกอย่างแล้วไม่บอกมัน  แล้วก็นอนร้องไห้อยู่  นี่ผมเลยออกมาโทรอยู่ข้างล่างเนี่ย"  ผมฟังแล้วก็เหมือนใจมันจะขาดไปเลย  น้องต้องร้องไห้เพราะผมอีกแล้วเหรอ

         " เฮ้อ... กูไม่นึกเลยว่ะ แมน  ว่ามันจะกลายเป็นยังงี้"

         " ก็เอาเหอะพี่   ยังไงพี่ก็ต้องบอกมันอยู่ดีน่ะนะ  ไม่วันนี้ก็วันอื่นก็คงต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี  แต่ยังไงพี่ก็ใจเย็นนะ  เราก็ช่วยกันแก้สถานการณ์ไปนั่นแหละ  อยู่ทางนี้ผมก็จะคอยดูแลมันให้เองพี่ไม่ต้องห่วงนะ"

         " เออ... กูขอบใจว่ะ  แมน  ไม่มีมึงกูก็คงไม่รู้จะทำยังไง  ก็ฝากมินด้วยแล้วกัน"  ผมฝากฝังมินกับมันอีกครั้ง  ซึ่งก็แน่ใจมากว่ามันต้องดูแลน้องมันได้ดีแน่

         จากนั้นผมก็วนรถกลับเข้ามาในเมืองด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้าเต็มที  จนกระทั่งกลับมาถึงคอนโดตัวเองนั่นแหละ

         แต่พอผมกลับมาในห้องอีกครั้งผมก็ต้องพบว่าต่อไปที่นี่อาจจะไม่มีคนตัวเล็กที่น่ารักมาคอยดูแลให้อีกแล้วนี่นา  และต่อไปก็คงไม่มีใครจะมาทำอาหารอร่อยๆให้ผมกินอีกแล้ว    ที่ผ่านมามันคงกลายเป็นแค่เราฝันไปเท่านั้น  

         ยิ่งพอคิดแบบนี้มันเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนแล้วถล่มลงมาที่ผมทันที   จนผมได้แต่ล้มตัวลงไปนอนที่โซฟาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

         ทุกอย่างของผมมันจบแล้วเหรอ   ความรักที่แท้จริงของผมมันจะต้องมาจบง่ายๆแบบนี้จริงเหรอ

         ไม่สิ... ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนี้หรอก   คนอย่างไอ้เป้งถึงจะดีสู้ใครไม่ได้   แต่มันก็ไม่เคยยอมแพ้หรอกนะ

         อยากได้ความรักจากน้อง   อยากครอบครองตัวน้อง  อยากให้น้องยกโทษให้มึงก็ต้องทำอะไรสักอย่างสิวะ

         ไม่ใช่มานอนร้องไห้เป็นหมาขี้แพ้อยู่อย่างนี้   ชีวิตนี้มึงเป็นหมาขี้แพ้มาพอแล้วนะเว้ย

         งานนี้บอกได้เลยว่ามึงจะต้องสู้ให้ถึงที่สุด   ไม่ว่าจะยากแค่ไหน   มึงจะต้องทำให้ได้

                                 ********************************

[LalaBam]

งามไส้

[yeyong]

เริ่มเข้าสู่โหมดอึมครึมแล้ว

[love2y]

หลังจากบอกความจริงแล้ว ก็ตองยอมรับผลของมัน
ตอนนี้ก็ถึงเวลา ง้อ!!
เอาน่ะ สู้ๆๆๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!!!!

[indy❣zaka]

อย่ายอมแพ้นะเป้ง
สู้เว๊ย!!!

[yayee2]

น้องน็อตไม่สบาย กินยา หาหมอ แล้วพักผ่อนด้วยนะจ๊ะ
   ให้กำลังใจคนไม่สบาย
เป้งหนอเป้ง เป็นเรื่องจนได้ เอาล่ะ หยุดพักสักเดี๋ยวนะเป้
เพื่อให้ทั้งน้องและเป้งเองได้ตั้งสติดีๆ
จะได้คิดอะไรดีๆออกไง แล้วจะได้แก้ปัญหาได้ อย่าพึ่งเศร้าเสียใจไปเลย

[samsoon@doll]

แล้วเรื่องทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอเวลาน้อง สักนิดคนดี อิอิ

[JipPy]

ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีเอง

[lovevva]

 o18ทำใจนะเป้ง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ท่องไว้

[stormphoenix]

ดีแล้วแหละเป้งที่บอกไปขืนรู้เองมีหวัง :z6:แน่ๆ




ยังไงก้อพยายามง้อเข้านะ  ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก



แต่จะกลัวไปไย  ยังไงพี่น็อตก็ต้องให้นายคู่น้องมินอยู่แล้วนายเป้ง








  :กอด1:พี่น็อตหายป่วยในเร็ววันนะครับ

[spok1234]

drama อีก แว้ววว

มินนน อย่า โกรธ พี่ เป้ง เลย นะ

โกรธ พี่ น็อต แทนนน

[kit]

วั้ย แอบหมั่นไส้ยัยมิน เมโลไปนิด
ไม่ยอมฟังเหตุผลเลย....พี่เขารักเรา เขาถีงไม่กล้าบอก
ตอนนี้เขาก็บอกแล้วไงล่ะ ไม่ได้ปล่อยให้เข้าใจผิดๆไปตลอดนี่ยะ
ชิส์
/กิต. ไม่กล้าพิมพ์ตัวโต กลัวโดนพี่น้อตเตะ อิอิ
๒๐๐ + ๑ = ๒๐๑
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas

 

[NY_JK]

 :z3:บอกช้ากว่านี้มีหวังโดนเกลียดแน่
ตอนนี้น้องแค่สับสน สู้ๆเว้ยเป้ง
ปล.หายป่วยเร็วๆนะครับ

[puppyluv]

เอาน่าเป้ง มึงต้องทำได้ สู้โว๊ยยยย
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก น้องเค้าอุตสาห์แอบมองทางหน้าต่าง ต้องมีใจมั่งล่ะวะ

[ChiOln]

ดีแล้วที่บอกโกรธเด่วก็หาย

[eiky]

  แปะไว้ก่อนน้า ช่วงนี้ปั่นซะมันส์เชียว เดี๋ยวเข้ามาตาม

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[ชัดเจนกาบ]

ดีแล้วแหละเป้ง...บอกไปตั้งแต่ตอนนี้อะดีแล้ว....ดีกว่าน้องมันรักนายไปมากกว่านี้...มันจะยิ่งลำบากนะ....อันนั้นคงจะยากยิ่งกว่าตอนนี้อีก....ยังงัยก็เป็นกำลังใจช่วยนะ.....สู่.....เดี่ยวสักวันมินมันต้องเห็นความดีของนายแน่นอน...เชื่อสิ...สู้ๆๆๆ

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

โดนโกรธจนได้นะไอ้พี่เป้ง โสมน้ำหน้า ลีลาจัด 555
เอาใจช่วยให้ง้อสำเร็จโดยไวนะ 

[✪PATTY✪]

แปะๆๆ  บราโว่!!

.ให้เป้ง บอกซักที ยังไงก็ดีกว่าโกหกตลอดไป..

 

[MrTeddy]

ตื้อและความจริงใจเท่านั้นที่จะแก้ไขได้ครับ

[Meen_Emp]

 

เป็นกำลังใจให้นะ

เป้งสู้ๆ   

[taenu5]

พี่น็อตยังไม่หายป่วยเหรอครับ  มาๆ  มาหายพร้อมกันเร็วๆ  ผมก็สองอาทิตย์ละ (อืย หายยากเย็น)


............แล้วคุณป้างก็บอกซะที  รับกรรมไปก่อนนะคุณป้าง  ให้สาสม  แต่เด๋วก็ดีเองอ่ะน้า  ไม่นานเกินรอหรอก เพราะสุดท้ายคนที่รักเราก็ให้อภัยเราได้เสมอถ้าเห็นเรากลับตัว ไม่ได้ชั่วจริงๆ