คุณแม่...ครับผม ! Ch.6 : Second Sight II"ไปนั่งคุยกับผมรอพลางๆดีมั้ยครับ คุณหมอณัฐกานต์..." ได้ยินเสียงสำเนียงไทยเกือบชัดแต่ก็แปร่งตามลักษณะเชื้อชาติที่คุณหมอกานต์ไม่มีวันลืมก็หันหลังขวับไปมองทันที... เบิ่งตากว้างพร้อมอุทานราวกับตกใจเสียเต็มประดา
"
นายฝรั่งสนามบิน !!! นะ...นายมา...อยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย... แล้วเมื่อกี๊...นายเรียกชื่อฉันด้วยใช่มั้ย...นี่นายเป็นสโตกเกอร์รึไง !!"
"เดี๋ยวๆคุณ...นี่ผมเพิ่งทักคุณไปประโยคเดียวเองนะ คุณเล่นพ่นกลับมาซะผมหลบแทบไม่ทัน..."
"โอ๊ย...วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันว่ะเนี่ย...! อยู่กับหนูลินก็โดนขับไล่ไสส่งไปเจอกับอีตาฝรั่งหัวทองนี่อีก" คุณหมอรำพึงรำพันกับตัวเองเบาๆ...
"ห๊ะ...คุณว่าอะไรนะ...เรียกผมหรือเปล่า?" มาคัส ไบรอันทำเป็นเอียงหูแล้วโน้มลงมาใกล้ๆราวกับจะฟังให้ถนัด... แต่คุณหมอกานต์แทบว๊ากใส่พร้อมรีบสาวเท้าถอยหลังพร้อมประคองหนูน้อยในอ้อมกอดแน่น... มือขาวพยายามรั้งคอหนูน้อยไวโอลินเข้าซบไหล่ แต่เจ้าตัวเล็กเหมือนจะอยากมองคุณลุงผมทองที่เจ้าตัวเหมือนจะคุ้น เพราะตอนอยู่ที่อังกฤษก็มีแต่คนผมสีนี้เต็มไปหมด... นัยน์ตาแป๋วแว๋วจ้องมองมาราวกับจะพิจารณาทั้งที่จริงๆแล้วสมองของเด็กยังไม่สามารถคิดอะไรซับซ้อนได้ขนาดนั้นก็ตามเถอะ...
"อ่ะ...อู้ว...ว่ะ..." เสียงอ้อแอ้ของหนูลินพร้อมมือไม้ที่ทำเป็นยื่นชี้ไปที่หนุ่มผมทองทำเอาคุณหมอกานต์งงแต็ก... เฮ๊ย ! เจ้าหนูลินของเขาทำไมทำท่าเหมือนจะรู้จักนายฝรั่งนี่ได้ล่ะเนี่ย...! ไม่จริงเหอะเด็กก็แค่คงสงสัยล่ะสิว่าทำไมหน้าตาถึงได้ไม่เหมือน'คน'ขนาดนั้น... นึกค่อนขอดในใจแล้วก็ตวัดสายตามองไปยังฝรั่งหนุ่ม...
มาคัส ไบรอันมองหนูน้อยไวโอลินที่ทำท่าเหมือนชี้มาทางเขาก็รู้สึกแปลกๆปนขำออกมา เออหนอเด็ก...หรือว่าจะจำเขาได้ ก็เมื่อเช้าเจอกันรอบหนึ่งแล้วนี่นะ...แต่เอ๊ะ...เด็กอายุแค่สามเดือนกว่า จะจำอะไรได้ขนาดนั้น...หรือว่าจะจำได้แล้ว... ไม่น่าจะใช่... คิดประมวลไปมากมายก็ยอมแพ้ว่าตัวเองมีความรู้เรื่องเด็กทารกน้อยจริงๆ ก็ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเรียนรู้เรื่องพวกนี้นี่ เพราะหากเขามีลูก ภรรยาของเขาเองก็คงจะดูแลอย่างดีอยู่แล้ว...
ผิดกับคนตรงหน้า ที่พยายามจับแขนป้อมๆที่เอาแต่ชี้โบ้ชี้เบ้มาทางเขาให้หุบเข้ากับลำตัว... จนสุดท้ายต้องยอมแพ้เลยดุเล็กๆ
"โธ่...หนูลิน อย่าไปชี้นายฝรั่งสิ...เดี๋ยวเขาก็หาว่ารู้จักกันหรอก..." เป็นเพราะน้ำเสียงติดเข้มงวดหรืออย่างไรไม่ทราบ... หนูลินคงแปลความว่าตัวเองทำผิดเข้าเลยโดนคุณหมอหน้าตาตุ๊กตานี่ดุเอา ปากเล็กๆเลยเบะออก คุณหมอนึกรู้ทันทีว่าอีกไม่กี่วิหนูน้อยปี่แตกอีกแน่ๆ...
"อ๊ะๆอย่าเพิ่งร้องนะหนูลิน...เดี๋ยวน้ากานต์จะพาไปหาม่าม๊าแล้ว... ไม่ร้องนะโอ๋ๆ..." รีบโอ๋ทันทีแต่ก็ไม่ทัน เมื่อเจ้าหนูปี่แตกรอบสอง...
"โธ่หนูลิน...! ร้องอีกแล้ว เพราะนายคนเดียวเลยนายฝรั่ง !! หนูลินอุตส่าห์เงียบแล้วเชียว !!"
"นี่ ! ผมยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ คุณหนูไวโอลินเธอร้องเพราะคุณไปดุต่างหาก... แล้วอีกอย่าง..เรียกผมอยู่ได้ว่านายฝรั่งๆ...ไม่เท่ห์เลย...ผมชื่อมาคัส ไบรอัน...เรียกพี่มาคัสเฉยๆก็ได้..." เพราะยังไงหน้าแบบนี้เขาแก่กว่าชัวร์...
"โอ๊ยคุณ ! ผมลูกคนเดียวไม่มีพี่มีน้อง...ไม่ต้องมาคิดนับญาติกับผมหรอก แล้วก็ไม่ต้องแจ้งชื่อ ไม่ใช่นายระเบียนตำบลที่จะต้องมาจดชื่อคุณ... เรียกนายฝรั่งน่ะแหละดี..." ทันหันไปเถียงได้แค่นั้นก็ต้องมาโอ๋เจ้าตัวเล็กอีกรอบ คงเพราะเจ้าตัวเล็กไม่ได้รับความสนใจจึงแหกปากร้องเรียกความสนใจดังกว่าเดิม
"โอ๋.................. หนูลิน...หนูร้องเพราะกลัวนายฝรั่งใช่มั้ยลูก... ไม่ต้องกลัวนะ...ไม่มีใครกล้าทำอะไรหนูลินได้...ตราบใดที่หนูลินยังมีน้ากานต์นะ...โอ๋...ไม่ร้องครับไม่เอา..." พูดพลางก็เอาผ้าอ้อมเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้เจ้าตัวเล็ก ทำเป็นมองไม่เห็นหนุ่มฝรั่งผมทองที่ยืนอยู่แต่มองกลับไปที่เคาเตอร์ที่คุณกุ๊กยังยืนนิ่งเงียบมองเลขาของบอสและเพื่อนของแขกบอสคุยกัน...
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ...เพื่อนผมอยู่ไหนเหรอครับ" พอถูกถามกะทันหันคนถูกถามก็ถึงกับสะดุ้ง... เอ่อๆอ่าๆ จนคุณหมอต้องเร่งถามซ้ำ ประชาสัมพันธ์สาวซึ่งลิ้นรัวอยู่แล้วก็เลยเผลอตอบออกมา...
"ยะ...ยะ...อยู่ที่ห้องบ.ก.น่ะค่ะ...!~" มาคัสจ้องประชาสัมพันธ์สาวไม่ถึงกับโกรธขึ้งแต่ทำนองเตือนว่า...หลุดปากแล้วมั้ยล่ะ?
"อุ๊ย ! กุ๊กขอโทษค่ะคุณมาคัส...กะ..กุ๊กไม่ได้ตั้งใจ..." พูดแล้วก็รีบยกสองมือมาปิดปากตัวเองแน่น...ร่ำๆจะร้องเสียให้ได้...โธ่..ไม่น่าเลยเรา เผลอหลุดจนได้มั้ยล่ะ !
"ห้องบ.ก.ใช่มั้ยครับ...แล้วไปทางไหนเหรอฮะ..." คุณหมอเด็กถามย้ำกับพนักงานสาวประชาสัมพันธ์ แต่หญิงสาวก็เอาแต่ยกมือปิดปากแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
"อะไรกันน่ะ ทำไมต้องมีลับลมคมในด้วย...หรือว่า ! เพื่อนผม... คุณ ! นี่แสดงว่าพวกคนชุดดำของคุณอยู่ที่นี่..แล้วก็กำลังจะทำอะไรเพื่อนผมงั้นเหรอ...! บอกมานะ เพื่อนผมอยู่ที่ไหน..."
"เดี๋ยว...นี่จะไปกันใหญ่แล้วคุณหมอณัฐกานต์... คิดเองเออเองซะเวอร์เชียว... ใครเขาจะไปทำอะไรเพื่อนคุณกัน... เพื่อนคุณก็แค่กำลังคุยกับบ.ก.อยู่ที่ห้อง เพื่อรับงานไง... ส่วนคุณมานั่งคุยกับผมดีๆดีกว่า... คุณหนูไวโอลินเธอร้องใหญ่แล้ว..." พูดพลางมาคัสก็พยายามเบนความสนใจพาคุณหมอเด็กจะมานั่งที่โซฟาใกล้ๆประตู ถือวิสาสะเอื้อมจับต้นแขนในชุดเสื้อเชิ๊ตขาวพับแขนแต่ทว่าคุณหมอกานต์กลับจ้องตาดุใส่เขาแล้วขู่ฟ่อเลยทีเดียว...
"งั้นถ้าแค่คุยงานคุณก็พาผมกับหลานไปพบเพื่อนผมได้สิ... เดี๋ยว...นี่...ปล่อยแขนก่อนได้มั้ย...เราไม่รู้จักกันนะคุณจะมาแตะตัวผมได้ไง... แล้วก็นะ...ผมสงสัยตะงิดมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว..คุณรู้จักชื่อผมกับชื่อหนูลิน... ได้ยังไงบอกมา..." ถามออกมาแต่เหมือนไม่น่าจะได้คำตอบ เมื่อหนุ่มฝรั่งออกแรงดึงนิดเดียวตัวคุณหมอกับหนูลินก็ต้องก้าวตามแล้ว... แถมปากก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบอะไรออกมาด้วย
"นี่...บอกว่าไม่ไปทางนั้น... ผมจะไปทางนี้...!!" พูดจบก็ออกแรงสะบัดพร้อมบิดตัวเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการ แล้วก็สำเร็จเสียด้วยเมื่อหนุ่มฝรั่งก็ไม่ได้ยึดจับเป็นจริงเป็นจังนัก...
พอหลุดแล้วคุณหมอกานต์ก็ไม่ยอมหันหลังกลับแต่รีบจ้ำอ้าวไปทางเดินที่ตัวเองเลือกทันที...
"เดี๋ยว...คุณหมอณัฐกานต์...ทางนั้นมัน..." มาคัสทันพูดแค่นั้นก็ต้องรีบก้าวเท้าตาม ถ้าแค่จะจับตัวไว้มันก็ง่ายนิดเดียว... แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ทำ เอาแต่สาวเท้าเดินตามอย่างเดียว... และเซนส์ของคุณหมอเด็กก็ดันมาเหนือดวงซะด้วย... เมื่อทางที่เลือกมันแจ็กพ็อตแตกเป็นทางที่ถูกต้องน่ะสิ !
------------ - --- - - - -- - -- ------ -- - - - - - --- -- -
เดี๋ยวมาต่อให้นะ อุอิ
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1759684 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก