หัวข้อ: [LOVE SICK's Fanfiction] Simply Emotion..ปุณณ์xโน่ (11.01.25 ลงหมด 2 เรื่องแล้วค่ะ ^^")

[N.T.❁]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

หวัดดีค่ะ ที่มาลงในเล้านี่เราทวีตบอกพี่เห็ดเรียบร้อยแล้วนะคะ จะได้ไม่ตกใจกันเพราะตัวเจ้าของบล็อกลงเองเลยค่ะ : )

แจ้งก่อนนะคะ ฟิกปุณณ์-โน่ที่เราขอพี่เห็ดแต่งมีสองเรื่องค่ะ
และทั้งสองเรื่องมีสองเวอร์ชั่น (อีกเวอร์นึงจะเป็นต้นฉบับอิมเมจที่เราใช้จิ้นค่ะ)

ขอลงทีละเรื่องนะคะ เอาแบบ ไม่ใสไม่แบ๊วไม่หวานเลี่ยนมาก ไปอ่านก่อนละกันเนอะ  

[~มือวางอันดับ1~]

ว้าว น้องโน่ ปุณณ์

[N.T.❁]

สวัสดีค่ะ ..
วันนี้เราแอบเอาเรื่องเพ้อฝันของตัวเองส่งไปให้พี่เห็ดอ่านอีกรอบแล้ว~
จริง ๆ วัตถุประสงค์ที่แต่งคือ เป็นการระบายสิ่งที่อยู่ในใจของตัวละครแค่นั้นอะค่ะ = =’’

คิดซะว่าเป็นฟิกน้องปุณณ์ – โน่ แนวทดลองให้อ่านกันขำ ๆ แล้วกันนะคะ :]
เขียนให้น้องโตขึ้นจากเดิมแล้ว ..
ผิดพลาดตรงไหน .. ขออภัยล่วงหน้าด้วยค่าาา ~

(PS. แฟนบล็อกคนไหนที่เคยผ่านตา .. ไม่ต้องสงสัยค่ะ ..
ฟิกชั่นเรื่องนี้มันถูกดัดแปลงมาอีกทีจากบทบรรยายไร้ไดอะล็อกในอดีตของเราเอง)

ชี้แจงค่ะ :

เนื้อเรื่องตอนนี้เราเขียนขึ้นเพื่อเป็นฟิกชั่นให้กับนิยายบอยส์เลิฟเรื่อง ..
‘LOVE SICK: ชุลมุนกางเกงน้ำเงิน’
ซึ่งเนื้อหาในตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักของเลิฟซิกนะคะ...

Link: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5669.0

ปล. เราเอามาลงนี่ได้รับการตอบกลับจากพี่เห็ดแล้วนะคะ :]
Link another Punn x No Fiction by me >> Simply Emotion* @ Page 2  




No Words*
A LOVE SICK’s FanSide Fiction By Lich2601 (Églantier✿)
Credit to LOVE SICK.
Original Characters by P’HED (INDRYTIMES)






.
.
.

 
“...ไหนบอกว่าอาจารย์เรียกพบไงปุณณ์...?”

ผมเอ่ยปากถาม...ทันทีที่เจ้าของเรือนกายสูงโปร่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า...
ปุณณ์  ภูมิพัฒน์...ในชุดเครื่องแบบนักศึกษาที่เห็นกันกลาดเกลื่อนอยู่ทั่วไป...
หากไม่ว่าจะเดินไปตรงไหนแต่ปุณณ์ก็กลับดูเจิดจ้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น...

“...ก็อาจารย์เรียกจริง ๆ นี่ครับโน่...”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเจือความออดอ้อนที่มักทำให้หัวใจผมอ่อนระทวยทุกคราเอ่ยตอบ...
หากแต่มันช่างขัดกับความเป็นจริงที่ผมเพิ่งจะค้นพบ...

“...อย่ามาโกหกเหอะ...”
“...อย่างี่เง่าน่า...โน่...”

มันพูดสวนกลับมา...ทั้งที่น้ำเสียงก็ยังเหมือนเดิม...
แต่สำหรับคำบางคำ...มันทำให้ผมรู้สึกเสียด ๆ ในใจยังไงก็ไม่รู้...

“...เออ...ใช่...ก็กูมันงี่เง่า...
กูมันงี่เง่ามาก ๆ ที่ยอมทนนั่งให้ฝนมันสาดรอมึงแค่เพราะกลัวว่าจะหากันไม่เจอ...
กูมันงี่เง่าอีกแหละ...ที่ไม่กล้าแม้แต่จะโทรถามว่ามึงอยู่ไหนเพราะกลัวว่ามึงจะติดธุระสำคัญอยู่...
แต่เมื่อกี้...ที่กูเห็นมันไม่ใช่...แล้วกูก็เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองโคตรจะงี่เง่าก็เพราะกูคิดไปเองว่ากูยังสำคัญสำหรับมึง...!”

และกว่าผมจะรู้ตัว...
ผมก็เผลอขึ้นเสียงใส่ปุณณ์เข้าเสียแล้ว...

 
..
..
..

 
ผมกำลังมองเหม่อ...

ประสาทการมองเห็นคล้ายถูกตัดออกจากสิ่งรอบกายไปชั่วขณะ...
แม้ว่าจะลืมตาอยู่...หากแต่ลานสายตาที่ทอดมองกลับไม่สามารถจับจุดสนใจใดใดได้อีก...

ผมมองเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้า...
ฝ่ามืออุ่นจนเกือบจะร้อนของปุณณ์ยังกอบกุมมือของผมไว้แน่น...
ออกแรงกระชับน้อย ๆ เป็นเชิงบังคับให้ผมขยับขาก้าวตาม...

ขอบตาของผมผ่าวร้อน...ผมไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรดี...

ผมเพิ่งจะระเบิดอารมณ์ใส่ปุณณ์...
ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ที่ผมเรียกว่าข้ออ้างธรรมดา ๆ ของคนเป็นแฟนกัน...

ผมหึง...
ใช่ครับ...ผมหึง...ผมคิดมาก...

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
ผมไม่ชอบให้ปุณณ์โกหก...แม้ว่ามันจะไม่ได้ตั้งใจ...

แต่วันนี้...เพียงแค่ผมเห็นปุณณ์ยิ้มแย้มให้กับใครที่ผมไม่รู้จัก...
ก็เหมือนว่าโลกทั้งใบมันหมุนเคว้ง...แล้วสติของผมก็หลุดลอยตามไป...
ไม่อาจบังคับอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งเฉยได้เลย...

ผมห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้...ยิ่งคำพูดยิ่งแล้วใหญ่...
มันทำให้ผมรับรู้ว่า...

ตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่ารักปุณณ์...ผมก็กลายเป็นอีกคนหนึ่ง...
เป็นคนใหม่...

คนที่งี่เง่าและแสนจะอ่อนแอ...

 
..
..
..
 

ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมขึ้นมานั่งบนรถเคียงข้างปุณณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่...

ผมเลือกใช้ความเงียบและเสียงของเครื่องปรับอากาศภายในห้องโดยสารสี่เหลี่ยมเป็นเพื่อน...
ทว่า...มันก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึกเท่าใดนัก...
เมื่อผมยังรับรู้ได้ถึงความเคลื่อนไหวของใครอีกคนข้างกาย...

“...........”

ปุณณ์หันมามองผมครู่หนึ่ง...แล้วก็พรูลมหายใจยาวเหยียด...
ก่อนที่ร่างสูง ๆ ของมันจะก้าวลงจากรถไป...

ได้ยินเสียงประตูรถถูกปิดลงเบา ๆ ...

เสียงลมหายใจที่เคยคุ้น...ถูกแทนที่ด้วยความเงียบเหงา...
และเสียงเปาะแปะจากสายฝนที่กระหน่ำลงกระทบหลังคารถเป็นจังหวะสม่ำเสมอ...
 
สายตาของผมที่ทอดมองตามปุณณ์ออกไปนอกกระจกก็พร่าเลือน...
เห็นเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ สีขาว ๆ รางเลือน...ที่ค่อยเคลื่อนไกลห่างออกไปทุกที...


..
..
..


เปลือกตาของผมค่อย ๆ ปิดลง...

ความเหนื่อยล้าทางกายที่สะสม...
เมื่อผนวกเข้ากับความอ่อนแอทางจิตใจ...คล้ายจะเป็นยานอนหลับชั้นดี...
 
ผมเอนใบหน้าเข้ากับกระจกใส...ที่บัดนี้ปกคลุมไปด้วยหยดน้ำจากท้องฟ้าสีหม่นนั่น...
ปล่อยใจให้ไหลวนไปตามภวังค์...แล้วค่อย ๆ จมดิ่งลึกลงสู่ห้วงนิทรา...
 

..
..
..

 
“...เฮ้ย...!!?”

ผมสะดุ้งตื่นด้วยความเย็นจัดที่ปะทะเข้าตรงซอกคอ...
 
เมื่อหันกลับไปมองก็พบกับรอยยิ้มกว้างของคนที่เคยทำหน้าซีดหน้าบูด...กลืนไม่เข้าคายไม่ออก...
เจ้าตัวต้นเหตุที่พาเอาความมั่นใจของผมปลิวหาย...กำลังเปล่งเสียงหัวเราะเบา ๆ อยู่ภายในลำคอ...
 
ปุณณ์กลับมาแล้ว...
กลับมาทั้งที่เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวนั้นเปียกโชกไปด้วยหยาดละอองน้ำฝน...

ผมทำปากยื่นเบนความสนใจจากใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นไปที่กาแฟปั่นแก้วโต...
ที่บัดนี้มันถูกโอนกรรมสิทธิ์มาอยู่ในมือของผมแทน...
 
จับจ้องอยู่เพียงปลายนิ้วของตัวเองเนิ่นนาน...
ปลายนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือกระชับแน่นที่วัตถุยาว ๆ ทรงกระบอกสีขาว...
แล้วบังคับให้มันหมุนวนไปตามทิศทางที่ต้องการ...

อยู่ ๆ ร่างกายผมก็รู้สึกร้อนวาบ...
 
ทั้งที่อุณหภูมิโดยรอบนั้นเย็นจัด...
รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นผ่านทางสายตาของใครอีกคนที่มองตรงมา...
หากแต่สมองของผมกลับไม่สามารถสั่งการให้เงยหน้าเผชิญกับแววตาไหวระริกคู่นั้นได้เลย...

 
..
..
..

 
กาแฟลาเต้ปั่นหอมกลิ่นนม...
ถูกผมละลายเล่นเพื่อลดความกระอักกระอ่วนในหัวใจที่เต้นถี่...
 
ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสเข้ากับปลายหลอด...
ความหอมหวานจากคาราเมลสีขุ่นเหนือกองวิปครีมขาวข้นก็ค่อย ๆ ซึมลึก...
แล้วปลอบประโลมให้ความรุ่มร้อนในอกของผมค่อยสงบลง...


..
..
..

 
ผมกำลังหนาว...

ร่างกายผมเริ่มจะสะท้านไหวด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ...
เอื้อมโอบกระชับอ้อมแขนเข้ากับอกของตัวเองแล้วเอนตัวลง...
ได้ยินเสียงขบฟันกระทบกันดังกึก ๆ ...

ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว...

อาจเพราะผมกำลังจะเป็นไข้...
หรือกำลังน้อยใจผู้ชายชื่อว่าปุณณ์ที่ใช้อากาศหายใจร่วมกันคนนั้นยังคงนั่งนิ่งทำเมินเฉย...

แต่ก็เพียงไม่นาน...

เพราะรู้สึกได้จากหางตา...ไอ้เจ้าคนที่ว่านั่นกำลังเหลือบตามองมาที่ผม...
ฝ่ามือที่ผมจำได้ดีว่ามันอบอุ่นแค่ไหน...เลื่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้า...

ไม่ได้เบาแอร์ให้...
ไม่ต้องมี...คำพูดใด...

 
หากแต่มันกลับทำให้หัวใจของผม...อุ่นซ่านไปทั้งดวง...

 

 

 

"...กูขอโทษ...
           ขอโทษในทุก ๆ เรื่อง...
                              เราดีกันนะโน่...”

 

 

 
เพียงเรียวนิ้วเล็กหนึ่งเดียวที่โบกไหวเรียกร้องความสนใจอยู่ตรงหน้า...
ก็พาให้ใบหน้าของผม...แนบซุกลงบนเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชก...

 
ตรงอกข้างซ้ายของใครคนนั้น...

 
.
.
.


 

 

“...กูก็ขอโทษ...
           ขอให้รู้แค่ที่ทำตัวแย่ ๆ ออกไป...
                                    เพราะว่ากูรักและหวงมึงคนนี้ที่สุด...ก็พอ...”

 

 

 

ที่ผมรู้ดีที่สุดว่า...มันอบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด...

 

 

ENDING.

 

[Mercy]

^
^
^ จิ้มโลดดดดดดด


กรี๊ดดดดดด รักปุณณ์ โน่ ที่สุดในโลก เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำไปซ้ำมา บ่อยมากที่สุด
เป็นเรื่องที่ทำให้สาวใหญ่อย่างพี่ต้องคอยแอบมองหนุ่มน้อยกางเกงน้ำเงิน ยามขึ้นรถไฟฟ้า (เหมือนโรคจิต)

กรี๊ดดดดดด อีกทีให้น้องพาร์ คนงาม
แต่งมาอีกนะคะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ค่ะ ทุกอย่างที่เป็นปุณณ์โน่ ชอบหมด  บวกจ้า

[yamanaiame]

เย้ ชอบปุณณโน่ ดีใจที่มีฟิกมาให้อ่าน thx na

[Yunatsu]

 


น่ารักกกกกกกกกกกก

[Piimazingyo]

อ้ายยยยยยยยยยย เห็นแล้วเลยเข้ามาติดตาม ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอะ

[takara]

น่าร๊าก

[konnarak]

 



น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจิงๆ   


 

[stupidchild]

น่ารักมาก ชอบๆ เอาอีก

[donutnoi]

                   เอาอีก เอาอีก เอาอีก   

อาการเดียวกันเลย  อยากอ่านปุณน์โน่ ตอนเรียนมหาลัย ตอนทำงานแล้ว


ขอแค่มีปุณณ์โน่ ที่ไหน เราจะไปที่นั่น 

[Sabaijai]

เห็นชื่อเรื่องแล้ว มิรอช้า เปิดเข้ามาอ่านกันเลยทีเดียว

ยังน่ารักเหมือนเดิม

[kitty]

 :impress2:ปุณณ์ โน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ღiสุดขอบiღ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

น้องปุณณ์น้องโน่!! น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แค่เห็นชื่อน้องๆอิเจ๊ก็รีบกดเข้ามาแทบไม่ทัน คิดถึงน้องๆใจจะขาด ตอนนี้น่ารักมาก ภาคมหาลัย! อยากได้อีกอ่ะค่ะ อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~ 

[pppp]

โน่ หึงอ่ะ กิ้วๆๆๆๆ
จริงๆ แล้วปุณณ์ไปทำอะไรอ่ะ อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ

[-Otto-]

โน่ ปุณณ์ 
 

[LalaBam]

โน่
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย
 

[❝CHŌN❞]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!

คิดถึงปุณณ์โน่ เรื่องนี้น่ารัก

แต่งอีกนะคะ ชอบ เป็นแฟนฟิคเรื่องยาวท่าจะดีนะคะ อยากอ่านๆ

[naneku]

โอ๊ยยยยยยยย แรกๆ อ่านมา น้ำตาจะไหล

สุดท้าย ตกม้าตายด้วยการเขิน >/////<

[Na_RimKLonG]

อ่านและกระชุมกระชวย  ขึ้นมาทันตา  555+

[@Kanda@]

ไม่คิดไม่ฝัน!!!!
ว่าจะมีภาคมหาลัย 555+

คิดถึงโอมจังค่า

[lazewcielo]

ปุณณ์โน่
คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากให้ทำแฟนฟิคยาวๆจัง อยากอ่านๆ

[Yatomaomao]

ชอบมากค่าาา ~
อ่านแล้วกรี๊ดเลย น่ารักเหมือนเดิม  อ๊ายยย ~ 

[andy_kwan]

คู่นี้น่ารักเสมอ

[imac]

ชอบปุณณโน่  ค๊าบ...

[mikaza]

จริง ๆ เคยอ่านใน dek-d แล้วแต่อ่านอีกทีก็
สำลักความสุข ร๊ากกกกกกกกกปุณโน่ที่สุดอ่ะ

[seaz]

ชอบจังเลย อิอิ

[donjai11]

โอ้ยขอบคุณมากๆนะคับ

[N.T.❁]

ขอบคุณทุกเม้นท์เลยนะคะ +1 ให้แทนคำขอบคุณนะจ๊ะ : )
 
พอดีเราแต่งไว้นานเป็นปีๆแล้วอะค่ะ ถ้าอ่านแล้วมันขัดๆกับภาษาหรือไม่ได้บรรยากาศเท่าต้นฉบับ(เทพๆของพี่เห็ด)
ก็ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะค้าา 

เด๋วเอาอีกเรื่องมาลงให้นะคะ ออกแนวไม่มีสาระ เน้นสนองนี้ดคนแต่งอย่างเดียว หวานๆเลี่ยนๆ อ่านแล้วมดจะขึ้นตา 555
จัดหน้าแป๊บนึงเน้ออ ><"

[hahn]

น่ารักไม่เปลี่ยนเลย