คุณแม่...ครับผม !!! Ch.18 - Catch รถญี่ปุ่นสีบรอนซ์ทองค่อยๆถอยหลังเข้าซองอย่างนิ่มนวล โดยมีคุณพี่หมอกคอยโบกมือบอกระยะรถ เมื่อเข้าที่เข้าทางแล้ว ผู้ขับก็ถอนหายใจพรูก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วยืดเส้นยืดสายในรถเล็กน้อย จากนั้นจึงเหลือบมองไปยังที่นั่งคนขับ...
"...พอกันทั้งแม่ทั้งลูกเลย..." บอกนักบอกหนาว่าไม่หลับๆ จะช่วยนั่งดูทางให้เพราะเขาก็เพิ่งเคยขับมาวังน้ำเขียวครั้งแรก แต่ดูสภาพตอนนี้ซิ... นอนคอพับคออ่อนท่าเดียวกันเลยทั้งน้ำฟ้าทั้งหนูลิน...
ก๊อกๆ..."ห๊ะ..." คุณหมอณัฐกานต์มองไปตามเสียงเคาะ ก็พบคุณพี่หมอกทำมือทำไม้บอกให้เอากระจกลง คุณหมอก็ทำตาม... "สวัสดีครับพี่...มีไรเหรอ..."
"ไม่ดับเครื่องอ่ะ ลงมาได้แล้ว..." คุณหมอกเอาแขนเท้ากับกระจกแล้วบอกเสียงใส มองลอดไปยังลูกน้องของเขาที่หลับพิงเบาะโดยมือก็ยังอุ้มหนูลินที่หลับซบอยู่บนไหล่โดยมีนิ้วโป้งจุกอยู่ในปากด้วย... "หลับเหรอ..."
"แล้วพี่หมอกเห็นไอฟ้ามันปั้นขนมลูกชุบอยู่รึไง..." คุณหมอย้อนพร้อมรอยยิ้ม แล้วก็ได้รอยยิ้มพยาบาทกลับมาพร้อมมะเหงกเบาๆบนหัวทุยๆอีกหนึ่งที... "พี่หมอกง่า..."
"ไม่ต้องโอดครวญ... เห็นบอกจะถึงตั้งแต่หกโมงกว่าๆแล้วไม่ใช่เหรอ... แล้วนี่อะไร จะสามทุ่มแล้วเพิ่งมาถึงเนี่ยนะ..."
"ก็แหม...ทางมาที่นี่มันสวยน้อยเสียเมื่อไหร่... เลย...แวะถ่ายรูปเพลินไปหน่อย...ขอโทษษษษ..." คุณหมอกานต์ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว...
"...อ่ะยกให้รับไหว้...เฮอะ...แต่ช่วยไม่ได้นะมาช้าเองห้องเต็มเรียบแล้ว...นอนในรถไปแล้วกันนะคุณหมอ..."
"เฮ้ย...! ไหงงั้นอ่ะไอคุณพี่หมอก... ก็ไหนบอกว่าจองห้องให้พวกผมแล้วไง...!"
"โห...เดี๋ยวนี้กับพี่ขึ้นไอ้ขึ้นอี... ปล่อยให้นอนในรถจริงๆเสียดีมั้ยเนี่ย..." คุณหมอกแยกเขี้ยวยิงฟันใส่ คุณหมอก็ไม่ลดละเตรียมเอ่ยวาจาเทียบรุ่นต่อ แต่ทว่าเสียงใสๆที่ดังขึ้นมาหลังคุณหมอกกลับห้ามทัพเล็กๆไว้ได้ชะงัด
"...นอนกับโบโบ้ที่นี่มันทั้งสองคนเลยดีมั้ย... งานแต่งน้องนะ... ช่วยทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อยสิพี่หมอก..." ผู้หญิงแก้มใสปากแดงแบบธรรมชาติโดยไม่ได้แต่งเติมแต่อย่างใดยืนเท้าสะเอวคิ้วขมวดแต่ปากยิ้มกริ่มมองพี่ชายแท้ๆของตัวเองคิ้วกระตุก...
"เฮ้ยยย... ยัยม่าน...!!" และเป็นคุณหมอที่รีบกระโดดลงจากรถมาจับมือจับไม้น้องรหัสตัวเองที่ในอดีตเคยเป็นแม่สื่อให้เขามาก่อน... ตอนนั้นเขาสนิทกับแก๊งค์ของเด็กสาวคนนี้มากเพราะหนึ่งในนั้นเป็นดาวคณะสหเวชฯ ซึ่งเป็นคนที่เขาเคยหมายปองอยู่... "...ลงจากคานทองได้ซักทีนะยายชี..." คุณหมอทักน้องรหัสตัวเองอย่างเป็นกันเองด้วยฉายาเก่าเพราะความที่หญิงสาวในสมัยนั้นเป็นคนชอบธรรมะธรรมโมอย่างสุดโต่ง ทุกคนจึงพร้อมใจกันเรียกแม่ชีเป็นชื่อเล่นอีกชื่อของม่านจนติดปาก... แต่คุณหมอคงจะทักแบบกันเองมากไปหน่อยเลยได้มะเหงกจากว่าที่เจ้าสาวมาอีกตุ๊บ... "สองทีแล้วนะวันนี้ !!"
"...ก็ปากอย่างนี้ไงมะปรางเขาถึงไม่เอาน่ะ..." ม่านตอกกลับเสียงใส...เพราะรู้จุดอ่อนของรุ่นพี่หน้าใสคนนี้ดี แล้วก็ได้ผลเมื่อคุณหมอที่แก้มใสไม่แพ้เธอทำหน้ามุ่ยได้น่ารักน่าหยิกเสียไม่มี
"...หยุดจี้ใจดำน่ายายชี...แค่นี้ก็ปวดหัวใจจะแย่..." คุณหมอบอกกลับเสียงยุ่ง
"ฮ่ะๆจ้าๆ...ขอโทษคะ... แล้วนี่จะเข้าไปข้างในได้รึยัง...เจ้าตัวเล็กในรถหาวหวอดใหญ่แล้ว..." พอหญิงสาวคนเดียวในที่นั้นพูดจบ ทั้งคุณหมอทั้งคุณหมอกก็รีบหันขวับไปดูในรถดังที่หญิงสาวว่าทันที
"อ้าวฟ้า...ตื่นแล้วเหรอ...ลงมาเร็วๆ... อยากอุ้มหนูลินจังเลย..." เป็นคุณหมอกที่สาวเท้าไปทางด้านน้ำฟ้าที่กำลังเตรียมเก็บข้าวของของลูกชายลงกระเป๋าอยู่... คุณหมอกจึงเปิดประตูให้แล้วยื่นมือข้างออกมาข้างหน้าคล้ายจะขออุ้มหนูลินให้แทน... แต่เจ้าหมูน้อยกลับส่ายหน้าหันมาซบคอแม่ฟ้าพร้อมเอานิ้วขยี้ตาแทน...ปากก็ยังหาวหวอดไม่หยุดเพราะมานอนผิดเวลา
"ฮ้าว~..." ปากเล็กๆอ้ากว้างพ่นลมออกมาเสียงน่ารัก... ทำเอาม่านที่เดินตามพี่ชายมาด้วยต้องอุทานเสียงดัง
"ตายแล้วอ่ะ...น่ารักจังเลย~" ม่านรีบแทรกพี่ชายไปข้างๆแล้วมาก้มตัวมองหน้าหนูลินที่หันกลับไปนอนซบไหล่น้ำฟ้าเหมือนเดิม แล้วเลยมามองน้ำฟ้าด้วยอีกคน "...หน้าตาน่ารักเหมือนกันเลยนะคะทั้งแม่ทั้งลูก..." เพราะผมที่ปล่อยยาวสยายลงมาเนื่องจากเขานั่งพิงเบาะรถมา ถ้าติดกิ๊บไว้ก็จะพิงไม่ถนัด... บวกกับรูปร่างหน้าตาที่บอกแล้วว่าเมื่อสมัยตอนวัยรุ่นแทบไม่มีใครแยกเขากับพี่สาวออกเลยถ้าเขาไม่ซอยผมสั้น... คงทำให้คุณม่านคนนี้เข้าใจว่าเขาเป็น 'แม่' หนูลินล่ะสิ...
"ขออุ้มหน่อยได้มั้ยคะ..." ม่านออกปากถามเสียงใสพร้อมยื่นมือขออุ้ม...
"เฮอะ...จะไปอุ้มลูกเขา รู้จักผู้ปกครองเด็กเขารึยัง... อุ้มสุ่มสี่สุ่มหน้าเดี๋ยวก็ถูกจับหรอกยายชี..." เป็นพี่ชายที่ออกปากขัด ทำให้โดนน้องสาวคนดีหันไปจิ๊ปากใส่...
"มา...ให้พี่อุ้มดีกว่าน้องฟ้า..." แล้วพี่หมอกก็เข้ามาแทรกน้องสาวเขากลับ ยื่นมือขออุ้มหนูลินแทน...
"พี่หมอก...! ม่านขออุ้มน้องหนูก่อนนะ...คุณแม่เด็กก็อนุญาตแล้วด้วยอ่ะ...!"
"ดูตรงไหนว่าฟ้าเขาอนุญาต...พี่เห็นแต่ฟ้านั่งยิ้มอย่างเดียวเนี่ย..."
"ก็คุณฟ้า...ใช่มั้ยคะ?" ท้ายประโยคหญิงสาวหันมาถามน้ำฟ้าเพื่อย้ำความมั่นใจว่าตอนนี้หล่อนทราบชื่อของเขาแล้วนะ ก่อนจะเอ่ยต่อ... "...ก็ที่คุณฟ้ายิ้มไงแปลว่าอนุญาต ถ้าคุณฟ้าทำหน้ายักษ์ใส่ม่านก็ไม่ขออุ้มหรอก..."
"...แต่พี่มาก่อนนะ...พี่ต้องได้อุ้มตาหนูลินก่อนสิ...!" แต่คุณหมอกก็ไม่ยอมแพ้... แถมยังพยายามสะกิดแขนหนูน้อยยิกๆ...
"พอทั้งคู่นั่นแหละ...! เพิ่งตื่นแบบนี้หนูลินไม่ยอมให้ใครอุ้มทั้งนั้นแหละนอกจากแม่ฟ้าของแกคนเดียว... ใช่มั้ยหมูน้อย..." เสียงคุณหมอที่เท้าแขนจากหน้าต่างรถอีกฝากตะโกนบอกมา เพราะต้องการยุติสงครามพี่น้องที่มันเริ่มจะน่าปวดหัวขึ้นทุกทีลง... และแถมหนูลินยังราวกับรู้เรื่อง เพราะพอคุณหมอถามจบสองแขนก็เอื้อมเข้าโอบรอบคอน้ำฟ้าแน่นราวรำคาญเสียงรอบข้างเสียเต็มประดา...ก่อนจะครางอื้อ~ ราวกับจะตอบรับ...
"เอ่อ...เดี๋ยวไว้คืนนี้หลังอาบน้ำเสร็จค่อยเข้ามาอุ้มกันก็ได้ครับ... ตอนนี้แกยังงอแงอยู่เพราะเพิ่งตื่นนอนน่ะ..." น้ำฟ้าบอก กระชับกระเป๋าเข้าบ่าด้านหนึ่ง มืออีกข้างช้อนก้นหนูน้อยให้นอนซบไหล่ตัวเองอย่างมั่นคงแล้วตบก้นเบาๆก่อนจะก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวังมายืนประจันหน้าสองพี่น้องที่ยืนยิ้มแหยๆมาให้...
"เอ้า ! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว... พี่จะแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกที... นี่น้ำฟ้าเพื่อนพี่...ส่วนที่แย่งกันอุ้มตะกี๊นั่นลูกชายเพื่อนพี่ ชื่อหนูไวโอลิน... ฟ้านี่...ม่าน น้องสาวพี่หมอก ว่าที่เจ้าสาว และเป็นน้องรหัสฉันเอง... เรียกยายชีก็ได้มันไม่โกรธหรอก..."
"โกรธ !!!" หญิงสาวเอ่ยเสียงเข้มกลางคันพร้อมทำสีหน้าสีตาค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วเท้าสะเอวมองหน้าหมอกานต์อย่างเอาเรื่อง ทำเอาทั้งคุณหมอเด็ก น้ำฟ้าและพี่ชายแอบขำกิ๊กกับท่าทางแบบนั้น... "เรียกสวยดีกว่าค่ะตรงกับหน้าตาม่านดี..." พูดจบหญิงสาวก็ทำเป็นสะบัดผมแล้วขยิบตาให้น้ำฟ้าที่หัวเราะพยักหน้ารับมุข แต่สองพี่ชายทั้งพี่รหัสและพี่ชายแท้ๆกลับส่งเสียงคายของเก่าออกมาแทน... เห็นดังนั้นปุ๊บสาวน้อยจึงหันไปตีเพี๊ยะที่ต้นแขนคืนให้คนละที
"เข้าข้างในกันเถอะค่ะคุณน้ำฟ้า... ปล่อยสองคนนี้ให้นอนเฝ้าโรงรถไปแหละ... ไม่ต้องตามมาเลยนะ...เดี๋ยวจะสั่งให้คนของพี่โตคอยกันให้อยู่แต่หน้าประตู...คอยดู...ให้รู้เสียบ้างว่าที่นี่น่ะใครใหญ่...!" ท้ายเสียงว่าที่นายหญิงของโรงแรมนี้หันไปตะโกนบอกสองหนุ่มที่ทำหน้าโอดครวญอยู่ที่รถ ก่อนจะหันมายิ้มแล่บลิ้นเล็กๆให้น้ำฟ้า "อย่าสนใจเลยค่ะ...เดี๋ยวม่านจะพาคุณฟ้าไปบ้านพักนะคะ..." ปลายเสียงหญิงสาวทอดลงเมื่อเห็นตาเจ้าหนูน้อยที่กอดคอน้ำฟ้าทำท่าจะเอาตาดำหลบไปหลังเปลือกตาอีกรอบแล้ว... แก้มยุ้ยๆที่ซบไหล่น้ำฟ้ามันน่ารักมากเสียจนเธออดใจไม่ไหวต้องลองลูบเบาๆดูซักที และดูเหมือนคนเป็น 'แม่' ของเจ้าหนูก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยิ้มให้อย่างเดียว...
--------------------------------------- - - ---------------- - -- -- -- -- - - -
ม่านหน้าต่างห้องติดกับน้ำฟ้าสะบัดไหวเมื่อรังสิมันต์หันกลับมานั่งลงที่โต๊ะซึ่งเพื่อนเขาจัดไว้ให้เป็นพิเศษสำหรับให้ชายหนุ่มทำงานได้อย่างสะดวก... เขายืนมองดูตั้งแต่ที่รถสีบรอนซ์ทองของคุณหมอเด็กเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้านพักแล้ว เห็นภรรยาเพื่อนเขาเดินเข้าไปหา คนทั้งสี่ยืนเถียงอะไรกันที่ข้างรถ จนกระทั่งเด็กน้ำฟ้านั่นก้าวลงจากรถพร้อมหลานของเขาที่เกาะรอบคอนอนซบไหล่เด็กหนุ่มนิ่ง... เห็นแม้กระทั่งตอนที่ภรรยาเพื่อนเขาแอบเอามือมาเกลี่ยพวงแก้มนุ่มของหลานเขาโดยที่ไม่โดนคนเป็นผู้ปกครองว่ากล่าวอะไรซักนิด แถมยังยิ้มให้เสียอีก...
แต่พอทีเขาบ้าง... แม่แมวทั้งขู่ทั้งข่วน...พองขนพองหางทั่วตัวใส่เขา กันท่าเขาไปเสียทุกทาง... ทั้งๆที่เขาเองเป็นสายเลือดเดียวกันกับหนูน้อยไวโอลินแท้ๆ... ทำไมมาทำตัวสองมาตรฐานกับคนอย่างเขาได้... ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงนึกหงุดหงิดเด็กน้ำฟ้าขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อเห็นเด็กนั่นปล่อยให้คนอื่นมาลูบมาจับต้องตัวหนูลินได้ตามอำเภอใจ แต่พอกับเขาต้องทำหน้าเข้มคิ้วขมวดใส่ตลอดแทบจะตลอดเวลา... ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายังนั่งครึ้มอกครึ้มใจวางแผนต้อนรับเจ้าเด็กแสบหัวดื้อนั่นออกมาได้ร้อยแปด...
คอยดูเถอะ...ถึงเวลาเมื่อไหร่... คราวนี้จะจับใส่ปลอกคอแล้วต้อนเข้ากรงเสียให้เข็ด จะได้สอนให้รู้เสียบ้างว่า...คนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้น่ะ เขาจะกระทำการโดยไม่เกี่ยงวิธีไม่ว่าจะมีศีลธรรมในการกระทำหรือจะอยุติธรรมกับใคร เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ปรารถนา... และหนึ่งในนั้นก็คือเขาคนนี้... ที่กล้าพูดได้ตรงๆเลยว่ากำลังอยากได้อยากกอดหนูลินอย่างที่สุด... และตอนนี้เขาปล่อยให้เวลามันผ่านมานานเกินไปแล้ว... หนูลินสมควรกลับไปอยู่บ้านพ่อแท้ๆของแกได้แล้ว...
นึกแล้วชายหนุ่มก็เดินไปปิดไฟกลางห้องให้เหลือแต่โคมไฟให้ไฟสลัวๆเอาไว้เล็กน้อย ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเก้าอี้หวายสาน รอคอยเวลาที่จะ 'จัดการ' อะไรๆให้มันเข้าที่เข้าทางอย่างที่มันควรจะเป็นตามความคิดของตัวเองเสียที...
--------------------------------------- - - ---------------- - -- -- -- -- - - -
"...ทั้งพี่กานต์ทั้งพี่หมอกน่ะชอบแท็กทีมกันล้อม่านแบบนี้เรื่อยเลยตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะ... นี่ขนาดม่านกำลังจะแต่งงานแล้วนะยังไม่เลิกอีก... ต้องดัดนิสัยเสียบ้างจะได้เข็ด เกิดเผลอเรียกม่านว่ายายชีตอนงานวันจริงขึ้นมาม่านอายแขกเหรื่อแย่เลย..." หญิงสาวเป็นคนช่างพูดและเข้ากับคนง่าย... ขนาดน้ำฟ้าที่เพิ่งได้เจอกันยังรู้สึกเลยว่าหญิงสาวคนนี้ทั้งน่ารักและสดใสมาก ใครได้เป็นคู่ครองคงจะรู้สึกสดชื่นได้ตลอดเวลาที่ได้อยู่ใกล้แน่ๆ...
"คุณม่านเรียกพี่ฟ้าก็ได้...ไม่ต้องเรียกคุณหรอกมันแปลกๆยังไงไม่รู้..."
"พี่ฟ้า... ได้ค่ะงั้นพี่ฟ้าก็เรียกม่านเฉยๆเหมือนพวกพี่กานต์พี่หมอกด้วยก็แล้วกันนะ... พี่หมอกน่ะพอมาถึงนี่ก็ฝอยเรื่องพี่ให้ฟังหลายเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องหนูลินน่ะ ฝอยเสียจนบรรดาพวกแม่ๆเขาอยากเห็นตัวจริงกันใหญ่เลย... เพราะพี่ชายคนโตม่านก็ยังไม่ยอมเอาหลานมาให้อุ้มกันเสียที พอพี่หมอกมาบอกว่าพี่ฟ้าน่ารักอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้ ยิ่งของแถมเป็นเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เห็นบอกว่ากลายเป็นมาสค็อตร้านไปแล้ว พวกแม่ๆเขาเร่งให้มากันเร็วๆใหญ่เลย... นี่ก็อยู่รอพบทั้งพี่หมอกทั้งพี่ฟ้าจนกระทั่งทุ่มกว่า... แต่ตอนนี้ก็เข้าห้องนอนกันไปหมดแล้ว... ฝากบอกมาแค่ว่าพรุ่งนี้อย่าลืมพาพี่ๆทั้งสองคนไปพบพวกท่านแต่เช้าด้วย...พวกแม่ๆเขาตื่นเต้นกันใหญ่เลยค่ะ..." ม่านพูดไปหัวเราะไป นึกถึงบรรดาแม่ๆที่พอรู้ว่าเพื่อนคุณหมอกานต์ที่มารับจ็อบเป็นพนักงานร้านพี่หมอกมีลูกวัยกำลังน่ารักน่าชังมาร่วมงานด้วยก็ดีใจกันยกใหญ่ ที่จะได้มีเด็กๆมาให้ชื่นใจบ้าง... ไม่รู้ว่าคนมีอายุจะเห่อเด็กเห่อหลานอะไรกันขนาดนั้นเหมือนกันนะ...
"จริงเหรอ... ได้สิ... แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องซักพี่หมอกเสียก่อน ไม่รู้ไปนินทาอะไรพี่ไว้หลับหลังเยอะรึเปล่า..."
"ฮื้ม~ เยอะเลยล่ะค่ะ... ฝากจัดการรวบบัญชีเผื่อม่านด้วยนะ... เอ้อ...บ้านพักพี่ฟ้าหลังข้างหน้านี่ล่ะค่ะ... ขอโทษด้วยนะคะพี่ พอดีห้องในบ้านใหญ่โดนพวกญาติๆเขาจองยึดไว้เต็มหมดแล้ว...ขนาดพี่หมอกานต์ยังต้องถูกจับยัดรวมนอนห้องเดียวกับพี่หมอกเลย ไม่อยากให้มานอนเบียดพี่ฟ้ากับเจ้าตัวเล็กน่ะค่ะ ...พี่โตเลยเปิดห้องพักวีไอพีแบบครอบครัวให้... มันเป็นบ้านหลังเดียวกันนะคะแต่แยกเป็นสองห้อง... พี่ฟ้าคงไม่ว่าอะไรนะคะ..." หญิงสาวที่ช่วยหิ้วเป้ใส่ของของหนูลินไว้บอกเสียงอ่อน เพราะความจริงแล้วหล่อนเองก็อยากให้น้ำฟ้าได้อยู่กับคุณหมอกานต์อยู่หรอกเพราะมาด้วยกัน... แต่เพราะจำนวนห้องที่กำหนดให้พักกันได้แค่สองคนเท่านั้นยกเว้นพวกที่มากันแบบครอบครัวทำให้ต้องจับน้ำฟ้าแยกออกมาอยู่อีกหลังข้างนอกบ้านหลังใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของ...
"พี่นอนที่ไหนก็ได้ครับไม่ต้องห่วงหรอก... ว่าแต่...ห้องติดกันนั่นมีคนมาพักด้วยเหรอครับ..." น้ำฟ้าถามเสียงเบา แล้วกวาดมองไปที่หน้าต่างห้องติดกันอย่างระมัดระวัง...
บ้านแบบครอบครัวหลังนี้ถูกสร้างมาให้ใช้ระเบียงหน้าบ้านร่วมกัน สองฟากมีเก้าอี้ไม้สำหรับนอนเหยียดยาวฟากละตัว มีกระเช้าดอกไม้แขวนโดยรอบ... แต่เขาสังเกตว่าที่หน้าห้องอีกห้องหนึ่งมีโต๊ะไม้กับเก้าอี้เข้าชุดกันวางเพิ่มอยู่ด้วย... ไฟที่ลอดผ่านม่านออกมาเพียงสลัวๆแต่ก็พอดูออกว่าคงมีคนอยู่... อันที่จริงเขานอนที่ไหนก็ได้ไม่เกี่ยงหรอก แต่กลัวว่าหนูลินเวลาที่ตื่นมาร้องกลางดึกจะรบกวนคนข้างห้องเข้าน่ะสิ...
"...อ๋อ... ห้องนั้นน่ะเพื่อนสนิทพี่โตเขามาพักเองล่ะค่ะ... แต่พี่ฟ้าไม่ต้องห่วงนะ พี่ตะวันเขาใจดีไม่ว่าอะไรเลยที่มีเด็กมาพักห้องติดกัน..." หญิงสาวบอกเสียงใสยิ้มให้ตาเกือบปิด... นึกถึงหน้าเพื่อนของโตยธรที่ทั้งหล่อทั้งสูง แถมยังเป็นสุภาพบุรุษอย่างมากแล้วหญิงสาวก็เกือบเคลิ้มไปเหมือนกัน...ถ้าไม่ติดว่าหล่อนเองมีว่าที่เจ้าบ่าวอยู่แล้วนะ ม่านคงอาจใจโอนเอียงหา 'พี่ตะวัน' คนนั้นเสียแล้วก็เป็นได้...
น้ำฟ้าร้องอ๋อแล้วบอกขอบคุณ... ม่านเป็นคนไขกุญแจห้องให้น้ำฟ้าพร้อมเปิดไฟให้... เมื่อแสงไฟสาดแสงส่องไปทั่วห้องแล้วน้ำฟ้าก็เข้าใจคำว่า 'วีไอพี' ขึ้นมาอย่างชัดเจนเลยทีเดียว... ขนาดห้องกว้างใหญ่ มีเตียงสี่เสาวางอยู่กลางห้องโดยคลุมไว้ด้วยม่านสีขาวบางที่โยงระยางลงมาจากห่วงสีทองติดเพดาน... ตู้เสื้อผ้าทำจากไม้อย่างดีพร้อมเครื่องเรือนไม้อื่นๆเข้าชุดกันวางอย่างเป็นระเบียบ... นอกจากนี้ยังมีส่วนครัวเล็กๆให้ด้านหนึ่ง กั้นไว้โดยมีเคาเตอร์อาหารพร้อมไมโครเวฟให้ ปลายเตียงมีจอทีวีติดผนังพร้อมเครื่องเสียงที่วางอยู่บนตู้ข้างใต้... ริมหน้าต่างมีกระถางดอกไม้เล็กๆน่ารักวางไว้ มีโต๊ะและเก้าอี้ไม้วางไว้พร้อม ดูโดยรวมแล้วน้ำฟ้าก็นึกขอบคุณโชคชะตาตัวเองที่ได้มาพักห้องหรูหราแบบนี้ฟรีๆ...
"ม่านเปิดสัญญาณ wireless ไว้ให้แล้วนะคะ... เล่นฟรีไม่คิดตังค์ ไม่ต้องมีพาร์สเวิร์ด... ส่วนนี่เป็นเมนูรายการอาหารค่ะ...ถ้าพี่ฟ้าไม่อยากลุกไปทานที่ห้องอาหารก็โทรมาที่ฟร้อนท์นะคะ สั่งอาหารได้เลยจะมีคนมาส่งให้..." หญิงสาวยื่นเมนูประจำห้องให้น้ำฟ้า... เด็กหนุ่มยิ้มรับขอบคุณแล้วรับมาเปิดดูคล่าวๆก็วาง เพราะตอนนี้เจ้าหนูตัวอ้วนตื่นเสียแล้ว...
"ขอบคุณมากเลยนะครับน้องม่าน... เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเองได้แล้วครับ... นี่ก็ดึกมากแล้วนะน้องม่านรีบกลับไปนอนได้แล้ว...ขืนพี่ยื้อน้องม่านไว้นานกว่านี้เดี๋ยวเจ้าบ่าวน้องม่านจะเข้ามาปาดคอพี่เอา..." น้ำฟ้ารีบบอกติดตลกเมื่อเห็นหญิงสาวเอากระเป๋าสัมภาระของหนูลินวางบนเตียงแล้วตั้งท่าจะรูดซิบช่วยจัดของให้ด้วย...
"เอ๋...จะไหวเหรอคะ... แล้วเดี๋ยวพี่ฟ้าจะอาบน้ำยังไงพี่หมอก็คงไปบ้านใหญ่แล้วมั้ง ให้ม่านดูตาหนูให้ก่อนมั้ยคะ... พี่ฟ้าจะได้จัดของแล้วก็เข้าไปอาบน้ำได้สะดวกไม่ต้องพะวงตาหนูด้วย..." พูดแล้วหญิงสาวก็ยื่นนิ้วไปจิ้มจมูกเล็กแบนของไวโอลินที่ตอนนี้ลืมตาโตแป๋วมาจ้องเธอเขม็งเลยทีเดียว... แก้มย้อยวางซบบนไหล่น้ำฟ้าแน่นิ่ง...ซักพักก็หาวหวอดออกมา ทำเอาม่านอดใจไม่ได้จริงๆที่จะยื่นนิ้วไปเล่นด้วย...
"โอ๊ยยย... จะน่ารักเกินไปแล้วนะหนูน้อย...! มาให้พี่ม่านฟัดแก้มซักทีซิมา... เด็กอะไรแก้มย้อยเป็นพวงเชียว..." หล่อนพูดอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วค่อยๆสอดแขนรับเอาหนูลินมาอุ้ม... ซึ่งน้ำฟ้าก็ยอมให้หญิงสาวได้อุ้มตัวลูกน้อยแต่โดยดีเมื่อครั้งนี้ดูท่าหนูลินจะไม่ค่อยงอแงซักเท่าไหร่...
"จะดีเหรอน้องม่าน... นี่มันก็ดึกมากนะแล้วจะให้พี่รบกว..."
"พี่ฟ้าไม่ต้องเกรงใจม่านเลย... ตอนนี้ม่านอยากฟัดเจ้าแก้มนุ่มนี่มากกว่า ดูซิเด็กอะไรตาโต ผิวขาว ปากแดง น่าจับมาถ่ายแบบติดหน้ารีสอร์ทจริงๆเลยค่ะพี่ฟ้า... ไม่ต้องห่วงเลยเดี๋ยวม่านพาน้องเดินแถวนี้แหละค่ะพี่ฟ้าจัดของอาบน้ำตามสบายเลย... เนอะ...ให้แม่ฟ้าพักผ่อนเสียหน่อยหนูค่อยไปกวนคุณแม่นะลูก..." พูดจบก็เอาจมูกชนเบาๆกับดั้งแบนๆเล็กๆนั่น คงเพราะหญิงสาวมีผมยาวดำตรงเหมือนน้ำฟ้าละมั้ง เด็กน้อยจึงได้แต่จ้องคนอุ้มหน้าไม่คุ้นนี่นิ่งๆ แต่ไม่ได้งอแงขัดขืนอะไร เด็กน้อยยื่นมือไปตรงหน้าแล้วคว้าเอาปอยผมของม่านมาเล่น... "อ๋อมิน่าล่ะว่าทำไมยอมให้อุ้ม... เห็นผมพี่เหมือนผมแม่ฟ้าล่ะสิ... งั้นก็ดีเลยไปเดินเล่นกับคุณแม่บุญธรรมซักแป๊บกันดีกว่าเนอะ..."
"น้องม่านไม่เป็นไรแน่นะ..."
"ไม่เลยค่ะ... ขอม่านอุ้มน้องซักแป๊บนะคะพี่... ทนไม่ไหวแล้วเด็กแบบนี้... น่ารักที่สุดเลยลูกใครเนี่ย !!!" พูดแล้วหญิงสาวก็ฟัดจมูกใส่แก้มนิ่ม เจ้าตัวเล็กหันหน้าหลบเมื่อโดนคนไม่คุ้นหน้าฟัดเข้าให้ เหลือบตามองหาแม่ฟ้าก็เห็นยืนอยู่ใกล้ๆจึงยื่นมือไปหาราวขอให้อุ้ม...
"...แม่~..." เด็กน้อยเรียกหาน้ำฟ้า คนถูกเรียกก็เดินเข้าไปหาแล้วจูบลงบนฝ่ามือเล็กๆทั้งสองข้างก่อนบอกเบาๆ
"อยู่กับพี่ม่านแป๊บนึงนะลูก... เดี๋ยวแม่ฟ้าจัดของอาบน้ำแป๊บเดียว...แล้วเดี๋ยวจะได้หม่ำๆนมก่อนนอนกัน..." พูดจบก็จูบฟอดข้างแก้มอีกทีก็เป็นอันเสร็จ
"พี่ฟ้าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าหนูไวโอลินร้องซักแอะแล้วม่านจะรีบเอามาคืนเลย... พี่ฟ้าตามสบายเลยนะ..." หญิงสาวกล่าว
น้ำฟ้ามองตามร่างบางระหงของว่าที่เจ้าสาวซึ่งอุ้มลูกเขาลงจากบ้านไป สายตาหนูลินที่ยังมองตามเขามาทำให้น้ำฟ้าร่ำๆอยากจะวิ่งไปขอหนูลินคืนใจจะขาด แต่ก็คิดได้ว่าถ้าทำแบบนั้นมันก็ออกจะเกินไปหน่อย...
"สงสัยเราคงเริ่มเป็นโรคขี้ระแวงขั้นร้ายแรงแน่ๆ... เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียว... ไม่น่าเข้ามาในชีวิตเราเลย... เฮ้อ...พี่ฝน ช่วยอวยพรขอให้ฟ้าอย่าได้พบได้เจอเขาคนนั้นอีกเลยนะเพี้ยง...!" น้ำฟ้ากล่าวคำอธิษฐานพร้อมพนมมือ เงยหน้ามองบนฟ้าราวกับจะให้คำพูดของเขาส่งไปถึงก่อนจะเป่าเพี้ยงออกไป...
แต่ทว่าเวลานั้นพี่ฝนของเขาคงจะแอบไปนอนหลับหรือคงไปเดินอยู่ละมั้งเลยไม่ได้ยิน... ตรงกรอบประตูถึงได้ปรากฎร่างใครบางคนยืนกอดอกมองเขานิ่ง...
"สงสัยคำอธิษฐานของเธอจะไม่ได้ผลเสียแล้วละมั้ง... คุณแม่ฟ้า...ของหนูลิน..." .
.
.
"คุณ !!!"--------------------------------------- - - ---------------- - -- -- -- -- - - -
คอยอีกแป๊บนึงนะ...หุหุ
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1761236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก