คุณแม่...ครับผม !!! Ch.21 - sleep อากาศผ่ายในห้องเย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศทำงานของมันอย่างเต็มคุณภาพ น้ำฟ้าเลยเลือกชุดนอนหนาๆมาใส่ให้ลูก แถมมีหมวกให้ด้วย... จากนั้นก็ย้ายทั้งตัวเองทั้งหนูลินมานอนบนเตียงก่อนจะป้อนนมในลูกแล้วสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มนอนตะแคงข้างมองหนูลินที่นอนดูดนมตาแป๋ว... ริมฝีปากบางเผลอยิ้มละมุนโดยไม่รู้ตัว แววตารักแสนรักถูกส่งให้หนูน้อยจนหมดหัวใจ... แต่จู่ๆอารมณ์ทอดละมุนก็ต้องสะดุดลงเมื่อรู้สึกถึงคางสากๆจากเบื้องหลังมาวางเกยบนต้นแขนเขา พร้อมลำแขนแข็งแรงที่วางพาดผ่านเอวเขาไปแตะๆลูบๆหนูลินที่นอนอยู่ริมสุดอีกด้านหนึ่ง...
"...คุณ..." เด็กหนุ่มหันศีรษะไปมอง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครอีกคนที่ยังอยู่ร่วมห้องไม่ยอมไปไหนนั่นแหละ ที่มารบกวนเวลาจะนอนของเขา... พอจะขยับแขนออกก็ติดที่ลำแขนใหญ่ที่พาดอยู่... เลยต้องออกเสียงเรียกอีกทีเบาๆเพราะไม่อยากไปรบกวนเจ้าตัวเล็กที่เริ่มหยุดดูดนมแต่พริ้มตาใกล้หลับแล้ว "...คุณรังสิมันต์..."
"...นี่...หนูลินจะออกเสียงคำไหนง่ายกว่ากัน...ระหว่างฉันจะแทนตัวเองว่า...พ่อ...กับป่ะป๊า..." แต่อีกคนเหมือนไม่สนใจจะฟัง...กลับถามคำถามแสลงใจเขาออกมาอีกแล้ว...
"...ไม่ว่าจะพ่อหรือป่ะป๊าคุณก็ไม่มีสิทธิ์ให้หนูลินเรียกทั้งนั้นแหละ... เพราะผมจะเป็นทั้งแม่...ทั้งพ่อให้แกอยู่แล้ว..." เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ...รู้สึกเหนื่อยใจนิดๆที่อีกคนไม่ยอมลดละการเข้าถึงตัวมาวุ่นวายกับเขาเสียที...
"หืม? แต่ฉันไม่เคยได้ยินหนูลินเรียกเธอว่าพ่อเลยนะ... แต่ตะกี๊หนูลินกลับเรียกฉันว่าป่ะป๊าด้วย... แกคงอยากได้พ่อและแม่คนละคนมากกว่ามั้ง..."
"คุณนี่ ! ทำไมชอบพูดอะไรแปลกๆแบบนี้อยู่เรื่อย... คุณจะวิปริตทั้งการกระทำและความคิดเลยเหรอ..." พออดไม่ได้ก็เลยเผลอพลั้งปากพูดจากระทบออกไป... ไม่ต้องคิดลึกก็พอเข้าใจว่าน้ำฟ้าหมายถึง 'การกระทำ' อะไร... แน่นอนว่าคนที่ไม่ได้โง่อย่างชายหนุ่มตัวโตที่สอดตัวเองเข้ามานอนในผ้าห่มผืนเดียวกันกับน้ำฟ้าก็เข้าใจได้ดี เมื่อตัวเองเป็นคนลงมือกระทำลงไปเอง...ด้วยความตั้งใจเสียด้วยสิ...
"...คำก็วิปริต...สองคำก็วิปริต... แล้วคนที่รู้สึกดีไปกับการกระทำวิปริตจากฉันล่ะ...จะให้เรียกว่าอะไร...ขั้นกว่าของวิปริตนี่...ภาษาไทยเรียกว่าไงนะ..."
"เอ๊ะนี่คุณ !" เผลอยกมือขึ้นมาจะหยิกหรือฟาดเข้าให้ได้ แต่อีกคนก็รู้ทันเลยยกมือมาจับเอาไว้ทัน "...นั่นน่ะมัน...มันเป็น...ธรรมชาติของผู้ชายนี่...ที่จะรู้สึก...ถ้ามีใครมาทำแบบนั้นกับตัวเอง... แล้วที่สำคัญนะ...ผม...ไม่ได้ชอบผู้ชาย...ผมไม่ได้เป็นเกย์...คุณดูไม่ออกหรือไง..."
"เฮอะ...ฮ่ะๆ... ฉันก็ไม่ได้เป็น...แต่พอทำแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ เธอยังรู้สึกดีไปกับการกระทำวิปริตที่เธอว่าเลย... และที่สำคัญนะตัวฉันเองก็ดูสมเป็นผู้ชายมากกว่าเธออีก... ตัวฉันใหญ่กว่าเธอมาก หุ่นก็เข้าท่ากว่า และฉันมั่นใจว่า...ฉันดู 'เหมือน' ผู้ชายธรรมดามากกว่าเธอเยอะ... เอาง่ายๆนะแค่ท่อนแขน... ฉันก็กินขาดเธอแล้ว..." พูดพลางก็ต้องยกตัวอย่างของจริงด้วย... รังสิมันต์จับข้อมือเล็กแล้วยกแขนบางมาเทียบกับแขนเขาโดยถือวิสาสะ... น้ำฟ้าอ้าปากค้างมองการกระทำกะทันหันอย่างงุนงง...
"นะ...นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย...ปล่อย...มือผมเดี๋ยวนี้เลย..." น้ำฟ้าพูดพลางบิดมือพลาง แต่แน่นอนไม่ใช่จะหลุดได้ง่ายๆ เพราะอีกคนเหมือนไม่ได้สนใจฟังแต่เพ่งสายตาจ้องแขนสองข้างที่วางเทียบกันนิ่งๆ...
ใช่...เขากับเด็กคนนี้ต่างกันมาก... ท่อนแขนของเขามีกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นเส้นเลือดปูดโปนจากการกรำงานและฝึกซ้อมอาวุธต่างๆอยู่เป็นประจำ... ต่างกับอีกคนที่มีท่อนแขนเรียวบาง กล้ามเนื้อไม่มีซักมัด... แถมสีผิวที่ขาวซีดๆจนแทบเห็นเส้นเลือด ผิดกับของเขาที่คล้ำกว่าเพราะเล่นกีฬากลางแจ้งก็บ่อย... มันช่างต่างกันชัดเจนจริงๆ...
"ถามจริงๆ ตัวเธอเคยโดนแดดบ้างมั้ย..."
"คุณถามบ้าอะไรเนี่ย... ทำไมผมจะไม่เคย... ผมก็เป็นคนธรรมดาเหมือนคุณนะ... ผิดรึไงที่ผิวมันไม่ยอมดำเหมือนคนอื่นเขาเวลาตากแดดน่ะ..." ใช่...แต่มันจะแดงแทน...แถมพอแดงมากๆก็แพ้ผื่นขึ้นอีกต่างหากด้วย...
"ก็นะ...ฉันแค่แปลกใจ... ผิวผู้ชายมันไม่น่าจะนุ่มได้ขนาดนี้นี่..."
"..." ฟังถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็เม้มปากแน่น... บิดข้อมือตัวเองสะบัดหลุดออกมาจนได้... จากนั้นก็พลิกตัวตะแคงข้างเต็มรูปแบบบ่งบอกว่าไม่อยากจะสนทนากับคนข้างหลังอีกต่อไป...
"นี่...พูดแค่นี้นี่งอนเหรอ... เอ้อ...นี่ก็อีกอย่าง...นิสัยเธอทำไมถึงได้เหมือนผู้หญิงนัก... แค่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียวนี่ก็เหมือนจะแย่..."
"เมื่อไหร่คุณจะกลับไปห้องตัวเองซักที...!" แล้วน้ำฟ้าก็ตัดบทพูดกลางปล้อง... บอกตามตรงเขาเบื่อคำพูดแนวนี้ที่สุด... เบื่อมากๆจนถึงขั้นเกลียดเลยทีเดียว !
"...ฉันไม่กลับ... คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่..." พูดแล้วก็ทำหน้ามึนเลื่อนมือกลับไปพาดผ่านตัวคนนอนกลางไปขยับขวดนมให้จุกมันเข้าปากเจ้าตัวเล็กตามเดิม...
"...นี่มันห้องผม... คุณกลับไปห้องเสียทีได้มั้ยวันนี้บอกตามตรงผมเหนื่อยกับคุณมามากแล้ว... ผมจะถือเสียว่าวันนี้เราสองคนแค่ได้คุยกัน...แล้ว..."
"เธอลืมเรื่องวันนี้ไม่ลงหรอก... แล้วถ้าเธอลืม...ฉันก็จะทำให้เธอจำใหม่...ทำซ้ำๆจนกว่าเธอจะจำได้เลย..."
"จะบ้าเหรอนี่คุณ !"
"ชู่ว~" ตอนด่าเขาว่าบ้าเด็กหนุ่มก็หันคอมามองหน้าเขาพอดี ตอนจุ๊ปากให้เด็กน้ำฟ้าเงียบเขาเลยเอาปากชนปากเบาๆเสียเลย...ไม่ต้องเอานิ้วมาแตะปากให้เสียเวลา... จากนั้นก็ตามด้วยปลายจมูกโด่งที่โฉบลงสูดดมกลิ่นกายอ่อนๆผสมแป้งเด็กที่ฟุ้งไปทั่ว... พอทำแล้วก็รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาชะมัด...ผิดกับอีกคนที่ดูเหมือนสติสตังจะหลุดลอยแล้วเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน...
"...ทำไมคุณต้อง...ต้องแกล้งผมแบบนี้เรื่อยเลย...คุณต้องการอะไรกันแน่คุณรังสิมันต์ !"
"ต้องการหนูลิน..." เสียงทุ้มเข้มดังจากเบื้องหลัง... น้ำฟ้าเบือนหน้ากลับไปมองด้วยหางตา... ในหัวเริ่มปวดจี๊ด...จึงตัดสินใจเท้าแขนลุกนั่งบนเตียงแล้วสอดท่อนแขนเข้าใต้ศีรษะร่างน้อยๆซึ่งพริ้มหลับไปแล้ว...
"เดี๋ยว...จะทำอะไร..." รังสิมันต์เมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบผุดลุกตามทันที...
"...จะไปนอนบนโซฟา..." น้ำฟ้าตอบแผ่วเบาแล้วทำท่าจะลุกขึ้น...
แขนสองข้างจากคนเบื้องหลังก็เอื้อมมาโอบพาดตัวเขาและหนูลินก่อนจะพาเอนลงนอนตามเดิม...
"ไม่ต้อง... คืนนี้ฉันไม่ทำอะไรหรอก...แค่อยากนอนด้วย... ฉันไม่ใช่คนใจร้ายที่พาหนูลินไปจากเธอโดยไม่ได้รับคำยินยอมก่อนหรอกนะ... ฉันแค่อยากนอนกอดหลานเฉยๆ...ไม่ได้รึไง..."
"..." น้ำฟ้าเงียบ ในสมองตีหาเหตุผลมาลบล้างเพื่อหาผลลัพธ์ที่ดีที่สุดออกมา
"...นี่ ถ้าฉันไร้มนุษยธรรมจริงๆล่ะก็... ฉันคงพรากหนูลินไปจากเธอได้ง่ายๆตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันแล้วล่ะ... ไม่มาตามเที่ยวไล้เทียวขื่อรอให้เธอยกสิทธิ์การเลี้ยงดูหนูลินให้ฉันอย่างถูกต้องตามกฎหมายอยู่แบบนี้หรอก..."
"ถ้าคุณพูดเรื่องนี้ออกมาอีกคำเดียว...ผมจะทำทุกวิถีทางในการลากคุณออกจากห้อง..." น้ำฟ้าส่งสายตาเด็ดขาดมาจ้อง "แล้วก็สาบานออกมาด้วยว่าคืนนี้คุณจะแค่ 'นอน' อย่างเดียว...ห้ามถูกตัวผมกับลูกไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้น..."
"นี่...เตียงแคบแค่นี้จะไม่ให้โดนกันเลยมันเป็นไปไม่ได้หรอก..."
"งั้นก็กลับห้องคุณไปซะ...!" ...เด็กนี่...ได้ทีเอาใหญ่เชียวนะ... ก็ได้... ถ้าแค่คืนนี้เขาจะยอมให้ซักคืน...
"ก็ได้... แต่ขอถูกตัวหนูลินได้มั้ย..." ปลายเสียงออกแนวอ้อนเสียจนน้ำฟ้ายังแปลกใจ...
"งั้น...คุณก็ไปนอนฝั่งโน้นสิ..." ไม่ได้ใจอ่อน แต่ถ้าแบบนั้นก็น่าจะพอได้อยู่...
"ไม่เอาล่ะ...เกิดดึกๆฉันกลิ้งไปทับหนูลินแบนขึ้นมาทำยังไง..." ...บอกตรงๆ อยากนอนกอดเด็กน้อยจะแย่...แต่ก็กลัวจริงๆว่าร่างใหญ่โตของเขาจะไปทับหนูน้อยเข้าจริงๆ ก็มันไม่ชินกับการได้นอนข้างสิ่งมีชีวิตเล็กๆขนาดนี้นี่...
"อ๋อ... ปกติตอนนอนชอบนอนทับคนอื่นไม่เลือกหน้าใช่มั้ย..." ไม่ได้คิดอะไรกับประโยคนั้นเลยจริงๆ...น้ำฟ้าแค่อยากเสียดสีใส่บ้างก็เท่านั้น
"ก็นะ...มันเรื่องธรรมชาติของผู้ชายนี่ที่ต้องนอนทับคนอื่นน่ะ..." รังสิมันต์พูดแล้วก็ยักไหล่ราวมันเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนว่าเขากำลังบอกว่าคืนนี้อากาศหนาวอย่างไรอย่างนั้น... แต่กับคนไม่ประสากับเรื่องบัดสีบัดเถลิงอย่างน้ำฟ้าก็หน้าแดงไปตามระเบียบ... หันหน้ากลับไปทางหนูลินแล้วกระเถิบตัวเสียชิดให้ห่างจากผู้ชายหน้าไม่อายเบื้องหลังให้มากที่สุด ซึ่งเด็กหนุ่มก็รู้สึกโล่งใจนิดๆที่อีกคนไม่ได้เขยิบตามมา... เพียงแต่เอ่ยบอกว่าขอผ้าห่มครึ่งหนึ่งด้วยแล้วก็เงียบไป...
ภายใต้แสงสลัวที่น้ำฟ้าจงใจเปิดไฟหัวเตียงทิ้งไว้... เด็กหนุ่มค่อยหลับลงตอนราวๆตีสองกว่า ส่วนชายหนุ่มที่นอนเคียงกันกลับยังลืมตาโพลง แล้วมองสองชีวิตน้อยๆที่นอนใกล้ๆเงียบๆ ...ในสมองกำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างเงียบงัน...
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue-->>
มาต่อหวานๆสั้นๆเล็กน้อย...ก่อนนอน...
แหะๆ กำนัลที่หายหัวไปนานจ้าาา 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1761072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก