หัวข้อ: [อาบใจด้วยไอรัก]ตอนอวสานครับ ปลายทางความรักจะเป็นอย่างไร p.39/19-03

[ชัดเจนกาบ]

คิดถึงเรื่องนี้จังพอเจอว่าพี่น็อตมาต่อก็เข้ามาอ่านเลยดีใจมากที่เรื่องดีๆกำลังตามมาเรื่อย

[NaNaAS]

 

[hewlett]

รอจ้า รออ่านอยู่นะ

[saradino1]

  :call:ห่างหายวงการไปนานแล้วนะครับ

[ice_spok]

คิดถึงน้องมินมากก ๆ ครับ

ยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง ^^

[puu142]

เยี่ยม

.........................คุ้มกับการรอ.................เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ.....

[hewlett]

ดันหน่อย รออ่านอยู่นะ นานแค่ไหนก็รอ

[cokebundit]

 :mew2:รออ่านอยู่นะ นานแค่ไหนก็รอ

[babanabekuya]

รอคับ รอๆ งืมๆ

[Goodfellas]

วันนี้พอดีได้ลองแวะเข้ามาดูหลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอีกเลยนานมากๆ  ก็พอดีกับที่ได้เห็นว่ายังมีคนมาตอบเม้นท์เพราะทู้มันกลับมาอยู่หน้าแรก   ทันทีที่เห็นผมตกใจเลยนะ    งงว่าทำไมนิยายเรามันยังอยู่หน้าแรกวะ  เลยยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นที่ทิ้งให้ทุกๆท่านที่ยังรออ่านต้องรอนานขนาดนี้   

      เหตุผลที่ผมต้องหายไปนานขนาดนี้ก็ด้วยเพราะหลายเรื่องครับ   เหตุนึงในนั้นคือ ผมเองอยากงดยึดติดกับระบบและทุกๆอย่างในเนตด้วยแหละ  แบบว่าได้กลายเป็นคนเสพติดโซเชียลไปโดยปริยาย  และติดมากจนเหมือนเด็กติดเกม  วันนึงผมเลยได้คิดว่ามันกำลังจะกลืนกินชีวิตเราแล้วนะ   ถ้ายังติดงอมแงมอยู่แบบนี้เลยจำเป็นต้องตัดใจยกเลิกเนตที่บ้านไปก่อนชั่วคราว  ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เข้ามาในเนตอีกเลยจนกว่าจะบังคับตัวเองได้  นานๆเข้าตัวเองก็แทบลืมไปหมด  ลืมว่ายังเขียนนิยายไม่จบและยังมีคนรออยู่เยอะเหมือนกัน  ยังคิดว่าเออ... คงไม่ค่อยมีคนอ่านนิยายเราแล้วมั๊งแต่ที่ไหนได้    ที่จริงดีใจมากๆครับที่ผู้อ่านเก่าๆก็ยังคงรอ  และยังมีคนใหม่แวะมาอ่านและติดตามอยู่ขณะนี้   เพราะงั้นผมจะขอสัญญาละกันว่าจะรีบกลับมาเขียนต่อให้จบนะครับ   ขอให้ทุกท่านรออีกนิดและช่วงนี้จะพยายามเคลียร์งานและกลับมาเขียนต่อ  ซึ่งอาจจะทำได้ไม่ดีนักเพราะผมคงหยุดเขียนนานเกินไปแล้ว  เนื้อเรื่องอาจออกมาไม่ค่อยดีแต่ยังไงก็จะพยายามให้ทุกคนได้อ่านกันต่อนะครับ

                                                                                     ขอบคุณที่ยังรออ่านกันนะครับ

                                                                                           Goodfellas

[hewlett]

รอต่อไป

[Supak-davil]

ณ ตอนนี้ก็ยังคงรออยู่นะจ๊ะ คุณคนเขียน แค่อยากบอกให้รู้ว่ายังมีคนรอ อย่าลืมกลับมาก็แล้วกัน

[Goodfellas]

ก่อนอื่นต้องขออภัยกับทุกๆท่านอีกครั้งนึงครับ  เพราะเหตุผลอันมากมายของผมเองที่ไม่สามารถเขียนเรื่องนี้ต่อ  และได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปซะนานขนาดนี้   ซึ่งผมคงไม่ขอแก้ตัวอะไรและจะขอรับความผิดทั้งหมดนั้นไว้เอง 

เวลาที่ผ่านไปนานขนาดนี้ผมเชื่อว่าหลายท่านก็คงตัดใจเลิกอ่านเรื่องนี้ไปแล้ว  ในขณะที่หลายๆท่านก็คงลืมเรื่องนี้กันไปแล้ว  ดังนั้นในตอนนี้ผมเองอยากขอร้องให้ทุกท่านได้ลองย้อนกลับไปทบทวนเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นก็ได้ครับ  เพราะหลังจากตอนนี้ที่ผมจะลงให้ได้อ่านกัน   มันก็จะเป็นตอนจบของเรื่องราวทั้งหมดแล้วล่ะครับ

ตอนที่ 46

                                 *************************************

         ผ่านไปแล้ว 2 ชม. ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกมาพร้อมกับทีมหมอ  เราสามคนรีบลุกขึ้นมองแม่อัมที่นอนสลบอยู่บนเตียงเข็นนั้นอย่างตื่นเต้น

         " แม่... " มินกับไอ้แมนร้องขึ้นมาแทบพร้อมกันแล้วก็รีบตรงเข้าไปคว้ามือแม่อัมคนละข้างทันที

         " เป็นไงมั่งครับ  คุณหมอ"  ผมรีบถามหมอเค้าทันทีเหมือนกัน

         " ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีแล้วครับ  เหลือแค่รอดูอาการอีกระยะนึง  ต้องเช็คการทำงานของเครื่องไตเทียมว่าทำงานได้ดีรึเปล่า   นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วครับ"   หมอสรุปให้ฟังสั้นๆทำให้พวกเรายิ้มออกมาอย่างโล่งใจมากๆ  จากนั้นเราก็เดินตามเตียงของแม่อัมที่ถูกเข็นกลับไปที่ห้องพัก

         ก็เป็นอันว่าหมดห่วงไปอีกเรื่องนึง  ทีนี้ก็เหลือเรื่องงานผมล่ะ  บทความเรื่องเกี่ยวกับอาหารที่ผมเขียนลงในคอลัมน์ของแม๊กกาซีนจะเป็นไงบ้าง  ฟีดแบ๊คมันจะดีรึเปล่าอีกสักพักคงได้รู้กัน   ถ้าดีก็โอเค  แต่ถ้าไม่ก็อาจจะต้องเตรียมหางานใหม่ว่ะ  เฮ้อ... ก็ต้องรอลุ้นกันไปครับ

         -

         -

         วันนี้อยู่ๆตอนผมมาเยี่ยมแม่อัมซึ่งนอนอยู่คนเดียวมีพยาบาลเฝ้าเพราะน้องๆมันไปเรียน   แม่อัมก็เอ่ยกะผมว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะบอก

         " อะไรเหรอครับแม่"

         " คือยังงี้นะลูก  แม่ว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่ต้องให้น้องๆมันรู้ความจริงเรื่องคุณตาคุณยายน่ะลูก   แต่ตอนนี้แม่อยากบอกเป้งเอาไว้ก่อน   เราเป็นผู้ใหญ่กว่าน้องๆมันคงเข้าใจเรื่องนี้ได้ดี"

         ผมก็พยักหน้ารับแล้วก็ฟังเรื่องที่แม่อัมเล่าเกี่ยวกับตระกูลของแม่   ซึ่งก็จริงอย่างที่คิดไว้  อาจารย์คนดังที่เค้าเขียนคอลัมน์วิจารณ์อาหารคนนั้นเป็นพี่น้องกับแม่อัมจริงๆด้วย   ไม่ใช่แค่ว่านามสกุลเหมือนกันเฉยๆ

         แม่อัมเล่าว่าแกจะไม่ค่อยถูกกับพี่ๆน้องๆตัวเองนัก  อาจจะเพราะว่าแกเป็นคนที่เก่งสุดในบรรดาพี่น้องที่ได้รับสืบทอดวิชาทำอาหารกับยาสมุนไพรโบราณ  ทำให้พวกพี่ๆน้องๆเค้าอิจฉาเอาและตั้งแต่สมัยสาวๆนั่นแกจะเป็นคนที่ทะนงตนมาก   ไม่ชอบให้ใครมาว่ามาดูถูก  ก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่ของแกเองจนได้มาแต่งงานกับพ่อของมินนั่นแหละ 

          และตั้งแต่นั้นก็เหมือนกับว่าแกต้องตัดขาดกับตระกูลของตัวเองไปเลย   เพราะหลังจากคุณตาคุณยายของมินเสียก็ได้แค่ไปร่วมงานศพแค่นั้นเอง

         ไม่รู้ทำไมคนเป็นผู้ใหญ่เค้ามักเป็นยังงี้กันวะ  น่าเบื่อชะมัด  ไม่ค่อยจะรักพี่รักน้องมาคอยอิจฉาตาร้อนกันอยู่ได้  ไม่เข้าใจเลย    แต่เอาเหอะยังไงตอนนี้แม่อัมก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้วเรียบร้อย   จากที่ตอนก่อนนั้นนานแล้วที่ผมกำลังคิดว่าจะสืบเรื่องนี้เองก็ไม่ต้องแล้วล่ะ   ความจริงทุกอย่างเปิดเผยออกมาจากปากแม่อัมเองแล้ว 

         แม่ยังบอกว่าเดี๋ยวคงต้องบอกกับมินกับไอ้แมนด้วย   อย่างน้อยๆมันก็จะได้รู้ว่ายังมีญาติอยู่อีก  ส่วนเรื่องที่ว่ามันจะตัดสินใจกันยังไงก็คงสุดแล้วแต่ใจน้องมันล่ะ   ดีเหมือนกันครับ  ผมว่าน้องๆมันก็ควรได้ตัดสินใจเองนะ 

         " เอ่อ... แม่ครับ  แล้วนี่ทำไมอยู่ๆแม่ถึงอยากจะบอกเรื่องนี้กับผมล่ะครับ"

         " อืม.... ก็ไม่รู้สิลูก  เดี๋ยวนี้แม่รู้สึกเหมือนกะว่าตัวเราเองคงเหลือเวลาน้อยลงแล้วมั๊ง   รอดจากผ่าตัดมาได้ก็บุญนักหนาคงเพราะยังไม่ถึงที่   แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปได้อีกสักแค่ไหนน่ะลูก"   แม่อัมพูดปลงๆ 

         " โธ่... ไม่เอาครับแม่  ทำไมพูดงั้น  แม่อ่ะยังต้องอยู่กับพวกผมไปอีกนาน   นานมากๆเลยล่ะ  จะได้สอนผมกับไอ้แมนให้เก่งๆกว่านี้   อีกหน่อยผมว่าจะมาเปิดร้านอาหารของเรากันเองนะครับ  ถึงตอนนั้นแล้วผมจะให้แม่สอนผมให้เก่งเลย... นะครับ"   ผมว่าแล้วก็ก้มลงไปกอดแม่อัมไว้  แกก็ยิ้มลูบหัวผมเบาๆ

         " หึๆ  จ้ะลูก  ไว้แล้วแม่จะสอนเราให้เก่งเลยนะ  ทีนี้แม่ก็เบาใจหมดห่วงน้องๆมันได้ซะที  เพราะเราคงดูแลน้องๆมันได้ดีอยู่แล้ว"

         " ครับ... แม่ไม่ต้องห่วงเลยครับ  ผมจะดูแลน้องๆมันให้ดีเลยล่ะ  นี่อีกสามสี่ปีก็เรียนจบกันแล้วถึงตอนนั้นผมจะเปิดร้านอาหารกันเองซะเลย  ดีมั๊ยครับ  แล้วแม่ก็แค่รอวันนั้นที่เราเปิดร้าน  ผมจะให้แม่เป็นแม่ครัวใหญ่เลย"   ผมพูดแล้วก็ยิ้ม  แม่อัมก็ยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ   

         ตอนนี้เราสบายใจกันได้แล้วครับ  ต่อไปอาการแม่คงดีขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนเป็นปกติได้   ถึงตอนนั้นผมว่าผมคงจะให้แม่สอนผมแบบเต็มๆซะที 

         -

         -

         ตั้งแต่แม๊กกาซีนที่ลงคอลัมน์ผมได้วางแผงไป  ผมก็ใจจดใจจ่อรอฟีดแบ๊คของคนอ่านมาตลอด  ไม่รู้ว่าจะเป็นไงมั่ง  จนกระทั่งผ่านไปประมาณอาทิตย์นึงเราถึงได้รู้ฟีดแบ๊คของคนอ่านซึ่งก็เป็นข่าวดีล่ะครับเพราะคนอ่านดูจะพอใจกับคอลัมน์ของผมมากอยู่   

         " ถ้างั้นก็ตามนี้นะ  ผมจะให้คุณเขียนลงให้เราประจำเดือนละครั้ง  แล้วส่วนที่ว่าจะเปลี่ยนแปลงยังไงเดี๋ยวเราค่อยว่ากัน  โอเคมั๊ย"  บก.ของแม๊กกาซีนเอ่ยกับผมยิ้มๆ

         " จริงเหรอครับ... ขอบคุณมากครับผม"  รีบกราบไปงามๆเลยว่ะ  เหอๆ

         ตอนนี้ผมเดินตัวปลิวลั่ลล้าออกมาจากออฟฟิศมาที่รถแล้ว  ดีใจโคตรๆ  ยังงี้มันต้องฉลองว่ะ เรียกพวกมันมารวมกันให้ครบเลยดีกว่า   

         เย็นวันนั้นผมจัดเตรียมอาหารและทุกอย่างกับมินและไอ้แมนที่บ้านผมแล้วก็รอให้ทุกคนมา  งานนี้ก็ชวนไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ไอ้มาร์ทแต่ไอ้ชายมันไม่ว่างเห็นว่าไปต่างจังหวัดกะแม่มัน   แล้วก็มีแม่อัมที่ผมไปรับมาตั้งแต่บ่าย  ทีแรกแม่อัมก็จะมาช่วยผมเตรียมอาหารนะแต่ผมบอกไม่ต้อง  รอกินอย่างเดียวพอ   มีไอ้แมนกะมินช่วยก็พอแล้ว

         ไอ้ป้างบอกผมว่าจะกลับมาค่ำๆหน่อยให้ผมรอมันด้วยผมก็โอเค   พอทุกคนมากันพร้อมปาร์ตี้ก็เริ่มครับ  พ่อกะแม่ผมนี่ดูจะยิ่งดีใจเป็นพิเศษที่ผมได้งานอย่างที่อยากจะทำซะที  ต่อไปก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว

         -

         -

         การทำงานที่แม๊กกาซีนนี้ทำให้ผมยิ่งมีเวลามากขึ้นเยอะ   จะไปไหนมาไหนก็สบายไม่ต้องมามัวตั้งหน้าตั้งตารอให้เป็นวันหยุด    ความเครียดที่เคยมีมันก็กลายเป็นศูนย์ไปเลย  มีแต่ความสบายใจตลอด   

         " ฟีดแบคจากคนอ่านดีขึ้นเรื่อยๆ  คนสนใจกันเยอะเพราะเป็นคอลัมน์ใหม่ด้วย  คุณก็เขียนออกมาน่าอ่านดีด้วยแหละ   ไว้ฉบับหน้าเอาแบบนี้เลยนะครับ  อ้อ... เดี๋ยวผมว่าจะให้คุณช่วยลงในอีกเล่มให้ด้วยนะ  แต่เดี๋ยวเรามาประชุมกันเรื่องคอนเซปต์คอลัมน์ใหม่ก่อนละกัน"  พี่บก.สรุป   ผมล่ะแฮบปี้จริงๆเพราะตอนนี้เค้าไว้ใจผลงานผมมาก   บอกให้ผมช่วยเขียนอีกคอลัมน์ไปลงในอีกแม๊กกาซีนเล่มนึงด้วย

         แน่นอนว่าคราวนี้งานผมจะยิ่งมั่นคงเข้าไปอีกซึ่งก็สมกะที่ผมตั้งใจแหละ  เพียงแต่ว่าตัวผมเองน่ะมีโครงการอีกอย่างไว้ในใจอยู่แล้ว  ไม่ได้คิดว่าจะทำอยู่กะแม๊กกาซีนตลอดไปหรอก   และมันเป็นโครงการใหญ่ที่สำคัญที่ผมหวังจะเตรียมไว้รอให้น้องๆมันเรียนจบมานี่แหละ 

         ที่จริงผมเอาเรื่องนี้มาปรึกษาพ่อกะแม่ได้พักใหญ่แล้วล่ะ   ท่านก็เห็นดีด้วยและไฟเขียวให้ผมเต็มที่   จากนั้นมาผมก็เริ่มวางแผนงานไปเรื่อยๆ  มีอะไรก็ไปปรึกษาพวกไอ้เอ้ไอ้เอ๊กซ์ไอ้มาร์ทมัน

         -

         -

         หลังจากนั้นไม่นานนักแม่อัมก็ออกจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้านได้ซะที   มินกับไอ้แมนดีใจกันใหญ่จนอยากจัดฉลองกันอีก  ผมดีใจที่หลังๆมานี้มีแต่เรื่องดีๆให้ฉลองกันได้ตลอดจริงๆ 

         " แม่ครับ ผมว่าโอกาสนี้คงเหมาะดีแล้วล่ะที่จะเล่าเรื่องนั้นให้น้องๆฟังน่ะครับ  และผมว่าแม่เล่าให้น้องๆมันฟังด้วยตัวเองดีกว่านะครับ"  ผมหันไปเอ่ยกับแม่อัมขณะที่นั่งทานข้าวฉลองกัน  แกก็ยิ้มบางๆให้ผมและเริ่มเล่าเรื่องทุกๆอย่างเกี่ยวกับตระกูลของแม่อัมแบบที่เคยเล่าให้ผมฟังก่อนหน้านี้  แต่คราวนี้เป็นการเล่าให้มินกับไอ้แมนฟังโดยตรงล่ะครับ
         
         " แม่ขอโทษทีนะลูกที่เพิ่งจะมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเอาป่านนี้   แค่อยากรอให้เราโตๆกันสักหน่อยจะได้พอเข้าใจอะไรๆได้ง่ายขึ้น  ขอโทษที่ทำให้เราต้องมาลำบากกันอยู่อย่างนี้นะลูกนะ"  แม่อัมเอ่ยแล้วก็กอดสองพี่น้องเอาไว้

         " ไม่เลยจ้ะแม่  พวกเราไม่ลำบากอะไรเลยแค่ให้ได้อยู่กับแม่ยังงี้เราก็พอใจแล้วจ้ะ"  มินกอดแม่แน่นน้ำตาไหลไปด้วย

         " ใช่ครับแม่ ไม่ต้องคิดมากแล้วครับ  พวกผมดีใจที่ได้รู้ความจริงแล้ว  ต่อไปเราก็อยู่ของเราไปแบบนี้แหละ  ผมขอแค่นี้เอง"  ไอ้แมนสรุป   ผมมองอย่างปลื้มใจนะ ที่เห็นแม่ลูกเข้าใจกันได้ดีอย่างนี้   ก็หมดเรื่องที่ห่วงไปอีกเรื่องนึงล่ะ 

         -

         -

         ช่วงหลังๆมานี้งานเขียนผมเริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปเยอะขึ้นจนมีผู้จัดรายการทีวีมาชวนผมไปทำรายการให้เค้า  เห็นเค้าว่าอยากได้เซเลบแบบผมมานานแล้วเพราะเก่งและมีความสามารถเรื่องอาหารดีมากเลยเรียกผมไปคุย

         " คือเราอยากได้รายการที่ออกเป็นแนวเทรนดี้หน่อย  ไม่ใช่แค่รายการมาสอนทำอาหารเฉยๆ    เราอยากได้กลุ่มผู้ชมที่ระดับบนๆหน่อยนะครับ  งานนี้เลยเห็นว่าต้องเป็นคุณเป้งเท่านั้นที่จะเหมาะกับคอนเซปต์รายการ"  โปรดิวเซอร์ของรายการสรุปให้ผมฟัง 

         " ก็ได้อยู่ครับ  ผมก็ว่าน่าสนใจดีงั้นเดี๋ยวพี่เอารายละเอียดให้ผมอีกทีแล้วกันนะ"   ผมตอบรับ  จากนั้นเค้าก็อธิบายให้ผมฟังว่าต้องทำอะไรบ้าง   ก็เป็นรูปแบบที่น่าสนใจจริงๆอยู่  มีการแนะนำการทำอาหารโชว์แล้วก็มีพาไปชิมร้านดังๆที่น่าสนใจตามสถานที่ต่างๆเหมือนที่บางรายการเค้าก็ทำมารูปแบบนี้แหละ  เพียงแต่ว่ารายการนี้เค้าว่าจะทำให้มันออกมาดูทันสมัยหน่อยเพราะไม่ใช่สำหรับกลุ่มแม่บ้านทั่วๆไปเค้าดูกัน  แต่เป็นพวกไฮโซๆหน่อยที่ชอบทำอาหารกินเองในคอนโดกับแฟนอะไรแบบนี้มั๊ง 

         " ฮ่าๆ เข้าวงการจนได้นะมึง  กูก็ว่าอยู่  สักวันมึงก็ต้องมีโอกาสจนได้อ่ะ"  ไอ้ป้างหัวเราะชอบใจตอนรู้ว่าผมจะไปถ่ายรายการให้เค้า

         " เออว่ะ  โอกาสมันมาพอดีจริงๆ  กูก็ชอบนะรายการแบบนี้  ทำในสิ่งที่เรารู้เราถนัดดีอยู่แล้วมันก็โอเคดีว่ะ" 

         " ดีแล้ว...  กูอ่ะอยากให้มึงดังๆในวงการอาหารอะไรแบบนี้ไปเลยด้วยซ้ำ  อีกหน่อยไม่แน่มึงอาจจะดังพอกับแม่ช้อยนางรำอะไรงี้ก็ได้  ฮ่าๆ ดีออกนะ"  มันสรุปอีกครั้ง 

         "   เหอะ.. กูเนี่ยนะ  ไปถึงขั้นแม่ช้อยแล้วเหรอวะ  ฮ่าๆๆ  แต่เออ... ก็ดี  ขอให้มันได้งั้นจริงๆเหอะวะ"  ผมพูดไปยิ้มไป   ในใจก็หวังเต็มที่ล่ะว่าขอให้เรามีโอกาสดีๆแบบนี้ตลอดไปละกัน

         -

         -

         ช่วงเวลาที่ผ่านๆมาของผมกะมินดำเนินไปด้วยดี   เรามีความสุขกันสุดๆรวมทั้งตัวผมเองก็แฮบปี้กะงานอย่างมาก   อะไรมันจะลัคกี้ไปหมดทุกอย่างได้งี้วะเรา  โคดจะเฮง

         อีกไม่นานมินกับไอ้แมนก็จะต้องไปฝึกงานกันแล้วเพราะเป็นปีสุดท้าย   ผมไปขอให้ทางพี่นุช่วยรับทั้งสองคนไปฝึกงานที่โรงแรมให้ที  ซึ่งพี่เค้าก็ยินดีมาก  เล่นเส้นอีกแล้วกรู อิอิ   

         " พี่นี่เส้นใหญ่จิงว่ะ  โรงแรมนั้นพวกอีแต๊กคู่ปรับเรามันก็จะไปลงเหมือนกัน  นี่เท่ากับว่าเราเกือบๆจะตัดหน้ามันไปเลยนะ"  ไอ้แมนบอก

         " เหรอวะ... ก็กูไปขอพี่นุเค้าให้รับเราสองคนหน่อย  นอกนั้นจะรับใครก็รับไปเลยแล้วแต่เค้า"   ผมตอบไอ้แมน

         " ก็นั่นน่ะพี่   อีแต๊กกับพวกมันอีก 2 คนเลยได้มาลง  เห็นว่าเหมือนๆจะมีเส้นรู้จักคนในอยู่เหมือนกัน   แบบนี้อาจมีเซ็งๆได้นะผมว่า   หวังว่าคงไม่ต้องมาร่วมอยู่ครัวเดียวกะมันล่ะ"   ไอ้แมนถอนใจแบบเซ็งๆ

         " เออ... ก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน  อย่าพยายามมีเรื่องได้จะดี   ไม่อยากให้มันเป็นปัญหาว่ะ  คนอื่นเค้าจะมองเราในแง่ไม่ดีเอา"  ผมเตือนมันอย่างห่วงๆ

         และด้วยความที่ผมเองห่วงน้องๆมันก็เลยหาเวลาโผล่ไปแอบๆดูที่โรงแรมเป็นประจำ   แล้วนอกจากนั้นผมก็ไปขอพี่นุว่าฝากดูแลน้องทั้งสองคนด้วย  พี่นุแกเลยถามผมเรื่องมินขึ้นมา

         " เฮ้ย... พี่ถามหน่อยว่ะ  ทำไมน้องเอ็งมันเก่งนักวะเรื่องอาหารไทย   นี่ตอนนี้พี่ส่งตัวไปประจำครัวไทยกับป้าอรเค้าเลยนะ  เพราะแบบว่าน้องมันเก่งมากจริงๆ  รสมือนี่ทำออกมาได้เป๊ะๆ  อร่อยยิ่งกว่ามืออาชีพอีกว่ะ  ขนาดป้าอรเองแกยังต้องยอมแพ้เลยล่ะ เห็นแกบอกมา"  ป้าอรที่ว่านี่คือแกเป็นหัวหน้าของฝ่ายครัวไทยน่ะครับ   ผมฟังยังงี้แล้วยิ้มเลย ฮ่าๆๆ

         " อ๋อ... ก็... น้องมันโอเคใช่ปะพี่  ไม่ผิดหวังใช่ปะครับที่รับมันเข้ามาฝึก"  ผมถามพี่นุกลับ   แกก็ยิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ

         " เออ... ไม่ผิดหวังจริงว่ะ  ส่วนไอ้เจ้าแมนนี่มันก็เก่งนะ  สอนอะไรมันก็จำได้  แล้วก็ทำได้เลยทันที  มันหัวไวดีว่ะ  สอนง่ายๆแบบนี้อนาคตมันไกลเว้ย" 

         " ถ้าไงผมก็ฝากมันด้วยละกันพี่   อย่างที่ผมเคยบอกนะว่าเด็กที่มาฝึกอีกพวกนึงนั่นมันไม่ค่อยจะถูกกะไอ้น้องๆผมสักเท่าไหร่อ่ะ  ผมก็เลยห่วงมากหน่อย   กลัวเดี๋ยวมันจะเกิดเรื่องซะก่อน"

         " อืม... พี่พอเข้าใจว่ะ   แต่เท่าที่ดูก็คิดว่าคงไม่เป็นไรมั๊งเพราะพี่ให้แยกแผนกกันไปฝึกแล้ว  คงไม่ค่อยได้มาเจอกันบ่อยๆหรอก   ไม่ต้องห่วงนะ"  พี่นุสรุป  ผมก็โล่งใจขึ้นหน่อย

         " ว่าแต่ว่านะ  ตอนนี้พี่ขอจองตัวไอ้ทั้งคู่นี่ไว้เลยนะเว้ย   เรียนจบปั๊บให้มาลงทำงานที่นี่ถาวรเลย  เงินเดือนจะเอาเท่าไหร่ก็เรียกมาเลย   เก่งๆยังงี้ขอซื้อตัวไว้ล่วงหน้าเลยว่ะ"  พี่นุบอกอย่างอารมณ์ดี

         " โห... เอางั้นเลยเหรอพี่  ซื้อตัวกันเลยเหรอ ฮ่าๆๆ   คงต้องบอกน้องๆมันล่ะครับว่ามันจะเอาไง   แต่จริงๆแล้วตัวผมเองก็มีโครงการไว้อยู่แล้วด้วยน่ะ  ก็รอให้มันเรียนจบกันนี่ล่ะครับ"

         " หือ... โครงการเหรอ... ยังไงวะ  เป็นโครงการอะไรอ่ะ"  พี่นุถามอย่างสงสัย

         " ฮ่าๆ  อันนี้ผมขออุบไว้ก่อนนะครับเพราะยังไม่ได้บอกใครเลย   อยากให้ทุกคนได้เซอร์ไพร์สกัน   ถ้าสำเร็จแล้วผมจะขอเชิญพี่มาร่วมด้วยคนนะ   ขอเวลาดำเนินการอีกสักพักใหญ่ๆก่อนละกัน"   ผมทิ้งปริศนาไว้ให้พี่นุสงสัยเล่นๆ   พี่เค้าก็ยิ้มๆและบอกว่าจะรอดูโครงการของผมต่อไป
         
         -

         -

         เป็นอันว่าหลังจากจบการฝึกงานก็เลยไม่มีเรื่องมีราวอะไรเกิดขึ้น   ทุกอย่างผ่านไปได้ราบรื่นดี   มินกับไอ้แมนก็ได้เกรดดีเยี่ยมจากการฝึกงานตามที่คิดไว้   ทุกคนชมมินกันซะเป็นเสียงเดียวว่าเป็นมืออาชีพแล้วเพราะเก่งกว่าหลายคนในครัวซะอีก   จนเจ้าตัวเองก็ดีใจมาก

         จบการฝึกงานครั้งนี้แล้ว  อีกไม่นานนักก็จะเป็นงานจบการศึกษาของน้องๆมันล่ะครับ   คิดไปก็เร็วมากๆเพราะยังรู้สึกเหมือนทุกอย่างเพิ่งผ่านไปไม่นานนี้   ตั้งแต่วันแรกที่น้องมันเข้าไปเรียนที่มหา'ลัยผม   นี่ก็ผ่านไปครบ 4 ปีแล้วนะ  ไวจริงๆ

         " พี่เป้ง... ตื่นเร็วครับ  เดี๋ยวไม่งั้นเราจะไปสายกันนะ   มินต้องไปเตรียมตัวอีกอ่ะ  ไอ้แมนก็รออยู่ข้างล่างแล้วครับ"  มินมาปลุกผม   เป็นฉากที่คุ้นๆเหมือนเคยเกิดขึ้นแล้วก่อนหน้านี้

         " ขออีกนิดนะครับ"

         ก็แน่ล่ะครับ  ก่อนหน้านี้ก็คือ วันที่เป็นวันรับปริญญาของผมน่ะเอง  ผมก็ลุกจากที่นอนยากๆแบบนี้นี่ล่ะ  ก็มันง่วงมากอ่านะ

         " ไม่ได้แล้วครับ  พี่อ่ะ  ยังงี้ทุกทีเลย  คราวก่อนก็ทีนึงแล้วนะ   รีบลุกเลยครับ  เร็ว.."   น้องหัวเราะเบาๆแล้วฉุดให้ผมลุกขึ้นนั่ง

         " ครับๆ  แหม... ก็วันนี้วันสำคัญของโก๊ะหมวยของพี่นี่นะ  ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตใหม่"  ผมกอดเอวน้องเข้ามาแล้วก็หอมแก้มไปเบาๆ

         " อุ๊ย... อย่าครับ  เดี๋ยวเสื้อยับหมด   ไปแต่งตัวเลยครับ  เร็วๆ..."  มินดันผมออกอย่างเขินๆแล้วก็ลุกออกจากห้องไป   ผมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวให้หล่อก่อนจะลงไปข้างล่าง   เมื่อลงมาก็เห็นไอ้แมนมารออยู่แล้ว

            " โห... ตื่นมาแต่เช้านี่ได้หลับได้นอนมั่งยังวะมึง"  ผมเอ่ยแซวมัน   มันก็หัวเราะ

            " ก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกันอ่ะพี่   โคตรจะตื่นเต้นเลย"   

         " เออ... ตอนนั้นที่งานรับฯของกูก็เหมือนกันล่ะว่ะ   กว่าจะนอนหลับก็เกือบเช้าโน่นเลย  เอ้อ... นี่จะสายแล้วนี่เฮ้ย..  โอเคๆ... งั้นไปกันเลย"  พูดจบผมก็เดินนำน้องๆมันมาขึ้นรถแล้วขับไปส่งที่มหา'ลัยก่อน

         ตอนนี้ทั้งสองคนสวมชุดครุยแล้วเรียบร้อย    ผมมองน้องๆมันแล้วก็รู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกอ่ะนะ   ทั้งดีใจ  ภูมิใจ  ปลื้มใจผสมรวมกันไปหมดจนแยกไม่ออก   มันรู้สึกดีที่เราได้ช่วยน้องๆมันจนมีวันนี้ได้
         
         ทำให้ผมนึกย้อนไปที่เมื่อหลายปีก่อนผมได้เจอเด็กน่ารักคนนึงกับพี่ชายของเค้า   ตอนนั้นเด็กสองคนนี้ขโมยของผมไปซะด้วยซ้ำ  ถ้าเป็นคนอื่นคงแจ้งความจับเข้าสถานพินิจฯจนเสียอนาคตไปแล้ว   ทว่านี่เป็นผม  และตอนนั้นผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างในตัวของมินและไอ้แมนว่า น้องมันไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร

         ถึงวันนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าที่ผมได้ทำไปนั้นผมตัดสินใจถูก   โอกาสที่เราให้น้องๆมันไป  พอมาถึงวันนี้ทุกอย่างก็ประสบผลสำเร็จไปอย่างงดงามเหมือนที่เห็น   ที่เป็นเช่นนี้ได้ก็ไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้นนอกจากความใฝ่ดีในตัวน้องๆมันเอง   สมกับที่แม่อัมได้พร่ำสอนน้องๆมันมาตลอดนั่นแหละ

         พอช่วงสายๆพ่อแม่ผมกับแม่อัมก็ตามมาสมทบ   ไอ้ป้างติดงานถ่ายละครอยู่ตามเคย  คาดว่าคงมาได้ช่วงบ่ายๆเย็นๆโน่น   บรรยากาศในงานวันนี้ก็ชื่นมื่นดีครับ   ก็ไม่ต่างกับงานรับปริญญาของทุกๆที่นั่นแหละ   มีญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงมาร่วมยินดีกันมากมายจนล้นหลามแทบไม่มีที่จะนั่ง   

         " น้องๆมันจะออกมากันรึยังนะลูก   แม่เตรียมพวกขนมกับแซนวิชมาไว้ให้นี่น่ะ  ป่านนี้คงหิวกันแย่แล้วล่ะนะ  แล้วเราล่ะหิวรึยัง ลูก.. "  แม่อัมเอ่ยถามผมพร้อมกับยื่นกล่องอาหารกล่องใหญ่ให้ผม

         " อ๋อ... ผมยังไม่หิวเท่าไหร่อะครับแม่   แต่เดี๋ยวอีกแปบน้องๆมันคงจะออกมาแล้วล่ะ"  ผมตอบแล้วก็รับกล่องอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะม้าหินที่นั่งรอกันอยู่  พ่อกับแม่ผมก็ยิ้ม

         " แหม... คุณอัมคงตื่นเต้นน่าดูเลยนะคะ  แทบจะไม่ได้นั่งเลยเนี่ย   มาค่ะ... มานั่งกันก่อน"   แม่ผมบอกแล้วก็หัวเราะเบาๆ

         " ตายจริง... นี่ก็ตื่นเต้นจนลืมตัวไปจริงๆด้วยล่ะค่ะ"  แม่อัมก็หัวเราะแล้วนั่งลงข้างแม่ผม    ผ่านไปสักพักก็นเห็นน้องๆมันเดินมาหาเราที่โต๊ะ   พอมาถึงก็เกิดการกอดกันยกใหญ่ครับ  ผมก็ถ่ายรูปไปด้วย   บรรยากาศตอนนี้นี่มีแต่ความสุขจนล้นออกมารอบๆเลยครับ

         " แม่ดีใจด้วยนะลูก   ต่อไปนี้แม่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะนะ  ต้องขอบคุณท่านทั้งสองเค้านะลูกที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอดเลย"   แม่อัมบอกมินกับไอ้แมน   เด็กทั้งสองคนนั้นเลยก้มลงไปกราบที่ตักพ่อกับแม่ผม

         " มินกราบขอบพระคุณนะครับที่ช่วยเหลือพวกเรามาตลอดเลย  ขอบพระคุณจริงๆครับ"  มินเอ่ยพร้อมน้ำตาด้วยความตื้นตัน   ส่วนไอ้แมนมันก็พอๆกันครับตอนนี้

         " ไม่ต้องคิดมากหรอกลูก   พวกเรามันไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย   แม่ดีใจจ้ะที่ได้มีส่วนช่วยให้คนประสบความสำเร็จในชีวิตได้แบบนี้นะ  เห็นพวกเราแบบนี้แม่ก็ภูมิใจจ้ะ   พวกเราทำได้ดีมาก   ต่อไปก็ดูแลแม่เค้าให้ดีๆนะลูก   ตั้งใจทำงาน ต่อไปจะได้เป็นที่พึ่งให้แม่เค้าได้  นะลูกนะ"   แม่ผมยิ้มและกอดมินไว้

         ท่ามกลางความยินดีในขณะนี้   มองไปรอบๆนั้นครอบครัวอื่นๆเค้าก็คงอารมณ์เดียวกะเรานี่ล่ะครับ   ร่วมยินดี  ร่วมถ่ายรูปกันไป   จากนั้นเราก็พากันไปกินข้าวก่อนครับเพราะน้องๆมันหิวมาก   

         -      

         -

         วันถัดมาผมพามินกับไอ้แมน   พ่อแม่ผมและแม่อัมไปกินเลี้ยงกันที่ร้านแห่งนึง    ผมก็แกล้งลองถามน้องมันเรื่องว่าแปลกใจมั๊ยที่ทำไมผมไม่มีของขวัญอะไรให้มันเลยตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว

         " อือ... ก็มีแปลกใจนิดนึงอ่ะนะ   แต่จริงๆมินมัวแต่ดีใจมากกว่านะเลยลืมไปเลย"   น้องตอบผมแล้วยิ้ม

         " ที่ยังไม่ได้ให้น่ะ  ก็เพราะว่าของขวัญจริงๆมันถือมาให้ไม่ได้เนี่ยสิครับ"

         " เอ๋... ทำไมถือมาไม่ได้อ่ะครับ  ยังไงอ่ะ"   น้องหันมาถามผมทันที   ท่าทางสงสัยอย่างมาก

         " หึๆ  ก็เพราะว่ามันถือมาไม่ได้นั่นแหละ   แต่ไม่ต้องห่วงครับ  เดี๋ยวพี่จะพาไปดูนะ" 

         " เอ๋... พาไปเหรอครับ  ที่ไหนอ่ะ พาไปดูเลยครับ  มินอยากเห็นจังอ่ะ"  น้องตื่นเต้นขึ้นมาทันที   รบเร้าให้ผมรีบพาไป

         และตอนนี้ผมกำลังพาน้องไปยังที่ๆนึงที่เป็นโครงการของผมเองนั่นแหละ    ที่ๆผมได้เตรียมการมานานแล้ว   เวลาเกือบๆ 3 ปีที่ลงทุนไปกับมันจนถึงตอนนี้ก็เกือบเสร็จสมบูรณ์พร้อมแล้ว   เหลือแค่ให้ที่รักของผมได้มาชื่นชมกับมันนี่แหละครับ

                                                                                           ****************************************

และหลังจากนี้ไปผมก็ขอให้ทุกๆท่านติดตามชมตอนต่อไปจากนี้นะครับ   สำคัญมากๆเพราะเป็นตอนอวสานแล้วล่ะ   ไม่ต้องกลัวว่าผมจะหายไปนานอีกแล้วนะ อิอิ   เพราะเขียนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วครับ  เหลือแค่เพียงเช็คความถูกต้องอีกนิดหน่อย   เพราะตอนสุดท้ายก็เขียนยากอีกแล้ว  ต้องเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนครับ  อดใจรออีกนิดเดียวครับผม

ขอบคุณที่ยังคงติดตามนะครับ   และขอบคุณท่านที่เพิ่งเปิดเข้ามาอ่าน  ถ้าหากชอบเรื่องนี้ก็ติดตามตอนอวสานได้ในคราวหน้าเลยครับผม 

[hewlett]

   มาแล้ว ได้อ่านจนจบแล้ว ไม่เสียแรงที่คอยดัน
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

[saradino1]

  ติดตามอ่านจนจบ แฮปปี้มากครับ

[greensnake]

ไม่ได้เจอกันซะนาน จะอวสานซะแล้วอ่ะ แต่ก็ดีใจกับคนเขียนนะเพราะเท่ากับว่าทำสำเร็จแล้ว
บรรยากาศชื่นมื่น ตอนจบนี่สงสัยจะยิ้มกันไม่หุบแน่เลย น้องคงดีใจกับของขวัญชิ้นสำคัญนี้แน่ๆ
ไม่ว่าจะเป็นอะไรน้องก็ดีใจหมดแหละ น้องโชคดีตั้งแต่เจอพี่เป้งแล้ว ต่อให้ไม่มีอะไรให้น้องก็คงไม่ว่า
รอตอนจบนะคะ เดี๋ยวจะเข้ามาดูเรื่อยๆ กลัวพลาดแล้วจะลืม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน

[yayee2]

555 นึกว่าคนเขียนจะพานายเป้งหายเข้ากลีบเมฆไปซะแล้ว ดีใจจังที่ยังไม่หายไป
ตอนนี้ชีวิตของนายเป้งเป็นอะไรที่perfectมาก ดีใจไปกับเป้งจริงๆ
ความสุขกายสบายใจกำลังหลั่งไหลเข้าสู่ครอบครัวของน้องมิน ที่มีนายเป้งเป็นอีกคนในครอบครัวนี้
ต้องขอ  น้องน็อตแน่นๆแหละที่พานายเป้งมาให้หายคิดถึง
จะรอตอนอวสานนะจ๊ะ

[mild-dy]

เข้ามารอตอนจบนะคะ

จุ๊บบบบบ

[ชัดเจนกาบ]

 :L2:ดีใจมากนะครับที่พี่น็อตมาแต่งให้จบเนี้ย ผมชอบมากเลย เป็นกำลังใจให้ครับ รออยู่นะครับ ตอนอวสานเนี้ย สุดท้ายแล้วชีวิตของทั้งสองคนก็มีความสุขจนได้ ปลื้มสุดๆ

[sanzon]

 

มารอติดตามตอนต่อไปค่าาาา

[pochu52]

เห็นความมุ่งมั่นของเป้งแล้วอิจฉาน้องมิน 5555 ได้แฟนดี มีคนรักที่ดี ครอบครัวเข้าใจคือที่สุดล่ะ ^^

ขอบคุณคนแต่งนะคะ ยังไม่ลืมกัน 

[Palmpalm]

เข้ามารอตอนจบ^^

[paojijank]

สนุกมากๆ ค่ะ รอลุ้นกับพระเอกตลอดเลยค่ะ ว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคจนจบได้ ขอบคุณนักเขียนนะคะที่ตั้งใจทำผลงานดีๆ ขนาดนี้ออกมา

[CarToonMiZa]

อุปสรรคผ่านไปได้เสมอ
มีกำลังใจดีอย่างนี้นะพี่เป้ง

[akeins]

รออ่านตอนจบ ^_^

[zuu_zaa]

อบอุ่นจริงๆค่ะ

[DraCo_SLa13]

สนุกดีค่ะ ดีนะยังมาทัน

[shijino]

  ชอบค่ะ สนุกเข้มข้นครบรส.. ตอนจบขอหวานๆได้มั๊ยค่ะ แบบว่าสงสารพี่เป้ง
แอบอยากอ่านความคิดของน้องมินบ้างจังเลย 

[patee]

สนุกมากค่ะ

[Goodfellas]

สวัสดีทุกๆท่านอีกครั้งครับ   ในที่สุดเรื่องราวของพี่เป้งและน้องมินก็ได้ดำเนินมาจนถึงตอนสุดท้ายล่ะนะครับ   ตอนนี้เชื่อว่าหลายๆท่านที่ติดตามอ่านกันมาตลอด  ทั้งท่านผู้อ่านเก่าๆและท่านที่เพิ่งเข้ามาลองอ่านคงอยากจะได้รู้ว่าเรื่องราวนี้จะจบลงอย่างไร  ก็ขอเชิญไปติดตามกันได้เลยครับ  แล้วเราค่อยกลับมาคุยกันตอนท้ายเรื่องนะครับ 

ตอนอวสาน

                  *******************************************

         ขณะนี้ผมขับรถออกจากกรุงเทพฯมาสักพักแล้ว    น้องยังคงตื่นเต้นตลอดเวลาและพยายามซักผมเรื่อยๆว่าจะพาไปที่ไหน   ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ
   
         " บอกก่อนมันก็ไม่ใช่เซอร์ไพร์สสิครับ"

         " พี่อ่า... ชอบเซอร์ไพร์สตลอดเลยจริงๆนะ"  มินยิ้ม  ท่าทางเหมือนยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก

         ขับมาได้อีกสักพักเราก็เข้ามาถึงเขตตัวเมืองโคราชแล้ว   เส้นทางนี้ทำให้น้องเริ่มคุ้นและถามผมอีก

         " พี่จะกลับไปที่บ้านแม่เหรอครับถึงมาทางนี้น่ะ"

         " หึๆ  เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วครับ  จะถึงแล้วนะ"

         " เอ๋.... "  คราวนี้มินยิ่งหันมองผมด้วยความสงสัยและยิ่งงงอย่างมากเมื่อผมวนรถเข้าไปจอดในสวนขนาดใหญ่ที่กำลังอยู่ในระหว่างตกแต่งของร้านอาหารแห่งหนึ่ง

         " เอ๊ะ...  พี่... ที่นี่มัน........ "

         " มินจำที่นี่ได้ใช่มั๊ย  หือ... "  ผมยิ้มและถามน้อง    มินก็มองไปรอบๆ

         "ที่นี่มันที่ๆเป็นร้านเก่าของพ่อมินไม่ใช่เหรอครับ"  มินหันมองไปมาช้าๆอย่างคุ้นเคย 


เครดิตภาพ:Primo Posto เขาใหญ่

         แม้บริเวณโดยรอบจะเปลี่ยนไปหมดแล้วเพราะขณะนี้มันได้กลายเป็นสวนยุโรปขนาดใหญ่และมีอาคารทรงอิตาเลี่ยนอยู่ห่างออกไป  ผมก็ยิ้มให้น้องแล้วเริ่มพาเดินผ่านสวนเข้าไป

         และทั้งหมดนี้มันก็คือโครงการทั้งหมดที่ผมทำเอาไว้นั่นเองครับ   ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้วผมปรึกษากับพ่อแม่ว่าอยากทำร้านอาหารดีๆไว้สักร้านนึงเพราะจะได้ให้แม่อัมมาช่วยเป็นแม่ครัวใหญ่ให้ผม     แล้วก็ตั้งใจว่าจะรอให้น้องๆมันเรียนจบเพื่อมาทำงานที่นี่ด้วยกัน   พ่อแม่ก็สนับสนุนผมเต็มที่    จากนั้นผมก็ตัดสินใจเลือกที่นี่   ที่ๆครั้งนึงเคยเป็นสวนอาหารเก่าของพ่อแม่ของมินนั่นแหละครับ

          ตั้งแต่ตอนนั้นที่ผมเคยตั้งใจแล้วว่าสักวันผมจะต้องเอาที่นี่คืนมาจากญาติๆทางพ่อที่เห็นแก่ตัวของมินให้ได้   และผมก็ทำได้สำเร็จ  ก็แค่ส่งนายหน้าไปเจรจาขอซื้อที่นี่กับทางญาติพวกนั้นเค้าก็รีบขายให้ทันทีเพราะไม่งั้นก็ทิ้งร้างอยู่ยังงั้นไม่มีประโยชน์อะไร  และผมได้มันมาในราคาที่ถูกๆซะด้วยสิ

         จากนั้นผมก็มาทบทวนดูว่าถ้าทำเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดาๆเหมือนทั่วไปมันก็คงงั้นๆ   คงไม่สามารถดึงคนให้มาได้สักเท่าไหร่แม้ว่าที่นี่จะทำเลดีมาก  เรียกว่ารถทุกคันที่จะมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองต้องผ่านเส้นนี้กันหมด    ก็คิดกันอยู่นานล่ะนะว่าจะเอาไงดี  จนคิดไม่ออกจริงๆผมถึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากะเพื่อนกะรุ่นพี่มาหลายคน

         จนในที่สุดก็ตกผลึกออกมาเป็นไอเดียที่ว่า จะเปิดเป็นคล้ายๆกับคอมเพล็กซ์ที่เป็นจุดแวะท่องเที่ยว  มีร้านอาหาร  ร้านขายของที่ระลึกและสวนกับมุมสวยๆให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูปได้   คล้ายๆกับหลายที่ที่เป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้   อย่าหาว่าผมก๊อบไอเดียที่อื่นมาเลยนะครับ  ในเมื่อที่อื่นเขาเปิดแล้วก็ประสบความสำเร็จด้วยดี    ก็เลยคิดเอาว่าเราคงทำได้บ้างเหมือนกันนะ

         สำหรับที่นี่ผมก็ใช้คอนเซปต์ของการตบแต่งเป็นสไตล์ชาโตวซึ่งมันก็คือแหล่งปลูกองุ่นเพื่อทำไวน์ของอิตาเลี่ยน  เอามาผสมผสานกับบรรยากาศสบายๆของกรีซ   โดยสิ่งก่อสร้างและอาคารทั้งหมดก็จะตบแต่งไปในแนวๆนั้น   สวนและทะเลสาปก็เป็นสไตล์นั้นด้วยเหมือนกัน   เชื่อว่าน่าจะเป็นที่นิยมได้แน่นอนทันทีที่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ




         " ครับ  ใช่แล้ว  นี่ก็คือร้านเก่าของพ่อมินไง   ลองมองไปรอบๆสิครับ"  ผมจับไหล่น้องไว้จากด้านหลัง   เจ้าตัวเล็กยืนแหงนมองอาคารด้านหน้าที่ตกแต่งอย่างสวยงามสไตล์อิตาเลี่ยน   ประดับด้วยอิฐและเถาไม้เลื้อยกับบรรดาไม้ดอกสีสวย

         " ที่นี่สวยมากๆเลยอ่ะครับพี่"   มินมองทุกอย่างด้วยสายตาเป็นประกายอย่างชื่นชม  แสดงว่าคงจะชอบมากจริงๆ

         " ครับ  แล้วมินชอบรึเปล่าล่ะ"

         " ชอบสิครับ  มันสวยมากจริงๆนะ"

         " ครับ  ดีแล้ว... พี่ดีใจนะที่เราชอบ   เพราะทุกๆอย่างที่นี่มันเป็นของเรานะ"

         " ของเรา...?"  น้องหันมามองผมด้วยสายตาฉงนอย่างมากเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด

         " หึๆ  ใช่แล้วครับ  ก็นี่ไง...  ของขวัญที่พี่บอกไว้ไง" 

         " เอ่อ...  นี่.....  จริงๆเหรอครับ  แต่ว่าพี่... "  มินดูท่าทางพูดไม่ออกเหมือนจะร้องไห้

         " หึๆ  ไม่เอาครับ   อย่าคิดมาก   นี่มันเป็นของขวัญที่พี่อยากให้เราจริงๆ   มินสมควรได้รับมันแล้วล่ะ"  ผมบอกแล้วย่อตัวลงพลางกุมมือน้องมันไว้

         " ไอ้แมน  แม่อัมก็ด้วยเหมือนกัน  พี่อยากให้ที่นี่  ที่ๆมันมีความหลังเกี่ยวกับพ่อได้กลับมาอยู่กับมินและไอ้แมนไงครับ  เรื่องอะไรเราจะยอมให้มันตกไปอยู่กับมือคนอื่นล่ะ  จริงมั๊ย" 

         " แต่ว่า... " 

         " อย่าปฏิเสธเลยนะครับ   พี่ดีใจนะที่ได้ทำเพราะมันเป็นความสุขของมินไง   ไอ้แมนกับแม่อัมก็ด้วย   เค้าคงต้องดีใจมากแน่ๆ"  พูดจบ  น้องก็กอดผมแล้วร้องไห้เบาๆ  ก็เหมือนเคยอ่ะนะ   

         " ครับ  มินขอบคุณนะ  ที่จริงนี่มันมากเกินไปมากเลยครับ   เงินที่พี่ลงทุนไปมันมากมายมหาศาลเลยนะ    มินจะเอาที่ไหนใช้คืนให้พี่ได้ล่ะ   อีกสักกี่ปีกี่ชาติกันถึงจะหามาคืนพี่ได้หมดล่ะครับ...." 

         " ก็ไม่ต้องหา  ไม่ต้องทำไรให้มันมากไปหรอกครับ   ง่ายๆเลยก็แค่เป็นเด็กดีที่น่ารักของพี่แบบนี้ตลอดไปก็พอแล้วล่ะ  ต่อไปเราก็จะมาอยู่นี่กัน   แม่อัมจะมาเป็นแม่ครัวใหญ่ที่นี่   มินกับไอ้แมนก็มาทำงานกันที่นี่หมด   พี่ก็ด้วย   เราจะทำอาหารอร่อยๆให้ทุกคนได้กินไง    ให้ทุกคนได้รู้ว่าอาหารฝีมือแม่อัมกับมินน่ะอร่อยแค่ไหน  ดีมั๊ยล่ะครับ"

         " ครับพี่  มินดีใจจัง  รู้สึกเหมือนกับฝันอยู่เลยนะ   เพราะมินก็ฝันอยากจะมีร้านแบบนี้มานานแล้วล่ะ   นี่ถ้าแม่กับไอ้แมนได้มาเห็นด้วยก็คงดีใจมากๆเลยนะ"

         " เออ... ก็ดีใจน่ะสิวะ   แต่ไม่ใช่แค่ดีใจมากๆหรอกนะ  ดีใจโคตรๆเลยตะหากเว้ย   ฮ่าๆๆๆ"  เสียงไอ้แมนดังจากด้านหลังเราครับ   มินรีบหันไปดูทันที

         " อ๊ะ...  ไอ้แมน...  แม่  ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ... "  มินถามและหันกลับมาที่ผมหลังจากที่เห็นไอ้แมนกับแม่อัมเดินยิ้มเข้ามา

         " เออ... ก็มากันหมดนี่ล่ะ   มาดูร้านใหม่ของพวกเราไงวะ"  ไอ้แมนบอก

         " หึๆ  ก็ที่บอกไว้ไง  นี่คือเซอร์ไพร์สไงครับ   ดีมั๊ยล่ะ"  ผมบอกน้อง 

         " อือ... พี่อ่า  ยังงี้มินก็รู้คนสุดท้ายเลยน่ะสิ"  มินตัดพ้อ  ผมก็หัวเราะ  จากนั้นพ่อแม่ผมก็เดินตามมา  เพราะที่จริงเค้ามารถตู้ด้วยกันหมดเลยจากกรุงเทพฯน่ะครับ   โดยการวางแผนของผมเองเพราะหวังให้น้องมันเซอร์ไพร์ส   ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น

         " เป็นไงลูก  ชอบที่นี่มั๊ยจ๊ะ"  แม่ผมถามมิน

         " ชอบที่สุดเลยครับ   มินขอบคุณมากๆเลยนะครับที่สร้างที่นี่ให้"  ว่าแล้วมินก็กอดแม่ผมแน่น   จากนั้นผมก็พาน้องมันไปดูข้างในซึ่งก็จะแบ่งเป็นโซนล่ะครับ   มีทั้งร้านอาหาร  ร้านของที่ระลึกต่างๆ  และที่ผมคิดไว้ในอนาคตก็อาจจะมีเปิดอะไรอื่นๆเพิ่มเติมทีหลังอีกนะ   

         " มาครับ  มาดูร้านอาหารของเรากันนะ  ทางนี้เลย"   ผมบอกน้องแล้วก็จูงมือนำเข้าไปที่โซนของร้านอาหาร

         " ชอบมั๊ยล่ะ   พี่ให้เค้าตบแต่งเน้นให้บรรยากาศโรแมนติคมากๆหน่อย  แต่ตรงระเบียงฝั่งติดกับทะเลสาปจะให้เป็นบรรยากาศสบายๆ   เพื่อความหลากหลายไง"  ผมถาม  พลางจูงมือน้องออกไปทางระเบียงที่มองเห็นวิวของทะเลสาปเล็กๆได้อย่างสวยงาม ลงตัว

         " สวยมากที่สุดเลยอ่ะครับ  เหมือนฝันไปเลยอ่ะ"   มินมองวิวด้วยสายตาวิ้งๆอย่างประทับใจ

         " เดี๋ยวพออะไรๆทั้งหมดเรียบร้อยดีเราก็เปิดทำการได้เลย   คิดว่าอีกสัก 2-3 เดือนนี่แหละ ก็น่าจะพร้อมแล้ว"

         " เอ๋... เร็วจังครับ  แล้วเรื่องวางระบบ เรื่องพนักงานล่ะครับ  จัดการไปแล้วเหรอ  ทำไมเร็วจังอ่ะ"  มินยังสงสัย

         " หึๆ  อันนั้นไม่ต้องห่วงเลยครับ   จริงๆแล้วตอนนี้พี่รอแค่มินคนเดียวเลยนะ  เพราะว่าต้องเลือกอาหารมาลงเมนูกันไง   แม่อัมช่วยพี่เลือกไปบ้างแล้วล่ะ  ก็เหลือแค่ส่วนที่มินอยากจะเอาลงเมนูแค่นั้นเอง"  ผมบอกน้องแล้วก็พาเดินไปที่ส่วนของออฟฟิศ  หยิบแฟ้มรายละเอียดพวกเมนูอาหารต่างๆมาให้น้องดู   ในขณะที่พ่อแม่ผม  ไอ้แมนกับแม่อัมก็นั่งพักผ่อนหย่อนใจและชมวิวกันอยู่ตรงริมทะเลสาป

         ผมพาน้องและทุกคนเดินดูบริเวณต่างๆในร้านจนทั่ว  มินยิ้มไม่มีหุบเลยครับเพราะคงชอบที่นี่อย่างหนักแล้วล่ะ  นี่คงตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆเพราะเราจะเปิดขายกันในเร็วๆนี้แล้ว  ก็เหลือแค่เตรียมงานอีกบางส่วนแค่นั้นเอง

         -

         -

         กลับจากโคราชวันนั้น   มินก็รีบเร่งมือเตรียมการเรื่องอาหารในเมนูและเรื่องการจัดการครัวเป็นการใหญ่เลยครับ  จนผมต้องบอกว่าเดี๋ยวรายละเอียดบางอย่างจะมีคนมาดูแลให้อยู่แล้ว  ไม่ต้องห่วงไป  แค่เตรียมตัวไปคุมงานในครัวช่วยแม่อัมก็พอแล้ว

         จนกระทั่งถึงวันเปิดจริงๆล่ะครับ  พวกเราตื่นเต้นกันหมดทุกคนโดยเฉพาะผมกับน้องนี่แหละ   งานวันเปิดนี้ผมก็เชิญคนมาเยอะครับ  ทั้งสื่อมวลชนเท่าที่พอจะเชิญได้แล้วนอกนั้นก็คนกันเองๆ   มีเพื่อนผมและรุ่นพี่ที่สนิทๆกัน  พี่วินนี่เจ้าของแม๊กกาซีน  พี่นุหัวหน้าเก่าผมเอง

         นอกนั้นก็จะมีลูกค้าบางส่วนมากันเยอะอยู่ครับเพราะผมได้ไปขอให้สื่อช่วยโปรโมทร้านให้เราก่อนหน้านี้แล้ว   และยังติดต่อกับทางททท.ท่องเที่ยวไทยฝากเค้าโปรโมทอีกทางด้วยครับ  เราบอกเค้าว่าต่อไปร้านเราจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ของโคราชอีกที่นึง   ก็ลงทุนเต็มที่ล่ะครับกับการโปรโมทครั้งนี้และเท่าที่เห็นจำนวนลูกค้าที่มาตอนนี้แล้วผมดีใจนะ   คุ้มกับที่ลงทุนโปรโมทไปเยอะ

         
         " สุดยอดเลยนะที่นี่  สวยมาก  เหมือนพี่ได้ไปอิตาลี่จริงๆเลยนะ   ดีกว่าบางที่ๆเค้าทำร้านแบบนี้เหมือนกันซะอีก  สงสัยต่อไปพี่คงต้องหาเวลามาเที่ยวบ่อยๆแล้วล่ะนะเนี่ย  อ้อ... แล้วนี่เห็นว่าอีกหน่อยจะมีโครงการทำเป็นรีสอร์ทไปด้วยเลยเหรอครับ"  พี่วินนี่เอ่ยชมกับผมแล้วถามถึงโครงการในอนาคต

         " ก็ยังดูๆอยู่นะพี่   ผมกำลังเจรจาเรื่องขอซื้อที่แปลงถัดไปจากแปลงนี้อยู่  อีกหน่อยถ้าเรียบร้อยผมคงทำรีสอร์ทด้วย"

         " เยี่ยมเลย   งั้นพี่คงต้องขอมาเป็นขาประจำซะแล้วล่ะ   ขับรถมาจากกรุงเทพฯไกลหน่อยแต่ก็คุ้ม"  พี่วินนี่ยิ้มอย่างพอใจ

         " ครับ   พี่มาได้ตลอดครับ   ผมลดให้พี่เป็นพิเศษ 50 เปอร์เซนต์ตลอดชีพเลยครับ ฮ่าๆๆ" 

         " โห... เจ้าของใจป้ำขนาดนี้พี่คงไม่พลาดโอกาสล่ะนะ  โอเคเลย   แล้วจะมาให้บ่อยๆเอาให้เบื่อหน้ากันไปเลยนะ"   พี่วินนี่บอกแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี   จากนั้นพี่นุก็เดินมาแสดงความยินดีกับผมด้วย

         " อืม...  พี่เห็นที่นี่แล้วยอมรับเลยว่ามันสุดยอดมาก  จากนี้ไปเชื่อว่าที่นี่ต้องบูมแน่นอนล่ะ   บรรยากาศดี  ร้านก็น่านั่งขนาดนี้   ยินดีด้วยนะเรา  พี่ขออวยพรให้กิจการเจริญก้าวหน้า  ประสบความสำเร็จด้วยดีแล้วกันนะ"  พี่นุยิ้มตบไหล่ผมเบาๆ

         " ขอบคุณมากครับพี่   ขอบคุณทุกๆอย่างที่พี่ช่วยสอนผมตั้งแต่ตอนนั้นด้วยนะครับ   ถ้าพี่ไม่แนะนำให้ผมตัดสินใจเลือกทางที่ถูก  ป่านนี้ผมอาจจะยังไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ก็ได้" 

         " หึๆ  ไม่เป็นไรหรอก เป้ง   พี่ว่าพี่ดูคนไม่ผิดอยู่แล้ว   เราน่ะมันเก่งเกินกว่าที่จะอยู่แค่ในครัวหรือเป็นเชฟนี่หว่า  วันนี้พี่ได้เห็นเราประสบความสำเร็จได้แบบนี้ก็ดีใจว่ะ   นะ... ทำดีแล้วล่ะ   พ่อแม่เราคงภูมิใจมาก"  พี่นุตอบผม   ท่าทางแกภูมิใจไปกับผมด้วยอย่างมาก

         คุยกันต่อสักพักผมก็เชิญแขกทุกท่านทานอาหารบุฟเฟ่ต์ที่พวกเราเตรียมไว้    โดยงานนี้ก็เป็นฝีมือแม่อัม  มินกับไอ้แมนเป็นหลักล่ะครับ   มีพนักงานในครัวคอยช่วยเตรียมทุกอย่าง   อาหารทุกเมนูจึงมีความเป็นพิเศษเพราะผมอยากให้ทุกคนที่ได้กินในวันนี้เค้าประทับใจให้มากๆ   ซึ่งก็ได้ผลนะ   ทุกคนประทับใจจริงๆครับ   กินไปก็ชมไปไม่หยุด

         หลังจากงานเลี้ยงโปรโมทเสร็จเรียบร้อย   เราก็เปิดทำการกันเลย  ลูกค้าที่ผ่านทางมาเห็นว่าร้านเราเพิ่งเปิดก็ทยอยเข้ามาลองแวะชิมอาหารของเรา   ตอนนี้ก็เริ่มคึกคักแล้วครับ   เดี๋ยวผมคงต้องแวะไปดูในครัวซะหน่อยแล้ว

         ครัวของเราที่นี่ผมเน้นมาตรฐานเหมือนครัวโรงแรมใหญ่ไปเลยครับ   แบ่งแผนกกันเรียบร้อยเพราะของเรามีอาหารไทยกับยุโรปเป็นหลัก  แม่อัมกับมินก็คุมครัวไทยไป  ส่วนไอ้แมนผมให้มันคุมครัวยุโรปกับผู้ช่วยอีกคนนึงเพราะตอนนี้มันเก่งมากแล้วล่ะ  เชื่อใจมันได้สบาย

         " ว่าไงครับแม่  ยุ่งมั๊ยครับเนี่ย  ออร์เดอร์เยอะมากเลย"

         " ก็ยังไม่เท่าไหร่ลูก  พนักงานช่วยกันตั้งหลายคน  ไม่ยุ่งเลยจ้ะ"   แม่อัมตอบแล้วก็หันไปง่วนหน้าเตาต่อ    ดีว่าผมลงทุนจ้างพนักงานครัวมาช่วยเยอะหน่อยอ่ะนะ   ไม่อยากให้แม่อัมต้องเหนื่อยมากนัก

         " โอเคครับแม่...  แล้วคนนี้ล่ะครับ  เหนื่อยรึเปล่าเอ่ย..."  ผมหันไปถามมินที่กำลังยืนหน้าเตาเหมือนกัน  พลางเอามือโอบเอวน้อง

         " ไม่เหนื่อยหรอกครับ  คนช่วยตั้งเยอะแบบนี้น่ะ"   

         " อืม.... ดีแล้วครับ... อ้อ... นี่พี่มีข่าวดีนะ...  แขกที่มาวันนี้น่ะ  ทุกคนชมอาหารของเราว่าสุดยอดไปเลย  อร่อยมาก... ท่าทางพอใจกันสุดๆ  เชื่อว่าเดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับมากินร้านเราอีกแน่นอน" 

         " งั้นก็เจ๋งเลยดิพี่   ต่อไปร้านเราคงขายดีสุดๆ"  ไอ้แมนเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ

         " เออ... อยู่แล้วล่ะ  แล้วต่อไปนะ  คนเค้าก็คงพูดกันไปปากต่อปาก  อาหารอร่อยขนาดนี้ยังไงเค้าต้องมาแวะลองชิมแน่นอน   แล้วนี่ก็โปรโมทไปเยอะแล้ว  ทุกสื่อเลยล่ะว่ะ  ไม่บูมก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว"  ผมบอกไอ้แมน   มันก็ยิ้มหน้าบานดีใจเอามากๆ

         ก็อย่างที่ผมคาดการณ์ไว้น่ะครับว่าร้านเราจะเหมาะกับลูกค้าทุกกลุ่มแน่นอน   ตั้งแต่พวกวัยรุ่นที่อาจจะชอบมากันเป็นคู่รักหรือกลุ่มเพื่อน ร้านเราก็มีสวนสวยๆ   มีมุมให้ถ่ายรูปกันเก๋ๆเหมือนอยู่เมืองนอกเลยล่ะ   แล้วก็มีร้านขายของที่ระลึกกับพวกเสื้อผ้า  ของใช้กระจุกกระจิกสไตล์เก๋ๆอีกด้วย   

         ถ้าเป็นกลุ่มลูกค้าผู้ใหญ่หน่อยหรือมากันเป็นครอบครัวเค้าก็คงชอบอาหารและขนมจากเบเกอรี่ของร้านเราแน่นอน  และสินค้าที่คิดว่าพวกผู้ใหญ่จะต้องชอบก็คงเป็นพวกไวน์ทั้งของในประเทศและนำเข้านี่ล่ะครับ   ก็เรียกได้ว่าสนองความต้องการของลูกค้าทุกเพศทุกวัยกันจริงๆ

         ค่ำนั้นเราปิดร้านกันประมาณสี่ทุ่มได้   พนักงานทุกคนดูเหนื่อยๆกันไปเพราะลูกค้าวันนี้เยอะอยู่ครับ  เห็นกิจการมันเริ่มได้ดีแบบนี้แล้วผมแฮบปี้มากว่ะ   เชื่อว่าต่อๆไปเราคงขายดีอย่างนี้ไปเรื่อยๆแน่นอน

         ส่วนคืนนี้เราจะนอนพักที่เรือนรับรองหลังร้านกันครับ   ผมสร้างไว้เป็นพิเศษเผื่อให้ไอ้แมนกับแม่อัมได้พักที่นี่ด้วยกันไปเลย   บรรยากาศก็สบายๆติดริมทะเลสาปนั่นแหละครับ   ซึ่งจริงๆแล้วที่นี่มันก็คือเรือนหอของผมกับมินนี่แหละ  ฮ่าๆๆ

         " เป็นไงครับ  เหนื่อยรึเปล่าเอ่ยวันนี้   ขายดีมากๆเลยนะ   ลูกค้าติดใจอาหารจากเชฟคนนี้กันทั้งนั้นเลย"  ผมแอบเข้าไปหาน้องแล้วกอดที่เอวจากด้านหลัง  ขณะที่น้องมายืนชมจันทร์อยู่ที่ริมระเบียง

         " อ๊ะ พี่... มาเงียบๆอีกละ "  มินหันมาบอกทำหน้าเขินๆ

         " หึๆ  เหนื่อยป่าวล่ะครับ  วันนี้คนเยอะทั้งวันเลยนี่นา" 

         " ก็เหนื่อยครับ   แต่สนุกดีอ่ะ  ถ้าขายดีๆแบบนี้นะ  อีกหน่อยร้านเราก็คงจะดังแน่ๆเลย"  มินยิ้มอย่างดีใจ

         " ก็แค่โปรโมทเรื่อยๆอีกหน่อย  เดี๋ยวมันก็ติดตลาดได้แล้ว  คนต้องแวะมาเที่ยวร้านเราแน่ๆเพราะมันเป็นทางผ่านเข้าตัวเมืองด้วยไงครับ" 

         " ครับ  แต่จะว่าไปแล้วนะ  นี่ผมยังนึกถึงสมัยก่อนตอนที่ร้านยังเป็นของพ่อน่ะ  ถ้าตอนนี้พ่อยังอยู่คงดีนะครับ เค้าคงจะดีใจที่ร้านกลับมาขายดีแบบนี้อีกครั้งแล้ว" มินหันมาบอกผม  สายตาก็ดูเหงาๆเศร้าๆลงไปนิดนึง

         " มันแน่นอนล่ะครับ  ตอนนี้พ่อมินเค้าคงรับรู้ได้แล้วว่าร้านที่เค้าเคยทำไว้มันกลับมามีชีวิตชีวา  แล้วก็ขายดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว  ท่านต้องดีใจแน่ๆครับ รับรองได้" 

         " ครับ  ขอบคุณพี่มากๆเลยนะ ผมไม่เคยนึกเลยว่าเราจะได้ร้านนี้กลับคืนมาอ่ะครับ"  น้องกอดผมไว้แล้วซบหน้าลงกับอกผม

         " ก็ดีแล้วไงครับ  พี่เองตั้งใจอยากให้มินได้กลับมาอยู่ในที่ๆเคยเป็นของพ่อแม่มินแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ   พี่รู้ดีว่ามันมีความหมายกับมินกับไอ้แมนมาก   และตอนนี้พี่ก็ได้ทำตามที่พี่ตั้งใจสำเร็จแล้ว  พี่มีความสุขมากเลยนะครับรู้มั๊ย"  ผมกระชับอ้อมกอดน้องให้แน่นขึ้น  มินก็หันมายิ้ม

         แสงจันทร์ตอนนี้เต็มดวงดูสวยงามจริงๆเหมือนจะเป็นใจให้เราสองคน   ผมมีความสุขมากจนไม่รู้สึกว่ามีอะไรต้องกังวลทั้งสิ้น   เป็นความรู้สึกดีๆที่บอกไม่ถูก   ก็รู้แค่ว่าใจมันโล่งและเบาสบาย  แต่อบอุ่นอย่างเหลือเกินที่ได้ยืนกอดน้องมันอยู่ด้วยกันแบบนี้   

         หลายปีที่ผ่านไปเราสองคนเดินเคียงคู่กันตลอดมา   ปัญหาต่างๆที่เข้ามาและผ่านไปมันได้พิสูจน์ใจของเราสองคนแล้วครับว่า  ความรักของเรามั่นคงพอที่จะรักกันได้ตลอดไปไม่มีเปลี่ยนแปลงแล้วล่ะนะ.........  ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

         -

         -

         ผ่านไปสัปดาห์นึง  ยอดขายของร้านเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆสมกับที่ตั้งใจไว้  ตอนนี้ร้านเราจึงเป็นที่รู้จักทั่วไปในฐานะสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งของเมืองโคราชไปแล้วเรียบร้อย  มีหลายๆรายการมาถ่ายทำเกี่ยวกับร้านของเราและนำไปออกอากาศ   ซึ่งไม่เสียแรงที่เราอัดโปรโมทไปซะเยอะล่ะครับ

         " เอ๋... จะให้หยุดร้านกันวันนึงเหรอครับ  ทำไมอ่า"   น้องหันมาถามผมหลังจากที่ผมบอกน้องว่าเดี๋ยวจะพาไปเที่ยว

         " ไม่ได้ให้หยุดร้านหรอกครับ   พี่แค่ให้แม่อัม  ไอ้แมนแล้วก็มินหยุดไปเที่ยวกันวันนึงแค่นั้นเองครับ   เอ้อ... ไม่ใช่สิ  จะมีค้างกันคืนนึงนะครับที่รีสอร์ทน่ะ   รับรองว่ามินจะต้องชอบแน่ๆเลย" 

         " แล้วจะใครอยู่ดูร้านเหรอครับ  ถ้าไปกันหมด"  น้องยังไม่วายห่วงร้าน

         " ไม่ต้องห่วงหรอก  พี่จัดการให้คนมาคุมแทนทุกอย่างแล้วครับมิน  แค่นี้ก็ไปเที่ยวกันได้สบายใจ  พี่อยากให้แม่อัม มินแล้วก็ไอ้แมนได้พักบ้างไง  เหนื่อยกันหลายวันละ"   ผมชี้แจงไปตามเหตุผล   ซึ่งมินก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

         และมันก็เป็นไปตามแผนผมแล้วล่ะ  น้องคงไม่สงสัยอะไรแล้ว อิอิ....

         -

         -

         รถตู้ของที่บ้านผมขับมารับพวกเราตอนช่วงสาย    จากนั้นก็ขับมุ่งตรงไปยังหัวหินกันครับ   ผมไปแอบจองรีสอร์ทที่นึงไว้   พอดีว่ารู้จักกับรุ่นพี่ที่เป็นเจ้าของที่นี่น่ะครับก็ยิ่งสะดวก   เลยขอเค้าจองห้องพิเศษที่อยู่แยกไปทางปลายหาดซึ่งวิวสวยและเป็นส่วนตัวสุดๆ

         " ดีจังอ่ะครับ  ได้มาทะเลอีกแบบนี้   จริงๆก็อยากมาอยู่พอดีเลยนะครับ"   น้องยิ้มหน้าบานขณะที่เอาข้าวของเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าและเตรียมเก็บในตู้

         " หึๆ  เห็นมั๊ยพี่บอกแล้วว่ามินจะต้องชอบแน่ๆ"  ผมยิ้มให้   จากนั้นเราก็ออกไปเดินชมวิวกันที่หาด   มินก็เตรียมจะลงเล่นน้ำทะเล   ส่วนแม่อัมกับไอ้แมนก็นั่งพักกันอยู่ตรงริมหาดนั้นครับ    แต่พอสักแป๊บ  ไอ้แมนก็ลงมาเล่นน้ำกับมินด้วย

         ตอนนี้ผมขอแยกตัวออกมาโดยบอกมินว่าเดี๋ยวจะขอไปคุยกับรุ่นพี่ของผมที่บอกว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่นั่นแหละ   แต่น้องไม่รู้หรอกว่าผมจะมาคุยกับเค้าเรื่องอะไร  เพราะถ้ารู้ก่อนก็จะเสียแผนผมหมด  หึๆๆ

         " ตกลงทุกอย่างพร้อมเรียบร้อยนะพี่...  คืนนี้"  ผมรีบถามพี่พลรุ่นพี่ของผมทันทีที่ได้คุยกัน  อารมณ์นั้นก็นึกตื่นเต้นๆอยู่เหมือนกัน

         " เรียบร้อยอยู่แล้วเว้ย   เดี๋ยวพี่จะพาไปเดินดูบริเวณจัดงานก่อนละกันว่ะ  ตอนนี้ให้คนเค้าจัดโต๊ะ  จัดไฟเตรียมไว้บ้างแล้ว  มาๆ"   พี่พลแจงรายละเอียดให้ฟัง ก่อนจะเดินนำผมไปทางชายหาดอีกฝั่งนึงที่เตรียมไว้เป็นที่จัดงานคืนนี้

         เวิ้งหาดยาวที่มีทรายสีขาวนวล   ตอนนี้มีโต๊ะที่จัดเตรียมไว้เพื่อวางอาหารและเครื่องดื่มเรียงรายอยู่ทั่วบริเวณ   พนักงานส่วนนึงกำลังเซตเวทีเล็กๆ  ประดับด้วยทางมะพร้าวและดอกไม้สวยๆพวกลีลาวดีและกล้วยไม้   นอกนั้นก็จัดไฟระย้าแขวนประดับเหนือบริเวณงานโดยรอบ    ทำให้ผมจินตนาการไปถึงคืนนี้ว่าถ้าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  ที่นี่จะต้องสวยและบรรยากาศโรแมนติคมากแน่ๆ

         " ส่วนอาหารและเครื่องดื่มนี่ไม่ต้องห่วง  รับรองว่าสุดยอดแน่นอน  เดี๋ยวรอดูคืนนี้ได้เลย  ว่าแต่ว่านะ แขกที่เราเชิญมาอ่ะ  เค้าจะมากันกี่โมงเนี่ย"  พี่พลถามผมอีกรอบ   

         " ก็คงทยอยๆมากันนะพี่  คงสักหลัง 4-5 โมงนั่นแหละ  ผมเชิญมาแค่ไม่กี่คนเอง  มีพ่อแม่ผม  ไอ้ป้างกะเมียมันแล้วก็เพื่อนๆ  แค่นี้เองครับ" 

         " โอเค  คนไม่เยอะก็ยิ่งสบายอ่ะนะ  ตอนนี้ทุกอย่างใกล้เสร็จแล้วล่ะ  แค่รอให้ถึงเวลาเปิดงานแค่นั้น  อยากได้อะไรเพิ่มอีกมั๊ยล่ะ  จะได้เตรียมให้"   พี่พลถามผมต่อ

         " ตอนนี้ยังนึกไม่ออกนะพี่  ฮะๆๆ  แต่คิดว่าเท่านี้ก็น่าจะโอเคแล้วครับ"  ผมยิ้มตอบแกไป   พี่พลก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปคุมพนักงานที่กำลังเซตเวที

                                                                                             ต่อหน้าถัดไปเลยครับ>>>>