หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[4life]

โหยยยย บักเป้ง คนที่หน้าตัวเมียคือคนที่นอกใจเมียตะหาก จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ช่าง
เเล้วถ้าขืนไม่ตัดยัยเจ๊นี้ออกไป มีหวังคุณมึงเสร็จเจ๊มันเเน่

[lovevva]

 :m16:ก็บอกไปตามตรงสิเป้งจะมามัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม

 หมั่นไส้นังแพท

[Little Devil]

เคืองแทนน้องมิน ..
อึ้งทำไม บอกไปเลยว่าเป็นใคร รักไม่ใช่เรอะ

[l3lackkiss]

สนุกมากค่า ตามทันแล้ว 555+

นั่งอ่าน ยาวเลย ลืมไปวันนี้มีเรียน 

อิอิ ขอแว้บ ก่อนน๊าค่า เช้าพอดี

[MrTeddy]

ไม่มีความลับใดๆ ในโลก
ไม่มีสิ่งไหนปิดเป็นความลับได้ตลอดไปหรอกครับ
บอกไปเลย

[kanda53]

คนแรกที่ควรรู้ว่า เรากำลังคบกับใครก็คือคนในครอบครัว
รับได้รับไม่ได้ค่อยว่ากัน...พี่เป้งทำอะไรคิดถึงใจน้องมินเยอะ ๆหน่อย
ครอบครัวคนดัง มีหน้ามีตาทางสังคมเนี่ย ...น่ากลุ้มเนอะ
ไม่อยากคิดถึงวันที่แพทมาเจอกับน้องมินเลย....
น้องมินช้ำแน่ ๆ งานนี้....สงสารน้องงง

  น้องน็อท 
กด + ให้กำลังใจค่ะ

[ordkrub]

เป้ง กล้าคบกล้ารับดิ
แมนๆหน่อย

[nonae]

  น็อต ตามทันจนได้ อ่านแล้วฮามาก

[eiky]

เข้ามาบอกว่าเดี๋ยวจะมาตามน้า จุ๊บๆ 

[j4c9y]

บอกเลยๆๆๆ  อย่าแคร์สื่อ

[Goodfellas]

เย้ๆ ขอแวะมาดันหน่อย

ขอบคุณแฟนๆครับ

ไม่เคยโพสอะไรเกิน 10 หน้ากะเ้ค้าเลย  ดีใจ๊ดีใจ

ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคร้าบ  สำหรับเรื่องนี้นี่คงอีกยาวนานเลยกว่าจะจบ  เนื้อเรื่องเยอะมากแต่รับรองว่าจะไม่เยิ่นเย้อแน่ครับ 

ติตามกันต่อไปเนอะ ขอบคุณคร้าบ

[bbyuqin]

ตามมาอ่านด้วยจ้า

อ่านแล้วรักน้องมินด้วยอ่า 

ท่าทางพายุร้ายจะเข้ามาอีกหลายระลอกไหนจะพ่อ ไหนจะความสัมพันธ์กับมินว่าที่บ้านจะรับได้มั้ย..แพทอีก..นักข่าวบ้าอีก....ฟิ้ววว แค่นี้ก็เหนื่อยแทนพี่เป้งแล้ว..

รออ่านต่อไปจ้ะ สนุกมากๆๆ +1

[zemicolon]

ฮ่าๆ จะตอบว่าไงดีล่ะพี่เป้ง

[spok1234]

แอ๊ะ ๆ มา จิ้ม ๆ พี่ น็อต

เดือน ใหม่ แล้ววว

รีบ มา น้าา

คิด ถึง ค้าบ

[Goodfellas]

มาแว้ววววว  นายเป้งมาละครับ

ลุ้นกันน่าดูว่าจะบอกมั๊ย  อิอิ  ส่วนยัยแพทนี่ก็โดนด่าซะไม่มีดีเลย

งั้นมาติดตามกันต่อเลยครับ  ว่าไอ้เป้งจะต้องผจญวิบากกรรมอะไรต่อไปอีก

เอาใจช่วยมันหน่อยเนอะ 


ตอนที่19

                           ***************************************

         ความรู้สึกผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่เซ็งมาก   เพราะไอ้คนอย่างผมเนี่ยถ้าจะทำอะไรผมจะทำไปเลยแล้วยืดอกรับเต็มๆ  ไม่ชอบมาอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้    แต่ตอนนี้ผมกังวลแค่ว่าถ้าไอ้ป้างรู้มันต้องบอกพ่อกับแม่แน่ๆ  แล้วถ้าเป็นงั้นผมจะทำไง

         ลำพังแค่พ่อผมเนี่ย  ผมไม่อะไรนักหรอกแค่ผมจะเป็นเกย์ไปเค้าคงไม่สนหรอกมั๊ง   ในเมื่อเค้ายังมีไอ้ป้างลูกรักอยู่อีกทั้งคน   แต่แม่ผมน่ะสิ... บอกตรงๆผมกลัวแม่ช๊อคว่ะ  กลัวเค้ารับไม่ได้และกลัวอะไรไปอีกสารพัด  จะทำไงดีเว้ยย....ย

         " เอ้า... ว่าไงล่ะมึง  จะตอบกูได้ยัง  นี่มึงคิดจะปิดบังกูไปถึงเมื่อไหร่วะ  เอ๊ะ..  หรือว่านี่มึง.... เฮ่ย... มึงอย่าบอกนะว่า  เด็กนี่มันเป็น....."

         " เออ... ใช่  นี่แหละ เมียกูเอง  มึงพอใจยัง"  ไม่ไหวละ  ผมสวนมันขึ้นมาทันทีที่มันยังพูดไม่จบ  เหวอสิ... มึง  อยากรู้นักนี่ กูก็บอกให้รู้แล้วไง

         " เฮ้ย.... ไอ้เชี่ย  มึงจะบ้าเหรอวะ  ตกลงนี่มึงเป็นเกย์เหรอ  น้องมันเป็นผู้ชายนี่"  คราวนี้มันโวยวายหน้าตาตื่น

         " แล้วมึงจะทำไมล่ะเป็นผู้ชายแล้วไง  ก็กูรักของกูอ่ะมึงจะทำไมวะ  เรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวนี้ใครๆมันก็ทำได้เว้ย  เค้าเรียกว่าเป็นเสือไบไง  ไม่เห็นจะแปลก" ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์

         " ไอ่สัด... มึงก็พูดง่ายๆยังงี้ทุกที  โห... พูดมาได้เป็นเสือไบ  เวลามึงจะทำอะไรอ่ะมีมั๊ยที่จะนึกถึงคนอื่นน่ะ  กูเคยบอกแล้วว่าถ้ามึงไม่ห่วงหน้าตากูกับพ่อมึง    ก็ให้มึงนึกถึงแม่เค้ามั่ง  รู้ๆอยู่ว่าแม่เค้าชอบคิดมาก  นี่ถ้าเค้ารู้ว่ามึงเป็นแบบนี้ล่ะก็เค้าคงกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยมั๊งเนี่ย"  เออ... นั่นแหละ  เป็นสิ่งที่กูกลัวที่สุดแล้วในชีวิต

         " ก็ถ้ามึงไม่บอกเค้าก็คงไม่รู้หรอกน่า  แล้วถ้าถึงเวลากูจะไปบอกเค้าเองให้กูพร้อมอีกหน่อยแล้วกัน  กูนี่แหละจะเกลี้ยกล่อมแม่เค้าเอง  โอเคมั๊ย"  ผมยื่นข้อเสนอ

         " เฮ้ย... กูไม่เข้าใจว่ะ  ตกลงนี่มึงรักเค้ามากขนาดนั้นเลยเหรอวะ  คราวนี้ไม่ใช่แค่เล่นๆเหมือนคนอื่นที่ผ่านๆมาใช่มั๊ย  เพราะถ้ามึงคบเค้าไม่นานกูคงไม่ว่าอะไรมึงหรอก  เพราะนี่มันเป็นเรื่องของมึงตัวของมึงแล้วก็ความสุขของมึง  กูอ่ะไม่อยากเข้าไปเสือกอยู่แล้ว  แต่เท่าที่กูฟังมาเนี่ย  รู้สึกว่าคราวนี้ดูมึงจริงจังมากนะเว้ย  มันเพราะอะไรวะ"  มันถามหน้าตาจริงจังจนแทบจะมาเค้นคอผมอยู่แล้ว

         " กูก็ไม่รู้หรอก  รู้แต่ว่ากูเจอคนที่กูคิดว่าใช่แล้วก็เท่านั้น  และตอนนี้กูรู้แค่ว่ากูมีความสุขดีแล้ว  ถือว่ากูขอแล้วกัน  ชีวิตนี้กูไม่เคยขออะไรมึงเลย  ที่ผ่านมากูก็ต้องยอมมึงทุกอย่างแม้แต่เรื่องแพรวกูก็ต้องหลีกทางให้มึงทั้งๆที่กูไม่อยาก  เพราะงั้นคราวนี้กูขอมึงละกัน  เห็นแก่กูสักครั้งเหอะว่ะ"  ผมขอมันดื้อๆนี่แหละ   คราวนี้มันถึงกับอึ้งไปนาน

         " แม่งเอ๊ย.....ย  เออๆ  กูยอมล่ะ  แล้วแต่มึงเว้ย  แต่ขอบอกมึงไว้ก่อนว่านี่มันเรื่องใหญ่มากนะเว้ย  จะทำอะไรมึงต้องคิดให้ดี  ถึงมึงจะไม่ห่วงไม่แคร์กูกะพ่อก็ไม่เป็นไร   แต่กับแม่อ่ะมึงต้องนึกถึงเค้าให้มาก  มึงเข้าใจมั๊ย"   ผมฟังแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆนิดนึงที่มันก็ยังคงย้ำว่าผมไม่เคยห่วงมันอยู่ดี

         " เออ.. กูรู้แล้ว  แต่กูก็อยากจะบอกมึงเหมือนกันนะ"

         " หือ...."  มันหันมาจ้องผมอย่างสงสัย

         " ใครบอกว่ากูไม่เคยห่วงไม่เคยแคร์มึงวะ  โอเคว่ะไอ้ที่ผ่านๆมาน่ะ  กูคงดูเหมือนเกลียดมึง  ไม่อยากยุ่งกะมึงมากเลยใช่มั๊ย   แต่นั่นมันก็เพราะสันดานกูมันเป็นยังงี้เอง   ช่วงนึงกูแค่รับตัวเองไม่ได้ที่ต้องหลีกทางให้มึงกะแพรวนั่นไง  กูถึงได้ไม่อยากเจอมึงหรือเจอแพรวเค้าเลย.... ก็เท่านั้นแหละ" 

         " แต่แล้วกูก็ต้องยอมรับว่ายังไงซะมึงก็เป็นพี่น้องกับกูนี่หว่า  ไอ้คำว่าสายเลือดเดียวกันเนี่ย   มันผูกพันมึงกับกูไว้ด้วยกันจนไม่มีอะไรมาเปลี่ยนได้แล้ว  มึงเข้าใจมั๊ย"  มันอึ้งเลยครับ  คงไม่คิดว่าผมจะคิดและพูดออกมาอย่างนี้น่ะสิ 

         " เพราะงั้นมึงลืมคำว่าเกลียดระหว่างมึงกะกูไปได้เลยว่ะ   มันไม่มีคำนั้นแน่นอน  และขอให้มึงรู้ไว้ด้วยนะว่ายังไงซะกูก็ยังรักและแคร์มึงอยู่ดี....    เพราะงั้นมึงก็เลิกพูดเลิกคิดได้แล้วว่าคนอย่างกูไม่เคยแคร์ใคร  เพราะถึงตอนนี้มึงก็คงเห็นแล้วนะ  ก็... แค่นี้แหละที่กูอยากจะบอกมึง"

         ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดไปแล้ว  ผมสบายใจขึ้นเยอะ  เป็นปีแล้วที่ความรู้สึกนี้มันถูกเก็บอยู่ในใจผม  นานมากๆที่ผมเองก็พยายามแกล้งไม่สนใจไปซะ  แต่มันก็เป็นความจริงที่ต้องยอมรับว่าชีวิตนี้ผมเกิดมาเกือบพร้อมๆกับมัน  นี่ยังไม่นับเวลาตั้งเก้าเดือนที่ผมอยู่กับมันตลอดในท้องแม่นะ

         เพราะงั้นถ้าชีวิตนี้ผมจะผูกพันกับใครสักคนที่สุด  ก็คงต้องเป็นมันเท่านั้นแหละครับ  ความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันนี่เองที่ผูกเราไว้ด้วยกัน  ถึงผมจะแกล้งทำไม่สนใจ  แกล้งทำลืมไปแต่มันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงสายสัมพันธ์อันนี้ของเราไปได้เลยครับ

         ที่เค้าว่าพี่น้องที่คลานตามกันมา  ยังไงซะก็คงตัดสัมพันธ์กันไม่ขาด   มันก็คือแบบนี้นี่เองแหละ

         หลังจากที่ไอ้ป้างมันได้ฟังผมพูดจบ   มันก็นั่งนิ่งๆมองผมด้วยแววตาที่ผมก็บอกไม่ถูก  เหมือนมันดีใจ  ปลื้มใจ  หรืออะไรก็ตามนั่นแหละ  แล้วมันก็ยิ้มให้ผมจากนั้นก็เอื้อมมาจับมือผมไว้แน่นเลย

         " เออ... กูเข้าใจแล้วว่ะ  ขอโทษนะเว้ยที่กูไม่เคยนึกถึงเลยว่าจริงๆมึงจะคิดแบบนี้  ขอโทษมึงเรื่องแพรวและทุกๆเรื่องที่กูเคยทำให้มึงรู้สึกไม่ดี  แล้วก็ขอบใจว่ะที่ยังรักและเห็นกูเป็นพี่มึงนะ  กูพอใจแล้วล่ะ  สำหรับเรื่องอื่นกูก็ขอให้มึงตัดสินใจให้ดีๆแล้วกัน  ต่อไปกูจะเชื่อมั่นในตัวมึงให้มากขึ้นนะ   แต่กูขอร้องอีกอย่างว่าหลังจากนี้ถ้ามีอะไรมึงบอกกูตรงๆได้มั๊ยวะ"

         " ก็ต้องได้อยู่แล้วว่ะ  มึงไม่ใช่คนอื่นนี่  ระหว่างเราแค่มึงเข้าใจกู  แค่กูเข้าใจมึงเรื่องทุกอย่างมันก็จบ  ไม่เป็นปัญหาอะไรทั้งนั้นแหละ"  ผมบอกแล้วก็ตบไหล่มันเบาๆ

         " อืม... กูจะพยายามเข้าใจมึงนะ  แล้ว.. มึงคิดว่าจะบอกเแม่เมื่อไหร่ล่ะ  กูเป็นห่วงนะ   เพราะทุกวันนี้เค้าก็ถามถึงมึงตลอด  ก็มึงเล่นแยกตัวมาอยู่แบบนี้น่ะเค้าก็คงอดห่วงไม่ได้หรอก"  เฮ้อ... นี่ผมก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะ  มัวแต่วุ่นวายกับอะไรสารพัดจนลืมนึกถึงแม่ผมไปเลย  นี่ก็ไม่ได้เจอเค้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว  โทรก็ไม่ได้โทรหาเลย  ผมนี่แย่จริงๆอ่ะ

         " ก็จริงของมึง  ถ้างั้นต่อไปกูจะเข้าไปกินข้าวเย็นด้วยบ่อยๆละกันว่ะ  ถ้าไปไม่ได้กูก็จะพยายามโทรหาเค้าให้ทุกวันไปเลย  เอางี้แล้วกันว่ะ"   

         " เออ... ก็ดี  ตามนั้นแล้วกัน  งั้นกูไปล่ะ"  มันบอกแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

         " เฮ้ย... ไอ้ป้าง"  ผมเรียกมันไว้  มันก็หันมา

         " กูขอโทษมึงอีกทีนะเว้ย  ต่อไปกูจะระวังไม่ให้เป็นข่าวอีก  กูก็กลัวเหมือนกันว่าถ้าเป็นข่าวทีนี้ใครๆก็คงรู้กันหมดไปด้วย  ส่วนงานแถลงข่าวน่ะมึงก็ให้เค้ารีบๆจัดซะจะได้หมดเรื่องไป   กูจะได้บอกเค้าไปว่ากูเป็นคนก่อเรื่องงามหน้าทั้งหลายพวกนั้นเอง  ต่อไปคนเค้าจะได้ไม่พุ่งเป้าไปที่มึงไง  เปิดๆตัวแม่งไปเลยเรื่องมันจะได้จบ" 

         ก็ดีเหมือนกัน งานนี้ผมจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการไปเลยดีกว่าว่าผมเป็นน้องฝาแฝดมันเอง  เผื่อบางคนที่เค้ายังไม่รู้ก็จะได้ไม่เข้าใจผิดๆหรือไปหาว่ามันทำเรื่องงามหน้าอีก  ไม่งั้นเรตติ้งมันคงตกแน่

         " เออๆ ถ้างั้นกูก็ขอบใจว่ะ  ไปล่ะเว้ย"  มันยิ้มให้ผมอย่างสบายใจแล้วก็กลับไป

         ในขณะที่ผมเองก็สบายใจขึ้นอย่างมากไปด้วยคล้ายกับว่ายกภูเขาออกไปจริงๆ  ไม่รู้นานแค่ไหนแล้วที่ผมกับมันเมินเฉยกันมาตลอด  ก็คงเพราะอีโก้ของผมเองนั่นแหละ   แต่พอตอนนี้ทุกอย่างมันเคลียร์ไปแล้วผมก็สบายใจขึ้นมากจริงๆ

         -

         -

         ผมเดินไปเคาะห้องมินเบาๆพอน้องเปิดออกมาก็ถามผมทันที  ท่าทางคงเป็นห่วงผมอยู่มั๊ง

         " พี่ป้างเค้าว่าไงมั่งครับ"  มินถามแล้วก็เดินออกมานั่งที่โซฟา  ผมเลยเดินมานั่งข้างๆ

         " ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ  แต่พี่คงจำเป็นต้องปิดเรื่องของเราไว้ก่อนนะ  มินจะว่าอะไรมั๊ยครับ"

         " ไม่หรอกครับ  ผมก็กลัวว่าที่บ้านพี่เค้าจะว่าเอาเหมือนกัน  ไม่อยากให้มีปัญหากันเพราะผมนะ" มินบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบายใจอย่างมาก

         " ก็พี่อยากรออีกหน่อย  ไว้พี่คิดหาเหตุผลดีๆไปคุยกับแม่พี่ได้แล้วพี่จะรีบบอกเค้าเลย  ว่าแต่ช่วงนี้พี่คงต้องแวะไปกินข้าวเย็นที่บ้านบ่อยๆแล้วล่ะ  แล้วก็ต้องโทรหาแม่พี่ทุกวันเท่าที่ทำได้ด้วย  ไม่งั้นเค้าจะเป็นห่วงพี่น่ะ"

         " ดีแล้วครับพี่  สงสารคุณแม่เค้านะครับ  ก็คงห่วงพี่มากเพราะไม่ได้เจอพี่ตั้งนานเหมือนกัน   เอ้อ... ผมอยากทำขนมฝากไปให้คุณแม่จังเลย  งั้นพรุ่งนี้ทำคุ๊กกี้แล้วกันครับ  จะได้ฝากพี่ไปให้เค้าด้วยเลย"  น้องบอกแล้วยิ้มอย่างร่าเริง   เฮ้อ... น่ารักจริงๆลูกสะใภ้ที่แสนดี อิอิ

         " ก็ดีครับ  เค้าจะได้รู้ว่าลูกสะใภ้คนนี้เก่งแค่ไหนนะ"  ผมบอกแล้วก็โอบตัวน้องมาหอมซะหนึ่งที

         " อือ... พี่อ่ะ  อย่าเพิ่งไปบอกแบบนั้นนะ  เดี๋ยวคุณแม่พี่เค้าอยากรู้ว่ามินเป็นใครจะทำไงครับ" 

         " ครับ... ก็ไม่เป็นไรนะ  ไม่ต้องกลัวหรอกแม่พี่ใจดีจะตาย  รับรองว่าต้องรักและเอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้แน่ๆ  น่ารักออกอย่างนี้น่ะ"  ผมบอกแล้วก็กอดน้องไว้   เฮ้อ... ก็น่ารักจริงๆนี่นา

         " คร้าบ.. ก็ขอให้เป็นแบบนั้นแล้วกันนะ"  มินบอกแล้วก็ยิ้มๆให้ผม   สรุปว่าตอนเย็นวันนั้นผมก็เลยกลับไปบ้าน  แต่ว่าพอเหยียบเข้าประตูบ้านเข้าไปเท่านั้นแหละครับก็ต้องเซ็งทันที  เพราะอะไรน่ะเหรอครับ  ก็พ่อผมไง  จ้องผมได้อย่างเย็นชามาก

         " หึ... กลับมาได้แล้วรึ  ขั้นนึกว่าแกจะย้ายไปตั้งรกรากอยู่ที่คอนโดเจ้าโป้งถาวรแล้วซะอีก  นี่ไม่งั้นชั้นจะซื้อที่ใหม่ให้มันแล้วนะเนี่ย  แกจะได้อยู่ที่นั่นให้สบายไปเลย  ดีมั๊ยล่ะ"   เหอะ  ประชดได้อีกพ่อใครวะเนี่ย  จะซื้อคอนโดใหม่ให้อีกงั้นเรอะ  รวยกันจริงๆเลยเว้ย  แต่ก็แค่นั้นแหละครับ  เถียงในใจเอา  ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวยาว

         " อ้าว... เจ้าเป้ง นึกไงกลับมาได้เนี่ย ฮึ... แก"  แม่เดินเข้ามาพอดีครับ   ผมเลยรีบเดินไปกอดแม่ทันทีแล้วก็หอมแม่ทั้งสองแก้มเลย  อิอิ  คิดถึงแม่ว่ะ

         " โอ๊ย... อะไรกัน  จะมาไม้ไหนยะ  เจ้าตัวดี  นี่จะมาขออะไรอีกล่ะเนี่ย"  แม่ยิ้มแล้วบอกผมยังงี้ทันทีเหมือนจะรู้ทันผม  จนเกือบจะบอกอยู่แล้วว่า  ไปขอเมียให้หน่อยดิ  อิอิ

         " โธ่... แม่อ่ะ  ก็ผมคิดถึงนี่นา  ทำไมมองผมในแง่ร้ายยังงี้"

         " ก็ชั้นแม่แกนี่ยะ  แล้วก็เบ่งแกออกมาเอง  มากอดมาหอมเอาใจแบบนี้ชั้นจะไม่รู้ได้ไง  ว่าแต่... จะมาขออะไรล่ะ"  อิอิ  รู้ทันไปซะหมดจริงจริ๊ง 

         " ไม่ได้มาขออะไรจริงๆครับ  อ้อ..  แค่จะมาขอกินข้าวด้วยนะวันนี้  มีอะไรกินมั่งครับเนี่ย"

         " แหม... ทำเป็นไม่ยอมบอกชั้น  แต่ก็ดีมากินข้าวก็ดีแล้ว  นี่ยังกะแกรู้เลยนะว่าวันนี้มีของโปรดแกน่ะ ไปๆ  งั้นไปอาบน้ำก่อนไป  แล้วค่อยลงมากินข้าว  ป้าจันเค้ากำลังตั้งสำรับอยู่"  แม่บอกแล้วไล่ผมขึ้นห้องไปอาบน้ำ   ผมเลยหอมแม่ซะอีกหนึ่งทีแล้วรีบขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องผม

         สักพักนึงไอ้ป้างมันก็กลับมาจากมหา'ลัย  ตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัวก็ได้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งนึง  ขาดแค่พี่โป้งที่อยู่เมืองนอก  ซึ่งคนที่ดูจะแฮบปี้มากที่สุดก็คงจะเป็นแม่ผมนั่นแหละครับ  ส่วนพ่อผมน่ะเหรอ  อืม... อย่าพูดถึงเลย  เหอะๆ

         ไอ้ป้างเองมันก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ  ยิ้มๆกะผมตลอดแม่เค้าก็คงสบายใจเพราะยังงี้ด้วยแหละ   ก็ดีแล้วล่ะครับอยากให้แม่สบายใจอย่างนี้มานานละ 

         " เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาพิษณุเค้าจะกลับมาเมืองไทยแล้วนะ  เค้าว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้วเพราะกิจการที่นู่นก็ให้ตาเจมส์ลูกชายเค้าจัดการดูแลไปแล้วเรียบร้อย  เค้าเลยหมดห่วง"  อยู่ๆพ่อผมก็เอ่ยขึ้นมา

         " อ้าว... เหรอคะ  ก็ดีสิสงสัยคุณณุเค้าคงเบื่ออากาศหนาวที่นู่นแหละนะ  กลับมาอยู่บ้านเราดีกว่าเป็นไหนๆ"  แม่ผมเอ่ยขึ้นบ้าง

         " นี่หนูเจนก็จะกลับมาด้วยนะ  รายนั้นเค้าว่าเค้าอยากกลับมาเรียนต่อที่นี่มากกว่า  ที่โน่นมันแพงมากไป  การเรียนการสอนก็ไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไหร่  ก็ดีนะยังเด็กยังเล็กก็รู้จักประหยัด พอเพียง ไม่ฟุ้งเฟ้อ  พ่อแม่เค้าสั่งสอนมาดี"  เหอะ  พ่อพูดแล้วทำไมต้องเบนสายตามาทางผมว้า  ต้องการจะสื่ออะไรเหรอ

         " งั้นน้องเค้าก็จะมาต่อโทที่นี่เหรอครับ" ไอ้ป้างถามขึ้นบ้าง

         " ใช่...  ปีหน้าเค้าก็จะจบจากที่นั่นแล้ว  น้องเรียนเก่งมากท่าทางเกียรตินิยมคงไม่ไปไหนเสียล่ะ  เจ้าณุมันโชคดีจริงๆมีลูกได้อย่างใจหมดทุกคน  ชั้นล่ะอิจฉามันจริงๆ"  อ่ะ... มีเหลือบตามาทางผมอีกละ  จะบอกว่าตัวเองมีลูกไม่ได้อย่างใจ  งั้นใช่มั๊ย... ก็พูดมาเล๊ยพ่อ  อย่าได้แคร์

         " ชั้นก็เลยกะว่า  อีกหน่อยพอหนูเจนเรียนจบแล้วชั้นคงจะต้องให้ดองกับทางเราซะแล้วล่ะ  เด็กดีๆน่ารักแบบนี้จะปล่อยให้ไปเป็นลูกสะใภ้คนอื่นได้ยังไง  จริงมั๊ยล่ะแม่"  พ่อพูดจบปั๊บ  ผมงี้แทบพ่นข้าวออกมาเลย  สำลักทันทีครับ  ไอ้ป้างมันนั่งอยู่ข้างๆผมก็เหวอๆไปเหมือนกัน

         " เอ้า... เป็นไรไปเจ้าเป้ง  นั่นๆ.. สำลักก็กินน้ำสิ"     แม่บอกผม  ผมถึงรีบหยิบน้ำมาดื่มอั้กๆทันที   

         " แหม... คุณ ก็ดีแหละค่ะชั้นน่ะอยากได้หนูเจนเค้ามาเป็นลูกสาวจะตาย  ถึงจะมาเป็นสะใภ้ก็ยังดีนะ"  อ้าว... เฮ้ย  อย่าดิแม่  อย่าไปเห็นด้วยดิ  ผมก็ตายดิวะ

         " อ่า... งั้นงานนี้ผมก็คงต้องบายล่ะนะพ่อ  เพราะผมมีแพรวอยู่แล้วน่ะ"  อ่าว... ไอ่สราด.....ด  รีบชิ่งเลยนะมึง  เฮ้ย... แล้วกูทำไงอ่ะ  ใครช่วยกูทีว๊อยย...ย

         " ชั้นรู้แล้วล่ะ  เพราะชั้นก็ต้องการให้หนูเจนเค้ามาหมั้นกับไอ้เป้งนี่แหละ  คนไม่เอาถ่านอย่างมันน่ะ  ก็ต้องได้คนดีๆแบบหนูเจนเป็นคนช่วยนำซะแล้ว  ไม่งั้นอนาคตมันคงเหลวไม่เป็นท่าแน่ๆชั้นว่า  เพราะงั้นชั้นก็เลยเอ่ยปากกับเจ้าณุมันไปแล้วล่ะ"  เออ... ดีเว้ยเฮ้ย   เอาผู้หญิงมาเป็นช้างเท้าหน้าให้กู  ไม่งั้นตัวกูจะอนาคตมืดมน    คิดได้เนอะพ่อกู.......

         " ชั้นน่ะเคยคุยกับณุมันไว้นานแล้วว่าถ้ามีลูกก็อยากให้มาแต่งงานกันซะเพราะเรารู้จักกันมานานแล้ว  ชั้นรักมันเหมือนน้องแท้ๆ   นี่ถ้าชั้นไม่มีมันป่านนี้ชีวิตชั้นคงไม่เจริญก้าวหน้าได้อย่างทุกวันนี้หรอก"  เหอะ  ไปกันใหญ่ล่ะ พ่อกู ว่ากันไปโน่น

         ก็จริงอยู่ครับ  เดิมทีน่ะอาพิษณุทำงานเป็นมือขวาของพ่อมานานตั้งแต่พ่อเริ่มทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ใหม่ๆ  แกคุมฝ่ายการตลาดทั้งหมดเพราะอาพิษณุเก่งด้านนี้มากๆ  ซึ่งที่ผ่านๆมานี้ส่วนแบ่งตลาดส่วนใหญ่ตกเป็นของบริษัทพ่อผมก็เพราะคุณอานี่แหละ

         แต่วันนึงอาเค้าก็ขอพ่อว่าอยากไปทำบริษัทตัวเองบ้าง   พ่อก็เลยออกทุนให้อายืมไปเลยครับตั้งหลายล้านมาก   แต่แค่ไม่นานเท่าไหร่อาพิษณุก็หามาใช้คืนพ่อได้ครบทุกบาททุกสตางค์พร้อมดอกเบื้ย   ซึ่งพ่อไม่ยอมรับส่วนของดอกเบี้ยแต่บอกว่าเป็นของขวัญให้หลานๆไป  สปอร์ตจริงจริ๊ง  พ่อกู  ทีกะกูเนี่ยไม่เคยอ่ะ

         จนกระทั่งทุกวันนี้กิจการอสังหาริมทรัพย์ของอาพิษณุก็ใหญ่โตมากมายจนขยายสาขาไปที่อังกฤษโน่นแล้ว  อาเค้าก็เลยต้องไปคุมกิจการอยู่โน่น  ลูกๆของอาทั้งสองคนคือพี่เจมส์กับน้องเจนก็ไปเรียนที่โน่นตั้งแต่นั้นมา   จำได้ว่าตอนเด็กๆผมกับไอ้ป้างก็เคยได้เล่นกับน้องเจนมาตลอดจนน้องเค้าไปอยู่โน่นนั่นแหละ  ไม่รู้เหมือนกันว่าป่านนี้เค้าจะยังจำผมกับไอ้ป้างได้มั๊ย

         " เพราะฉะนั้นวันนี้แกมาก็ดีแล้ว  เตรียมเนื้อเตรียมตัวซะ  ไอ้พฤติกรรมแย่ๆของแกทั้งหลายน่ะก็เลิกซะให้หมด  อีกไม่กี่เดือนแกก็จะจบแล้วนี่  ชั้นจะให้แกไปทำงานที่โรงแรมเพื่อนชั้นที่สุขุมวิทแล้วกัน  แล้วก็หมั้นกับหนูเจนเค้าซะ  หวังว่าหนทางดีๆที่ชั้นเลือกให้แกแค่นี้แกคงทำได้นะ" 

         หึ... กูว่าแล้ว  เนี่ยเหรอวะ  หนทางดีๆที่เลือกให้กู เหอะ  ถามกูสักคำมั๊ยว่าต้องการรึเปล่า  มาถึงก็บอกว่าเลือกทางเดินให้กูซะแล้วเนี่ย

         รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองกลายเป็นละครหลังข่าวเข้าไปทุกทีแล้วว่ะ  จะมาคลุมถุงชนกูเหรอ  ไม่เอาด้วยหรอกคร้าบ  คุณพ่อ  นี่มันยุคไหนแล้ว

         " ผมยินดีทำตามที่พ่อบอกนะ  และผมจะเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองให้ดี   จะตั้งใจเรียนให้จบแล้วไปทำงานในที่ๆพ่อว่า  แต่สำหรับเรื่องอื่น..."  ผมพูดไปสายตาพ่อก็จ้องผมเขม็งเลยว่ะ  แต่ผมรึจะสะทกสะท้าน   มันชินซะแล้วล่ะ

         " ผมคงต้องขอคิดดูก่อนนะครับ  เพราะมันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของผมเลย  คงต้องใช้เวลาตัดสินใจกันพอสมควรนะครับ  หวังว่าพ่อคงเข้าใจ"  ผมยอมหย่าศึกไปเองดีกว่า  เพราะตอนนี้แม่กับไอ้ป้างก็นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่  คงกลัวระเบิดลงแน่ๆ

         " นี่ตกลงแกจะปฏิเสธชั้นใช่มั๊ย  แกจะไม่ยอมทำตามที่ชั้นขอใช่มั๊ย"  เอาล่ะครับ  เริ่มมาและ  เสียงเข้มขึ้นทันทีเลยครับ  พ่อผม

         " ผมไม่ได้ปฏิเสธทั้งหมดนะครับ  บางอย่างก็คงต้องดูกันไปอย่างเรื่องน้องเจนเนี่ย   พ่อรู้ได้ยังไงครับว่าเค้าจะมาชอบผมได้  ไม่แน่นะถ้าได้มาเจอกันจริงๆเค้าอาจจะไม่ชอบผมเลยก็ได้  แล้วอย่างนี้พ่อจะไปบังคับใจเค้าได้เหรอครับ"

         " แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดหลบเลี่ยงหรอก  ชั้นรู้ดีว่าคนเจ้าชู้เพลย์บอยอย่างแกน่ะ  กะอีแค่จีบผู้หญิงคนนึงให้ติดแค่นี้ทำไมแกจะทำไม่ได้  ก็แค่ลองจีบแล้วก็คบหาดูใจกันไป  ชั้นมั่นใจว่าเด็กคนนี้น่ารักและดีพอที่แกจะรักได้อยู่แล้ว  นอกซะจากว่าแกตั้งใจจะขัดใจชั้นก็เท่านั้นแหละ"   เออ... ดีว่ะ  พ่อกู   พูดเองเออเองซะแล้วเว้ย  เครียดสิกู...

         " ถ้างั้นก็ไว้ให้น้องเค้ามาก่อนแล้วกันนะครับ  แล้วค่อยว่ากันอีกที  โอเคนะครับ"   ผมบอกปัดไป  ก็คงได้แค่ประวิงเวลาไปก่อนวะ  พอหันไปแม่กับไอ้ป้างก็ทำหน้าโล่งใจเลยครับ

         -

         -

         คืนนั้นผมขับรถกลับคอนโดอย่างเซ็งๆพลางนึกไปตลอดทางว่านี่ผมจะทำไงดี   ต่อจากนี้ไปแค่ผมจะเดินตามทางชีวิตตัวเองเนี่ย  ยังทำไม่ได้เลยเหรอวะ  ถึงต้องให้พ่อมากำหนดให้ทุกอย่างแบบนี้แล้วถ้าผมไม่ยอมล่ะ  จะบังคับงั้นเหรอ  ถ้างั้นชีวิตนี้มันคงไม่ใช่ของผมอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย

         " เป็นไรอ่ะครับ  หน้าเครียดขนาดนี้"  มินถามผม  สีหน้าก็ดูเป็นห่วงมากขณะที่ผมเดินเหมือนไม่มีวิญญาณไปนั่งที่โซฟา

         " ก็... ไม่มีอะไรมากครับ  พี่เบื่อพ่อน่ะ  แล้วนี่ทานข้าวยังครับ"  ผมบอกแล้วก็เขยิบไปนั่งชิดมินแล้วโอบเอวไว้

         " ทานแล้วล่ะครับ  พี่ล่ะ... ทานจากที่บ้านมารึเปล่าครับ  ยังหิวอะไรอีกมั๊ย  เดี๋ยวไปทำให้ก็ได้นะครับ"  เออ... ค่อยยังชั่วเลย  เจอคำหวานๆ  เทคแคร์ดีๆแบบนี้แล้วหายเซ็งไปเยอะเลย

         " หิวดิครับ  แต่ไม่ได้หิวข้าวนะ  หิวคนอ่ะ" ผมบอกแล้วก็จูบไปที่ซอกคอขาวๆนั้น  ก็ได้กลิ่นหอมตามเคยอ่ะน๊า  ชอบชะมัด

         " อือ... พี่อ่ะ อย่าสิครับ  ว่าแต่ไม่หิวจริงๆแล้วใช่ป่ะ  เดี๋ยวก็ไปนอนเถอะครับ" 

         " ยังไม่ง่วงเลยอ่ะ  พรุ่งนี้ก็ยังหยุดอีกวันนึงอยากไปเที่ยวจังเลยครับ  ไปด้วยกันนะ"  ผมอ้อน

         " เอ๊ะ... จะดีเหรอครับ  ก็เพิ่งเป็นข่าวไปนี่แล้วถ้าเราไปเที่ยวกันอีกก็ต้องมีคนเห็นอีกน่ะสิครับ  พี่ไม่กลัวเหรอ"

         " ไม่กลัวแล้วครับ  รอวันแถลงข่าวก็พอ  พี่จะบอกทุกคนว่าพี่ก็มีแฟนของพี่  ไอ้ป้างก็มีแฟนของมัน  เราสองคนน่ะมันคนละคนกัน  พี่จะมีแฟนมันก็เป็นเรื่องของพี่ไม่เห็นเสียหายตรงไหนเลย"
   
         " แต่ว่า...."  ฮะๆ  มาประโยคนี้อีกแล้วเหรอน้อง  ผมก็เลยแกล้งพูดสวนขึ้นก่อนเหมือนเคย

         " มันดีแน่ๆครับ  ฮะๆๆ เชื่อพี่นะ  เราไปกันสองคนแล้วก็แค่ระวังหน่อย  เดินไปด้วยกันใครมันจะมาว่าได้จริงมั๊ย  พี่อยากไปเดินดูของแล้วก็ดูหนังน่ะครับ  จะได้พักสมองหน่อย  มีแต่เรื่องเครียดๆเยอะมากเลยช่วงนี้  นะครับ... คนดี"  ผมอ้อนซ้ำจนน้องยิ้มออกมา

         " ครับ.. ก็ได้  แต่ว่า..."  อ่ะ....  มีแต่อีกแล้ว

         " ต้องปลอมตัวนิดนึงแล้วกัน  ออกไปกับพี่แบบนี้เลยคงไม่ดีแน่  ผมกลัวคนจะรู้ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงน่ะ" 

         " ไม่ต้องหรอกครับมิน  เชื่อพี่เถอะ  พี่ว่าจะพาเราไปที่ๆคนไม่เยอะมากนัก  แล้วใส่หมวกกับแว่นซะหน่อยก็พอละครับ  แค่นี้ถ้าคนอื่นไม่จ้องดีๆก็คงไม่รู้แล้วล่ะ"  ผมบอกแล้วก็หัวเราะที่น้องดูเป็นกังวลมากเกินไป   แต่อย่างที่บอกครับครั้งนี้ผมไม่ห่วงแล้วจริงๆ  ก็รอแค่แถลงข่าวไปแค่นั้นแหละ  ส่วนเรื่องว่าถ้ามีใครถ่ายรูปน้องกับผมอีกก็ช่างมันดิ  มันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิง  ฮ่าๆๆ

         -

         -

         พอเช้าวันรุ่งขึ้นกว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบสิบโมงแล้ว  นอนเพลินเลยว่ะเรา  แล้วทำไมน้องไม่ปลุกผมล่ะ   แต่พอผมเดินไปเข้าห้องน้ำก็เห็นโน๊ตที่น้องเขียนแปะไว้ข้างกระจกบอกว่า" ขอกลับไปเอาของที่ห้องไอ้แมนก่อน  จะกลับมาอีกทีตอนสาย" 

         ผมเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรคิดว่าเดี๋ยวน้องก็คงกลับมาเลยอาบน้ำแต่งตัวออกไปทานอาหารที่น้องเตรียมไว้ให้  ซึ่งพอนั่งกินไปแป๊บเดียวน้องก็กลับมาพอดี

         " ทานข้าวอยู่เหรอครับ  งั้นเดี๋ยวพี่จะออกไปกี่โมงครับ"  มินถามผมแล้วก็ยิ้มให้เหมือนกับว่าน้องก็อยากไปเที่ยวกับผมมากอยู่เหมือนกัน  อิอิ เยี่ยมไปเลยเว้ย

         " ครับ  เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราไปกันเลยนะ  พี่ว่าจะไปจตุจักรนะครับ  อยากไปดูเสื้อผ้าหน่อยนึง  ที่นั่นคนเยอะมากแต่เค้าก็ไม่ค่อยมีใครสนใจใครสักเท่าไหร่หรอก  เพราะมัวแต่เบียดเสียดกัน"

         " เหรอครับ  งั้นเดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ" มินบอกแล้วก็ขอตัวเข้าห้องไป  ผมก็นั่งกินต่อสักพักก็เดินเข้าห้องไปหยิบหมวกปีกแคบไอ้ที่ทรงคล้ายหมวกขอทานที่สามารถปิดหน้าปิดตาได้ดีมาลองใส่  แล้วก็หยิบแว่นกันแดดของเรย์แบนด์มาใส่เพิ่มอีก

         ดูจากในกระจกผมว่าแค่นี้ก็คงไม่ค่อยมีใครจำเค้าหน้าผมได้แล้วล่ะ   จากนั้นก็ออกมานั่งรอน้องที่โซฟา

         เวลาผ่านไปอีกสักสิบห้านาทีได้   ผมก็นึกแปลกใจอยู่นะว่าทำไมน้องแต่งตัวนานผิดปกติจนเกือบจะไปเคาะห้องเรียกอยู่แล้วเชียว  ดีว่าน้องเปิดประตูออกมาซะก่อน   แต่... ที่ผมเห็นน้องยืนอยู่ตรงนี้นี่สิครับ   มันเอาผมตะลึงงันสุดๆไปจนเผลอร้องออกมาเสียงหลงเลย   

         " เฮ้ย.....ย  มิน....."

                           *********************************************   

[yayee2]

  ตกตะลึงน้องมินอะดี๊เจ้าเป้ง
เอ..ไปเที่ยวกันสองคนวันนี้จะมีผลส่ง
ให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่จะยุ่งยากตามมาอีป่ะเนี่ย
พักนี้ดวงเจ้าเป้งยิ่งกำลังเดินเข้าสู่ความยุ่งเหยิงอยู่ด้วย


ป.ล. เกียรติ์นิยม น้องน็อตเผลอใส่การันต์ไป คงต้องอ่านว่า เกียน-นิ-ยม แหละ
       "เกียรตินิยม" จ้ะ

[ordkrub]

อย่าบอกว่าน้องมินแต่งหญิงออกมานะ

[Goodfellas]

ตกตะลึงน้องมินอะดี๊เจ้าเป้ง
เอ..ไปเที่ยวกันสองคนวันนี้จะมีผลส่ง
ให้เกิดเหตุการณ์อะไรที่จะยุ่งยากตามมาอีป่ะเนี่ย
พักนี้ดวงเจ้าเป้งยิ่งกำลังเดินเข้าสู่ความยุ่งเหยิงอยู่ด้วย


ป.ล. เกียรติ์นิยม น้องน็อตเผลอใส่การันต์ไป คงต้องอ่านว่า เกียน-นิ-ยม แหละ
       "เกียรตินิยม" จ้ะ

ขอบคุณมากคร้าบพี่ ลืมไปเลยว่าไม่ใช่รามเกียรติ์  555

สำหรับคุณ ordkrub   ถ้าหากว่าอยากรู้่ต้องติดตามตอนต่อปาย อิอิ

[lovevva]

สงสัยว่าน้องมินจะปลอมตัวจนเป้งตะลึงแน่เลย

[Little Devil]

ไม่ชอบมาม่า

[bbyuqin]

หุหุ...น้องมินต้องปลอมตัวชุดใหญ่แน่ๆเลย...
มันจะมีเรื่องวุ่นๆอีกมั้ยน้อ....


ปล....คุณพ่อจอมวุ่นจริงๆ

[j4c9y]

มินทำไรหรอคร้าบบบ


แอบติดหนวดเหรอ

[spok1234]

เป้ง จะ กรี๊ด ไหม นั่น

ฮ่า ๆ

ส่วน เรื่อง น้อง เจน ถ้า มา เมือง ไทย เมื่อ ไหร่ คง เป็น ตาม ที่ ไอซ์ คิด แน่ ๆ

อิ อิ

แต่ รอ พี่ น็อต เฉลย ดี กว่า มะ อยาก เดา แล้วว ฮ่า ๆ เดี๋ยว รู้ หมด

[samsoon@doll]

ตกใจไรหว่า น้องมินแต่งแมนเกินไป หรือว่าสวยเกินไป

[cancan]

อ่านตอนแรกก็แอบสงสารพระเอกแล้ว  เดี๋ยวมาต่อตอนสอง จะดูซิว่าพระเอกของเราจะเป็นไงต่อไป 
เรื่องเข้มข้นกว่าที่เคยอ่านอีกค่ะ  ชวนให้ติดตามไปอีกแบบ  เดี่ญวมาต่อนะคะ ตอนนี้ก็ +1ค่ะ
ขอโทษนะคะ  ที่มาช้า หุหุ

[-~iK@iZ_KunG~-]

น้องมินปลอมตัวเป็นผู้หญิงหรือเปล่าน๊า ฮ่าๆๆๆ

[kit]

• " เฮ้ย.....ย  มิน....."
“ไม่ชอบสายเดี่ยวหรือครับ.......”
มินทำหน้าผิดหวัง
“งั้น ผมไปเปลี่ยนเป็นเสื้อเกาะอกก็ได้” 
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas

[stormphoenix]

• " เฮ้ย.....ย  มิน....."
“ไม่ชอบสายเดี่ยวหรือครับ.......”
มินทำหน้าผิดหวัง
“งั้น ผมไปเปลี่ยนเป็นเสื้อเกาะอกก็ได้” 
ขอบคุณนะคะ คุณ Goodfellas

ชอบแบบนี้ครับ



 :กอด1:พี่น็อตแล้วนั่งรอตอนต่อไป

[nonae]

เป้ง คงไม่เคยเห็นอ่ะดิ แมนเคยบอกแล้วนี่
มินตอนเด็ก ๆ แต่งตัวเป็นผู้หญิงนะ 555 

[jiki]

เรื่องกำลังเครียต มาฮารีพของคุณกิตนี่แหละ