คุณแม่...ครับผม ! Ch.16 - far away รถญี่ปุ่นสีบรอนซ์ทองของคุณหมอกานต์กำลังแล่นด้วยความเร็วคงที่โดยใช้เส้นทางมอเตอร์เวย์ไปผ่านด่านเก็บเงินลาดกระบัง... เพื่อวิ่งตรงผ่านฉะเชิงเทรามุ่งสู้อำเภอวังน้ำเขียว... ตอนนี้เป็นเวลาเกือบแปดโมงเช้าแล้ว... เขาสองคนขับรถออกมาจากบ้านน้ำฟ้าตั้งแต่ตีสี่... เจ้าตัวเล็กยังนอนหลับสนิทอยู่บนเบาะเด็กอ่อนที่คุณหมอเด็กซื้อมาติดตั้งไว้ในรถตรงกลางระหว่างที่นั่งคนขับกับคนนั่งข้างคนขับ... เสียงเพลงช้าๆทำนองเบาๆเปิดคลอในรถไม่ได้รบกวนการนอนหลับสนิทของหนูน้อยเลยซักนิด แสงสีส้มทองทอประกายจ้าให้คุณหมอเด็กซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นต้องรีบหยิบแว่นตากันแดดแบบเท่ห์ๆเลนส์สีน้ำเงินมาสวมโดยไว... ส่วนคนที่นั่งมาด้วยกันกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายหาใครซักคน...
"...เอ่อ สวัสดีครับ...คุณธาดา...นี่ผมน้ำฟ้านะครับ..." แล้วน้ำฟ้าก็เงียบไปครู่หนึ่งคงจะฟังคำตอบรับจากปลายสายอยู่ "...คือพอดีผมจะโทรมาบอกว่า งานแปลชุดแรกผมส่งเป็นไฟล์ไปให้ในเมล์ของคุณบ.ก.แล้วนะครับ...เมื่อตอนซักห้าทุ่มเมื่อคืน... อ๋อ...คือพอดีตอนนี้ผมอยู่บนรถกำลังไปฉะเชิงเทราครับ...ผมไม่กล้าโทรไปตอนที่เพิ่งส่งงานไปให้กลัวคุณหลับไปแล้ว...ก็เลยโทรมาบอกตอนนี้น่ะครับ... ...ฟ้าไปช่วยงานแต่งงานเขาครับ... งานแต่งของน้องสาวพี่หมอก... พี่หมอกคนที่เป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ที่เมื่อสัปดาห์ก่อคุณธาดาไปนั่งทานไงครับ...ร้านที่ผมไปทำงานอยู่ด้วยน่ะ... ครับ...ครับใช่... เอ่อ...ผมจะไปซักประมาณสองอาทิตย์ครับ...แต่ผมเอาไฟล์งานมาทำต่อพลางๆแล้วนะครับ...แล้วยังไงถ้ามันเสร็จแล้วผมจะส่งไฟล์ไปให้เช็คเป็นบทๆไปนะครับ อ๋อ...ครับ...ได้ครับ...ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ..."
หลังพูดสายจบน้ำฟ้าก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาเลยทีเดียว...
"นี่เจ้านายหรือพ่อ~นายกันแน่เนี่ย...ซักซะอย่างกับเห็นลูกไม่ก็เมียหนีออกจากบ้านงั้นแหละ..."
"มากไปหน่อยแล้วหมอกานต์... อยากได้มั้ยล่ะ พอจะเป็นพ่อสื่อให้ได้นะคนนี้น่ะ..." น้ำฟ้าเหลือบหางตามองพลางย้อนเพื่อน แต่หมอกานต์เพียงแค่ยักไหล่แล้วส่งเสียงหึในลำคอเบาๆ
"...ถึงฉันจะอยากได้หรือไม่อยาก...เขาก็ไม่เอาฉันหรอก... ก็ในเมื่อคนที่เขาพิศวาสน่ะ...ไม่ใช่ฉัน..."
"ทำไม...แกจะบอกว่าเขาพิศวาสพี่หมอกรึไง... เห็นวันนั้นปล่อยให้นั่งกันสองคนก็ดู...เข้ากันได้ดีอยู่นะหมอกานต์"
"เหอะ... อย่ามาทำเป็นแอ๊บน่า...ฉันรู้หรอกว่าแกก็พอจะดูออกว่าเขาพิศวาสคุณลูกน้องตัวเองต่างหาก... เห็นสายตาที่เขามองแกทีไรอ่ะนะ เยิ้ม...ทุกที..."
"เลี่ยนแต่เช้าเลยหมอกานต์... ตะกี๊เขาซักฉันเพราะเขาก็ห่วงงานของเขาสิ... นักแปลหนีมาเที่ยววังน้ำเขียวแบบนี้เขาก็คงกลัวว่างานจะไม่คืบหน้า... คิดลึกนะเราน่ะ..."
"ฮืม...คิดลึกอะไรล่ะ...นี่ฉันน่ะคิดตื้นที่สุดแล้วนะฟ้า...ไม่ได้ลึกขนาดไปเจาะดูหัวใจไส้ติ่งคุณธาดาเขาเลยนะ...ฉันแค่มองจากแววตา ท่าทาง อาการภายนอกของเขาฉันก็หักธงได้ชัวร์ๆ..."
"นี่...อยู่กันมาตั้งนานเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเพื่อนผมนอกจากจะทำงานเต็มเวลาเป็นหมอเด็กแล้วยังแอบรับจ๊อบนอกเป็นหมอเดากับเขาด้วยน่ะ..."
"เดาอะไร...นี่ถ้าไม่ใช่คนซื่อจนใสแบบแกอ่ะนะ ใครๆเขาก็ดูออกครับ...คุณน้ำฟ้าเรือพ่วง... ทำไม...หรือแกไม่ชอบเขา พี่เขาก็ทั้งหล่อ ทั้งหน้าตาดี ใจดี เป็นกันเอง...ที่สำคัญรวยด้วย... ไม่สนใจเขาเลยเหรอฟ้า..."
"นี่...หยุดยัดเยียดฉันให้ผู้ชายซักทีได้มั้ย... นิสัยเดิมตั้งแต่ตอนเรียนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ...ขอบอกตรงนี้ว่าถึงฉันจะหน้าตาสาวแตก...แบบนี้แค่ไหนแต่ก็เป็นผู้ชายนะครับหมอ... แค่โดนไอผู้ชายคนนั้นจะ..." มาถึงตรงนี้น้ำฟ้าก็เบิ่งตากว้าง เพราะเกือบหลุดอะไรบางอย่างออกไปให้ที่ตัวเองเคยสัญญาไว้มั่นเหมาะว่าต้องเก็บเป็นความลับไปจนวันตายให้ได้ออกไปเสียแล้ว... "เอ่อ... ก็นั่นแหละ ตอนนี้ฉันเองไม่อยากทุ่มเวลาไปให้ใครมากไปกว่าผู้ชายคนนี้หรอก...ใช่มั้ยหนูลิน... มุ๊ๆๆ....ตื่นซะแล้วหมูน้อยของแม่ฟ้า... ฮาวววว..."
และตัวช่วยของแม่ฟ้าก็เหมือนจะรู้รีบออกโรงปกป้องความลับของแม่ฟ้าให้ได้ทันการณ์ เมื่อครู่น้ำฟ้าแอบเห็นเหมือนกันว่าเพื่อนอ้าปากค้างเหมือนกำลังจะถามอะไรซักอย่าง... แต่ก็พอดีหนูลินตื่นแล้วหาวปากกว้างน้ำลายยืดพอดี น้ำฟ้าเลยรีบทำเป็นสาละวนกับเจ้าตัวเล็ก...ปลดเบลท์เส้นเล็กที่คาดพุงเจ้าหนูน้อยไว้ออกแล้วประคองเจ้าตัวอ้วนกลมมาอุ้มเสียเอง...
"โอ๋......หิวแล้วเหรอครับ... หิวแล้วมั้ย... ตื่นเป็นเวลาเชียวนะลูกใครหว่า..." พูดจบน้ำฟ้าก็หอมฟอดไปที่แก้มยุ้ยๆของหนูน้อยเสียงดังจนเพื่อนคนขับนึกอิจฉาขึ้นมา
"แหม.... หอมซ้ายทีขวาทีแบบนั้นเดี๋ยวหลานฉันก็แก้มช้ำกันหมดพอดี... เอ้อนี่...ช่วงนี้หนูลินยังเป็นโคลิคอยู่อีกเหรอ... เห็นตื่นสายกว่าปกติ..." คุณหมอถาม นึกลืมๆไอที่เพื่อนพูดค้างไว้ให้คาใจเขาอยู่เมื่อครู่ออกไปก่อน...เพราะตอนนี้สิ่งน้ำคัญประจำรถตื่นขึ้นมาอวดลวดลายโชว์ลูกอ้อนเรียบร้อยแล้ว... ด้วยการเอนหัวตุ๊บ...มาชนเขนเขาเบาๆโดยมีแม่ฟ้าประคองตัวไว้...แล้วเงยคอเล็กๆมายิ้มยิงเงือกที่เริ่มเห็นเงาฟันรำไรใส่ตาเขาด้วย...
"ก็นะ... หนูลินชอบตื่นมาร้องตอนห้าทุ่มถึงตีสามเหมือนเดิม... หลังจากนั้นก็หลับๆตื่นๆตลอด...มีวันนี้แหละนอนได้ยาวหน่อย...ตื่นมาอีกทีก็ตอนแปดโมงกว่าๆนี่เลย..." อธิบายอาการลูกน้อยจบน้ำฟ้าก็เอนหลังพิงเบาะนั่งสบายๆ เพราะตอนนี้เขาเอาเจ้าตัวกลมนั่งตักด้วยกันแล้ว...
"แค่สี่ชั่วโมงก็ยังดีแหละฟ้า...บางเคสนะลูกร้องตั้งแต่หกโมงเย็นถึงหกโมงเช้าเลยก็มี... เด็กบางคนก็ร้องหนักมากถึงขนาดหลอดเสียงแตกเลยก็มีนะ..."
"จริงเหรอ...น่าสงสารพ่อแม่เขาเนอะ...คงจะไม่ได้นอนเลยล่ะสิ...แล้วอย่างนี้ต้องทำยังไงบ้างล่ะหมอกานต์..." น้ำฟ้าชวนคุย... และก็ได้ผลเมื่อหลังจากนั้นคุณหมอเด็กตัวเล็กผิวขาวก็เริ่มต้นช่วงเลคเชอร์ยาวเหยียดเกี่ยวกับอาการโคลิคที่เด็กส่วนใหญ่เป็นกัน ทั้งสาเหตุ...วิธีดูแล และอะไรอื่นๆอีกมากมาย น้ำฟ้าก็ตอบรับไปบ้างซักถามบ้างพอไม่ให้หมอกานต์ได้สงสัยว่าเขาเองแทบจะฟังแบบทะลุหูซ้ายผ่านไปหูขวา...
ก็ตอนนี้ใจเริ่มกังวลว่าใครอีกคนที่เขาเองก็คิดว่าตั้งใจจะหนีมาแบบไม่บอกไม่กล่าวคงจะเริ่มรู้ตัวแล้ว... เพราะเวลาเก้าโมงเช้าเป็นเวลาใหม่ที่ลูกน้องของลุงเจ้าตัวเล็กจะขับรถมารับเขาไปทำงานเป็นประจำหลังจากวันนั้น และเลิกมาเฝ้าตามติดตั้งแต่หลังเที่ยงคืนไปแล้ว... หากตอนนี้ลูกน้องชายหนุ่มมาถึงหน้าบ้าน และเห็นโซ่คล้องประตูอยู่คงจะรู้ได้ไม่ยากว่าเจ้าของบ้านคงไม่คิดจะเล่นพิเรนทร์ขังตัวเองไว้ในบ้านและใส่โซ่ปิดตายประตูบ้านแบบนั้นหรอก แต่คงจะออกไปเองแล้วที่ไหนซักแห่ง... และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่น้ำฟ้าตั้งใจออกจากบ้านตั้งแต่ตีสี่ด้วย... เพราะอย่างน้อยถ้าชายหนุ่มจะสั่งลูกน้องออกตามเขาก็คงจะใช้เวลาพอสมควร...
---------------------------- - - ---------------- - -- -- - - -
โทรศัพท์สั่นครืดอยู่ในกระเป๋าทำให้รังสิมันต์ที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะไม้บริเวณชานบ้านพักในรีสอร์ทสุดหรูของเพื่อนที่เชียงรายหยิบมาดู... ละสายตาออกจากจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่เอามาเช็คราคาหุ้นแต่เช้ามาจ้องชื่อที่หน้าจอ... แล้วก็กดรับพลางคิดว่าลูกน้องเขาคงจะโทรมารายงานตามปกติว่า 'ส่งคุณน้ำฟ้าเรียบร้อยแล้วครับ' ...เหมือนเดิม
"/มีอะไร.../" การรับโทรศัพท์แบบไม่ขึ้นต้นตามมารยาทแบบนี้นั้นมาคัสชินเสียแล้ว... แต่ตัวเองก็ต้องสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เมื่อคิดว่าเรื่องที่ 'จำเป็น' ต้องรายงานต่อไปอาจทำให้กระบอกโทรศัพท์เขาพังพร้อมการต้องเด้งออกจากงานเป็นแน่แท้ทีเดียว...
"คือ...บอสครับ...ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าบ้าคุณฟ้า... แต่ว่าประตูคล้องโซ่ไว้... ประตูบ้านก็ปิดล็อกจากข้างนอก... ผมประเมินดูแล้วแสดงว่า...คุณฟ้าคงจะออกไปที่ไหนซักแห่งแล้วล่ะครับบอส..." เพราะเป็นคำตอบที่ไม่คาดคิดว่าจะได้รับ...ทำให้ชายหนุ่มปลายสายเงียบไปซักพัก... มาคัสก็รอลุ้นเสียจนมือที่แอบเผลอกำกันอยู่เหงื่อเริ่มซึมออกมาเรียบร้อย...
"/...เช็คไปที่ร้านแล้วรึยัง.../" ชายหนุ่มถาม...เสียงเหมือนจะเอื่อยๆ แต่คนที่ทำงานกับชายหนุ่มมานานอย่างมาคัสรู้ดีว่ามันไม่ได้แค่เฉื่อย...แต่มันทั้งเรียบและเย็นอย่างน่ากลัวเลยทีเดียว...
"เมื่อครู่เตโชโทรมาบอกแล้วครับ... ตั้งแต่วันนี้ไปร้านจะปิดราวสองอาทิตย์ ห้างที่คุณฟ้าไปประจำก็ยังไม่เปิด..."
"/แน่ใจแล้วเหรอว่าเด็กนั่นไม่มีญาติที่ไหนในกรุงเทพฯอีก...นอกจากเพื่อนที่ชื่อณัฐกานต์.../" "ครับ...แน่ใจ... คุณฟ้าอยู่กับพี่สาวแค่สองคน และไปเรียนต่อที่อังกฤษตั้งแต่จบม.6..." มาคัสรายงานออกไปก็หยุดแค่นั้นเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาตามสายเบาๆ รอลุ้นกับคำสั่งสุดโหดหรือคำด่าที่นานๆจะมีมาทีอย่างใจจดใจจ่อ... ...คราวนี้จะเป็น 'เจอที่ไหนยิงทิ้งทันที หรือเก็บให้หมดอย่าให้เหลือ แต่ห้ามเด็กเป็นอันตรายเด็ดขาด' กันแน่นะ...
"/.../"
"..."
"/อืม แล้วเดี๋ยวจะโทรกลับไป.../""..." มาคัสถือสายโทรศัพท์ค้างนิ่งอยู่ที่หู... ลืมเลือนไปชั่วขณะว่าปลายทางวางลงไปพักหนึ่งแล้ว...
อะไรกัน...คำตอบมีแค่ 'อืม' เนี่ยนะ ! ตะกี๊เขาโทรผิดเบอร์หรือเปล่าว่ะ !!!
ด้านคนที่เพิ่งกดตัดสายจากลูกน้องตัวเองก็เลื่อนดูเบอร์ที่ตัวเองเคยเมมเอาไว้ก่อนหน้านี้พักใหญ่แล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสที่คิดจะใช้สักที... ปลายนิ้วสัมผัสปุ่มกดโทรออก...ลังเลชั่วครู่ว่าจะโทรดีหรือเปล่า...
-------------------------- - - ---------------- - -- -- -- -- - - -
~แล้วยังจะมองเวลาเขามา...ยังอยากจะสบสายตา ยังไปคิดถึงเขาทำไม...
แล้วตอนสุดท้ายจะเป็นเช่นไร...ต้องเจ็บใช่ไหม? ก็จะให้ทำไง...ก็มันรัก...~ (ห้ามใจ by ละครฟ้าเพียงดิน)
ริงโทนโทรศัพท์เล่นจนจบท่อนฮุคไปแล้วหนึ่งรอบ และกำลังเล่นรอบที่สอง... แต่เจ้าของเครื่องก็ยังคงจ้องเบอร์ที่ตัวเองไม่ได้เมมไว้ด้วยมือเย็นเฉียบ... แน่ๆเลย...ผู้ชายคนนั้นแน่ๆ...
"ฟ้า...จะไม่รับเหรอ..." หมอกานต์ที่เอื้อมมือมาเบาเสียงเพลงในรถลงให้เพื่อนเรียบร้อยแล้วออกปากถาม...เมื่อท่อนฮุครอบสามเริ่มขึ้นแล้วดับลง... สักพักก็ดังขึ้นอีก...
"เอ่อ...คือ...เบอร์แปลกอ่ะ...ไม่คุ้นด้วย..."
"อ่าว...เบอร์พี่เขาที่สำนักงานโทรมาเรื่องงานบ้างรึเปล่า... สองสายแล้วนะเผื่อมีเรื่องด่วน..."
"เอ่อ..." น้ำฟ้าได้แต่อึกอักในลำคอ... สุดท้ายเมื่อทนสายตาสงสัยจากเพื่อนหมอไม่ได้ก็เลยตัดใจกดรับ...แม้ว่าใจในตอนนี้อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งมากที่สุดก็เถอะ... ผู้ชายคนนั้นโทรมาแน่ๆ...!! เขาจะอะไรนักหนานะ... แต่ว่าถ้าคิดในแง่ดี...อาจจะเป็นคนที่ทำงานโทรมาจริงๆก็ได้... ลองรับดูก็ไม่น่าจะเสียหาย...อย่างมากถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องก็ตัดสายทิ้งไปเลย...
"สะ...สวัสดีครับ..."
"/น้องฟ้า...นี่พี่จุ๋มจิ๋มจากกองบ.ก.นะ... ตะกี๊ทำอะไรอยู่ทำไมรับสายช้าจังเลยเนี่ย.../" เสียงแอ๊บสาวแต่ยังไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ดังลอดผ่านโทรศัพท์ น้ำฟ้าถอนหายใจพรูออกมาแรงๆเลยทีเดียว...
"พี่จุ๋ม...ขอโทษครับพอดีตอนนี้ฟ้าอยู่บนรถน่ะ เจ้าตัวเล็กเพิ่งตื่นเลยมัวแต่อุ้มอยู่รับไม่ทัน..." น้ำฟ้าบอกเสียงอ่อยๆ... ได้ยินปลายสายถอนหายใจใส่ แต่แล้วซักพักก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกคักขึ้นมา "พี่จุ๋มมีอะไรหรือเปล่าครับ..." น้ำฟ้าออกปากถาม
"/อ๋อ...คืองี้...พี่แค่จะโทรมาบอกว่างานอ่ะได้รับแล้วนะจ๊ะ...คราวหลังส่งงานเสร็จก็ส่งเป็นเมสเสสเข้าเครื่องพี่ก็ได้ว่าส่งงานเรียบร้อยแล้ว... นี่ดันไปบอกบอส...เจ้านายเราเลยหงุดหงิดงุ่นง่านใหญ่ที่ลูกน้องหายไปไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าน่ะ.../" ปลายสายจีบปากจีบคอบอก... น้ำฟ้าย่นคอลงเล็กน้อยเมื่อคิดไปว่าที่ตนแอบแว่บมาวังน้ำเขียวนี่โดยไม่บอกเจ้านายก่อนคงทำให้เจ้านายเขาโกรธเข้าแน่เลย...
"...พี่...พี่จุ๋ม...ผ้าฝากขอโทษคุณธาดาด้วยได้มั้ยพี่...ฟ้าไม่ได้ตั้งใจจะไม่บอกนะ...แต่พอดีงานนี้ฟ้าต้องมาจริงๆ...แต่ฟ้าก็เอางานมาด้วยนะพี่...ไม่คิดว่าคุณธาดาจะโกรธอ่ะพี่ไม่ได้บอกก่อน..."
"/โอ๊ยๆ...พอๆน้องฟ้า...ไม่ได้จะโทรมาเบรมอะไรเสียหน่อยจะฝากขอโทษทำไม...ที่พี่บอกว่าบอสหงุดหงิดน่ะเขาแค่เป็นห่วง...ว่าจะไปยังไง ใครไปส่ง หรืออะไรเทือกนี้แหละจ่ะ...หุหุ แหม... เสน่ห์แรงไม่เบานะเราน่ะ.../" แล้วปลายสายก็วี๊ดว้ายออกมาจนน้ำฟ้าต้องยกเครื่องโทรศัพท์ออกห่างจากหูเล็กน้อย...
"พี่จุ๋มนี่...ชอบพูดเล่นแบบนี้เรื่อยเลย... ไม่เอาแล้วถ้าพี่จะโทรมาแซวฟ้าแค่นี้ฟ้าจะวางแล้วนะ..." น้ำฟ้าบอกน้ำเสียงขุ่นๆเล็กน้อย...ใจไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังนักกับสิ่งที่พี่ร่วมงานแซวมา
"/...อ่ะจ้า...อย่าลืมของฝาก ! เท่านี้แหละ...อ่อ...อีกนิด...ยังไงก็อย่าลืมโทรรายงานตัวกับบอสเราตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยนะ...พวกเจ้ไม่อยากพลอยโดนพายุอารมณ์ของบอสไปด้วยหรอก...บ้ายบายจ้า.../""พะ...พี่จุ๋ม !!" ไม่ทันได้กล่าวชื่อจบ ปลายสายก็รีบวางไปเสียอย่างนั้น... "พี่จุ๋มนี่...บ้าจริงๆเลย..." น้ำฟ้าพึมพำกับโทรศัพท์ สายตาจ้องเขม็งบนหน้าจอ ลังเลว่าจะโทรกลับไปต่อคำด้วยอีกซักหน่อยจะดีหรือเปล่า แต่ก็ต้องละสายตาไปเมื่อมือของเจ้าลูกน้อยเอื้อมมาแตะโทรศัพท์คุณแม่เล่นด้วยความสนใจเสียแล้ว...
"ทำไมอ่ะฟ้า...พี่เขาที่ทำงานเหรอ..."
"อืม...พี่แกชอบแซวฉันกับคุณธาดาตลอดเลย... นี่ขนาดหนีมานี่ยังโดนเลยหมอกานต์"
"หึหึ...อันนี้แกจะโทษพี่เขาก็ไม่ได้หรอก...ถ้าหมาไม่ขี้มันก็ไม่มีมูล... นี่...ฟ้าฉันไม่ได้พูดเล่นนะ... จากท่าทางและสายตาของคุณธาดาวันนั้นน่ะ...ดูเหมือนเขาอยากจะมามีส่วนร่วมในชีวิตแก...ในการช่วยดูแลหนูลินอยู่นะแก..."
"แอ๊..." เสียงหนูน้อยดังครางขึ้นมาราวตอบรับคุณหมอ... หมอเด็กเหลือบมาจ้องหลานแล้วเอื้อมมือมาเกาคางย้อยๆเป็นรางวัล...
"เก่งมากหลานน้า...เข้าข้างคนถูกแล้วลูก..."
"หมอกานต์ฉันไม่เข้าใจ... แกต้องการจะบอกอะไรเอาชัดๆ..."
"...เพื่อนฉัน... นิสัยยังไงตั้งแต่ม.ปลายจนตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลยเนอะ... นี่ถ้าตอนนั้นพี่ประธานไม่เดินมาบอกรักต่อหน้าเด็กนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนนี่แกคงดูไม่ออกเลยใช่มั้ยว่าพี่เขาแอบชอบน่ะห๊ะ...? ถามซิจะมีเพื่อนผู้ชายที่ไหนเดินตามรับตามส่งทั้งที่บ้านที่เรียนพิเศษเพื่อนผู้ชายด้วยกัน วันเกิดซื้อของขวัญให้ ทำนู่นนี่ให้สารพัด...ดั๊น...ไปคิดว่าเพราะเป็นเพื่อนฉันซึ่งเป็นน้องรหัสเขา เขาเลยเทคแคร์ให้พิเศษ... แล้วยังไง...สุดท้ายหน้าแตกมั้ยล่ะโดนผู้ชายสารภาพรักวันวาเลนไทน์หน้าเสาธง... แล้วยั..."
"พอๆๆๆๆ... แกจะมาฟื้นฝอยไปทำไม...ต้องการอะไรห๊ะหมอกานต์...อย่าให้แฉบ้างนะว่าแกน่ะก็..."
"อ๊ะๆหยุด... ไม่ต้องมาวกเข้าฉันเลย... จุดประสงค์ที่ฉันพูดก็คือกำลังจะบอกว่าคุณธาดาเจ้านายแกน่ะ...รู้สึกแบบเดียวกับพี่ประธานคนนั้นน่ะแหละ... แต่ท่าทางพี่ธาดาเขาจะจริงจังมากกว่า... ถ้าแกไม่เล่นด้วย...ก็ช่วยแสดงออกตรงๆ อย่าไปทำเหมือนให้ความหวังเขาสิ..."
"คิดไปไกลมากเลยนะหมอกานต์... จะบ้าเหรอ ! คุณธาดาน่ะเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ... ส่วนฉันก็ไม่ได้คิดจะมาพิศวาสอะไรผู้ชายด้วยกันเหมือนกัน... เขาคงจะเอ็นดูตาหนูของเรามากกว่า...ก็เป็นลูกของพี่ฝนนี่นา... แกก็รู้ว่าพี่ฝนเคยช่วยดูแลพ่อเขามาก่อน..."
"นั่นมันก็ใช่อยู่หรอก...แต่..."
"ไม่มีแต่...เราจะจบเรื่องนี้ไว้ตรงนี้แหละ...หันกลับไปขับรถดีๆเลยหมอกานต์..."
"แต่ว่าฟ้า...!"
~แล้วยังจะมองเวลาเขามา...ยังอยากจะสบสายตา ยังไปคิดถึงเขาทำไม..."พี่จุ๋มอีกแหงเลย... โอ๊ย...ทำไมวันนี้ฉันต้องมาโดนแซวเรื่องแบบนี้ด้วยนะ... ฮัลโหล...พี่จุ๋มถ้าจะโทรมาแซวอะไรฟ้าไม่ต้องเลยนะ...ฟ้า..."
"/...จะพาหลานฉันไปเที่ยวทำไมไม่บอกก่อน จะได้ให้คนเตรียมรถไปรอรับแต่เช้า.../".
.
.
"...คุณรังสิมันต์..."
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue-->>
ปล.ขอบคุณคุณเพื่อนที่ให้ยืมชื่อมาออกในเรื่องนะจ๊ะ...จุ๊บ !
ปล2. ใครที่รู้ตัวว่าหน้าตาดีกรุณารักษาสุขภาพด้วยด้วย...เค้าเป็นห่วงงงง...
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1759130 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก