น้ำฟ้าตวงนมผงใส่ขวด พอเสร็จก็กดน้ำตามลงไป... เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย... บ้านนี้ไม่มีแม่บ้านหรือคนรับใช้เลย เพราะนายเจ้าของบ้านจะเรียกใช้จากบรรดาลูกน้องชุดดำทั้งหลายแหล่นั่นแหละ...
ในตอนแรกซึโยชิเข้ามาช่วยคุณน้ำฟ้าตามคำสั่งของคุณรังสิมันต์เนื่องจากเขาเองเพิ่งได้หลานชายหนุ่มจึงคิดว่าซึโยชิอาจมีความรู้เรื่องนี้... เลยเป็นโชคดีของน้ำฟ้า เขาเลยเขียนยี่ห้อนมผงกับของใช้ชั่วคราวของเด็กอ่อนให้ว่าหนูลินใช้อะไรบ้าง เพราะที่เอาติดกระเป๋ามาน้ำฟ้าไม่ได้คิดว่าจะต้องอยู่นอกบ้านนานขนาดนี้... ทว่าพอขากลับมา ชายหนุ่มหลายคนกลับช่วยกันขนของหลายถุงซึ่งบรรจุทั้งของเล่นเด็กและอุปกรณ์เด็กอ่อนกลับมาเพียบ...มีแม้กระทั่งเปลเด็ก ที่นอน ผ้าอ้อมอีกหลายแพ็ค...รวมถึงของกินที่อยู่ในถุงใหญ่ๆอีกหลายใบ
ในคราแรกน้ำฟ้าอ้าปากค้างมองของทั้งหมดและต้องการคำอธิบายจากชายหนุ่ม แต่ไม่ได้คำตอบเมื่อรังสิมันต์เพียงแต่ยักไหล่แล้วเดินกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน... น้ำฟ้าขัดใจมาก...เขาทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง ซื้อเปลมาทำไมน้ำฟ้ากับหนูลินไม่ได้จะมานอนที่นี่นะ ! น้ำฟ้ากุมขมับกับชายหนุ่มจริงๆ...แต่ที่สงสัยที่สุดคือการทำงานของคนของชายหนุ่มต่างหาก... แต่ละคนพอเห็นเจ้านายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อปั๊บก็เริ่มถอดสูทออกใส่ไม้แขวนเรียงในตู้ที่อยู่ใกล้กับประตูทางเข้า แล้วก็เริ่มแต่งตัวตามสบายมากขึ้น... ซึโยชิเป็นหนุ่มญี่ปุ่นตัวไม่สูงมากแต่ก็สูงกว่าน้ำฟ้าเล็กน้อย เป็นคนเข้ามาอาสาช่วยเลี้ยงหนูลินให้ระหว่างที่น้ำฟ้าไปชงนมในบริเวณเคาเตอร์ครัวเล็กๆซึ่งอยู่ในบริเวณห้องนั่งเล่น...
น้ำฟ้าไม่รู้สึกถึงรังสีคุกคามและรู้สึกชอบนิดๆกับสำเนียงการพูดภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นของชายหนุ่มประกอบสีหน้าและท่าทางว่าไม่ต้องกังวล... เมื่อลำบากนักน้ำฟ้าจึงบอกว่าใช้ภาษาอังกฤษคุยกันก็ได้... อย่างนั้นแล้วเด็กหนุ่มก็เริ่มลงมือจะปูผ้าเพื่อจะวางหนูน้อยไวโอลินลง ลูกน้องชายหนุ่มสี่ห้าคนที่อยู่ในห้องก็กรูกันจะเข้ามาช่วย... ได้ยินหนุ่มซึโยชิไล่ให้ไปล้างมือก่อนแต่ละคนก็ทะยอยกันไปล้างมือมาแล้วมาช่วยกันปูพื้นตามคำที่น้ำฟ้าบอก ปูผ้ายางก่อนรองด้วยเบาะนุ่มๆ และปูผ้าอ้อมทัยอีกชั้น เมื่อได้อย่างที่ต้องการน้ำฟ้าก็วางลูกน้อยลงนอน
ลูกน้องชายหนุ่มนั่งเรียงกันบนพื้นใกล้ๆเบาะเด็ก น้ำฟ้าเหลือบมองหน้าแต่ละคนแล้วไม่ค่อยจะน่าไว้ใจให้เลี้ยงดูเด็กเท่าไหร่... แถมสองสามนาทีต่อมาลูกน้องตัวใหญ่ของชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเตโชกับนายฝรั่งผมทองศัตรูหมายเลขหนึ่งของคุณหมอกานต์ก็ยิ่งระแวงใหญ่ ทั้งสองยังใส่ชุดสูทอยู่ ซึโยชิก็รีบบอกให้ไปล้างมือ...แล้วทั้งสองคนก็มานั่งเรียงหน้าต่อจากสมาชิกที่เหลือรอบเบาะเด็กเพิ่ม... หนูลินจ้องหน้าแม่ฟ้าแล้วยื่นมือจะแตะ น้ำฟ้าก้มลงหอมมือลูกฟอดใหญ่ก่อนบอก...
"หนูลินนอนเล่นอยู่นี่ก่อน...เดี๋ยวแม่ฟ้าไปชงนมให้หนูตรงนั้นนะ... อยู่กับคุณม้าน้ำนะลูก... เดี๋ยวแม่ฟ้ามา...แป๊บเดียวนะ...คนเก่ง..." บอกแล้วก็หอมแก้มนุ่มอีกหลายฟอด... เงยบอกให้คุณซึโยชิช่วยดูให้หน่อยแล้วก็ตัดใจลุกไปชงนม...
ที่ที่น้ำฟ้ายืนอยู่ตรงนี้สามารถมองเห็นหนูลินได้ชัดเจน น้ำฟ้าจึงพอวางใจให้หนูลินอยู่กับลูกน้องของตานั่นได้... แรกๆหนูลินเหมือนจะแปลกตากับคนแปลกหน้าอยู่หรอก คุณซึโยชิก็เอาตุ๊กตาและของเล่นหลากหลายที่ซื้อมามาเล่นกับหนูลิน... แต่พอนานเข้าเพราะน้ำฟ้าต้องต้มทั้งขวดนมและอุปกรณ์ใหม่ๆทั้งหมด ถึงจะเริ่มชงได้ก็ใช้เวลาไปมากพอดู... เจ้าหนูลินเมื่อไม่เห็นหน้าม่าม๊าฟ้าในระยะสายตามองเห็นก็เริ่มงอแงและเบะปาก บวกกับถึงเวลาดื่มนมแล้วด้วย... ซักพักไม่นานเจ้าหนูลินหลานเจ้านายก็ร้องไห้จ้าขึ้นมา... ทำเอาหัวใจแกร่งๆของหนุ่มๆแถวนั้นแกว่งกันเป็นแถวเมื่อพะวงว่าหากบอสใหญ่ได้ยินเสียงร้องเข้าต้องโดนแน่ๆ...โดนลงโทษแน่ๆ...
"อะไร...ใครทำหลานฉันร้อง..." ...นั่นไง ได้ยินจริงๆด้วย... ห้าหกหนุ่มตรงนั้นรีบก้มหลบกันใหญ่... ปล่อยให้ซึโยชิเอาของเล่นล่อหนูลินไป
น้ำฟ้าก็ได้ยินเสียงร้อง ตั้งท่าจะทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งไปหาลูกอยู่แล้วเชียวก็ทันเห็นขายาวๆก้าวเข้ามาหาหนูลินเสียก่อน
"สงสัยคุณหนูคงไม่คุ้นกับพวกผมน่ะครับ... เลยร้องหาคุณฟ้า..." ซึโยชิพอเดาสาเหตุออกจึงบอกไป ชายหนุ่มเหลือบมองน้ำฟ้าที่ยืนละล้าละลังอยู่ตรงทางเข้าเคาเตอร์ครัว... แล้วชายหนุ่มจึงคุกเข่าใกล้ที่นอนเด็ก แล้วสอดมือเข้าใต้สะโพกข้างหนึ่ง ใต้ศีรษะอีกข้างหนึ่ง... ตามวิธีอุ้มเด็กที่เขาแอบไปเปิดดูมาเมื่อครู่... แล้วช้อนอุ้มหนูลินทั้งตัวเข้าไหล่... แม้จะยังดูเก้กังแต่ก็พอเดาออกว่าชายหนุ่มเรียนรู้วิธีการอุ้มเด็กมาแล้ว... หนูลินดันหน้าออกห่างเพื่อมองคนอุ้ม... แล้วพอได้สบตาและรู้ว่าเป็นคุณลุงม้าน้ำก็เริ่มหยุดร้องแล้วเหลือแค่สะอื้น... สองแขนป้อมเอื้อมรัดรอบคอคนตัวใหญ่ซุกหน้าสะอื้นลงกับบ่ากว้างราวหาที่พึ่ง...
ชายหนุ่มโอบกอดเด็กน้อยแน่นๆโยกเบาๆแล้วก็พาเดินมาหาแม่ฟ้าที่ยังยืนอยู่ที่เดิม... น้ำฟ้ามองสบตาชายหนุ่ม... เดาไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาทำแบบนี้เพื่อต้องการอะไร... แต่แค่รู้ว่าหนูลินจะไม่อันตรายถ้าอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้...เขาก็พอเบาใจได้... น้ำฟ้าหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ถือติดตัวออกมาเช็ดปากเช็ดจมูกให้ลูกโดยชายหนุ่มก็อำนวยความสะดวกให้โดยการย่อตัวลงเล็กน้อยและเบี่ยงตัวให้...
"เป็นอะไรครับ...คนเก่งร้องไห้ทำไม... ใครทำอะไรไหนน้องหนูลินบอกแม่ฟ้าสิลูก..." ถามพลางก็ลูบแก้มยุ้ยเบาๆอย่างรักใคร่... ดวงตาฉ่ำน้ำมองเห็นน้ำฟ้าในสายตาแล้วมือป้อมก็คว้าหมับเอานิ้วน้ำฟ้าที่ลูบแก้มเขาอยู่ทันที... ราวกับจะฟ้องว่าเพราะแม่ฟ้าไม่อยู่กับเขานั่นแหละ...เขาจะจับไว้ไม่ปล่อยเลย...
"เอ๋า...หนูจับไว้อย่างนี้แล้วแม่ฟ้าจะชงนมให้ลูกยังไงน่ะฮึ?" น้ำฟ้าถามเบาๆ... เจ้าตัวเล็กทำหลบสายตาซุกหน้าเข้าซอกคอชายหนุ่ม...ที่วันนี้พออาบน้ำแล้วเป็นครั้งแรกที่เขาตัดสินใจไม่ใส่น้ำหอม... ถึงจะหลบสายตาแม่แต่มือก็ไม่ยอมปล่อยอีกแน่ะ...
"โยชิ...นายมาชงสิ..." ว่าแล้วชายหนุ่มก็เรียกลูกน้อง... คนถูกเรียกก็รีบลุกพรึ่บมาที่เคาเตอร์ครัวทันที...
"เอ่อ..." น้ำฟ้ากำลังจะบอกว่าจะชงเอง...แต่ก็หันมองมือหนูลินที่ก็ไม่ยอมปล่อยแน่ๆแล้วก็หันกลับไปหาซึโยชิพร้อมบอก... "งะ...งั้น...ฝากด้วยนะครับ..."
ซึโยชิรับคำ...ถึงจะชงนมไม่คล่องเท่าไหร่ก็เถอะ... แต่มือระดับนี้แล้ว ยังไงก็ต้องทำได้ล่ะว่ะ...! ผ่านงานโหดร้ายเกือบตายมาก็เยอะ...ให้มันรู้ไปสิว่านายซึโยชิจะมาถูกไล่ออกจากงานเพราะว่าชงนมให้หลานเจ้านายไม่ได้น่ะ...
"งั้นเราไปรอที่โซฟากัน..." ชายหนุ่มบอกเด็กน้ำฟ้า... เป็นครั้งแรกที่ได้ยินน้ำเสียงไม่มีทีท่าจะข่มขู่...ไม่ได้บังคับ...ไม่ได้เอาแต่ใจเหมือนที่เคย น้ำฟ้าเองก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน... แต่ก็ยอมทำตามเพราะจะให้ยืนรอจนนมอุ่นพร้อมดื่มได้ก็คงซักพัก...
ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กหนึ่งคนจึงต้องเดินตามกันมาเป็นพรวน เพราะถูกหนูลินเกี่ยวเอาไว้ทั้งคู่... น้ำฟ้าพยายามจะดึงมือออกอยู่หรอกแต่พอเขาขยับทีไรกนูลินก็จะหันมามองพร้อมสายตาอ้อนวอนทันที... เขาก็เลยต้องยอมให้หนูลินในอ้อมกอดผู้ชายตัวใหญ่พาลากมาด้วย...
พอมาถึงโซฟา ลูกน้องของชายหนุ่มก็ขยับตัวลุกขึ้นกระจายไปยืนกันรอบห้อง... ชายหนุ่มอุ้มหนูลินลงนั่งแต่ทว่าน้ำฟ้ายังไม่ยอมนั่งตาม รังสิมันต์ช้อนตามอง
"นั่งสิ..." พูดสั้นๆแล้วก็ไม่ได้สนใจอีก ก้มลงเอาปากจูบเบาๆที่กระหม่อมบางของเด็กน้อยที่ยังซบเขาอยู่
"แอ๊..." หนูลินครางเบาๆ มือที่จับนิ้วแม่ฟ้าก็ดึงยิกๆเหมือนจะให้แม่นั่งด้วย... น้ำฟ้ามองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่าลูกน้องชายหนุ่มคนไหนจะสนใจจึงตัดสินใจนั่งลง ในระยะห่างที่ไม่ใกล้เกินไปและไม่ไกลเกินมือเอื้อมของหนูลิน...
นั่งกันเงียบๆซักพักหนูลินคงเมื่อยเลยขยับตัว ชายหนุ่มจึงคลายวงแขนมองท่าทางการขยับตัวของหนูน้อย... ไม่มั่นใจว่าเด็กน้อยต้องการอะไรให้เขาอุ้มแบบไหน เพราะตะกี๊เขาดูรูปและอ่านมาแค่ท่าอุ้มนี้ท่าเดียว...
"ส่งหนูลินมานี่คุณเดี๋ยวผมอุ้มเอง..." น้ำฟ้าบอกยื่นแขนเหมือนขออุ้ม แต่รังสิมันต์ปฏิเสธ...
"ไม่ต้อง..." พอตอบไปแบบนั้นน้ำฟ้าก็คิ้วขมวดขึ้นมาทันที... "...แค่...สอนผมอุ้มท่าใหม่ก็พอ..." ไม่รู้จะบอกเป็นเชิงขอร้องหรือเชิงขอยังไงดี เพราะทั้งชีวิตไม่เคยพูดจาขอร้องใคร...
แต่ดูท่าน้ำฟ้าคงยังไม่ชินกับการพูดแบบนี้ เพราะเด็กหนุ่มคิดไปว่าเขาถูกออกคำสั่งใส่...
"ไม่เหมือนกัน...ผมจะอุ้มเอง..." พูดแล้วน้ำฟ้าก็ทำท่าจะแย่งหนูลินมาเสียก่อน... ชายหนุ่มจึงคว้าเอวของหนูลินได้ก็พาเลื่อนหลบออกไปทันที เด็กทารกตัวเล็กไม่ทันตั้งตัวจึงพอหัวไม่มีที่พิงก็ทำท่าหงายหลังทรงตัวไม่ได้ มือน้ำฟ้าจึงช้อนหมับเข้าที่หลังกับต้นคอพอดี... แต่ว่าตัวของน้ำฟ้านี่สิ...ทับลงบนต้นขาของชายหนุ่มพอดี... ดวงตาสองคู่มองสบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
นัยน์ตาสีอ่อนกว่าของรังสิมันต์เผลอมองลึกลงในดวงตากลมโตตรงหน้า... มันแวววาวสุกใสเหมือนแก้ว... พอประกอบกับเครื่องหน้าทั้งหมดแล้ว ไม่ว่าจะปาก จมูกรั้นนิดๆ พวงแก้มขาวไม่ต่างจากผิวของหลานเขาเลย ก็ต้องยอมรับว่าคิดผิดไปจริงๆที่ตอนแรกบอกว่าเด็กคนนี้หน้าตาธรรมดา... ถึงไม่จัดว่าหล่อมาก ไม่ได้...สวย แต่พอมองรวมๆแล้วก็...น่ารัก...ดี...ละมั้ง...
ส่วนน้ำฟ้ามองสบดวงตาเรียวที่ทำเอาเขากลัวในครั้งแรกที่เจอกัน เพราะมันทั้งดุดันและคมกริบ ราวกับมองทะลุผ่านได้ทุกสิ่ง... และพอได้มองในระยะประชิดแบบนี้แล้ว... ชายหนุ่มตรงหน้ามีเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบ... ทั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักศกเล็กน้อย บวกกับคิ้วเข้มพาดเฉียงกำลังดูดี ทุกอย่างลงตัวจนถึงขั้นที่คนที่เห็นครั้งแรกโดยไม่มีอคติอย่างเขาคงต้องอุทานว่า 'fantastic !' ...แต่ตอนนี้ที่ทำให้น้ำฟ้าดูว่าคนตรงหน้าดูดีขึ้นมาทันตาคงเพราะดวงตาสีดำอ่อนแสงนั่นมันไม่ดูดุคมวาววับเหมือนที่เคยเจอละมั้ง...
"อุ๊ว...อาวว....อาวววว..." เด็กชายหนูลินร้องขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นนม... ทำเอาสองคนที่เกือบหลงอยู่ในภวังก์ส่วนตัวต้องรีบถอยห่างออกจากกันอย่างไม่ทันตั้งตัว...
"นมชงเสร็จแล้วครับ..." ซึโยชิรอจังหวะจะพูดอยู่ตั้งนาน... ใช่ว่าเขาไม่เห็นว่าเมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้น...และเขารู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเขาทุกคนก็คงเห็นด้วยเหมือนกัน... เจ้านายเขาไม่เคยทำสายตาแบบนั้นมองใครมาก่อน...ไม่ว่าจะเป็นคนที่ถูกใจหรือสวยหยาดฟ้าขนาดไหน... แต่จะบอกว่าเป็นสายตาเหมือนหลงเหรอ ก็ไม่น่าจะใช่... แต่จะบอกว่าเฉยๆ...ก็ไม่ใช่อีก...อืม...ต้องนิยามว่า...ทำสายตาแปลกๆมากกว่า
"เอ่อ...ขอบคุณมากครับ..." น้ำฟ้าบอก... ไม่ค่อยกล้าสบตากับซึโยชิ แม้ว่าชายหนุ่มจะทำสีหน้าเหมือนเมื่อครู่ไม่รู้ไม่ได้เห็นใดๆทั้งสิ้น...
โอ๊ย...เกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยใกล้ชิดใครแบบนี้มาก่อนเลย... แฟนก็ไม่เคยมีเพราะวันๆขลุกอยู่แต่กับแป้งทำขนม... น้ำฟ้าคิดในใจ หัวใจเต้นเร็วขึ้นมาเล็กน้อยพอสัมผัสได้ เด็กหนุ่มจึงแอบสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วรับขวดนมมา... มันอุ่นพอดีมือแต่ก็ต้องลองหยดใส่หลังมือตัวเองอีกทีเหมือนที่เคยชินก่อนให้หนูลินดื่ม... พอดูว่าอุ่นพอดีแล้วจริงๆก็หันไปทำท่าจะรับตัวหนูลินมาป้อนนม...
แต่ทว่าชายหนุ่มก็หันหน้ากลับมาพอดีเหมือนกัน สองคนจึงต้องมองสบกันอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ...
"มะ...มา......อาวววว" เสียงหนูลินดังขึ้นอีกครั้งเป็นการเรียกสติ น้ำฟ้ารีบเอื้อมมือทำท่าจะคว้าหนูลินมาอุ้มเองแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยมือ
"นายก็ป้อนนมหลานฉันทั้งอย่างนี้แหละ..." ชายหนุ่มบอกมือก็ไม่ยอมปล่อยหนูไวโอลินให้ไปหาแม่... น้ำฟ้าเหลือบตามองอย่างไม่เชื่อสายตา นี่เมื่อกี๊ก็เหมือนจะรู้เรื่องวิธีอุ้มเด็กแล้วนี่... แล้ววิธีป้อนนมไม่ได้ศึกษามาด้วยรึไง...
"ใครเขาป้อนนมเด็กแบบนี้กันล่ะคุณ..." น้ำฟ้าบอกเสียงขุ่น สองมือยื่นทำท่าขออุ้มหนูลิน...
เวลานี้เขาหิวนมมากๆไม่ว่าใครหน้าไหนที่ไม่ใช่แม่ฟ้าหนูลินก็ไม่ให้อุ้มทั้งนั้น เด็กตัวน้อยจึงเอนอ่อนตัวเข้าหาแม่ฟ้าอย่างว่าง่ายทันที ชายหนุ่มมองอาการของหนูลินก็สงสัย ก็ไหนตะกี๊ยังติดเขาอยู่เลย...ทำไมกลับไปมาน้าเขาอีกแล้ว... น้ำฟ้าเหลือบมองชายหนุ่มอย่างยินดีเล็กๆเมื่อเห็นหนูลินไม่ต้องการให้ชายหนุ่มอุ้มแล้ว... เขาโอบหนูลินเข้าบ่าแล้วผ่อนลงตัก ก่อนจะร้องบอกเหมือนทุกที...
"มุ๊ๆๆๆ...ดื่มนมดีกว่าเนอะหนูลินเนอะ...เดี๋ยวเราค่อยกลับบ้านกัน..."
------------------------------------------------------------------- ---- - - - -- - -- -- - - -
"โยชิ...ทำไมหนูลินถึงไม่ยอมให้ฉันอุ้มต่อ...ตอนกินนม..." ระหว่างที่น้ำฟ้ากำลังป้อนนมหนูลินอยู่ชายหนุ่มจึงลุกเดินออกมาที่ระเบียงพร้อมลูกน้องคู่ใจทั้งสามคน...
"เด็กดื่มนมก็ต้องให้แม่เด็กอุ้มแล้วป้อนสิครับบอส... ไม่งั้นถ้าคนอุ้มกับคนป้อนอุ้มกันผิดท่าเด็กอาจสำลักนะครับ..." ซึโยชิบอกตามที่พี่สาวของเขาแม่ของหลานเคยบอกมา...
"...นี่ก็อีกเรื่อง... ฉันได้ยินหลายทีแล้วนะ เด็กคนนั้นแทนตัวเองว่าแม่...กับหนูลิน..." ชายหนุ่มเท้าแขนมองไปข้างนอก นึกถึงหลายครั้งที่ได้ยินเด็กน้ำฟ้าแทนตัวเองว่าแม่...
"เอ่อ... ผมก็ไม่ทราบครับ..."
"เรื่องนั้นผมพอจะรู้นะครับ...เพราะจากคำบอกเล่าของนางพยาบาลที่เคยดูแลคุณหนูลินตอนคลอด... บอกว่าได้ยินแว่วๆว่าน้าของหลานอยากเป็นตัวแทนแม่...แทนแม่แท้ๆของคุณหนูน่ะครับ..." มาคัสเอ่ย... เขาสามารถจำรายละเอียดเอกสารทุกแผ่นที่เคยอ่านผ่านตาได้เกือบหมด โดยเฉพาะในเรื่องนี้ที่เจ้านายของเขากำลังหาทางวางแผนอยู่...
"เฮอะ...ไร้สาระ... ผู้ชายนะ...จะเป็นแม่ได้ยังไง..." ชายหนุ่มปรามาส... ทำสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่... เรื่องบ้าอะไรมาแทนตัวเองว่าแม่กับเด็กแบบนี้ อยากให้เด็กมีแม่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ...คิดไปได้ "...จะเป็นได้ยังไง... ถึงหน้าตาออกจะ..." ...คล้ายผู้หญิงมากก็เถอะ ชายหนุ่มต่อเองในใจไม่ได้พูด
"แล้วคืนนี้บอสจะเอายังไงครับ... เพื่อนของคุณน้ำฟ้าติดงานที่โรงพยาบาลจริงๆ คืนนี้คงไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านแน่ๆ..." เตโชเอ่ยต่อ เมื่อครู่ก่อนเข้ามาเขากับมาคัสไปสืบรายละเอียดเกี่ยวกับคุณหมอเด็กเพื่อนคุณน้ำฟ้ามา... และพบว่ามีอุบัติเหตุใหญ่เกิดที่ใกล้โรงพยาบาล ทั้งผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บทั้งหมดถูกทะยอยส่งโรงพยาบาลแห่งนั้นเกือบหมดเพราะอยู่ใกล้ที่สุด งานในโรงพยาบาลจึงยุ่งมาก และสันนิษฐานว่าคืนนี้คุณหมอเด็กคงไม่ได้กลับมาหาเพื่อนเป็นแน่...
"ก็คิดอย่างนั้น... แต่ถึงจะกลับมาได้ฉันก็จะให้หนูลินนอนกับฉันที่นี่เหมือนเดิม..." ชายหนุ่มบอก เหลือบมองกลับเข้าไปในห้อง ยังเห็นน้ำฟ้าป้อนนมหลานเขาโดยบนใบหน้าประดับรอยยิ้มอ่อนๆสลับกับการก้มลงจูบมือกับฝ่าเท้าน้อยๆอย่างสุดรักสุดหวง...
"หลังจากนี้...การได้หนูลินมาคงไม่ยากเท่าไหร่...แต่ที่ฉันต้องการ...ไม่ใช่แค่ตัว...
แต่เป็นสิทธิการเลี้ยงดูหนูลินอย่างถูกต้องตามกฎหมายด้วยต่างหาก..."
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue-->>
ตอนลง part หลังนี่คือเวลา ตี 1 พอดีเป๊ะ...
เพื่อสุขสันต์วาเลนไทน์เค้าลงให้ครบตอนไปเลยเนอะ...
ก่อนจะแว่บเอาเวลาไปเรียนช่วยชาติต่อ...เหอๆ
การบ้านมีไม่ทำมาอัพนิยาย...- - เอาเข้าไปอนาคตชาติ...
แต่เค้าก็ทำได้เพื่อนหนูลินอยู่ดี อิอิ
ขอบคุณที่ยังมาอยู่ด้วยกันวันวาเลนไทน์นะ
ไม่ได้ตอบเม้นท์ของทุกคนขอโทษจริงๆแต่เขาอ่านของทุกคนเลยนะ... ^^
และรับเอาทั้งคำติคำชมใส่ไว้ในใจทุกคำพูดเลย...
แล้วไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะทุกคน
Happy Valentine's day ย้อนหลังตอนตีหนึ่งกว่าของเช้าวันที่ 15 กุมภาฯ 54 จ้าาาาา 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1761078 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก