"คุณฟ้าไปทานข้าวเที่ยงกับผมนะครับ..." ธาดาถามเมื่อน้ำฟ้าคุยงานเสร็จเรียบร้อย ระหว่างนั้นเจ้าตัวเล็กก็อยู่ในการดูแลของบรรดาสาวๆหน้าห้องทำงานคุณบ.ก. ที่พอมาของสวยๆงามๆมาให้เล่นก็มะรุมมะตุ้มกันใหญ่... ดีที่วันนี้หนูลินอารมณ์กรี๊ดกร๊าดได้ทั้งวันเอาใจบรรดาป้าๆแม่ยกทั้งหลาย...
น้ำฟ้าเก็บไฟล์งานเข้ากระเป๋าเป้ จากนั้นก็คล้องขึ้นบ่า... เงยมองคุณธาดายิ้มให้อย่างมีไมตรี...
"ขอบคุณมากครับ... แต่ว่าเดี๋ยวผมกะจะไปทานที่ห้างใกล้ๆนี่น่ะครับ ว่าจะซื้ออุปกรณ์ทำขนมด้วย... พาเจ้าตัวเล็กไปด้วยจะลำบาก..."
"ไม่ต้องเลยนะครับไม่ลำบากผมเลย... มื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงคุณนะน้ำฟ้า ...เพื่อเป็นการตอบแทนที่พี่สาวคุณเคยดูแลพ่อของผมอย่างดีไง ให้ผมได้เลี้ยงเจ้าตัวเล็กลูกชายคุณฝนตอบแทนนะ..."
"คุณธาดา...หนูลินเพิ่มสามเดือนกว่า เขาดื่มได้แต่นมนะครับ..." น้ำฟ้าบอกกลับขำๆ จะเลี้ยงหนูลินเนี่ยนะ...ยังไงล่ะน่ะ... พูดพลางก็เดินไปหาเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้ถูกเลขาสาวสวยของคุณธาดาอุ้มอยู่...
"อ๊า.....แอะ......แอ...." พอเห็นหน้าแม่หนูลินก็เริ่มชี้มือชี้ไม้ส่งเสียงเรียกทันที...
"คุณฟ้า...งั้นผมขอเลี้ยงผู้ปกครองของหนูลินแทนแล้วกัน...ได้พาแกไปเที่ยวด้วยไงครับ... แถมร้อนขนาดนี้คุณฟ้าจะไปยังไง..."
"ฟ้าไปได้ครับคุณธาดา...แท็กซี่ก็มีเยอะแยะไป..." เด็กหนุ่มน้ำฟ้าบอก พลางหันไปขอบคุณคุณเลขาแล้วรับหนูลินมาอุ้มเอง... เจ้าตัวเล็กพอเจออ้อมแขนม่าม๊าก็ซุกคอไปมาใหญ่แล้วทำท่าอ้อนขอกินนมเพราะเริ่มหิวแล้ว...
"แท็กซี่อันตรายไปครับคุณฟ้า... เอางี้ถือว่าไปนั่งทานเป็นเพื่อนผมหน่อยละกัน... ทานคนเดียวเหงาจะตายไป... พอเริ่มทำธุรกิจเพื่อนฝูงของผมก็หายหน้าหายตาไปกันหมดไม่มีใครไปด้วยเลย... นะครับ..."
น้ำฟ้ากล่อมเจ้าตัวเล็กที่เริ่มงอแงเพราะหิวพลางคิดตัดสินใจ... แต่แล้วก็ทนลูกตื๊อไม่ไหวบวกกับสายตาจริงจัง... น้ำฟ้าจึงตอบตกลงไปด้วย ธาดาแสดงสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด... น้ำฟ้ามองแบบนี้ใช่จะไม่รู้ว่าคุณธาดาคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่แน่ใจไปเสียทีเดียวหรอก ก็คนเพิ่งเจอกันครั้งสองครั้งจะมาคิดอย่างนั้นได้ยังไง... แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ คงเอ็นดูเรามากกว่า ก็เราเป็นน้องพี่ฝนนี่นา...
.
.
บรรยากาศร้านอาหารไทยในตัวห้างหรูมีคนไม่แน่นมากแม้ว่าจะเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วก็ตาม... น้ำฟ้าสั่งแค่ข้าวผัดรวมมิตรจานเล็กมาทาน ส่วนเจ้าตัวเล็กน้ำฟ้าป้อนนมให้ตั้งแต่อยู่ในรถคุณธาดาแล้ว...ตอนนี้เลยนอนซบไหล่น้ำฟ้าหลับไปอย่างสบายใจ... ในตอนแรกคุณธาดาคิดจะพาไปร้านสเต็กหรือร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่หรอก แต่เพราะน้ำฟ้าบอกว่าอยากทานอาหารไทยมากกว่า คุณธาดาจึงมานั่งทานข้าวปลากะพงผัดพริกแกงในร้านนี้ด้วย... ไม่ใช่อะไรหรอก น้ำฟ้าแค่กลัวไม่มีตังค์จ่ายก็เท่านั้นเอง...เพราะตามธรรมเนียมที่น้ำฟ้าเคยชิน การมาทานกับเพื่อนหรือแม้แต่กับแฟนก็เถอะ...อเมริกันแชร์อยู่แล้ว... แต่หากใครจะอยากจ่ายให้อีกคนก็จะหมายความว่าต้องการชวนคนๆนั้นขึ้นห้อง และหากอีกคนยอมให้เลี้ยงก็จะหมายความว่าตกลง...
น้ำฟ้าทานไปก็ตบก้นเจ้าตัวเล็กเบาๆไปด้วย มือหนึ่งตักข้าวมือหนึ่งประคองหนูน้อยไวโอลินมันก็ไม่ค่อยจะสะดวกเท่าไหร่หรอก คุณธาดาที่ทานเสร็จก่อนจึงอาสาช่วยรับอุ้มหนูลินให้ แรกๆก็ไม่ยอมหรอกเพราะเกรงใจ แต่สุดท้ายก็ทนลูกตื๊อกับเหตุผลที่อีกฝ่ายอ้างมาไม่ไหว น้ำฟ้าจึงยอมให้คุณธาดาอุ้มส่วนตัวเองก็เร่งทานอาหารให้เสร็จเร็วๆ
ณ ตรงมุมหนึ่งของร้าน มาคัส ไบรอันกำลังมองเจ้านายตัวเองกำมือแน่น ภาวนาว่าอย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย... ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้ว ว่าเจ้านายเขาคงเริ่มหลงหลานตัวเองเข้าเต็มเปา เพราะวันนี้เจ้านายสั่งทำกรอบรูปอย่างดีแล้วเอามาใส่ภาพคุณหนูลินที่ถูกคุณน้ำฟ้าอุ้มแล้วเอาวางบนโต๊ะ ทั้งๆที่ปกติไม่เคยชอบที่จะให้มีรูปใครหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่งานวางไว้... แค่นั้นยังไม่พอ... ยังนั่งมองภาพนั้นแล้วอมยิ้มตลอดเวลาจนพนักงานกี่คนๆที่เข้าไปพบ พอกลับออกมาก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... เจ้านายเขาคง...ไปกินเห็ดยิ้มเข้าแน่ๆ...
"...กล้าเอาหลานฉันไปให้คนอื่นอุ้มเฉยเลยนะ..." ชายหนุ่มพึมพำ และเพราะคำนั้น มาคัสจึงหลุดออกจากภวังค์...
---------------------------------- --- - - -- - - - ---- - -- -- -- --- - - -
น้ำฟ้าเลือกรถเข็นที่มีที่สำหรับให้เด็กทารกนั่งด้วย... แรกๆตอนพาเข้ามาในเขตซูเปอร์มาเก็ตส์เหมือนหนูลินจะตื่นคนอยู่เล็กๆ...แต่ตอนนี้กลับยิ้มเห็นเหงือกสีชมพูใสที่ได้ออกมาเที่ยวเปลี่ยนสถานที่... เวลานี้เหลือแต่น้ำฟ้ากับลูกแค่สองคน เพราะคุณธาดาดันมีโทรศัพท์มาเรียกให้กลับไปประชุมด่วนเสียก่อน...
น้ำฟ้าเดินไปช็อปไปเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลิน เพราะวันนี้หนูลินอารมณ์ดีชี้มือชี้ไม้ให้คุณแม่ฟ้าต้องอธิบายตลอดว่าหนูน้อยชี้อะไรอยู่... น้ำฟ้าตื่นเต้นกับพัฒนาการของหนูลินที่เริ่มสนใจสิ่งรอบตัวอย่างรวดเร็ว จึงรู้สึกสนุกที่ได้อธิบายว่าสิ่งรอบตัวของหนูน้อยนั้นมีอะไรบ้าง แม้จะรู้ว่าถึงบอกไปตอนนี้หนูลินก็คงไม่เข้าใจหรอก...
"อุ่...อู๊วว...แอ๊....." หนูน้อยร้องบอกแม่ฟ้าพลางชี้ไปที่ตุ๊กตารูปม้าน้ำสีเหลืองปนน้ำตาล...
"อะไรลูก... อ๋อ...ตัวนี้เรียกว่าม้าน้ำครับ... ม้า-น้ำ..." น้ำฟ้าพูดเสียงยานๆเพราะอยากให้ลูกน้อยออกเสียงตาม พลางก้มลงมองใกล้ๆ
"อาาาา...อาาาา" เหมือนจะพยายามเลียนเสียง น้ำฟ้ายิ้มหัวเราะคิกคักพลางเอาม้าน้ำมาแหย่หนูลินเล่น เด็กน้อยก็พยายามเอื้อมมือจะคว้าให้ได้... น้ำฟ้าเล่นหลอกล่อกับลูกชายอยู่แป๊บนึงก็หอมแก้มแล้วเก็บม้าน้ำเข้าที่เดิม เจ้าหนูน้อยก็ส่งเสียงโวยวายงอแงจะเอากลับบ้านทันที...
"ไม่เอาครับหนูลิน...หนูมีพี่มิกกี้เมาส์เต็มห้องแล้วนะ..." พูดพลางทำท่าจะเข็นรถห่างออกมาจากตรงนั้น...หนูลินในเปลเด็กก็ไม่ยอมพยายามเอี้ยวตัวจะหันกลับหลังไปหาคุณม้าน้ำตัวสีเหลืองให้ได้ แต่เพราะหนูลินยังคอไม่แข็งและยังคว่ำตัวเองไม่ได้ จึงต้องส่งเสียงเข้าช่วย... น้ำฟ้าจำต้องหักใจทำท่าจะเข็นรถออกมา เพราะเขาไม่ได้กันเงินไว้สำหรับซื้อของให้หนูลินวันนี้ แล้วอีกอย่างราคาเจ้าตุ๊กตาตัวไม่ใหญ่นั่นก็ปาเข้าไปเป็นพันด้วย...ถ้าอย่างนั้นเขาเย็บให้หนูลินเล่นเองดีกว่า จะได้ประหยัด...
แต่แล้วจู่ๆก็มีมือหนึ่งยื่นเจ้าตุ๊กตาม้าน้ำสีเหลืองตัวที่เพิ่งกลับเข้าที่มาให้เด็กทารกน้อย... เจ้าตัวเล็กเมื่อเห็นว่าคุณตุ๊กตาหน้าตาประหลาดมาอยู่ใกล้มือแล้วก็คว้าหมับ กอดไม่ปล่อยเลยทีเดียว...
"
คุณ...!!!!" น้ำฟ้าส่งเสียงอุทานอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่คิดว่าจะเจอในรูปแบบนี้... แต่ชายหนุ่มเหมือนไม่สนใจน้ำฟ้าเท่าไหร่...เพราะเอาแต่จ้องเด็กน้อยที่พอฟัดกับตุ๊กตาจนพอใจแล้วถึงได้เงยหน้ามองคนให้... ชายหนุ่มจ้องตาใสแป๋วกลับ ลังเลเล็กน้อยว่าควรยิ้มให้หรือไม่... แต่พอเห็นหนูลินยิ้มแยกเหงือกมาให้เขาพร้อมตาหยีๆน่าเอ็นดู ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ต้องยิ้มกลับ... ทำเอาน้ำฟ้ามึนตึ๊บว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะมาไม้ไหนกับเขาอีก...
"คุณ...คุณมาที่นี่ทำไม..." พูดพลางก็รีบแกะสายที่รัดตัวทารกออกพร้อมกับรีบอุ้มหนูลินมาขึ้นอกทันที...
"อู้ววว...วาา...ว้าาาา" เด็กน้อยส่งเสียงครางอู้เพราะขัดใจที่ไม่ได้มองหน้าคุณลุงม้าน้ำผู้ให้ตุ๊กตาเขา...
"หนูลิน...คืนตุ๊กตาเขาไปครับ..." น้ำฟ้าหันไปบอกเด็กน้อยพลางจะดึงเอาตุ๊กตาออก แต่หนูลินกลับดื้อดึงกับแม่ฟ้าเป็นครั้งแรก เพราะยึดไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังส่งเสียงคัดค้านการกระทำของแม่ฟ้าเสียด้วย...
"อะ...อ๊ะอาววววว....วาาาาา" สองแขนป้อมๆตะปบตุ๊กตาแน่น ไม่ยอมให้คุณแม่ฟ้าคว้าเอาไปได้...
"จะไปดุหลานฉันทำไม... ฉันซื้อให้เอง..." ชายหนุ่มพูดขึ้นหลังจากเห็นการกระทำดังกล่าว...
"ขอบคุณมากนะกับความหวังดีแต่ผมไม่ต้องการ... หนูลินมีตุ๊กตาเยอะแล้ว ตัวนี้คุณเอากลับไปเถอะ..." น้ำฟ้าตอบ พยายามยื้อตุ๊กตาคืนจากลูก แต่เพราะใจคนเป็นแม่เห็นลูกอยากได้ขนาดนั้นใจจริงๆก็อยากซื้อให้อยู่หรอก แต่เพราะอะไรหลายๆอย่าง การให้ลูกได้ตุ๊กตาฟรีแบบนี้แถมจากผู้ชายคนนี้อีก เขาไม่ยอมแน่ๆ... ยังไงเขาก็ไม่อยากให้ลูกแตะต้องอะไรก็ตามที่คนของบ้านนั้นเคยจับ...!
"ถ้าเธอเอาตุ๊กตาตัวนั้นออกมาจากหลานฉัน...ฉันจะฉุดเธอกับหลานกลับบ้านฉันเดี๋ยวนี้... คงไม่อยากไปใช่มั้ย" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมจบประโยคด้วยคำถามแบบรู้คำตอบดีอยู่แล้ว...
น้ำฟ้าคิ้วขมวดไม่พอใจ ช้อนสายตาสบตาชายหนุ่มอย่างท้าทาย...
"นี่คุณขู่ผมเหรอ..." น้ำฟ้าย้อนถาม จากนั้นก็ออกแรงเล็กน้อยก็สามารถดึงตุ๊กตาม้าน้ำสีเหลืองออกจากอ้อมแขนป้อมๆของลูกชายได้สำเร็จ... "ก็เอาซี่...กลางห้างแบบนี้คุณจะกล้าทำอะไรผม... ขอบคุณสำหรับตุ๊กตานะ... แต่ขอคืน..." พูดจบก็วางตุ๊กตาไว้ที่ชั้นวางใกล้ๆตัว แล้วเข็นรถเข็นเตรียมหันหลังกลับ...
"อ่ะ...ฮึก...ฮือออ....แง้....................." หนูลินปี่แตกทันทีที่แม่ฟ้าทำท่าจะพาเดินออกห่างจากคุณลุงใจดีกับคุณตุ๊กตาหน้าตาประหลาด...
น้ำฟ้าก้มลงปลอบลูกที่เริ่มร้องไห้เสียงดังจนกระทั่งพนักงานแผนกที่บังเอิญได้ยินเสียงร้องของเด็กทารกก็เดินเข้ามาเพื่อให้บริการหากลูกค้าต้องการความช่วยเหลืออะไร...
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ..." หญิงสาวถาม...
"เอ่อ...คือ..ไม่มีอะไรครับ...แค่ลูกผม..."
"แค่หลานฉันร้องน่ะ... ยังงี้ล่ะน้า...ให้พี่เลี้ยงเด็กวัยมหาลัยแบบนี้ดูแล... ต้องขอโทษด้วยนะ..." รังสิมันต์เดินเข้ามาใกล้แล้วพูดแทรกน้ำฟ้า... มือหยิบตุ๊กตาม้าน้ำตัวที่น้ำฟ้าเพิ่งวางไว้มาล่อหน้าหนูน้อยไวโอลิน...
"อย่าร้องนะ...อ่ะให้..." ชายหนุ่มพูดแล้วเอาเจ้าตุ๊กตาไปเบียดแก้มนุ่มของหนูน้อยเบาๆ... หนูไวโอลินเหลือแค่สะอื้น มองคุณลุงใจดีที่ยื่นตุ๊กตาม้าน้ำให้ตัวเองถึงสองครั้ง... ดวงตากลมโตแบ๊วฉ่ำน้ำตาช้อนมองใบหน้าชายหนุ่ม สองมือกอดหมับเจ้าตุ๊กตาตัวเท่าตัวเองแน่น... เสียงสะอื้นยังมีมาเป็นระยะๆ... รังสิมันต์ทนมองหนูน้อยไวโอลินสะอื้นใส่ไม่ค่อยจะไหวแล้ว จึงตัดสินใจก้มลงจูบเบาๆเพื่อปลอบขวัญลงบนหน้าผากเนียนๆของหลานชาย กลิ่นแป้งเด็กลอยอวลผสมกลิ่นนมติดจมูก... ไม่อยากละจมูกออกเลยแต่ก็ต้องฝืนทำ... เพื่อพบว่าหน้าของตัวเองกับเด็กหนุ่มน้ำฟ้าน้าชายแท้ๆของหนูไวโอลินอยู่ห่างจากเขาแค่คืบ...
"
...อ...คะ..คุณ !!!!! คุณทำบ้าอะไรเนี่ย...!!!" เพราะอารามตกใจทั้งจากตอนที่จู่ๆชายหนุ่มก็โฉบลงมาเฉียดหน้าเขาไปเพียงนิดเดียวแล้วก้มลงจูบลูกน้อยของเขาในอ้อมแขน แล้วพอชายหนุ่มเงยหน้ามาจมูกเขากับนายใจโหดนี่ยังแอบชนกันเบาๆอีก... อะ...อะ...ไอบ้า !!! นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าพนักงานนะ...เขาจะด่าให้...
"ฉันทำอะไร... เป็นแค่ลูกจ้างหุบปากไปซะ..." ชายหนุ่มบอกอย่างไม่ยินดียินร้าย... พลางหันมองไปที่หญิงสาวพนักงานซึ่งกำลังตกตะลึงกับช็อตหวานๆของชายหนุ่มกับเด็กเล็กๆตรงหน้า... แหม...ถ้าน้องคนนี้เป็นผู้หญิงนี่ครอบครัวเพอร์เฟ็คชัดๆ... ชักอิจฉาหนูน้อยตรงหน้านี่แล้วสิ...มีคนหล่อๆมาหลงรักถึงสองคนเชียวแน่ะ...
"...ตุ๊กตาม้าน้ำนี่ผมซื้อนะ...เดี๋ยวจะให้คนจ่ายให้..." พูดพลางก็ดึงแผ่นป้ายราคาที่ตัวตุ๊กตาออกส่งให้หญิงสาวพนักงานที่เหมือนจะยังเคลิ้มๆไปกับอะไรบางอย่างอยู่...
"อ่ะ...อ๋อ..ค่ะ....ได้ค่ะ..." หญิงสาวกระวีกระวาดรับแผ่นป้ายมาก่อนจะมีคนยื่นบัตรเครดิตมาให้ตรงหน้า... ซึ่งคนจ่ายให้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน... มาคัสนั่นเอง...
"เชิญทางนี้ครับ..." มาคัสกล่าวพร้อมผายมือ... หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองโชคหล่นทับที่วันนี้ได้อยู่ท่ามกลางผู้ชายหน้าตาดีมากถึงสามคนในเวลาเดียวกัน... น้ำฟ้าอ้าปากหวอที่เรื่องราวมันเกิดขึ้นภายในเวลาไม่นาน พนักงานเพียงคนเดียวที่น่าจะช่วยให้เขาหลุดออกไปจากการกดดันนี้ก็ถูกตาฝรั่งลูกน้องของชายตรงหน้าเอาตัวไปแล้ว...
"เอ่อ...คุณ !! คุณครับคุณ.... เดี๋ยวก่อนครับ...! คือว่าไม่ใช่อย่....!!!!"
"จะบอกว่าไม่ใช่อะไร...หืม?" ชายหนุ่มส่งเสียงถามในลำคอ... พร้อมยื่นหน้ามาใกล้... "ฉันบอกแล้วไง..ถ้านายดึงตุ๊กตานี่ออกมาจากหลานฉัน...
ฉันจะฉุดเธอกับหนูลินกลับบ้าน !"
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue-->>
แหะๆ มาต่อกันแล้วจ้าาาา หายไปเกือยอาทิตย์...
เนื่องจากภารกิจเรียนหนังสือเพื่อชาติอยู่ แหะๆ
แหมๆ มีหลายคนเริ่มเป็นแฟนคลับคุณธาดาแล้วนะเนี่ย...
แต่พระเอกก็ยังคงเป็นพระเอกอ่ะแหละเนอะ...
เหอๆ...ถ้าไม่ผิดพลาดอะไรพรุ่งนี้ไม่ก็มะรืนนี้เขาจะมาลงต่อนะ...
(แล้วหลังจากนั้นก็จะหายไปอีกหนึ่งอาทิตย์ เหอๆๆ
)
ปล. สิบสี่กุมภาฯใครไร้คู่เรามาเหงาด้วยกันเน้อออ... (ๅภ กุมภาฯ วันจ่ายตังค์ค่าหอ แมร่งงงง เลือกวันดีมากกกก)
ปล2. ช่วงนี้เขามะค่อยฉะบาย... หายใจเขาก็เป็นเธอ...หายใจออกก็เป็นเธอ... หายใจไม่ออกก็เพราะพวกเธอทุกคนเลย !!! อิอิ
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1759193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก