มาแล้วคร้าบ ขออภัยที่ต้องให้รอคอยกัน
พี่เป้งกะน้องมินกลับมาง้อกันต่อแล้วนะครับ ส่วนจะง้อได้สำเร็จมั๊ย ติดตามต่อได้เลย
ตอนที่14 *************************
สี่วันผ่านไปแล้ว ผมยังคงเฝ้าแวะเวียนไปหามินที่หอหลังเลิกจากที่ฝึกงาน โดยไม่ลืมที่จะซื้อช่อดอกไม้ไปให้มินทุกครั้ง แต่เหตุการณ์ก็ยังคงเหมือนเดิม มินหลบหน้าผมออกไปที่อื่นทุกครั้ง น้องมันก็คงรู้น่ะนะว่าผมเลิกงานเวลานี้เลยไปที่อื่นซะดีกว่า
และทุกครั้งที่ผมไปถึงห้อง ก็ได้แต่ผิดหวังทุกครั้งที่ไม่ได้เจอคนที่ผมอยากจะเจอ
แต่ที่ใจชื้นขึ้นมาได้หน่อยก็เพราะเห็นว่าช่อดอกไม้ทั้งหลายที่ผมเคยเอามายังถูกวางไว้อย่างดีบนโต๊ะ ไม่ได้ถูกทิ้งลงถังขยะเหมือนที่คาดไว้แค่นั้นเอง
ความจริงวันนี้เป็นวันเสาร์ที่ผมได้หยุดและตามที่ตั้งใจไว้คือผมจะต้องไปรับแม่ของมินจากปากช่องมาที่นี่ แต่ตอนนี้ทุกอย่างคงจะเหลวเพราะน้องยังโกรธผมอยู่
ผมเลยตัดสินใจมาหาน้องที่ห้องอีกครั้งตั้งแต่ยังไม่เที่ยง พอมาถึงก็ได้เจอคนที่ผมอยากเจอจนได้ และไอ้แมนกำลังจะออกไปทำงานพอดี
" เอ้อ... พี่มาก็ดีแล้ว เข้ามาก่อนเลย แต่เดี๋ยวผมต้องไปแล้วอ่ะ มีไรก็คุยกันไปนะ" ไอ้แมนบอกผมแล้วก็รีบออกไปทันที ทิ้งให้ผมอยู่กับมินสองคนเหมือนมันรู้บทของมันดีว่าควรหลบทางพระเอกนางเอกให้ได้เคลียร์กันสองต่อสอง
" มินครับ... นี่ พี่เอามาให้" ผมบอกแล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ให้เหมือนเคย แต่ใบหน้าสวยใสนั้นก็ยังคงไม่มองหน้าผมอยู่ดี
" คราวหน้าไม่ต้องเอามาแล้วนะครับ สิ้นเปลืองเปล่าๆ"
" ไม่หรอก พี่อยากเอามาให้มินไง อยากให้มินหายโกรธพี่ซะที นะครับ" ฟังมินพูดแบบนี้ผมชักใจไม่ดีเลย
" ผมไม่ใช่สาวๆที่พี่จีบไว้นะครับ จะได้ต้องเอาดอกไม้มาง้อให้สิ้นเปลืองอย่างนี้ หรือว่าพี่มีเงินเยอะแยะอยากจะซื้ออะไรก็ซื้อได้เลยซื้อไปเรื่อย เลิกซะเถอะนะครับ มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก" มินยังคงหน้างอแล้วก็นั่งทำงานถักต่อไป โดยไม่สนเลยว่าใจผมตอนนี้จะเป็นยังไงที่ได้ฟังน้องพูดมา ไม่นึกว่าน้องจะพูดแรงกะผมยังงี้
" ทำไมล่ะครับ ก็แค่พี่อยากให้มินหายโกรธเท่านั้นเอง ตั้งแต่ตอนนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย ตอนหลังพี่ถึงไม่กล้าบอกมินจริงๆ พี่มัวกลัวว่ามินจะโกรธน่ะเลยต้องยอมแกล้งเป็นไอ้ป้างไปอย่างนั้น ซึ่งพี่ไม่ได้สบายใจเลย แต่พี่รักมินจริงๆนะครับ พี่อาจหลอกมินเรื่องอื่นได้ แต่เรื่องที่พี่รักมินน่ะ พี่จะไม่มีวันหลอกมินเลย มินเชื่อพี่นะครับ" ผมพูดอย่างที่ผมคิด แต่มินยังคงส่ายหน้าไม่ยอมรับ
" พอเถอะครับพี่อย่าพูดอะไรอีกเลย ผมไม่อยากฟังแล้ว เพราะผมไม่รู้เลยว่าที่พี่บอกอะไรมันจริงหรือไม่จริง ผมเหนื่อยมามากพอแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ" มินบอกแล้วก็เดินออกไปที่ระเบียง ส่วนผมก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเป็น และไม่เคยรู้สึกว่าโลกมันมืดมนขนาดนี้มาก่อนเลย
สำหรับน้องแล้ว ยังไงๆผมมันก็ต้องเป็นแค่ไอ้เลวไอ้โกหกหลอกลวงแค่นั้นเหรอ.............
วินาทีนั้นผมยอมรับว่าผมถอดใจ ผมอยากยอมแพ้แล้ว ยังไงซะน้องก็คงไม่อภัยให้ผมแน่
แต่จะจบง่ายๆยังงี้มันคงไม่ได้หรอก ผมจะไม่ยอมเสียน้องไปแบบนี้แน่...
" มินว่ามินไม่รู้ว่าพี่พูดความจริงรึเปล่าใช่มั๊ย งั้นถ้าเป็นความจริงในใจของมินเองล่ะครับ มินคงรู้ดีอยู่แล้วใช่มั๊ยว่ามินรักพี่จริงๆรึเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ก็บอกมาครับ พี่ก็จะไปให้พ้นเดี๋ยวนี้แหละ และจะไม่มาให้มินเห็นอีกเลย" ผมพูดไปเพราะก็นึกได้แค่นี้แหละ ความคิดผมมันตันไปหมดแล้วจริงๆ
สิ้นคำผมมินก็หันมามองหน้าผมทันทีด้วยแววตาที่สับสนอย่างมาก ผมอาจจะโง่นะที่พูดไปแบบนี้ และกำลังกดดันน้องมากเกินไปจริงๆ ซึ่งถ้าน้องบอกมาว่าไม่ได้รักผมล่ะ ผมจะยังหน้าด้านมาหาน้องได้อีกรึไง นี่มันเท่ากับขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
" ว่าไงครับ ถ้ามินไม่ได้รักพี่อีกแล้วพี่ก็ยินดีจะออกไปจากชีวิตเราเอง แล้วจะไม่มากวนใจมินอีกเลย ถ้ามินต้องการอย่างนั้นนะ"
มินยังคงยืนก้มหน้านิ่งอยู่ ผมเองก็ยืนนิ่งรอคำตอบนั้นอยู่เหมือนกัน คำตอบที่อาจจะฆ่าผมให้ตายไปตรงนี้ก็ได้ ถ้ามันไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิด
แต่ผมว่าอย่างน้อยมันก็อาจจะดีกว่าที่จะให้น้องต้องหลบหน้าผมไปเรื่อยๆอย่างนี้ ผมยอมรับว่าผมเบื่อ ผมมีความอดทนต่ำเหลือเกินกับเรื่องอย่างนี้ เพราะชีวิตนี้ผมกล้าพูดว่าผมไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยง้อใครหน้าไหนทั้งนั้น
แต่กับตอนนี้ผมยังนึกเลย นี่เหรอวะไอ้เป้งผู้เย่อหยิ่ง เพลย์บอยผู้ยิ่งใหญ่ที่ใครๆต้องสยบ ผู้หญิงสวยแค่ไหนผมก็จีบได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้แค่ง้อคนที่รักจริงๆแค่คนเดียวยังทำไม่ได้เลย ศักดิ์ศรีทุกอย่างของผมมันหายไปไหนหมดแล้ว
และตอนนี้คนที่ผมรักนั้นยืนอยู่ตรงหน้าผม กำลังจะพูดคำที่ชี้ชะตาว่าผมจะต้องตายไปตรงนี้รึเปล่า
" ครับ..... ผม.... ผมไม่ได้รักพี่แล้ว....."
คำตอบนั้นแม้ว่าน้องจะพูดโดยไม่เต็มใจเลย แต่ก็ทำให้ผมใจหายอย่างเหลือเกิน ผมคงต้องตายเพราะคำๆนี้จริงๆล่ะมั๊ง
ผมก้มหน้าหลับตาลงนิ่งๆด้วยความรู้สึกชาไปจรดปลายเท้า ในใจก็ได้แต่คิดว่าทุกอย่างมันจบสิ้นแล้วจริงเหรอ ชีวิตผมจะเป็นยังไง
ผมควรจะทำยังไงต่อไป ในเมื่อมินได้ฝืนพูดออกมาเพื่อตัดผมออกจากชีวิตของน้องแล้วอย่างนี้ ผมจะทำอะไรได้อีกนะ
แม้ว่าร่างบางๆของมินตอนนี้จะทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับราวระเบียงนั้น แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะก้าวไปประคองน้องมากอดไว้อย่างที่ใจอยากจะทำเลยด้วยซ้ำ ทรมานจริงๆที่ได้แต่ยืนดูอยู่อย่างนี้
" ครับ มิน... พี่เข้าใจแล้ว พี่...เอ่อ ... ที่ผ่านๆมาพี่ขอโทษด้วยนะครับ ขอโทษจริงๆที่ทำให้มินเสียใจ ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตเราอีกแล้วนะ มินสบายใจได้เลย" ผมบอกด้วยเสียงที่ก็เริ่มสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
อีกแล้วเหรอวะกู ศักดิ์ศรีของมึงมันหดไปอยู่ไหนหมดวะไอ้เป้ง ถึงต้องมาร้องไห้เป็นพระรองโดนนางเอกปฏิเสธในซี่รี่ย์เกาหลียังงี้
ส่วนใจผมนะเหรอไม่ต้องพูดถึง คงแหลกไปแล้วมั๊ง แหลกไม่เห็นชิ้นอยู่ข้างในนั่นแหละ ความรักแท้ๆของผมมันคงต้องจบลงจริงๆ นี่เหรอวะที่คนเค้าเรียกกันว่าใจสลาย ที่แท้มันเป็นอย่างนี้เอง เจ็บปวดอย่างเลวร้ายจริงๆ
ใครจะไปนึกว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างผมจะมีวันนี้ แต่ก็นั่นแหละกรรมของผมเองมั๊ง ถึงคราวต้องชดใช้แล้วสินะ
ผมตัดใจหันหลังเดินออกประตูไปช้าๆ เดินจนกลับมาถึงรถด้วยความรู้สึกชาไปหมด แต่ชั่วแวบนึงคำพูดของไอ้แมนก็เหมือนแว่วเข้ามาในหูผมอีก ใช่ดิ... ถ้าผมมั่นใจว่ารักมินจริงๆ เรื่องแค่นี้ผมจะท้อไม่ได้หรอก
พอคิดได้ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีจนไปหยุดหน้าประตูกำลังจะจับลูกบิดเพื่อเปิดประตูอยู่แล้ว แต่ผมกลับคว้าลูกบิดไว้ไม่ทันเพราะประตูถูกดึงเปิดออกอย่างแรง มินดึงประตูเปิดออกนั่นเองครับ ด้วยท่าทางเหมือนกับกำลังจะวิ่งออกไปจากห้องพอดี
มินเองนั้นท่าทางกำลังตกตะลึงที่ผมยืนอยู่ต่อหน้า พอๆกับตัวผมเองที่เห็นประตูโดนน้องดึงเปิดออกเสียก่อนที่ผมจะเปิดเข้าไป มีแค่ความเงียบงันที่อยู่รอบตัวเราตอนนี้ เงียบจะได้ยินเสียงหัวใจของเราสองคนเต้นเลยก็ว่าได้
ผมได้แต่เดาเอาว่าที่น้องเปิดประตูออกจังหวะเดียวกับผมนั่นอาจเพราะน้องกำลังจะวิ่งตามผมออกมาใช่มั๊ย ขอให้ใช่ทีเถอะ
และตอนนี้ผมกับน้องได้แต่ยืนนิ่งสบตากันอยู่อย่างนั้น ผมจึงเห็นแววตาของมินอย่างชัดเจนว่ามันเหมือนร้องเรียกผมอยู่
" พี่...." มินพูดได้เพียงแค่นั้นแล้วก็โถมตัวเข้ามากอดผมไว้ น้ำตาเริ่มซึมลงบนเสื้อผมแล้ว ผมพูดอะไรไม่ถูกเลย อารมณ์นั้นมันรับรู้อะไรไม่ทันเอาเลยจริงๆ
" พี่อย่าไปเลยนะครับ อย่าไปนะ ผมรักพี่ อย่าไปนะครับ ฮือๆ" มินพูดซ้ำๆทั้งน้ำตาแล้วก็ยิ่งกอดผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะจากไป
" มิน...." ผมก็ยังคงเอ่ยชื่อน้องได้แค่นั้น มันรู้สึกชาๆไปอีกเหมือนกับว่าเราฝันไปรึเปล่า และกลัวมาก กลัวว่านี่มันอาจะเป็นแค่ผมฝันไปเท่านั้นเอง
" มินรักพี่จริงๆเหรอครับ"
" ครับพี่.. ผม... ผมรักพี่นะ พี่ยังรักผมมั๊ย" มินเงยหน้ามามองตาผมแล้ว แต่ไม่รู้ดิผมยังไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเลย
" ครับ พี่รักมินนะ ดีใจจังเลยครับ ยกโทษให้พี่แล้วใช่มั๊ย หือ" ผมกอดแล้วก็ซบหน้าลงไปที่ข้างหูมิน
" ครับ... " มินยิ้มออกมาแล้ว ยิ้มที่ผมรอมานาน
" นี่พี่ฝันไปรึเปล่านะ มินรักพี่จริงๆใช่มั๊ยครับ"
" ครับพี่...ผมรักพี่มากครับ อย่าไปจากผมนะ" มินเอ่ยมาแค่นั้นแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง แววตานั้นก็เหมือนมีคำพูดอะไรมากมายอยู่จนจะล้นออกมาแล้ว จากนั้นน้องก็ประกบปากจูบผมทันทีเลย
ไม่ได้ฝันไปจริงๆแฮะ เพราะปากผมมันร้อนวาบแต่นุ่มนวลไปหมด รสจูบนี้มันช่างหอมหวานจริงๆจนอยากให้เวลามันหยุดอยู่อย่างนี้นานๆ แม้ว่าประตูห้องมันจะเปิดอยู่และอาจมีคนเดินผ่านมาเห็นผมจูบกับน้องก็ได้ แต่นาทีนั้นผมบอกตรงๆว่าผมไม่สนแล้ว เอาช้างมาฉุดผมยังไม่สนเลย
ทุกรสสัมผัสนั้นมันทำให้ผมแทบลอยไปเลย มันรู้สึกดีจนลืมรสจูบอื่นใดที่ผมมีมาทั้งหมด ยิ่งเวลาที่ผมควานลิ้นเข้าไปในเรียวปากนั้นมันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ แม้ลิ้นนุ่มนวลนั้นคงจะไม่เคยได้สัมผัสกับใครแบบนี้มาก่อนจึงได้แต่อยู่นิ่งๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้อารมณ์ของผมเตลิดไปไหนๆแล้วครับ
" เอ่อ... ผม......" น้องเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อผมถอนจูบออก ซึ่งที่จริงก็ไม่อยากเลยครับ แต่ผมเห็นท่าทางของมินเองก็ดูเขินอายผมมากเลย อาจเพราะเมื่อกี๊น้องทำไปเพราะลืมตัวมั๊ง
" ครับ ยังไม่ต้องพูดอะไรก็ได้นะ พี่อยากขอกอดเราอยู่อย่างนี้ก่อนได้มั๊ยครับ"
" อืม... ครับ อ๊ะ... ลืมปิดประตูเลย" น้องบอกผมเลยเอี้ยวตัวไปผลักประตูให้ปิด
ตอนนี้น้องก็ยังอยู่ในอ้อมกอดผมอยู่เราสบตากันแล้วก็ยิ้มอย่างเป็นสุข โล่งใจไปทีนะ นี่ถ้าผมไม่เดินกลับมาแล้วขับรถกลับไปเลยมันจะเป็นยังไงนี่
" เมื่อกี๊ตอนพี่ออกไปผมกลัวจังเลยครับ กลัวว่าพี่จะไม่กลับมาอีกแล้วน่ะ"
" เหรอครับ ถ้าพี่ไม่ได้กลับมาจริงๆแล้วมินจะทำไงละครับ" ผมก็นึกอยากรู้เลยลองถาม
" อือ... ผมคง.... " อ้าวเฮ้ย... มินน้ำตาไหลอีกแล้ว ไม่น่าถามเลยกู
" อ่ะ... มิน ไม่เอาครับ อย่าร้องนะ พี่อยากรู้เฉยๆ ไม่ต้องบอกแล้วล่ะครับ นะ... อย่าร้องไห้เลยนะ" สรุปว่าน้ำตาคือคำตอบนี่เอง แต่ไม่อยากเห็นอีกเลยอ่ะ มันแทงใจผมมากๆ
แต่ตอนนี้ผมดีใจสุดๆแล้ว ในที่สุดก็ได้น้องคืนมาแล้ว ทั้งตัวทั้งหัวใจ สมกับที่ผมอดทนมาตลอด............
-
-
ผมประคองมินไปนั่งบนเตียงแล้วก็จับมือน้องเอาไว้ น้องยิ้มให้ผมแล้วบอกว่าเมื่อกี๊เห็นตอนที่ผมออกไปแล้วใจหายมากๆ แต่ก็มัวลังเลอยู่ พอคิดได้อีกทีว่าอาจจะไม่ได้เจอผมอีกแล้วเลยทนไม่ได้ รีบเปิดประตูจะวิ่งออกไปหาผม แต่ก็ดันเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมวิ่งขึ้นมาแล้วจะเปิดประตูพอดีเหมือนกัน ก็เลยมาประจันหน้ากันอยู่แบบเมื่อกี๊ อะไรจะใจตรงกันยังงี้นะ งั้นผมขอทึกทักเอาว่าเราเป็นเนื้อคู่กันเนอะ เหอะๆ
" งั้นเดี๋ยววันนี้กลับไปอยู่ที่ห้องกับพี่นะครับ ได้มั๊ย"
" อืม.. ได้ครับ ขอบคุณพี่มากนะครับที่ยังรอผม"
" ครับ ยังไงพี่ก็รอมินเสมอแหละ" หวานได้อีกแฮะ น้องก็อายได้อีก
" พี่เป้งครับ..."
" หือ..."
" ต่อไปผมจะได้เรียกพี่ด้วยชื่อที่ถูกต้องแท้จริงแล้วใช่มั๊ยครับ" มินถามผมยิ้มๆ
" ครับผม พี่ชื่อ เป้ง ครับ เป้ง พีรณัฐ ประเสริฐวาทยา ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมิน" ผมพูดแนะนำตัวกับน้องเล่นๆ มินก็ยิ้มชอบใจ
" คร้าบ ยินดีที่ได้รู้จักนะคร้าบ ผม ชื่อมิน โกมินทร์ สุคนธภัตร์ ครับ" น้องแนะนำตัวบ้าง
" อืม... ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ ว่าแต่ว่า....."
" หือ... อะไรเหรอครับ" น้องหันมาถามผมยิ้มๆ ผมเลยกอดน้องเอาไว้แล้วก้มหน้าลงไปจนใกล้หน้าน้องเลย
" อยากเปลี่ยนชื่อนามสกุลเป็น "โกมินทร์ ประเสริฐวาทยา" รึยังครับ ตอนนี้" หน้าสวยใสนั้นแดงอีกครั้ง แล้วก็ผลักผมออกอย่างเขินๆ
" อ๊ะ... พี่อ่ะ ไม่รู้ด้วย ไม่พูดด้วยแล้ว" อ้าว... ไม่พูดด้วยซะแล้ว เหอะๆ ถ้าไม่พูด งั้นจะกอดอย่างเดียวนะเออ
-
-
และแล้วก็ต้องขอตัดกลับมาที่คอนโดผมเลยนะ หึๆ ไม่เปลืองหน้ากระดาษ
" อ้าว ทำไมข้าวของรกยังงี้ละครับ ผมไม่อยู่ไม่กี่วันเอง" มินบ่นขณะที่เดินเก็บหนังสือกับกล่องดีวีดีที่ระเกะระกะบนโต๊ะรับแขก
" ขอโทษคร้าบ... พี่ไม่มีเวลาเก็บทำอะไรเลยน่ะ มัวแต่ไปตามง้อแฟนอยู่ครับ"
" แหม... เลยปล่อยให้รกอย่างนี้น่ะเหรอ แล้วยังงี้ห้องพี่จะเป็นไงน่ะ ไม่รกจนหนูมาอยู่แล้วเหรอครับ แล้วนั่น หนวดเคราก็ไม่โกนด้วยเนี่ย" น้องบอกพลางยื่นหน้ามาใกล้แล้วเอามือแตะที่คางผมเบาๆ
อืม จริงแฮะ ที่ผ่านมาผมไม่มีกะใจจะทำอะไรกระทั่งจะดูแลตัวเองด้วยซ้ำ กระจกยังแทบไม่ได้ส่องเลย เฮ้อ... สงสัยคงโทรมสุดๆเลยผม หมดหล่อกัน
" อยากจะบอกว่าน้ำก็เกือบไม่ได้อาบ ไม่ได้สระผมด้วยแหละ"
" หา... อะไรนะพี่ หูย... สกปรกจังอ่า" มินทำหน้ายี้แล้วเบือนหน้าหนี
" ฮ่าๆ ล้อเล่น ไม่ขนาดนั้นหรอก" แหงดิครับ ให้ยังไงก็เหอะ แต่ไม่อาบน้ำนี่ไม่ไหวนะ
" อืม หลายวันมานี้พี่คงต้องไม่สบายใจมากเลยใช่มั๊ยครับ คงเพราะผมเองนะ" มินบอกเสียงเศร้า หน้าก็หมองไปเลย ว้า... หน้าสวยๆจะมาหมองหม่นอยู่ได้ไง
" ครับ แต่พี่ไม่เป็นไรแล้วไง มันผ่านไปแล้วล่ะ อย่าเศร้าไปเลยนะครับคนดี" ผมบอกแล้วก็เอาหน้าผากผมลงไปแนบกับหน้าผากน้อง
" ครับผม งั้นเอางี้เดี๋ยวผมจะบริการพี่ให้เป็นพิเศษเลยนะ เป็นการตอบแทนน่ะครับที่ผมไม่ได้อยู่ดูแลพี่มาหลายวัน" ง่ะ.... ได้ยินอย่างที่ผมได้ยินป่ะครับ บริการเป็นพิเศษ เฮ้ยยยย...
" อ่ะ.. มิน.... " ง่า.. บ... บริการ บริการอะ... อะไรอ่า... เหอๆ คิดไปถึงนู่นแล้วเว้ยยย
" อ๊ะ... ทำไมทำหน้างั้นอ่ะครับ อ๋อ... นี่พี่คิดไปถึงไหนอ่า ผมหมายถึงว่าจะช่วยสระผมให้พี่แล้วก็ช่วยนวดคลายเครียดให้น่ะ นี่แสดงว่าคิดมิดีไปแล้วใช่มั๊ยอ่า" มินตีผมดังเพี๊ยะเลย
ตกลงกูผิดอีก ก็บอกเองนี่หว่าว่าบริการพิเศษ มันจะหมายความว่าไงได้ล่ะวะ เหอๆ กูป่าวหื่นเหอะ เพราะท่านผู้อ่านก็ยังคิดเหมือนกันเลยนี่ ใช่ป่ะ...
" โอย... ก็ไม่รู้นี่คร้าบ เห็นบอกยังงั้นอ่ะ อิอิ"
" ไม่ต้องเลยนะ พี่อ่ะบ้ากาม" ว่ากูอีก เหอๆ
" หึๆ ว่าพี่เหรอ นี่ๆๆ" ผมบอกแล้วก็เอาคางไปถูกับซอกคอขาวๆนั้น จนเจ้าตัวเล็กของผมดิ้นไปมาแล้วหัวเราะ
" โอ๊ย... เจ็บอ่ะ เคราพี่อ่ะสากจะตาย โกนให้หมดเลยด้วย" มินบ่นหน้างอๆ อิอิ เรื่องอะไรล่ะ เคราเท่ๆดูแบดบอยออกอย่างนี้ ขืนโกนไปผมก็หน้าเอ๋อ แบ๊วเหมือนไอ้ป้างพอดี
" ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไม่เท่กันพอดี"
" แล้วจะเท่ไปไหนนักหนาล่ะครับ กลัวสาวๆไม่มองไม่หลงเหรอ แค่ที่พี่มีอยู่ในสต๊อคนี่ก็ล้นแล้วนี่" อิอิ มีตัดพ้อแฮะ
" ใครบอก พี่ไม่มีแล้วนะ บอกแล้วว่าตอนนี้ไม่ได้คบใครแล้วทั้งนั้นนอกจากคนนี้คนเดียวแหละ รู้มั๊ย" ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องจากด้านหลังไว้หลวมๆ
" ก็ไม่รู้หรอกครับ คำพูดคนเจ้าชู้อ่ะเชื่อยากนะ" น้องบอกแล้วยิ้มพลางผละออกจากผมแล้วเดินเอาเป้ไปเก็บในห้อง
ก็จริงครับผมเป็นคนเจ้าชู้ ตั้งแต่ผมอกหักจากแพรวไปผมก็กลายเป็นไอ้เพลย์บอยเจ้าชู้ควงหญิงไม่ซ้ำหน้าเลยจริงๆ ถึงขนาดว่าคบทีละหลายคนอย่างเปิดเผยด้วยซ้ำ เพราะผมบอกทุกคนก่อนเลยว่ารับได้มั๊ย ถ้าผมไม่ได้มีเค้าคนเดียวและผมคบคนอื่นไปด้วยพร้อมๆกันเลย
แต่ก็แปลกที่ทุกคนจะบอกผมว่ารับได้ จนผมก็งงว่านี่เค้ารักผมจนยอมได้ทุกอย่าง หรือว่าเค้าก็คบทีเดียวหลายคนเหมือนผม หรือ.... เค้าคบผมเพราะเงินกับหน้าตาของผมน่ะเหรอ เหอะ น้ำเน่าจังว่ะ ละครหลังข่าวอีกละ
แต่จากที่ได้ผ่านมาผมก็ตระหนักแล้วว่ามันเป็นสองอย่างหลังนั้นซะมากกว่า น้ำเน่าจริงๆด้วย ยังไม่เคยมีใครที่รักผมมากขนาดนั้นจริงๆซะที และผมก็มีชีวิตเสเพลยังงั้นมาตลอดหลายปี ซึ่งผมจะไม่โทษว่าผมเป็นแบบนี้เพราะแพรวหรือใครทั้งนั้นแหละ
เพราะใจผมมันอ่อนแอเองถึงได้ทำตัวเหมือนประชดชีวิตไปแบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดีแต่ก็ยังทำเพียงเพราะมันเหมือนมาชดเชยความเหงา ความว่างเปล่าในหัวใจไปได้บ้าง แม้มันจะเหมือนหลอกตัวเองก็เหอะ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจดีแล้ว ผมจะเลิกหลอกตัวเองซะที
ต่อไปผมจะไม่ต้องเหงามีแต่ความว่างเปล่าในหัวใจอีกต่อไป เพราะผมมีน้องเข้ามาเติมเต็มให้แล้ว
ผมจะได้แก้ตัวใหม่อีกครั้ง ได้เริ่มชีวิตใหม่กับน้อง และครั้งนี้ผมคงจะได้สัมผัสความสุขที่แท้จริงกับเค้าได้ซะทีล่ะ
********************************
จบบริบูรณ์
-
-
อิอิ เหวอรึเปล่าครับ
อ่ะ ล้อเล่งงง ......ง
ยังไม่จบซ้าหน่อย To Be Continued ........
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป
รอลุ้นกันนะคร้าบ............
หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03 (อ่าน 360208 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก