เย็นวันนั้น...เตโชซึ่งนั่งอยู่ในรถราคาถูกๆแต่ติดฟิล์มดำมืดสนิทกำลังเพ่งมองความเคลื่อนไหวภายในบ้าน เพื่อประเมินว่าคนข้างในกำลังทำอะไรอยู่ เพราะตามปกติแล้วช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่คุณน้ำฟ้าจะพาคุณหนูลินไปอาบน้ำ แต่ไม่เคยนานเกินยี่สิบนาทีก็จะพาออกมาอุ้มเล่นที่หน้าบ้านแล้ว... แต่ตอนนี้หลังจากสังเกตเห็นคุณน้ำฟ้าอยู่บนชั้นสองในห้องนอน และหายไปเพราะคงพาคุณหนูลินไปอาบน้ำ มันก็นานเกินจนเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว... เตโชจึงตัดสินใจรีบต่อสายหาเจ้านายเพื่อรับคำอนุญาตเข้าไปดูเหตุการณ์ในบ้านอย่างละเอียด... แต่พลันสายตาก็เหลือบเห็นรถยี่ห้อคุ้นตาติดฟิล์มดำรอบรถเลี้ยวพ้นกำแพงเข้ามาในซอย... ชายหนุ่มเพ่งมองฝ่าความมืดเพื่อพิจารณาทะเบียนรถ และพบว่ามันเป็นทะเบียนรถส่วนตัวของเจ้านายเขาเอง...
รถคันดังกล่าวข้ามเลนส์มาจอดต่อหน้ารถเตโช แล้วโทรศัพท์ส่วนตัวสำหรับผู้บริหารก็สั่นทันที เตโชกดรับโดยไม่ลังเล...
"ครับบอส...ผมกำลังจะโทรหาขอรับคำอนุญาตเข้าในบ้านพอดี..."
"ทำไมมีอะไร..." ชายหนุ่มถามเสียงเรียบๆ มือข้างที่ว่างก็คลายปมเนคไทน์ให้หลวม เสื้อสูทพอดีตัวถูกวางพาดส่งๆไว้ที่เบาะนั่งข้างคนขับ...
"เมื่อครู่คุณฟ้าพาคุณหนูลินเข้าอาบน้ำไปแล้ว แต่มันนานเกินยี่สิบนาทีซึ่งเป็นเวลาปกติมาประมาณสิบนาทีแล้วครับบอส...ผมเลยคาดว่าอาจมีอุบัติเหตุหรืออะไรซักอย่างเกิดขึ้นรึเปล่า..." เตโชรายงานจบบทยาวเหยียด...แต่บอสหนุ่มกลับตอบรับเพียงสั้นๆ สายตาเหลือบมองถุงของเล่นรูปม้าน้ำที่ตัวเองให้ลูกน้องไปซื้อให้มาเมื่อตอนกลางวัน แล้วจินตนาการถึงหน้าหลานตัวป้อมที่จะทำหน้าดีใจแบบไหนกันนะตอนได้ของเล่นพวกนี้...
"งั้นเหรอ..." ตอบรับไปแล้วถึงเพิ่งพิจารณาสิ่งที่ได้ยิน... ชายหนุ่มรวบของทั้งหมดถือในมือเดียวแล้วเอามือข้างที่ถือโทรศัพท์มาเปิดประตู จากนั้นก็ก้าวลงจากรถแล้วปิดโทรศัพท์เสีย...
ฝ่ายเตโชเมื่อเห็นเจ้านายลงมายืนข้างรถก็รีบดูซ้ายดูขวาเพื่อตรวจความเคลื่อนไหวก่อนจะเดินลงจากรถเข้าไปหานาย...
"บอสครับ..."
"..." ชายหนุ่มเพียงยกนิ้วชี้ขึ้นนิดๆแล้วบอก... "คุณแม่อยากได้วีซีดีของหนูลินตัวใหม่...เดี๋ยวฉันเข้าไปถ่ายเอง...นายรอยู่ข้างนอก... ไม่ต้องตามเข้ามา..." สั่งเสร็จชายหนุ่มก็ถือวิสาสะเดินเปิดประตูรั้วซึ่งน้ำฟ้าคล้องไว้เพียงสายโซ่เก่าๆเท่านั้น...
ชายหนุ่มเดินสาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ผ่านสวนหน้าบ้านซึ่งมีชิงช้าเก่าๆแขวนไว้กับกิ่งดอกปีบซึ่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ... ใกล้ๆกันเป็นต้นแก้วในกระถางดินเผากับพุ่มดอกพุดน้ำบุศย์และเพชรน้ำบุศย์ขึ้นคู่กัน ดอกไม้กลิ่นหอมทั้งหมดต่างแข่งกันกระจายกลิ่นหอมจนชายหนุ่มที่เดินมาถึงประตูรั้วบ้านต้องแอบหันกลับมาสูดกลิ่น...นึกคุ้นๆกลิ่นพวกนี้ขึ้นมาในใจ เหมือนเคยได้ดมกลิ่นหอมหวานๆของขนมปนดอกไม้พวกนี้มาก่อน... แต่ครู่เดียวชายหนุ่มก็สลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วดันแผงกั้นประตูเข้าไปภายใน...
"ไม่ระวังตัวเอาซะเลยนะ..." พูดพึมพำกับตัวเองแล้วก็มองภายในบ้าน...ซึ่งเขากำลังเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... เฟอร์นิเจอร์ไม้เก่าๆบุนวมแต่สะอาดสะอ้าน ทีวีจอสีธรรมดาๆ ตู้โชว์ไม้ตู้ใหญ่ซึ่งภายในมีกรอบรูปของหนูลินหลายรูปวางเรียงกัน บางรูปก็มีภาพที่ถ่ายคู่กับน้ำฟ้า ส่วนรูปแรกๆมีบางภาพที่เห็นมีฝรั่งรวมอยู่ด้วย... ใต้ภาพแต่ละภาพมีข้อความที่เขียนด้วยปากกาปลายตวัดสวยงามลงไว้ด้วย ชายหนุ่มนึกติดใจจึงสาวเท้าเดินไปอ่านใกล้...
ภาพแรกเป็นภาพน้าของเด็กตัวเล็กในชุดสีฟ้าของโรงพยาบาลกำลังอุ้มทารกน้อยตัวแดงๆ แม้ปากจะยิ้มแต่นัยน์ตากลับดูเศร้ามาก... ข้างล่างรูปเขียนไว้ว่า...
...Nice to meet you, my baby... ใกล้ๆกันมีวันที่กำกับไว้ด้วยพร้อมรูปหัวใจดวงเล็กๆล้อมรอบ...ชายหนุ่มยักยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำเวลามีอะไรน่าสนใจอยู่ในครรลองสายตา... เลื่อนมองไปที่ภาพต่อมา เด็กหนุ่มน้ำฟ้าก็ถ่ายเป็นพัฒนาการหนูลินเรียงตามมาเป็นรายเดือน ทุกภาพจะมีข้อความบอกและลงวันนี้ไว้เรียบร้อย...
...Violin 1 month... ...Violin 2 months... ...My love 3 months... ...Say hello ! to Thailand... ภาพนั้นเป็นภาพที่คงถ่ายเองจากกล้องโทรศัพท์มือถือที่สนามบิน ดูจากภาพพื้นหลังแล้วคงเป็นสนามบินนานาชาติแห่งเดียวของกรุงเทพฯแน่ๆ แล้วเมื่อเหลือบมองตรงวันที่... ชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่ามันเป็นวันเดียวกับที่เขาเองก็กลับมาเมืองไทยเช่นกัน...
'...มาวันเดียวกันงั้นเหรอเนี่ย...' นึกแล้วก็ฉุกใจเล็กๆว่าอะไรมันจะลงตัวขนาดนั้น... แต่ชายหนุ่มเองก็คงคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเป็นสายการบินเดียวกัน แถมยังเที่ยวเดียวกันอีกด้วย จากนั้นชายหนุ่มก็เหลือบมองภาพต่อจากนั้นอีกสามภาพ...
...With Dr.Karn & Violin & Mommy... ...Nearly 4 months... และภาพสุดท้าย
...ตอนหนูลินเรียก 'แม่' ครั้งแรก... ลงวันที่เมื่อสัปดาห์ก่อนพอดี...
ภาพนั้นเป็นรูปหนูลินที่ถูกน้ำฟ้าประคองจับนั่งตักแล้วชูมือสองขึ้น สองคนยิ้มใส่กล้องตาหยี น้ำฟ้าดูท่าทางมีความสุขมากกว่าภาพแรกมาก... ภาพนี้คงจะถ่ายโดยเพื่อนของเด็กนั่นสินะ... นึกแล้วชายหนุ่มก็หยิบกล้องดิจิตอลความละเอียดสูงมาถ่ายเก็บไว้ทีละภาพ... ปลายเท้าสะดุดของเล่นเด็กที่ยังเกลื่อนกระจายเต็มพื้น และพอจะถ่ายรูปสุดท้าย เสียงน้ำกระจายสาดลงบนพื้นก็ดังลอดออกมาจากข้างบน...
ชายหนุ่มเงยมองทันที มือข้างที่ถือถุงของเล่นวางลงที่โต๊ะกลางบ้านแล้วสาวเท้ายาวๆวิ่งขึ้นชั้นสอง พอถึงก็มองหาห้องน้ำซึ่งถูกสร้างอยู่ภายในห้องนอนที่เปิดประตูแง้มไว้เล็กน้อย ชายหนุ่มเดินไปใกล้แล้วถือวิสาสะเปิดเข้าไปอีกครั้ง...
ภายในห้องนอนโล่งกว้าง มีของใช้เด็กกับตะกร้าผ้าวางอยู่มุมหนึ่ง พื้นที่กลางห้องมีฟูกวางราบกับพื้นที่ปูทับอีกชั้นโดยผ้านวมนุ่ม มุมหนึ่งมีผ้ายางสีฟ้าปูรองไว้เรียบร้อย ใกล้ๆกันก็มีชุดสำหรับเด็กทารกวางเตรียมไว้เช่นกัน... เสียงน้ำกระฉอกอีกรอบเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้เดินไปทางประตูห้องน้ำซึ่งเปิดกว้างไว้ไม่ได้ปิด แต่โดนหลบมุมโดยตู้เสื้อผ้าที่วางอยู่หน้าประตู...ทำให้ชายหนุ่มยืนแอบมองภาพภายในห้องน้ำได้ครู่หนึ่ง...
พื้นห้องน้ำทำด้วยกระเบื้องทรายเนื้อหยาบ บนพื้นมีกะละมังเด็กอ่อนพร้อมของเล่นเป็นลูกบอลยางกับตุ๊กตาพลาสติกกระจายเต็มพื้น... แต่ที่สะดุดตาชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ๊ทสีเทาดูน่าเกรงขาม...ก็คงเป็นสองสิ่งมีชีวิตเล็กๆในอ่างอาบน้ำสีน้ำเงินเข้มที่กินพื้นที่ส่วนใหญ่ของห้องน้ำนั่นต่างหาก...
ผมของน้ำฟ้ากำลังถูกมือซนๆของเจ้าตัวเล็กสางให้สยายลงน้ำ พอสางลงมาได้ปอยหนึ่งเจ้าตัวเล็กก็พยายามจะทำให้ผมที่เหลือหลุดออกมาด้วยแต่ติดอยู่ที่กิ๊บหนีบผมสีขาวตัวใหญ่นั่น... น้ำฟ้ายิ้มมองดูลูกชายและสังเกตไอคิวไปด้วยว่าเมื่อติดอย่างนี้แล้วจะทำอย่างไรต่อไป... เจ้าตัวเล็กพยายามดึงๆปอยผมที่ถูกขมวดไว้ให้หลุด แต่แรงมดของเด็กก็ไม่ทำให้ผมช่อที่เหลือซึ่งน้ำฟ้าหนีบไว้หลุดออกมาง่ายๆ... แล้วพอไม่ได้ดั่งใจเจ้าตัวเล็กก็ตีน้ำใกล้ๆตัวดังแปะๆพร้อมทำสีหน้ายุ่ง...
แล้วพอหาหนทางให้แม่ฟ้าของเขาผมสวยต่อไม่ไหวก็ใช้มุกอ้อนซึ่งเป็นลูกไม้สุดท้ายเข้าช่วย... เจ้าตัวเล็กจึงลงมือถูไถใบหน้าตัวเองเข้ากับฝ่ามือนุ่มๆของแม่ฟ้าที่กำลังรดน้ำให้เขาที่ไหล่... น้ำฟ้าที่พอเจอลูกอ้อนของลูกก็หัวเราะเสียงใสกิ๊กแล้วหยดน้ำลงศีรษะเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว... เพราะน้ำฟ้านั่งหันหลังให้ประตู กายบอบบางที่โผล่พ้นน้ำให้เห็นเพียงด้านหลังไม่มีเค้าความแข็งกระด้างอย่างผู้ชายอยู่เลย... แผ่นหลังขาวเนียนเปลือยเปล่าถูกขับให้ผ่องมากกว่าเดิมด้วยสีน้ำเงินเข้มของอ่างน้ำ และเพิ่มความเซ็กซี่เล็กๆกับปอยผมหวานนุ่มนวลที่ถูกมือซนของหลานเขาดึงให้หลุดออกมาเมื่อครู่... เด็กหนุ่มนั่งชันเข่าอยู่ในน้ำโดยให้หนูลินนั่งพิงหลังกับขาท่อนบนที่เด็กหนุ่มชันขึ้นมา...ผิวเนื้อที่มองเห็นไม่มีเสื้อผ้ามาบังให้เกะกะสายตาเลยซักชิ้น ชายหนุ่มเผลอยกมือขึ้นกดชัตเตอร์อย่างไม่รู้ตัว...
กล้องดิจิตอลราคาเหยียบแสนทำหน้าที่ของมันได้ดีมาก ไม่มีเสียงกดลอดออกมาซักนิด เส้นภาพคมชัด เก็บรายละเอียดของจุดโฟกัสได้ทั้งหมด... ชายหนุ่มมองภาพด้านหลังน้ำฟ้าผ่านกล้องด้วยสายตาเผลอลอย... ผิวขาวๆตรงหน้าเหมือนมีมนต์สะกดให้ชายหนุ่มก้าวเท้าไปข้างหน้า จนไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังน้ำฟ้า...และแน่นอนว่าคนที่เห็นก่อน...ก็ต้องเป็นหนูลิน...
"แอะ...แอ๊.....อาวววววว....แม่...อาววววววว....เฮ่ะ...เฮ่...." เสียงร้องอ้อแอ้พร้อมอาการชี้มือชี้ไม้ไปด้านหลังทำเอาน้ำฟ้างงงันว่าลูกกำลังจะบอกอะไรเขา... โดยไม่เอะใจเลยซักนิดว่าใครมายืนซ้อนหลังเขาอยู่...
"เอ๊ะ...อะไรเหรอหนูลิน...หมอกานต์มาเหรอ..." พูดจบเด็กหนุ่มก็หันกลับไปทันทีโดยไม่ทันระวังตัว...
และมันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รังสิมันต์คุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น และเอื้อมมือไปหมายจะหยิบกิ๊บหนีบผมออกให้ตามความประสงค์ของเจ้าตัวเล็ก...
ปลายจมูกของน้ำฟ้าปะทะข้างเข้มสาดของคนที่นั่งซ้อนหลังของเขา พร้อมๆกับที่มือหนาเอื้อมหยิบกิ๊บหนีบผมออกพอดี สายตาสองคู่มองประสานกันในขณะที่ผมของน้ำฟ้าค่อยๆสยายลงคลุมแผ่นหลังเปล่าเปลือย...
ในแวบแรกเด็กหนุ่มไม่ทันนึกไปถึงว่าจะเป็นรังสิมันต์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด... และคงเป็นเพราะกลิ่นกายหอมสบู่เด็กประกอบกับสัมผัสนุ่มละมุนที่ข้างแก้มที่ทำเอาชายหนุ่มร่างสูงตาสีอ่อนเผลอเคลิ้มไปจริงๆ จึงไม่ยอมเอาหน้าออกในทันทีตามสัญชาติญาณในการป้องกันตัวในระยะประชิดตามที่ได้เรียนมา...
จนเมื่อสติของต่างคนค่อยๆกลับมาระยะห่างระหว่างกันก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น... จนเมื่อปลายจมูกห่างกันเพียงเล็กน้อยน้ำฟ้าก็เบิกตากว้างเมื่อสมองประมวลผลได้ว่าใครกันที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้...
"เฮ้ย !!" อุทานออกมาได้เท่านั้น มือที่เอาค้ำไว้กับอ่างก็ลื่นจนพาตัวไถลลง ความเป็นแม่ในตัวที่มีทำให้สองมือเอื้อมเข้ากอดหนูลินให้พ้นน้ำก่อนเป็นอันดับแรก ส่วนตัวเองจะจมลงไปในน้ำก็ไม่เป็นไร... ทว่ามือแข็งแกร่งคู่หนึ่งก็เอื้อมเข้าสอดรัดตัวน้ำฟ้าไว้ทันก่อนจะจมลงน้ำทั้งแม่ทั้งลูก... น้ำกระฉอกออกนอกอ่างไปเปรอะโดนตัวรังสิมันต์เล็กน้อย...
สัมผัสของผิวเนื้อที่เอื้อมรัดรอบอกของเขาไว้ข้างหนึ่ง กับอีกข้างที่เอื้อมกอดตัวหนูลินไว้ด้วยส่งความรู้สึกแปลกๆแล่นไปที่สมองเพื่อประมวลความหมาย และคงจะเป็นความรู้สึกแรกที่สมองของน้ำฟ้าไม่สามารถให้คำมานิยามได้ เนื่องจากตลอดชีวิตน้ำฟ้าไม่เคยให้ใครได้แตะเนื้อต้องตัวในระยะประชิด ในขณะที่เนื้อตัวส่วนใหญ่เปล่าเปลือยขนาดนี้มาก่อน... ความร้อนของผิวเนื้อกับความมั่นคงแข็งแรงของท่อนแขนที่ได้สัมผัสในยามที่กำลังตกใจว่าจะจมน้ำทำให้น้ำฟ้าค่อยๆเอื้อมมือมาจับอย่างกลัาๆกลัวๆ... ใจไม่กลัวตัวเองจมเท่ากับที่หนูลินจะถูกลากลงไปด้วย...แม้น้ำจะไม่ได้ลึกเลยแต่แค่น้ำเข้าจมูกเด็กก็อาจหายใจไม่ออกได้เหมือนกัน...
ปลายนิ้วเยียบเย็นสั่นเทาที่ค่อยๆเลื่อนมาจับแขนเขาเอาไว้อย่างพึ่งพิงทำให้ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาแล้วก้มมองร่างสองร่างที่ตัวเองกอดเอาไว้แน่นแนบอก ท่อนแขนค่อยๆดึงทั้งน้ำฟ้าและหนูลินให้นั่งขึ้นดีๆ... เหนือขอบอ่างบริเวณที่น้ำฟ้าพิงศีรษะมีที่ว่างอยู่เล็กน้อยให้พอนั่งได้ ชายหนุ่มจึงหย่อนก้นลงพิงพร้อมกับที่สองมือก็ลูบคนตัวบางๆสองคนในอ้อมกอดไปด้วย...
แต่แค่แป๊บเดียวน้ำฟ้าก็ผลักแขนเขาออกแล้วถอยตัวไปนั่งในน้ำอีกฝากหนึ่งทันที... สายตามองมาที่เขาอย่างระแวดระวัง... ผมยาวสยายเปียกน้ำถูกน้ำฟ้ารวบลวกๆปัดมาไว้ทางขวาแล้วเปลี่ยนท่านั่งอุ้มหนูลินมาบังส่วนตัวของตัวเองที่เปล่าเปลือยไว้ทันที ดีที่เขาไม่ได้แก้ผ้าหมดแต่ยังมีกางเกงผ้าฝ้ายสีขาวอยู่...แต่มันก็สั้นเสียเหลือเกินจนมองจากภายนอกคงเหมือนว่าเขาไม่ได้ใส่อะไรไว้แน่... และจากสายตาของชายหนุ่มที่มองมาที่เขาก็บ่งบอกว่าเขาคิดไม่ผิด...
"คุณ !" น้ำฟ้านึกคำพูดอะไรไม่ออกจึงส่งเสียงเรียกข่มให้ดุออกไปก่อน... แต่คนตรงหน้าเหมือนไม่สะทกสะท้าน... ชายหนุ่มทำเป็นก้มมองชายเสื้อที่เปียกแล้วสะบัดปลายเนคไทน์เบาๆ...
"คราวหลังจะอาบน้ำให้หลานฉันในอ่างก็ระวังหน่อยสิ...เกิดฉันเข้ามาไม่ทันดึงตัวเธอไว้ แล้วหลานฉันเกิดจมน้ำขึ้นมา...จะทำยังไง..." รังสิมันต์กล่าวออกไปโดยไม่มองไปทางน้ำฟ้าแม้แต่นิดเดียว... ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่มองคู่สนทนาตรงหน้า...ทั้งๆที่ไม่ว่าคุยกับใครไม่เคยเลยซักครั้งที่เขาจะไม่มอง...เพราะมันเป็นการประเมินฝ่ายตรงข้ามว่าจะมีท่าทีอย่างไรต่อคำพูดของเขา... แต่ตอนนี้ชายหนุ่มทำได้แค่ปลดดึงเนคไทน์ออกแล้วเหวี่ยงขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเสปลายหางตาทางน้ำฟ้าอีกครั้ง...
น้ำฟ้าไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับผู้ชายตรงหน้าต่อ แต่ค่อยๆเอื้อมมือไปเหนือศีรษะเพื่อดึงผืนผ้าเช็ดตัวซึ่งแขวนไว้ที่ราวลงมา น้ำฟ้าจัดการเอาห่มคลุมทั้งตัวเองและหนูลินเอาไว้อย่างแน่นหนาแล้วทำท่าจะลุกก้าวออกจากอ่าง... แต่ทว่าเพราะตัวหนูลินที่ยังเปื้อนสบู่อยู่แต่มาโดนพันห่อเรียบร้อยก็ทำให้เด็กน้อยต้องร้องประท้วงแม่ฟ้าออกมาเพราะความไม่สบายตัว...
"...แม่...แม่...ม่าาาา แอ๊......" ส่งเสียงเรียกแล้วก็ดิ้นดุกดิกด้วย... น้ำฟ้าก้มมองจึงเพิ่งรู้ตัว...
"อุ้ยจริงด้วย..." อุทานแล้วจึงรีบหันหลังกลับแล้วบอกชายหนุ่มเร็วๆ "...คุณมีธุระอะไรเอาไว้เราไปคุยกันข้างนอก...เดี๋ยวผมล้างน้ำสบู่หนูลินเสร็จจะตามออกไป...คุณออกไ... เอ่ะ...เอ๊ะ ! นี่คุณ !!" แล้วน้ำฟ้าก็ต้องรีบหมุนตัวกลับมาเมื่อชายหนุ่มตัวสูงมายืนด้านหลังโดยไม่รู้ตัวอีกครั้งพร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวของเขาออก...
"คุยไปล้างสบู่ให้หนูลินไปด้วยก็ได้นี่... แล้วผ้าขนหนูนี่ก็ไม่ต้องห่อหรอก...จะอายอะไรผู้ชายด้วยกัน...หืม?" พอหมดช่วงทำอะไรไม่ถูกรังสิมันต์ก็นึกสนุกจึงแก้อารมณ์ตัวเองโดยรุกเข้าหาน้ำฟ้าเพื่อแกล้งคนตัวบางแทน... และก็ได้ผลทันตาเห็นเมื่อน้ำฟ้ากอดหนูลินแน่นเข้าพร้อมกับพวงแก้มเลือดฝากสองข้างขึ้นเหรื่อสีชมพูนวลชวนมองที่สุด...
"เฮ่....เฮ่ะๆ...แอ๊......." พอผู้ใหญ่สองคนมายืนหันหน้าชนกันแล้วตัวหนูลินถูกเบียดอยู่ตรงกลาง จากตอนแรกที่เจ้าตัวเล็กกำลังรู้สึกหนาวๆเพราะเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอุ่นโดยฉับพลัน... อกแม่ฟ้าที่ซบอยู่ก็ว่าอุ่นอยู่แล้วนะ แต่พอมีคุณลุงม้าน้ำที่ถึงหนูลินจะไม่คุ้นหน้าเพราะยังจำหน้าไม่ได้ แต่จากสัมผัสในน้ำเมื่อครู่กับอุ่นไอที่ถ่ายถอดผ่านเสื้อเชิ๊ตเนื้อบางมาโดนผิวเด็กน้อยก็ทำให้เขามั่นใจว่าใช่ลุงม้าน้ำแน่ๆ... สองมือเล็กจึงเอื้อมจับคนทั้งสองในคนละข้าง... ข้างซ้ายจับปอยผมแม่ฟ้าที่ระลงด้านข้างไว้กำหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็เอื้อมดึงสาบเสื้อเชิ๊ตที่หลุดออกมาของรังสิมันต์ไว้...
แล้วพอแขนป้อมๆสองแขนกระตุกพร้อมๆกันคนถูกดึงทั้งสองจึงก้มลงมองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกแม่ฟ้าพร้อมกัน และเพราะน้ำฟ้าตัวเล็กกว่ารังสิมันต์ เมื่อชายหนุ่มก้มลงไปมองตามชายเสื้อที่โดนกระตุกปลายจมูกจึงอยู่ชิดกลุ่มผมหอมเปียกน้ำของคนที่สูงเลยไหล่ของเขามานิดเดียวเท่านั้นเอง...
กลิ่นหอมสบู่เด็กที่คลุ้งอยู่ในห้องน้ำ หรือกลิ่นผมเฉพาะตัวของคนตรงหน้ากันแน่ที่มันช่างหอมติดใจเขาได้ขนาดนี้... เส้นผมนิ่มละเอียดที่คลอจมูกก็ทำให้ชายหนุ่มเผลอฝังจมูกโด่งลงซึมซับความหอมมากกว่าเดิม...และเป็นโชคดีของรังสิมันต์ที่มันแผ่วเบามากจนน้ำฟ้าไม่ทันรู้สึกตัว...
"เอ่อ...หนูลิน...ปล่อยเขาก่อนครับ... เดี๋ยวแม่ฟ้าล้างตัวให้นะ...คนดี...นะครับ" น้ำฟ้าก้มลงกระซิบกับหนูน้อยเบาๆ มือก็พยายามแกะนิ้วเล็กๆที่กำเสื้อชายหนุ่มที่ยทนชิดกับเขาเสียแน่น... แต่เด็กตัวเล็กก็นึกดื้อขึ้นมาโดยการกำเสื้อแน่นกว่าเดิมแถมยังแกว่งมือไม่ยอมให้แม่ฟ้าแกะแต่โดยดี...
"เอ่อ...คุณ...ถอยไปก่อนได้มั้ยผม...จะได้...อาบน้ำให้หนูลิน..." ประโยคท้ายๆเริ่มแผ่วลงเมื่อน้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นฟ้าก็เจอสายตาคมดุที่วันนี้แฝงประกายวาววับจ้องลงมาในระยะประชิด อาการประหม่าทำให้เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกชาที่นิ้วมืออย่างไม่ทราบสาเหตุ แล้วเมื่อเจอรอยยิ้มอ่อนๆประดับขึ้นบนริมฝีปากหนาพร้อมคำพูดแผ่วเบาที่ได้ยิน ใบหน้าที่เหรื่ออมชมพูอยู่แล้วของน้ำฟ้าก็เหรื่อแดงหนักกว่าเก่าอย่างน่ารัก...
"...เรา...ก็อาบน้ำให้หนูลิน...พร้อมกันเลยก็ได้นี่..."
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue--->>
ขอบคุณคุณ pichayakamon... เออ ลืมจริงด้วยว่ะเฮ้ย... ห้าาาา จะให้หมอกานต์ใช้ยาแก้ปวดจิ้มแทนซะละเดี๋ยวบอดี้การ์ดรูปหล่อก็ไม่ตายกันพอดี
เฮ่ะ...ยังไง?
เดี๋ยวจะแก้ให้นะคะ ขอบคุณมากค่าา...
ปล. ท่าทางจะมาอัพได้อาทิตย์ละหนจริงด้วยอ่ะ... เพราะช่วงนี้ตอนกลางคืนบ้านัทซินเกิ๊นนนน ห้าห้าห้า ตามล่าหาคลิปดูกันใหญ่ไม่หลับไม่นอน...ฮิฮิ
ไปละๆ เดี๋ยวค่อยเจอกันจ้าาาา
ปล2: ช่วงนี้หน้าร้อนหนาวมาก...ห่มผ้ากันอุ่นๆนะจ๊ะ 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1758869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก