หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014]

[moriku]

คุณธาดาทำบรรยากาศเสียหมดชิชิ

[MokGaLaKom]

พี่หมอกมาได้จังหวะมากๆเลยอิอิ
อืม อยากรู้แล้วซิว่าสามคนพ่อแม่ลูกในห้องจะเป็นยังไง 55+

[indy❣zaka]

ยังมีคนดู Panda Channel อยู่อีกรึนี่!! 

ส่วนลุงม้าน้ำ  แหมๆๆๆ  ไม่ค่อยแสดงอาการเลยนะ 
หึงออกหน้าออกตาเชียว 

[Marinmin]

แวบเข้ามาค่าา  จะมาเมื่อไหร่น้ออ
แต่ยังไงก็รอ รอ ๆ 

[som]

เห็นมั๊ยแม่ฟ้ากัลลุงม้าน้ำทะเลาะกันเหมือนเด็ก
มาหนูลินมาให้พี่อุ้มดีกว่ามาม๊ะ

[jitsupa apple]

ในที่สุดก็ตามทัน
รออยุ่นะค่ะ

[tuek]

ลุงม้าน้ำหึงแมฟ้าใช่มั้ยละ

[TanyaPuech]

  เมื่อไหร่จะรักกันล่ะเนี่ย   นานไปแล้วนะ

[abcdefg]

หึงอ่ะเด่ะ XD

[Zinub]

ป๊ะป๋าหนูลินหึงไม่รู้ตัวนะนั่น

  :m3:ลุ้นกันต่อปายยยยยย~~

[DasHimmel]

อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดค่า ^^
ชอบแนวน้องน้อยมากๆๆๆๆๆ แม่ฟ้าก็ให้ความรู้สึกเป็นหม่ามี้สุดสุด
ป๊ะป๋าตะวันก็น่ารักได้อีก คนที่วันวันเอาแต่ทำงานที่มีแต่อะไรน่ากลัวๆมาดูเเลเด็กแบบนี้ เอาใจไปเล๊ย!! ><
อยากให้พ่อแม่คู่นี้เค้าลงเอยกันซักทีจัง ตอนก่อนๆก็ลุ้นนนนว่าจะปฏิบัติครบกระบวนความรึป่าวแต่ก็ไม่ แต่ก็แอบเขินแทน >///<
ตอนนี้อะไรๆก็เหมือนครอบครัวมากขึ้นทุกทีๆแล้ว รอแต่พ่อแง่แม่งอนคู่นี้ละน้าเมื่อไหร่จะดีกันรักกันซักที

[kakashiget]

    ชอบจังเลย 

[Whatever it is]

กำลังสนุกเลย อิืๆ รอตอนต่อปายคับ

[pooinfinity]

แม่ฟ้าเสน่ห์แรงแบบนี้ คุณลุงม้าน้ำหึงแย่เลย อิอิ

[Vavaviz]

หึงแม่ฟ้าด้วยล่ะ ~~~~!

หึงอย่างนี้ จับกดเลย เอ้ย ฮ่า ๆๆ ไมใช่ ><

[little_nok]

คุณน้องหายไปนานนะคะ
มาต่อบ่อยๆ สิค่ะ ตอนนี้มันนานไปแย๊วน้า
พี่จะลืมๆ ตอนเก่าไปแล้วง่า กระซิกๆ

[sunshadow]

    โครม!!! รถไฟชนกันค่ะ
    และยิ่งไปกว่านั้นคือหนึ่งในขบวนรถไฟนั้นได้บรรทุกระเบิดความหึงมาด้วย
    อิอิ

[dek-zaal3]

คุณแม่...ครับผม !!!   Ch.28


              หนูลินถูกจับนอนหงายท้องให้ดิ้นมือและเท้าดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่บนเตียง...  ส่วนน้ำฟ้านั่งอยู่ข้างเตียงกำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดผมยาวสลวยของตัวเองอยู่...  ซักพักพอสะบัดผมเงยหน้าขึ้นก็พบรังสิมันต์ยืนนิ่งกอดอกก้มมองเขาอยู่...  เด็กหนุ่มรีบเสหันหน้าเข้าหาลูกแล้วเช็ดผมต่อ  ทำเป็นไม่รู้สึกว่ามีคนอีกคนกำลังหายใจรวมอยู่ในห้องด้วย...


"อย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ได้ไหม..."  เสียงทุ้มนุ่มกล่าวอยู่เบื้องหลัง   น้ำฟ้าทำเป็นสะบัดผมเพื่อให้มันแห้งแล้วหยิบแป้งที่วางอยู่ข้างเตียงมาเทลงบนมือแล้วทาลงบนพุงกลมๆของหนูลินเพื่อให้มันไม่อับชื้น  จากนั้นก็เอาแป้งที่เหลือบนฝ่ามือมาทาบนหน้าตัวเอง... 


             รังสิมันต์กอดอกพิงเอวเข้ากับโต๊ะตัวใกล้ๆ   มองท่าทางที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นของน้ำฟ้าเงียบๆ  เด็กหนุ่มดูหงุดหงิดใส่เขาตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นมา...  อยากรู้จริงๆว่าสองคนนี้สนิทกันแค่ไหน...ทำไมต้องมีท่าทางเหมือนสนิทสนมกันขนาดนั้นด้วย...  ถึงกับทำท่าทางรังเกียจเขาทันทีที่ผู้ชายคนนั้นมองมา...  มันน่านัก...


            เอ๊ะ...แล้วเขาจะทำอะไร...  ต้องแคร์ทำไมว่าเด็กนี่จะสนิทกับใครอะไรที่ไหน...  แต่ว่า...ยังไงตอนนี้หนูลินยังอยู่ในความดูแลของน้ำฟ้า  เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่เขาจะต้อง 'สนใจ'  และ 'ใส่ใจ' เรื่องราวรอบๆตัวของเด็กคนนั้นด้วย... 


"เธอกับธาดารู้จักกันมาก่อนงั้นเหรอ..."  คำถามแรกยังไม่ได้คำตอบ...  ชายหนุ่มก็ถามคำถามสองออกมา


           น้ำฟ้าวางกระป๋องแป้งลงบนโต๊ะข้างเตียง  จัดการกระเถิบตัวเองลงนอนหันข้างเข้าหาหนูน้อย  จากนั้นก็ตบก้นหนูน้อยที่ห่อหุ้มด้วยแพมเพิร์สเบาๆแล้วฮัมเพลงใจรักกล่อม...  ทำเป็นเมินคนที่เดินอ้อมเตียงมานั่งฝั่งตรงกันข้าม  แล้วเอนตัวลงนอนด้วย...  รังสิมันต์เท้าศีรษะไว้ขนแขนข้างหนึ่งแล้วหันหน้าหาเจ้าตัวเล็ก...  ชายหนุ่มยื่นนิ้วชี้ให้ไวโอลินจับเมื่อหนูน้อยทำท่ายื่นไม้ยื่นมือเข้าหาเขา...   นิ้วเล็กๆกำรอบนิ้วใหญ่ไว้แน่นแล้วก็แกว่งเบาๆตามแรงน้อยๆที่พอจะดิ้นได้...  ชายหนุ่มเกี่ยวนิ้วเล็กไว้แล้วเอาเข้ามาใกล้ริมฝีปาก  ก่อนจะจูบลงไปแผ่วเบา...  ไรนวดที่มีเล็กน้อยตรงใต้คางโดนผิวเนื้อเจ้าตัวเล็ก  หนูน้อยจั๊กจี๋จนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใหญ่...


             น้ำฟ้ายื่นหน้าจ้องเขม็งใส่ชายหนุ่ม...  กำลังกล่อมจนจะหลับอยู่แล้ว...  มาทำแบบนี้แล้วลูกเขาจะหลับไหมนี่...  น้ำฟ้าถือวิสาสะดึงมือหนูน้อยออกจากการเกาะกุมของนิ้วใหญ่มาจับไว้เอง  จากนั้นก็ตบก้นตั้งใจจะกล่อมให้หลับ...  และตอนนั้นเองที่รังสิมันต์สังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของเด็กหนุ่มข้างที่เขาดึงไว้ตอนนั้น  มันยังปรากฎรอยแดงช้ำอยู่เป็นรอยนิ้วเลยทีเดียว...  ชายหนุ่มมองหน้าคนที่นอนพริ้มตาใกล้หลับตามหลานชายตัวน้อยของเขาด้วยความรู้สึกนึกแปลกใจ  ว่าในโลกนี้จะมีผู้ชายที่ไหนผิวบาง  ตัวเล็ก  แล้วก็หน้าตาอ่อนหวานได้ขนาดนี้อยู่ด้วยงั้นเหรอ...  แค่จับนิดจับหน่อยก็ขึ้นรอยขึ้นสี  (ไม่นิดละมั้ง) ...ทำตัวอย่างกับตัวเองเป็นแก้วไปได้...


               ...ตื๊ด...ตื๊ด...
   

             ข้อความโทรศัพท์เข้า...  ชายหนุ่มหยิบมันมาดูจากโต๊ะข้างเตียง  และพบว่าเป็นของมาคัสที่ส่งมารายงานความปลอดภัยหลังจากเป็นเวรตัวเองตรวจตราความเรียบร้อยในคืนนี้...  รังสิมันต์ยื่นมือหรี่ไฟหัวเตียง...  ภายใต้แสงสลัว  หนูลินนอนอ้าปากค้างน้ำลายยืดไหลเปียกสองข้างแก้ม...  มือข้างหนึ่งยังกำนิ้วของน้ำฟ้าไว้แน่น  และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถนอนหันหลังหนีเขาได้อย่างที่อยากจะทำ...   ส่วนมืออีกข้างถูกชายหนุ่มเอานิ้วชี้ของตัวเองไปเกี่ยวมาจ้องมองใกล้ๆ   นิ้วเล็กจิ๋วเกาะเกี่ยวเขาไว้โดยไม่รู้ตัว...  รังสิมันต์จับมือเล็กๆนั่นขึ้นมาจูบซ้ำอีกครั้ง  ดมกลิ่นแป้งหอมๆที่กรุ่นไปทั้งตัวด้วยความอิ่มเอิบ...รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...


              พลันสายตาก็ค่อยเลื่อนไปเหลือบมองคนอีกคนที่นอนอยู่อีกฝั่ง...  คนที่ถูกหนูลินกำมือไว้อีกข้าง   รังสิมันต์คิดลังเลใจเล็กน้อย  แต่สุดท้ายก็ยกแขนข้างขวาซึ่งตัวเองนอนทับอยู่ให้ค่อยๆสอดไปใต้ศีรษะคนตัวบางกว่าอย่างแผ่วเบา...พอสอดท่อนแขนเข้าไปอย่างเรียบร้อยก็ค่อยๆพับแขนขึ้นเพื่อขยับศีรษะมนให้เข้ามุมและเข้ามาใกล้เขาอีกนิด...  และคงเพราะนอนหลับแล้วอยากหาท่าสบาย  เด็กหนุ่มผมยาวจึงขยับและเขยิบตัวเองโดยเอามือมาก่ายกอดหนูลินไว้แล้วเอนตัวหนุนท่อนแขนนุ่มหนานั่น...


             รังสิมันต์โอบแขนตัวเองพาดผ่านท่อนแขนกลมกลึงแล้วยังเลยมาแตะตัวหนูลินได้อีก  ...ตอนนี้ถึงเพิ่งได้รู้ว่าอีกคนตัวเล็กแค่ไหน...   น้ำฟ้านอนท่าทางสบาย  ส่วนเจ้าหนูจอมซนตอนนี้นอนพลิกหัวมาพักพิงที่ท่อนแขนเขาเช่นกัน...  รังสิมันต์เผลอยิ้มอย่างมีความสุขออกมาไม่รู้ตัว...นึกอยากให้ช่วงเวลานี้ทอดผ่านไปอีกนานๆ...  แต่ในใจก็รู้ดีว่าอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง  เจ้าเด็กหนุ่มผมยาวนี่ต้องลุกขึ้นมาข่วนเขาอีกเป็นแน่...


             เอาเถอะ...ไหนๆก็ไหนๆจะต้องโดนข่วนอยู่แล้วมันก็ต้องโดนให้ถึงที่สุด...  คิดได้ปุ๊บก็เอามืออีกข้างมาพาดผ่านเจ้าหนูตัวน้อยและเลยไปพาดผ่านเอวของผู้ปกครองผมยาวนั่นด้วย...   หึหึ...ตื่นมาได้เต้นผางแน่...  เจอสภาพถูกจับนอนใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้  ไม่รู้ปฏิกริยามันจะออกมาขนาดไหน...ก็น่าลุ้นดีแก้เครียดไม่น้อย   ...นี่ถ้าเป็นอดีต...  มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกนะที่เขาจะยอมให้มานอนในอ้อมแขนแบบนี้  ถือว่าเด็กนี่โชคดีมากทีเดียวที่เขายอมให้เป็น 'ผู้ชายคนแรก' ที่ได้รับสิทธิ์อันทรงเกียรตินี้ไปครอง...แต่เด็กหนุ่มน้ำฟ้าคนนี้คงจะไม่รู้ค่าของมันเท่าไหร่หรอก... 


            แต่ก็ช่างมันเถอะ...  ตอนนี้ได้เข้าใกล้สองคน 'แม่ลูก' นี่ขนาดนี้ได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว... หลังจากนี้ถ้าจะทำอะไรมันก็คงง่ายขึ้น...


           คิดสะระตะเสร็จแล้วชายหนุ่มก็เอื้อมหยิบโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง  ปรับให้เป็นโหมดไร้เสียงเรียบร้อย  ก็เล็งมุมกับแสงสลัวที่มีเก็บภาพจากด้านบนบ้าง...ถ่ายหนูลินเดี่ยวๆบ้าง  ถ่ายหนูลินกับน้ำฟ้าบ้าง...  และรูปสุดท้าย...  รังสิมันต์พยายามให้ตัวเองติดเข้าไปในกล้องด้วย  แต่ก็ยากเย็นเหลือเกินสำหรับคนที่ขยับตัวไม่ค่อยได้ดังใจ...   ในที่สุดชายหนุ่มจึงเบียดแขนตัวเองให้ค่อยๆขยับศีรษะน้ำฟ้ามาชิดแก้มหนูลิน...  แล้วก็เอาตัวเองเขยิบไปชิดแก้มหนูลินอีกข้าง...  กลิ่นหอมนมกับแป้งเด็กลอยอบอวลกรุ่นริมจมูก...  พอได้มุมที่คิดว่าดูดีแล้วก็กดลงไปสองสามหน... 


             และคงเพราะแสงแฟลชที่วาบถี่เกินไปน้ำฟ้าจึงค่อยงัวเงียลืมตามองขึ้นมาแว่บหนึ่ง  ประจวบเหมาะกับสายตารังสิมันต์ที่ทอดมองมาอยู่พอดี...  นิ้วเจ้ากรรมก็ดันเผลอกดถ่ายไปเป็นรูปสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว...  รังสิมันต์เพิ่งรู้สึกตัวตอนตัวเองสัมผัสแสงแฟลชสุดท้ายจึงรีบซ่อนโทรศัพท์มือถือลงต่ำทันที...  น้ำฟ้าหรี่ตาจ้องเขาในแสงสลัวคล้ายแมวที่กำลังละเมอ  จากนั้นก็ปิดตาลงนอนต่อโดยไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหน...   ชายหนุ่มจึงเผลอถอนหายใจโล่งอกออกมาอย่างรู้ตัวอีกครั้ง...


             นิ้วโป้งใหญ่โตกดวนซ้ำดูรูปที่เพิ่งกดถ่ายซ้ำไปซ้ำมาในรูปที่ตัวเองชอบ...  และไม่รู้ทำไมสิน่าพอกดมาถึงรูปสุดท้ายนิ้วมันถึงไม่ยอมกดปุ่มเลื่อนไปมาอีกเลย...  สุดท้ายรังสิมันต์ก็ตัดสินใจเอาภาพนั้นตั้งเป็นพื้นหลังแบ็คกราวน์  นี่เป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาไม่มีใครกล้ามายุ่ง...  เพราะงั้นจึงไม่ต้องกลัวใครจะครหาว่าทำไมในโทรศัพท์ของเขาถึงได้มีรูปเขาจ้องตากับเด็กหนุ่มหน้าใสหวาน (และหลายคนซึ่งไม่รู้คงจะนึกว่าเป็นผู้หญิงแน่ๆ)  กับเด็กทารกน้อยนอนน้ำลายไหลยืดอยู่ด้วยกันบนเตียงสามคนได้...  คงได้มีข่าวซุบซิบกันใหญ่ว่าเขาซุกลูกซุกเมีย...
 

             มะรืนนี้ก็เป็นวันงานจริงแล้ว...  ไม่รู้ทำไม...  เขาถึงได้มีลางสังหรณ์แปลกๆ...ที่บอกว่าต้องระวังอะไรซักอย่างอย่างดีที่สุด... 


             หวังว่ามันคงไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดกับอีกสองชีวิตที่นอนร่วมเตียงเดียวกับเขาหรอกนะ...   


            ...รังสิมันต์จูบราตรีสวัสดิ์บนเนินเหม่งเกลี้ยงๆของคนเป็นลูก  แล้วก็เลยแอบเผลอป่ายจมูกไปโดนแก้มเนียนๆของคนเป็นแม่...


            เขาไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ...มันไปโดนของมันเองหรอก...!


            แล้วหลังจากนั้นชายหนุ่มก็เข้าสู่ห้วงนิทรารมย์อย่างมีความสุข...



    -----------------------------------------------------------------------------

[dek-zaal3]

            น้ำฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ตัวเกร็งเพราะคิดว่าโดนผีอำ...   


            เด็กหนุ่มลืมตาตื่นก็พบหน้าหนูลินนอนซุกอยู่ใกล้ๆไหล่เป็นสิ่งแรก   พอเลยไปอีกหน่อยก็เป็นคนผมดำๆดูยุ่งเหยิงของผู้ชายที่ไหนซักคนนอนหลับตาอยู่เป็นสิ่งที่สอง...  เอ๊ะ...แล้วใครล่ะในเมื่อปกติมีแค่เขากับหนูลินที่นอนด้วยกัน...  แล้ว...แล้วเขาเป็นใคร...?


            ...เอ๊ะ...เอ่อ...??


"ฮะ...เฮ้ย...!!!"   พอสติสตังค์เริ่มทำงาน  น้ำฟ้าก็ออกอาการแหกปากร้องอุทานทันที...


          ซึ่งเสียงนั้นก็ทำเอาหนูลินสะดุ้งตื่นมาขยี้ตาแล้วดิ้นยุกยิกอยู่ในกองผ้าสีฟ้าๆยับย่นที่คลุมตัวอยู่...  ส่วนผู้ชายอีกคนก็ยกมือมาขยี้ตาไม่ต่างไปจากเด็กน้อยเท่าไหร่...  แล้วยิ่งสายตาตอนมองมาทางเขาที่พยายามงัดท่อน 'ผีอำ' ซึ่งพาดไหล่อยู่ออกไปนี่มันช่างเหมือนกันเสียจริงๆ  ดวงตาของหนูลินกับดวงตาของชายหนุ่ม...  มันช่างเหมือนกันราวกับพ่อลูกแท้ๆเลย...


"รีบตื่นทำไม...เพิ่งหกโมงเอง..."  เสียงเข้มติดงัวเงียปนแหบดังครางถามเบาๆ   แต่น้ำฟ้าไม่ตอบ  พยายามดิ้นพลิกตัวโดยระวังไม่ให้ทับเจ้าหนูตัวน้อยเพื่อเอาแขนออก...  แต่ทำไมมันเอาไม่ออกเนี่ย...!


"ปล่อย ! เอาออกไปนะ...  ปล่อยสิ !!!..." 


"อะไร..."  ชายหนุ่มถามเสียงมึน  ดวงตาคมหรี่ปรือมอง...  ขยับแขนปลดออกจากท่อนแขนแล้วมาเขยิบมาคล้องลงตรงเอวแทน   


             ...เจ้าหนูลินส่งเสียงงัวเงียเรียกความสนใจพลางคลางหงิ๋งๆ  รังสิมันต์จึงแกล้งรัดท่อนแขนใหญ่แรงๆให้รั้งทั้งน้ำฟ้าและหนูลินเบียดเข้าอกเขา...  แรกๆหนูลินลืมตาหันมองปากเบะๆเตรียมจะร้องไห้  แต่พอซักพักก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วมาหัวเราะเฮ่ะๆ...  แล้วตีมือแปะเข้าที่คางเขาซึ่งเริ่มมีไรหนวดขึ้นบางๆหลังจากผ่านมาหนึ่งคืน...


"ตื่นแล้วเหรอคนเก่ง...  ไหนพูดอรุณสวัสดิ์ให้ป่ะป๊ากับคุณแม่ฟังหน่อยเร็ว..."  รังสิมันต์ที่มั่นใจในกลิ่นปากตอนเช้าของตัวเองพูดจบก็ก้มลงฟัดแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว...   แต่คนที่นอนตัวแข็งทื่อกลับตวัดปลายมือฟาดเพี๊ยะเบาๆลงบนแก้มสาก  ...ก็ปลายจมูกมันมาโดนแก้มเขานี่ !!...


"โอ๊ย...!  มาตีฉันทำไม..."


"ก็คุณทำอะไรล่ะ...!  มาหอมแก้มลูกคนอื่นเขาแต่เช้า  แล้วยังมาทำตัวโรคจิตใส่ผมอีก...  เอาแขนออกไปนะ...มันอึด...อัด..."


"ชู่ว... อย่าดิ้นสิเดี๋ยวไปทับลูกขึ้นมาจะว่ายังไง  ถ้าหลานฉันต้องเจ็บตัวเพราะเธอล่ะก็นะ..."  พูดค้างไว้แค่นั้นชายหนุ่มก็ลุกพรึ่บเปลี่ยนท่ามาคล่อมร่างใส่ทั้งน้ำฟ้าและหนูลินซึ่งนอนดิ้นยุกยิกคล้ายพยายามพลิกกลับตัวไปมา  ชายหนุ่มขยับเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนหมอน  จ้องมองหนูลินที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นพยายามอมนิ้วเท้าตัวเอง...ก่อนก้มลงจูบฝ่าเท้าน้อยๆหนึ่งที  แล้วหันมาจ้องน้ำฟ้า  ซึ่งยกมือทั้งสองข้างมากั้นตัวเองไว้เป็นกากบาท...  ทำเอาชายหนุ่มนึกขำแต่ก็ต้องทำมาดเข้มข่มใส่คนตัวบางกว่าไว้ก่อนพร้อมกระซิบบอกต่อให้จบ...


"รับรองเลยว่า...ฉันไม่เอาเธอไว้แน่..."  พูดจบก็ตบท้ายด้วยรอยยิ้มมุมปาก  ก่อนจะแกล้งโฉบหน้าเข้าแทรกตรงกลางระหว่างน้ำฟ้ากับหนูลินแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อน้ำฟ้าทำตัวงอเป็นกุ้งโดนไฟ   พร้อมยกแขนสองข้างมาป้องกันหน้าตัวเองอย่างสุดชีวิต


"ไม่ใช่สาวน้อยบริสุทธิ์เสียหน่อย...กั้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก...  เพราะถ้ามันจะโดน...ยังไงก็ต้องโดน..."


"นี่ !!"  เด็กหนุ่มขู่  เมื่อเห็นรังสิมันต์ยังจ้องเขาแววตาวิบวับ  "...อย่านะ !!"  แล้วก็หันหัวหลบเมื่อรังสิมันต์แกล้งโฉบหัวลงตรงกลางระหว่างน้ำฟ้ากับหนูลินอีกหลายรอบ...   


              แรกๆเด็กหนุ่มก็เหมื่อนจะรำคาญอยู่หรอก  แต่พอโดนแกล้งไปซักพักถึงค่อยรู้สึกตัวว่าแค่โดน 'หยอก' เท่านั้น  รังสิมันต์ไม่ได้ตั้งใจให้มาโดนตัวเขาจริงๆ   หลังๆเด็กหนุ่มก็รอท่าจับก้นหนูลินจ่อจมูกคมโด่งนั่นเสียเลย...  แถมยังโป๊ะแตกเมื่อเด็กน้อยเพิ่งอึตอนเช้าใส่แพมเพิร์ส  กลิ่นหอมฉุย(?)ที่น้ำฟ้าคุ้นเคยดีจึงกรุ่นกำจายออกมา...


             เด็กหนุ่มหัวเราะคิกเมื่อสุดท้ายรังสิมันต์ทนสู้กับกลิ่นอึหนูลินไม่ไหว  ยอมลุกหลบไปอยู่ปลายเตียง  ปล่อยให้น้ำฟ้าเป็นคนจัดการ 'ลอกคราบ' หนูลินในห้องน้ำแต่เพียงลำพัง...   
 



    -----------------------------------------------------------------------------


              ธาดายืนพิงขอบประตูอยู่ตอนที่น้ำฟ้า  หนูน้อยไวโอลินและรังสิมันต์เปิดประตูออกมา  ชายหนุ่มทำเป็นจัดกล้องราคาแพงลิบที่คล้องอยู่กับคอราวกับว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องเช่นกัน  ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายน้ำฟ้าพร้อมก้มลงจะหอมแก้มหนูลินทักทายอรุณสวัสดิ์...


              แต่จมูกเป็นสันของคุณธาดาก็โฉบได้เพียงลม  เมื่อรังสิมันต์มือไวดึงร่างเจ้าหนูน้อยหลบเข้าอ้อมแขนตัวเองอย่างทันท่วงที  แล้วทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยหนูลินให้ตีแปะจมูกเขาแทนอย่างพึงพอใจ...   


             น้ำฟ้ามองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ  ดีที่ธาดาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องชวนน้ำฟ้าเดินไปทางบ้านใหญ่แทน...


"เอ้อ...เห็นฟ้าบอกจะมาช่วยงานคุณหมอก...  ฟ้ามาอยู่ช่วยฝ่ายอาหารเหรอ..."  ธาดาออกปากถาม  มือก็ขยับทดลองถ่ายบรรยากาศข้างทางบ้าง  ถ่ายคนบ้าง  ก่อนจะแอบวกมาถ่ายคนที่เดินเคียงข้างแบบเนียนๆไปหลายรูป...


"ก็ครับ...  เมื่อวานก็ลองทำขนมแบบต่างๆไปแล้ว...  วันนี้จะทำตัวเค้กแต่งงานแล้วก็พวกขนมกับเครื่องดื่มที่จะใช้ในงานน่ะครับ..."  น้ำฟ้าตอบพลางมือก็เอื้อมเช็ดปากหนูลินในอ้อมเขนคนตัวสูงที่เดินเคียงอีกข้าง  ชายหนุ่มเพิ่งเอายางกัดเล่นออกจากปากหนูลิน  น้ำลายเลยยืดติดตามมาเป็นสาย...


"อ๋อ...แล้วธีมของงานครั้งนี้เป็นแบบไหนเหรอฟ้า..."  ธาดาถามต่อ...  สายตาก็มองภาพนั้นอย่างอิจฉา  อยากเป็นคนได้อุ้มหนูลินบ้าง  อยากเป็นคนเข้าไปช่วยน้ำฟ้าดูแลหนูลินแทนผู้ชายคนนั้น...  ผู้ชายที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในชีวิตของน้ำฟ้าได้ยังไงก็ไม่รู้นั่น...


"ไม่มีธีมตายตัวหรอกครับคุณธาดา...  เพราะเขาแต่งแบบง่ายๆ  แถมบรรยากาศที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว... อืม...ผมว่ามันก็ไม่เชิงงานแต่งเท่าไหร่นะ  ออกจะคล้ายๆพวกปาร์ตี้กันมากกว่า...  เอ๊ะ...นั่นทำไมคนเยอะ...จัง"  เมื่อเดินมาจนเห็นลานกว้างหน้าบ้านหลักที่พลุกพล่านไปด้วยคน  อุปกรณ์แต่งสวนต่างๆ  และกองดอกไม้หลากสีสรรค์   น้ำฟ้าก็อุทานถามขึ้นกับตัวเองแบบไม่ต้องการคำตอบ...  แล้วก็อ๋อเบาๆในใจเพราะเดาได้ง่ายว่าเขาคงเริ่มจัดเตรียมงานกันแล้ว...


"งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยเขาเตรียมงานก่อนแล้วกัน...  งั้นมา...หนูลินหมูน้อย..."  พูดพลางมือก็ยกขึ้นขออุ้ม...   แต่รังสิมันต์กลับหรี่ตามองเขาก่อนตอบกลับ


"จะไปช่วยงานเขาก็ไปสิ...เดี๋ยวฉันดูแลหลานเอง..." 


"เอ๊ะ...ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวผมเอาไปเลี้ยงของผมเองได้  หมอกานต์ก็มี  น้องม่านกับพวกป้าๆก็เยอะ...ผมพาแกไปเอง..."


"ไม่ต้องหรอก...'ลูก' เรา...เราก็เลี้ยงกันเองสิ...จะต้องไปให้คนอื่นดูให้ทำไม...  ...หรือเธอไม่ไว้ใจฉัน..."  ท้ายประโยคชายหนุ่มเบาเสียงลงกึ่งหนึ่งแล้วโน้มใบหน้ามาถามใกล้ๆ...  น้ำฟ้าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากตอบกลับใจจะขาดว่า  'เออ ! ก็ไว้ใจได้มั้ยล่ะ...ลับหลังเอะอะก็จะพาลูกเขาหนี  จะพาลูกเขาไป...ใครจะโง่ไปไว้ใจกัน...!!'


"ก็ขนาดจะเปลี่ยนผ้าอ้อมคุณยังทำไม่เป็นเลยแล้วผมจะให้คุณดูแลแกคนเดียวได้ยังไง..."


"...อ้าว...คุณรังสิมันต์ทำไม่เป็นหรอกเหรอครับ...ผมนึกว่าจะชำนาญเสียอีก..."  เงียบอยู่นานและทนเห็นภาพบาดใจต่อไปไม่ไหวเลยขอสอดปากพูดหน่อย...  จึงได้รับสายตาเย็นชาคมปลาบตวัดมองพร้อมตอบเสียงเย็น


"ลูกน้องผมจัดการเรื่องนั้นให้ได้ไม่มีปัญหา..."  ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน... จากนั้นก็ก้มหน้าลงพูดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน "...ฉันให้โยชิเปลี่ยนให้หนูลินได้...เธอก็ไว้ใจเขานี่..."  รังสิมันต์ถามกลับ...  น้ำฟ้าก็ตั้งท่าจะตอบแต่ทว่าหูกลับได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาดังสนั่นมาจากทางเดินด้านหน้า  พอหันไปมองก็เห็นหมอกานต์เดินโบกไม้โกบมือมาพร้อมมาคัส  ไบรอัน  หนุ่มฝรั่งผมทองตัวโตคนนั้น...


"หมอกานต์ !"  น้ำฟ้าทักกลับ...  เท้าก็เดินเข้าหาสองสามก้าว 


"ฟ้า !  ตะกี๊พี่หมอกเรียกหาอยู่ในครัวแน่ะ...รีบไปเร็ว..."  คุณหมอเด็กบอกเพื่อนแล้วตบบ่าทักทายเบาๆ  น้ำฟ้าพยักหน้ารับแล้วเอี้ยวตัวหันหลังมองรังสิมันต์ที่ยังอุ้มหนูลินอยู่...  คุณหมอกานต์พอจะเดาความต้องการของเพื่อนออกจึงเอ่ยปากว่า  "...ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวดูให้...  ไม่ปล่อยให้เลี้ยงกันแค่เจ้านายกับลูกน้องหรอก...ไปเหอะๆ"  หมอกานต์พูดพลางมือก็ดันหลังเพื่อนให้ออกเดิน... 


             น้ำฟ้าเหลียวหลังหันมามองไปทางหนูลินอีกครั้งก็ดันสบเข้ากับดวงตากลมป๊องที่จ้องเขาไม่วางตา...  เด็กหนุ่มค่อยๆสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าแต่ใบหน้าก็ยังหันมองกลับหลัง  แต่พอน้ำฟ้าหันหลังตั้งหน้าจะเดินไปทางบ้านใหญ่เสียงร้องไห้แผดจ้าของหนูน้อยก็ดังลั่นทันที... 
   

"...แง้....................แง้.................."


"หนูลิน..."  น้ำฟ้าครางเรียกชื่อลูก  หันมองก็เห็นหนูน้อยทำท่าตะกายตัวเองลงจากอ้อมแขนรังสิมันต์จะตามเขามาด้วย  เด็กหนุ่มจ้องมองด้วยแววตาสงสารเท้าก็ก้าวกลับทิศโดยไม่รู้ตัว   ดีที่หมอกานต์ยกแขนมาช้อนอุ้มหนูลินเอาไว้ก่อนแล้วพาหันไปอีกข้างก่อนออกปากไล่เขา...


"รีบไปเร็วแก...  หนูลินร้องจะตามแกอ่ะ  ไปเถอะไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวดูให้..."  พูดพลางก็โอ๋เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนที่พยายามหันหน้าไปมาเพื่อหาแม่ตัวเอง...  แต่ก็ถูกคุณหมอเด็กโอบพาหลบ 


"แก...ถ้ามีอะไรรีบโทรหาฉันเลยนะ..."  น้ำฟ้าบอกเพื่อน...ในใจจะขาดรอนๆอยากพาลูกไปด้วยมากๆ  แต่ก็พอรู้ตัวว่างานตัวจะพาเด็กๆเข้าไปเล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้...  สุดท้ายพอเห็นทั้งรังสิมันต์  ทั้งมาคัสช่วยกันโอ๋...  ตัวเองจึงค่อยย่องเดินจากมา...  แต่จู่ๆก็พลันรู้สึกตัวว่ามีคนมาคว้าจับข้อแขนตัวเองไว้  พอหันมองจึงเห็นคุณธาดาที่สะพายกล้องเดินตามเขามาด้วย


"พี่ไปด้วย..."  ชายหนุ่มบอก...ก่อนรั้งแขนขาวเนียนพาออกเดิน...  ทั้งสองคนหันมองกลับทางเดิมอีกครั้ง...และน้ำฟ้าก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรังสิมันต์จ้องมาทางเขาเขม็งและทำท่าเหมือนจะเดินตาม  แต่คงติดที่มาคัสกำลังกระซิบพูดอะไรอยู่    ...หลังจากนั้นจู่ๆชายหนุ่มจึงหันหลังกลับเดินไปทางโซนห้องอาหาร...  เขาก็ถูกคุณธาดาพาลากเดินไปในทิศตรงข้ามเพื่อไปทางบ้านใหญ่ซึ่งตอนนี้ได้เริ่มมีการประดับประดาผ้าขาวและชมพูบ้างแล้ว...



    -----------------------------------------------------------------------------


หวานอีกแล้ว  = =...  ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย...แต่งอะไรได้เอียนชวนอ้วกมาก  ห้าห้าห้า

ช่วงนี้กลับมาหอและเริ่มเรียนแล้วด้วย...ตึ๊บมาก...มันจะยัดวิชาอะไรช้านนักหนา...หัวคนนะเฟร๊ยไม่ใช่ฟองน้ำ  ยัดเท่าไหร่ก็พองเท่านั้นน่ะ !!


...*ซึโยชิเดินมาจากไหนไม่รู้ตีปั๊กลงบนหัว*...


"โอ๊ย !  ทำบ้าอะไรของแก๊..." 


"บ่น...บ่น...เรื่องส่วนตัวมาบ่นลงบอร์ดทำไม = =  ไม่ค่อยรู้เรื่องนะเราเนี่ย..."


"ไอ...ไอ...ไออดีตโฮสต์คลับ !!  แก...อย่ามาๆ  เดี๋ยวจะแฉแน่ๆ..."


"แค่อดีต...= =  ฉันไม่แคร์หรอก...เชิญ" 


"แกนี่มัน...!  =,.="


"อย่าอู้...กลับไปปั่น !!"


"ไม่ !  ถ้าแกสั่งช้านไม่ทำ ! "


"ไอ้เต้สั่ง !"


"...แล้วก็ไม่บอกแต่แรก..."   *แล้วก็เดินคอตกกลับไปนั่งปุ๊กลุ๊กอยู่หน้าคอม*  "เอ้อ...แล้วทำไมแกมากับคุณเต้ของช้านได้ห๊ะ"


"ของฉัน?!!!" 


"เออ !!  ของฉัน !!    ...ทำไมเหรอ..."


"ระวังไว้..." 


"อะไร..."


"...คืนนี้ฉันจะมาบึ้มบ้านเธอ !..."


"เอ่อ...= =  ...แค่ล้อเล่นง่ะ...จริงจังไปมั้ย??"


.............จบเฮอะ !................

[HISY]

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ 
เม้นก่อนค่อยอ่าน อิอิ


สนุกตอนท้ายนี่แหละ ๕๕๕๕๕
คุณตะวันต้องขวางธาดาไว้นะ
เราต้องดูแลคนในครอบครัว หุหุ

[Nunng]

อัพแล้วววววววววววในที่สุด 55555. เป็นกำลังใจให้ค้าแต่งสนุกมากๆๆ

[FriendShip]

มาแล้วววววววววววว
รังสิมันต์แอบน่ารักนะเนี่ย
เมื่อไหร่จะรักกัน อร๊ายยยย 

[soullve]

ไปอ่านก่อนนะคะ
เดี๋ยวกลับมาเม้น
----------------------------------------------------
อร๊ายยยยยยยยยย หวานๆๆ
หวานได้อีกนะคะ อย่าเพิ่งมาม่า

[tamako]

โว้ยๆ  หวานจนมดขึ้น
คุณรังสิมันต์แสดงออกขนาดนั้นยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอเนี่ย  เซ๊งๆ

[♠DekDoy♠]

อย่าเกิดอะไรกับหนูลินและน้ำฟ้านะ

[kyoya11]

พ่อแม่ลูกชัดๆ
นี่มันอะไรกัน หวานกันเกินไปแล้ว

[ooopimmyooo]

อั๊ยย่ะ
หวานอย่างนี้แหละเค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบ

[sam3sam]

สำหรับสองคนนี้จะหวานเยอะกว่านี้ก็ไม่ว่าหรอกนะ
ยิ่งหวานกันเท่าไหร่คนอ่านยิ่งชอบ
แต่ท่าทางวันงานคงมีเรื่องแน่ๆ
ป่ะป๊าปกป้องแม่ฟ้ากับหนูลินด้วยนะ
เอ่อ.. อ่า.. เตโช+โยชิ 

[indy❣zaka]

ไม่รู้ทำไม แต่แอบเชียร์ คุณธาดาอ่ะ 

เบื่ออิตาลุงม้าน้ำ  มัวแต่ซึน ทำแป๊ะไรอยู่ได้ฟะ 

[hobazaki]

แอร๊ยยยยยยย น่ารักที่สุด หวานๆอย่างนี้แหละเราชอบ ><