คุณแม่...ครับผม !!! Ch.12 - Vergin ในห้องน้ำมีแต่เสียงจ๋อมแจ๋มจากการตีน้ำของมือน้อยๆโดยเจ้าหนูลิน คลอตามด้วยเสียงบ่นงึมงัมของเด็กที่ฟังไม่ได้ศัพท์แต่ก็พอเดาอารมณ์คนทำเสียงออกว่าคงจะลั้นลาอยู่ไม่ใช่น้อย... ผิดกับผู้ใหญ่สองคน...ที่นั่งอยู่คนละด้านของกะละมังเด็กใบใหญ่... น้ำฟ้าเอาผ้าขนหนูมาห่อคลุมร่างกายไว้มิดชิด แต่ก็ยังปล่อยผมยาวให้สยายลงน้ำ...เพื่อเป็นของเล่นให้เจ้าหนูตัวอวบได้จับได้ลูบเอาตามใจ...
สองมือบางก็พยายามวักน้ำมาลูบตัวหนูน้อยไวโอลินให้เร็วที่สุด แต่การอาบน้ำเด็กโดยไม่ระวังก็เป็นเรื่องอันตรายมาก น้ำฟ้าจึงต้องจับตัวหนูลินไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างที่เหลือจึงใช้วักน้ำ... ...แต่ปกติหนูไวโอลินไม่ใช่เด็กชอบดิ้นในน้ำนี่ แต่ทำไมวันนี้ร่าเริงจังเลย...อยู่นิ่งๆได้มั้ยลูก แม่จับหนูจะไม่ไหวแล้วนะ...
"..." โดยไม่มีเสียงบอกล่วงหน้า ฝ่ามือใหญ่ๆก็สอดเข้าใต้รักแร้ของเด็กตัวน้อยเพื่อจับให้เจ้าหนูไวโอลินยืนนิ่งๆ ซึ่งมันทำให้น้ำฟ้าสะดุ้งแขนทันทีเพราะฝ่ามือใหญ่ที่ว่าดันมาจับทับมือเขาน่ะสิ...
"...นี่...! คุณ..."
"ฉันแค่จะช่วย..."
"ไม่ต้อง...! ผมอาบน้ำลูกเองได้... ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุณ..." น้ำฟ้าขู่ฝ่อ...พร้อมส่งสายตาดุๆให้ไป...แต่เหมือนคนอีกคนจะไม่รับรู้... เพราะพอมือใหญ่ๆช้อนเจ้าตัวน้อยไว้ได้แล้วก็ก้มหน้าลงไปเล่นกับเจ้าตัวอุ่นที่จับไว้แทน...
ส่วนหนูลินเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับโดยมือใครอีกคนที่ไม่ใช่แม่ฟ้าก็หันขวับไปมอง...คอเล็กๆแหงนเงยมองคนที่จับตัวเองแล้วเหลือบหันมองมือใหญ่ๆที่ตอนนี้เป็นคนจับเขาเอาไว้ทั้งตัวได้โดยพยุงไว้แค่มือเดียว มืออีกข้างที่ว่างก็วักน้ำมารดให้เขาเหมือนที่แม่ฟ้าทำเจ้าตัวเล็กก็ชอบใจใหญ่... ตีน้ำเล่นด้วยไม่สนใจแม่ฟ้าเสียอย่างนั้น...
"หนูลิน...หนูลินง่ะ..." น้ำฟ้าเรียกหนูน้อย มือก็สะกิดที่หลังเรียกร้องความสนใจคืน... แต่ทว่าหนูน้อยก็ไม่ไยดียังติดใจที่ได้เล่นน้ำกับคุณลุงตัวโตนี่อยู่... น้ำฟ้ามองลูกน้อยในมือคนอื่นแล้วนึกงอนขึ้นมาจึงหันหน้าหนี ตั้งใจว่าจะรีบออกไปหาเสื้อมาใส่แล้วจะพาหนูน้อยขึ้นจากน้ำแล้ว...
แต่ทว่าพอทำท่าจะลุกก็รู้สึกเหมือนมีใครมาดึงผมตัวเองเอาไว้...น้ำฟ้าค่อยๆหันกลับมามองในอ่าง... จุดดึงดูดความสนใจสายตาคือฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาสอดสางในเส้นผมของเขา... โดยมีมือเล็กๆเป็นคนจับมือใหญ่เอาไว้มั่นอีกที... น้ำฟ้าหันมองหน้าลูกน้อยก็เห็นเจ้าตัวเล็กหันมายิ้งยิงเหงือกให้ดูก็ได้แต่ย่นคิ้วสวยใส่เบาๆ...
"...ตัวเล็ก..." ทำน้ำเสียงงอแงใส่ลูก พลางค่อยๆกระเถิบถอยห่างออกมาให้เส้นผมพ้นรัศมีการจับกุม...แต่เจ้าหนูลินก็พยายามเหลือเกินที่จะให้ฝ่ามือของลุงม้าน้ำจับผมแม่ฟ้าของเขาให้ได้...จึงพยายามตะเกียกตะกายจับมือใหญ่ให้ยื่นไปแตะๆ แต่สุดท้ายก็เอื้อมไม่ถึงหนูลินจึงเริ่มงอแงใส่ผู้ใหญ่ทั้งสองคนเพราะไม่ได้ดั่งใจ...
"...ง่า...แง.........แม่........." เจ้าตัวน้อยร้องเรียกพลางยื่นมือหาน้ำฟ้าจะให้อุ้ม... แต่อีกคนยังคงน้อยใจเลยทำแค่ยื่นมือไปจับแขนหนูน้อยแล้วทำเสียงดุๆใส่
"...อยากให้ใครอุ้มกันแน่เจ้าตัวนวล... ไม่ต้องมาอ้อนแม่เลยนะ...อยู่กับผู้ชายที่ซื้อตุ๊กตาม้าน้ำให้หนูเลย...แม่ไปแล้ว..." น้ำฟ้าแกล้งขู่แต่เหมือนหนูลินรับรู้จริงจังก็เลยออกอาการสะบัดสะบิ้งใส่พยายามแกะฝ่ามือใหญ่ออกเพื่อจะเข้าหาน้ำฟ้าแทน... ดวงตากลมโตมองน้ำฟ้าอ้อนๆตีมือแปะๆใส่ท่อนแขนเล็กเบาๆ น้ำฟ้าเริ่มอมยิ้มได้ก็เลยจัดการเอาตัวลูกคืนโดยอุ้มขึ้นอ้อมกอดตัวเองไว้เหมือนเดิม...ซึ่งรังสิมันต์ก็ยอมปล่อยมือให้แต่โดยดี นึกอิจฉาหนูลินนิดหน่อยเมื่อมองเจ้าหนูน้อยก้มลงหอมแก้มน้ำฟ้าแล้วคลอเคลียแก้มยุ้ยใส่แก้มนวลขาวยั่วสายตานั่น...
น้ำฟ้าเดินเบี่ยงตัวหลบเพื่อไม่ให้โดนชายหนุ่มออกจากห้องน้ำไป... หยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาห่อเจ้าตัวนิ่มไว้ทั้งตัวโผล่ออกมาแค่ศีรษะแล้ววางลงบนฝูกนิ่มที่ปูผ้ายางเตรียมไว้... น้ำฟ้าจัดการซับน้ำให้ลูกก่อนเล็กน้อยก่อนจะลุกเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายอีกคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำก็ส่งสายตาไม่เป็นมิตรใส่ทันที นึกห่วงลูกขึ้นมาจับใจ...
"อย่า...แม้แต่จะคิดขโมยตัวหนูลินนะคุณ...ไม่อย่างนั้นผมจะฟ้องคุณจนถึงที่สุดแน่ !" น้ำฟ้าพยายามขู่ทั้งน้ำเสียงและสายตา แต่ผู้ชายอีกคนกลับมองตอบกลับด้วยแววตายิ้มๆใส่
"ฉันไม่เคยคิด...จนกระทั่งเธอพูดออกมานี่แหละ รู้รึเปล่า?..." รังสิมันต์หยอกแล้วก็เย้าน้ำฟ้าคืนกลับทั้งน้ำเสียงและสายตาเช่นกัน... และมันก็ได้ผลมากกว่าเมื่อคู่สนทนาค้อนใส่ตาคว่ำ ...นึกรู้จากความรู้สึกลึกๆว่าชายหนุ่มคงไม่ทำจริงอย่างที่ตนกลัวในเวลานี้หรอก เพราะหากคิดจะทำคงทำไปนานแล้วตั้งแต่ตอนที่บังคับพาเขาไปบ้านชายหนุ่มตอนนั้น...
ตัวบางๆจึงรีบหายไปหลังประตูห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว แต่ก็แอบแย้มไว้เล็กน้อยเผื่อว่าหนูลินร้องออกมาจะได้วิ่งออกมาทัน แต่ตลอดเวลาที่เปลี่ยนชุดนั้นมีเพียงเสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยที่เหมือนจะสื่อสารออกมาตามประสาเวลาถูกอุ้มแล้วถูกพาเดินอยู่ในห้องแค่นั้นเอง... น้ำฟ้าจึงพอมีเวลาเกล้าผมที่ยังเปียกอยู่เก็บให้เรียบร้อยและแอบทาแป้งนิดหน่อย ซึ่งแป้งที่ใช้ก็ไม่ต้องเปลืองเพราะเขาก็ใช้แป้งเด็กของลูกตัวเองนั่นล่ะทาแก้มทาตัว...
น้ำฟ้าตรวจความเรียบร้อยของตัวเองว่าแต่งตัวชุดนอนมิดชิดดีแล้วก็รีบเปิดประตูออกมาเพื่อพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเปลือยโชว์แผงอกล่ำสันพร้อมกล้ามเนื้อลอนหน้าท้องสมส่วน กำลังอุ้มดักแด้หนูลินในผ้าขนหนูสีฟ้าขุ่นขึ้นพาดบ่า และเมื่อเหลือบตาโตมองบนฟูกใกล้ๆผ้ายางก็เห็นทั้งเน็คไทด์และเสื้อเชิ๊ตของชายหนุ่มถูกขยำกองลวกๆวางอยู่...
"ฮะ...เฮ้ย !!! ไอบ้า...!!! ลามก !!! นี่...คุณจะถอดเสื้อทำไม ใส่กลับเดี๋ยวนี้เลยนะ...!!!" น้ำฟ้าโวยวายลั่นมือก็ยกขึ้นปิดตาตัวเอง แต่ว่าเท้าก็พยายามเดินถอยหลังเข้าหาช้าๆเพราะต้องการจะเอาตัวลูกน้อยคืนโดยด่วน...
รังสิมันต์ยกยิ้มมุมปาก พลันนึกไปว่าอาการตรงหน้ามันช่างน่าเอ็นดูขึ้นมายังไงไม่รู้ เร้าอารมณ์ชายหนุ่มให้แว่บความคิดอยากแกล้งอยากหยอกน้ำฟ้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น... ร่างแกร่งจึงค่อยๆสาวเท้าเดินอ้อมตัวน้ำฟ้าที่ป่ายมือไปข้างหลังเปะปะมายืนอยู่ตรงหน้า เจ้าหนูน้อยในห่อผ้าก็เงียบกริบราวนึกรู้ก้มมองแม่ฟ้าน้ำลายย้อยอยู่เฉยๆ... ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอียงหน้าลงไปกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มเบาๆ
"...เพิ่งเคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อครั้งแรกในชีวิตรึไง...
Are you vergin?..."
ได้ยินปุ๊บอารามตกใจก็ทำให้น้ำฟ้าลืมตาขวับหันไปมองและสวนคำกลับโดยไม่ทันคิด...
"...
Shut up !!..." ได้เท่านั้นก็ต้องเงียบกริบ...เมื่อเห็นแววตาสั่นระริกราวขำขันเสียเต็มประดาของคนตรงหน้า... "นี่คุณ !! มันจะมากไปแล้วนะ...คุณจะแกล้งผมเหรอ..."
"หึหึ...ก็เธอหน้าแดงทำไมล่ะ...ผู้ชายเหมือนกันจะอายอะไร..."
"ไม่ได้...อาย...แต่...เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่ว่าคุณจะมาเดินถอดเสื้อโชว์ในบ้านคนอื่นเค้าแบบนี้..."
"คนอื่นที่ไหน...เธอก็เป็นน้าแท้ๆ...ของหลานฉันเองไม่ใช่รึไง..."
"ก็..." อยากเถียงกลับใจแทบขาด...แต่ติดที่คิดไม่ออกว่าจะเอาคำอะไรมาเถียงกลับดีน่ะสิ... "แต่ผมกับคุณ...เราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวมาก่อน..." น้ำฟ้าเงียบไปครู่เพื่อเรียบเรียงคำพูดก่อนจะเอ่ยสิ่งที่คิดออกเพิ่มเติมต่อ "...แล้วก็นะ...การที่คุณส่งคนของคุณมาตามเฝ้าผมกับเพื่อนแบบนี้น่ะ มันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลอย่างมาก...ผมกับเพื่อนไม่ใช่นักโทษคุณที่คุณจะทำอะไรกับพวกเราก็ได้แบบนี้ !"
รังสิมันต์นิ่งเงียบมองคนตรงหน้าที่กล้าขึ้นเสียงใส่เขาอย่างไม่กลัวเกรง... ทั้งที่ตัวก็เล็กกว่า อำนาจอิทธิพลอะไรก็ไม่มี จะขยี้ให้แหลกไปซะตรงนี้เหมือนกรณีอื่นที่ผ่านมาก็ทำได้ไม่ยาก... แต่ว่าทำไม...เหตุการณ์คราวนี้กับคำพูดของคนๆนี้ถึงทำให้เขาเกลียดไม่ลง...
"...ก็ได้... ฉันจะให้คนของฉันมาคอยตามรับส่งเธอแค่ตอนเธอออกไปทำงานข้างนอกก็ได้...เพราะฉันไม่ต้องการให้หนูลินต้องผจญกับอากาศแย่ๆและอันตรายของที่นี่... แต่มีข้อแม้อย่างเดียว..."
"ข้อแม้...? คุณไม่มีสิทธิมาตั้งข้อแม้ใดๆทั้งสิ้นกับผม !" พูดออกไปแล้วก็ต้องชะงักกึกกับแววตาคมดุที่ปรายมองมา...
"ถ้าเธอฉลาดพอ...ก็ควรจะฟังข้อเสนอของฉันนะ..." รังสิมันต์เอ่ยเนิบๆเชิงข่มขู่หน่อยๆตามนิสัย... กระชับท่อนแขนโอบรัดหลานชายให้อยู่ในท่าสบายก่อนจะเอ่ยต่อ "...ถ้าเธอต้องการอิสระแบบนั้น...ฉันจะให้ แต่แลกกับการที่..." พูดแล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆสืบเท้าเข้าใกล้น้ำฟ้าช้าๆ ส่วนเด็กหนุ่มเมื่อถูกต้อนมันก็ต้องถอยหลังไปเรื่อยโดยอัตโนมัติ เพราะเขาเองก็ไม่อยากอยู่ใกล้ๆผู้ชายตรงหน้ามากเท่าไหร่...
"...เธอต้องเอาเสื้อของฉันไปซักแล้วก็...หาอะไรให้ฉันกิน... หวังว่าคนไทยอย่างเธอ...คงมีมารยาทพอแล้วก็ไม่ปฏิเสธหรอก...ใช่มั้ย..."
"อะ...ไอ...คนบ้าอะไรเนี่ย...พูดเองเออเอง...เอาแต่ใจที่สุด !"
"หรือเธอจะปฏิเสธ... งานง่ายๆแค่นี้แลกกับการที่ฉันจะบอกคนของฉันเลิกตามเธอตลอดเวลาเหมือนตอนนี้อย่างที่เธอต้องการ... มันคุ้มออกนะ...คุณน้ำฟ้า..." พอพูดจบก็มีเสียงตอบรับอ้อแอ้ของเด็กทารกตัวน้อยในห่อผ้าดักแด้ตอบแทนคุณแม่ตัวเองเสียอย่างนั้น...
"แต่แค่เสื้อผ้า...คุณก็เอากลับไปซักเองที่บ้านสิ...บ้านผมไม่ใช่ร้านซักรีดนะคุณ...!"
"งั้นเธอก็ต้องทนโดนฉันคอยตามดูอยู่ตลอดเวลาอย่างนี้ต่อไป...เพราะฉันไม่ไว้ใจให้เธอดูแลหลานฉันเต็มที่ร้อยเปอร์เซนต์"
ได้ยินดังนั้นน้ำฟ้าก็หน้าตึงขึ้นมาทันที "คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาไว้ใจหรือไม่ใจผม... หนูลินเป็นลูกของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เพราะงั้นผมจะเลี้ยงดูแกยังไงมันก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย แล้วที่ผมอนุญาตให้คุณเข้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกผมได้ขนาดนี้ก็เพราะว่าผมยังเห็นแก่การที่คุณเป็นพี่ชายของพ่อแท้ๆหนูลิน... แต่ถ้าคุณยังจะมายุ่งวุ่นวายกับพวกเราสองคนมากไปกว่านี้...อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะคุณ..."
"หึ...ฮ่ะๆ..." รังสิมันต์ยกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะลึกในลำคอ... ก่อนจะหันสายตามากวาดมองตัวน้ำฟ้าทั่วทั้งตัว... ตัวเล็กๆบางๆในชุดนอนผ้าลินินนุ่มๆ ผมหมาดถูกยกรวบไว้กับกิ๊บตัวใหญ่แบบที่ทำประจำ ...พูดไม่ดูตัวเองเลยนะเด็กนี่...กล้าดีนะ... "...แล้วเธอจะทำอะไรฉันหืม?"
"เฮ่ะๆ...ยาาาาาา...ฮาาาาา...." หนูลินครางเสียงราวกับจะเลียนแบบคำพูดของคนที่ตัวเองอุ้มอยู่... คนอุ้มจึงก้มมองหน้าหลานตัวน้อยที่จ้องเขากลับ แล้วมอบหอมนิ่มๆเข้าปก้มยุ้ยๆของหนูลินหนึ่งที...
"...กะ...ก็...ก็...อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ..." เพราะพูดไปไม่ทันได้คิดคำตอบที่เหลือไว้ ก็เลยได้แต่อึกอัก...แน่นอนว่าคนที่ผ่านประสบการณ์ในการเดาใจคนอื่นอย่างรังสิมันต์ก็ดูออกง่ายๆจึงตั้งใจสร้างแรงกดดันต่อไป...
"อะไรก็ได้ของเธอน่ะมันอะไรล่ะ... จะไปแจ้งตำรวจ ฟ้องทนาย...หรือจะจ้างคนมายิงฉันดี...เอามีดเสียบฉันตอนนี้เลยดีกว่า...ง่ายดี...เอามั้ย?" พูดแล้วชายหนุ่มก็ยื่นแผ่นอกล่ำสันไปตรงหน้าน้ำฟ้า โดยมีเด็กน้อยไวโอลินตบมือเปาะแปะเป็นลูกสมุนน้อย...
น้ำฟ้าหน้าขึ้นสีเหรื่อกุหลาบวาบ... นึกน้อยใจตัวเองนัก ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆแต่ทำไมมันช่างต่างกันขนาดนี้... คนตรงหน้ามีแผงอกล่ำสันกล้ามเนื้อสมส่วนชายชาตรี ส่วนเขามีแค่แผ่นอกแห้งไร้กล้ามเนื้อประกอบ... ชายหนุ่มมีหน้าที่การงานท่าทางมั่นคง และมีอิทธิพลไม่น้อย ส่วนเขาเพิ่งมาจากต่างประเทศ งานการเป็นหลักแหล่งก็ยังไม่มี ยังต้องรับจ้างเขาอยู่เลย...แบบนี้ต่อให้เขาไปฟ้องทนาย หรือแจ้งตำรวจจริง...การชนะความคงเป็นศูนย์
"อะ...... ยังคิดไม่ออกอ่ะ..." พูดแล้วน้ำฟ้าก็รีบประมวลหาคำพูดมาต่อให้จนได้... "...ตะ...แต่...ไม่ว่าจะวิธีไหน...ผมเอาจริงแน่ๆนะคุณ...ถ้าคุณยังไม่ยอมเลิกจับตาดูผมอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้...!"
"เธอก็แค่ซักเสื้อเปื้อนคราบสบู่นี่ให้ฉัน กับหาข้าวให้ฉันกิน...แค่นี้เองง่ายจะตาย... ทำไม...ทำแค่นี้เพื่อตัวเองกับลูก...ทำไม่ได้งั้นเหรอ?"
น้ำฟ้ากัดริมฝีปากล่างด้วยความเครียด...ใจอยากปฏิเสธแทบตายแต่...ข้อเสนอของชายหนุ่มเองก็น่าสนใจไม่น้อย... จะว่าไปแล้วตัวเขาเองน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ที่หมอกานต์ต้องมาพัวพันด้วยนี่สิที่หนักใจ...เพื่อนเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยยังโดนตามเลย... เอาไงดี...แค่ซักเสื้อกับเอากับข้าวที่เหลือมาอุ่นให้หมอนี่ทานคง...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าได้เห็นกับข้าวธรรมดาๆแบบนั้นแล้วบางที คนรวยๆอย่างผู้ชายคนนี้อาจจะปฏิเสธไปเองก็ได้... ถ้างั้นก็...
"ก็ได้... แต่คุณพูดแล้วห้ามคืนคำนะ..." น้ำฟ้าพูดแล้วเผลอเท้าสะเอวใส่ด้วย ชายหนุ่มนึกขำอยู่ในใจกับท่าทางข่มขู่นิ่มๆแบบนี้ แต่ก็พยักหน้าตอบเบาๆ "งั้นเดี๋ยวผมแต่งตัวให้ลูกก่อน..." พูดแล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นมือขอลูกตัวเองคืน... หนูลินที่เจอท่าทางแบบนั้นก็โอนอ่อนตัวไปหาแม่ฟ้าทันที... ตากลมแป๋วเงยสบหน้าแม่แล้วหัวเราะเฮ่ะๆถูกใจ ก่อนจะซุกซบใบหน้ากลมเล็กเข้าซอกไหล่น้ำฟ้าแล้วเคลียหน้าไปมา ถีบขาเข้าใส่พุงกะทิน้อยๆของน้ำฟ้าเบาๆ...
"เป็นอะไรฮึ? เต้นใหญ่เลย... อ้อนแม่เหรอเจ้าตัวนิ่ม..." น้ำฟ้าถามพลางยิ้มคลายอารมณ์ขุ่นมัวออกแล้วกอดลูกไว้แนบอกแน่นๆให้ชื่นใจ แม้จะแอบฉุนนิดๆเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของชายหนุ่มติดผ้าขนหนูลูกมาด้วย...
จากนั้นเด็กหนุ่มตัวผอมบางก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า มือประคองลูกไว้ข้าง อีกมือก็พยายามหยิบตะกร้าผ้าที่อยู่ข้างในออกมาด้วยท่าทางทุลักทุเลพอสมควร...ชายหนุ่มตัวสูงที่ยืนเปลือยอกอยู่ใกล้ๆจึงทรุดนั่งยองๆลงใกล้ๆน้ำฟ้าแล้วยื่นมือใหญ่ๆของตัวเองเข้าไปช่วยน้ำฟ้าหยิบตะกร้าออกมา จงใจเฉี่ยวจมูกเข้าแก้มหอมๆก่อนบอก...
"ตะกร้านี้ใช่มั้ย..." คนพูดในใจหวังดีแค่อยากจะช่วย แต่อีกคนกลับรีบชักมือกลับแล้วอุทานด้วยความตกใจแทน
"เฮ้ย...คุณ...!" อุทานจบน้ำฟ้าก็รีบลุกขึ้นยืนและกระเถิบถอยห่างรังสิมันต์ออกมาทันที... เมื่อกี๊ชายหนุ่มเข้ามาใกล้เกินไปจนได้กลิ่นน้ำหอมเข้มๆแบบผู้ชายที่ติดผิวกายฟุ้งออกมาเลย มันจะใกล้ไปแล้วนะ...
"...แล้วจะแต่งตัวให้หนูลินตรงไหน..." รังสิมันต์ทำเป็นไม่สนใจรีแอคชั่นของน้ำฟ้า แต่กลับถามต่อ... น้ำฟ้าที่อ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ออกก็ได้ทำคิ้วย่นแล้วชี้นิ้วส่งๆไปบนฟูกที่ปูผ้ายางรองเอาไว้แล้ว... พอเสร็จก็สาวเท้ารีบๆเดินไปที่ฟูกก่อนแล้วจัดการแก้ผ้าขนหนูออกจนหนูลินเปลือยเปล่าขาวจั๊วะทั้งตัว...
"ดาาา...อั๊งงงงง...แม่......." เรียกน้ำฟ้าแล้วสองมือเล็กๆก็ตะกุยอากาศระหว่างที่น้ำฟ้ากำลังแก้ผ้าเจ้าตัวน้อยอยู่... น้ำฟ้ายิ้มรับคำเรียกเพื่อให้รู้ว่าเขาตอบสนองกริยาอาการของลูกทุกครั้งเวลาเรียกเขาว่า 'แม่'... แต่ทว่าพอมีใครอีกคนทรุดนั่งลงตรงข้ามผ้ายางสีฟ้า น้ำฟ้าก็หน้าหุบลงทันที...
"วางตะกร้าแล้วก็ออกไปคอยข้างล่างสิคุณ... มานั่งอยู่ทำไม..." น้ำฟ้าถือสิทธิ์เจ้าบ้านออกปากไล่ทันที...
"ไม่...ฉันจะดูหลานแต่งตัว..." รังสิมันต์ทำเป็นไม่ฟัง ลงมือคุ้ยเสื้อผ้าเด็กอ่อนในตะกร้าที่พับเป็นระเบียบเรียบร้อย... แป๊บเดียวก็ได้เสื้อกับกางเกงเข้าชุดกันออกมาชูให้น้ำฟ้าดู "ชุดนี้แล้วกัน..." พูดเองเออเองเสร็จก็ทำท่าจะยัดขาหนูน้อยลงในกางเกงทันที แต่น้ำฟ้าเผลอตัวตีเพี๊ยะลงบนต้นแขนแกร่งทันทีเช่นกัน...
"เดี๋ยวคุณ ! จะทำอะไร..." น้ำฟ้าถามเสียงตระหนก แต่อีกคนแค่หันมามองแล้วตอบ...
"ก็จะใส่เสื้อผ้าให้หนูลินไง...ปล่อยตัวเปลือยนานๆเดี๋ยวจะเป็นหวัด..." พูดจบก็ทำท่าจะสวมกางเกงให้หนูลินต่อ แถมยังมองหน้าน้ำฟ้าราวกับจะบอกว่าเรื่องแค่นี้เธอก็ไม่รู้รึยังไง ...แต่อีกคนก็ไม่ยอมยื้อแขนใหญ่ไว้จนได้
"...สวมทั้งๆที่ตัวยังชื้นแบบนี้สิเด็กจะเป็นปอดบวมเอา..." น้ำฟ้าบอกกลับเสียงดุ แล้วเอี้ยวตัวไปตะกร้าใส่อุปกรณ์เด็กอ่อนใกล้ๆตัวเพื่อหยิบบางสิ่งออกมา
"มันต้องทาแป้งก่อน... หนูลินจะได้ไม่อับ..." พูดแล้วก็ขมวดคิ้วดุใส่คนตัวโตกว่าอย่างไม่เกรง... เรื่องอื่นเขาอาจจะยอมรับว่ากลัวคนตรงหน้าไม่น้อย...แต่ถ้าเรื่องหนูลินไม่มีวันเสียล่ะที่เขาจะยอมแพ้ผู้ชายคนนี้...
ส่วนอีกคนที่โดนดุกลับและมีนิสัยไม่ชินกับอาการหน้าแตกแบบนี้ก็ได้แต่เก้อมองคนตัวเล็กปล้ำจับตัวหลานเขาพลิกไปมาเพื่อทาแป้งจนหอมฟุ้ง... เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับความสนใจเพิ่มเติมจึงเสหันไปจัดเสื้อผ้าที่เมื่อครู่เขาตะกุยจนเพ่นพ่านมาวางซ้อนกันให้ใกล้เคียงของเดิม... แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียงเรียกเขาจากด้านหลัง...
"เอาเสื้อมาสิคุณ..." น้ำฟ้าบอกพร้อมยื่นมือมาข้างหน้า... รังสิมันต์มองมือที่เล็กกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัดนิ่งๆแล้ววางเสื้อผ้าที่ตัวเองเลือกไว้เมื่อครู่ลงไป...
จากนั้นเด็กหนุ่มก็จัดแจงใส่แพมเพิร์สให้หนูลินก่อนจะตามด้วยเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มยื่นให้... น้ำฟ้าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยที่เสื้อผ้าพวกนี้คนที่เขาไม่ชอบจะเป็นคนเลือกให้ ...ทั้งหมดนี้ก็ถือว่าเขาเองก็ใจกว้างพอดูแล้วนะ... น้ำฟ้าหอมแก้มซ้ายขวานุ่มๆเหมือนที่ทำประจำทุกวันแล้วก็อุ้มเจ้าตัวนิ่มเข้าอก โดยไม่ลืมที่อีกมือจะคว้าเสื้อเชิ๊ตของชายหนุ่มติดมือมาด้วย...
"...ไปหม่ำๆนมกันเนอะ...หม่ำๆกัน..." ...แต่น้ำฟ้าก็ไม่ได้สนใจเจ้าของเสื้อเชิ๊ตเช่นกัน... ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินตามเขาลงมาข้างล่างโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย...
--------------------------------------- - - ---- - ---- - -- -- - - - -
มาต่อแล้วจ้า........
งานสุมกองพะเนิน...แต่ชีวิตมันก็ต้องสู้ต่อไป...
Ps : ช่วงนี้อากาศเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ...ไปละ...ไปหัวปั่นกับโฟโต้ชั่บทำงานต่อ
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1759019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก