หัวข้อ: [LOVE SICK's Fanfiction] Simply Emotion..ปุณณ์xโน่ (11.01.25 ลงหมด 2 เรื่องแล้วค่ะ ^^")

[N.T.❁]

Simply Emotion*
A LOVE SICK’s FanSide Fiction By Lich2601 (Églantier✿)
Credit to LOVE SICK.
Original Characters by P’HED (INDRYTIMES)

 
 

 


.
.
.

 
กว่าชั่วโมงแล้ว...
ที่ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับการเฝ้ามองอีกมุมหนึ่งของปุณณ์ ภูมิพัฒน์อย่างเงียบ ๆ ...

ใช่แล้วครับ...
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องสภาฯ และกำลังนั่งหง่าวรอคุณชายปุณณ์เคลียร์เอกสารตามที่ไอ้ประธานฟี่ได้มอบหมายไว้ให้...

“...ปุณณ์...”

ผมส่งเสียงงึมงำเรียกมันอยู่ในลำคอ...

เลขาสภาฯ เจ้าของชื่อที่กำลังหัวหมุนกับกองเอกสารบนโต๊ะค่อย ๆ เงยหัวกลม ๆ ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำที่เริ่มจะยาวขึ้นทุกที...
ช้อนสายตาขึ้นมามองผมที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างสงสัย...

“...ว่าไงครับโน่...?”  

ปุณณ์ถาม...
มือก็ยังจับปากกาขีดเขียนบนกระดาษแผ่นบนสุดของตั้งสูง ๆ อยู่อย่างนั้น...

ผมทอดสายตามองมันด้วยอารมณ์บอกไม่ถูก...
กว่าจะรู้สึกตัวก็เผลอถอนลมหายใจเสียงดังออกมาเสียแล้ว...

ผมเห็นปุณณ์นิ่งไปนิดหนึ่ง...
ก่อนที่มันจะยืดกายเอนหลังทาบไปกับพนักเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมองจ้องผมอย่างสนใจ...

เรียวคิ้วเข้ม ๆ นั้นเลิกขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไรหรือเปล่า...

“...เหนื่อยปะ...?”

ถามมันเสียงเรียบ...
ปุณณ์เองก็คงพอจับความรู้สึกบางอย่างที่แฝงอยู่ในนั้นออก...ถึงได้กระตุกยิ้มแบบนี้...

ผมเพิ่งจะได้รู้จากปากน้องแม็กเมื่อครู่นี่เองว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานสัมมนาวิชาการอะไรสักอย่างที่โรงเรียน...
เป็นเหตุให้ทุกคนในสภาฯ รวมถึงปุณณ์...ต้องวิ่งวุ่นเตรียมเอกสารจนหัวปั่นล่วงหน้ากันมาหลายวันแล้ว...

และมันก็เป็นสาเหตุทำให้เวลาที่ผมกับมันจะได้อยู่ด้วยกันในแต่ละวันพลอยลดลงไปด้วย...

“...เรื่องอะไรล่ะครับ...?”

มันไม่ตอบแต่ดันย้อนถามกลับยิ้ม ๆ ...
ริมฝีปากบาง ๆ สีอมส้มของมันยังคงวาดโค้งเป็นรอยยิ้มให้เห็นบนใบหน้าได้รูปที่แม้ว่าตอนนี้ออกจะซีดเซียวไปบ้างด้วยเพราะเหนื่อยและเพลียก็ตามที...

“...ก็...ทุกเรื่องอะ...”

ผมตอบมันเสียงเบา...
ในใจก็นึกด่าตัวเองอยู่เหมือนกันหรอก...
ที่ผมมันไม่สามารถพอจะช่วยปุณณ์สะสางเจ้าเอกสารกองโตนั่นให้เสร็จ ๆ ไปโดยเร็วได้...

“...ถ้าเรื่องงานสภาฯ...มันก็เหนื่อยเป็นธรรมดาแหละโน่...แต่ถ้ากูไม่ทำคนนึง...ไอ้ฟี่ก็จะลำบากใช่ปะ...
แล้วจะใช้ให้น้อง ๆ ทำอย่างเดียวมันก็คงจะดูไม่ดีอีก...อีกอย่างมันก็เป็นหน้าที่...
แต่จริง ๆ เรื่องแค่นี้กูก็ว่ามันไม่หนักหนาอะไรเท่าไหร่หรอก...”

มันตอบซะยาวเหยียด...
แต่ไม่รู้ทำไมพอท้าย ๆ ประโยคก็เสือกหรี่ตามามองแปลก ๆ นี่สิ...

“...อะไร...”

ผมหลุดออกไปเสียงแผ่ว...
ได้ยินมันกลั้วหัวเราะอยู่ในลำคอ...

ยิ่งตามันหรี่เล็กลงทุกที...ยิ่งดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจ...

“...ก็...หึ...”

อ่าว...เชี่ยนี่มีกวนกูอีก...

“...โห...ดูทำหน้า...แค่จะบอกว่าเป็นแฟนโน่งานหนักกว่านี้อีก...ยังไม่เห็นเหนื่อยเลย...”

มันพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแค่นั้นก็หันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไม่เงยหน้าขึ้นมามองอีกเลย...
ทิ้งผมให้รู้สึกร้อน ๆ บนผิวหน้ายังไงชอบกล...

ทั้งที่แอร์ในห้องสภาฯ มันก็เย็นดี...


เอ...หรือว่าผมจะเขินมันวะ...?

=////////////=

 
..
..
..

 
“...ตื่นเหอะโน่...กลับบ้านกัน...”

ได้ยินเสียงนุ่ม ๆ ที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกอยู่แว่ว ๆ ก็ทำให้ผมรู้ตัวว่าเผลองีบหลับไป...
ผมขยี้ตาพลางหาวใส่ไอ้เลขาสภาฯ ที่ดันมายืนจ้องหน้าอมยิ้มแก้มตุ่ยอยู่ได้...
แต่ลูกกะตามันที่มองมานี่สิอย่างฮา...ก็เสือกโหลยังกับคนอดนอนมาเป็นอาทิตย์ ๆ ...

“...มองเชี่ยไรนักหนา...งานเสร็จแล้วเหรอ...แล้วนี่กี่โมงอะ...?”

ด่ามันแก้เขิน...
ก่อนจะรีบแถเปลี่ยนเรื่องเมื่อดันชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นแต่ความมืดแล้ว...

“...ก็เสร็จส่วนของกูแหละ...ส่วนตอนนี้ก็สองทุ่มครึ่งอะ...ดึกแล้ว...ไปค้างบ้านกูละกันนะ...”

ผมหันขวับทันทีที่สิ้นเสียงมัน...
อ้าปากกำลังจะโวย...แต่ไอ้ตัวดีเสือกยิ้มระรื่นตอบกลับมาเฉย...

“...โทรบอกที่บ้านโน่ให้แล้ว...”

โหไอ้เชี่ย...ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะไวเชียว...
ผมแอบด่ามันในใจ...

มองไปก็เห็นมันยักคิ้วยกไหล่ทำหน้ากวน...
ก่อนจะคว้าสัมภาระทั้งหมดทั้งมวลแล้วฉวยมือของผมติดมา...
พร้อมล็อคห้องสภาฯ ที่ร้างผู้คนเสร็จสรรพในเวลาอันรวดเร็ว...

“...ไมทำหน้างั้นล่ะ...ไม่ดีเหรอโน่ ?...กูแค่เห็นว่า...พักนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย...”

มันทำเสียงอ่อนตาละห้อยใส่เสียจนผมเกือบจะเคลิ้มตามแล้วเชียว...ถ้าไม่ติดว่า...

“...กลัวโน่จะน้อยใจอะ...”

สาดดดดนี่...ใครบอกกูน้อยใจ...แค่โหวง ๆ แปลก ๆ แค่นั้นเอง...

ผมฝากรอยรักไว้แผ่นหลังมันบั้กใหญ่เป็นของตอบแทน...
ไม่กล้าตบหัวเพราะแอบกลัวว่ามันจะเอาคืน... (เหอ ๆ)

“...เอาน่า...กลับบ้านกันนะ...ทองหล่อครับพี่...”

ผมกะพริบตาปริบ...
ก็เมื่อกี้ยังยืนเถียงมันอยู่ในใจ...
แล้วไหงตอนนี้กูถึงมานั่งอยู่บนแท็กซี่ตามแรงลากของมันได้วะ...?

ผมคงเผลอทำหน้าอึน ๆ มึน ๆ ออกไปแหง ๆ เพราะแอบเห็นเชี่ยปุณณ์มันกลั้นขำจนปวดแก้ม...

“...รีบกลับไปนอนไงโน่...”

เชี่ยนี่...เผด็จการจริง...

แต่เอาเหอะ...จะยอมให้สักวัน...
ก็นะ...ไหน ๆ พี่แท็กซี่เขาก็ขับออกมาแล้ว...

จะทำขัดขืนไปคงใช่ที่...

ผมจะทำอะไรได้...นอกจากยอมเออออไปกับมันใช่ไหมล่ะครับ...?

 
..
..
..
 
 
“...เฮ้ยปุณณ์...ไปอาบน้ำดิ...”

ผมพูดไล่...
ใจนึงเพราะห่วงมันแหละ...อยากให้ได้นอนพักแต่หัวค่ำบ้าง...

แต่อีกใจก็นึกห่วงสวัสดิภาพของตัวเองด้วย...

ก็จะอะไรเสียอีก...
อยู่ ๆ ก็เสือกมีมือไอ้เชี่ยที่ไหนไม่รู้ที่มันโผล่เข้ามาอยู่ใต้เสื้อนักเรียนผมทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง...

“...ปุณณ์...ไม่เอา...กูไม่เล่นนะ...”

ผมบอกมันเสียงสั่น...
เจ้าของชื่อเลื่อนใบหน้าขึ้นสบตากับผมแล้วพูดยิ้ม ๆ …

“...กูก็ไม่ได้เล่นนี่...”

“...ห่านี่...พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะเว้ย...”

ผมแย้ง...แต่มันก็ไม่สะทกเลยสักนิด...

ใบหน้าขาว ๆ ของไอ้คนที่ผมเรียกว่าแฟนเลื่อนลงมาซบนิ่งตรงซอกคอแล้วแนบริมฝีปากไล้ไปมาแผ่วเบา...

“...ผมคิดถึงโน่...”

มันพูดเสียงอ้อน...
ดวงตาฉายแววคาดหวังยังกับเด็กน้อยมองแม่เพราะอยากได้ของเล่นยังไงยังงั้น...

“...เอ่อ...”

“...ไม่ได้เหรอครับโน่...?”

ริมฝีปากอุ่น ๆ ไล้มาอยู่แถว ๆ กระดูกไหปลาร้า...
ขณะที่มือของมันก็จัดการปลดกระดุมของผมออกจนหมดสิ้น...

“...อยากกอดโน่จัง...”

ปุณณ์มองสบสายตาของผมด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย...
มันทาบริมฝีปากลงบนเนินหน้าผาก...อ่อนโยนจนใจผมแทบอ่อนยวบ...
ก่อนจะเลื่อนลงแนบสนิทกับปากผมเพื่อปิดกั้นบทสนทนาทั้งหลาย...

“...เอาแต่ใจ...”

ผมมองหน้า...แล้วว่ามัน...

“...นอนกอดกันนะ...”

แต่ไม่รู้ทำไม...ผมถึงหุบยิ้มกับความเผด็จการของปุณณ์ไม่ได้สักที...

 
..
..
..

 
“...โอย...เมื่อยจังวะ...”

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะอยู่ ๆ ก็รู้สึกทั้งเมื่อยทั้งปวดแปลบที่ต้นแขน...
พอจะลองยกทดสอบดูก็เสือกเหมือนกับมีอะไรหนัก ๆ มาทับอยู่...

ผมกะพริบตาให้พอเคยชินกับความมืด...
ก่อนไล่สายตาไปตามรยางค์ของตัวเอง...

แล้วก็ไม่แปลกใจเลย...

ก็ไอ้ที่มันทำให้ผมทั้งหนัก...ทั้งเมื่อย...ทั้งปวดเพราะเป็นเหน็บชานั่น...
มันคือหัวกลม ๆ ของไอ้ปุณณ์นี่เอง...

“...นอนดี ๆ ก็ไม่ได้นะไอ้เวรนี่...ทำกูเจ็บไปทั้งตัวแล้วยังต้องลำบากแขนกูเป็นหมอนให้มึงอีก...”

ทำอะไรไม่ได้ก็ลงที่มันครับ...
ถึงมันจะหลับอยู่แต่ผมก็ถือว่าได้ด่าต่อหน้ามันแล้ว เหอ ๆ ...

“...ได้ยินเหอะโน่...เดี๋ยวจะโดน...”

อ่าวเหี้ย...ตื่นอยู่ก็ไม่บอกอะ...

ผมขมุบขมิบปากจะด่ามันอีกรอบ...
ทว่าไอ้ตัวดีกลับยัดนิ้วของมันมาอุดปากผมไว้เต็ม ๆ ทั้งที่ยังคงหลับตา...

“...บ่นอะไร...นอนดิ...เดี๋ยวเช้าไม่ตื่นแล้วก็พาลกูอีกอะ...”

พูดจบก็ใช้แรงควายรั้งผมจนเซถลาแถด ๆ เข้าไปซุกอยู่กับอกของมัน...

“...หนาวเหรอโน่...ขนลุกเลย...หึหึ...”

โอ๊ย...ผมล่ะเกลียดเสียงหัวเราะของมันจริง ๆ ...
ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดมันเป็นการประท้วง...
แต่กลับถูกเจ้าของอ้อมกอดรัดร่างให้แน่นขึ้นอีก...

“...โอ๋ ๆ ไม่แกล้งแล้ว...กูหลับแล้วจริง ๆ ...ฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับโน่...”

มันพูดยิ้ม ๆ ขณะที่ก้มลงแนบปากเข้ากับหัวเหม่ง ๆ ของผม...

“...กูดีใจที่ได้กอดมึงไว้แบบนี้นะโน่...”

ผมเงียบไป...
จนกระทั่งได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ทอดเป็นจังหวะของคนข้างกาย...

ปุณณ์หลับไปแล้ว...
แต่ผมยังคงเปิดตาจ้องมองใบหน้ายามสิ้นฤทธิ์ของมันอยู่อย่างนั้น...

ลมเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศพัดลอยมากระทบผิวกายให้สะท้านเยือกจนต้องเบียดร่างซุกตัวหาไออุ่น...
หมอนข้างมีชีวิตที่ผมกอดก่ายอยู่เหมือนจะรู้ว่าผมหนาวถึงได้ขยับตัวเข้าหา...

เจ้าของอ้อมแขนที่โอบกอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก...
ค่อยเลื่อนฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวผมแผ่วเบาคล้ายจะกล่อมให้เข้าสู่นิทรา...


รอยยิ้มบางเบาค่อย ๆ จุดระบายบนใบหน้าของผม...

 
คืนนี้...ผมคงฝันดี...

 
.
.
.

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอหลับไปอีกครั้งตอนไหน...

แต่จะว่าไป...

 

 

อากาศคืนนี้...มันก็อุ่นดีเหมือนกันนะครับ :]

 

.
.
.

 

ENDING.

 
 

[lazewcielo]

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อร๊ายยยยย ปุณณ์โน่ ><

[andy_kwan]

อิอิ  ป้าจะแปลงร่างเป็นจิ้งจกในห้องนอนของปุณณ์

[lushess]

รักปุณณ์โน่ที่สุดเลย

[❝CHŌN❞]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~

น่ารักมากค่ะ เลิฟปุณณ์โน่  ยิ้มไม่หุบเลยเรา ชอบบบ

แต่งอีกๆ ชอบมากค่ะ

[scottoppa]

น้องปุณณ์ น้องโน่ น่ารักเท่าโลกกกกกกกกก
แต่งมาอีกน้าๆๆๆๆ จะเข้ามาอ่านทุกตอนเลย

[w1234]

ปุณณ์ โน่ น่ารักจริงๆๆๆ

[hahn]

แต่งมาลงอีกนะ

[Yukisae]

น่ารักอ่ะ โน่ขี้อายจริงๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ
คิดถึงปุณณ์กะโน่อ่ะ มีแค่2ตอนเองเหรอ

[seaz]

ตอนนี้ก็น่ารัก อิอิ

[N.T.❁]

น่ารักอ่ะ โน่ขี้อายจริงๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ
คิดถึงปุณณ์กะโน่อ่ะ มีแค่2ตอนเองเหรอ

ช่ายค่าาา ฟิกน้องปุณณ์น้องโน่ เรามีแต่งไว้แค่นี้อะค่ะ
หลังๆไม่ค่อยว่างแต่งอะค่ะ สอบบ่อยเกิ๊นนน TT
ถ้าว่างแต่งเรื่องสั้นที่ไม่ใช่ฟิกเมื่อไหร่จะแว้บมากลงอีกนะคะ ><"

ขอบคุณคนอ่านทุกคนจ้าา 

ปล. เคยลงเรื่องสั้นอีกเรื่องนึงอยู่ในหมวดนิยายจบแล้ว ลองไปอ่านกันได้นะคะ : )
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16984.0

[ohm]

แต่งได้น่ารักมากเลย

ขอบคุณคร้าบ

แล้วจะรออ่านอีกน้า ^^

[stupidchild]

น่ารักอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย

[yeyong]

เป็นเรื่องในดวงใจเลย
หยิบมาอ่านบ่อยมากๆ

[kitty]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ  น่ารักปุณณ์ โน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Yunatsu]

แอร๊ยยยย

น้องปุณณ์ น้องโน่

น่ารักกันเชียววว

คิดถึงจัง

[konnarak]

น่ารักอะ   

[nemesis]

 


น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[donjai11]

แต่งเรื่อยๆนะคับคิดถึง

[Sabaijai]

 

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักที่สุดเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ สองคนนี้ อิอิ

[patwo]

แม้ว่าจะเคยอ่านมาแล้ว พอมาอ่านอีก ก็คิดถึงปุณณ์โน่

ซะจนไปหยิบมาอ่านอีกรอบเลยทีเดียว


555


อยากบอกว่า รักปุณณ์และโน่ ตลอดไปปปปปปปป !! 555

[gumrai3]

น่ารักหลายๆชอบคู่นี้ที่สุดเลย ชอบโน : )

[ღiสุดขอบiღ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

น่ารักมากมาย!! ปุณณ์+โน่จ๋า~~~~

[Monkizzz]

เป็นเรื่องแรกที่เคยอ่าน และชอบนิยาย y ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
ปุณณ์โน่จะอยู่ในใจเสมอ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ชอบจัง

[nonae]

คิดถึงปุณณ์ โน่ เลย
  พาร์ ให้กำลังใจ

[chaoyui]

แอบอ่านตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ :-[มาก

ชอบตอนนี้มากๆเลยอะ 

[BeeRY]

ถึงจะเคยอ่านแล้ว แต่ได้อ่านอีกรอบก็ยังชอบมากกกกกกกกกกกกก
รักปุณณ์กับโน่จริีงจริ๊ง
+1 ขอบคุณค่า 

[RakorN]

เคยอ่านชุลมุนตั้งแต่ยังไม่มียูส เป็นเรื่องเด็กขาสั้นที่สนุกและสะท้อนอะไรๆได้ดีมากๆ แต่ยังไม่เคยอ่านแบบฟิค และจริงๆสารภาพเลยว่าเพิ่งอ่านฟิคที่มาจากนิยายเป็นครั้งแรกก็เรื่องนี้เลย ตอนแรกก็งงๆนิดหน่อยว่าคืออะไร ฟิคจากนิยาย พอมาอ่านแล้วก็ อ๋อ เข้าใจแล้ว

และฟิคเรื่องนี้ก็สวยงามไปด้วยภาษาเขียน และการดำเนินเรื่อง ปุณณ์โน่ยังคงน่ารักไม่ต่างจากตัวละครในนิยาย ชอบทั้งสองตอนที่ลง แต่แอบเทใจให้ตอนแรกมากกว่าตอนสองนิดนึง เพราะโน่งอนได้น่ารักจนพี่ก็อินตามไปด้วย  :laugh:และปุณณ์ก็ง้อได้น่ารักมากๆ*วิ่งไปเอาแก้วน้ำปั่นมาแปะคอตัวเองบ้าง* กร๊ากกกกกกกกกกกก
ถูกใจแบบนี้จัด+1ไปเลยค่ะ