มาแว้วคร้าบ ตอนพิเศษฮาๆรับวาเลนไทน์แม้จะผ่านไปแล้ว อิอิ
มัวแต่ยุ่งๆครับ รับงานไว้เยอะมากจนไม่มีเวลาจะนอนแล้ว
สำหรับตอนหน้าก็รออีกหน่อยแล้วกันครับ จะรีบๆมาต่อให้โดยด่วน
งั้นตอนนี้ก็สนุกกับตอนพิเศษไปก่อนนะคร้าบ
โก๊ะหมวยผู้น่ารัก *************************
หลังจากที่ผมได้สังเกตน้องมินสุดที่รักของผมมานาน ผมถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว มินอาจจะดูเป็นคนเก่งทำอะไรเพอร์เฟคไปหมดก็จริง แต่ในความเพอเฟคนั่นแหละ น้องมันกลับซ่อนความเปิ่นความโก๊ะเอาไว้ได้อย่างน่ารัก
อย่างเช่นวันนี้พอผมกลับมาที่ห้อง ก็เห็นมินก้มๆเงยๆหาของอยู่ตรงโซฟา
" หาอะไรอยู่เหรอครับมิน"
" รีโมทครับ เมื่อกี๊ยังอยู่นี่อยู่เลย" มินบอกแล้วก็ยกหมอนที่โซฟา มองหาจนวุ่นไปหมด
" อ้าว... ก็มินเอาไปวางไว้ไหนล่ะครับ"
" อือ... ไม่รู้อ่ะครับ ไปไหนแล้ว เมื่อกี๊ก็ยังหยิบอยู่เลย" ผมเลยลองเดินมาก้มๆดูแถวโต๊ะรับแขก
" อืม ตกอยู่แถวนี้รึเปล่าล่ะ ลองหาดูก่อนนะ" ผมบอกแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นจะดื่มน้ำแต่....
ผมมองไปเห็นรีโมทวางอยู่ข้างๆเขียงบนเคาท์เตอร์ครัวนั่นแหละ แต่ทีนี้รูปทรงมันก็เป็นแท่งยาวสีดำๆเหมือนกับด้ามของมีดที่วางอยู่มันเลยดูกลืนๆกันไป
" มินครับ เจอยังอ่ะ"
" ยังครับ... แต่ไม่ได้เอาไปไหนจริงๆนะ" มินบอกแล้วก็เริ่มรื้อเบาะโซฟาผม
" แน่ใจเหรอครับว่ามินอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ได้เดินไปที่อื่นเลย" ผมลองแกล้งถามไป
" ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ"
" ไม่ได้เดินมาตรงครัวนี่เลยน่ะเหรอ" ผมแกล้งๆเน้นเสียง คราวนี้น้องหันขวับมาทางผมทันทีแล้วก็ทำท่านึก
" แน่ใจน๊าว่าไม่ได้เดินมาตรงนี้เลยน่ะ" ผมบอกพลางชี้ที่เคาท์เตอร์ครัวแล้วยิ้ม
" ก็ผมว่าผมนั่งดูทีวีอยู่นะ ยังไม่ได้ไปไหนเลย" อิอิ ยังมั่นใจนะ
" อ้าว..เหรอ ก็พี่สงสัยไงว่าไอ้นี่มันมาอยู่ตรงนี้ได้ไงน๊า" ผมบอกแล้วก็หยิบของกลางขึ้นมา ทีนี้จากที่น้องยืนนึกอยู่ก็คงนึกออกแล้วล่ะ เลยเอามือป้องปากด้วยท่าทางเขินๆ
" อ๊ะ... ลืมเลยอ่า มะกี๊ผมไปเปิดตู้เย็นนี่ พี่อ่ะ เห็นแล้วก็ไม่บอกผม จะแกล้งผมเหรอ" เอ้า... ว่ากูแกล้งซะงั้น คนเรา เหอๆ แต่หน้าแดงเลยนะนั่น อายที่ตัวเองโก๊ะแล้วโดนจับได้อ่ะดิ
นอกจากนั้น น้องมินก็จะมีหลงนั่นลืมนี่ไปเรื่อย ผมเลยคิดเอาว่ามินคงออกจะเป็นเด็กไฮเปอร์ไปนิด บางครั้งคงอาจจะมีขาดสมาธิไปบ้างเลยหลงลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆบางอย่างที่ไม่น่าจะลืมไป
" เฮ้ย... วันนี้วันจันทร์นี่ ลืมอ่ะ นึกว่าวันอาทิตย์"
" อ้าว... ดันลืมซื้อนมมาเลยอ่ะพี่ หมดแล้วนี่นา" ทั้งที่ซื้อทุกอย่างจนครบแล้ว แต่ลืมอย่างแรกที่ต้องซื้อซะงั้น
แต่ที่ผมขำมากก็คือ วันหนึ่งมินลงไปซื้อของข้างล่างเหมือนเคย แต่พอสักพักก็โทรมาหาผม
" ฮือๆ ลืมคีย์การ์ดไว้ในห้องอ่ะคับพี่ ลงมารับผมหน่อยนะ" อันนี้ผมยังสงสัยนะ น้องมันลืมได้ไง รีบมากไปเหรอ แต่ผมก็รีบลงไปรับคนน่ารักแต่โก๊ะโดยทันที อิอิ
แต่พอขึ้นลิฟต์กลับมาถึงหน้าห้องด้วยกัน น้องมันก็นึกขึ้นมาได้อีก
" โอ๊ย.....ย ผมลืมถุงใส่ของที่ซื้อไว้ที่ร้านป้าหน้าคอนโดอ่ะพี่ เดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ" มินบอกแล้วก็รีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที ผมเลยต้องรีบเรียกน้องเอาไว้ก่อน
" มินครับ เอาคีย์การ์ดไปด้วยสิ เดี๋ยวไม่งั้นพี่ต้องลงไปรับเราอีกรอบนะ ฮะๆๆ"
" อ๊ะ... จริงด้วยอ่ะ ผมลืมอีกแล้ว" มินบ่นขณะที่วิ่งกลับมารับคีย์การ์ดจากผม
และยังมีเหตุการณ์อื่นๆอีกมากอยู่ โก๊ะจริงๆว่ะ เมียกรู แต่ อืม.... โก๊ะ... น่าคิดแฮะ โก๊ะงั้นเหรอ หึๆ
-
-
วันนี้ผมว่างๆเลยพาน้องมาเดินดูของกันแถวสะพานเหล็กครับ ก็ใกล้ๆกับคลองถมนั่นแหละ เปลี่ยนบรรยากาศมั่งจากที่เดินกันแต่ห้าง ซึ่งที่นี่หลายๆคนอาจยังไม่รู้ว่าเป็นแหล่งที่มีของประเภทของเล่นของสะสมมากมายเลย แถมราคาก็ถูกที่สุดเท่าที่หาซื้อได้ในประเทศนี้แล้วมั๊ง
ผมเองไม่ได้ชอบที่จะสะสมของพวกนี้เท่าไหร่แต่ก็ชอบดูนะ ของเล่นสมัยนี้ทำกันออกมาเยอะมาก พวกโมเดลจำลองจากหนังและการ์ตูนต่างๆนี่เค้าจะทำได้เหมือนมากๆ เคยคิดจะซื้อไปเหมือนกันครับ แต่มาคิดว่าจะซื้อไปให้รกห้องทำไม และที่สำคัญแพงมาก......ก ขนาดว่าที่นี่ราคาถูกที่สุดแล้วนะ
มินเองก็เดินดูโน่นดูนี่จนเพลินเลยครับ แล้วก็เห็นน้องไปหยุดยืนดูที่ตู้โชว์ตุ๊กตาบลายธ์ที่หน้าร้านๆนึงอยู่นานเลย ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นสายตาน้องกำลังวิ้งๆด้วยความอยากได้พอดี
" อยากได้เหรอครับตัวนี้น่ะ สวยดีนะ" ผมเอ่ยขึ้น อ้าวเอ๊ะ... ตัวนี้มันไม่ใช่บลายธ์นี่หว่า หัวมันไม่ได้โตนิ ดูสมส่วน แต่ชุดสวยมากจริงๆเป็นระบายลูกไม้ทั้งตัวเลย เค้าเรียกว่าอะไรนะ นึกไม่ออกแฮะ
" อ๋อ... ป่าวหรอกครับ เห็นมันสวยดีน่ะ" น้องบอกแล้วก็เดินไปดูตู้อื่นต่อ ผมก็ได้ทีครับ โชว์ป๋าซื้อเป็นเซอร์ไพร์สดีกว่าว่ะ
" มินลองไปดูร้านตรงข้ามกันนี่ก่อนมั๊ย เห็นมีสวยๆอีกเยอะเลยนี่" อืม.... ต้องล่อให้เป้าหมายออกไปจากบริเวณซะก่อนครับ จากนั้นผมเลยหันไปถามคนขายทันที
" พี่ไอ้ตัวเนี้ยมันเท่าไหร่นะ" ผมก็ถามไปซื่อๆอ่ะนะ ใจก็ไม่ได้นึกอะไรครับ คิดว่ามันก็คงมาประมาณเดียวกับบลายธ์มั๊ง ราคาค่อนข้างแพงพอๆกัน แต่ไม่ได้เอะใจไง
" อ๋อ... สองหมื่นห้าค่ะน้อง นี่นำเข้ามาโดยตรงเลยนะ ของแท้จากญี่ปุ่นเลย"
" อ่ะ.... เอ้อ... เหรอครับ" ยังรักษาฟอร์มอ่ะผม แต่ในใจน่ะเหรอครับ มันแหกปากร้อง" ห๊า " ลั่นไปแล้ว อะไรวะ แพงกว่าบลายธ์อีกเหรอ
สราด....ด ตุ๊กตาแค่เนี้ย สองหมื่นห้า ดูยังไงก็ไม่ได้มีห่าอะไรเล๊ย ถ้าพูดได้ ลุกขึ้นมาเต้นได้กูจะไม่ว่าเลย
" คือมันทำด้วยวัสดุพิเศษอ่ะค่ะน้อง เวลาสัมผัสร่างกายคนเรามันจะดูดความร้อนจากร่างกายคนเข้าไปในตัวได้ จะรู้สึกว่าตัวตุ๊กตาอุ่นขึ้นเหมือนมีชีวิตเลยนะ" เจ๊เจ้าของอธิบายสรรพคุณให้ผมฟัง ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยเพิ่มน้ำหนักให้ผมอยากซื้อเล๊ย
แมร่ง... แค่ทำให้ตัวอุ่นขึ้นได้เนี่ยนะ เพื่ออะไรอ่ะ...... ราคาสองหมื่นนี่มันเป็นค่าเทคโนโลยีที่ทำให้มันตัวอุ่นขึ้นได้แค่นั้นเหรอ ตุ๊กตานะเว้ยไม่ใช่กระเป๋าน้ำร้อน จะให้มันอุ่นขึ้น ร้อนขึ้นไปทำม้าย จะให้กูเอาไปประคบตามตัวแก้ปวดรึไง ผิดวัตถุประสงค์ว่ะ ไม่เข้าท่าเลย
แต่จะเอาไงอ่ะถามไปแล้ว เจ๊แม่งก็ทำตาดูถูกอีกว่าผมไม่ซื้อชัวร์ เซ็งแฮะ ไม่ชอบเลยจริงๆเวลาถูกมองแบบนี้ ซึ่งผมว่าผมเป็นโรคจิตอ่ะ เวลาโดนใครมองดูถูกยังงี้จะทนไม่ได้เลย และต้องยอมซื้อ เป็นจุดอ่อนผมนะเนี่ย
เพราะงั้นถ้าใครแม่งอยากขายอะไรให้ผม ก็มามองผมแบบนี้รับรองผมซื้อแม่งหมดทุกอย่างอ่ะ น่ากลัวต้องพาไปบำบัดจิตซะแล้ว
" โอเคครับพี่ ไหนขอผมลองดูหน่อยนะ" ก็คงต้องซื้ออ่ะนะครับ แต่เสือกพกตังค์มาไม่ถึงสองหมื่นเลยนี่หว่า
" ร้านพี่รับบัตรมั๊ยครับ" ผมลองถามเจ๊เค้าไป ก็ไม่มีเงินสดนี่หว่า รูดเอาแล้วกัน
" ไม่รับหรอกค่ะ ร้านแถวนี้ไม่มีใครรับหรอก น้องไปกดตังค์ที่ตู้ตรงชั้นลอยโน่นมาแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะรอนะ" เจ๊แกบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่ะว่าจะไม่พอใจทำไม รึกลัวว่าผมไปกดแล้วจะหายวับไปเลยไม่หวนคืน เหอๆ ท่าจะโดนมาบ่อยดิ
" มาแล้วคร้าบ แต่... พี่ครับ ลดให้ผมอีกนิดได้มั๊ยครับ นะ" ผมลองใช้ลูกอ้อนตามสเต็ปที่เคยใช้ เผื่อเจ๊คนนี้จะหลงไปกับผมมั่ง
" นะคร้าบ... พี่ ไว้แล้วผมจะได้มาอุดหนุนพี่อีกนะ ถือว่าช่วยน้องๆที่น่ารักอย่างผมละกัน" เอาวะ หยอดไปหนึ่งทีก่อน
" แหม... นะ.. เราเนี่ย... อ่ะๆ พี่ลดไปพันนึงละกัน นี่ก็ไม่ได้กำไรเท่าไหร่แล้วเนี่ย เห็นว่าน้องน่ารักปากหวานหรอกนะ" ได้ผลอยู่ครับ ตาหวานใส่ผมทันที
" คร้าบ... ขอบคุณมากครับพี่ เอ้อ... ผมรบกวนห่อกระดาษปิดไว้ให้หน่อยแล้วใส่ถุงก็พอครับ ขอบคุณครับ"
" แหม... จะซื้อให้แฟนใช่ม้า แฟนน่ารักนะ คนเมื่อกี๊น่ะ น้องก็น่ารักรู้จักซื้อของดีๆแพงๆไปเอาใจอย่างนี้ ถ้าพี่เป็นแฟนน้องนะ รักตายเลยล่ะ" เจ๊บอกแล้วก็หยิกที่ไหล่ผมเบาๆไปหนึ่งที โห.. เจ๊นี่ใช่ย่อยนะเว้ย ชิ่งก่อนดีกว่าว่ะ ชักกลัว เหอะๆ
" อ้าว... ซื้ออะไรมาเหรอครับพี่" มินถามทันทีที่เห็นผมหิ้วถุงมา
" อ๋อ พี่ซื้อโมเดลกันดั้มมาน่ะ" ผมแกล้งหลอกมินไปก่อน มินก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วเราก็กลับคอนโดกัน พอถึงห้องผมก็รีบไปหยิบการ์ดเล็กๆมาใบนึงแล้วเขียนบางอย่างลงไปแนบกับกล่องตุ๊กตา
" ไหนเหรอครับของที่พี่ซื้อมาอ่ะ สวยป่าวผมขอดูหน่อยดิ"
" อ๋อ... นี่ครับ" ผมบอกพลางยื่นกล่องให้น้อง
" เอ๊ะ.. ทำไมมีการ์ดด้วยล่ะ"
" ก็เพราะว่าพี่ให้มินไงครับ ลองแกะดูสิ พี่ว่ามินต้องชอบแน่ๆเลยนะ"
" อ้าว.. ไม่ใช่กันดั้มของพี่เหรอครับ ทำไมเป็นของมินอ่า" มินบอกแล้วก็เอาการ์ดขึ้นมาอ่าน
" ขอมอบให้ "โก๊ะหมวย" คนสวยของพี่ เอ๊ะ... อะไรอ่ะครับ โก๊ะหมวยอะไรอ่ะ" มินหันมาถามผมหน้างงๆ ผมเลยหัวเราะเบาๆ
" ก็นี่ไงโก๊ะหมวยของพี่อ่ะ หึๆ" ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องจากข้างหลังเอาไว้
" อ๊ะ... เรื่องอะไรพี่มาเรียกผม "โก๊ะหมวย" อ่ะ ไม่เอานะ ชื่อประหลาดๆอ่ะ ยังกะโก๊ะตี๋เลย"
" หึๆ ก็ใครที่เปิ่นๆก็ต้องเรียกว่าโก๊ะดิครับ จริงป่าว"
" อะไรล่ะ... มินไม่ได้โก๊ะซะหน่อย เรื่องอะไรมาว่าเค้า ไม่ต้องเลยนะ" อิอิ น้องโวยใหญ่เลยครับ
" น่า... ชื่อนี้น่ารักดีออกนะครับ"
" หูย... ไม่เอาอ่ะ มาเรียกเค้ายังงี้มันตลกมากกว่าอ่ะ ฟังแล้วมันเหมือนโก๊ะตี๋เลยอ่า น่าเกลียด ไม่งั้นมินเรียกพี่ว่าโก๊ะตี๋นะเออ เอามั๊ยล่ะ ตัวเองก็โก๊ะพอกันแหละน่า" มินบอกแล้วก็ทำหน้าย่นใส่ผม ยั่วอีกแล้วนะที่รัก หึๆ ว่าแต่ผมโก๊ะตรงไหนหว่า
" อิอิ เรื่องอะไรล่ะ พี่เรียกมินยังงี้น่ารักดีออก ไม่เห็นน่าเกลียดเลย นะครับ"
" อือ... ไม่เอาอ่ะ ไม่งั้นมินจะเรียกพี่ว่าโก๊ะตี๋จริงๆด้วย" เวร....ร เท่ๆอย่างกู มาเรียกโก๊ะตี๋เนี่ยนะ ไม่เอาเฟ้ย
" อ่ะๆ... ยอมๆ แต่เรียกพี่ว่า อืม...." ผมหยุดคิดไปนิดนึง
" เอ้อ... เรียก "โก๊ะเฮีย" แล้วกัน ดีป่ะ แฟร์ๆแล้ว" เอาวะ โก๊ะก็โก๊ะ แต่ก็ยังดีกว่าโก๊ะตี๋ว่ะ ไม่งั้นคงเสียเซล์ฟตายเลยกู
" ฮะๆๆ ครับ ก็ได้เป็นอันตกลงครับ โก๊ะเฮีย" หึๆ ได้ทีนะ ที่รัก หัวเราะชอบใจใหญ่แล้ว
" จ้า...า โก๊ะหมวยของโก๊ะเฮีย อ้ะ... แกะก่อนดูสิครับ" ผมบอกให้น้องแกะออกมาดู แต่พอน้องเห็นว่าเป็นของที่ตัวเองอยากได้อยู่ก็ยิ้มทันที ส่วนตาก็วิ้งๆตามเคย
" อือ...อ พี่อ่ะ ขอบคุณมากนะครับ มินชอบมากๆเลย สวยจัง แต่เอ๊ะ...." มินดีใจจนลืมตัวแต่อยู่ๆก็หุบยิ้มไปซะงั้น จนผมงง
" แล้วพี่ซื้อมาเท่าไหร่อ่ะครับ มันแพงมากนะเนี่ย" เอาล่ะสิ กู... โดนเมียบ่นอีกแน่
" เอ่อ.... ก็ไม่แพงเท่าไหร่หรอก คนขายเค้าลดให้พี่แล้ว"
" ไม่แพงน่ะ มันเท่าไหร่ครับ" จ๊าก....ก แถไม่สำเร็จแฮะ
" ก็... ก็ไม่เท่าไหร่หรอก"
" เท่าไหร่..... บอกมาสิครับ" ตอนนี้มินยื่นหน้ามาจ้องผมใกล้ๆเลย ตายๆ ทำไงดีวะ
" ก็... แปดพันเองน่ะ เห็นมั๊ย ไม่แพงเลย แฮะๆ" หน้าแหยเลยกู มินก็ตาเขียวเลยครับทีนี้ พร้อมๆกับเอามือตีไหล่ผมดังป้าบเลยอ่ะ
" นี่แน่ะ.... "
" โอ๊ย....ย อะไรอ่า มิน" ผมโอดครวญทันที ทำไมต้องทำรุนแรงกับสามีตาดำๆยังงี้
" โกหกจับได้เห็นๆ พวกนี้เป็นของนำเข้าเนี่ยราคาไม่ต่ำกว่าสองหมื่นทั้งนั้นอ่ะ มินเห็นในเวบนะ อย่ามาหลอกให้ยาก" จ๊าก...กก ข้อมูลแน่นรู้ทันอีก ทำไงล่ะกู ไปไม่เป็นดิ
" บอกมาเร็วๆเลย"
" จ้าๆ พี่ให้เค้าลดเหลือสองหมื่นสี่อ่ะ ก็ถามราคาเค้าไปแล้ว ถ้าไม่ซื้อมันเสียฟอร์มไง คนขายมันดูถูกพี่อ่ะครับเลยทนไม่ไหวจริงๆ แล้วก็เห็นว่ามินชอบมากด้วยไง เนอะๆ" อิอิ อ้อนหน่อยวุ้ย
" พี่อ่า.... ยังงี้ทุกทีเลย ยังงี้ถ้าใครเค้ารู้คงได้เอาของมาหลอกขายพี่ตายเลยดิ แล้วถ้าของราคาสักล้านก็คงซื้อแน่เลยเนี่ย" เอาล่ะครับ เริ่มเปิดฉากบ่นและ เมียใครเนี่ย...
" ก็ไม่หรอกน่า พี่ไม่โง่ขนาดนั้นหรอกคร้าบ ก็เห็นว่ามินชอบมาก เลยอยากซื้อให้ด้วยไง ชอบใช่ม้า"
" ไม่รู้แหละ แต่ต่อไปห้ามซื้ออะไรแพงๆอย่างนี้อีกนะครับ เสียดายเงินนะ"
" อ้าว... ว้า... ตกลงซื้อมาแล้วมินไม่ชอบเหรอ งั้นไม่เป็นไรพี่เอามาเล่นเองก็ได้ อิอิ ไหนๆ มาซิน้องตุ๊กตา ไปเล่นด้วยกันดีกว่าเนอะตัวเองเนอะ อร๊ายยย...ย ชุดนี้สวยเนอะ เดี๋ยวชั้นไปหาชุดแบบนี้มาใส่บ้างดีกว่า" ผมพูดดัดเสียงกระแดะๆแล้วก็แกล้งหยิบตุ๊กตามากอดด้วยท่าทางใส่จริตสุดฤทธิ์ แถมหมุนตัวเต้นรำไปมากับน้องตุ๊กตาอย่างน่าหมั่นไส้ เหอๆๆ กู.... ทำไปได้
" ฮิๆๆ บ้า... พี่อ่ะ น่าเกลียดมาก เอาคืนมาเลย ของเค้านะ ฮึ" มินหัวเราะเสียงใสแล้วก็ดึงตัวตุ๊กตาคืนไปจากผม อิอิ ได้ผลแฮะน้องเริ่มอารมณ์ดีขึ้นล่ะ
" อร๊ายย...ย ไม่ให้หรอก ของเค้าย่ะ เห็นมั๊ย เหมาะกะเค้ามากกว่า" ผมยังแกล้งยั่วน้อง ซึ่งก็ได้ผลอีกครับ น้องหัวเราะลั่นเลยทีนี้
" บ้าแล้วพี่อ่ะ น่าเกลียดจังเลย เดี๋ยวถ่ายรูปไว้ไปให้คนอื่นดูเลยนะว่าเป็นแบบนี้อ่ะ"
" ฮ่าๆ งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวไปแต่งหญิงก่อนนะ"
" บ้าอ่ะพี่ ยังไม่เลิกอีก ฮะๆๆ" น้องหัวเราะแล้วก็มาเกาะไหล่ผมไว้พลางเอามือตีที่ไหล่ผมเบาๆ
" อืม... ตกลงชอบใช่มั๊ยน้องตุ๊กตาตัวนี้น่ะครับ พี่ดีใจน๊าที่มินชอบ ถึงมันอาจจะแพงไปหน่อย แต่มันก็ไม่มีอะไรในโลกจะมาแพงเกินค่าไปกว่าคนสวยของพี่หรอกนะครับ" เหอๆ นี่ยังไม่ถือว่าเลี่ยนไปหรอกนะครับ อย่าเพิ่งอ้วกกัน
" หูย... เลี่ยนอ่ะพี่" อ้าว... หึๆๆ เลี่ยนไปเหรอเนี่ย
" เลี่ยนแต่ก็รักจริงนะ" ผมบอกแล้วก็ยิ้มเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากน้องไว้
" เลี๊ยน เลี่ยนอ่า...." น้องบอกแล้วก็หลบตา อืม... เลี่ยนแต่ก็ทำให้คนบางคนยิ้มแก้มจะปริได้อยู่นิ ก็โอเคละ เหอะๆ
" คร้าบ เลี่ยนก็เลี่ยน เอ้อ... ใช่ ขอคำขอบคุณด้วยครับ" ผมบอกแล้วก็เอียงแก้มไปหาน้อง
" อะไรอ่าครับ"
" ก็... หนึ่งทีไง เร็วครับ" ผมบอกแล้วก็เอามือชี้ที่แก้มตัวเอง มินก็ยิ้มแล้วยื่นหน้ามาใกล้จะหอมที่แก้มผม แต่ผมแกล้งหันปากตัวเองไปรอซะงั้น อิอิ ก็เลย....... จุ๊บบบ.........บ
เฮ้อ..... มีความสุขจริงๆ อยากให้ทุกวันเป็นยังงี้จังเลยเว้ย..............
*********************************
หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03 (อ่าน 336281 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก