น้ำฟ้ามองลูกตัวเองที่โดนมะรุมระตุ้มโดยแขกผู้ใหญ่หลายคนที่ตื่นแต่เช้าแล้วลงมาที่ห้องอาหาร ทั้งคุณแม่เจ้าบ่าว คุณแม่เจ้าสาว ญาติเจ้าบ่าว ญาติเจ้าสาวและตัวบ่าวสาวเองก็ผลัดกันอุ้มผลัดกันกอดหอมหนูลินยกใหญ่... ตอนแรกนึกกลัวว่าวันนี้หนูลินอาจงอแงที่โดนคนไม่รู้จักหลายคนรุมล้อม... แต่ที่ไหนได้ตั้งแต่เช้าแล้วที่เขายังไม่ได้ยินเสียงหนูลินร้องซักแอะ... ก็เลยพอจะหายใจคล่องได้ว่าเจ้าหมูน้อยคงไม่ไปทำความรำคาญให้ใครเขา... น้ำฟ้าอมยิ้มเล็กๆที่เจ้าหนูของเขาโดนตามใจทุกอย่าง ชี้อะไรก็จะได้อย่างนั้นมาเล่นโดยไม่มีอิดออด ท่าทางเจ้าตัวนุ่มจะพอใจน่าดู... เด็กหนุ่มจึงหันมาก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ... แต่สายตาอำมหิตที่ลอยอวลอยู่ใกล้ๆก็ทำให้น้ำฟ้าต้องมองหาต้นทาง และก็พบว่าไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเขาเลย...แค่คนที่นั่งตรงข้ามนี่เอง...
"..." ตอนแรกเด็กหนุ่มนึกว่าเป็นเขาที่โดนจ้องอย่างมุ่งร้าย แต่ที่ไหนได้พอมองดีๆแล้วสายตานั่นมันมองผ่านเขาไปด้านหลัง พอมองตามถึงได้รู้ว่าเป็นที่กลุ่มคนที่กำลังรุมล้อมไวโอลินอยู่นั่นเอง
"...ลูกตัวเองก็มีทำไมไม่ไปอุ้มนะ...มายุ่งอะไรลูกคนอื่นเขาอยู่ได้...ถ้าหนูลินติดเชื้อโรคขึ้นมาจะทำยังไง... แล้วทำไมเธอไม่ไปเอาหนูลินกลับมาซักทีนะน้ำฟ้า..."
"อ้าว...ทำไมล่ะ...เขาเอ็นดูหนูลินกันก็ดีแล้วนี่ หนูลินก็พอใจด้วย...ผมก็ไม่รู้จะไปเอากลับมาทำไมนี่ครับ...เดี๋ยวกินเสร็จแล้วค่อยไปเอาก็ได้..."
"ไม่ห่วงลูกเลยรึไงนะเธอนี่... ถ้าเธอไม่ไป ฉันไปเอากลับมาเอง...เล่นกับลูกคนอื่นเขานานแล้ว..." พูดจบน้ำฟ้าก็เห็นชายหนุ่มทำท่าฉุนเฉียวแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะเดินไปทางเจ้าของโรงแรมหนุ่มที่กำลังร่วมมือกับว่าที่เจ้าสาวจิ้มแก้มนุ่มหนูลิน... น้ำฟ้าส่ายหัวไม่เข้าใจว่าแค่นี้จะไม่พอใจอะไรนักหนา...
"...หวงลูกคนอื่นเขาไม่เข้าท่าเลย..." น้ำฟ้าบ่นจบก็ลงมือทานต่อได้อีกสองสามคำก็เลิก หันมองชายหนุ่มที่เดินไปหยุดพูดอะไรไม่รู้กับร่างสูงว่าที่เจ้าบ่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด...
"ไอโต...เอาลูกคนอื่นคืนมาได้แล้ว...เอามาเล่นนานแล้วนะ..." มาถึงก็ไม่อารัมภบท ตรงเข้าประเด็นด้วยเสียงกรุ่นๆทันที... โตยธรหันมองหน้าเพื่อนแบบไม่ค่อยสนใจแล้วตอบ
"อะไรว่ะ... ทีแม่แมวเขายังไม่ว่าอะไรซักคำ...นี่แกเป็นอะไร...ไปเต้นแทนเขาทำไม..." พูดเอื่อยๆแล้วหันไปหอมแก้มนุ่มดังฟอด...แล้วยักคิ้วให้ชายหนุ่มหนึ่งที
"แต่ฉันเป็น...!" พูดแล้วก็หยุด...จะบอกว่าเป็นลุงก็ไม่ค่อยอยากจะบอกเท่าไหร่ เพราะใจอยากบอกว่าเป็นอะไรที่มากกว่าลุง...เช่น...ปะป๊า อะไรแบบนี้มากกว่า...
"พี่โตคะ...พี่ตะวันเขาเป็นปะป๊าหนูลิน...เขาจะหวงก็ไม่แปลกหรอก...โนะๆหนูลินโนะ... ปะป๊า...ใช่มั้ยๆ..." พูดแล้วหญิงสาวก็เอาจมูกถูแก้มหนูลิน... เจ้าหนูก็เงยหน้ายิ้มโชว์เหงือกแดงแจ๋พร้อมเรียก...
"...ปะ...ป๊าาา..." เรียกไม่เรียกเปล่ามีชี้ไม้ชี้มืออีกต่างหาก... เห็นแล้วจากหน้าบึ้งๆอารมณ์ขุ่นมัวก็ไม่รู้มันปลิวหายไปไหนเสียหมด... ยื่นแขนออกไปกะจะอุ้มก็โดนคุณนายแม่ของโตยธรคว้าไปซึ่งๆหน้าเสียอย่างนั้น...
"จะปะป๊าหรือมะม๊าป้าก็ไม่สนหรอก... ป้ายังอุ้มตาหนูไม่สมใจอยากเลย... ก็แหม...นานๆทีมีเด็กๆมาให้เล่นให้อุ้มมันกระชุ่มกระชวยดีจะตาย... เนอะ...คร๊าบบบบ...โอ๋ๆ..." คุณนายแม่อุ้มหนูลินด้วยสายตาไม่แคร์เพื่อนลูกชายที่มองตาขวางเลยแม้แต่น้อย... ก็แหมเคยเห็นนิสัยมาแต่เล็กแต่น้อยรู้ดีหรอกว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนอย่างไร ก็ขนาดตอนแรกหล่อนไปขอหนูน้อยไวโอลินมาอุ้ม หลานน้ำฟ้าก็ให้หล่อนอุ้มแต่โดยดีหรอก แต่คนที่มาด้วยนี่สิ ยืนจังก้าจ้องหน้าเสียอย่างกับไปแย่งของรักของหวงมาจากมือเสียอย่างนั้น รู้ว่าหลานแต่แหม...ขนาดผู้ปกครองแท้ๆของแกยังไม่หวงขนาดนั้นเลย... นานๆทีได้เห็นมุมของเพื่อนลูกชายคนนี้แบบนี้เข้า ก็ขอแหย่เสียหน่อยเถอะ...
"แม่... พ่อเด็กเขามาตามถึงที่แล้วก็คืนเขาไปเถอะ..." โตยธรทำเป็นพูด แต่มือน่ะก็เอื้อมไปจับๆหนูลินเหมือนกัน... ...ถ้ารู้ว่ามีเด็กมันน่ารักน่ากอดขนาดนี้นะ...เขาจับเจ้าสาวทำลูกก่อนแต่งงานไปเสียก็ดีหรอก...หนูลินจะได้มีเพื่อน...
"พ่อเด็กที่ไหน...ตาตะวันแกน่ะเป็นลุงหนูลินไม่ใช่เหรอ... ผู้ปกครองหนูลินเขายังนั่งทานข้าวอยู่เลย...ก็ให้ป้าเลี้ยงให้ก่อนจะเป็นไรไป..."
"แต่หนูลินเป็นหลานแท้ๆของผมนี่ครับป้า..."
"...ใช่ครับแม่...มันก็เลยหวงเอาม๊ากมาก...ถึงขนาดตามมาคุม...เอ๊ย...ตามมาดูแลถึงนี่เลยไงแม่... ฮ่าฮ่า..."
"เงียบปากน่าไอโต..." หันไปดุเพื่อนอย่างหงุดหงิดที่ไม่รู้จะหัวเราะไปทำไม... หลังจากนั้นเขาก็พยายามเกลี้ยกล่อมจะเอาหนูลินคืนให้ได้ แต่พลังคนแก่ก็ยังเอาชนะยากอยู่ดี...
-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-:+:-
to be continue
มรสุมงานผ่านพ้นไปด้วยใจแช่มชื่นพอควร...
แต่ตอนนี้กำลังเครียดหนักกับการสอบโทเฟล T^T
...ใครเคยสอบหรือมีข้อมูลดีๆก็กรุณาช่วยแบ่งปันหน่อยนะคะ ตอนนี้สมองแทบจะเบิดกะอีเรื่องนี้เนี่ยแหละ...
ปล.เดี๋ยวเจอกันตอนเย็นอีกตอนจ้า...