แล้วก็รักเข้าจนได้ ตอนที่ 10
“คบกันอยู่หรือไง” เสียงของเกรียงไกรเบาหวิว ความรู้สึกชาหนึบไปทั้งร่างกาย
“อ้าวไม่คบกันได้ไง...มึงดิไม่มีใครคบด้วย....สมน้ำหน้ามึง” ร่างเล็กตอบกลับพยายามจะดึงรั้งประตูบ้านปิด จะมายืนเกะกะทำไมอ่ะ น่ารำคาญจริง จะกลับก็ไม่รีบกลับ
“กูว่าแล้ว....พวกมึงมันแปลก ๆ วิปริตกันทั้งหมดแหละ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเกรียงไกรถึงพูดไปอย่างนั้น ได้แต่บอกตัวเอง เกลียด เกลียดไอ้หน้ากระเทยตรงหน้า
“อะไร...ใครวิปริต..มึงดิ..รีบออกไปจากบ้านกูสักทีสิวะ...ขวางหูขวางตาไปไป๊” สายสัมพันธ์พยายามไล่ให้ร่างสูงกลับไป
“ไม่กลับ...กูไม่กลับแล้ว.....ทำไม....หรือว่ามึงหวั่นไหว....กลัวผัวมึงจะรู้เข้าหรือไง” คำพูดเหยียดหยามรุนแรงนั้น ทำให้ร่างบางแหงนมองหน้าคนที่สูงกว่าทันที
วอนแล้วไอ้นี่ อยู่ดี ๆ มาหาเรื่อง นึกว่าจะดีได้นาน เอาอีกแล้วเริ่มอีกแล้ว มันต้องลองสักหน่อยแล้ว
“มึงว่าใคร...พูดให้ดี ๆ นะ...มึงว่าใครไอ้ไกร” ร่างบางปรี่เข้าหาร่างสูงสติแตกทันที
“ว่ามึงไงกระเทย...ทำไม...อยากมีผัวหรือไงหา...ไอ้ตุ๊ดเอ้ยยยย” ร่างสูงยิ้มเยาะ เข้ามาเลย คราวนี้ไม่ปล่อยเหมือนที่แล้ว ๆ มาแน่
ร่างบางเงื้อหมัดหมายจะชกให้ร่างสูงตรงหน้าล้มลงให้ได้ แต่ก็ช้ากว่าเกรียงไกร ความโมโหของร่างสูงก็มีมากไม่แพ้กัน เขาขยับหลบนิดเดียว และดึงข้อมือเล็กให้ไพล่ข้างหลังได้ทัน
“โว้ยยยยยยยยยยย แน่จริงปล่อยสิวะ มาซัดกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า ไอ้หน้าตัวเมียไม่แน่จริงนี่หว่าโว้ยยยยยยย” ร่างบางร้องลั่น ยิ่งถูกบิดข้อมือให้หักแน่นเข้าอีก
“ไม่ปล่อย...เอาดิมึงจะทำอะไรกู” เกรียงไกรหัวเราะ สนุกกับการขัดขืนดิ้นรนนั้น
“โอ้ยยยยยยยยยยย เจ็บ ปล่อย ๆ นะเว้ย” สายสัมพันธ์ดิ้นรนไปมา เหมือนจะถูกบิดแขนยิ่งขึ้น เจ็บจนน้ำตาเล็ด
แต่ไม่ทำให้เกรียงไกรรู้ตัว ยังคงทำด้วยแรงโทสะของตัวเอง ไม่ยอมปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระได้ง่าย ๆ
จนเมื่อร่างบางทรุดลงเขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำเกินไป
ร่างสูงปล่อยมือจากการตรึงแขนร่างเล็กออก แล้วถึงมานึกเสียใจ
ร่างบางนั่งลงกับพื้น ดึงแขนตัวเองมาดูก็พบว่าเป็นรอยจ้ำแดงไปหมด
“ขอโทษนะ....ขอดูหน่อยสิ....ไหน” ร่างสูงทรุดตาม พยายามจะดึงแขนเล็ก ๆ นั้นมาดู แต่สายสัมพันธ์สะบัดหนี ทำให้เจ็บแล้วยังมาทำเป็นพูดดีอีก ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู....เอาดิ...กูแพ้มึงวันนี้แต่วันหน้าไม่แน่” ร่างเล็กมองมา อาฆาตแค้นอยู่ในใจ
ถ้าไม่ติดว่าเจ็บขาด้วยนะ จะซัดกลับให้
“ไหนดูซิ...” ร่างสูงไม่เลิกรา พยายามที่จะดึงแขนเล็ก ๆ นั้นมาดูให้เห็นกับตาตัวเอง
“กูบอกแล้วไงอย่ามายุ่ง...ปล่อยยยยยยยย” สายสัมพันธ์มองมาอย่างโกรธจัด เกลียดจริง ๆ แม้แต่หน้าก็ไม่อยากเห็น
“เออ...กูไม่ใช่ไอ้หมูนี่.....ถ้าเป็นมันอะไรก็ได้หมดใช่มั้ย...รักกันนี่รักกันมาก” เกรียงไกรลุกขึ้นยืน
เป็นห่วงถึงได้ดูหรอกว่าเป็นอะไรมากหรือไม่ แต่กลับสะบัดหนี แล้วจะให้ทำยังไงทีคนอื่นเล่นด้วยหัวเราะด้วย ทีเขาเป็นห่วงไม่รู้จักสนใจ นิสัยมันแย่จริง ๆ
“เออ....มึงจะทำไม...ไอ้หมูดีกว่ามึงล้านเท่า..ไม่นิสัยเสียเหมือนมึงหรอก” ร่างบางตะโกนตอกหน้าร่างสูงอย่างเหลืออด จะดูถูกอะไรก็ได้ แต่ทำไมต้องดึงคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย
“ดีใช่มั้ยไอ้ส้ม.....มันดีนักใช่มั้ย..หา..มันดีงั้นกูก็จะเลวให้ถึงที่สุดเลยแล้วกัน” เกรียงไกรทั้งดึงทั้งลากร่างเล็กเข้าบ้าน ไม่สนใจว่าร่างบางจะดิ้นรนและจิกทึ้งเขาด้วยแรงโมโหมากมายเพียงใด
“มานี่เลยยยยยยยยย มานี่เลยไอ้ส้ม...เดี๋ยวกูจะเป็นผัวมึงให้...รักมันมากใช่มั้ย...รักใช่มั้ย”
ร่างสูงคำรามลั่น ทั้งดึงทั้งลากให้ร่างบางเข้ามาในห้องได้
“ปล่อยยยยยยยยย ไอ้ไกรปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยยยยยยยยยย” ร่างเล็กบางทั้งสะบัดทั้งดิ้นรนหนี
แต่ความเจ็บที่ข้อเท้ายิ่งทำให้ทำอะไรไม่ได้อย่างที่ใจคิด
“รักมากมาเลยยยย ....รักกันมากเลยใช่มั้ย” ร่างสูงผลักให้ร่างบางล้มลงกับเตียง และตามทาบทับทันที
“ทำอะไร...ไอ้ไกรปล่อยกูนะ....โอ้ยยยยยยย ปล่อย” ร่างบางหลีกหนีการคุกคามของอีกฝ่าย
ที่ถาโถมลงมา
มือแกร่งปลดเข็มขัดตัวเองออก อย่างรวดเร็ว และรัดที่ข้อมือเนียนขาวนั้นติดกับหัวเตียง
“อย่านะ....มึงอย่าทำบ้า ๆ นะ…ไม่เอานะไอ้ไกร...” ร่างเล็กถอยหนี อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ กับเขาแบบนี้นะ
“กลัวอะไร....จะสนองความอยากของมึงให้อยู่นี่ไง” ร่างสูงยิ้มเหี้ยม
มองร่างเล็กนั้นเหมือนเสือมองเหยื่ออันโอชะ มือแกร่ง ปลดเสื้อของตัวเองออกอย่างเชื่องช้า
ดวงตาคมทอดมองร่างเล็กบางอย่างกระหาย อยากจะทำให้เกิดร่องรอย อยากจะทำให้หลาบจำ
อยากทำให้เจ็บช้ำอย่างถึงที่สุด
****************************
"อยากให้สนองให้ล่ะสิ....อยากมากเลยสินะ"
ร่างสูงโถมทับร่างเล็กบาง
อย่างหิวกระหาย เกลียดที่สุด
ไอ้พวกวิปริต
อยากนักใช่มั้ย
อยากมากจะสนองให้
จะได้พอใจ จะได้ถูกใจ ไม่ต้องไปหาจากคนอื่นอีก
เขาจะสนองให้ สนองความต้องการให้พอใจอย่างถึงที่สุด
"อย่า............ไม่เอา....ปล่อย" ร่างบางดิ้นหนี
"ร้องทำไม...จะทำให้พอใจอยู่นี่ไง..." เกรียงไกรยิ้มเหี้ยม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างเชื่องช้า
"ไกร...ไกร...ล้อเล่นใช่มั้ย...ไม่ทำจริงหรอก..
แค่แกล้งให้ส้มกลัวใช่มั้ย...ส้มกลัวแล้ว..กลัวจริง ๆ นะไกร....ปล่อยส้มไปนะ" สายสัมพันธ์พยายามทำใจเย็น ตอนนี้เกรียงไกรบ้าไปแล้ว แถมขายังเจ็บอยู่ และมือก็ไม่สามารถใช้การได้ทั้งสองข้างอีก
หากทำให้ร่างสูงนี้ใจเย็นลงได้ เขาอาจจะมีทางรอดก็ได้
"ช้าไปแล้วส้ม.....มันสายไปแล้ว...ที่จะพูดอะไรกันตอนนี้" น้ำเสียงเย็นชา แต่ชวนขนลุกนั้น
ทำให้ร่างเล็กต้องถอยหนี
"อย่านะ...อย่า...อื้อออออ"
ร่างบางไม่มีสิทธิ์ร้องขออีก
เมื่อถูกครอบครองบดเบียดด้วยริมฝีปากอุ่นร้อน
ที่ตามทาบทับบดเบียดลงมาอย่างหิวกระหาย
"อื้อออออออ..อะ" ใบหน้าหวาสะบัดหนี
แต่ก็ไม่รอดพ้นเมื่อถูกตามเข้าประกบครอบครองอีกครั้ง
"จะดีดดิ้นไปทำไม...หันมาเดี๋ยวนี้" มือแกร่งจับยึดคางเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา และก้มลงบดเบียดซ้ำอีกครั้ง
อยากได้รสชาดความหวานนั้นให้ถึงที่สุด
อยากลองชิมรสจากริมฝีปากอิ่มหวานคู่นี้
************************
มือแกร่งกระชากเสื้อผืนบางติดมือออกมาอย่างง่ายดาย
พร้อมกับปลดเปลื้องชิ้นส่วนเบื้องล่าง
กระชากทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี
ริมฝีปากร้อนรุ่มควานเข้าหาความหวานจากความอุ่นร้อนภายในริมฝีปากบางนั้น
และรีบถอนออกทันที เมื่อถูกขบกัดด้วยฟันเล็ก ๆ
ที่ยังพยายามต่อต้นดิ้นรน
แม้จะแค่น้อยนิด ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
"โอ้ยยยย" ร่างสูงสะบัดหนี นี่ยังฤทธิ์มากอีกใช่มั้ย
ดี...อย่างนี้แหละดี เขาจะได้ไม่ต้องปราณีกันอีก
ร่างสูงตะโบมจูบกดฟันฝังร่องรอยไว้จนทั่วร่างบางไม่ปราณีปราศัย ก่อนจะถอนริมฝีปากออกเมื่อรู้ว่าร่างกายเริ่มจะทนการเรียกร้องไม่ไหว
"จะทำอะไรน่ะ...จะทำอะไร" ร่างเล็กจ้องมองค้าง
เมื่อเห็นบางสิ่งเบื้องหน้า
ร่างกายร้อนรุ่มของอีกฝ่ายที่แข็งขืนขึ้น
"อย่านะ....ไม่...ไม่" ร่างเล็กขยับหนีให้ห่างจากสิ่งนั้น
แต่ช้ากว่าเกรียงไกร ร่างสูงกดทับสะโพกเล็กไว้
และสอดแทรกเข้าหาภายในช่องทางอุ่นร้อนนั้น
ในทันที
แต่แทบจะไม่สามารถดึงดันเข้าไปได้
"อย่าหนีนะ...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาเองก็เจ็บเหมือนกัน ยิ่งร่างบางหนี ก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น
"โอ้ยยยยยยยยยย ไม่เอาแล้ว...อย่าเข้าไปเลย
เจ็บจะตายแล้วววววว อย่าทำส้มเลยนะ"
หยาดน้ำใสไหลริน การต่อต้านดิ้นรนไม่เป็นผล
นอกจากจะหยุดนิ่ง ร่างกายเกร็งแน่น
ร่างสูงนิ่วหน้า ก่อนจะพยายามฝืนขยับกายเข้าไปให้ได้ และเขาก็ทำสำเร็จ เมื่อโน้มร่างกายรุมร้อนเข้าหาร่างเล็กอย่างรุนแรง ฝังลึกลงไปอย่างถึงที่สุด
ฝ่ามือร้อนรุ่มกอบกุมเบื้องหน้าของร่างเล็ก
และดึงรั้งแผ่วเบา หันเหความสนใจและ ลดความเจ็บปวดให้กับร่างบาง
ใบหน้าหวานสะบัดไปมา ขบริมฝีปากแน่นจนเป็นรอยช้ำ
"โธ่เอ้ยยยยยยย" เกรียงไกรสบทแน่น ไม่สนใจถึงความเจ็บปวด และเสียงสะอื้นไห้นั่น
เขากำลังเจ็บบางส่วนของร่างกายที่สอดแทรกไม่ได้ดั่งใจ เพราะความคับแคบนั่น
"อยู่เฉย ๆ ได้มั้ย" ร่างสูงกดสะโพกมนไว้แน่น
และแทรกกายซ้ำ ๆ
เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไม่เคยสัมผัสความโหดร้ายขนาดนี้
เจ็บจนชา ไม่มีความรู้สึก
ดวงตากลมหรี่ลง ลมหายใจเริ่มขาดห้วง
และดับมืดลงในที่สุด
"ส้ม...เฮ้ยยยยย ส้ม...." ร่างเล็กที่แน่นิ่งทำให้เขายิ่งขัดใจ รีบขยับการซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยออกมา จนเอ่อล้น
พร้อมกับหยาดหยดสีแดงสด เมื่อเขาถอนกายออกมา
"ส้ม....ส้ม....โธ่โว้ยยยยยยย" ร่างสูงรีบปลดพันธนาการที่รัดแน่นอยู่กับข้อมือของร่างเล็กออกอย่างรวดเร็ว
เป็นอะไรกัน...อย่าเป็นอะไรนะส้ม
ทำไปแล้วถึงเพิ่งมารู้สึกตัว เกรียงไกรเพิ่งมาสำนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
**************************
ปล. ขอบคุณคับที่ช่วยบอกวิธี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
