หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[taenu5]

เข้ามาอ่านแล้วครับ  เขียนเก่งจังเลย  อ่านเพลินเชียวครับพี่น็อต

เปลี่ยนรูปใหม่ซะด้วย  หล่อเฟี้ยวนะพี่เรา


กำลังจะใส่รึจะถอดครับ  เสื้อน่ะ

ถ้ากำลังจะถอด รูปต่อไปขอแบบถอดเรียบร้อยแล้วนะครับ ก๊ากๆ   

[Goodfellas]

ฮ่าๆ ในรูปนี่ไม่ใช่ผมซะหน่อย เป็นอิมเมจพี่เป้งเค้าตะหากครับเต้ 

สำหรับช่วงนี้เดี๋ยวคงต้องให้รอกันอีกสักสองสามวันนะครับ  จะเร่งเขียนให้เสร็จแล้วลงให้เลย

งานเยอะจนจะทับตายอยู่ละ  แต่เงินได้เท่าเิดิมนะ อิอิ

อดใจรออีกสักนิดนะคร้าบ

[taenu5]

อ่าวววววววว  โชว์เปิ่นจนได้ ฮ่าๆ 

หน้าแหกสิครับงานนี้  เหอๆ
ลองลงรูปพี่น็อตบ้างสิครับ

อยากเห็นๆ

[babanabekuya]

ติดงอมแงมเลยอ่ะคับ 

[zemicolon]

จะรอดมะคับพี่เป้ง คุณแม่หัวใจวายก่อนเเหง

[the_pupae]

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ รวดเดียวตามทันแล้วชอบน้องมินมากๆ
รอตอนต่อไปขอให้คุณแม่ยอมรับได้เถอะเพี้ยง
ไม่อยากให้น้องมินเศร้า

[hewlett]

พี่เป้งค่อยๆบอกแม่นะ
เผื่อให้คนแ่ก่ทำใจบ้าง

[nonae]

เป้ง เอ๊ย..เจอระเบิดกี่ลูกแล้วเนี่ย ชายบ้าง พ่อบ้าง ยังมียายเจนอีก
แถมตั้งเวลาไว้ให้ระเบิดทีละลูก ไม่อยากจะคิดเล๊ย..  555

[tawan]

น่ารักจัง

 

[first117]

รีบมาต่อนะครับ พรีสสสสสสสสส  [/color][/b]

[DarKLasT]

แวะเข้ามาส่องว่าเจ้สเป้งมันบอกแม่รึยัง

เผื่อมาช่วยเรียกรถพยาบาลให้อิอิ

ดันครับดันเผื่อคนแต่งใจดีอิอิ

[RemySexyCool]

...เข้ามาเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะครับ...เรื่องนี้เป็นนิยายของคนอื่นเรื่องแรกในรอบ 1 ปีที่ตามอ่าน ไม่มีเวลาเลยจริง ๆ เนื้อเรื่องน่ารักมาก ขอชมน็อตที่พิมพ์แทบไม่ผิดเลย เก่งกว่าเด็กพาณิชย์ที่ต้องใช้คอมทำงานทุกวันอย่างเราซะอีก 555++

...ถ้าจะให้ติ ขอติตรงการเว้นบรรทัด สำหรับคนที่ต้องแอบอ่านในที่ทำงาน มีความรู้สึกว่าเว้นบรรทัดเยอะไป ทำให้ต้องใช้เม้าส์เลื่อนหน้าจอบ่อย ๆ แต่ในทางกลับกัน มันก็อ่านง่าย มันเป็นความผิดของเราเองแหละ คนอื่นเค้ายังไม่บ่นเลย 555++

...เอาเป็นว่าอ่านแล้วติด ชอบ และรอตอนต่อไปนะครับ...

[pingwowo]

สู้ๆน๊

เป็นกำลังจายให้จร๊...


- -V

[Goodfellas]

...เข้ามาเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะครับ...เรื่องนี้เป็นนิยายของคนอื่นเรื่องแรกในรอบ 1 ปีที่ตามอ่าน ไม่มีเวลาเลยจริง ๆ เนื้อเรื่องน่ารักมาก ขอชมน็อตที่พิมพ์แทบไม่ผิดเลย เก่งกว่าเด็กพาณิชย์ที่ต้องใช้คอมทำงานทุกวันอย่างเราซะอีก 555++

...ถ้าจะให้ติ ขอติตรงการเว้นบรรทัด สำหรับคนที่ต้องแอบอ่านในที่ทำงาน มีความรู้สึกว่าเว้นบรรทัดเยอะไป ทำให้ต้องใช้เม้าส์เลื่อนหน้าจอบ่อย ๆ แต่ในทางกลับกัน มันก็อ่านง่าย มันเป็นความผิดของเราเองแหละ คนอื่นเค้ายังไม่บ่นเลย 555++

...เอาเป็นว่าอ่านแล้วติด ชอบ และรอตอนต่อไปนะครับ...

^
^
คารวะครับ  อิอิ

เป็นเกียรติอย่างมากมายที่คุณเป้ผู้ไร้ซึ่งเวลาว่าง  แวะมาอ่านให้คนเขียนดีใจมากมาย

ไว้ต้องไปอุดหนุนคุณเป้บ้างแล้ว  แต่ยังอ่านไม่จบเลย 555 อ่านไปได้หน่อยนึง

ยังไงก็ขอบคุณเป้มากนะครับ

แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เหมือนเคยครับ  ไม่คิดว่าจะมีคนแวะมาอ่านเพิ่มเยอะเรื่อยๆยังงี้

แต่ช่วงนี้ยุ่งๆครับ  แถมคอมก็เจ๊งอีก  กว่าจะหาร้านมานั่งโพสได้ก็แทบแย่เลยไม่ค่อยสะดวกแล้วยังต้องกลัวไวรัสอีก

ยังไงก็เดี๋ยวติดตามอ่านกันต่อนะครับ  ทู้ล่างนี่เลย

[Goodfellas]

ตอนต่อมาละคร้าบ  มาลุ้นกันได้เลย


ตอนที่22


                                 *********************************

         พอผมพูดไปได้แค่นั้นก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว   มันกลัวไปหมดนี่ถ้าแม่ช๊อคจนเป็นอะไรไปผมจะทำไงล่ะ

         " คือ... ผม..."

         " อะไรของแก  หือ... อ้ำอึ้งอะไรเนี่ย  ก็ว่ามาสิชั้นก็รอฟังอยู่"  แม่คงทนไม่ไหวเลยเร่งผม

         " ก็... คืองี้นะแม่"  ผมสูดหายใจลึก  เอาวะ... อะไรจะเกิดก็เกิดล่ะ

         " แม่ว่าผมเนี่ยโตพอที่จะเลือกทางเดินชีวิตตัวเองได้แล้วใช่ป่ะครับ" 

         " อืม... ก็ใช่น่ะสิ  ปีหน้าแกก็เรียนจบแล้วนี่  เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวซะที  ชั้นน่ะรอมาตลอดแล้วก็ดีใจที่แกไม่หลงเดินทางผิดไปเพราะน้อยใจพ่อแกน่ะ" 

         " ครับ... ผมก็เป็นของผมยังงี้มาตลอด  แต่ก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนอะไรมากมายเพราะผม  เพราะงั้นในเมื่อแม่คิดว่าผมโตแล้ว  ผมก็จะขอให้แม่เชื่อมั่นในตัวผมนะครับว่าทุกการตัดสินใจของผมน่ะ  ผมคิดไตร่ตรองอย่างดีแล้วจริงๆ  ไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบอะไรทั้งนั้น"

         " นี่... ตกลงแกกำลังจะบอกอะไรชั้นเหรอ  เจ้าเป้ง"  แม่ถามขึ้นซะแล้ว  คงเห็นว่าผมชักแม่น้ำทั้งห้าอยู่มั๊ง

         " ก็... เรื่องแฟนผมน่ะแม่  คือว่าเค้า...."  โอ๊ย....พูดไม่ออกอีกแล้วเว้ย  ทำไมมันอึดอัดอย่างนี้ว้า

         " ทำไมล่ะ....."

         " คือเค้า.... เอ่อ... เค้าไม่ใช่ผู้หญิงน่ะครับแม่"  เฮ้อ... กว่าจะหลุดออกมาได้  ผมบอกแล้วก็คว้ามือแม่ไว้แน่นทั้งสองมือ  ในขณะที่แม่ตกตะลึงจนตาค้างแล้วก็ลุกขึ้นพรวดเลย

         " อะไรนะ....!!!  แก.... แกจะบอกว่าแกมีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ  เจ้าเป้ง"  แม่อุทานออกมาแล้วก็ทรุดลงไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้งจากนั้นก็เอามือแตะที่ขมับและเริ่มหายใจฟืดฟาดเหมือคนจะเป็นลม

         " แม่ๆ  ใจเย็นครับ  เอายาดมมั๊ย"  ผมหันไปมาเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกเลย

         " ไม่ต้องย่ะ  ชั้นยังไม่แก่มากขนาดนั้น  โอย... นี่แกบอกชั้นทีซิว่าชั้นฟังผิดไป  แกไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆใช่มั๊ย"  แม่ถามผมอีกครั้ง  เหงื่อมากมายผุดขึ้นบนหน้าแม่แสดงให้เห็นว่าแม่ผมเก๊กซิมขนาดไหน

         " โธ่... แม่  ผมพูดจริงๆครับ  แต่แม่อย่าเพิ่งด่าผมเลยนะ  ผมบอกแม่แล้วว่าผมมีเหตุผลของผม  แม่เชื่อผมสักครั้งนะ  ผมอยากให้แม่มั่นใจว่าผมตัดสินใจถูกแล้วจริงๆ"

         " แล้วชั้นจะเชื่อยังไงล่ะ  เพราะนี่ชั้นก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ๆแกจะมากลายเป็นเกย์ไปน่ะ  เมื่อก่อนแกก็คบแต่ผู้หญิงนี่นา  หรือว่านี่มันเป็นเวรกรรมมาตามสนองแกแล้วที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าน่ะ"  นั่น.... ไปโน่นแล้วแม่กู

         " ไม่หรอกแม่....  ไม่เกี่ยวกะเวรกรรมหรอก  ผมบอกแม่แล้วว่าผมจะเลือกทางของผมเอง   แล้วผมก็เลือกน้องเค้าแล้วเพราะเค้าดีจริงๆ  โอเคนะแม่  ผมยอมรับว่ามันเหมือนผมเป็นเกย์ก็จริง  แต่ผมขอให้แม่เชื่อในตัวผมสักครั้งได้มั๊ย   แค่นี้แหละครับผมขอร้องล่ะ"   ผมอ้อนวอนจนสายตาของแม่เริ่มผ่อนคลายลงไปมาก  แล้วแม่ก็ถอนหายใจยาว

         " เฮ้อ.... เอาเถอะ  ถ้าแกคิดอย่างนั้น  มั่นใจอย่างนั้นชั้นคงไปห้ามอะไรแกไม่ได้แล้วล่ะ  ถ้างั้นชั้นจะขอแกบ้าง  ให้แกรีบพาคนรักของแกมาให้ชั้นพิจารณาด้วย   ถ้าชั้นรับได้ชั้นก็จะไม่ห้ามแกอีก  แต่ถ้าไม่ล่ะก็...  แกคงต้องยอมรับนะเป้งว่าชั้นคงต้องให้แกทำตามที่พ่อแกบอก  แกจะทำให้ชั้นได้มั๊ยล่ะ"   แม่ยื่นข้อเสนอให้ผม  ซึ่งก็นะ... ผมจะปฏิเสธได้เหรอ  แค่แม่ไม่ห้ามผมแล้วบอกให้เลิกคบกับมินทันทีก็ดีเท่าไหร่แล้ว

         " ครับแม่  งั้นวันเสาร์นี้ผมจะมารับแม่ไปที่คอนโดละกันนะครับ"

         " อืม... ก็ได้  เฮ้อ... เวลานี้ชั้นบอกตรงๆว่าชั้นกลัวพ่อแกจริงๆ  นี่ถ้าเค้ารู้คงได้บ้านแตกแน่"  แม่บ่นทิ้งท้ายแล้วก็ส่ายหน้า   ผมเลยกอดแม่ไว้

         " แม่ครับ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  ผมขอให้แม่รู้ไว้นะว่าผมรักแม่มากที่สุด  แต่จะให้ผมเลิกรากับน้องผมก็คงทำไม่ได้หรอก  เพราะน้องก็เป็นชีวิตผมเหมือนกัน  แม่เข้าใจผมนะ"  ผมเงยหน้ามองตาแม่  แม่เลยยิ้มแล้วลูบหัวผม

         " อืม... แม่น่ะเข้าใจแกเสมอแหละ  แต่แกก็ต้องเข้าใจพ่อเค้าด้วยเหมือนกันนะ  เรื่องแบบนี้คนหัวสมัยใหม่คงไม่ต้องคิดมาก  แต่ไม่ใช่กับพ่อแก  เพราะงั้นแกต้องเตรียมใจเผื่อไว้ด้วยล่ะ  เข้าใจมั๊ย" 

         วินาทีนั้นผมแทบจะอดคิดไม่ได้เลยว่า  ถ้าโลกนี้ไม่มีพ่อผมสักคนก็คงดี  อะไรๆมันคงง่ายกว่านี้เยอะ  เพราะนี่ผมก็ยังมองไม่เห็นทางเลยว่า  ผมจะไปโน้มน้าวใจพ่อเรื่องมินได้ยังไง  มันคงจะเหมือนเราห้ามไฟไม่ให้มีควันยังงั้นเลยมั๊ง

         -

         -

         ขณะผมขับรถจะกลับคอนโดนี่ผมเครียดมาตลอดทาง  มีสารพัดที่ต้องคิดต้องกังวลโดยเฉพาะเรื่องที่พ่อจะว่ายังไงถ้ารู้เรื่องมิน   ผมเลยแวะจอดที่หน้าเซเว่นแล้วเข้าไปซื้อบุหรี่มานั่งสูบอยู่ใกล้ๆหน้าเซเว่นนั่นแหละ   ทั้งที่ระยะหลังๆมานี่ผมไม่ได้สูบอีกเลยเพราะกะว่าจะเลิกให้ได้   แต่วันนี้มันเครียดจริงๆจนทนไม่ไหวเลยต้องยอมเสียความตั้งใจจนได้

         พอสูบไปหน่อยนึงผมก็ดับบุหรี่ทิ้งด้วยความรู้สึกว่าตัวเองเหลวไหลเกินไปแล้วที่คิดฟุ้งซ่านมากขนาดนี้   มีปัญหามึงก็แก้ไปสิว้า  ไอ้เป้ง  หันหน้าไปเผชิญกับมันซะ  มานั่งสูบควันพิษอยู่ได้  ไร้สาระว่ะ

         ว่าแล้วผมก็ขับกลับไปถึงคอนโดซึ่งมินก็นั่งรอผมอยู่   พอเปิดเข้าไปน้องก็เดินยิ้มเข้ามาหา  แต่พอน้องเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของผมก็เอ่ยทักขึ้น

         " ทำไมทำหน้าแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ  พี่กลับไปบ้านทีไรก็กลับมาอารมณ์นี้ทุกทีเลย  มีเรื่องอะไรเหรอครับ เล่าให้ผมฟังได้มั๊ย"  มินบอกแล้วก็เดินตามผมมานั่งที่โซฟาด้วยกัน   ผมก็เลยกอดน้องเอาไว้ อืม... ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย

         " ก็... พี่เหนื่อยๆน่ะครับ  อุปสรรคของเราเนี่ยมันฝ่าฟันไปยากจริงๆนะ  ถึงมันจะมีแค่เรื่องเดียวก็เถอะ  นี่พี่ยังมองไม่ค่อยเห็นทางเลยว่าจะผ่านไปได้ยังไง"  มินเลยยิ้มให้แล้วก็เอามือข้างนึงมาประสานกับมือผมไว้แนบกัน

         " อย่าเพิ่งท้อนะครับ  มินอยากช่วยพี่นะ  ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่าก็เถอะ  แต่พี่บอกมาได้เลยนะครับ  อะไรที่ทำได้มินก็ทำทั้งนั้นแหละ"   เฮ้อ... ฟังแล้วมันชื่นใจจริงๆ   เหมือนมีน้ำทิพย์มาอาบให้ใจเราจริงๆนั่นแหละ   ผมไม่ได้เว่อร์นะ  ถ้าจะอ๊วกก็... เหอะ  ตามสบายครับ

         " ครับ... แค่มีมินอยู่ตรงนี้ก็พอแล้วล่ะ  พี่ก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีกหรอก"  ผมจูบลงไปที่ข้างแก้มนั้นเบาๆ  สูดความหอมน่าหลงไหลจนเต็มที่  ใช่แล้ว... สำหรับผมน่ะ  แค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ   

         จากชีวิตที่เหมือนตัวคนเดียวมาตลอดของผม   พอได้มาเจอมินแล้ว  อะไรๆมันก็เปลี่ยนไป   ไอ้ที่เค้าว่ามีคนรักมันดียังไงเมื่อก่อนไม่เคยเข้าใจหรอกครับ   แต่วันนี้ได้รู้ซึ้งดีแล้วล่ะ   ก็เหลือแค่ว่าผมจะผ่านอุปสรรคที่เจอตอนนี้ไปได้ยังไงก็แค่นั้น

         -

         -

         ช่วงนี้ผมยังคงไปฝึกงานที่โรงแรมตามปกติเหมือนเช่นเคย  ทุกอย่างก็ยังคงเดิมแต่ไอ้ที่เปลี่ยนไปเลยเนี่ย  คือท่าทีของไอ้ชายแหละครับ   ตั้งแต่วันนั้นที่มันบอกชอบผมมันก็จะพยายามชวนผมคุยและทำโน่นทำนี่ให้ตลอด   เรียกได้ว่าเทคแคร์เลยล่ะ

         พวกไอ้เอ้ไอ้มาร์ทมันก็เริ่มแปลกใจที่ผมสองคนเปลี่ยนไปเลย  แต่พวกมันก็ไม่ได้รู้สักนิดว่าไอ้ห่าชายมันพูดอะไรกะผมไว้มั่ง  จนวันนี้พวกมันก็แง๊วๆจะชวนกันไปนั่งกินอะไรเล่นๆที่คอนโดผมอีกแล้ว

         " เฮ้ย... มึงจะแดกเชี่ยอะไรกันบ่อยๆวะ  เพิ่งแดกไปเมื่อวันจันทร์นี่เอง"  ผมบ่นทันที

         " อ๊าว... ก็นั่นมันวันจันทร์นี่หว่า  แต่นี่วันศุกร์ละเว้ย  ทีเมื่อก่อนอ่ะมึงชวนกูไปรัชดาฯแทบทุกวันไม่เห็นมึงบ่นนี่หว่า"  ไอ้เอ๊กซ์แก้ตัว  ทำเป็นเอาเคสกูมาอ้างเหรอ  หึ... สรุปว่ามึงเห็นคอนโดกูเป็นรัชดาฯไปแล้ว  ว่างั้น.....

         " คนละเคสเลยเหอะ สัด.. อยากเที่ยวก็ไปรัชดาฯเด่ะ  จะมาเที่ยวเชี่ยอะไรคอนโดกูล่ะ" 

         " ไรว้า.. มึงนี่  ก็ไปที่อื่นมันไม่สบายและชิลล์เหมือนคอนโดมึงนี่หว่า  น่านะ... เพื่อนร๊าก  เดี๋ยววันนี้พวกกูก็เปย์เองทุกอย่างไง   มึงไม่ต้องออกค่าอะไรเลยสักบาทเดียวรับรอง"  ไอ้เอ้มาเกาะแขนผมอีกคนแล้วทำตาปริบๆ  สราด...ด น่าสงสารฉิบหายนะมึง

         จนแล้วจนรอดก็ต้องยอมมันจนได้  เพราะถึงพูดให้คอแตกตายพวกมันก็ไม่มีฟังหรอก  แต่ผมก็ย้ำบอกมันว่าให้มันออกตังค์ซื้อเบียร์และกับแกล้มกันเองนะ  มันก็เฮกันใหญ่   พอสักพักผมก็โทรไปบอกมิน

         " อ๋อ... ก็มาสิครับ  วันนี้มินเตรียมทำยำใหญ่กับน่องไก่ทอดไว้แล้วครับ  งั้นเดี๋ยวทำเพิ่มไว้อีกหน่อยก็ได้   จะได้ให้พี่ๆเค้าชิมกันนะ"  มินบอกเสียงใสมาเลย  เฮ้อ... ทำไมมันน่ารักอย่างนี้   ตามใจสามีทุกอย่าง  ไม่เคยมีจะดุว่าหรือไม่พอใจที่พาเพื่อนไปวุ่นวายที่บ้าน

         " คร้าบ... ยังงั้นก็ได้  แล้วไม่ต้องทำอะไรแล้วนะ  เย็นๆพี่จะรีบกลับไป  รักนะครับ"  ผมหยอดไปหนึ่งที  แต่ไม่มีจุ๊บๆนะ

         " อือ... พี่อ่ะ  เลี่ยนอีกแล้ว  ครับ ผมจะรอนะ"  หึๆ  ไม่บอกก็รู้ว่าหน้าต้องกำลังแดงแน่นอน

         พอแวะซื้อของทุกอย่างเรียบร้อยพวกผมทั้งหมดก็ตรงกลับมาที่คอนโดกัน  และอีกเช่นเคยพวกมันดี๊ด๊ากับมินจนออกนอกหน้าโดยไม่เกรงกลัวตีนของผัวเค้าเลยแม้แต่น้อย ไอ่เวร....

         แล้วยิ่งพอได้กินยำใหญ่กับน่องไก่ทอดฝีมือน้องเข้าไปพวกมันยิ่งชมยิ่งอวยน้องกันซะจนเว่อร์

         " โห... สุดๆครับน้องมิน  พี่ไม่เคยกินอะไรอร่อยยังงี้เลยอ่ะ"  ไอ้เอ๊กซ์พูดไปก็กัดน่องไก่ไป  บ้านมึงเค้าไม่สอนเหรอว่าห้ามพูดขณะเคี้ยวอ่ะ  นิสัย...

         " ทำไมเก่งยังงี้ครับ  เก่งจนผู้หญิงบางคนยังอายเลยนะเนี่ย  ไอ้เป้งมันโชคดีจังว่ะ  เนอะ... พวกเรา"  ไอ้แจ๊คบอกแล้วก็หันไปเออออกับไอ้พวกที่เหลือ

         " พวกพี่ก็ชมผมเกินไปอ่ะครับ  มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"  มินบอกอย่างถ่อมตัวแล้วก็หัวเราะ

         " อย่าไปใส่ใจพวกมันครับน้องมิน  พวกมันก็ยังงี้แหละ  เว่อร์ได้อีกเรื่อยๆ"  ไอ้มาร์ทเอ่ยเสียงนุ่มขึ้นมาเลย  มึงเป็นพระเอกเหรอ  สราด...ด

         " เว่อร์ห่าอะไรวะ  ฝีมือยังงี้ขนาดพวกเราเองเรียนทางนี้กันโดยตรงยังสู้น้องไม่ได้เลยนะเว้ย  หรือมึงจะเถียง  รสชาดที่น้องทำนี่อ่ะ  มันเป็นรสเฉพาะเลยว่ะหากินตามร้านทั่วๆไปก็ไม่ได้แบบนี้นะเว้ย"  ไอ้เอ้เสริมขึ้นมา

         ก็คงจริงอย่างที่มันบอกครับ  ของยังงี้สูตรใครก็สูตรมัน   อย่างที่มินทำนี่มันคงจะเป็นสูตรที่ตกทอดกันมาจริงๆ  และคงมีเทคนิคเฉพาะอะไรสักอย่างที่คนทั่วไปอาจไม่รู้  แต่อีกอย่างที่ผมยังทึ่งก็คือ  แม้มินจะไม่ได้มีประสบการณ์มากมายแต่ก็ยังสามารถทำอาหารออกมาได้เหมือนคนที่ชำนาญมากๆแล้วเนี่ยสิ  ผมถึงว่ามันแปลกดี  แม่อัมฝึกน้องมาได้ดีจริงๆนั่นแหละ

         จากนั้นมินก็ยังนั่งอยู่ในวงโดนคนนั้นคนนี้แซวไปเรื่อย   เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจ  เป็นนางฟ้าในวงเหล้ากันเลยล่ะ   จนกระทั่งพวกมันกลับผมก็ลงไปส่งพวกมันเหมือนเคย  แต่พอกลับมาห้องผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้บอกน้องเรื่องแม่จะมาหาที่นี่

         " มินครับพี่ขอคุยอะไรหน่อยนะ"  ผมบอกแล้วก็เรียกให้น้องไปนั่งที่โซฟา  นั่งอย่างใกล้ชิดเลยล่ะ เหอๆ

         " พรุ่งนี้แม่พี่จะมาที่นี่นะครับ"

         " เอ๊ะ... เหรอครับ"  ท่าทางมินดูตกใจพอสมควร

         " คือพี่เล่าให้แม่ฟังเรื่องเราแล้วครับ  ท่านว่าอยากจะขอมาคุยกับมินหน่อย  ก็มาดูตัวลูกสะใภ้ไงครับ"  ผมบอกแล้วก็กอดน้องไว้พลางก้มลงไปจูบที่ซอกคอเบาๆ   อื้ม... หอมว่ะ

         " เอ้อ... แล้วแม่พี่ไม่ว่าเหรอครับ  ก็พี่... จะคบกับผมแบบนี้น่ะ" 

         " พี่อธิบายให้แม่เข้าใจแล้วครับ  แม่ถึงอยากมาเจอมินไง  เค้าว่าเค้าจะมาดูเองว่าจะยอมรับมินได้มั๊ย"

         " อ้าว... แล้วถ้าแม่พี่ไม่ยอมรับผมล่ะ  พี่จะทำยังไงเหรอครับ"  มินเริ่มมีสีหน้าที่เครียดมาก  ผมเลยต้องกอดน้องเอาไว้แล้วลูบที่แขนเบาๆให้น้องสบายใจขึ้น

         " อย่าเพิ่งกลัวไปก่อนสิครับ  เราสองคนทำดีที่สุดแล้วนะ  พี่ทำทุกๆอย่างถูกต้องเพราะไม่ได้ปิดบังแม่  มินเองก็เป็นเด็กดีน่ารักขนาดนี้ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ  พี่เชื่อว่าแม่เค้าต้องเข้าใจเรานะ"  ผมบอกแล้วก็เลื่อนมาจูบที่ไหล่นั้นเบาๆ  จนมินเริ่มผ่อนคลายอาการวิตกลง

         " แต่ว่า.... ผม...กลัวน่ะครับ  กลัวว่าท่านจะรับไม่ได้ที่ลูกชายทั้งคนจะกลายเป็นแบบนี้ไป  ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจเพราะผมเลยครับ" 

         " ไม่หรอกครับ  พี่เชื่อว่าแม่พี่น่ะเค้ารักพี่มากและเค้าจะเข้าใจทุกอย่างได้เอง   มินอย่าห่วงอีกเลย  จำไว้นะครับว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด  แต่ไม่ว่ายังไงเราก็จะรักกันไปยังงี้แหละ  ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจพี่ไปได้หรอก  เชื่อพี่นะ"  ผมบอกแล้วก็โอบกอดน้องไว้ มินก็ยิ้มออกมาอย่างอุ่นใจและซบที่ไหล่ผม 

         แม้ว่าที่จริงผมก็กลัวแม่จะปฏิเสธไม่ยอมรับมิน   แต่ผมเองก็ตัดสินใจแล้วเหมือนกันว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ  ผมจะต้องหาทางทำให้แม่ยอมรับเราให้ได้  ไม่ว่าจะยากเย็นยังไงก็เหอะ

         -

         -

         เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปรับแม่ที่บ้านประมาณสิบโมงแล้วขับกลับมาที่คอนโดเลย  พอดีว่าพ่อผมไม่อยู่เพราะไปงานสังสรรค์อะไรสักอย่างกับเพื่อนเก่าเนี่ยแหละ   ก็ดีแล้วครับทางสะดวกล่ะ

         " อ๊ะ... นี่เหรอจ๊ะ หนูมิน  ต๊าย... ไหนมาใกล้ๆแม่สิลูก"  แม่อุทานขึ้นทันทีที่เห็นหน้าน้อง   ซึ่งพอดูจากที่แทนตัวเองว่า" แม่ " แล้วผมใจชื้นขึ้นมากๆเลยว่ะ

         น้องมินก็นะ  ไหว้แม่ผมได้นางงามมากๆ  จนแม่ผมงี้ท่าทางดีใจแทบจะกอดเลยมั๊งน่ะ   มินเลยประคองแม่ไปนั่งที่โซฟา  ไอ้ผมก็ตามต้อยๆไปนั่งด้วย

         " แหม... ก็ว่าแล้วเชียวทำไมไอ้ตัวดีนี่มันถึงหลงใหลได้ปลื้มขนาดนี้  เพราะยังงี้นี่เอง  อ้อ... แล้วนี่เราอายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ" 

         " สิบเจ็ดครับ"

         " อ้าว... แล้วนี่เรายังเรียนรึเปล่าน่ะยังเด็กๆอยู่เลย  แล้วเจ้าเป้งมันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์มั๊ยเนี่ย"  แม่พูดแล้วก็หันมามองผม

         " ไม่หรอกแม่  เดี๋ยวอีกสักสองเดือนมินก็ครบสิบแปดแล้วครับ"  ใช่ว่ะ เสี่ยงต่อข้อหาพรากผู้เยาว์จริงๆ  ตอนนี้ขาผมข้างนึงยังอยู่ในคุก  แต่รออีกสักสองเดือนก็รอดล่ะ เหอะๆ

         " เอ้อ... ค่อยยังชั่ว  ดีแล้วล่ะ  แล้วตอนนี้เราไม่ได้เรียนต่อเหรอ"

         " ผมดูที่เรียนให้น้องอยู่แม่  ว่าจะให้เรียนมหา'ลัยผมนี่แหละ  น้องอยากเรียนเหมือนผมเลย  เอ้อ... ไม่อยากจะคุย  น้องเก่งมากนะแม่  เก่งกว่าผมอีก"   อิอิ  ไม่อยากจะคุยแต่ก็คุยซะหน่อยนะ

         " หือ... จริงเหรอลูก  น้องเก่งยังงั้นเลยเหรอ"  แม่หันมายิ้มกับมิน

         " ไม่หรอกครับ  พี่เค้าพูดเกินไปเอง" 

         " งั้นเดี๋ยวแม่มาชิมฝีมือน้องเองเลยดีกว่า  แล้วจะรู้ว่าผมไม่ได้โม้  น้องอ่ะการบ้านการเรือนสุดยอดทุกอย่างเลยแม่  สาวน้อยร้อยชั่งตัวจริงมาเอง  ลูกสะใภ้ยังงี้แม่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วน๊า  ผมจะบอกให้"   เหอะๆ  เชียร์เข้าไปเว้ยชั่วโมงนี้  มินก็คงอายเลยหันมาปรามโดยตีแขนผมเบาๆ 

         " เหรอยะ... งั้นนี่ชั้นต้องหาเงินร้อยชั่งไปขอพ่อแม่เค้าให้แกใช่มั๊ยเนี่ย"  แม่ย้อนมุขผม  แต่เอ๊ะ... แม่พูดยังงี้ก็หมายความว่า....
         
         " ฮี่ๆ  ถูกต้องละคร้าบ  งั้นตกลงแม่ไปขอน้องให้ผมนะ"  เย่สๆๆ  แม่โอเคแล้วสิวะเนี่ย  พูดมายังงี้  ดีใจเว้ย.....ย

         " ยังย่ะ  ชั้นขอเวลาพิจารณาอีกหน่อย"  แม่หันมามองผมด้วยหางตา  เซ็งเลยว่ะ  เฮ้อ....

         " โธ่... แม่อ่ะ" 

         " ไปสิ  ไหนล่ะ  แกจะให้ชั้นชิมอะไรยังไง"  แม่แกล้งตัดบทแล้วก็หันไปยิ้มกะมินซึ่งกำลังพาแม่เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารโดยไม่สนใจหน้าจ๋อยๆของผมเล๊ย

         " แหม... หน้าตาน่าทานทั้งนั้นเลย  อะไรบ้างล่ะนี่" 

         " เอ่อ... ก็มีแกงเผ็ดไก่สูตรโบราณนะครับ  แล้วก็ปลาสำลีแดดเดียวกับผัดผักรวมมิตร อ้อ...แล้วมีน้ำตะไคร้ผสมมะนาวให้ดื่มชื่นใจด้วยครับ  พอดีไม่มีเวลาเตรียมตัวเท่าไหร่ผมเลยทำไว้แค่นี้  ไม่รู้ว่าคุณป้าจะชอบรึเปล่าลองชิมดูนะครับ"   มินบอกแล้วก็เตรียมจานมาตักข้าวให้แม่ผมทันที

         ขออนุญาตเล่าเบื้องหลังอาหารกลางวันมื้อนี้ซะหน่อยครับ   มินเล่นปลุกผมแต่เช้าบอกว่าจะออกไปซื้อของมาเตรียมทำอาหารไว้รอแม่นี่แหละ   ทีแรกผมก็นึกว่าน้องคงตื่นเต้นมั๊งเลยอยากทำอะไรให้อร่อยเป็นพิเศษเพื่อเอาใจแม่  ผมก็ตามใจน้องขับรถออกไปด้วยกันตั้งแต่เช้านั่นแหละ  ก็ตระเวนไปหลายที่เหมือนกัน

         ตอนแรกน้องให้ผมไปตลาดเทเวศวร์แล้วเข้าไปเลือกซื้อของสดด้วยกัน   จากนั้นก็ให้ผมแวะร้านแปลกๆโบราณๆร้านนึงแถวแยกคอกวัวใกล้อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย  ซึ่งร้านนี้ก็เก่าแก่โบราณจริงๆครับ   เค้าจะขายพวกวัตถุดิบที่ใช้ทำพวกอาหารและขนมไทยๆสารพัด   น้องบอกผมว่าจะซื้อเครื่องเทศบางอย่างที่ผมก็ได้แต่งงว่า   มันมีด้วยเหรอวะไอ้เครื่องเทศชื่อแบบนี้  ตามมาด้วยความสงสัยว่าหน้าตามันจะเป็นยังไงและเอาไปทำอะไรได้

         ยังไม่จบครับ  น้องให้ผมพามาที่ร้าน " เจ้ากรมเป๋อ " ที่เป็นร้านสมุนไพรไทยและจีนโบราณที่อยู่แถวๆพาหุรัดอีก  เห็นว่ายังอยากได้เครื่องเทศอีกสองสามอย่างมาทำแกงเผ็ดนี่แหละ   ผมยิ่งงงเลย  อะไรวะทำไมแกงเผ็ดแค่นี้มันมีเครื่องเทศเยอะเป็นสิบๆอย่างซะขนาดนี้  ไม่ใช่ไก่เคเอฟซีซะหน่อยจะได้มีเครื่องเทศสิบกว่าชนิด

         มินเลยบอกว่านี่เป็นแกงเผ็ดแบบโบราณที่เป็นสูตรชาววังแท้ๆ  แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีที่ไหนเค้าทำแล้วก็เพราะว่ามันใส่เครื่องเทศหลากหลายขนาดนี้นี่แหละ  ซึ่งถ้าจะทำจริงๆล่ะก็ต้องใส่เครื่องเทศให้ครบทุกอย่างเท่านั้นถึงจะออกมาอร่อยได้  หากขาดอะไรไปสักอย่างก็จะเป็นแค่แกงธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้น  มินเลยตั้งใจทำเป็นพิเศษอยากให้แม่ผมได้ลองชิมดู 

         แน่นอนว่าผมได้ชิมแล้วเรียบร้อย   เคลิ้มจนแทบจะลอยได้เลยล่ะ  เหอๆ  ไม่ได้เว่อร์  กลิ่นรสเผ็ดและหวานมันของแกงมันนุ่มนวลละมุนลิ้นมากๆ  หอมเครื่องแกงที่เกิดจากเครื่องเทศสารพัดอย่างที่น้องใส่  ก็คงจริงอย่างที่มินบอกแหละ  ที่ต้องใส่เครื่องเทศให้ครบทุกอย่างขาดอะไรก็ไม่ได้เพราะเท่าที่ชิมไปนี่กลิ่นรสของทุกๆอย่างมันเข้ากันเป็นหนึ่งเดียวจริงๆครับ  สรุปได้คำเดียวว่าอร่อย  โดยแม่ช้อยไม่ต้องมารำให้เมื่อย

         " เอ๊ะ... นี่...."  แม่อุทานขึ้นมาเลยครับ  เมื่อตักแกงไปชิมช้อนแรกพลางทำหน้าสงสัยอย่างมากมาย

         " เป็นไงอ่ะแม่"  ผมถามขึ้น

         " นี่น่ะ  มินทำเองเลยจริงๆเหรอลูก"  แม่หันไปถามมินครับ  เหอๆ อร่อยอ่ะดิแม่

         " เอ่อ... ครับผม  นี่ผมตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะครับ  อืม... พอใช้ได้มั๊ยครับ"  มินบอกแม่แต่สีหน้าน้องก็ดูหวั่นๆคงกลัวแม่จะไม่ถูกปากล่ะมั๊ง

         " ไม่ใช่หรอกลูก  อร่อยมากๆเลยเนี่ย  แต่ว่า...."  แม่บอกมินแล้วก็ทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่จนผมสงสัยเลยถามขึ้น

         " แต่ว่าทำไมอ่ะครับแม่"

         " อืม... ก็ชั้นว่าชั้นเคยกินแกงเผ็ดรสเดียวกันเลยยังงี้มาก่อน  อร่อยนุ่มหอมเครื่องเทศแบบนี้เลย  แต่ชั้นจำไม่ได้ว่าไปกินที่ไหนมา  มันนานมากแล้วน่ะ" แม่บอกแล้วก็ยังนั่งนิ่งคิดอยู่

         " ที่เคยทานนั่นรสชาดเหมือนกับที่ผมทำนี่เลยเหรอครับ"  มินถามขึ้นบ้าง  แต่สีหน้าน้องดูตื่นเต้นทีเดียว

         " จ้ะลูก... แต่มันนานเป็นสิบปีแล้ว  อ้อ... พอนึกออกล่ะ  ตอนนั้นไปกับพ่อเค้าไง  รู้สึกว่าจะเป็นสวนอาหารเล็กๆที่ต่างจังหวัดนี่แหละ  เอ...มันที่ไหนน๊า...." 

         " ที่ปากช่องรึเปล่าครับ"  มินเอ่ยขึ้นจนแม่หันขวับไปมองน้องเลยครับ

         " เอ้อ... ใช่จ้ะ  ใช่แล้วล่ะ  ตอนนั้นเราไปเที่ยวกัน   เจ้าป้างเจ้าเป้งก็ยังเด็กๆอยู่เลยนะ  แล้วเราก็ไปแวะกินกันที่นี่  ร้านเค้าขึ้นชื่อมากเรื่องอาหารไทยโบราณ  พอลองไปแวะกินก็ไม่ผิดหวังจริงๆ  อร่อยมากทุกอย่าง   แกงเผ็ดของเค้าก็อร่อยเหมือนที่หนูทำนี่เลยล่ะลูก  แม่ถึงได้แปลกใจไงว่าทำไมรสชาดถึงเหมือนกันอย่างนี้"  มินนั่งฟังที่แม่บอกอย่างตั้งใจแล้วก็หน้าสลดลงไปเล็กน้อย   

         แต่ผมว่าผมเริ่มเดาเรื่องได้บ้างแล้วว่าทำไมน้องถึงทำหน้าแบบนี้  และถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดมันก็คงแปลกดี  ทำไมโลกมันกลมจังวะเนี่ย

         " อ้าว... แล้วทำไมหนูถึงรู้ล่ะลูกว่าร้านนี้อยู่ที่ปากช่องน่ะ"

         " เอ่อ... คือ...."  มินตอบอ้อมแอ้มๆอยู่แล้วก็หันมามองทางผม

         " แล้วแต่มินนะครับ  บอกแม่ไปก็ได้ คงไม่เป็นไรหรอก"  ผมบอกแล้วก็จับมือน้องไว้

         " ครับ  คือว่าที่นั่นเป็นร้านของพ่อกับแม่ผมเองครับ  แต่ว่าตอนนี้ก็เลิกกิจการไปแล้ว"

         " อ้าว... เหรอจ๊ะแล้วทำไมเลิกไปล่ะ  น่าเสียดายนะ ลูกค้าติดใจกันทั้งเมืองเลยมั๊งนั่น"  แม่ถามอย่างสงสัย   มินเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับทางบ้านของมินให้แม่ฟังทั้งหมดครับ   ตั้งแต่ที่ว่าโดนฮุบบ้านและกิจการร้านไปโดยญาติทางพ่อ  จนทุกวันนี้ก็ต้องมาลำบากกับแม่อยู่  รวมถึงเรื่องที่แม่อัมต้องเปลี่ยนไตนั่นแหละ

         " เฮ้อ... เวรกรรมแท้ๆน่ะนะ  ลูกเอ๊ย  ยังเด็กยังเล็กก็เลยต้องมาพลอยลำบากลำบนอยู่อย่างนี้"  แม่ลูบหัวน้องเบาๆอย่างเห็นใจ

         " ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้ อยากช่วยแม่แค่นั้นแหละครับ"

         " หึๆ  คร้าบ  เก่งจังเลยนะตัวแค่เนี้ย"  ผมบอกแล้วก็ลูบหัวน้องบ้าง  แม่เลยหัวเราะ

         " จ้ะ... ดีแล้วล่ะลูก  รู้จักกตัญญูตอบแทนคุณพ่อแม่น่ะ  ความดีมันไม่ไปไหนหรอกนะ  แล้วมันจะตอบแทนเราสักวันนึงเอง"  แม่สอนมินแล้วก็ยิ้ม

         " แต่นี่น่ะ  ทุกอย่างที่หนูทำอร่อยจริงๆจ้ะ  แม่เค้าเป็นคนสอนเราทุกอย่างใช่มั๊ย  เก่งจริงๆนั่นแหละ เมื่อก่อนเคยกินแกงนี่ที่แม่หนูทำอร่อยยังไง  หนูก็ทำออกมาได้รสชาดเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเลย"   

         " ครับ... แม่เค้าสอนผมมาตลอดตั้งแต่เล็กๆแล้ว  ผมก็อยากเก่งเหมือนแม่เหมือนคุณยายนะครับ"  มินบอก  แม่ผมก็ยิ้มชอบใจใหญ่  จากนั้นสองคนก็คุยกันสนุกสนานทั้งแม่สามีและลูกสะใภ้ครับ   ผมงี้โล่งใจเลย  กลายเป็นว่าวันนี้ที่แม่มา  น้องมินทำคะแนนได้เต็มสิบแหละผมว่านะ  เป็นจังหวะเหมาะที่ได้เล่าเรื่องชีวิตน้องให้แม่ฟังได้ทั้งหมดอีกด้วย  คงจะได้บวกคะแนนสงสารเข้าไปอีก

         " เอาล่ะ เดี๋ยวชั้นรีบกลับก่อนดีกว่า  ไม่งั้นเดี๋ยวพ่อแกถามชั้นขี้เกียจอ้างโน่นนี่  ไว้วันหลังชั้นจะมากินฝีมือหนูมินอีก"  แม่บอกผมแล้วก็ยิ้มแป้นเลยครับ

         " ครับคุณป้า  ถ้าอยากทานอะไรบอกมาได้เลยครับ  ผมจะทำให้สุดฝีมือเลย"

         " จ้าลูก  แต่ว่านะ เลิกเรียกป้าเถอะลูก  เป็นแฟนกับลูกชายเค้าแล้วจะมาเรียกป้าอยู่ได้ยังไงกันจ๊ะ"  แม่ยิ้มแล้วก็จับมือมินไว้  มินก็ทำหน้างงๆนิดนึง

         " อ๊ะ... แม่  นี่หมายความว่าแม่...."  ผมฟังแล้วก็ต้องรีบหันไปถามแม่เลยครับ

         " ย่ะ... ต่อไปนี้ชั้นจะตามใจแก  อยู่ด้วยกันก็ต้องรักกันให้มากๆ  มีอะไรก็คุยกัน  เราเป็นพี่อายุมากกว่าต้องหนักแน่นเป็นที่พึ่งให้น้องนะ  จะทำตัวลอยลมไปวันๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว  เข้าใจมั๊ย"  แม่ยิ้มให้แล้วก็สั่งสอนผมอีก   แต่ตอนนั้นน่ะข้างในใจผมเหมือนจุดพลุจุดประทัดฉลองไปแล้วเรียบร้อย

         " เย้... ผมรักแม่ที่สุดเลยคร้าบ"  ผมรีบกอดแม่แล้วก็หอมทั้งซ้ายทั้งขวาเลย

         " ว้าย... แกนี่  โตแล้วยังจะมาทำเป็นเด็กๆ  พอย่ะ"  แม่ดันผมออก  มินก็ยืนหัวเราะจากนั้นผมก็ลงมาขึ้นรถกับแม่แล้วขับพาแม่ไปส่งบ้านอย่างโล่งใจเป็นที่สุด

         " ต่อไปก็ต้องบอกพ่อแกนะ  ชั้นคิดว่าถ้าพ่อแกได้เห็นน้องมันเค้าก็คงจะพอรับได้อยู่"  เฮ้อ... ฟังแล้วใจผมก็ต้องเหี่ยวลงไปอีกรอบ

         " ครับแม่  แต่ยังไงผมก็ดีใจนะที่แม่ยอมรับน้องได้เนี่ย  ตอนแรกผมกลัวแทบแย่"

         " ชั้นก็ไม่แน่ใจหรอก  แต่พอเห็นหนูมินชั้นก็ยอมรับว่าถูกชะตานะ  น้องมันเป็นเด็กดีน่ารัก  เก่งอีกตะหากแล้วยังรู้จักกตัญญูพ่อแม่ดีอย่างนี้จะไปหาที่ไหนได้   แกเองก็ดูแลน้องมันให้ดีแล้วกันเพราะต่อไปชั้นจะถือว่ามีลูกสาวเพิ่มอีกคนนะ"  แม่ย้ำกะผมอีกครั้ง

         ฟังแม่บอกแล้วผมก็โคตรดีใจอ่ะ  เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อก่อนแม่ก็เคยบ่นๆว่าอยากมีลูกสาวสักคนอยู่  แต่ดันมีแต่ลูกชายซะทั้งสามคน   กลายเป็นว่างานนี้แม่เลยสมหวังอ่ะดิ  โธ่เอ๊ย... ไอ้เราก็ลุ้นจนหน้าดำหน้าแดงเลยว่าแม่จะว่าไงเรื่องมิน  แต่ดันกลายเป็นว่าทุกอย่างลงตัว  โอเคเก๋กู้ดซะงั้นอ่ะ  เฮ้อ....

                        ********************************

[eiky]

  

[ChiOln]

น้องมินชนะเลิศ 555+

[hahn]

ผ่านด่านคุณแม่แล้ว เหลือแต่คุณพ่อล่ะ

[✪PATTY✪]

 
 

[spok1234]

อยาก กิน มั้ง อะ

หิว ทัน ที ....

มิน มา ทำ ให้ กิน ม้างง

[samsoon@doll]

อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน เลย อิอิ

[DarKLasT]

น้องมินผ่านคุณแม่ไปได้แล้ว

ขอให้คุณพ่อหลงรักน้องมินอีกคนด้วยเถอะสาธุๆ

(ขอเล่นของสักหน่อย )จะได้ไม่กินมาม่าชามโต

[kanda53]

โล่งงงงงอก.....สบายใจไปด้วย.....
แต่ด่านคุณพ่ออาจจะโหดมาก....
ถ้ายังไงก็....หนักแน่นกันเข้าไว้...
เอาใจช่วยสุด ๆ เลยจ๊ะ  ......

  น้องน็อท 
กด + ให้คุณแม่ที่แสนดี

[lovevva]

 :เฮ้อ:ขอโล่งอกด้วยคนค่ะ ลุ้นแทนมิน

[luxilove]

มาให้กำลังใจ  คอมฯเจ๊ง  แต่ใจสู้   นี่แหล่ะ!...ตัวจริงหัวใจ...กระทิงดำ..5555+

กด + คืนให้เหมือนกัน

[j4c9y]

ว้าวววว

ไม่ได้มาตามอ่าน

คุณแม่มาดูตัวแล้ววว


แล้วไอ้คุณชายนี่  จะเป็นตัวปัญหาไหมครับ

[hewlett]

ดีใจแทนพี่เป้งกับน้องมิน ผ่านอุปสรรคได้ 1 ล่ะ
เหลืออีก 1 พยามยามเ้ข้า   

[Piaanie]

+1 สำหรับการเริ่มต้นมาติดตามผลงานนี้ อ่านรวดเดียว....ติดใจซะงั้น มารอตอนต่อไป

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[the_pupae]

เย้ เย้ ผ่านด่านคุณแม่แล้ว สู้ต่อไปนะจ้ะ