หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[DarKLasT]

โหน่าสงสารเจ้าเป้งที่สุด

ดูดิงานเข้าแถมน้องยังไปกับชายอื่นอีก

ไอ้เจ้าแมนก็ไม่อยู่ช่วยกันเลย

เป็นผมปวดหัวตายกันพอดี

[hahn]

พี่เป้งสู้ ๆ

[pochu52]

พี่เป้งต้องรีบตัดสินใจให้เด็ดขาดเร็วๆ แล้ว ดูแล้วจะงานเข้าบานเลยเพ่

[lovevva]

 :serius2:ชักจะเป็นห่วงน้องมินซะแล้ว หวังว่ามาร์ทคงไม่ทำอะไรน้องนะ

[luxilove]

โอ้ย..ใจรุ่มๆ ไว้พี่เป้ง...น้องมินเค้าไม่ใช่คนหลายใจ

ดูอย่างพี่เป้งกว่าจะได้แอ๋ม...ใช้เวลาขนาดหนัก

เพราะฉะนั้นอย่างไอ้พี่มาร์ท....แห้วชัวร์

เชียร์พี่เป้งค่ะ...สู้สู้

Luk.

+ 1  เป็นกำลังใจให้คุณน๊อตค่ะ

[yeyong]

ช่วงงานเข้าของพี่เป้ง
เจ้ากรรมนายเวรตาม

[yayee2]

ใจเย็นเป้ง ตั้งสติ อย่าเอาแต่โมโหหึงนะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[spok1234]

กำ ลัง จะ โดน งาบ แล้ว

อิ อิ

อาจ ไม่ มี อะ ไร ก็ ได้

ใจ เยน ๆ นะ พ่อ เป้งง

[bbyuqin]

พี่เป้งควรบอกตรงๆไปเลยว่าไม่ ให้ชัดเจนเลยดีกว่าไม่งั้นมันก็จะมีงานเล็กๆน้อยๆตอดมาเรื่อยๆ
เป็นไงล่ะ ยุ่งซะไม่มีเวลาให้น้อง ระวังเถอะน้องจะเข้าใจและก็ไม่เรียกร้องขึ้นมา งานนี้โดนงาบแน่ๆ

[MrTeddy]

ใจเย็นๆนะ เป้ง น้องมินก็แค่ใจดีไปเป็นเพื่อนมาร์ทซื้อของจริงๆ ไม่มีอะไรในกอไผ่
แต่มาร์ทนี่สิ สงสัยจะมีหน่อไม้ซุกในก่อไผ่แน่ๆ มาทำแบบนี้ได้ยังไง

[Piaanie]

ลัคกี้อินเกมส์ แต่อันลัคกี้อินเลิฟไม๊เนี่ย พี่เป้งเป็นซุปตาร์ ทีนี้พี่มาร์ทเดินหน้าเต็มกำลังแล้วแน่ๆ งานเข้าละทีนี้ 

[luxilove]

:L1:ขอดันกระทู้คุณน๊อตหน่อย   ที่อุตส่าห์ตามไปบวกให้ทั้งสองเรื่อง

ขอบคุณมากเหมือนกันนะค่ะ

Luk.

[Wordslinger]

ชอบพี่เป้งมาก รู้สึกหลงรักพี่เป้งตรงที่พี่เป้งรักและเกรงใจน้องมินในขณะเดียวกัน ผู้ชายแบบนี้น่ารักที่สุดเลยนะคะ เพราะแสดงให้เห็นว่ารักและแคร์คนที่รักมากแค่ไหน อ่านถึงตอนที่ยี่สิบแล้วค่ะ กำลังหวานกับพี่เป้งและน้องมินอยู่เลย รู้ค่ะว่างานจะเข้าในบทหลังๆแต่ตอนนี้ขออินก่อนนะคะอิอิ

จูจุ๊บคุณน๊อต ผู้ชายที่แสนดี (Goodfellas) อุ๊ย...ผู้ชาย(หลายคน)ที่แสนดี เพราะมีตัว เอส อยู่ด้วย อิอิ

[ChiOln]

งานงอกจริง ๆ พี่เป้ง

[DarKLasT]

ปัดๆๆถูๆๆ

มานั่งรอชะตากรรมนายเป้ง

[Goodfellas]

แวะมาขอบคุณทุกคนคร้าบที่มาติดตามเหมือนเคย

และโดยเฉพาะคุณลักษ์กับคุณทีที่มาดันให้เรื่อยๆนะครับ

ขอบคุณ คุณWordslinger ที่เพิ่งแวะมาลองติดตามอ่าน  และนิคเนมผมอันนี้มันแปลว่ายังงั้นจริงๆ  แต่ที่มีเอสก็เพราะว่าให้มันเท่ๆไปงั้นเองแหละครับ 555

ช่วงนี้ยังยุ่งๆหน่อยแต่จะรีบมาต่อให้นะครับผม อดใจรออีกสักสองสามวันนะครับ

ขอบคุณทุกท่าคร้าบ

[♥Täsinä→l3€LL♥]

พี่เป้งสู้ๆๆๆ

[DarKLasT]

นายเป้งสู้ตายวู้ๆๆๆ

แต่ว่านายเป้งหอบคุณน๊อตหายไปแล้วหรออิอิ

ไม่มาต่อเลย

ดันๆๆๆ เดี๋ยวหาไม่เจออิอิ

[stormphoenix]

เข้ามาดัน


สงสัยพี่น็อตจะพามีนกะเป้งไปเที่ยวไกล  รีบๆกลับบ้านนะครับทุกคนรออยู่ :กอด1: :กอด1:


ปล.บวกหนึ่งให้พี่น็อต  อิอิ

[Goodfellas]

มาแว้วววว  น้องมินกับพี่เป้งมาแล้ววว

โทษทีที่ให้รออ่ะครับ  ก็มีปัญหาเรื่องเนื้อเรื่องอีกแหละ

งั้นไม่พูดมากล่ะ  มาต่อกันเลยครับ

ตอนที่31

                           ********************************************

         แล้วตอนนี้ผมจะทำอะไรได้วะ  เดินงุ่นง่านๆอยู่รอบรถเนี่ย  ไปๆมาๆเลยคว้าบุหรี่ที่เหลืออยู่ในรถมาสูบอีก  มันเครียดจริงๆ  ก็รู้ทั้งรู้อ่ะนะว่าไม่มีประโยชน์แต่ก็ยังจะสูบ  บ้าฉิบ

         ไม่ดิวะมันต้องไม่เป็นแบบนี้  กูไม่ยอมหรอกเว้ย  ว่าแล้วก็โทรไปหามินดูอีกทีแต่ก็เหมือนเดิม  แมร่ง...โทรไปหาไอ้มาร์ทมันเลยก็ได้วะ  แต่ก็ไม่เป็นผล  ไม่มีหมาสักตัวรับ  เชรี้ยๆๆ 

         เฮ้อ... เอาวะ  จะไปทำอะไรได้ล่ะในเมื่อมันจงใจตัดการติดต่อกันยังงี้นี่  จะเอาปัญญาที่ไหนไปตามมันล่ะวะ  คราวหน้ากูจะติดชิพที่เสื้อผ้ามินซะเลย  จะได้รู้ตำแหน่ง  ดีมั๊ยวะ

         คิดทบทวนอยู่พักนึงก็สรุปกับตัวเองได้ว่ากลับไปรอมินที่บ้านแล้วกัน   ไม่มีตัวเลือกอื่น   ผมเลยขับรถอย่างเซ็งๆกลับมาที่บ้านแม่อัมอีกครั้ง

         " อ้าว... ทำไมอ่ะลูก  หือ..." 

         " เอ่อ... ผมมารอมินน่ะแม่  แล้วนี่แม่ทานอะไรยังครับเนี่ย"  เฉไฉไปก่อน  ไม่อยากให้แม่รู้อ่ะ

         " ทานแล้วล่ะจ้ะ  แล้วเป้งล่ะลูกทานอะไรมารึยังหือ  ไปในครัวสิลูกมีข้าวผัดอยู่แน่ะ"  แม่อัมก็หวังดีแหละครับ   แต่ผมไม่อยากบอกแม่ว่ะว่าตอนนี้เครียดจัดจนกระเดือกอะไรไม่ลงแล้ว

         " เอ่อ... ไม่เป็นไรครับแม่  ผมทานมาแล้ว"  ผมบอกแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะกับแม่อัมแล้วก็พยายามชวนแม่คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไป  แต่แม่คงเห็นผมเหลือบมองนาฬิกาบ่อยมั๊งเลยถามผมขึ้นมา

         " แล้วที่รอมินนี่น่ะมีอะไรรึเปล่าลูก  เหมือนเรามีเรื่องสำคัญนะ  ลองโทรไปหาน้องรึยัง"

         " อ๋อ... ไม่มีอะไรครับแม่  เมื่อกี๊ลองโทรไปแล้ว" 

         " ถ้างั้นเดี๋ยวน้องก็คงมาแล้วมั๊งลูก  เอ้อ... นั่นไง มาพอดีเลย"  แม่หันไปทางประตูที่มินและไอ้เพื่อนตัวดีของผมเดินเข้ามาด้วยกัน  แต่มินดูมีท่าทางตกใจที่เห็นผมนั่งอยู่กับแม่

         " อ๊ะ... พี่เป้ง  มาได้ไงอ่ะครับ"  มินเอ่ยทักผมพร้อมๆกับพยายามเบี่ยงมือที่หิ้วถุงกระดาษหลบไปไว้ข้างหลังเหมือนกับจะหลบสายตาผมไม่ให้ผมสังเกต   แต่โทษทีผมเห็นไปแล้วเต็มๆว่ะ

         " ก็... ขับรถมาสิครับ  แล้วก็มานั่งรออยู่กับแม่นี่แหละ"  ผมตอบไปแกนๆ  แต่หน้าผมตอนนี้มันคงโคตรไม่รับแขกอยู่ล่ะมั๊งน้องเลยทำหน้าเจื่อนๆไป

         " เอ่อ... มินครับ  งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน   แม่ครับผมกลับก่อนนะครับ  ไปก่อนนะเว้ยไอ้เป้ง  แล้วเจอกัน"  ไอ้มาร์ทลาทีเดียวสามคนรวดเลยครับ  และมันกำลังเดินออกประตูไปแล้ว  หึ... มึงคิดจะชิ่งเหรอวะ  ไอ้เพื่อนเหี้ย

         ผมรีบเดินตามมันไปติดๆออกไปที่หน้าบ้านแล้วกระชากไหล่มันหันกลับมาค่อนข้างแรงจนมันตกใจหน้าเหวอไปเหมือนกัน

         " เฮ้ย... อะไรของมึงวะ" มันโวยลั่นแต่ผมไม่สนอ่ะ  เลยผลักอกมันไปทึนึง

         " นั่นน่ะกูต้องถามมึงมากกว่ามั๊งว่านี่มันอะไรของมึง  ตกลงมึงจะเอายังไงกะกูวะ  ต้องแย่งมินไปจากกูให้ได้เลยใช่มั๊ยมึงถึงจะพอใจอ่ะ"  ตอนนี้ผมรวบคอเสื้อมันเตรียมใส่แม่งเต็มที่อ่ะ

         " พี่เป้ง... อย่านะครับ"  มินร้องห้ามผมว่ะ  พอหันไปน้องก็วิ่งมาถึงตัวผมแล้วพยายามดึงมือผมออกจากไอ้มาร์ททั้งๆที่ยังถือถุงเวรนั่นอยู่  ผมเลยต้องปล่อยมือแต่ก็ผลักอกมันไปอีกทีจนมันเซถอยหลังไป

         " ทำไมทำยังงี้ล่ะครับ  พี่มาร์ทเค้าไม่ได้ทำยังงั้นนะ"

         " หึ... ไม่ได้ทำยังงั้น  แล้วมันทำอย่างไหนล่ะ  พามินไปช้อปปิ้งกันสองต่อสองเนี่ย  แล้วในถุงนั่นน่ะมันซื้อให้ใช่มั๊ย"  ผมบอกแล้วก็ยื่นมือจะไปคว้าถุงจากมือน้องมาดู  แต่น้องก็ยื้อหลบไปไม่ยอมให้ผมดู

         " ไม่ใช่นะพี่  นี่มัน...."

         " ก็ถ้าไม่ใช่แล้วมันอะไร  ทำไมถึงให้พี่ดูไม่ได้"  ผมว่าแล้วก็คว้าได้หูถุงข้างหนึ่ง  แต่ความที่มินเองตกใจก็เลยกระชากถุงกลับจนถุงขาดและของในนั้นกระเด็นหล่นไปอีกทางหนึ่ง

         " เพล้ง!"  เสียงของแก้วแตกกระจายดังขึ้นทันทีที่กล่องใบนั้นตกกระทบพื้นทำให้ผมรู้ว่าภายในกล่องนั้นคงเป็นของอะไรสักอย่างที่เป็นแก้ว

         แต่ถึงจะรู้ไปก็คงจะเท่านั้นเพราะตอนนี้ของที่อยู่ในนั้นมันคงแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีไปแล้ว   และคงจะแตกสลายไปพร้อมๆกับใจของเจ้าของที่ยืนหน้าสลดอยู่ตรงนี้

         " พี่เป้ง... ทำไมพี่เป้งทำยังงี้  ทำไมต้องทำยังงี้  ฮือๆๆ  สะใจพี่แล้วใช่มั๊ย"  เสียงมินกรีดร้องต่อว่าผมพลางก้มลงไปหยิบกล่องใบนั้นขึ้นมากอดไว้พร้อมๆน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา

         " มิน.........."   ผมได้แต่ยืนตัวชาไปหมดทำอะไรไม่ถูกทั้งนั้น  ได้แต่ไม่เข้าใจว่านี่มันอะไรกัน  ของนี่มันสำคัญกับมินมากซะขนาดนี้เลยเหรอ  แค่เพราะมันเป็นของที่ไอ้มาร์ทมันซื้อให้ยังงั้นรึไง  และนั่นทำให้ใจผมมันสับสนไปหมดเลย

         พอไอ้มาร์ทเห็นยังงั้นมันก็รีบวิ่งมาแล้วก้มลงประคองน้องขึ้นมา  แต่น้องก็ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้นแล้วจู่ๆก็วิ่งหนีเข้าไปในบ้านเลย   พอผมเริ่มได้สติก็วิ่งตามน้องเข้าบ้านไปจนถึงหน้าห้องน้อง ซึ่งแม่อัมก็ได้แต่ตกใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะเห็นว่าน้องวิ่งร้องไห้เข้าห้องไป

         " มิน... พี่ขอโทษครับ  ออกมาก่อนนะ  พี่ขอโทษจริงๆครับ  มิน...."  ผมพยายามเคาะประตูเรียกแต่ก็ไร้อาการตอบรับใดๆจากคนที่อยู่ภายใน 

         อีกแล้วเหรอวะ  เหตุการณ์ซ้ำเดิมแบบนี้อีกแล้วเหรอ  น้องโกรธผมมากอย่างนี้อีกจนได้  ทำไมมันต้องเป็นยังงี้ด้วยว้า

         " มันอะไรกันน่ะลูก  มีอะไรกัน  ทะเลาะอะไรกันเหรอ"  แม่อัมถามผมอย่างร้อนใจ   ผมเลยประคองแม่ให้นั่งลงที่เก้าอี้ก่อน  แต่ไอ้มาร์ทมันก็เดินตามผมเข้ามาอีกครับ   แมร่ง.... เหม็นหน้ามึงจริงๆเว้ย

         " กลับไปเลยนะมึงแล้วไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก  ไม่งั้นมึงโดนกูแน่"  ผมชี้หน้าด่ามันอย่างลืมตัวว่าแม่อัมนั่งอยู่ข้างๆ   จนแม่อัมเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้

         " ไม่เอาลูก  ไม่เอา  มีเรื่องอะไรกันก็คุยกันดีๆสิ  เพื่อนกันนี่นะ  อย่าทำยังงี้เลย  แม่... โอยย"  แม่อัมพูดอยู่ดีๆก็เอามือลูบหน้าท่าทางเหมือนคนจะเป็นลม

         " แม่....!"  ผมกับไอ้มาร์ทตะโกนเรียกแม่พร้อมๆกันแล้วก็รีบมาพยุงแม่ให้นั่งที่เก้าอี้

         " มึงไม่ต้องเลยนะ  สัด.... ไสหัวไปเลย"  ผมด่ามันแล้วก็ปัดมือมันออกจากแขนแม่

         " ไอ้ห่านี่  มึงจะบ้าไปถึงไหน  แม่เป็นลมอยู่ยังงี้ยังไม่เลิกบ้า  ยาดมอยู่ไหนวะ  ไปเอามาดิ๊"  ไอ้มาร์ทด่าผมแล้วมันก็หยิบพัดมาพัดให้แม่

         " เออ... อยู่ไหนวะ  อ้อ... นี่"  ผมบอกแล้วก็หันไปคว้ายาดมมาจากหลังตู้มาให้แม่ดมจนสักพักแม่ก็ดีขึ้น

         " แม่... ไม่เป็นไรแล้วล่ะลูก  ว่าแต่นี่มีเรื่องอะไรกันไหนเล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ"  แม่อัมถามเราสองคนด้วยเสียงเนือยๆ

         " ก็มันน่ะครับ..... "  ไอ่เวร  เสือกพูดซะพร้อมกูอีกแล้ว  แถมยังจะมาชี้หน้ากูอีก 

         " มึงไม่ต้องเลย  สัด"  ผมด่ามันทันที

         " ไอ่ห่านี่  มึงจะฟังกูมั่งได้มั๊ย  ใส่กูเอาๆอยู่ได้"

         " หึ... โอเค...  ได้... มึงแก้ตัวมา"  ผมยอมมันเพราะแม่อัมหรอกนะ

         " ก็กูแค่พามินไปซื้อของขวัญด้วยกันแค่นั้นเอง   วันเกิดหมาที่ไหนมันก็ไม่รู้  สัด..... หมาบ้าด้วย  ไม่ฟังห่าอะไรทั้งนั้น  ใช้แต่อารมณ์อ่ะ"

         " หา... มึงว่าไงนะ  วันเกิด  เฮ้ย... "  ผมสะดุ้งเลยว่ะ  เชรี้ยยย....ย  กูลืม...ม  พรุ่งนี้วันเกิดกูนี่หว่า  บ้าเอ๊ยยย....ย

         " นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงลืมวันเกิดตัวเองน่ะ  ไอ่ควายย....ย"   สัดนี่... ด่ากูได้อีก

         " ก็กู.... เฮ้ย... มึงไม่ต้องมาพูดมากเลย  แล้วที่กูโทรไปทำไมไม่รับกันทั้งคู่เลย  มัวทำอะไรกันอยู่วะ"  อย่ามาเบี่ยงประเด็นนะมึง  กูกำลังสอบสวนมึงอยู่นะ

         " ก็วันนี้กูลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน   แต่ของน้องนี่กูไม่รู้  แบตหมดรึเปล่า  ไม่เห็นมินจะรู้ตัวเลยว่ามีสายเข้า"   

         " เออ... ดีนะ  โทรศัพท์ใช้ไม่ได้พร้อมๆกันทั้งคู่ซะงั้น   สรุปว่ากูซวยเองที่คิดมากไปคนเดียวงั้นดิ"

         " อืม... กูเกรงว่าคงจะเป็นยังงั้นว่ะ  มึงนี่มันขี้หึงไม่เข้าท่าจริงๆ  แล้วเป็นไงอ่ะทีนี้" 

         " สัดนี่... ยังจะมาซ้ำกูอีก  มึงไม่ต้องมาพูดมากเลย  ก็เพราะมึงนั่นแหละ" 

         " เอ้าๆ  โทษกูๆ  กูทำอะไรผิดวะแค่พาน้องมันไปซื้อของให้มึงเนี่ย  แล้วนี่ก็ดันเสือกทำของที่น้องมันซื้อมาแตกไปซะแล้ว  มินไปเดินเลือกอยู่ตั้งนานนะเว้ย  น้องมันตั้งใจมากๆเลยที่จะเลือกให้มึงอ่ะ"   ยิ่งฟังมันมาถึงตรงนี้ผมสลดทันทีเลยว่ะ  แมร่งเอ๊ย  อยากตายจริงๆกู

         " เออๆ  กูผิดเองที่ใจร้อน  พอใจยัง  สัด..."  ผมด่าประชดมันอีก 

         " ปัดโธ่เว้ย.......ย" คราวนี้ผมผลุดลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรกเลยเพราะยิ่งเครียดหนัก   สงสารก็แต่น้องที่ต้องมาเสียใจร้องไห้เพราะผมใจร้อนไม่ฟังอะไรให้ดีก่อนเอง 

         " เอาล่ะลูก  ถ้าเป็นยังงี้ก็คงเข้าใจกันแล้วนะ  เป้งเองก็ใจร้อนไปน่ะลูก   งั้นเดี๋ยวเราค่อยๆคุยปรับความเข้าใจกับน้องไปดีๆนะ  แต่ตอนนี้กลับกันไปก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวแม่จะลองคุยกับน้องให้ก่อนนะ"  แม่อัมสรุปแล้วก็ขอให้พวกเรากลับกันไปก่อน

         " ครับแม่  ผมขอโทษนะครับที่ทำตัวไม่ดี  ทำให้น้องต้องเสียใจเพราะผมอย่างนี้"  ผมบอกแล้วก็ก้มลงไปกราบตักแม่  แม่อัมก็ลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจ

         " จ้ะ แม่เข้าใจดีลูก  คราวหลังเราก็ต้องใจเย็นๆกว่านี้นะลูก  น้องน่ะจะเกลียดมากถ้าใครมาทำอะไรรุนแรงไม่มีเหตุผลเพราะน้องคงฝังใจ  เพราะงั้นแม่ถึงอยากให้เราต้องอดทนให้มาก  ถ้าเราคิดว่ารักกันแล้วงั้นเราก็ต้องเชื่อใจกันนะ  มีอะไรก็พูดก็คุยกันอย่าด่วนสรุปไปเองเพราะไม่ว่าใครมันก็มาทำอะไรเราไม่ได้ทั้งนั้นแหละในเมื่อเรารักกันน่ะ   จำคำแม่ไว้นะลูก"   แม่สอนผมซะซึ้งเลยครับ

         ผมไหว้ลาแม่แล้วเดินออกมากับไอ้มาร์ท  หัวผมตอนนี้มันกลวงโล่งไปหมดเพราะไม่รู้จะทำไงดีให้น้องหายโกรธ  คิดถึงสายตาของน้องที่มองผมอย่างผิดหวังและเสียใจตอนนั้นแล้วก็ใจหายจริงๆ  และผมกลัวมากๆอ่ะตอนนี้   กลัวว่าน้องจะไม่อภัยให้ผมอีก

         " กูถามมึงจริงๆนะมาร์ท  ตกลงมึงคิดยังไงกับมินวะมึงถึงได้พยายามเข้าหามินตลอดยังงี้น่ะ  กูไม่เข้าใจว่ะ  มึงอย่ามาบอกว่าคิดกับมินแค่พี่น้องนะเว้ย   เพราะกูไม่เชื่อมึงว่ะ  ใจมึงคิดยังไงกันแน่วะ"

         " กูคิดยังไงตอนนี้มันก็ไม่สำคัญหรอก"  อ้าว... สัดนี่  ไม่สำคัญแล้วกูจะถามมึงเพื่อ...  แต่อยู่ๆมันก็หันมาสบตาผมเต็มๆครับ

         " แต่กูบอกมึงได้อย่างนึงตอนนี้ว่ากูไม่มั่นใจว่ามึงจะทำให้น้องมีความสุขได้  และถ้าเป็นยังงั้น... ถ้าน้องต้องเสียใจเพราะมึงล่ะก็  กูขอให้มึงพิจารณาตัวเองแล้วเดินจากไปซะก็แล้วกัน  จำไว้นะเว้ย"  มันพูดแล้วก็ตบไหล่ผมเบาๆก่อนเดินจากไปขึ้นรถมันแล้วขับออกไป   ทิ้งให้ผมอึ้งแดรกอยู่ตรงนั้น

         คิดแล้วก็โมโหเว้ย  จะพระเอกมากไปแล้ว  สัดมาร์ท  ถุย... ไม่มั่นใจว่ามึงจะทำให้น้องมีความสุขได้งั้นเหรอ  แล้วไง  งั้นต้องเป็นมึงใช่มั๊ยที่จะทำให้น้องมีความสุขได้น่ะ  กูจะอ้วกเหอะ

         เพราะยังไงซะพระเอกเรื่องนี้มันคือกูแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นเว้ย  โทษที  เพราะงั้นมึงตื่นได้แล้ว  สราด....ด

         -

         -

         กลับมาถึงคอนโดผมก็ได้แต่ไปนอนแผ่อยู่บนโซฟาอย่างเซ็งสุดชีวิต   ทบทวนตัวเองตั้งแต่ว่าทำไมวันนี้ผมถึงปล่อยให้มันเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมาได้   ผมซวยเองใช่มั๊ยวะที่โทรศัพท์ติดต่อน้องและไอ้มาร์ทไม่ได้ซะพร้อมกันอย่างนั้น

         เฮ้อ... ถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะ  กลุ้มใจจริงเว้ย  มินได้โกรธยาวอีกแน่ๆแล้วไม่รู้ว่าแม่อัมจะคุยกับน้องให้ผมได้มั๊ย  โอ๊ย... ทำไงดีวะกู

         เฮ้อ... แต่ก็.... จะทำยังไงได้ล่ะ  ตอนนี้ก็ต้องทำงานก่อนน่ะสิวะ  วันนี้ทิ้งงานไปทั้งวันเลย  พรุ่งนี้ก็ต้องพรีเซนต์กลุ่มกับไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์อีก  แมร่ง... ชั่วโมงนี้ใครจะมาโศกเท่ากูไม่มีอีกแล้ว  เมียก็โกรธไม่มีทีท่าจะหายง่ายๆ  งานแมร่งก็เยอะสราดทำเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักหมด  เฮ้อ... ถอนหายใจอีกแล้วเหรอกู

         ตั้งใจทำอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็ไม่ไหวว่ะ  เครียดเกินแต่ก็ไม่อยากสูบบุหรี่แล้ว  ว่าแต่มาคิดๆดูนี่  จะเครียดทำไมวะกังวลเรื่องน้องก็ไปคุยกะน้องให้มันรู้เรื่องไปดิ   จะมานั่งโศกอยู่คนเดียวทำไมวะเนี่ย   ว่าแล้วก็คว้ากุญแจรถเตรียมจะออกไปจากห้องอยู่แล้วครับ   แต่พอดีมีเสียงกดกริ่งดังขึ้นที่หน้าห้องผมซะก่อน

         ผมเลยรีบมองผ่านตาแมวออกไปแต่แล้วก็ต้องตกตะลึงสุดขีดอ่ะ  แล้วก็เปิดประตูออกอย่างไว

         " มิน...."  ผมก็เอ่ยขึ้นมาได้แค่นั้นแล้วก็อึ้งลืมสติไปชั่วขณะ  มินมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

         " พี่เป้ง.... ผม...."  มินพูดออกมาได้แค่นั้นแล้วก็เริ่มมีน้ำตาคลอ  จากนั้นน้องก็โผเข้ามากอดผมไว้แน่นเลย

         " มิน... มินเป็นอะไรครับไหนบอกพี่ซิ"  ผมกอดร่างบางไว้แน่นเหมือนกันแล้วลูบหลังน้องเบาๆ  ตกใจเหมือนกันครับว่าน้องเป็นอะไรไป

         " ผมต้องขอโทษพี่นะ  ที่ทำให้พี่วุ่นวายแล้วยังจะมาโกรธพี่อีกทั้งๆที่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด"  มินบอกผมข้างหูแล้วก็ร้องไห้เบาๆจนไหล่ผมเริ่มเปียก

         " อ้าว... ทำไมคิดยังงั้นครับ   มินไม่ผิดหรอกนะ  พี่ผิดเองต่างหากที่ใจร้อนไม่ฟังอะไรเอง  ไม่เอานะครับอย่าร้องไห้เลย  มานี่ก่อนมา"  ผมบอกพลางประคองน้องชนิดที่ว่าแทบจะอุ้มไปนั่งที่โซฟา   แล้วก็นั่งกอดน้องเอาไว้อย่างนั้นแหละ

         " ก็แม่บอกว่าพี่มารอมินนานมาก  พอเห็นมินกลับมากับพี่มาร์ทก็ต้องเข้าใจว่าไปเที่ยวกัน  มินก็ลืมนึกไปว่าถ้ามินเป็นพี่ มินก็คงโกรธเหมือนกัน"    

         " อืม... ก็พี่เป็นห่วงน่ะครับ  กลัวว่ามันไปกับมินเกิดถ้ามันคิดไม่ดีอะไรขึ้นมามินจะทำยังไงล่ะ  พี่เป็นห่วงจริงๆนะครับ  อีกอย่างนึงพี่น่ะไว้ใจมินนะครับ   มินคงไม่ไปเห็นมันดีกว่าพี่หรอก   แต่ว่าพี่ไม่ไว้ใจมันตะหากครับ  แค่นั้นเอง"

         " ครับ  ผมเลยต้องขอโทษพี่ที่ผมคิดถึงตัวเองฝ่ายเดียว  แม่บอกผมว่าถ้าเรารักกันก็ต้องเข้าใจกัน  พยายามคิดในมุมของอีกฝ่ายบ้างว่าเค้าจะคิดและรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เราทำ" 

         " แต่ว่าพี่เองก็ไม่ดีเหมือนกันนะที่วู่วามเอง  มินอุตส่าห์ตั้งใจไปเลือกซื้อของนั้นให้พี่แต่พี่ก็ทำมันแตกไปซะแล้ว  ตอนนั้นที่พี่เห็นมินร้องไห้พี่ก็เหมือนใจสลายไปเลยรู้มั๊ยครับ   พี่อยากขอโทษมินเหมือนกัน  ขอโทษที่เอาแต่อารมณ์ไม่ฟังอะไรบ้างเลย"  ผมกอดน้องไว้แน่นและซบหน้าลงไปกับไหล่เล็กๆนั้น

         " ก็คงเพราะมินทำเหมือนปิดๆบังๆพี่ใช่มั๊ยพี่เลยยิ่งโกรธมากขึ้น  ตอนนั้นมินแค่ไม่อยากให้พี่รู้ก่อนว่ามินจะให้ของขวัญพี่น่ะครับ  อยากให้พี่เซอร์ไพร์สตอนที่มินเอามาให้พี่น่ะ   ไม่นึกว่ามันยิ่งทำให้พี่เข้าใจผิดน่ะครับ"  มินอธิบายจนผมนึกย้อนเหตุการณ์ไปตอนนั้น

         ตอนนั้นผมยอมรับว่าโกรธมากนึกไปว่าไอ้มาร์ทโชว์ป๋าซื้อของให้มินเลยอยากรู้ว่ามันซื้ออะไรให้   แต่พอเห็นมินทำท่าเหมือนหวงไม่อยากให้ผมดูยังงั้น   ผมก็ยิ่งโกรธว่าทำไมเหมือนน้องเห็นไอ้มาร์ทดีกว่าผม

         ที่แท้มินก็แค่ไม่อยากให้ผมรู้ก่อนว่าน้องซื้ออะไรเป็นของขวัญให้ผม  แค่เนี้ย.......

         แค่เนี้ยอ่ะนะ  แต่เล่นเอาซะกูเกือบเลิกกะเมียเลยเหรอวะ  เฮ้อ....

         แต่ที่สำคัญหลักใหญ่ใจความเลยก็คือ  ผมไม่ควรทำกิริยาอะไรรุนแรงกับน้องเพราะน้องจะกลัวเนื่องจากยังฝังใจเรื่องเก่าๆตอนนั้นที่โดนกระทำนั่นเอง  คิดแล้วมันก็.... ผมผิดจริงๆล่ะว่ะ

         " ตอนนั้นพี่โกรธแค่ว่าทำไมมินเหมือนกับเห็นของที่ไอ้มาร์ทมันซื้อให้สำคัญมากน่ะ  ถึงได้โมโหมากแต่นั่นมันก็ทำให้มินกลัวใช่มั๊ย  ขอโทษจริงๆนะครับคนดี  ต่อไปพี่จะพยายามไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว  ยกโทษให้พี่นะครับ"

         " ครับผม  ผมก็ผิดเหมือนกัน  แม่พูดให้ผมเข้าใจดีแล้วผมเลยรู้สึกว่าควรจะมาหาพี่  มาขอโทษพี่ตอนนี้เลย  ดีใจนะครับที่พี่ไม่โกรธผมแล้ว"

         " ไม่แล้วครับ  พี่จะโกรธมินได้ยังไงล่ะ  แค่มินมาถึงนี่พี่ก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว  เมื่อกี๊นี้พี่ก็กำลังจะออกไปหามินอยู่พอดีเลยนะ  มันกลุ้มใจ  กังวลใจมากน่ะครับ  อยากคุยกับมินให้เข้าใจจะได้หายโกรธ  แล้วที่สำคัญพี่ไม่อยากให้มินร้องไห้เลยรู้มั๊ย"  มินฟังยิ้มๆแล้วก็ซบที่ไหล่ผม

         " ครับ  แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว  ขอบคุณนะครับ"  มินเงยหน้ามายิ้มให้ผม  เฮ้อ... ยังกะฝันไปเลยว่ะ  บทจะเคลียร์ง่ายๆมันก็ดันง่ายเว้ย  ไม่รู้ว่าแม่อัมไปพูดอะไรกับน้องมั่ง  โคตรได้ผลเลยอ่ะ

         " แต่ว่า... เสียดายกรอบรูปที่ซื้อให้พี่จัง  กระจกมันแตกหมดแล้วครับ  ไม่รู้จะทำไงดี"  มินเอ่ยขึ้นแล้วก็หุบยิ้ม  ทำหน้าเศร้าๆอีก...

         " ไม่เป็นไรหรอกครับ  อย่าคิดมากเลย  แค่ได้รู้ว่ามินตั้งใจเลือกให้พี่ยังงี้พี่ก็ดีใจสุดๆแล้ว" 

         " แต่ว่าทำไมพี่เหมือนกับจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ล่ะครับว่ามันพรุ่งนี้แล้วน่ะ  จำไม่ได้จริงๆเหรอครับ"

         " แฮะๆ พี่ลืมไปจริงๆนั่นแหละ  มันยุ่งๆกับงานอ่ะเลยไม่ได้ดูวันที่ด้วยซ้ำ"

         " อืม... สงสารพี่จังเลยครับที่งานเยอะแยะยังงี้  อยากช่วยพี่มั่งจัง  มีอะไรที่มินพอช่วยทำได้มั๊ยครับ"  น้องเสนอตัวช่วยผมครับ  ชื่นใจจังอ่ะ  น่ารักจริงๆ

         " ฮะๆ  ไม่เป็นไรหรอก  อืม... แต่ถ้าอยากช่วยจริงๆมินช่วยพี่คิดรายชื่ออาหารในเมนูก็ได้นะครับ  พี่จะทำโปรเจคร้านอาหารอิตาเลี่ยนน่ะ  ดูจากข้อมูลที่มีอยู่แล้วนี่ก็ได้"  ผมบอกน้องแล้วก็หยิบแฟ้มรายละเอียดพวกข้อมูลของอาหารอิตาเลี่ยนที่หาไว้แล้วให้น้องลองดู  แต่พอหันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่ามันสามทุ่มแล้วล่ะ  ป่านนี้แล้วสงสัยผมพาน้องกลับไปส่งบ้านดีกว่ามั๊ง

         " มินครับ  นี่ดึกแล้วนะพี่ว่าพี่ไปส่งเราก่อนดีกว่ามั๊งครับ  ไปเถอะ"

         " ไม่เป็นไรครับ  พรุ่งนี้แม่ก็หยุดอีกวัน  ผมอยู่ช่วยพี่ดีกว่านะ  นอนค้างที่นี่ก็ได้ครับเดี๋ยวโทรไปบอกแม่ก่อน"  มินปฏิเสธผม  แต่พอได้ยินคำว่านอนค้างที่นี่ปั๊บ  ผมงี้แทบจะเฮออกมาดังๆเลยอ่ะ  ฮ่าๆๆ

         หลังจากที่น้องโทรไปบอกกับแม่แล้วก็มานั่งช่วยผมทำงานอย่างตั้งใจ   ผมไม่นึกนะว่ามินจะเก่งมากสามารถคิดเมนูอาหารอิตาเลี่ยนเจ๋งๆมาให้ผมได้เยอะยังงี้ภายในเวลาแค่แป๊บเดียวแค่นั้น

         " โห... เก่งจังครับ  นี่แสดงว่ามินรู้จักอาหารอิตาเลี่ยนพวกนี้ดีอยู่แล้วใช่ป่ะ  ไม่งั้นคงจัดหมวดหมู่ออกมาไม่ได้แบบนี้หรอก"  ผมเอ่ยชมน้องด้วยความทึ่ง

         " ก็... มินชอบอ่านพวกวิธีทำอาหารพวกนี้เหมือนกันครับ  น่าสนุกดีออกนะ  แล้วเนี่ยร้านที่พี่ทำโปรเจคนี่มินก็อยากให้ทำออกมาได้จริงๆจังเลยครับ  คงจะสวยน่าดู"

         " ครับ  ไม่แน่นะ  สักวันพี่อาจจะสร้างร้านนี้ขึ้นมาจริงๆก็ได้  แล้วจะให้มันเป็นร้านของเราสองคนนะ  ดีมั๊ย"

         " จริงๆเหรอครับ  ดีจัง  แต่ว่ามินแค่อยากไปทำงานเป็นลูกจ้างก็พอ  พี่ก็เป็นเจ้านายไปแหละ"  น้องบอกอย่างเกรงใจตามเคยอ่ะนะครับ

         " ฮ่าๆ ไม่ได้หรอก  มินน่ะต้องไปนั่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยของร้านดิ"  ผมบอกแล้วก็รวบเอวน้องมากอด

         " อือ... ไม่เอาหรอก  เป็นแค่กุ๊กก็พอแล้วครับ"

         " หึๆ  ครับ  ก็ได้  เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวไปนอนก่อนนะครับ  นี่ก็ดึกแล้ว  เดี๋ยวพี่รีบทำรายละเอียดงานพรีเซ้นต์ก่อนนะครับพรุ่งนี้ต้องไปพรีเซ้นต์กับพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์มันแล้ว"

         " ไม่เป็นไรครับ  มินยังไม่ง่วง  เดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อนนะครับ  เอ้อ... อยากทานอะไรมั๊ยอ่ะครับ  เดี๋ยวทำให้"

         " อืม... ไม่ต้องแล้วครับมิน  พี่ไม่หิวอะไรแล้ว  ขอบคุณนะ"  เฮ้อ... ทำไมมินน่ารักยังงี้ว้า  ตามใจผมทุกอย่างดีจังว่ะ อิอิ

         จากนั้นผมก็นั่งทำงานต่อจนเพลินไปเหมือนกัน  หันไปอีกทีเห็นน้องนอนพิงโซฟาหลับไปซะแล้ว  คงจะง่วงเต็มทีแต่ก็ยังอุตส่าห์จะอยู่เป็นเพื่อนผม   ผมเลยรีบพิมพ์สรุปจนเสร็จเก็บข้าวของแล้วก็เดินมาช้อนตัวน้องอุ้มขึ้นจะพาไปนอนที่เตียง

         ผมวางน้องลงบนเตียงอย่างเบาที่สุดเพราะไม่อยากให้น้องตื่นซะก่อนแล้วตัวเองก็นอนลงข้างๆมองหน้าน้องอยู่อย่างนั้น  พลางนึกไปถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นวันนี้

         ถึงผมจะทำพลาดไปหลายเรื่องด้วยความที่นึกไม่ถึงแต่มันก็ทำให้ผมได้รู้อะไรบางอย่าง  โดยเฉพาะเรื่องไอ้เวรมาร์ทว่ามันคงจงใจประกาศตัวเป็นศัตรูหัวใจกับผมซะแล้ว

         ส่วนอีกเรื่องก็คงจะเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรแสดงอารมณ์รุนแรงกับน้องเพราะจะทำให้น้องกลัวซะก่อน   อดีตเก่าๆยังตามหลอกหลอนน้องอยู่และผมคงต้องพยายามไม่แสดงอารมณ์ที่รุนแรงยังงั้นกับน้องอีก 

         เพราะไม่งั้นผมคงได้เสียน้องไปจริงๆ  ไม่อยากคิดเลยว่ะ....................................

                                 ********************************************

[som]

เจิมตอนใหม่ซะเลย
เกือบเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้ว  หึงโหด

[Piaanie]

ดีใจนะที่เข้าใจกกันได้ แต่ก็ตะหงิดๆ กับ มาร์ท แล้วอย่างงี้ไม่ต้องมานั่งระแวงกันตลอดเหรอนี่ น้องน่าจะทำไรให้มันชัดๆ ไปหน่อย

[luxilove]

ตอนนี้เขียนได้ซึ้งกินใจจัง

อยากมีคนอย่างพี่เป้งบ้างจังเยยยยย..อ่า

นู๋ + 1  ให้ด้วยนะค่ะ  กับตอนที่ได้อารมณ์ครบรส

Luk.

[O_a]

เกือบไปแล้ว
หึงไม่ลืมหูลืมตา เกือบโดนน้องโกรธแล้ว

[kokikung]

อิพี่เป้งหึงโหดจริงๆๆ
ดีนะไม่ทำร้ายน้อง
  เอาไงละทีนี้น้องไม่มีของขวัญให้เลย
จริงๆๆเลยคนๆๆนี้

[samsoon@doll]

เกือบไปแล้วมั้ยหละ

[ordkrub]

ดีใจที่ปรับใจให้กันได้  แต่เข้าใจเป้งนะ  ถ้าอะไรมันประดังเข้ามาพร้อมๆกันแบบนี้  มันก็รับมือยากอยู่

[tawan]

ดีมากเป้งทำอะไรคิดเยอะๆ

 

[MrTeddy]

เหอๆ เกือบทะเลาะกันเพราะความไม่รู้จริงๆ ของทั้งสองคนซะแล้ว